BLACKHAWKS #3

เรื่อง : MIKE COSTA
ภาพ : GRAHAM NOLAN
วางจำหน่าย: 23 พฤศจิกายน 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

ปะทะมาตุรีจักรกล!

..

 

เลขาสหประชาชาติ: ท่านผู้แทนชมิดท์ ไม่ทราบการไปเยี่ยมรังเหยี่ยวคราวนี้เป็นอย่างไรบ้าง?

ชมิดท์: โอ้ อย่างนี้ครับท่าน ตอนที่ผมอยู่ที่นั่นพวกเขาเพิ่งจับตัวซามูไรไฮเทคที่โจมตีทีมของพวกเขาได้พอ สมาชิกของพวกเขาสองคนถูกศัตรูที่ไม่อาจระบุได้จับตัวไปและหายสาบสูญไปจากพื้นโลก ส่วนเจ้าหน้าที่ลับที่ตอนนี้กลายเป็นดาวดังในยูทูปก็ติดเชื้อไวรัสกลอะไรสักอย่าง

 

ชมิดท์: และขนาดผมทุ่มสุดชีวิต ผมก็ยังคิดไม่ตกอยู่ดีว่าพวกเขาไปหาทุนมาจากไหนมากมายเพื่อสร้างสถานที่นั้น แต่พอดูรวม ๆ ก็ดีนะครับ ผมว่า

เลขาสหประชาชาติ: ท่านผู้แทนชมิดท์ ท่านกำลังจะบอกให้เราดำเนินการตรวจสอบปฏิบัติการแบล็คฮอว์คอย่างเป็นทางการใช่มั้ย?

 

ชมิดท์: เปล่าเลยครับ ผมกำลังจะบอกให้ท่านส่งผมไปประจำที่นั่นต่างหาก

รังเหยี่ย – THE EYRIE

เลดี้แบล็คฮอว์ค: ตอนนี้เรามีหน่วยแร้งทหารที่ออกภาคสนามทั้งหมดเท่าไหร่กัน

หัวหน้าลินคอล์น: สิบเจ็ดคนบนเครื่องห้าลำ

เลดี้แบล็คฮอว์ค: ทำไมถึงเยอะนักล่ะ? พวกเขาไม่ได้มีประโยชน์อะไรมากมายข้างนอกนั่น พวกเขาจะสร้างประโยชน์ได้มากกว่าถ้ามาร่วมวิเคราะห์ข้อมูลในนี้

 

หัวหน้าลินคอล์น: พวกเขาไม่ใช่นักวิเคราะห์ ปล่อยให้พวกเขาทำสิ่งที่พวกเขาควรทำดีกว่าน่า

เลดี้แบล็คฮอว์ค: แต่เรากำลังขาดคน เราที่อยู่ที่นี่กำลังอับจนหนทาง หน่วยเพเรกริ้นของเราควรจะช่วยเราตามหาสมาชิกที่หายไปเหมือนที่พวกเรากำลังนั่งงมเข็มในมหาสมุทรอยู่นี่

เลดี้แบล็คฮอว์ค: ไททัสคงหัวเราะเยาะเราแย่แล้ว

 

หัวหน้าลินคอล์น: เราต้องย้ายเขา

เลดี้แบล็คฮอว์ค: ย้าย? ไปที่ไหนอีกล่ะ?

หัวหน้าลินคอล์น: เราจะขังเขาไว้ในห้องนั้นไม่ได้ มันไม่ปลอดภัยเท่าไหร่ ฉันมีคลังสรรพาวุธอยู่ห้องหนึ่งซึ่งสามารถใช้เป็นห้องขังได้ ทั้งห้องบุด้วยคาร์บอน-ไฟเบอร์และลวดโลหะ

 

เลดี้แบล็คฮอว์ค: แต่มันเป็นคนเดียวที่รู้ที่อยู่ของไวลด์แมนกับแคนาดานะคะ!

