ALL STAR WESTERN #3
เรื่อง : JUSTIN GREY และ JIMMY PALMIOTTI
ภาพ : MORITAT
วางจำหน่าย: 23 พฤศจิกายน 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

เถื่อน! ถล่ม! ก็อทแธม!

..

ตำนานแดนเถื่อนได้เล่าขานถึงนักล่าหัว…

ในวัยเยาว์ บิดาของเขาขายเขาให้กับเหล่าอาปาเช่ พวกมันได้ฝากรอยแผลเป็นที่ไม่ว่าใครพบเห็นก็ต้องหวาดกลัวเอาไว้ให้

 

 

ล่วงเลยจนถึงยุคสงครามประชาชน เขาได้นำความฉิบหายมาสู่แดนใต้

 

อาร์คามชักปืนขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา แล้วลั่นไก!

 

อาร์คาม: ท่านครับ… ยอมจำนน… เดี๋ยวนี้

ดูเปร: แล้วถ้าผมปฏิเสธล่ะด็อคเตอร์อาร์คาม? คุณจะทำอะไรผมกันหรือ?

 

เฮ็กซ์: อาร์คาม ส่งปืนมาให้ฉันแล้วไปช่วยอ้ายคร็อมเวลล์ดีกว่า

อาร์คาม: ผม… ผม… ไม่เคยยิงใคร… มาก่อนเลยในชีวิต

เฮ็กซ์: ใจเย็น ๆ อาร์คาม

 

โจน่าห์ เฮ็กซ์คนนี้ไม่มีเพื่อน… เขามีเพียงสองสิ่งที่ยึดถือ หนึ่งนั้นคือความตาย… ส่วนอีกหนึ่งนั่นหรือคือกลิ่นเขม่าดินปืนอันฉุนฉม

 

 

เฮ็กซ์: นี่เป็นหนที่สองแล้วที่อ้ายโง่อย่างแกหมายจะได้หัวข้า

ดูเปร: ถ้าหากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ เราชวนคุณมาเข้าร่วมด้วยเสียก็ดี

โจน่าห์ เฮ็กซ์ถลุงท้องดูเปรเข้าไปอีกหมัดจนมันล้มลงไปกอง…

เฮ็กซ์: ข้าไม่คิดอยากจะเข้าร่วมกับแกหรอกโว้ย ข้าอยากรู้แค่ว่า เหตุใดแกถึงต้องอ้างชื่อข้าตอนที่แกฆ่าเบลล์!

 

ดูเปร: เราอยากให้มือของแก… เปื้อนเลือดของนังนั่นไงเล่า แล้วทีนี้แกจะทำอะไรกับพวกเรากันล่ะหา?

คร็อมเวลล์: ฟังนะอ้ายสวะชั้นต่ำ ที่พวกเราจะทำน่ะคือจับพวกแกทั้งหมดไปแขวนคอไงล่ะเหวย พวกแกทั้งหมดเลย!

เฮ็กซ์: ใจเย็นเถอะคร็อมเวลล์ เก็บเสียงเอาไว้แพล่มให้พวกหนังสือพิมพ์ฟังดีกว่า

 

คร็อมเวลล์: ใจเย็นหรือ!? อ้ายหมอนี่มันเฉือนเนื้อเถือหนังฉันตั้งหลายชั่วโมงเชียวนะโว้ย!

เฮ็กซ์: นั่นก็จริงอยู่… แต่งานนี้ไม่ได้มีแค่เจ้านี่กับเพื่อนของมันหรอกนะ

อาร์คาม: เขาพูดถูก คร็อมเวลล์ คุณต้องส่งหมายไปที่เมือง ชายคนนี้เป็นสมาชิกของลัทธิอาชญศาสน์

คร็อมเวลล์: ฉันรู้เรื่องลัทธิบ้าที่คลั่งไคล้บูชาเคนนั่นแล้ว… อ้ายพวกนี้มันพล่ามแผนการให้ฉันฟังเพราะคิดว่าฉันจะลงโลงไปพร้อมกับความลับของพวกมัน

คร็อมเวลล์: แล้วเป็นไงกันล่ะดูเปร ทีนี้แกต่างหากที่จะกลายเป็นบทเรียนสอนใจคนชั่ว ทั้งแก ทั้งแฮมเมอร์สมิธ และเพื่อนชั่วของแกจะถูกแขวนคอประจาน! เราไม่มีวันยินยอมให้แนวคิดที่จะเปลี่ยนก็อทแธมเป็นนครแห่งอาชญากรรมของพวกแกเป็นจริงไปได้เด็ดขาด!

