BATMAN: THE DARK KNIGHT #1

เรื่อง : DAVID FINCH
ภาพ : DAVID FINCH และ RICHARD FRIEND
วางจำหน่าย: 28 กันยายน 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

ชีวิตสองโฉมหน้าของชายผู้ชื่อบรู๊ซ เวย์น

..

นครก็อทแธม

 

ความกลัวนั้นคล้ายดั่งปิศาจกินคนที่สามารถกัดกินตัวเอง มันแฝงกายอยู่ในมุมมืด เฝ้ารออยู่ในทุกซอกหลืบ ทั้งยังสามารถปรากฏกายได้สองสถานที่ในเวลาเดียวกัน หนึ่งนั้นดักรออยู่บนทางที่คุณกำลังมุ่งไป อีกหนึ่งนั้นจะไล่ตามคุณอยู่ตลอดเวลา ความกลัวนั้นแฝงตัวอยู่ในการตัดสินใจของคุณ, ในความสงสัยของคุณและในทุกฝีก้าวของคุณ แต่ทั้งนี้เป็นเพราะคุณเอง คุณให้ชีวิตมัน 

 

คุณเองที่ทำให้มันกำเนิดขึ้นมา

 ..

DC COMICS PROUDLY PRESENT:

BATMAN: THE DARK KNIGHT

In

KNIGHT TERRORS

 

สัญชาตญาณจะห้ามไม่ให้เราทำอะไรเมื่อเผชิญหน้ากับสิ่งที่หลอกหลอนเรา แต่สัญชาตญาณนั่นแหละคือความกลัว เราวิ่งหนีตามกมลสันดาร เรามักคิดว่าควรเอาตัวรอดไว้ก่อนเพื่อตั้งหลักใหม่ แต่ทว่าทันทีที่เราหนี เราก็ได้ป้อนข้าวป้อนน้ำให้ความกลัวและทำให้มันเติบโตขึ้นแล้ว

 

มหาเศรษฐีหนุ่ม บรู๊ซ เวย์น รีบเปลี่ยนชุดจากเครื่องแบบอัศวินรัตติกาลกลายเป็นชุดสูทสามัญอย่างที่ประธานกลุ่มธุรกิจใหญ่ควรจะสวมใส่

 

จะดีกว่าถ้ากระโจนเข้าใส่ความกลัวของคุณและเผชิญหน้ากับมัน จ้องเข้าไปในนัยน์ตา ขู่ให้มันจำนนและหวาดกลัว

 

 

 

บรู๊ซมากล่าวพิธีเปิดงานการกุศลเพื่อช่วยผู้ประสบภัย

บรู๊ซ: บางทีผมอาจเป็นหนุ่มล่ำซำที่คิดแต่จะจับจ่าย และยังมาสายตามสมัยนิยมหลายครั้งหลายคราว… แต่ผมยังมีข้อดีอยู่คือผมไม่กลัวสิ่งใด แม้จะเป็นสถานที่ที่น่ากลัวที่สุดก็ตามแต่…

 

บรู๊ซ: ผมไม่เคยกลัว และผมจะไม่มีวันกลัว… ขอบคุณครับ

 

ระหว่างงาน สมาชิกรัฐสภาท่านหนึ่งเดินเข้ามาทักทายกับบรู๊ซตามอัธยาศัย

ท่านสมาชิกฯ: สุนทรพจน์ของคุณเยี่ยมมาก คุณเวย์น พวกเราต่างก็รู้สึกชื่นชมบริษัทเวย์น อินดัสทรี่ย์ของคุณอย่างยิ่งที่ได้สร้างงานมากมายให้กับตลาดอุตสาหกรรมเทคโนโลยีในตลอดช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้… นี่ยังไม่รวมถึงแผนฟื้นชีวิตให้ก็อทแธมของคุณอีก

บรู๊ซ: เราจะสร้างให้มากกว่านั้นแน่นอนครับท่านสมาชิกฯ ผมเชื่อว่าคุณจะสนับสนุนเราในเรื่องข้อตกลงกับทางจีนใช่มั้ย?

ท่านสมาชิก: ผมพร้อมช่วยเสมอ บรู๊ซ ขอแค่คุณบอกมา เอาเป็นว่าติดต่อมาที่ออฟฟิศผมในวันจันทร์สิ แล้วเราจะได้คุยกัน

 

ชายผมทองคนหนึ่งเดินพรวดพราดเข้ามาหาบรู๊ซ

?: ขอคุยกับคุณเวย์นหน่อย

ผู้ช่วย: นัดไว้รึเปล่าครับ?

