BATWING #2

เรื่อง : JUDD WINICK
ภาพ : BEN OLIVER
วางจำหน่าย: 5 ตุลาคม 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

เดวิดจะเอาตัวรอดได้อย่างไรเมื่อถูกแทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจ !?

..

รังหลบภัย – THE HAVEN

ศูนย์บัญชาการของแบทวิง, เมื่อแปดเดือนก่อน

 

เดวิด: ขอบคุณมาก นี่มันเยี่ยมมากเลยครับ… มันเหนือกว่าชุดเกราะทหารมากจริง ๆ มัน… มันมหัศจรรย์มาก!

แบทแมน: ฉันยอมรับว่ามันสร้างมาดี แต่นายน่าเลิกปลื้มเจ้าชุดนี่ได้แล้ว

 

แบทแมน: มันก็แค่อาวุธเท่านั้นแหละ เช่นเดียวกับทุกอย่างที่ฉันจัดมาให้นายใช้… ทั้งยานพาหนะเอย, คอมพิวเตอร์เอย, เทคโนโลยี่เอย… ทั้งหมดเป็นเพียงอุปกรณ์

แบทแมน: อุปกรณ์ทั้งหลายแหล่ในคลัง ไม่มีชิ้นไหนที่จะร้ายกาจไปกว่านายได้ ทั้งจิตใจของนาย, ความมุ่งมั่นของนาย, ความตั้งใจจริงของนาย ทั้งหมดนี้ต่างหากที่ทำให้นายกลายเป็นแบทวิง อย่าลืมสิ, เดวิด ว่าเมื่อนายออกล่า… เมื่อนายออกไปสู้รบกับพวกมัน…

 

“… ไม่มีใครคอยระวังหลังให้นายได้”

 

ผมได้แต่มองดูครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวของผมถูกสังหารไปต่อหน้า ผมพยายามกู้เกียรติยศของพวกเขา ผมพยายามต่อสู้

 

แต่ก็ได้เพียงช่วงสั้น ๆ เท่านั้น

 

ชายผู้นี้คือคนที่สังหารสมาชิกแก๊งค้ายาเสพติดและยอดมนุษย์ที่ปลดเกษียณนาม เอิร์ธสไตรค์ สมาชิกรุ่นบุกเบิกของกลุ่มเดอะ คิงด้อม

 

และที่อยู่ตรงหน้าผม… มันสังหารเพื่อนตำรวจของผมทั้งสถานี

 

แมสสาเคอร์: เห็นพวกที่กองอยู่นั่นมั้ย? นี่คือผลของการมาจุ้นจ้านเรื่องของข้า และพยายามจะแกะรอยข้า พวกแกจงจำใส่ใจเอาไว้

แมสสาเคอร์: แกควรอยู่ให้ห่าง ๆ ไว้ เพราะข้าอันตรายเกินกว่าที่พวกแกจะไล่ตามได้

 

มาสสาเคอร์ยื่นหน้ามากระซิบข้างหูของเดวิด..

แมสสาเคอร์: ข้าไม่ยอมให้พวกแกคนไหนมาขวาทางหรอก ข้าใกล้จะถึงบ้านแล้ว และที่บ้านของข้ามีเด็กมากมายกำลังตักตวงความรู้… จงสูดหายใจให้ลึก ๆ เพราะมันจะเป็นลมหายใจเฮือกสุดท้ายของแก

 

แมสสาเคอร์แทงดาบลึกเข้าไปกว่าเดิม

แมสสาเคอร์: ฮ่า! ใช่! สู้สิ! จงตายอย่างมีศักดิ์ศรี เฉกเช่นซากศพที่ยื่นหน้าถ่มถุยใส่ความตาย! เยี่ยมมาก

 

แต่เดวิดสวมวิญญาณจอห์น แม็คเคลนไม่ยอมตายสักที

แมสสาเคอร์: พระองค์ทรงโปรด… ดูแกสิ แกนี่ใจเด็ดชะมัด

 

แมสสาเคอร์: แกคือชายชาตรี สหายข้า

แมสสาเคอร์: เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้สังหารแกเป็นคนสุดท้าย

 

ทันใดนั้นกระสุนปืนหลายสิบนัดก็กระหน่ำใส่ร่างแมสสาเคอร์!

