CATWOMAN  #3
เรื่อง : JUDD WINICK
ภาพ : GUILLEM MARCH
วางจำหน่าย: 16 พฤศจิกายน 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

วิถีแห่งแมวย่อมไม่อาจให้ใครได้เห็นรอยเท้า!

..

บ้านของโลล่า แม็คอินไทร์

หลายปีก่อนที่แมวเหมียวจะย่องตอดบนหลังคา…

โลล่า: เธอขโมยมาหมดนี่เลยเหรอ? จากในตู้เซฟห้องนอนสินะ

เซลิน่า: ช่าย ยังมีอีกหนึ่งจากห้องหนังสือแล้วก็อีกหนึ่งจากห้องสมุด ขโมยมันกลางงานเลี้ยงที่มีสารวัตรกับตำรวจอีกแปดสิบนายนี่แหละ

โลล่า: เธอจะบ้าเรอะ!

เซลิน่า: ฉันยังสบายดีจ้ะ เธอจัดการมันได้รึเปล่าโลล่า?

โลล่า: ได้สิ ฉันมีช่องทางถ่ายของอยู่… ฉันจะดูแลเธอเองนะ หนูน้อย ฉันจะดูแลเธอตลอดไป… แต่เซลิน่า… เธอต้องระวังตัวเองด้วย ยังมีอีกหลายทางที่เธอจะได้สิ่งที่ต้องการและไม่โดนจับ

 

เซลิน่า: ระวังเกินไปมันจะสนุกอะไรเล่า?

โลล่า: เชื่อเถอะ เซลิน่า…

 

“… เทียบกับลงโลงแล้วมันสนุกกว่ากันเยอะ”

 

บ้านของโลล่า แม็คอินไทร์, วันนี้…

“เธอทำให้ฉันของขึ้น ไหนลองมองหน้าฉันสิ…”

“คิดว่าฉันเป็นพวกที่ของขึ้นแล้วจะยอมอยู่เฉย ๆ งั้นเหรอ?” 

มันชื่อหลุยส์ เฟอร์รี่แมนหรืออีกชื่อหนึ่งคือโบน นักเลงชั้นรองบ่อนที่พยายามไต่เต้าด้วยกระสุน

 

โบน: ฉันจะเล่าให้ฟัง… ฉันกิดในสลัมว่ะ พ่อแม่ของฉันเป็นพวกสวะ และฉันถูกป้าที่สวะยิ่งกว่าเอาไปเลี้ยง แต่มันแตะต้องตัวฉันได้แค่สิบนาทีเท่านั้นแหละ หลังจากนั้นฉันถูกโยนเข้าสถานพินิจ รู้จักสถานพินิจมั้ย? มันคือแหล่งรวมพวกสถุล เธอจะถูกจับรวมกับคนทุกประเภท เธอจะถูกทุบตีหรือไม่ก็แย่กว่านั้น

โบน: แต่นั่นยังทนได้ สิ่งที่ทำให้ฉันทุรนทุรายจริง ๆ คือการที่มีคนมาเอาสมบัติของฉันไป ฉันไม่เหลืออะไรที่พอจะเรียกว่าเป็นของตัวเองได้เต็มปาก พอฉันออกมาสู่โลกภายนอกและมีเงินเป็นฟ่อนเต็มกระเป๋า ฉันก็อยากได้แต่สิ่งที่มีค่า

 

โบน: เพชรพลอย, งานศิลปะ, เหรียญหายาก พวกนี้คือของโปรดของฉัน มันทำให้ฉันดูมีคลาสมากกว่าที่เป็น ฉันรู้ว่ามันเป็นของเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่มันทำให้ฉันมีความสุข จนกระทั่งเธอย่องเข้ามา…

 

โบน: แล้วก็ฉกเอาของรักของฉันไปจนเกลี้ยง!

โบน: เพื่อนเธอคนนี้เป็นคนกลางใช่มั้ย… ก่อนที่เราจะกระทืบเธอจนตายแล้วเจาะกะบาลแถมท้าย เธอฉลาดพอจะบอกรหัสรายการลูกค้า

 

โบน: ดูเหมือนฉันคงต้องตระเวณไปรอบเมืองเพื่อหาตัว “ลูกค้า” ของพวกเธอและเอาของของฉันกลับมา

โบน: ถ้าเธอขโมยยาหรือเงิน ฉันอาจทำเป็นไม่สนใจได้บ้างเพราะมันก็แค่ธุรกิจ… แต่นี่มีนชีวิตของฉันโว้ย

โบน: พวกแกเล่มมันให้ยับเลยนะ… แล้วกำจัดศพด้วยล่ะ

 

ลูกน้องหน้ากระโหลก: เธอเงียบไปแล้วว่ะ…ข้าไม่ชอบอยู่ในที่เงียบ ๆ ซะด้วย

…

 

ผัวะ!!!

 

ลูกน้องหน้ากระโหลก: เป็นไงอีหนู มีอะไรจะพูดมั้ยจ๊ะ?

“ขาเก้าอี้ไม้น่ะหักง่าย”

 

นางแมวแผลงฤทธิ์สลัดเก้าอี้หลุดออกมาได้อย่างง่ายดาย!

 

เซลิน่า: บอกมาซะว่าหัวหน้าแกไปไหน?

ลูกน้องหน้ากระโหลก: เวรเอ๊ย… แกไม่กล้ายิง…

ปัง ปัง!!

 

เซลิน่า: พวกมันกลายเป็นคู่เป๋ไปแล้ว แกอยากเป็นแก๊งเป๋สามช่ารึเปล่า?

