FRANKENSTEIN: AGENT OF S.H.A.D.E #2
เรื่อง : JEFF LEMIRE
ภาพ : ALBERTO PONTICELLI
วางจำหน่าย: 12 ตุลาคม 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

สงครามอสุรกายกำลังจะเริ่มขึ้น!

..

“จงกลับลงหลุมเสียเถิด เจ้าหน่อเชื้อปิศาจร้ายทั้งหลาย!”

“เดือนนี้ เราเซ่นสรวงเด็กให้แก่พวกเจ้าแล้ว! ข้าคือผู้ดูแลเครื่องเซ่นสืบทอดจากแม่ของข้า!”

“ภารกิจที่สืบเนื่องมาแต่โบราณนี้ไม่อาจล้มเหลว แม้ข้าต้องตกนรกหมกไหม้ก็ตาม!”

แฟร้ง: เจ้าหมายความว่าเจ้าใช้เด็กพวกนี้ต่างเครื่องเซ่นบูชาในพันธะสัญญาโบราณงั้นเรอะ?

ป้าแก่: เราเซ่นให้พวกเจ้าแล้ว! พวกเจ้าไม่อาจเอาไปมากกว่านี้ได้!!

แฟร้ง: นางเฒ่า ข้าได้กลิ่นแห่งความสับปลับและความโสมมฉุนฉมอยู่ในทุกลมหายใจของเจ้า

“ไอ้ปิศ…”

ไม่ทันได้ด่าจบพี่แฟร้งก็จัดหลังมือเข้าให้!

นิน่า: นั่นป้าแกแก่แล้วนะคะ?

แฟร้ง: ข้าไม่เลือกปฏิบัติ

แฟร้ง: บิดา ท่านช่วยส่งพาหนะเข้ามาที เราต้องอพยพเด็กพวกนี้

“ข้ากำลังไป”

บิดา: เราได้ช่วยพวกเจ้าอีกทาง ดร.ปาล์มเมอร์พบบ่อเกิดของผู้รุกรานพวกนี้ คล้ายว่าพวกมันผุดขึ้นมาจากทะเลสาบโบนเลค

นิน่า: ทะเลสาบ? เป็นไปได้ยังไงคะ บิดาแห่งเวลา?

เรย์: จากใต้ทะเลสาบน่ะ ดูเหมือนข้างใต้นั่นมีรอยแตกของมิติอยู่ ผมกำลังดำเนินการทดสอบอยู่

 

กริฟฟิธเห็นแฟร้งห่วงเด็ก ๆ ที่ถูกขังอยู่ข้างล่างเลยแซวเล่น

กริฟฟิธ: ท่านน่าจะเป็นพ่อที่ดีนะครับ เจ้าหน้าที่แฟร้งเก้นสไตน์

แฟร้ง: อะไรนะ?

 

กริฟฟิธ: แหะ ๆ แค่มุกน่ะครับ

แฟร้ง: ข้าไม่ชอบมุกขบขัน กริฟฟิธ รีบเคลื่อนพล

กริฟฟิธ: รับทราบครับท่าน! ขออภัยครับ!

“พลทหารทั้งหลาย นี่เรย์ ปาล์มเมอร์, โปรดฟังให้ชัด…”

 

เรย์: เราสแกนดูพื้นที่เรียบร้อยแล้ว ดูเหมือนจะมี “ประตูโลกปิศาจ” อยู่ มันคือรูหนอนขนาดเล็กที่เชื่อมต่อกับมิติที่ขอเรียกง่าย ๆ ว่า “มิติแห่งความตาย”

“มิติแห่งความตายคือมิติขนาดเล็กที่ซ้อนทับอยู่กับมิติของเรา ซึ่งเกิดจากวัตถุธาตุสีดำลึกลับที่เราพบได้ในสสาร”

 

“เวลโคโร่, คาห์ลิสและกริฟฟิธ… กำลังสร้างไฟร์วอลล์ เราต้องกักกันปิศาจพวกนั้นเอาไว้ไม่ให้ออกมาจากทะเลสาบเท่าที่เราจะทำได้”

 

“ข้างใต้นั่นน่าจะมีสัตว์ร้ายอยู่จำนวนมาก… ฉะนั้น จงระวัง!”

