Saga #13

บทที่ 13 สรวงสวรรค์และม่านหมอกสีเทา

เรื่อง : Brian K. Vaughan
ภาพ : Fiona Staples
วางจำหน่าย: 4 สิงหาคม 2013
สำนักพิมพ์ : Image Comics

   

หมายเหตุ: เรื่องนี้มีเนื้อหาและบางภาพที่ล่อแหลม เด็กอายุต่ำกว่า 20 ปี ควรใช้วิจารญาณในการรับชมครับ 

  

 

 

  

ณ. โรงพยาบาลแพทย์ทหารแห่งดาวมนุษย์ปีกนามว่า Landfall

ดาวที่แสนสงบสุขปราศจากสงคราม เพราะไปสร้างความวายวอดที่ดาวอื่นหมด

 

 

 

 

ณ.ห้องหนึ่งของโรงพยาบาล

ที่นี่คือสถานที่ที่ทางเราได้สัมภาษณ์นายทหารนายหนึ่ง

ที่เพิ่งสูญเสียมือของตนเองจากคู่รักนักกบฎ

 

“ผมคิดว่านะ”

“พวกนั้นน่ะแม่มเป็นผัวเมียกันแหงแซะเลย”

 

“ยัย Alana นั่นต้องเป็นกบฎขายชาติชัวร์ป๊าบเลย”

 “ก็เล่นไปนอนซ่ำฟิจเจอร์ริ่งกับไอ้พวกมนุษย์ดวงจันทร์ที่ตัดมือผมไปแบบนี้อ่ะ”

 

 

ไหนจ่าลองเล่าดราม่ามันๆ เอ๊ย เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้พวกเราฟังหน่อยสิครับ

 

 

 

“หน่วยอาวุธหนักของผมอ่ะนะ”

“เราเดินทางไปทำภารกิจที่ซากก้อนอุนจิอวกาศชื่อว่า Cleave”

 

 

“ทางเราได้รับแจ้งมาว่ามีเชลยศึกหลบหนีไปแล้วลักพาตัวยามเฝ้าไปด้วย”

“คำสั่งที่เราได้รับก็คือให้จัดการสังหารทั้งคู่ทิ้งซะ”

 

โอ้ว นี่คุณได้รับคำสั่งให้ฆ่าพวกเดียวกันเองรึครับ?

 

“ฝ่ายปฎิบัติการเขากลัวว่าผู้ก่อการร้าย”

“จะใช้มิตรอาจกลายสภาพเป็นหมากเรียกร้องเงื่อนไขต่างๆ น่ะครับ”

 

แต่ว่าเมื่อกี้คุณได้หลุดปากออกนี่ครับ

ว่าพลทหารชั้นหนึ่ง Alana นั้นไม่ใช่มิตรของคุณแล้วใช่มั๊ย?

 

 

 

“ก็ตอนที่พวกเราปะทะกับเธอน่ะ เธอสู้เราก็ยิงสวน”

“จากนั้นไอ้ชาวดวงจันทร์นั่นมันก็สติแตกเฉย”

 

“ไม่ใช่โกรธแบบทหารทั่วๆ ไปแน่ๆ”

“มันโกรธเหมือนเราไปยิงแม่ทูนหัวของมันอย่างงั้น”

 

แล้วของที่เธอถืออยู่ตอนนั้น คุณคิดว่า…?

 

 

“มันไม่ใช่สิ่งของนะ แต่เป็นเด็กต่างหาก”

“ลูกของพวกมันทั้งสองคน”

“ดูแววตาที่พวกมันมองก็รู้เลยว่าใช่แน่ๆ”

 

 

คุณรู้ใช่มั๊ยครับ ว่ามันฟังดูพิลึกพิลั่นยังไง?

พลทหารของรัฐบาลผสมไปมีมีโซ่คล้องใจกับนักรบฝ่ายตรงข้าม?