ดูเปร: แกคงไม่รู้อะไรเสียแล้ว พวกเราหาได้จ้างคนมาร่วมไม่ พวกเราทั้งหมดล้วนเชื่อมั่นในศรัทธามืด

 

 

ดูเปร: เราหยั่งรากไว้ในดินแดนแห่งนี้ ก็อทแธมจะตกเป็นของเรา และเมื่อกาลนั้นมาถึง บุคคลผู้มีรอยยิ้มและสองมือที่แกร่งราวหินผาอันสามารถฉีกเนื้อกระชากกระดูกจะปรากฏขึ้นเพื่อชี้นำสาวกแห่งเคน เมื่อนั้นก็อทแธมจะต้องศิโรราบ!

 

“ปากเหม็นว่ะ”

 

“เจ้าหน้าที่ถล่มรังอาชญากร! จอมสับแห่งก็อทแธมจนมุม”

 

คร็อมเวลล์: ผมต้องขออภัยพวกคุณเป็นอย่างยิ่ง

 

อาร์คาม: ไม่ต้องหรอกครับ

คร็อมเวลล์: ไม่หรอก ถ้าหากไม่มีพวกคุณ ไม่เพียงแค่ผมที่จะถูกสังหาร แต่ก็อทแธมเองก็จะถูกพวกมันยึดครอง

เฮ็กซ์: เรื่องนี้ยังไม่จบดอกนะ

ล็อฟตั้น: ถูกแล้วครับ พวกมันยังเหลืออยู่ แต่เราจะหาแหล่งกบดานของพวกมันเอง

 

คร็อมเวลล์: กรมตำรวจกรุงก็อทแธมเองก็ต้องการคนที่พึ่งพาได้ เรามีเก้าอี้ว่างให้คุณด้วยนะ คุณเฮ็กซ์

เฮ็กซ์: ไม่ดีกว่า ขอบคุณ

ล็อฟตั้น: ถ้าเช่นนั้น เราจะออกใบอนุญาตให้คุณสามารถจับกุมพวกแทร็ปป์ได้อย่างอิสระ

คร็อมเวลล์: สำหรับคุณ อาร์คาม เรายินดีให้คุณเข้าร่วมในการสืบสวนทุก ๆ คดีที่สามารถเป็นประโยชน์ต่องานวิจัยของคุณ

อาร์คาม: ขอบคุณครับ กระผมเองกำลังคิดจะจัดตั้งสถานบำบัดทางจิตอยู่เช่นกัน

ล็อฟตั้น: คุณสนใจจะใช้ส่วนหนึ่งของเรือนจำแบล็คเกทเป็นสถานที่บำบัดไหมครับ?

 

อาร์คาม: อันที่จริง กระผมเองได้เลือกทำเลไว้แล้ว

 

ล็อฟตั้น: ถ้าเช่นนั้นผมจะคอยสนับสนุนในสิ่งที่คุณขาดเหลือก็แล้วกัน คุณหมออาร์คาม

ขณะนั้นเอง เฮ็กซ์เริ่มสังเกตความไม่ชอบพากลบนรถม้าคันใหญ่…

ล็อฟตั้น: ตอนนี้ ผมว่าเรามาฉลองชัยชนะและรับประทานอาหารตรงหน้ากันก่อนดีกว่า

 

ผ้าคลุมรถถูกเลิกขึ้น ปืนแกทลิ่งลำเขื่องส่องมายังโต๊ะของพวกเขา และมีเพียงเฮ็กซ์คนเดียวที่สังเกตเห็น…

 

“หลบเร็วโว้ย!”

 

อาร์คาม: มือปืนเป็นใครกัน!?

เฮ็กซ์: มุดหัวไว้สิวะ!

 

เมื่องานสัมฤทธิ์ผล สารถีก็ควบบังเหียนจากไปอย่างรวดเร็ว

เฮ็กซ์มองดูซากของเพื่อนตำรวจทั้งสองอย่างโกรธแค้น…

 

“ไอ้บ้าเอ๊ย! หลบไปสิโว้ย!”