?: ไม่จำเป็นหรอก

บรู๊ซ: ขอโทษนะครับ เราเคยเจอกันรึเปล่า?

ฟ๊อร์บ: ผมฟ๊อร์บครับ ฝ่ายกิจการภายใน กรมตำรวจก็อทแธม

 

บรู๊ซ: ฝ่ายกิจการภายใน? ขอโทษทีผู้หมวด คุณทำให้ผมสับสน ว่าแต่นี่ใช่เพราะผมจอดรถทิ้งไว้หน้าโรงละครเมื่อวันก่อนหรือเปล่า? ผมคิดว่าผู้ช่วยผมคงจ่าย…

ฟ๊อร์บ: คุณกล่าวปาฐกถาได้ดีนี่ คุณเวย์น แต่ผมไม่แปลกเท่าไหร่หรอก เพราะลองคนระดับคุณคิดจะหานักเขียนเก่ง ๆ มาร่างสุนทรพจน์ให้มันง่ายเหมือนปอกกล้วย… แต่ไอ้ที่คุณว่าน่ะผมไม่เห็นด้วย ความบ้าบิ่นมันก็ไม่ต่างจากความเลินเล่อหรอก… ยิ่งเมื่อหลุดออกจากปากของคนที่ออกทุนให้พวกศาลเตี้ยอย่างคุณแล้วด้วย

บรู๊ซ: สาว ๆ … ผมขอคุยกับคุณฟ๊อร์บเป็นการส่วนตัวได้มั้ยครับ?

 

ฟ๊อร์บ: เอาล่ะผมรู้นะ คุณเวย์น คุณไม่มีปัญญาส่งเงินไปให้แบทแมนและแก๊งของมันได้ถ้าคุณไม่มีคนช่วย และคนที่ช่วยเหลือคุณต้องเป็นคนในกรมตำรวจก็อทแธม ใครสักคนที่ตำแหน่งสูง … ผมอยากรู้ว่าใคร?

 

หญิงสาวคนหนึ่งเข้ามาขัดจังหวะคนทั้งคู่

?: นี่เป็นงานการกุศลนะหนุ่ม ๆ ปราศัยกันด้วยรอยยิ้มสิจ๊ะ

 

ไจน่า: ฉันไจน่า ฮัดสัน ฉันเป็นเจ้าภาพงานระดมทุนเพื่อช่วยเหลือผู้ประสบอุทกภัยน้ำท่วมที่การาจีคืนนี้ ถ้ามีปัญหาอะไรแจ้งดิฉันก็ได้ หวังว่านี่จะไม่ได้ขัดจังหวะพวกคุณสองคนหรอกนะ?

ฟ๊อร์บ: เกรงว่าจะขัดครับ ผมกำลังคุยกันเป็นการส่วนตัว

ไจน่า: เป็นการส่วนตัวหรือคะ แต่ที่คุณคุยกันมันเสียงดังจนใครก็ได้ยิน

บรู๊ซ: ไม่มีอะไรหรอกครับคุณฮัดสัน ผู้หมวดก็กำลังจะกลับแล้ว

ฟ๊อร์บ: ผมก็คิดอย่างนั้นแหละ เจอกันเร็ว ๆ นี้นะ คุณเวย์น

 

บรู๊ซ: คุณคงเป็นลูกสาวของคุณทอม ฮัดสันสินะ? ผมเคยพบท่าน ก่อนที่พวกเขาจะส่งท่านไปเป็นทูตที่มุมไบ

ไจน่า: คุณยังดูหนุ่มอยู่เลยนะ

บรู๊ซ: คุณพูดเอาใจผมแล้ว คุณฮัดสัน ได้ยินมาว่าแม่ของคุณก็สวยไม่แพ้คุณเหมือนกัน

ไจน่า:  นั่นคุณก็พูดเอาใจฉันใช่มั้ย คุณเวย์น

 

บรู๊ซ: เรียกผมว่าบรู๊ซเถอะครับ รู้มั้ยว่าคุณพ่อของคุณชอบทำให้ใครต่อใครประหลาดใจประจำ แต่เหลือเชื่อที่เขาได้แต่งงานกับซุปเปอร์สตาร์แห่งอินเดีย… ในประเทศผมมีวลีที่ว่า “กิ่งทองกับโลงผุ” แปลได้ประมาณว่าโชคดีสุด ๆ

ไจน่า: ฉันรู้ค่ะว่าหมายถึงอะไร ฉันเรียนอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เก้าขวบแล้ว… เอาเข้าจริงฉันว่าแม่ต่างหากที่ได้กิ่งทอง… ไหนบอกหน่อยซิ คุณน่ะคิดว่าจะหักฉันไปเป็นกิ่งทองของคุณเหมือนกันใช่มั้ย?