 

 

“ตอนผมเล่าเรื่องนี้ให้พวกระดับผู้บัญชาการฟัง”

“พวกนั้นขำจนอุนจิแทบราด”

 

“ผมเลยลองไปบอกกับพวกสื่อ ก็ไม่ได้เรื่องอะไร”

“พวกนั้นเลยบอกให้ผมมาบอกแท็บลอยด์แทนอ่ะ”

 

 

ซึ่งทางแท็บลอยด์อย่างพวกเราก็ต้องขอขอบคุณมากๆ ที่คุณทำเช่นนั้นครับ!

   

 

 

 

 

“เอ นี่เราถึงไหนกันแล้วคะ?”

  

 

 

 

“อ้อใช่แล้ว”

“พวกเราเดินทางข้ามกลุ่มดาวนพเคราะห์มากมาย”

“เพื่อไปยังดาวที่เต็มไปด้วยหมอก”

 

“สถานที่ที่พ่อแม่หนูหวังที่จะได้พบ D. Oswald Heist”

“ผู้เขียนหนังสือเล่มโปรดของพวกท่าน”

 

 

“ส่วนหนูก็เพิ่งอึราดผ้าอ้อมตัวเอง”

 

แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง้

 

 

  

 

 

แว้วววววววววววว

   

Alana:  อืมมม……กรอลูกคอแต่เช้าเลยนะยะ….

Alana:  นี่ Marko เจ้าแม่ลูกคอของเราตื่นแล้ว…..

 

Alana:  …Marko….?

 

พระเอกของเราไม่อยู่บนเตียง

   

   

 

แต่ Marko กำลังสลดกับการจากไปของพ่อของเขา

จนหนวดเคราขึ้นดกดำปานอย่างกับตัวเอกละครคูณไก่วรายุฑ

   

     

 

“เวลาล่วงเลยผ่านไปไม่กี่สัปดาห์”

“หลังจากที่คุณปู่ของหนูได้สิ้นใจไป”

 

 

 

Alana:  โถ่ที่รัก

Alana:  เค้าก็คิดถึงท่านเหมือนกัน…

 

คุณฉัตต์ของรุ้ง เอ๊ย Marko ของ Alana ได้แต่ทำตาละห้อยมองท้องฟ้าข้างนอก

  

 

 

Alana จัดการแต่งตัวแล้วเดินไปหาลูกสาวเธอ

แต่เธอก็ต้องตกใจเมื่อพบว่า….

 

Alana:  โอ้ว

  

 

แม่สามีเธอ Klara มาดูแลลูกเธอเรียบร้อย

 

Klara:  ชั้นเปลี่ยนผ้าอ้อมให้แล้ว

 

Alana:  โอ้ Klara นี่ลูกชั้นไม่ได้ปลุกคุณเข้านะ

 

Klara:  ชั้นยังไม่ได้นอนย่ะ

 

Klara:  ชั้นกำลังอ่านไอ้ขยะห่วยๆ ที่เธอป้อนให้ลูกชายชั้นอยู่

   

โอ้ว Klara อ่าน “A Night Time Smoke / รักแท้ในคืนหลอกลวง” ทั้งคืนเลยเร้อออ

   

 

Alana:  ใครที่อ่านตอนแรกก็คิดว่ามันห่วยจริงๆ แหล่ะ แต่ว่า..

 

Klara:  โตซักที Alana

Klara:  ไอ้นี่น่ะมันก็แค่วลีโลกสวยดูดี

Klara:  ไม่ใช่ทางชี้นำสู่แสงสว่างอะไรหรอก!

 

Klara:  ทำไมเธอต้องเสี่ยงบ้านบรึ้ม

Klara:  กับการไปพบกับไอ้คนที่เบ่งไอ้วรรณกากนี่ออกมาด้วย

 

Alana:  ก็ชั้นอยากมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับ Hazel น่ะสิ

Alana:  ทั้ง Marko แล้วก็ชั้นต่างก็คิดว่าคุณ Heist สามารถบอกได้ว่าอะไรที่ดีที่สุด

 

 

Klara:  ก็ Marko น่ะ ยังป่วยอยู่….