หัวหน้าลินคอล์น: แต่เราก็ยังทำให้มันเปิดปากพูดไม่ได้อยู่ดี นี่ก็สามวันแล้วนะ มันไม่ต้องกินต้องนอน แถมดูจะไม่มีอาการเครียดด้วย

หัวหน้าลินคอล์น: หย่อนมันลงหลุมแล้วค่อย ๆ เฉือนเนื้อมันทีละนิดน่าจะช่วยได้มากกว่า

 

“ตอนนี้ที่เราพอจะทำได้คือนั่งภาวนาว่าพวกมันจะไม่ทำแบบเดียวกันกับคนของเรา”

 

แคนาดา: โอ๊ยยยยยยยยยย!

หมา: เล่น! เล่น! มาเล่นกันเถอะ!

แคนาดากำลังเล่นกับหมาพูดได้ฝูงใหญ่อย่างสนุกสนาน…

ไวลด์แมน: ไม่เอาน่าแคนาดา

แคนาดา: นายทำหน้าอย่างนั้นทำไม? เจ้าพวกนี้มันหมาพูดได้นะ!

 

ไวลด์แมน: ที่จริง ให้ฉันเดานะ พวกมันก็แค่พูดไปตามที่นายต้องการเท่านั้นแหละ

หุ่นกลฟลินน์: ถูกต้องครับ สุนัขมีรูปแบบอารมณ์ที่ไม่ซับซ้อนโดยเฉพาะเมื่อตอนที่มันตื่นเต้น แต่เราพบว่ายิ่งมันแสดงความรู้สึกชัดเจนเท่าไหร่ การแสดงออกของมันจะยิ่งซับซ้อนตามไปด้วย

 

ไวลด์แมน: แล้วนายกำลังสร้างอะไรน่ะฟลินน์?

หุ่นกลฟลินน์: แค่กำลังจัดการกับตรรกะโลหะน่ะครับ ซอฟต์แวร์ตัวนี้แหละที่ทำการวางทิศทางในสมองของสุนัขและแสดงความรู้สึกของมันออกมาเป็นคำพูด ที่จริงก็เหมือนสุนัขเองไม่ได้พูดแต่เป็นเราต่างหากที่พูดแทนมัน

 

ไวลด์แมน: พวกนายทำกับความคิดมนุษย์ด้วยล่ะสิ

หุ่นกลฟลินน์: ใช่ครับ แต่มันใช้เวลานานพอสมควรเพื่อจะแปลงสัญญาณเฉพาะตัวออกมา บางทีอาจจะเป็นอาทิตย์ เราต้องไปแล้วครับ มาตุรีรอท่านอยู่

 

หุ่นกลฟลินน์: ที่จริงมันก็เหมือนกับการมอบหมายให้เฟอร์รารี่ผลิตรถที่สามารถวิ่งบนรางรถไฟได้นั่นล่ะครับ เราจะวางทิศทางในสมองมนุษย์ไม่ได้ เราทำได้แค่แต่งเติม

แคนาดา: พันธุวิศวกรรมสินะ?

หุ่นกลฟลินน์: นั่นเป็นคำถามพื้นฐานอีกข้อหนึ่ง โครงสร้างยีนส์วัตสัน/คริกที่เพิ่งค้นพบเมื่อไม่กี่ปีมานี้บอกว่าดีเอ็นเอเป็นข้อมูลดิจิตอล มันทำงานเหมือนข้อมูลในฮาร์ดดิสก์ที่สามารถดัดแปลงได้ ทุกสรรพชีวิตล้วนแต่มีเครื่องกลเล็ก ๆ ที่สามารถดัดแปลงโทเลกุลได้อยู่ในร่างกายอยู่แล้ว สิ่งที่พวกคุณเรียกว่า “เทคโนโลยีนาโน” ไม่ได้ถูกคิดค้นขึ้น มันแค่ถูกแต่งเติมให้สมบูรณ์ โดยมารดรของพวกเรา

 

หุ่นกลฟลินน์: มาตุรีจักรกล

ไวลด์แมน: งั้นคุณก็เป็นรุ่นสมบูรณ์สินะ?