กีอา: ยิง! กระหน่ำเข้าไปเลย!

 

เธอคือเจ้าหน้าที่ กีอา โอคุรุ ผมอยากเป็นเพื่อนกับเธอมาตลอด

 

หวังว่าผมจะอายุยืนพอจะได้บอกเธอกับปาก

 

 

แมสสาเคอร์ไม่สะดุ้งสะเทือนสักนิด มันวิ่งฝ่าห่ากระสุนไปเล่นกับตำรวจอีกกอง

 

ขณะนั้นเอง เดวิดก็สลบไป

 

“เดวิด… เดวิด… ได้ยินฉันมั้ย… นายรู้สึดตัวแล้วใช่มั้ย?”

 

เดวิดรู้สึกตัวขึ้นมาในรังหลบภัย โดยมีมาตูเจ้าเก่าคอยดูแลอยู่

มาตู: ฉันเอง มาตู นายปลอดภัยแล้ว เดี๋ยวนายพอขยับเขยื้อนได้เราค่อยย้ายนายไปโรงพยาบาลส่วนตัว… ตอนนี้นายอยู่ในรังหลบภัยของเรา

เดวิด: เกิด… เกิดอะไรขึ้น

มาตู: มือสังหารนั่นบุกถล่มสถานี นายถูกแทง คมดาบเฉี่ยวหัวใจนายไปไม่กี่มิลแถมยังทะลุปอดนายอีก นายเสียเลือดไปสามส่วนของร่างกาย นับว่าปาฏิหารย์มากที่..

เดวิด: มันตายรึเปล่า? เห็นพวกเขายิงถล่มมัน… แล้วกีอาล่ะ… เธอ

 

มาตู: กีอา… เจ้าหน้าที่โอคุรุน่ะถูกทำร้ายสาหัสอยู่ แต่เธอยังไม่ตาย ส่วนคนที่เหลือ… ถูกมันสังหารหมด เห็นว่าทั้งหมดยี่สิบสามนาย

เดวิด: ผมจะไปตามล่ามัน

มาตู: นายลุกออกไปนายตายแหง ๆ

เดวิด: ผมต้องลองคุยกับกีอา ดูว่าเธอมีข้อมูลอะไรบ้าง ผมต้องหาไอ้โรคจิตนี้ให้เจอก่อนที่…

มาตู: แบทแมนออกล่ามันแล้ว แต่ร่องรอยมันหายไป เขาบอกว่าเราโชคร้ายมาก ๆ เพราะเราไม่มีเบาะแสชี้ตัวใด ๆ จนกว่ามันจะลงมือคราวต่อไป

 

เดวิด: ผมสลบไปนานเท่าไหร่?

มาตู: สองอาทิตย์

เดวิด: บ้าที่สุด! ผมต้องไปแล้ว ผมต้องไปจัดการ…

 

“อั่กก”

พี่เดวิดฝืนมากไปแผลเลยทำท่าจะเปิดอีก

มาตู: นายยังไม่หายดี! นายต้องพัก! นี่คือคำสั่งของแบทแมน! และฉันเห็นด้วยกับเขา นายจะได้ออกรบอีกครั้งเมื่อร่างกายนายพร้อม

เดวิด: พร้อมเหรอ? มาตู นี่มันสองอาทิตย์แล้วนะ…

 

“… สองอาทิตย์ที่การรบดำเนินไปโดยไม่มีผม”

 

ณ โรงเรียนประถมเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในตินาชา

ครูท่านหนึ่งกำลังสอนเด็ก ๆ เรื่องการสังเคราะห์แสงของพืช

 

อาจารย์: ทีนี้…

ใครคนหนึ่งทะลุกลางปล้องขึ้นมาเฉย ๆ

?: แนะนำให้เด็ก ๆ วิ่งหนีดีกว่า

อาจารย์: ขออภัย คุณว่าอะไรนะ?