Klara:  ตอนนี้หัวโล่งคิดอะไรไม่เป็นอยู่น่ะสิ

 

Alana:  อยู่แต่ในนี้ไม่ทำให้เขาสบายดีขึ้นมาหรอกค่ะ

 

Alana:  ขอร้องล่ะนะคะ ชั้นเชื่อขริงๆ ว่าเรื่องนี้จะช่วยเขาได้

Alana:  ถ้าไม่ชอบ คุณก็ไม่ต้องไปกับเราก็ได้นะคะ

 

Klara:  ไม่ต้องไปกับปอบสิยะ

Klara:  ถ้าพวกเธอสามคนพร้อมใจกันไปตาย

Klara:  ชั้นขอไปด้วยดีกว่า

 

Klara:  ชั้นอยู่มานานเกินกว่าจะเก็บชีวิตเอาไว้บนหิ้งแล้ว

   

   

“ความจริงคุณย่าท่านก็ควรจะกังวลอยู่นะคะ”

“มีหลายๆ คนที่อยากให้เราตายๆ ไปซะ

“อย่างคุณพี่ Prince Robot IV นี่ ที่กำลังพุ่งหลาวมาหาเรา”

  

 

 

 

“คนอื่นๆ ก็กำลังอยู่ระหว่างการพักชมวิว”

   

 

The Will:  ไม่! ตรูรอจนรากงอกแล้วว้อย!

The Will:  เรียกผู้จัดการมาคุยเด๊ะ!

   

 

>>โปรดรอซักครู่<<

>>เดี๋ยวทางชั้นจะโอนสายไปให้คุณคุยกับผู้ดูแลฝ่ายเคลมนะ<<

>>ขอชื่อคุณอีกทีสิ?<<

 

The Will:  ชื่อ The Will

The Will:  ติดแหงกอยู่นี่จนรากงอกแล้ว

   

อีกด้านหนึ่ง Gwendolyn เดินมาหาน้องทาสที่กำลังพยายามติดต่อกับแหวนอีกรอบ

 

Gwendolyn:  ได้เรื่องมั๊ยจ๊ะ?

 

น้องทาส:  ขอโทษด้วยนะคะ คุณผู้หญิง

น้องทาส:  แหวนของคุณไม่พูดกับหนูแล้ว

   

 

น้องทาส:  แต่ตอนนี้หนูยังได้ยินไม่ค่อยชัดน่ะค่ะ

น้องทาส:  ตั้งแต่ตอนเกิดเหตุครั้งนั้น

 

Gwendolyn:  ชั้นให้สัญญากับเธอเลยนะจ๊ะ

Gwendolyn:  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นตอนนี้…ชั้นจะ….

Gwendolyn:  ชั้นจะใช้เวทย์มนตร์รักษาเธอทันทีที่เราออกจากไอ้หินนี่กัน

 

Lying Cat:  แง้ววววววววว!!

 

Gwendolyn:  ชั้นสัญญาจริงๆ!

 

The Will:  โอ้ย ให้ตายสิฟระ Gwendolyn!!

    

   

The Will:  ชั้นบอกให้หาฟืนมาเผาไม่ใช่รึฟระ!?

 

Gwendolyn:  แล้วชั้นก็บอกไปแล้วไงว่า ชั้นไม่ใช่เลขานะยะ

Gwendolyn:  ทำไมคนซ่อมยานยังไม่โผล่หัวมากันอีกยะ!?

 

The Will:  เพราะพวกเราอยู่นอก “เขตพื้นที่ให้บริการจัณฑาล” ของพวกมะหงอกนั่นน่ะสิ

 

Gwendolyn:  งั้นก็จบแค่นี้เหรอ?

Gwendolyn:  เราเกือบจะได้ตัว Marko กับคู่ชู้ชื่นของพวกมันมาไว้ในมือแล้ว

Gwendolyn:  แต่เราจะปล่อยให้พวกมันหนีไปง่ายๆ แบบนี้เหรอ?