มาตุรีจักรกล: คำถามนั้นไร้ตรรกะเชื่อมโยง เจ้ายังไม่เข้าใจ ข้านั้นเป็นผลิตผลที่สมบูรณ์เฉกเช่นฟลินน์ ทุกสรรพางค์ของคนของเราตั้งแต่นิ้วจนถึงข้อมูลสมองล้วนแต่เป็นสิ่งที่เราสรรค์สร้างขึ้น เราจึงสามารถเปลี่ยนแปลงมันได้ตามใจนึก

มาตุรีจักรกล: ด้วยเทคโนโลยี เราหาใช่ผู้ที่กอบขึ้นจากเลือดเนื้อไม่ เราคือผู้กำเนิดขึ้นจากการเลือกสรรของเราเอง

 

มาตุรีจักรกล: เช่นมหานครที่เห็นอยู่นี้หาได้จัดสร้างขึ้นมาไม่… เพราะที่นี่คือมหานครแห่งความคิด

 

กลับมาที่รังเหยี่ยวอีกครั้ง…

ไททัส: พวกแกรู้มั้ยว่าทำไมพวกมันถึงเรียกพวกแกว่า “แร้งทหาร” พวกแกรู้รึเปล่าว่าพวกมันคิดอะไร?

ไททัส: เพราะแร้งน่ะเป็นเหยื่อของพวกเหยี่ยวไงเล่า

 

เลดี้แบล็คฮอว์ค: ดูเหมือนแกจะหายเร้วเร็วนะ

เลดี้แบล็คฮอว์ค: แต่ถ้าแกยังพล่ามอีกแม้แต่คำเดียว… และถ้าเรื่องที่พล่ามไม่เกี่ยวกับเพื่อนเราที่หายไป ฉันจะเสยคางนายให้เละ และที่เยี่ยมที่สุดคือนายรักษาตัวได้เร็วมาก ฉันเลยซัดนายกี่ครั้งก็ได้

 

ไททัส: ฟังนะ ฉันดูไม่ออกเลยว่าเธอเอาจริงหรือพูดเล่นเพราะเธอน่ะชอบทำท่า…

… ผัวะ!!!!

เตือนไม่ฟัง เลดี้แบล็คฮอว์คจึงซัดให้!

เลดี้แบล็คฮอว์ค: ลากตัวมันไป พอถึงที่แล้วแม่จะซัดไม่เลี้ยงเลย

 

แต่เลดี้ไม่ได้สังเกตเลยว่า เลือดของไททัสนั้นแฝงไว้ด้วยบางสิ่งบางอย่าง…

ไวลด์แมน: ที่นี่ดูสวยงามมาก ๆ เลย

มาตุรีจักรกล: นั่นก็เพราะเจ้าเติบโตขึ้นมาในมหานครที่สวยงามไงล่ะ สิ่งก่อสร้างเหล่านี้เปลี่ยนแปลงตัวเองให้เป็นไปตามความนึกคิดของเจ้า เราหวังว่าเราจะทำให้เจ้ารู้สึกเหมือนอยู่บ้าน

ไวลด์แมน: แปลว่าคุณอ่านความคิดเราแล้วสินะ

มาตุรีจักรกล: ยัง นั่นต้องรอให้เราอัพเกรดเฟิร์มแวร์เสียก่อน ตอนนี้เราเพียงแค่รับรังสีอารมณ์จากพวกเจ้าเท่านั้น

แคนาดา: แล้วทำไมคุณต้องเอาของพวกนี้มาให้เราดูด้วยล่ะ? พาเรามาที่นี่ทำไม?

 

มาตุรีจักรกล: ลูก ๆ ที่น่าสงสารเอ๋ย พวกเจ้ายังไม่รู้อีกหรือ? เราอยากให้พวกเจ้ามาร่วมกับเราไง

ไวลด์แมน: เข้าร่วมเนี่ยนะ?

มาตุรีจักรกล: นั่นเป็นคำถามที่ไม่สมเหตุสมผล ลองดูรอบ ๆ ตัวเจ้าตอนนี้สิ หรือว่าชีวิตอันเป็นอนันต์ยังไม่พอสำหรับพวกเจ้าล่ะ?

