MISTER TERRIFIC #3

เรื่อง : Eric Wallace
ภาพ : Gianluca Gugliotta
วางจำหน่าย: 9 พฤศจิกายน 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

ปิดฉากเบรนสตอร์ม!

..

ศูนย์การแพทย์มหาวิทยาลัยลอสแองเจลิส

 

“สวัสดีค่ะ ดิฉันอธีน่า ทาวาริส คืนนี้คงไม่มีข่าวไหนจะได้รับความสนใจมากไปกว่าข่าวการโจมตีสมองที่เกิดขึ้นในดินแดนแห่งเทพธิดาแห่งนี้ ซึ่งตอนนี้มีประชาชนตกเป็นเหยื่อแล้วกว่าพันคนและกำลังรักษาตัวอยู่ตามสถานพยาบาลต่าง ๆ ค่ะ”

…

ตำรวจ: นักสืบแฮนสันครับ? คุณได้ยินนั่นมั้ย?

แฮนสัน: เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะ?

แฮนสัน: พระเจ้า! โฮโลวิตซ์?

โฮโลวิตซ์เหยื่อรายแรกจากเหตุการณ์รุกรานสมองกำลังคลั่ง!

และไม่ใช่แค่โฮโลวิตซ์เท่านั้น แต่เหยื่อทุกคนต่างก็กำลังอาละวาดเช่นเดียวกัน!

 

“อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!”

ศูนย์การค้ากรีนเนอรี่

..

ขณะนั้นไมเคิล โฮลท์หรือมิสเตอร์เทอร์ริฟิคก็กำลังเผชิญหน้ากับกองทัพประชาชน

เบรนสตอร์ม: พระเจ้าโปรดอวยชัยแด่อเมริกา!

ผู้คนเหล่านี้เป็นเพียงเหยื่อของมัน เจ้าเบรนสตอร์มต่างหากที่ควรได้รับบทเรียน

 

 

เบรนสตอร์ม: จะหนีแล้วรึ มิสเตอร์เทอร์ริฟิค? อย่าเปลืองแรงเลย ถึงยังไงข้าก็กลืนกินสมองของเจ้าได้อยู่ดี

ไมเคิล: ถอยตั้งหลักต่างหากล่ะ… ทีนี้ได้เวลาเอาคืนแล้ว

 

ไมเคิลสวมวิญญาณปาเกียวกระหน่ำหมัดใส่เบรนสตอร์ม!

ไมเคิล: ก่อนอื่นแกแก้ไขสิ่งที่แกทำกับคนพวกนี้ก่อนเลย รวมถึงคนทั่วชายฝั่งตะวันตกด้วย

 

 

ไมเคิล: แล้วหลังจากนั้นฉันจะยัดแกเข้าตารางเอง

ไมเคิล: และถ้าแกคิดจะสู้ก็ไม่ต้องเกรงใจ ใส่มาเลย จะได้ยุติธรรมหน่อย

เบรนสตอร์ม: นั่นคติเจ้าสินะ แต่ไม่ใช่คติข้าหรอก

ไมเคิล: ฉันก็คิดว่างั้นแหละ

เบรนสตอร์ม: แล้วเจ้าได้คิดด้วยรึเปล่าว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงที่ข้ามาต่อยตีด้วยนั้นก็เพื่อล่อเจ้าเข้ามาใกล้? ไม่สินะ

 

เบรนสตอร์ม: ดูท่าข้าเจ้ายังไม่เข้าใจ ข้าต้องการสติปัญญาของเจ้ามิสเตอร์เทอร์ริฟิค และถ้าคลื่นของข้าไม่อาจรุกเข้าไปในนั้นได้ ข้าก็ต้องใช้วิธีโบราณ… ด้วยสายเชื่อมพวกนี้ไงล่ะ

 

 

มีเวลาให้โต้ตอบแค่พริบตา

 

ก่อนอื่นต้องทำลายประสาทเจ้าเบรนสตอร์มก่อน

ด้วยสัญญาณรบกวนบริสุทธิ์ 200 เดซิเบล ผมจะหยุดมันได้โดยที่มันไม่เป็นอันตราย 

 

 

ระหว่างนี้ผมน่าจะมีเวลาฟื้นฟูสมองสักหลายวินาที… หรืออาจจะไม่มีเลย

เบรนสตอร์ม: สมองของเจ้าสวยมาก มิสเตอร์เทอร์ริฟิค

 

 

เบรนสตอร์ม: ขอบข่ายความคิดและสติปัญญาระดับอัจฉริยะของเจ้าเหนือกว่าที่ข้าคาดไว้อย่างยิ่งยวด ทั้งยังเอร็ดอร่อยกว่าสิ่งใดที่ข้าได้ลองลิ้มมา