 

The Will:  ก็ถ้าคุณเจ๊มีเวทย์เคลื่อนย้ายล่ะก็ มันก็พอจะจับได้แหล่ะครัฟ!

 

Gwendolyn:  ชั้นก็ใช้พลังเวทย์หยดสุดท้าย

Gwendolyn:  ยึดซากสับปะรังเคไร้ค่าของเฮียไว้จนจอดที่นี่หมดแล้วไง

 

The Will:  เฮ้ยๆ ฟังให้ดีนะว้อย ยัยสั้นเสมอหู

The Will:  ถ้าแกไม่ได้ทะเล่อทะล่าทำยานชั้นพังกับเกือบทำคู่หูชั้นก็ปุ๋ยอินทรีย์กาแลคซี่ล่ะก็

The Will:  พวกเราก็ไม่ต้องมา….

   

The Will ของขึ้นจะชกปากนั่งติ่งแบนสั้น Gwendolyn

   

 

 

แต่ก็มีคนห้ามไว้

 

The Will:  หืม?

 

น้องทาส:  ต้องไม่ตีกัน

น้องทาส:  นั่นก็เป็นกฎไม่ใช่รึคะ

 

The Will:  ……..

The Will:  โอยย ผู้หญิงก็เป็นซะแบบเนี๊ยะ!!!

 

เจอเหล่าบรรดาสตรีไซโค (Lying Cat ก็ตัวเมียนะจ๊ะ)

ทำให้ The Will ไปหาฟืนเองในที่สุด!! ฮ่า

      

   

  

“ดาว Quietus เป็นที่แรกที่ครอบครัวของหนู”

“ให้ยานจอดลงราก”

“ชั้นไม่ได้ไปที่นั่นมาหลายปีแล้ว”

“แต่ชั้นยังคำพูดที่คุณแม่บรรยายกลิ่นของมันไว้ได้ดี”

“กลิ่นมันเหมือนบุหรี่เน่าค้างคืนจากปิ๊งแรกของแม่”

   

Izabel:  ผู้มีขาโปรดทราบ

Izabel:  กรุณาเดินกันดีๆ นะเจ้าคะ!

   

   

“คุณย่าท่านคิดว่าควรให้พี่เลี้ยงตอนดึกของพวกเรา Izabel”

“รับจ๊อบเสริมเป็นคนนำทางอีกงานนึง”

   

Klara:  อย่ามัวพูดอะไรอ้อมค้อม ยัยมวลพลังผี

Klara: ที่ระวังเพราะมันมีกับดักระเบิดรึ?

 

Izabel:  งานนี้จะเป็นผีมากกว่านะคะ

 

Marko:  เจริญล่ะ นี่เราจอดลงบนกลางสุสานยักษ์เลยเรอะ!?

 

Alana:  ก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องร้ายอะไรน่า

Alana:  ดูเหมือนที่นี่จะเป็นสนามรบสมัยบรรพกาลก่อนนู้นเลยนะ

   

 

Klara:  ถ้าเก่าจริง ทำไมกระดูกพวกนี้ถึงดูเหมือนเถิ่งถูกเอามาวางไว้ที่นี่เลยล่ะ

 

หัวกระโหลกครางเสียง งึกๆ งักๆ

ทำเอา Klara สงสัย

 

Klara:  เอ๊ะ รู้สึกว่าไอ้นี่มันพูดอะไรออกมาด้วย

 

Izabel:  เฮ้ย!! ป้าๆ อย่า!!!

   

   

แง่บบบบ!!

แว้กกกกกกกก!!!

 

 

 

 

 

แม่คร้าบ!!!

 

หัวกระโหลกงาบหูของ Klara

   

Klara:  ทำอะไรซักอย่างสิยะ!

Klara:  ไอ้กระโหลกผีสิงนี่กำลังจะแดร๊กสมองช้านนน!