 

“เอาล่ะ… ไฟร์วอลล์ดำเนินการแล้ว ที่เหลือฝากคุณด้วยเจ้าหน้าที่แฟร้งเก้นสไตน์”

 

..

“อยู่ใกล้ ๆ ข้าไว้เจ้าหน้าที่มาเซอร์สกี้… แล้วไปกวาดล้างพวกปิศาจนั่นให้จบ ๆ”

 

กริฟฟิธ: บ้าที่สุด

เวลโคโร่: อารมณ์เสียเรื่องอะไรเหรอจ๊ะ เมาคลีลูกหมาป่า?

กริฟฟิธ: เราจะแสดงความสามารถให้คนอื่นเห็นได้ยังไง ถ้าถูกทิ้งไว้ข้างหลังแบบนี้อีกแล้ว

เวลโคโร่: ฉันไม่ได้มาพิสูจน์อะไรให้ใครดูว่ะ ฉันมาเพื่อฆ่าปิศาจพวกนี้เท่านั้นแหละ

[บันทึกส่วนตัว S.H.A.D.E.NET หัวข้อที่ 301: มาร์เซอสกี้, นิน่า: ข้าพเจ้าตามเจ้าหน้าที่แฟร้งเก้นสไตน์ลงไปในทะเลสาบ… สู่ดินแดนที่ไม่รู้จัก… ข้าพเจ้ารู้ว่าควรจดจ่ออยู่กับอันตรายตรงหน้าเท่านั้น]

 

[แต่ตอนนี้ในสมองข้าพเจ้ากลับท่วมท้นด้วยคลื่นอดีต…]

 

[ก่อนหน้านี้ นั่นคือครั้งสุดท้ายที่ชีวิตข้าพเจ้าเข้าใจว่าอะไรคือความสุข]

 

[เป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าพเจ้าได้สัมผัสกับความหวัง]

 

[และเป็นครั้งแรกที่ได้ประสบพบความสิ้นสูญ]

 

[ทุกสิ่งเปลี่ยนไป]

 

[นั่นเป็นครั้งแรกที่ข้าพเจ้าได้พบกับความสูญเสียที่แท้จริง]

 

[เมื่อสามีข้าพเจ้าจากไปอีกคน สิ่งเดียวที่ข้าพเจ้าเหลืออยู่คืองานทดลอง]

[ข้าพเจ้าทุ่มเทชีวิตให้แก่ S.H.A.D.E. – หน่วยป้องกันและปราบปรามภัยคุกคามเหนือมนุษย์]

 

[นี่คือลูก ๆ ของข้าพเจ้า… ถูกออกแบบมาให้สามารถทนต่อความโหดร้ายของโลกใบนี้ที่เคยพรากลูกสาวข้าพเจ้าไป ลูก ๆ เหล่านี้ล้วนพิเศษมหัศจรรย์ ไม่มีผู้ใดสามารถทำร้ายพวกเขาได้]

 

[แต่สิ่งแรกที่ข้าพเจ้าได้เห็นจากสิ่งมีชีวิตรูปแบบใหม่นี้คือความหายนะ]

 

[พวกเขาเติบโตอย่างรวดเร็ว ข้าพเจ้าใส่โปรแกรมเรียนรู้ภาษาอัตโนมัติในสมองของพวกเขา… แต่ข้าพเจ้าเร่งรีบเกินไป ความอหังการของข้าพเจ้าทำให้เกิดโศกนาฏกรรม]

 

[เราลืมปลูกฝังสิ่งหนึ่งไว้ในสมองของพวกเขา นั่นคือวิธีการรับมือกับอารมณ์ต่าง ๆ]

 

[พวกเขาดำเนินชีวิตตามสัญชาตญาณและความกระหาย ผลงานของพวกเราคือสัตว์ร้าย สัตว์ร้ายที่ไม่อาจปล่อยให้ออกสู่โลกภายนอกได้]

 

[แต่ข้าพเจ้าก็หักใจฆ่าพวกเขาไม่ลง แม้พวกเขาจะเป็นปิศาจ… แต่พวกเขาคือลูก ๆ ข้าพเจ้า]