 

พวกมันไม่ทันได้สังเกตเลยว่ามัจจุราชกำลังไล่ตามพวกมันมา!

…

“ใครกันวะ?” 

ปังง!!

 

เฮ็กซ์จัดการสารถีและยึดรถได้อย่างง่ายดาย!

“โว้วว! ใจเย็นสิวะ!”

อาร์คาม: ช่างน่ากลัวเสียจริง! ใครกันที่กล้าทำเรื่องแบบนี้ได้?

เฮ็กซ์: พวกมันกำลังตอบโต้เรากลับ ดูท่าพวกสานุศิษย์แห่งเคนจะซุ่มซ่อนอยู่ทั่วทุกที่ในเมืองนี้เสียแล้ว พวกแกคงต้องหามือกฏหมายใหม่มาจัดการกับพวกมันให้เหี้ยนแล้ว

อาร์คาม: คงต้องเป็นคุณแล้ว เฮ็กซ์

เฮ็กซ์: ฉันเบื่อเมืองนี้ ฉันอยู่ที่นี่นานเกินไป ซ้ำยังไม่ได้กำไรเป็นชิ้นเป็นอัน

อาร์คาม: คุณไม่คิดบ้างหรือว่าพวกสาวกแห่งพันธะสัญญาจะไล่ล่าคุณจวบจนชีวิตคุณจะหาไม่?

 

เฮ็กซ์: เช่นนั้นขอเชิญพวกมันเรียงแถวกันเข้ามาให้ฉันเจาะกะบาลได้เลย

อาร์คาม: แล้วคุณจะทำอย่างไรกับม้าพวกนี้?

เฮ็กซ์: เอาไปขายเสียสิวะ ตำรวจพวกนั้นคงไม่เอามันดอก

อาร์คาม: ผมไม่เคยเจอคนเช่นคุณเลย โจน่าห์ เฮ็กซ์

เฮ็กซ์: ก็ครือกันล่ะวะ

 

อาร์คาม: ผมหวังว่าคุณจะอยู่ที่นี่ต่อ

เฮ็กซ์: แกเริ่มพูดเหมือนผู้หญิงติดผัวแล้วนะโว้ย

อาร์คาม: คุณบอกว่าจุดประสงค์ที่คุณมาที่นี่ก็เพื่อล่าหัวชายสามคน คุณมั่นใจได้อย่างไรว่าพวกมันจะไม่ได้เป็นพวกเดียวกับคนที่สังหารสารวัตรกับนักสืบเคน?

เฮ็กซ์: ก็เพราะพวกคนตระกูลแทร็ปป์จะสนใจเฉพาะเรื่องของตัวเองเท่านั้นไงล่ะเหวย

อาร์คาม: ตระกูลแทร็ปป์? ผมไม่เห็นจะเคยได้ยินมาก่อนเลย

เฮ็กซ์: แน่ล่ะ พื้นเพดั้งเดิมของพวกมันไม่ใช่คนที่นี่ แต่แกก็มีส่วนคล้ายพวกมันอยู่ตรงความเพี้ยนนี่แหละ

 

อาร์คาม: แล้วพวกมันมาที่นี่ทำไมกัน?

เฮ็กซ์: สุนัขชอบรับประทานอาจมฉันท์ใด เมืองแบบนี้ก็สามารถล่อพวกละโมภเข้ามาได้ฉันท์นั้น

 

เฮ็กซ์: เราคงต้องแยกทางกันที่นี่แล้ว

อาร์คาม: คุณไม่คิดจะไปให้การเรื่องที่เกิดขึ้นต่อตำรวจหน่อยหรือ?

เฮ็กซ์: แกนี่ช่างน่ารำคาญยิ่งกว่าสุนัขกับผู้หญิงรวมกันเสียอีก

อาร์คาม: เช่นนั้นผมไม่ตามไปก็ได้

เฮ็กซ์: ก็แน่น่ะสิโว้ย ถ้าขืนแกลองตามฉันมา ฉันจะเตะก้นนาย

 

อาร์คาม: ก็ดีครับ ดีใจที่ได้รู้จักคุณนะ โจน่าห์

เขายื่นมือออกมาหมายจะจับมือบอกลากับเฮ็กซ์…

เฮ็กซ์: เก็บมือนั่นไว้เถิด เราไม่ใช่เพื่อนกัน ทีนี้แกไปได้แล้ว

 

เจ้าของร้าน: สวัสดีค่ะท่าน มีอะไรให้รับใช้หรือคะ?

