DETECTIVE COMICS #4
เรื่อง : TONY.S DANIEL
ภาพ : TONY.S DANIEL
วางจำหน่าย: 7 ธันวาคม 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

ปิดฉากสงครามระหว่างอัศวินรัตติกาลและนักสร้างตุ๊กตา!

..

 

ตรอกไครม์ อัลเล่ย์, เจ็ดสิบสองนาทีก่อนหน้านี้…

 

บรู๊ซ: ฉันชอบแกนะราจู เพราะงั้นฉันเลยยังไม่รุนแรงกับแก… ทีนี้แกมีอะไรจะบอกฉันรึเปล่า!?

 

ราจู: ฉัน… แค่ก ๆ ฉันอยากบอกว่า “แกจับฉันกดน้ำโว้ย”

บรู๊ซ: นั่นไม่เรียกกดน้ำ นั่นฉันแค่สระผมให้แกเท่านั้นเอง

 

ราจูสร้างเนื้อสร้างตัวด้วยการส่งสินค้าให้แก็งอาชญากรรมตระกูลใหญ่ของก็อทแธม คืนนี้ มันเป็นความหวังเดียวของผม

ราจูเป็นสวะ มันคอยคาบข่าวไปให้พวกตำรวจ พวกเขาไว้ใจมัน

แต่ผมไม่

 

บรู๊ซ: คายออกมา

ราจู: ฉัน- ฉันได้ยินเรื่องานประมูล แต่ฉันไม่รู้รายละเอียด…

 

แค่นี้ก็พอแล้ว มันช่วยยืนยันที่อยู่ของดอลเมคเกอร์ให้ผมและบอกผมเรื่องลูกกระจ๊อก สำหรับตอนนี้… ผมต้องการแค่นี้ก่อน

 

 

ศูนย์บัญชาการตำรวจกรุงก็อทแธม, ปัจจุบัน…

ฟอร์บส์: ผมมีพยานสองปากที่สามารถยืนยันได้ว่าเจ้าค้างคาวอยู่ในที่เกิดเหตุคดีฆาตกรรมเจ้าหน้าที่แม็คอัลลอย คุณอยากรู้อะไรอีกมั้ย ฮาร์วี่ย์

ฮาร์วี่ย์: แบทแมนไม่เคยฆ่าตำรวจ ฟอร์บส์คุณเป็นจเรตำรวจ… รู้รึเปล่าว่าแม็คอัลลอยไปมีเรื่องกับใครบ้าง?

ฟอร์บส์: ไม่มีนะ แต่ดูเหมือนกอร์ดอนจะไม่ค่อยชอบเขา แต่นั่นแหละ กอร์ดอนเองก็เรียกเจ้าค้างคาวมาที่นี่ประจำ…

ฮาร์วี่ย์: แต่คืนนี้ กอร์ดอนไม่ได้มาที่นี่ งั้นใครกันล่ะที่เปิดสัญญาณ?

ฟอร์บส์: นอกจากไอ้ค้างคาวก็คงไม่มีใครอีกแล้วล่ะ…

ฮาร์วี่ย์: ขอดูบันทึกทั้งหมดของเจ้าหน้าที่แม็คอัลลอยหน่อยซิ

 

ฮาร์วี่ย์: เอ๊ะ… นี่อะไร?

 

‘โรงพยาบาลเอมร์ซี่’

 

โรงพยาบาลเมอร์ซี่, ปัจจุบัน…

พวกมันไม่ใช่โจ๊กเกอร์ตัวจริง เป็นแค่กุ๊ยราคาถูกที่สวมหน้ากากมรณะของดอลเมคเกอร์ พวกมันมีหน้าที่พิสูจน์ฝีมือของผมเพื่อให้พวกกระเป๋าหนักยอมจ่ายเงินซื้อร่างไร้ลมหายใจของผมไปประดับบ้าน

 