เซลิน่า: หรือจะให้ฉันระเบิดส่วนอื่นของแกดีล่ะ

“เขาอยู่ที่ตึกม็อฟแฟต ในคลับ… ชั้นบนสุด”

 

ฉันรู้จักที่นั่น มันคือคลับเฉพาะกิจบนชั้นที่สี่สิบที่จะรับเฉพาะชนชั้นสูงกับเศรษฐีล่ำซำเท่านั้น

 

จะย่องเข้าไปนั้นแสนยากเย็น

 

แต่ฉันเป็นโปรฯเรื่องการ “ย่อง” อยู่แล้ว

 

นางแมวบุกด้วยการถล่มหลังคาลงมาจนราบ!

เซลิน่า: ทีนี้แกกับฉัน เราไปสูดอากาศด้วยกันหน่อย

“ฉันมีที่ดี ๆ อยู่”

โบน:  เอาล่ะ… ฉันอาจจะทำรุนแรงไปนิสสนึง! ฉันของขึ้นน่ะ!

แมวยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียม.. ไอ้โล้นเอ๊ยรู้จักแมวน้อยไปเสียแล้ว!

โบน: โอ ตายห่ะแล้ว

หวดคริฯไปหนึ่งดอก!

เซลิน่า: แกพูดถูก! ถ้านี่เป็นเรื่องยาหรือเรื่องเงิน ฉันเองยังพอเข้าใจได้! แต่มันไม่ใช่! มันไม่ใช่!!

 

เซลิน่า: แกฆ่าเธอเพราะของพวกนั้น!

“ของ! ไร้สาระ! ไม่มีค่า! พวกนั้น”

 

เซลิน่า: เอาล่ะนะ…

 

เซลิน่า: ทีนี้ถึงตาฉันพรากชีวิตแกบ้างแล้ว

ทันใดนั้น เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“พอเถอะ ถอยออกมาซะ”

เซลิน่า: นายหาตัวฉันเจอทุกครั้งได้ยังไงกัน?

บรู๊ซ: เพราะเธอไม่เคยซ่อนเลยสักครั้ง”

 

บรู๊ซ: ฟังฉันนะ… อย่างทำอย่างนั้น อย่าฆ่ามัน… เธอไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก

เซลิน่า: นายยังรู้จักฉันไม่ดีพอ เหมือนที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่านายเป็นใคร

บรู๊ซ: แต่นั่นไม่ใช่ทางแก้ปัญหา

 

เซลิน่า: มันจะตกนรกและไม่สามารถทำร้ายใครได้อีก และฉันจะมีความสุขมาก ๆ

บรู๊ซ: ไม่จริงหรอก ฉัน… ฉันเองก็คงไม่อาจให้อภัยเธอได้อีก

…

 

 

ฉันเกือบจะหมดท่าให้กับเขาแล้ว แต่ฉันไม่ ฉันจำเป็นต้องทำเรื่องโง่ ๆ เพื่อให้อะไร ๆ มันง่ายขึ้น

 

เจ๊แมวตวัดแส้กลับหลังฟาดโบนตกตึกลงไป!

เขาคือมนุษย์ค้างคาว

 

เขาต้องช่วยชีวิตไอ้เลวนั่น ส่วนฉันก็จะจากไป

 

ทำไมฉันถึงทำแบบนี้? เพราะแบทแมนพูดถูกไงล่ะ

ในที่สุดฉันก็ทำให้ใครคนหนึ่งตาย และตอนนี้… ฉันต้องเก็บกวาดสิ่งที่ยังเหลืออยู่

 

 

ฉันทำลายฮาร์ดไดรฟ์คอมพิวเตอร์ของโลล่า แต่ดูเหมือนว่าเธอชอบใช้วิธีโบราณ ๆ อย่างเขียนเป็นบันทึกมากกว่า เพราะฉะนั้นฉันต้องเผามันให้หมด

 

 

ฉันบอกกับตัวเองเอาไว้ว่าต้องไม่ให้ใครรู้เรื่องที่โลล่าเป็นอาชญากร

แต่ฉันไม่อาจปฏิเสธความจริงข้อหนึ่งได้…

 

 

ที่ฉันมานี่นั่นก็เพราะต้องรักษาหัวตัวเองเอาไว้ด้วย

 

ถ้าพวกเขาเจอศพเธอถูกฆาตกรรม พวกเขาพลิกที่นี่เพื่อหาเบาะแส ฉันต้องทำลายของทุกชิ้นที่โยงเธอมาถึงฉัน

 

 

ต้องไม่ให้ใครเจอขนของฉันที่นี่ ฉันต้องไม่เคยรู้จักกับเธอมาก่อน

 

 

…

 

“ฉัน… ฉันขอโทษนะ”

 

…

 

ฉันจมอยู่ในภวังค์และไม่ได้ยินอะไรจนกระทั่งเสียงฝีเท้ามาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้อง… นั่นคงเป็นแบทแมน คุณจะได้ยินเสียงของเขาก็ต่อเมื่อเขาอยากให้คุณได้ยิน ฉันแค่แปลกใจว่าทำไมเขาถึงมาช้าจัง

เขาอาจจะรู้ความเคลื่อนไหวของฉันทุกฝีก้าว ฉัน… 

ตำรวจ

ฉันอยู่ตรงนี้ กำลังเผาหลักฐานอยู่ข้าง ๆ ศพ

 ..

แหงล่ะ สถานการณ์ท่าจะไม่ดีเสียแล้ว

 

..

ตอนต่อไป:

All Kinds of  Trouble