เฮ็กซ์: ฉันอยากได้เสบียง ข้างนอกนั่นฉันนำม้าชั้นดีมาแลก

ทันใดนั้น อาร์คามที่เพิ่งออกไปก็วกกลับเข้ามาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว…

อาร์คาม: ช้าก่อน! คุณคงจะหัวขาดไปแล้วถ้าผมไม่ได้ช่วยคุณไว้! คุณควรจะเคารพผมบ้าง!

 

เฮ็กซ์: อ้ายหมอ ฟังนะ ถ้าแกยังมาป้วนเปี้ยนใกล้ฉันอีก แกได้ทอดร่างอยู่ในหลุมแน่ ฉันเห็นมานักต่อนักแล้ว ทีนี้ไสหัวไปตามทางของแกเสียเถิด

 

เจ้าของร้าน: เอ่อ… ท่านคะ ดิฉันขออภัยจริง ๆ แต่ร้านเราไม่รับแลกเปลี่ยนแบบนั้นค่ะ

เฮ็กซ์: เจ้าเดียรัจฉานตัวนั้นมีค่าเทียบเท่าเงินห้าร้อยเหรียญเชียวนะเหวย ฉันไม่ได้ต้องการเสบียงมากมายอะไร ตรองดูให้ดีสิ

 

เจ้าของร้าน: ถ… ถูกแล้วค่ะ ดิฉันเชื่อท่าน แต่บางทีท่านน่าจะไปขายม้าที่คอกท้ายถนนเสียก่อนแล้วกลับมาพร้อมเงิน

เฮ็กซ์: ถ้าอย่างนั้นก็ช่างหัวมันเถิด

“ฉันเกลียดเมืองนี้เสียจริง”

ข่าวร้ายมาเยือน

 

สามพี่น้องตระกูลแทร็ปป์กำลังนั่งอ่านข่าวของเฮ็กซ์…

แจสเปอร์: พรรคพวก ดูเหมือนเราจะมีปัญหาว่ะ

แซม: ก็แน่ล่ะสิ วิสกี้ของเราหมดแล้ว

 

แจสเปอร์: ไม่ใช่โว้ย ข้าหมายถึงโจน่าห์ เฮ็กซ์ต่างหาก หนังสือพิมพ์บอกว่ามันอยู่ในเมือง

แซม: ให้ตายเถิดแจสเปอร์ แล้วไงกันล่ะวะ? ก็อทแธมไม่เหมือนที่ที่เราจากมา ที่นี่กว้างใหญ่ มันหาเราไม่เจอหรอกโว้ย

 

แซม: ฉันไม่กลัวมัน

แจสเปอร์: ถึงเช่นนั้นก็เถิด แต่ข้าว่าเราควรแจ้นไปจากที่นี่ก่อนตะวันขึ้น

แซม: แจสเปอร์ แกบ้าไปแล้วหรือ! ไม่เห็นหรือไงว่าฝนกำลังเทลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา

ขณะที่พวกมันทั้งสามกำลังเถียงกัน สาวน้อยคนหนึ่งก็ฉวยโอกาสนี้วิ่งหนีไป…

 

… ปังง!!

แจสเปอร์: นั่งนั่นเป็นของแกนี่นา แซม

แซม: ก็ใช่น่ะสิโว้ย

แจสเปอร์: หล่อนยังไม่ตาย บางทีแกควรจะไปลากหล่อนกลับเข้ามา

 

แจสเปอร์: แกจะออกไปหรือเปล่า แซม?

 

 

แจสเปอร์: เราจะทิ้งนังนั่นไว้แบบนั้นไม่ได้ ถ้าไก่ตื่นมีหวังพวกมือกฏหมายพากันแห่มาที่นี่แน่…

 

“สายัณห์สวัสดิ์ เด็ก ๆ” 

..

นรกมาเยือนก็อทแธม

ตอนต่อไป

A HELL BELOW GOTHAM!

..