พวกมันตุกติกทุกวิถีทาง– พวกมันหัวเราะผ่านเครื่องขยายเสียงดังลั่น และใช้ลวดเหล็กมัดแข้งมัดขาผมทุกทิศทาง… ทั้งหมดถูกสร้างมาเพื่อทำให้ผมเขว เพื่อท้าทายผม

 

 

แต่มันไม่ได้ผลหรอก

โจ๊กเกอร์พวกนี้ต่างก็ทำอะไรได้ไม่สะดวกเพราะพวกมันถูกมัดติดกับเชือกเช่นเดียวกับผม

 

พวกมันยังเคลื่อนไหวได้ไม่ชำนาญ พวกมันกราดเกรี้ยว พวกมันกระเหี้ยนกระหือรือ

 

 

แต่ผมเองก็เช่นกัน

 

 

 

โอลิเวีย: สารวัตรคะ? คุณดูแย่จังเลย

กอร์ดอน: โอลิเวียเหรอ? ฉันได้ยินเสียงครึกโครมข้างนอก เขามาแล้ว…

โอลิเวีย: เพื่อนของคุณเขาอยู่ที่นี่ค่ะ หนูไม่อยากพูดเลย แต่เขาเองก็กำลังแย่ไม่ต่างจากคุณ หนูมีอะไรจะสารภาพ ดอลเมคเกอร์ใช้ให้หนูทำ ให้หนูหาวิธีล่อแบทแมนมาที่นี่

 

กอร์ดอน: ฉันรู้อยู่แล้วหนูน้อย แต่ฉันจำเป็นต้องเสี่ยง ฉันต้องช่วยเธอให้ปลอดภัยจากเจ้าสัตว์เดียรัจฉานพวกนี้

โอลิเวีย: หนู… หนูขอโทษนะคะสารวัตร

มาธิลด้า: มีคนส่งพัศดุมาหาค่ะนายท่าน

ดอลเมคเกอร์: อย่าอนุญาตให้เขาเข้ามาในนี้

มาธิลด้า: แต่เขาบอกว่าเขาเป็นตัวแทนจากลูกค้ารายใหม่ ซึ่งจะจ่ายเป็นสองเท่าของเงินประมูลที่สูงที่สุดของคืนนี้ แต่เขาต้องการตัวแบทแมนแบบเป็น ๆ ค่ะ นายจ้างของเขาจะส่งศพแบทแมนกลับมาให้นายท่านเองอีกที

ดอลเมคเกอร์: งั้นเราคงต้องมาตกลงรายละเอียดกันสักหน่อย

ดอลเมคเกอร์: แซมป์สัน ขึงแบทแมนไว้ซิ

 

“อ๊ากกก!”

 

คนส่งพัศดุ: นายของผมเป็นคนพูดจริงทำจริง คุณดอลเมคเกอร์

ดอลเมคเกอร์: นายจ้างของคุณคือใครกันล่ะ?

คนส่งพัศดุ: เอาเป็นว่านายจ้างของผมเป็นคนที่มีทัศนคติแตกต่างจากชาวบ้านชาวช่องอยู่มากโขเชียวล่ะ เขาส่งผมมาจัดการธุระที่เขาต้องการพร้อมเงินนี่

ดอลเมคเกอร์: ผมรู้สึกแปลกใจต่อความกรุณาที่เขามีให้อยู่สักหน่อย… ราจู

นายหน้าที่มาติดต่อซื้อขายให้แก่เจ้านายลึกลับนั้นคือราจูนั่นเอง!

ราจู: แล้วคุณจะรับข้อเสนอมั้ยล่ะ?

ดอลเมคเกอร์: นายของคุณได้ตามที่เขาต้องการ ขอแค่ให้มั่นใจว่าศพของมันจะถูกส่งกลับมาให้ผมภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง… มาธิลด้าเอาสินค้าไปบรรจุหีบห่อให้ท่านสุภาพบุรุษคนนี้ซิ

 

สายลวดนี่ควบคุมโดยแม่เหล็กไฟฟ้า! ผม- ผมไม่อยากจะเชื่อเลย… ผมออกแบบมันเอง!