 

[ข้าพเจ้าขอให้ดร.ปาล์มเมอร์สร้างเรือนกักขังพวกมันไว้ เป็นบ้านให้พวกมัน และข้าพเจ้าต้องขอบคุณที่เขาสร้างมันขึ้นมา เขาเรียกมันว่าสวนสัตว์ สวนสัตว์เป็นดั่งรวงมดในรวงมด มันคือเรือนจำขนาดจุลภาค]

 

[คราวต่อมาข้าพเจ้าไม่พลาดอีก]

[คราวนี้ข้าพเจ้าสร้างพวกเขาในร่างมนุษย์เต็มรูปแบบ… ด้วยการนำมนุษย์มาตัดแต่งพันธุกรรม]

[จะไม่มีข้อผิดพลาดหรือความสูญเสียอีกต่อไป]

 

[และข้าพเจ้าเองก็เช่นกัน]

 

[ข้าพเจ้าไม่คิดจะดัดแปลงใคร… โดยที่ไม่ได้ทำกับตัวเอง]

[ข้าพเจ้าจำต้องแข็งแกร่งขึ้น… จะไม่มีอะไรทำให้ข้าพเจ้าเจ็บปวดได้อีก]

 

[ไม่อีกต่อไป]

 

นิน่า: พระเจ้า!

แฟร้ง: ตั้งสติให้ดี… นี่ก็แค่กองกระดูก

นิน่า: แต่ทั้งหมดนี้คือโครงกระดูกเด็กทั้งนั้นเลยนะคะ!

แฟร้ง: เด็กบริสุทธิ์ถูกบูชายัญโดยชาวบ้านที่ขลาดกลัวของเมืองนี้ด้วยความคิดว่าพวกเขาจะรอดพ้นจากสัตว์ร้ายเบื้องล่าง

เรย์: จากการคำนวนอายุด้วยปริมาณคาร์บอน ดูเหมือนประตูจะเปิดมาเป็นเวลานานแล้ว… อาจจะหลายปีดีดักอยู่

บิดา: หรือแปลอีกอย่าง หมู่บ้านผีสิงนี่มีการสังเวยเด็กเช่นนี้มาหลายรุ่นแล้วแฟร้ง

แฟร้ง: เอ่อ.. บิดา… ไม่รู้ท่านเห็นภาพนี้หรือไม่ แต่เราไม่ได้อยู่ข้างใต้นี่โดยลำพัง

แฟร้ง: เจ้ามีความสามารถต่อสู้ระดับใด เจ้าหน้าที่มาเซอร์สกี้

นิน่า: เอ่อ… หนูเก่งโยคะ

แฟร้ง: เอ่อ…

แฟร้ง: เล่นมุกใช่มั้ย?

นิน่า: อยากให้เป็นอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ!

แฟร้ง: อย่างนั้นจำไว้ เคล็ดลับการต่อสู้ระยะประชิด ข้อหนึ่งคือ…

 

“ฆ่าก่อนถูกมันฆ่า”

 

นิน่า: เล่นมุกเหรอคะนั่น?

แฟร้ง: ลองดัดแปลงไปใช้สิ

นิน่า: หนูกำลังทำ

 

แฟร้ง: เจ้าเรียนรู้ได้รวดเร็วนัก… ข้าชื่นชมแม่นางคนนี้จริง ๆ บิดา

“ยินดีที่เจ้าชอบ พ่อยักษ์ใหญ่”

 

แฟร้ง: ให้ช่วยมั้ย ท่านหญิง

นิน่า: เยี่ยมเลยค่ะ ไม่เห็นมีใครบอกว่าคุณเป็นสุภาพบุรุษแบบนี้… หนูจะเอาสมองมันน่ะค่ะ

แฟร้ง: จัดให้

แฟร้งควักสมองปิศาจออกมาสด ๆ!

แฟร้ง: แล้วไงต่อ

นิน่า: เรามาหาคำตอบกัน…

นิน่า: ท่านบิดา หนูกำลังเอาสมองยัดเข้าโปรแกรม S.O.M.B.I.E. เพื่ออัพโหลด

“รับทราบ ทางข้าจะลิงค์ข้อมูลไปยังคนอื่น ๆ ในหน่วยรบ”

 

แฟร้ง: S.O.M.B.I.E. คืออะไร?