ไมเคิล: แกมันตะกละจริง ๆ ว่ะ

เบรนสตอร์ม: ข้าเพิ่งลิ้มชิมรสชาติของความสามารถในการขีดเขียนสิบสองภาษาของเจ้า และตอนนี้ข้าก็ทำได้เช่นกัน

ไมเคิล: พวกขี้แพ้ก็โกงแบบนี้ประจำ

เบรนสตอร์ม: เจ้ากำลังสงสัยในความอัจฉริยะของข้าสินะ

 

“ก่อนหน้านี้ข้าคือนักวิทยาศาสตร์นามโดมินิค แลนส์ ข้าพยายามคิดค้นเรื่องการถ่ายโอนประสาทข้ามมนุษย์สำหรับส่งความรู้ออกไปเก็บไว้ในเครื่องจักรกล”

 

“ข้าทำสำเร็จในที่สุด แต่กลับมีอุบัติเหตุเกิดขึ้น ตอนนั้นเองข้าจึงได้รู้กลวิธีที่จะย้อนกระบวนการ”

 

“ข้าสามารถกลืนกินความรู้และวิทยาการทั้งหลายเท่าที่จะหาได้ แต่ข้าเป็นปราชญ์และปราชญ์ย่อมรอให้สุราบ่มจนได้รสก่อนจึงลิ้มชิม… ข้าคอยหล่อเลี้ยงสติปัญญาของคนที่ด้อยกว่าให้เติบโตแล้วค่อยเก็บเกี่ยว วิธีนี้ได้ผลเป็นอย่างดี แม้มันจะมีผลข้างเคียงทางจิตกับคนที่น่าสงสารพวกนั้นก็เถอะ”

 

เบรนสตอร์ม: การเก็บเกี่ยวแต่ละครั้งทำให้ข้าเข้าใกล้ความรู้สากลมากขึ้น มิสเตอร์เทอร์ริฟิค เมืองของเจ้ากำลังจะกลายเป็นอาหารมื้อต่อไปของข้า และถ้าเจ้าไม่ถือสา…

 

“ข้าจะรับประทานแล้ว”

..

“เริ่มการเก็บเกี่ยวได้”

 

เบรนสตอร์มดูดกลืนสติปัญญาจากเหยื่อเข้าสู่เครื่องจักรที่แบกอยู่กลางหลัง

…

เมื่อนั้นเอง… นรกจึงมาเยือนลอสแองเจลิส

ผมไม่มีทางสร้างสนามพลังป้องกันเมืองทั้งเมืองจากพลังของเบรนสตอร์มได้

แต่จากที่มันพูด เมื่อครั้งที่มันยังเป็นชายที่ชื่อโดมินิค แลนส์ มันเจอปัญหาที่ย้อนกระบวนการดูดกลืน

 

นั่นอาจจะเป็นคำตอบให้ผมได้

 

เบรนสตอร์มกำลังหลงระเริงไปกับความตะกละตะกลามทางปัญญา

ซึ่งนั่นก็ดี เพราะดูเหมือนมันยังไม่ทันได้สังเกต

 

ไมเคิล: ควบคุม

 

ไมเคิล: ค้นหา

..

ณ วิหารเทอร์ริฟิค

ที-สเฟียร์ในวิหารเริ่มมีปฏิกิริยาบางอย่าง

ทันทีที่ผมสั่งการ ที-สเฟียร์นับพันก็เริ่มเดินทางข้ามมิติมาที่นี่

 

“ระบุพิกัด”

..

“เปิด”

 

ที-สเฟียร์ลูกหนึ่งเปิดประตูมิติให้อีกนับพันลูกที่มาถึง

เบรนสตอร์ม: อีกครู่เดียว ลอส แองเจลิสจะกลายเป็นเมืองนรก

ไมเคิล: ล็อคเป้าหมาย…

ไมเคิล: เตรียมการ

เบรนสตอร์ม: ข้ารู้สึกได้ถึงความรู้ไหลบ่าสู่ตัวข้า ขยับขยายภูมิปัญญาให้ข้า

เบรนสตอร์ม: หนีไปสิ เมื่อข้ากลืนกินเสร็จสิ้น ข้าจะมีข้อมูลเพียงพอสำหรับสังหารเจ้า

เบรนสตอร์ม: เกิดอะไรขึ้น? ผลผลิต… ไหลเข้ามา… มากเกินปกติ

เบรนสตอร์ม: มากเกินกว่าจะบริโภคในคราเดียว… กินไม่ไหวแล้ว… ม่ายยย!!!

 

ตูมมมมมมมมมมม!!!

 

ทันใดนั้นสภาพจิตของคนทั้งเมืองก็กลับเป็นปกติ!