 

ดอลเมคเกอร์: ฉันจะจัดการศพของแกให้อย่างยุติธรรม แบทแมน!

 

ข่าวร้ายคือดอลเมคเกอร์มีสายอยู่ในเวย์นคอร์ป…

ส่วนข่าวดีคือเครื่องกำจัดคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าของผมสามารถช่วยผมได้

 

และไอ้พวกนี้คือคนของเพ็นกวิ้น 

 

ราจูมันรู้ดีว่าผมต้องโผล่มาที่นี่

 

บรู๊ซ: ราจู ฝากบอกเพ็นกวิ้นทีว่า ฉันจะไปหามันแน่

ดอลเมคเกอร์กำลังหนี จะมัวเสียเวลากับไอ้พวกสวะนี่ไม่ได้

 

 

ขณะเดียวกัน ดอลเมคเกอร์กำลังคุยโทรศัพท์กับบุคคลลึกลับที่ไม่รู้ว่าใคร…

“ฉันไม่เคยอนุญาตให้นายจัดงานประมูลแบทแมน นายมัวยุ่งแต่กับเรื่องไร้สาระ ถามหน่อยสิ สารวัตรน่ะเขาตายรึยัง? … รีบไปจัดการเขาซะ มีใครบางคนคาบข่าวไปบอกตำรวจแล้ว พวกมันกำลังแห่ไปหานาย”

มาธิลด้า: เราต้องไปแล้วนะคะ

ดอลเมคเกอร์: ไม่เห็นรึไงว่าเราต้องจัดการกอร์ดอนก่อน

 

จากพิมพ์เขียวเก่า ห้องผ่าตัดอยู่บนชั้นสาม ถ้ากอร์ดอนอยู่ที่นี่จริง เขาต้องอยู่ที่นั่น ผมต้องหาเขาให้เจอ

 

แซมป์สัน: เบนท์ลี่ย์ แกจะแบกของมากเกินไปแล้วนะเฟ้ย!

เบนท์ลี่ย์: ไม่ใช่ปัญหาหรอก ฉันมัดตู้เย็นไว้ดีแล้ว

แซมป์สัน: งั้นกระเป๋าใบนี้ฉันถือไปเอง ดอลเมคเกอร์บอกว่าให้เอาของไปให้หมด

เบนท์ลี่ย์: เขาคงไม่ห่วงไอ้เครื่องในสองก้อนนั่นหรอก เราค่อยเอาไปให้เขาทีหลัง ส่วนตอนนี้…

 

โครมมมมม!

 

“อ้า แกอยู่นั่นเอง”

“แกยังไม่ตายสินะ หนังเหนียวจนหยดสุดท้ายจริง ๆ แต่ฉันเองก็ไม่มีเวลาจะมาเล่นสนุกอย่างที่ชอบซะด้วย ฉะนั้น…”

..

โอริเฟซย่างสามขุมเข้าหากอร์ดอนที่นอนอยู่! 

กอร์ดอน: อย่าขยับ! ไม่งั้นฉันยิงแน่ ไอ้บ้าเอ๊ย!

กอร์ดอน: อย่างนั้นแหละ ช้า ๆ … อ่าวเฮ้ย!