ไวลด์แมน: เป็น “อนันต์”? คุณจะบอกว่าคุณไม่แก่ไม่เฒ่างั้นเหรอ?

มาตุรีจักรกล: ร่างนี้อาจถูกทำลายได้ แต่จิตข้าสามารถหาร่างใหม่ได้เสมอ

แคนาดา: แปลว่าทุกคนจะมีร่างสำรองเตรียมไว้ที่ไหนสักแห่งสินะ?

 

มาตุรีจักรกล: เปล่าหรอก แต่ข้าสามารถสร้างได้เหมือนปอกกล้วย

แคนาดา: แล้วถ้าใช้การโจมตีด้วยนาโนล่ะ? พวกนาโนไซต์สามารถทำลายคุณได้รึเปล่า?

มาตุรีจักรกล: เรามีเครื่องกลป้องกันนาโนซึ่งสร้างจากโพลิเมอร์หยุ่นเหนียวและไม่อาจทำลายได้ ซึ่งมันจะฉายรังสีตรวจจับนาโนไซต์ทุกชนิดที่เข้ามาใกล้ และแปลงให้มันดูสวยงามเหมือนฟองสบู่

ไวลด์แมน: เยี่ยมเลย งั้นเราจะได้เป็นอมตะและไร้จุดอ่อนด้วยสินะ คุณยังมีลูกเล่นอะไรมานำเสนออีกมั้ย?

 

มาตุรีจักรกล: ชะตากรรมไงล่ะ

คุโนอิจิ: รู้มั้ย ตอนเด็กฉันฝันอยากเป็นอะไร?

ไอริช: เจ้าหญิงเรอะ?

คุโนอิจิ: อยากเป็นคนดังต่างหากล่ะ

 

ไอริช: เหอะ ๆ แหงล่ะ ฉันเองก็เคยฝันอยากเป็นมือขว้างให้ทีมนิวยอร์คแยงกี้ แต่ดูตอนนี้สิ…

คุโนอิจิ: ฉันพูดจริงนะ รู้มั้ยว่าฉันเคยไปคัดตัวเป็นป็อปไอด้อลที่ญี่ปุ่นด้วย?

ไอริช: ฉันรู้อยู่แล้วล่ะ

คุโนอิจิ: นายรู้เรอะ!? ได้ไง!?

 

ไอริช: นี่นิกกี้ ฉันเป็นถึงสมาชิกของทีมปฏิบัติการชั้นยอดของโลกเชียวนะ เธอน่าจะลองอ่าน บางทีเธอน่าจะลองอ่านรายงานของฉันดูบ้าง

ไอริช: สำหรับตอนนี้ ไอ้สถานการณ์ชวนง่วงนี่เหมาะกับการกินโกโก้ร้อน ๆ สักแก้วแล้วหลับสักงีบจริง ๆ นะ

 

ไอริช: อ้าวเฮ้ย เกิดอะไรขึ้นกันน่ะ?

คุโนอิจิ: ดูเหมือนไฟจะดับแฮะ ท่าทางพวกเราจะเจอปัญหาซะแล้ว

 

ทหาร: ท่านครับ ที่ชั้นหกเหมือนจะมีปัญหาไฟฟ้าลัดวงจร

เลดี้แบล็คฮอว์ค: บนนั้นมีอะไรสำคัญบ้าง?

ทหาร: ห้องคัดแยกผู้ป่วย, ที่พักพนักงานทั่วไป, ห้องทดลองทางเหนือและคลังสรรพาวุธ C กับ D ครับ

 

เลดี้แบล็คฮอว์ค: คลังสรรพาวุธงั้นเหรอ!?

ไททัสที่รอโอกาสอยู่ก็เผ่นทันที!

เลดี้แบล็คฮอว์ค: รีบปิดทางเชื่อมต่อระหว่างชั้นห้ากับชั้นเจ็ดเดี๋ยวนี้เลย!

หัวหน้าลินคอล์น: เลดี้! เราต้องการให้เธออยู่ที่นี่!