นี่คือผลจากการให้ที-สเฟียร์สร้างสนามพลังงานที่จะรวมผลผลิตทั้งหลายมาไว้ที่จุดเดียวแล้วป้อนให้อย่างบ้าคลั่ง มันเกินกว่าที่เบรนสตอร์มจะสามารถรับมือได้ในคราเดียว แล้วผลจะเป็นยังไงน่ะเหรอ?

 

ก็เกิดอาการอาหารสมองไม่ย่อยยังไงล่ะ

 

เบรนสตอร์ม: เจ้าพิชิตข้าแล้ว

ไมเคิล: มันจบแล้วล่ะโดมินิค

เบรนสตอร์ม: มันต้องเป็นเช่นนี้แหละ ไม่ข้าก็เจ้า ไมเคิล โฮลท์

 

มันรู้ชื่อจริงของผม เป็นไปไม่ได้

 

เบรนสตอร์ม: ข้ารู้ความลับของเจ้าแล้ว มันง่ายจะตายไป ข้าได้ลองชิมความรู้ของเจ้า อาจจะเล็กน้อยแต่ก็เพียงพอให้รู้เรื่องมากมายรวมถึงตัวตนที่แท้จริงของเจ้า ถึงเจ้าจะปิดฉากได้อย่างสวยงาม แต่คนทั้งโลกจะรู้วีรกรรมของข้า

 

เบรนสตอร์ม: และรู้ว่ามิสเตอร์เทอร์ริฟิคคือไมเคิล โฮลท์

เบรนสตอร์ม: ข้ายังรู้อีกเรื่องที่เจ้าไม่รู้ ความจริงของภรรยาเจ้า

ไมเคิล: เกี่ยวอะไรกับเธอ?

เบรนสตอร์ม: เจ้ายังไม่เข้าใจอีกรึไง? โง่เขลาจริง ๆ ก็ได้ ข้าจะอธิบายให้เจ้าฟังเอง

 

“ข้าบอกเจ้าแล้ว… ว่าก่อนที่ข้าจะรู้วิธีดูดกลืนปัญญามนุษย์ ข้าเริ่มด้วยการดูดกลืนจากวิทยาการก่อน ใช่แล้ว เครื่องจักร”

 

“การเก็บเกี่ยวผลผลิตครั้งแรกทำให้ระบบสมองกลของเครื่องจักรในรัศมีห้าสิบไมล์พังเสียหาย ทั้งในซานโจส, ฟรีมอนต์, เบิร์กเล่ย์ แล้วก็ซาน ฟรานซิสโก”

 

“แล้วไอ้ระบบนำร่องของรถยนต์มันก็ยิ่งเปราะบางอยู่แล้วด้วย จริงมั้ย?”

 

 

เบรนสตอร์ม: วันนั้นมีแค่พอลล่าที่เกิดอุบัติเหตุรึเปล่าล่ะ?

ไมเคิล: วันนั้นมีอุบัติเหตุนับร้อย… ที่เกิดขึ้นเพราะวงจรไฟฟ้าขัดข้อง

เบรนสตอร์ม: ข้าชิมรสชาติพวกมันทั้งหมด…

เบรนสตอร์ม: ใช่แล้วไมเคิล วันที่เธอตายคือวันที่ข้าถือกำเนิด

ไมเคิล: แกฆ่าเธอ… แก… แกต้องรับผิดชอบ… แกพรากเธอไปจากฉัน ไอ้ชาติชั่วเอ๊ย

 

 

“แกพรากเธอไปจากฉัน!!!”

..

ไมเคิลสวมวิญญาณปาเกียวอีกครั้ง และครั้งนี้เขาตั้งใจเอาถึงตาย!

..

“มิสเตอร์เทอร์ริฟิคฮะ”

 

“คุณกำลังจะฆ่าเขาแล้ว”

“ทักทายแฟน ๆ หน่อยสิฮะ”

 

ไมเคิล… แกกำลังทำอะไรอยู่?

 

ถึงอุปกรณ์ต่าง ๆ ไม่สามารถจับภาพแกได้เพราะสนามพลังจากที-สเฟียร์

 

แต่แกเพิ่งเกือบจะฆ่าคน

จิตวิญญาณของแกมันสาบสูญไปไหนแล้ว?

แกคือคนที่ฉลาดเป็นอันดับต้น ๆ ขอโลก แต่แกกลับทำตัวเหมือนคนป่าที่รู้จักแต่การฆ่า

คนป่าที่ทำทุกอย่างไปตามอารมณ์และโทสะ

 

นี่คือตัวตนที่แท้จริงของแกใช่มั้ย?

 

พอลล่า… ผมขอโทษนะ

 

“ลบความทรงจำ”

..