 

มันคือแมสสาเคอร์จอมโหดเจ้าเก่าเจ้าเดิมนั่นเอง

แมสสาเคอร์: แกได้ขอแน่ แต่แกจะไม่ได้อะไร… นอกจากสิ่งที่แกต้องชดใช้

 

คุณครูผู้มีนามว่าเบลโล่จึงสั่งให้เด็กอพยพทันที

เบลโล่: ทุกคน รีบออกจากห้องนี้… ตอนนี้เลย

 

เบลโล่: นี่มันเรื่องอะไรกัน? คุณเป็นใคร?

แมสสาเคอร์: มันไม่สำคัญเท่าแกเป็นใครหรอก

 

แมสสาเคอร์: แกมาเป็นครู ทิ้งทุกสิ่งที่แกเป็นและได้ทำลงไป… แกคิดว่าตัวมีความรู้ดีพอจะชี้นำคนอื่นรึ?

เบลโล่: คุณต้องการอะไรจากผม!?

 

แมสสาเคอร์: สิ่งที่แกติดค้างยังไงล่ะ!

แมสสาเคอร์ปล่อยหมัดตรง เบลโล่เอี้ยวตัวหลบได้หวุดหวิด!

เบลโล่: ไม่รู้คุณคิดว่าผมเป็นใคร แต่…

แมสสาเคอร์: อย่าปด!

 

แมสสาเคอร์: กับข้า!

 

ร่างของเบลโล่ถูกซัดไปซ้ายทีขวาที

แมสสาเคอร์: อย่าโกหกข้า! ข้ารู้ความจริงทุกอย่าง! ข้ารู้ว่าแกเป็นใคร! ข้ารู้ว่าแกทำอะไร! และนี่คือเวลาที่แกต้องชดใช้แล้ว!

 

ทันใดนั้น มือทั้งคู่ของเขาเกิดประกายไฟขึ้น

 

ตู้ม!

 

แมสสาเคอร์ลอยลิ่วออกมาข้างนอกด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

 

แมสสาเคอร์: ในที่สุดแกก็เปิดเผยตัวเอง ดีมาก ข้าอยากได้คู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อ

 …

“แกได้เจอแน่!”

 

รังหลบภัย – THE HAVEN

มาตู: บ้าจริง เดวิด กลับไปขึ้นเตียงไป! ฉันเชื่อความสามารถของนาย แต่ฉันไม่แน่ใจว่านายจะหาอะไรที่แม้แต่แบทแมนยังหาไม่เจอได้

เดวิด: ผมอยู่ที่นั่นกับมัน ไอ้วิปลาศนั่น เห็นสิ่งที่มันทำแล้วผมถึงได้เข้าใจ

มาตู: คนตายบอกอะไรเราไม่ได้มากหรอกน่า

เดวิด: ที่นี่แอฟริกา แม้แต่คนตายก็มีเรื่องราว

มาตู: เดวิด ขอร้องเถอะน่า นายน่าจะพัก…

 

 

“อั้กก”

แผลของเดวิดกำเริบอีกแล้ว…

มาตู: บ้าเอ๊ย! … พอได้แล้ว! ไปนอนไป!

มาตู: ฉันจะไปเอายา นอนอยู่นิ่ง ๆ นะ เห็นแกพระเจ้าเถอะ!

 

แต่มันพูดกับผม… มันพูดอะไรบางอย่างที่ไม่คล้ายคำเตือน มันคือ…

 

 

เขานึกถึงคำพูดของแมสสาเคอร์ที่กระซิบข้างหูเขา…

“ข้าไม่ยอมให้พวกแกคนไหนมาขวาทางหรอก ข้าใกล้จะถึงบ้านแล้ว และที่บ้านของข้ามีเด็กมากมายกำลังตักตวงความรู้”

 

มันหมายถึงอะไร…?