บรู๊ซ: ผมไม่เข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไร?

ไจน่า: ฉันจะให้เวลาคุณคิดสักพักระหว่างฉันไปทักทายแขกเหรื่อท่านอื่น ๆ

บรู๊ซ: ถ้าอย่างนั้นหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้งนะครับ

ไจน่า:  บรู๊ซ..

 

“ลองไล่จับฉันดูสิคะ”

บรู๊ซเดินพูดคุยกับแขกมากมาย จนกระทั่งถึงเวลาที่เขาต้องไป ที่ข้างนอกนั่นอัลเฟรดได้มารออยู่แล้ว

 

 

โรงพยาบาลจิตเวชอาร์คาม

เกิดเหตุฉุกเฉินในอาร์คาม หน่วยรักษาความปลอดภัยที่อยู่ข้างในกำลังติดต่อกับเจ้าหน้าที่ข้างนอก

หน่วยรปภ.: ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น สัญญาณฉุกเฉินมันดังลั่นไปทั่วทั้งตึกแล้ว และยังไม่มีคำตอบอะไรจากพวกข้างในห้องขัง! ผมย้ำอีกครั้งนะ… เราเอาพวกที่อยู่เขตรักษาความปลอดภัยขั้นสูงไม่อยู่! … ผมกับอีกหกสิบห้าคนในนี้กำลังอยู่ในอันตราย! ผมอยากได้กำลังเสริมตอนนี้เลย! นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ไม่ใช่สถานการณ์ทั่วไป แต่นี่มันงานรวมวายร้ายตัวเอ้…

 

ประตูรักษาความปลอดภัยระเบิดดังสนั่น!

 

วายร้ายทั้งหลายของนครก็อทแธมหลุดออกมาแล้ว!

 

ภายนอก

จ่าผู้เป็นหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยกำลังติดต่อขอกำลังเสริม

จ่า: ผมบอกว่า รีบพานักข่าวพวกนั้นออกไปให้พ้นหน้าผมก่อนที่ปืนผมจะลั่นใส่พวกมันแบบไม่ตั้งใจ จะมีใครบอกผมได้สักคนมั้ยหะว่าคนไข้ทั้งสามร้อยคนมันหลุดออกมาจากห้องขังของพวกมันได้ยังไง? มันเกิดบ้าอะไรขึ้นที่นี่?

 

จ่า: ใช่ว่าผมไม่สนใจ! แต่มีคนดี ๆ ติดอยู่ข้างในตั้งหกสิบห้าคน จะให้ผมรอคำสั่งอนุมัติน่ะไม่ไหวหรอก

รปภ.: จ่าครับ! พวกมันกำลังพังประตูหน้า

 

ฉลามบุก!

 

จ่า: ผมว่าคำสั่งอนุมัติคงมาถึงแล้วล่ะ เดี๋ยวผมจะติดต่อกลับไป

 

“หกสิบห้าคนจากหกสิบห้าครอบครัว… ค่อยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ผมฟังทีหลัง ตอนนี้ทำไมเราไม่มามอบโอกาสให้คนของคุณที่ติดอยู่ข้างในได้เอาคืนบ้างล่ะ?”

แบทแมนมาแล้ว!

 

แค่สองช่อง แร็กดอล กับ รีปเปอร์ ก็ร่วงลงไปกอง!

 

บรู๊ซ: แล้วทู-เฟซล่ะ?