ไมเคิลใช้ที-สเฟียร์ดูดความทรงจำทั้งหมดของเบรนสตอร์มออกมา

เขาจะลืมทุกอย่างแต่แกจะจำได้ทั้งหมด ไมเคิล

 

แกทนรับมันไหวรึเปล่า?

 

ภายหลัง

แฮนสัน: มันจบแล้วจริง ๆ ใช่มั้ย?

ไมเคิล: การระเบิดเมื่อกี้ทำให้ข้อมูลสติปัญญาทั้งหลายไหลย้อนกลับไปฟื้นฟูสมองของเหยื่อทุกคนที่ถูกเบรนสตอร์มโจมตี

แฮนสัน: เยี่ยมเลย ฟังดูจะเป็นเรื่องดีสินะ

ไมเคิล: ใช่แล้วนักสืบแฮนสัน

 

แฮนสัน: ไอ้โรคจิตคนนั้นคือจำเลยสินะ เขาเป็นใครกันเหรอครับ?

ไมเคิล: เขาชื่อโดมินิค แลนส์ และใช่แล้ว เขาคือคนที่ต้องรับผิดชอบ…

ไมเคิล: รับผิดชอบต่อทุกเรื่อง

 

เมื่อจบเรื่องแล้วทุกคนก็แยกย้ายจากกันไป

แต่เรื่องครั้งนี้ก็ได้ทำให้เด็กคนหนึ่งหมดศรัทธาในตัวเขา

..

“คุณหมายความว่ายังไงที่ว่าคุณจะไป?”

ผมกลับมาที่วิหารเทอร์ริฟิค โชคดีที่การสนทนาผ่านภาพจำลองสามารถเชื่อมสองโลกเข้าด้วยกันโดยที่ผมไม่ต้องไปปรากฏตัวให้พวกเขาเห็น

 

โดนัลด์: นั่นจะทำให้บอร์ดบริหารไม่พอใจนะ โฮลท์ อินดัสทรี่ย์เป็นธุรกิจนะไมเคิล เราต้องการให้คุณอยู่

ไมเคิล: อลีก้าจะดูแลงานของผมในช่วงที่ผมไม่อยู่ ผมจะกลับในอีกไม่กี่สัปดาห์

อลีก้า: แต่ไมเคิล…

… ซ่าาาาาาาา

อลีก้า: เขามักจะหนีไปเวลาที่ต้องการเราที่สุดประจำเลย

โดนัลด์: แล้วสิ่งที่เราต้องการล่ะ?

อลีก้า: บริษัทนี้ต้องการแค่ไมเคิล โฮลท์เท่านั้นแหละ

โดนัลด์: ไม่อีกแล้ว อลีก้า คุณอยากเป็นซีอีโอคนใหม่ของโฮลท์ อินดัสทรี่ย์รึเปล่า?

 

อลีก้า: โดนัลด์ อะไรกันที่ทำให้คุณคิดว่าฉันจะแทงข้างหลังไมเคิล?

โดนัลด์: เพราะคุณคือคลื่นลูกใหม่ของบริษัทไง และไมเคิลน่ะไม่มีทางคิดกับเธอเหมือนที่เธอคิดกับเขาหรอก ความภักดีสมควรได้รับการตอบแทนนะอลีก้า ไม่ใช่จมปลักอยู่แบบนี้

อลีก้า: แล้วค่าตอบแทนที่คุณจะได้จากการแทงข้างหลังไมเคิลคืออะไรกันล่ะ?

 

แกจะหนีไปไหนได้อีกไมเคิล? แกหนีไปตลอดไม่ได้หรอก และถึงแกจะทำได้ แกจะหนีจากใครกันล่ะ? เพื่อนแกงั้นเหรอ? ประชาชนงั้นเหรอ?

 

หรือว่าแกกำลังหนีตัวเองกันแน่?

 

มีที่เดียวที่ผมไปได้ในตอนนี้ ที่เดียวที่ผมไม่ต้องฝืนเป็นฮีโร่

 

 

ในมิติพิศวงนี้ผมจะเป็นเพียงไมเคิล โฮลท์… ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม แต่แค่นี้พอรึยัง?

ผมพลันได้ยินเสียงบางอย่าง แต่ผมหลอนไปเองหรือมันดังขึ้นจริง ๆ น่ะ?

 

“หยุดก่อน”

“ท่านต้องช่วยเรานักท่องอวกาศหากไม่มี ท่านพวกเราต้องตายแน่ ๆ เพราะพวกมัน กำลังมา”

 

ไมเคิล: ใคร… ใครมาน่ะ?

“พวกเดอะ คริล”

“พวกมันกำลังมานักท่อง อวกาศและมีเพียงท่านที่สามารถ”

“ช่วยเหลือเราได้”

 

..

เปิดม่านการผจญภัยต่างมิติ!

โปรดติดตามชมตอนต่อไป