 

Izabel:  ไม่ใช่ผีค่ะ

Izabel:  มันเป็น แมลงกระดูก!

 

Izabel:  พวกมันทำให้กระดูกขยับได้หรืออะไรเฮงซวยซักอย่าง

 

Marko รีบไปช่วยแม่ของเขา

 

Marko:  Mi ne perdos ankuaŭ vi! (ผมจะไม่เสียแม่ไปอีกคนหรอก!)

(น่าสนใจว่า ankuaŭ นี้น่าจะพิมพ์ผิดครับ แต่ความหมายน่าจะแปลว่า too)

Klara:  เลิกร้องแบ๊ะๆ

Klara:  แล้วหาทางเอาไอ้นี่ออกไปซักที!

   

แต่ Alana เห็นบางอย่างที่ชวนเครียดกว่านั้น!

 

Alana:  โอ้ แย่แล้ว!

   

 

   

เหล่ากระดูกทั้งหลายค่อยๆ รวมร่างกันจนกลายเป็น…..หมาน้อยน่าฮัค!!

แต่ Alana ก็มี Morning star ที่แปลว่า….เอิ่ม….ลูกตุ้มพกพามีหนามเยอะๆ มั้ง?

 

 

Alana:  จับแม่ไว้ให้มั่นเลยนะ Haze

 

Izabel:  ฟาดให้ปากแหว่งเลยคร่าเจ้านาย!!

   

   

เปรี้ยง!

Alana ฟาดปากหมาน้อยน่าฮัคจะกรามแตก

 

 

ส่วน Marko เมื่อเห็น Alana กำลังมีภัยก็ร้องว่า…

Alanaaa!!!

แคว๊กกกกกก!!

   

อ๊ากกกกกก!

หูช้านนนนน

 

…….ใช่ครับ……

Marko ตกใจจนเผลอดึงหูแม่ตัวเองหลุดทั้งดุ้น!

(ตรูจะฮาหรือจะเครียดดีฟระ!!)

  

Izabel:  เจ๊ ระวังปีกขวาด้วย!!

   

  

 

 

อะโจ๊ว!

เปรี้ยงงงง!!

ไม่ได้แอ้ม Alana หรอกเฟร้ย!

     

  

 

Marko เห็นภรรเมียมีภัยจึงรีบบึ่งไปช่วย

แต่ทว่าแมลงผีอีกตัวก็กำลังพุ่งเข้าโจมตีจากข้างหลัง!!

  

Klara:  Marko ระว๊าง!!!

เปรี้ยงงงงงง!!

อยู่ๆ ใครบางคนก็ยิงกระโหลกผีแตกกระจุย

   

 

 

   

 

 

 

“หลายปีที่ผ่านมา”

“พวกเราได้พบคนมากหน้าหลายตามแต่ที่จะพอจินตนาการออก”

  

 

 

  

“แต่ไม่มีใครที่สร้างความประทับใจแรก”

“ได้ซ่ำทวดเท่าลุงนักเขียนเลย!”

 

Heist:   ไอ้พวกหน้าหมี

Heist:   พวกเมิงจะมาเอาเงินมัดจำตรูคืนรึงายวร้า

 

นักเขียนผู้อุดมวิสัยทัศน์….กำลังเมาปริ้นโชว์ กกน. ขาวนวลชวนอ้วก!

นี่เอ็งจะอินดี้ไปถึงหนายยยยย!!

   

   

   

“เอิ่ม..ก็ได้ แค่เกือบที่สุดอ่ะนะ”

The Will กำลังนั่งดูรูปถ่ายเก่าๆ สมัยเขากับ The Stalk ยังครองคู่กัน

และที่สำคัญ The Will เคยผมดก!! โอ้ มารดาจอร์ช!!

แล้วอยู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งสดับขึ้น..