เลดี้แบล็คฮอว์ค: ฉันเป็นเจ้าหน้าที่แบล็คฮอว์คคนเดียวที่ไม่ได้รับอาการบาดเจ็บ ฉันไม่มีวันปล่อยให้เจ้านั่นออกมาเพ่นพ่านได้หรอก ขออย่างเดียว คุณช่วยออกคำสั่งอนุมัติให้คุโนอิจิกลับมาประจำการที

หัวหน้าลินคอล์นจึงส่งคำสั่งไปถึงคุโนอิจิทันที…

คุโนอิจิ: อะไรนะ? ทำไมกัน?

อัตติลา: เลดี้แบล็คฮอว์คเชื่อว่าไททัสได้แพร่เชื้อนาโนไซต์เข้าสู่ระบบของเราด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง และในเมื่อเธอมีของพรรค์นั้นอยู่ในกระแสเลือด เลดี้จึงคิดว่าเธออาจจะดึงมันออกมาได้

 

คุโนอิจิ: ถึงฉันจะมีมันอยู่ในตัวจริง ๆ แต่นั่นไม่ได้แปลว่าฉันจะรู้วิธีใช้เสียหน่อย

อัตติลา: งั้นเธอก็ควรรีบหาวิธีใช้ เพราะเราเองก็ไม่รู้ว่ามันทำอะไรกับระบบของเรา

ขณะเดียวกันพวกแร้งทหารก็กำลังค้นหาไททัส…

ทหาร1: ดูเหมือนดาบของมันจะหายไปแล้วนะ

ทหาร2: นี่มันแย่เอามาก ๆ เลยล่ะ

“โอ้ ไม่นะ”

 

คุโนอิจิ: นี่มันพิลึกชะมัด ฉันจะช่วยพวกนายได้ก็ต่อเมื่อนายปล่อยฉันออกไปพร้อมอาวุธ

อัตติลา: ไม่ล่ะ คำสั่งบอกว่า: อย่าให้เธอออกมาจากห้องเพราะเธอกำลังติดเชื้อ

คุโนอิจิ: แต่ให้ฉันมานั่งจ้องหน้าจอไปฉันก็ทำอะไรไม่ได้หรอก! ขนาดเปิดโปรแกรมแอนตี้-ไวรัสฉันยังทำไม่เป็นเลย!

อัตติลา: คุณโนอิจิ ตัวเธอนั่นแหละคือแอนตีไวรัส

คุโนอิจิ: เฮอะ แปลว่าไอ้นี่มีไว้เพื่อการนี้โดยเฉพาะสินะ

คุโนอิจิจึงหยิบเอาเข็มวัดชีพจรขึ้นมาแล้วทิ่มลงไปที่แขน…

คุโนอิจิ: เลวร้ายชะมัดยาด

 

เลดี้แบล็คฮอว์ค: เราประสบปัญหาขาดกระแสไฟฟ้าที่ชั้น 5! เราต้องใช้กล้องอินฟาเรด! ใครก็ได้ช่วยไป… เอ๊ะ ไฟฟ้ากลับมาแล้ว

 ..

“คุโนอิจิ นั่นเธอรึเปล่า?”

 

คุโนอิจิ: ใช่ค่ะ ตอนนี้สมองของฉันได้ยินเสียงจากไมโครโฟนสะเทือนเลือนลั่นไปหมด ได้โปรดอย่าตะโกนนะ

 

“งั้นเธอช่วยสั่งปิดประตูให้ทีได้มั้ย?”

 

คุโนอิจิ: กำลังทำอยู่ค่ะ… พระเจ้า ฉันคลื่นไส้เป็นบ้าเลย

“เยี่ยม ตอนนี้เหลือแค่ต้อนมันให้จนมุม มันไม่มีทางหนีแล้ว”

 

 

คุโนอิจิ: เลดี้… มันลงไปที่ชั้น 4 แล้วแต่มันไม่ได้มองหาประตูเข้าออก ฉันว่ามันคงไม่ได้คิดจะหนี

“ว่าไงนะ? มีอะไรอยู่ที่ชั้น 4 กันล่ะ?”

 

..

..

ตอนต่อไป

BLACKHAWKS IN SPACE!