“… ใกล้บ้านที่มีเด็กตักตวงความรู้”

 

“พระเจ้า!”

 

มาตู: ถึงเวลาที่นายต้องทานยาสามตัวนี้ แต่ยาแก้ปวดจะทำให้นาย… เดวิด นายลุกมาทำอะไรอีกแล้วน่ะ!?

เดวิด: กำลังดูภาพถ่ายดาวเทียมของตินาชาน่ะสิ ผมคิดว่า “ใกล้บ้าน” ที่มันพูดหมายความตามตัว ใกล้บ้านแปลว่ามันอยู่ในเมืองนี้แหละ

มาตู: ถึงมันจะอยู่ในเมืองตินาชานี้… แต่นายก็ออกไปไล่ล่ามันไม่ได้หรอก

“ขอโทษนะ มาตู แต่ผมจะไป”

 

เดวิดยิงลูกดอกยาสลบใส่มาตู!

“การรบครั้งนี้จะขาดผมไปไม่ได้”

 

แมสสาเคอร์: แกอ่อนแอลงรึเปล่า “ผู้กล้า” !?

แมสสาเคอร์: แกคือธันเดอร์ ฟอลล์ผู้ยิ่งใหญ่แหงเดอะ คิงด้อมไม่ใช่รึ? หรือความแก่ชราทำให้แกหมดน้ำยาไปแล้ว!?

“ฉันมีปัญญา! ฉันมีพละกำลัง!”

“และพระผู้เป็นเจ้าก็อยู่ข้างฉัน!”

“ฉันสังหารคนหยาบช้าอย่างแกมาหลายปี! แกหาฉันพบ… นั่นแหละที่แกทำผิดพลาดที่สุดในชีวิต!”

 

แมสสาเคอร์: ไม่หรอกว่ะ ข้าเคยทำผิดพลาดมากกว่านี้อีก

แมสสาเคอร์สะบัดดาบตัดแขนข้างหนึ่งของเบลโล่ในคราเดียว

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!”

 

แมสสาเคอร์: แกสู้ได้ดี แต่ถึงกาลอวสานแล้ว ข้าขอเชิดชูพวกแกด้วยความตาย

แต่ก่อนที่จะได้ลงดาบสังหาร บุคคลลึกลับก็ยิงของเหลวสีเขียว ๆ ใส่ใบหน้ามัน!

 

มันพูดว่า “… ที่ที่เด็ก ๆ ได้ตักตวงความรู้” มันหมายถึงโรงเรียน

ผมเพียงแค่ใช้ดาวเทียมจับภาพทุก ๆ โรงเรียนที่มีในเมืองตินาชา

 

แค่นี้ผมก็หามันเจอได้อย่างง่ายดาย

 

แมสสาเคอร์: โอ้… แกนี่เอง ข้าคาดไว้แล้วว่าเราจะได้พบกันเมื่อถึงเวลา ข้าคือแมสสาเคอร์ พลังของข้าคือความตาย

ยาชาที่ผมฉีดเข้าเส้นเลือดมันมากเกินขนาดและกำลังจะทำให้ผมช็อค

 มือเท้าของผมชาแข็งไร้ความรู้สึก

ผมรู้สึกได้ว่าเลือดกำลังไหลเป็นทางอยู่ใต้ชุดเกราะ

และสิ่งเดียวที่ผลักดันผมอยู่ คือความโกรธเกี้ยว

 

“ฉันคือแบทวิง”

“และฉันจะซัดแกให้หมอบเลย”

 

…

เดวิดจะเป็นอย่างไรเมื่อต้องรับมือศัตรูในขณะที่บาดเจ็บหนัก

ตอนต่อไป:

BLOOD ON OUR HANDS