 

??? ?????:   ว้าว

 

??? ?????:   ชั้นเกือบลืมไปแล้วนะเนี่ยว่า

??? ?????:   เธอดูเสร่อแค่ไหนตอนผมดกน่ะ

 

คนที่พูดก็คือ The Stalk นั่นเอ๊ง! เฮ้ย! มาอีกแล้วววว!

   

The Stalk:   ไงยะ

 

The Will:  ไม่ต้องมาดักฟายตรูเลยนะว้อย

The Will:  ตรูไม่ได้เมายาถึงขนาดจะเห็นภาพหลอนได้

The Will:  แกเป็นตัวไรฟระ? ผีพุ่งใต้รึไง?

 

The Stalk:   ชั้นก็เพื่อนเธอไง Will

   

 

The Will:  เพื่อนบิดาเธอสิจ๊ะ

The Will:  เพื่อนตรูน่ะลงโลงเผากลับบ้านเก่าไปแล้วว้อย!

 

The Stalk:   ไม่ได้โม้นะยะ พ่อแบรนด์จูเนียร์

The Stalk:   ชั้นก็แค่กลับมาหาก็เพื่อจะมาเตือนเธอเรื่องนึง

 

The Stalk:   ถ้าเธอไม่อยากจะดับอนาจเหมือนชั้น….

The Stalk:   ก็เลิกทำงานแบบที่พวกเราทำอยู่ซะบัดเดี๋ยวนี้

 

The Will:  แม่สาวที่ไม่เคารพครับ Stalk ตัวจริงน่ะนะ

The Will:   ไม่ยอมให้ชั้นเลิกจนกว่าจะได้หัวไอ้หุ่นผีที่เจี๋ยนเธอมาถือไว้ในมือว้อย!

 

The Stalk:   ช่างหัวพี่แกเหอะ ช่างหัวเป้าหมายเธอด้วย

The Stalk:   ชีวิตมันต้องก้าวต่อไปสิยะ

The Stalk:   แล้วก็เผื่อเธอไม่ทันสังเกตุนะ ยานเธอนี่บังเอิญไปตกลงบนสวรรค์ชั้นเจ็ดเลยนะยะ

 

The Stalk:   เธอน่าจะตั้งรกรากที่นี่กับแม่หนู Gwen นั่น

The Stalk:   แล้วอาจจะรับ “น้องทาส” มีเลี้ยง แล้วตั้งชื่อให้น้องหนูเขาซักหน่อย

   

  

The Will:  นี่เธอเห็นชั้นกับ Gwendolyn ด้วยเรอะ!?

 

The Stalk:   โอ้ย ขอล่ะย่ะ

The Stalk:   ไอ้เรื่องความต้องการใต้สะดือของพวกเธอสองคนน่ะ

The Stalk:   เขารู้กันไปทั่วระบบสุริยะแล้วย่ะ

 

The Stalk:   เธอเห็นน้องเขาก็

The Stalk:   น้องเขาเห็นเธอก็สยิว

The Stalk:   รีบๆ ไปซ่ำกันซักทีเถอะ

 

The Will:  ตรูไม่ได้ต้องการเข้าใจมะ!?

The Will:  ตรูไม่ต้องการใครว้อย!

 

The Will:  คนที่ตรูต้องการน่ะมีแค่…

   

“The Will?”

   

 

  

Gwendolyn:  เฮียตะโกนหาพระเพ็งอะไรน่ะ?

 

The Will:  ……

The Will:  …ไม่รู้สิ…

 

Gwendolyn:  เจริญมากค่ะ

Gwendolyn:  ตอนนี้น้องทาสแกตื่นเพราะเฮียเรียบร้อยล่ะ

 

The Will:  นั่นไม่ใช่ชื่อเธออีกแล้ว

   

   

 

 

“ต่อจากนี้ไปเราจะเรียกเธอว่า”

 

 

“Sophie”

   

 

น้องทาสได้ชื่อแล้วจ้า!

   

 

>>To be continued >>

ความรักลอยอยู่ในอากาศ

นักกวีได้พบฟี้ดแบ๊คของเขา