SECOND FEATURE

EL DIABLO

เรื่อง: JUSTIN GREY และ JIMMY PALMIOTTI

ภาพ: JORDI BERNET

..

ขณะที่ทั้งหมู่บ้านเต็มไปด้วยผีดิบ ชาวบ้านที่เหลือรอดซ่อนตัวอยู่ในอาคาร

ที่ข้างนอกนั่น เอล เดียโบลวกำลังต่อสู้อยู่เพียงลำพัง!

เดียโบลว: ซากศพเหล่านี้เป็นเพียงหุ่นที่มุ่งล้างแค้นเพื่อสนองต่อนายพวกมัน

เดียโบลว: ต้องฝีมือเจ้าผู้นั้นที่คิดจะชดใช้บาปของตัวเองเป็นแน่

เดียโบลว: ข้าสัมผัสได้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่! ปรากฏตัวออกมาเสีย!

ธนูดอกหนึ่งพลันพุ่งเข้าใส่ร่างเอล เดียโบลว!

นายอำเภอ: ถ้าเราคุ้มครองเขาไม่ได้ พวกเราได้ฉิบหายกันเป็นแน่!

โรสิต้า: คุณได้ยินหรือเปล่า? เกิดอะไรบางอย่างขึ้นกับเขา… เขาเลือดออก!

 

 

เดียโบลว: ข้าจำธนูดอกนี้ได้

…

ทันใดนั้นธนูอีกดอกก็ปักเข้าที่ต้นขา!

โรสิต้า: บางสิ่งกำลังฆ่าเขา!

อินเดียแดง: แปลว่าเอล เดียโบลวกำลังเผชิญหน้ากับบางสิ่งข้างนอกนั่น

เฮ็นรี่: กดแผลเขาไว้สิ!

..

เดียโบลว: เจ้ามิอาจจะสังหารข้าได้ดอก!

แบล็คริเวอร์: แต่ข้าสามารถสังหารร่างต้นของเจ้าได้ ปิศาจเอ๋ย! เจ้าเรียกตนเองเป็นจิตวิญญาณแห่งความพยาบาทมิใช่หรือ? เหตุใดเจ้าถึงไม่ไปชำระบาปแก่เหล่าเจ้าของที่ดินผู้โฉดชั่วที่สังหารผู้คนเป็นล้านเหล่านั้นเสียล่ะ? … ชนเผ่ามากมายต้องหลั่งเลือดโชลมแผ่นดิน แต่เจ้ากลับไปทำอันใดเลย!

เดียโบลว: การสังหารผู้บริสุทธิ์ไม่ใช่วิถีแห่งการสนองกรรม แบล็คริเวอร์เอ๋ย!

แบล็คริเวอร์: กว่าสองร้อยชนเผ่าต้องถูกกวาดล้างนับตั้งแต่โคลัมบัสย่างเท้าลงบนชายฝั่ง! แล้วเหตุใด กรรมถึงยังไม่ตามสนองพวกมันอีกเล่า?

 

เดียโบลว: ถึงจะก่อสงครามกับทั้งทวีป แต่นั่นก็ไม่อาจเปลี่ยนสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วได้

แบล็คริเวอร์: ข้าจะยอมคลายคาถา เหล่าผีดิบจะเหลือเพียงซากเมื่อย่ำรุ่ง แต่หากเจ้ายังไม่กลับคืนสู่ร่างต้น ชายผู้นั้นต้องตาย!

เดียโบลว: เราจะไล่ล่าเจ้า

 

จิตวิญญาณแห่งเอล เดียโบลวจึงหวนกลับสู่ร่างของลาซารัส เลน พร้อมกับที่เหล่าผีดิบเริ่มล้มหาย…

นายอำเภอ: พวกมันแน่นิ่งไม่ไหวติง พวกมันคงไปดีกันหมดแล้วล่ะ

 

นายอำเภอ: เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ลาซารัส?

เลน: เอล เดียโบลวกลับเข้ามาสู่ร่างของผม

เมอร์เล่: หมายความว่าไงวะ?

 

อินเดียแดง: แปลว่าแบล็คริเวอร์เป็นฝ่ายได้รับชัยชนะไงเล่า

เลน: นี่คุณรู้อยู่แล้วว่าใครอยู่เบื้องหลังสินะ?

เมอร์เล่: เห็นไหม ผมบอกแล้วว่ามันรู้! มันสมควรตาย!