รปภ.: อยู่ที่เขตความปลอดภัยระดับสูงสุดครับ มันไม่ได้ออกมาพร้อมคนอื่น ๆ

บรู๊ซ: งั้นเข้าไปหาหมอนั่นกัน ตามฉันมา

 

ความหวาดกลัวคือปิศาจร้ายที่กัดกินผู้คน คือผีป่าซาตาน คือศัตรูร้ายถือกระบองสั้นที่เรียกว่าความสงสัย… แต่แกคือแบทแมน แกไม่เคยกลัวพวกมัน

 

ความกลัวซ่อนตัวอยู่ในทุกซอกหลืบ… แต่แกก็เหมือนกัน

 

มันหลบอยู่ในมุมมืด มาพร้อมกับคำพิพากษา… ทว่า แกเหนือกว่ามัน

 

แกรู้ว่าความกลัวอยู่ที่ไหน… แต่มันไม่มีทางรู้ว่าแกจะมาเมื่อไหร่

 

 

รปภ.1: นี่มันเละตุ้มเป๊ะเลย

รปภ.2: เลิกพะวักพะวงสักที ดูทางข้างหน้าเอาไว้… เฮ้ย ตรงนั้น!

พวกเขามองเห็นเงาลึกลับที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เหล่ารปภ.ใจร้อนจึงสาดกระสุนแบบไม่มียั้งแต่ก็ไม่โดนสักนัด สะเก็ดไฟจากกระสุนได้เผยให้พวกเขาเห็นตัวบุคคลลึกลับ… และเธอมากับหูกระต่าย 😛

 

บรู๊ซ: นั่นไม่ใช่มัน! หยุดยิงก่อน

รปภ.: นั่นมันใครกันครับ?

บรู๊ซ: ใครบางคนที่ไม่ควรอยู่ที่นี่ บางทีนี่อาจเป็นแผนช่วยเหลือเด็นท์ด้วยการทำให้เราไขว้เขว ฉะนั้น นิ่งและระวัง

 

บรู๊ซ: ใครก็ตามที่อยู่ตรงนั้น… นี่คือแบทแมน ออกมาแล้วชูมือให้เราเห็น… ทู-เฟซ โผล่หัวออกมา!

 

เกิดระเบิดขึ้นในห้องขังของทู-เฟซ

..

แก๊ง!

เหรียญเล็กอันเป็นสัญลักษณ์ของวายร้ายสองหน้าถูกโยนออกมานำร่อง

..

แต่ทว่าเมื่อมันโผล่หน้ามานั้น..

“ไม่มีทู-เฟซอีกแล้ว ค้างคาวน้อย จากนี้แกจงเรียกฉันว่า วัน-เฟซ”

 

..

เมื่อทู-เฟซไม่เหมือนที่เราเคยรู้จัก แบทแมนจะรับมืออย่างไร? แล้วกระต่ายสาวสุดเอ็กซ์เป็นใครกันแน่?

ตอนต่อไป:

ANACHY AT ARKHAM ASYLUM

..

คุยกันท้ายเล่ม

สำหรับคนที่ชอบแบทแมนแบบซีเรียสซับซ้อนหักมุมเหมือนหนังของฟินเชอร์คงชอบหัว Detective Comics กับ Batman มากกว่า เพราะสองหัวนั้นดูลึกลับซับซ้อนต่างจากเล่มนี้สิ้นเชิง

          เล่มนี้เปิดตัวกิ๊กใหม่อีกคนหนึ่งคือ Jaina Hudson ลูกครึ่งอเมริกัน – อินเดีย ที่มาถึงก็เกี้ยวบรู๊ซอย่างออกหน้าออกตา (ผมจะไม่แปลกใจเลยถ้าเล่มหน้าจะหักมุมว่าเธอคือคนเดียวกับแม่กระต่ายตอนท้ายเล่ม) และตอนจบเราก็ได้เห็นทู-เฟซโฉมใหม่ ถึงไม่รู้ไปโด๊ปอะไรมากลายเป็นร่างถึกแบบนั้น (ไม่เข้าใจว่ามันจะเปลี่ยนชื่อเป็น One – Face ทำไม?)

          ในเล่มนี้อาร์คามแตกอีกแล้ว (เล่ม Batman ก็เพิ่งแตก) ทำให้คาใจเหลือเกินว่าระบบกลไกรักษาความปลอดภัยระดับสุดยอดของที่นี่ทำจากอะไร ทำไม๊ทำไมมันโดนทำลายง่ายแบบนี้ อีกอย่าง ที่อาร์คามเขาไม่เปลี่ยนเครื่องแบบให้คนไข้ก่อนเอาตัวไปขังหน่อยเหรอ ดูจากฟรีซ, แร็กดอล, รีปเปอร์, คีย์ ฯลฯ แต่ละตัวนี่หนีออกมาจากห้องขังด้วยชุดเต็มยศทั้งนั้น

          ชอบไม่ชอบอย่างไรติชมได้ครับ

          ขอบคุณที่รับชมครับ