 

[ป้อนสิ่งที่ท่านต้องการค้นหา: S.O.M.B.I.E. คืออะไร?

กำลังดาวน์โหลดของมูล 95% …

เปิดแฟ้มข้อมูลรหัส 872/1 : S.O.M.B.I.E. = โปรแกรมสร้างข้อมูลภาพจากสมอง]

 

[ดาวน์โหลดข้อมูลจากวัตถุผ่าน S.O.M.B.I.E…. ดำเนินการ… ปิศาจทั้งสามตัวนี้คือหน่วยอาณานิคม ถูกส่งมาเพื่อเสาะหาโลกใหม่ที่เหมาะสมต่อการบุกยึดเพื่อเป็นแหล่งอยู่อาศัย]

 

[รูหนอนคือทางเข้าออกของพวกมัน มันเตรียมการรุกรานพื้นที่นี้มานานหลายร้อยปี]

 

[ชาวบ้านท้องถิ่นตีความเรื่องนี้ด้วยความไม่เข้าใจ และมองในแง่ศาสนาว่าประตูนี้เชื่อมต่อกับโลกของ “ภูติผี” พวกเขาเริ่มทำพิธีบูชายัญเด็ก… เพื่อสนองแก่สัตว์ร้ายกระหายเลือดเหล่านั้น]

 

[แต่ตอนนี้โลกของอสุรกายกำลังจะดับสิ้น พวกมันจึงเริ่มการรุกรานดินแดนของเราเร็วขึ้น]

 

[เลดี้ แฟร้งเก้นสไตน์พบประตูแห่งนี้และคิดจะยับยั้งการรุกราน แต่เธอไม่อาจสู้พวกมันที่มีจำนานมหาศาลได้และถูกลากเข้าสู่มิติแห่งความตายไป]

 

[เมื่อพวกมันแน่ใจว่าที่นี่คือโลกอีกดินแดนหนึ่ง พวกมันก็ไม่คิดจะรออีกต่อไป การรุกรานจึงเริ่มต้นขึ้น]

 

นิน่า: เอาไงดีคะ คุณแฟร้งเก้นสไตน์

แฟร้ง: ไม่เห็นต้องคิดให้มากความ…

 

“… ไปถล่มพวกมันให้ยับ”

 

เวลโคโร่: ไอ้ยานนี่จะชื่ออะไรอีกล่ะ? “เรือดำน้ำพลังปิศาจ” รึเปล่า?

บิดา: บอกเขาสิ เจ้าหน้าที่เบลรอย

เบลรอย: ไข่ปิศาจ มันถูกออกแบบมาเพื่อขับเคลื่อนผ่านรูหนอนและเทียบท่าอย่างปลอดภัย

“ข้อมูลภารกิจล่าสุด: สำรวจโลกปิศาจ… และทำลายมัน”

 

นิน่า: เรียกใช้ระบบปฏิบัติการ S.H.A.D.E.NET วิเคราะห์องค์ประกอบของโลกใบนี้ทีสิ

ชั้นบรรยากาศ: เทียบเท่าโลกมนุษย์

 

แรงโนมถ่วง: สองเท่าของโลกมนุษย์

สภาพพื้นผิว: เป็นอินทรียสาร

 

“พระเจ้า!”

.. 

จำนวนสิ่งมีชีวิต:

การตรวจสอบจำนวนผิดพลาด

.. ผิดพลาด.. ผิดพลาด.. ผิดพลาด..

… ผิดพลาด.. ผิดพลาด.. ผิดพลาด..

… ผิดพลาด.. ผิดพลาด.. ผิดพลาด..

แอ่ด.. แอ่ด.. แอ่ด.. แอ่ดดด..

 

..

“ทำไมมาช้ากันจังยะ!?”

 

..

..

คิดถึงจอห์นนี่ สตอร์มกันมั้ยครับ?

ตอนต่อไป:

IT’S A MAD, MAD PLANET!