อินเดียแดง: ชนเผ่าต่าง ๆ ที่ยังเหลือรอดถึงทุกวันนี้ล้วนแต่รู้จักแบล็คริเวอร์ นักรบแห่งวิญญาณ

 

นายอำเภอ: นั่นเป็นเพียงตำนาน เป็นเพียงนิทานรอบกองไฟที่ใช้ขู่เด็ก ๆ ให้กลัวเท่านั้น

อินเดียแดง: ชาวอินเดียแดงชุบเลี้ยงเขาขึ้นมาราวกับเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขหลังจากที่ได้เข่นฆ่าผู้คนในกองคาราวานของเขาจนตายหมดสิ้น อินเดียแดงเหล่านั้นสอนวิถีประเพณีรวมทั้งใช้เวทย์มนตร์ที่สาบสูญเปลี่ยนให้เขาเป็นนักรบผู้ยิ่งใหญ่

 

อินเดียแดง: เขาคือชายผู้ที่สามารถสังหารศัตรูได้ทั้งที่พวกมันยังไม่ทันรู้ตัว และตอนนี้เขาคลั่งไปแล้ว เขาขโมยใช้คุณไสยของเผ่าอื่นเพื่อก่อสงครามกับเหล่าคนขาวทั้งหลาย

เมอร์เล่: ทีนี้คืนฉลองสงครามของพวกแกก็จบลงแล้ว!

เขาเล็งปืนใส่อินเดียแดงและตั้งท่าจะเหนี่ยวไก แต่เสียงของลาซารัสกลับดังขึ้นขัดจังหวะ…

เลน: ปล่อยเขาเสียเถิด

 

เมอร์เล่: แกยังจะเข้าข้างไอ้คนเถื่อนนี่หลังจากเกิดเรื่องพวกนี้ขึ้นอีกหรือไง?

เลน: แต่เขาไม่ใช่ตัวการ การฆ่าเขาก็ไม่ได้แก้ให้อะไรดีขึ้นมาเลย ที่ดินแดนแห่งนี้ ผู้คนต้องเคารพกฏหมายไม่ว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่พิศดารปานใดก็ตาม

นายอำเภอ: เขาพูดถูกนะเมอร์เล่ ลดปืนลงเถิด

 

เลน: นายอำเภอ ที่นี่มีโรงหมอหรือเปล่า?

โรสิต้า: เดี๋ยวฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าและทำแผลให้คุณเองมิสเตอร์เลน

เฮ็นรี่: เราต้องฝังผู้คนที่น่าสงสารเหล่านี้

เมอร์เล่: ก็ปล่อยให้พวกแร้งกินไปสิ ตัวฉันจะไปจากที่นี่ตลอดกาล

นายอำเภอ: ขอโทษนะเมอร์เล่ คุณบอกว่าจะช่วยและตอนนี้งานของเราก็ยังไม่เสร็จ

เมอร์เล่: ลืมไปได้เลยนายอำเภอ อย่าหมายให้ฉันฝังไอ้พวกที่คิดจะขย้ำคอฉันเลย

นายอำเภอ: อย่าคิดจะชักปืนเทียวนะเมอร์เล่

เมอร์เล่: ก็อย่าบังคับฉันสิ… นายอำเภอ

 

เลน: ถ้าผมเป็นคุณนะ ผมจะเอากระสุนไปแลกกับพลั่วแล้วทำตามที่นายอำเภอร้องขอ ไม่เช่นนั้นคุณเองก็อาจได้เผชิญหน้ากับเอล เดียโบลวก็เป็นได้

เมอร์เล่: แล้วถ้าฉันฆ่าแกเสียล่ะ? ฉันก็ไม่ต้องกังวลเรื่องมันอีกใช่มั้ย?

 

“คิดให้ดีก่อน ถ้าฆ่าผมก็ไม่ได้แปลว่าจะหยุดเอล เดียโบลวได้”

“มันจะค้นหาจิตวิญญาณมาเป็นร่างใหม่ และไม่แน่มันอาจจะเลือกคุณก็เป็นได้”

..

“ฉะนั้นถ้าคุณอยากเห็นนรกกับตาอย่างใกล้ชิดก็เอาเลย”

“ยิงมาได้เลย”

…

อวสาน