 

โอลิเวีย: แกควรจะตายไปได้ตั้งนานแล้ว

เมื่อเชือดเสร็จ โอลิเวียตั้งท่าจะหนี แต่มีหรือที่กอร์ดอนจะยอม…

กอร์ดอน: หยุดนะ เธอต้องกลับไปกับฉัน

โอลิเวีย: ไม่ได้หรอก คุณอย่าบังคับหนูเลย

กอร์ดอน: ฉันทำแบบนั้นไม่ได้

โอลิเวีย: หนูไม่กลัวปืนของคุณ มันไม่มีกระสุน

 

โอลิเวีย: หนูไม่รู้จักคำว่ากลัว หนูไม่กลัวทั้งดอลเมคเกอร์ ทั้งแบทแมน ทั้งคุณ

โอลิเวีย: ไม่กลัวแม้แต่ความตาย…

ผมได้ยินเสียงของสารวัตรกอร์ดอนที่ใต้โถง รวมทั้งเสียงของโอลิเวียด้วย ตำรวจกำลังมาที่นี่ นั่นทำให้ผมมีเวลาพอที่จะจัดการกับเจ้าดอลเมคเกอร์

 

 

มันแจ้นไปแล้ว… พร้อม ๆ กับที่ตำรวจมาถึง

 

ด้านสารวัตรเองก็ตามมาสมทบกับเขาในห้อง…

กอร์ดอน: ตามไปจับมันเถอะแบทแมน ผมไม่เป็นไร เราสองคนปลอดภัย

 

ครั้งสุดท้ายที่เห็นฮ.ตำรวจ พวกเขาสาดกระสุนใส่ผม… แต่คืนนี้พวกเขาเป็นมิตร

 

ดอลเมคเกอร์ไม่เหลือโอกาสหนีอีกต่อไป ตำรวจปิดทางเข้าออกที่นี่ไว้หมดแล้ว

มันโชคร้ายจริง ๆ เพราะผมถึงตัวมันก่อน

 

 

บึ้มมมมมมม!!!

 

หลังคารถช่วยลดแรงระเบิดลงไปได้ โชคดีจริง ๆ

แทนที่จะได้กลิ่นเหม็นของเนื้อไหม้จากร่างของพวกมัน ผมกลับได้กลิ่นพลาสติกไหม้… หุ่นพวกนี้เป็นเพียงเหยื่อล่อ

 

 

พวกตำรวจอยู่ไม่นานนัก แต่ก็นานพอสำหรับให้ดอลเมคเกอร์หนีไป

 

 

โคโลราโด้, ภายหลังจากนั้น…

ชาร์ล็อต: แม่ของฉันมักพวกเรามาที่นี่สมัยที่เรายังเป็นเด็ก คุณชอบที่นี่รึเปล่า?

บรู๊ซ: มันเงียบดีเหลือเกิน เงียบจนผมได้ยินเสียงความคิดของตัวเองเลยแน่ะ

ชาร์ล็อต: ไม่มั้งคะ บรู๊ซ คุณน่ะไม่ชอบที่สงบแบบนี้… แต่ฉันเคยฝันไว้ว่าจะมาใช้ชีวิตที่นี่ในอนาคต

บรู๊ซ: แบบนั้นคุณคงเหงาน่าดูเลยนะชาร์ล็อต

ชาร์ล็อต: คุณก็มาเยี่ยมฉันสิคะ!

บรู๊ซ: งั้นเราติดสัญญาณไวไฟไว้บนนี้ด้วยดีมั้ย?

ชาร์ล็อต: จุ๊ ๆ … ฉันมาที่นี่เพื่อผ่อนคลายสมองจากงานชวนเครียดทั้งหลาย ฉันอดไม่ไหวจริง ๆ หลังจากที่เกิดเรื่องต่าง ๆ ขึ้นอาทิตย์ก่อน

บรู๊ซ: ฟังเหมือนคดีดอลเมคเกอร์จะหนักไปสำหรับคุณนะ

ชาร์ล็อต: ฉันห่วงความปลอดภัยของสารวัตรกอร์ดอนน่ะค่ะ แล้วก็เด็กคนนั้น โอลิเวีย… ฉันไม่ชอบเรื่องแบบนี้เลย ก็ฉันไม่ใช่คนที่มองโลกในแง่ร้ายแบบคุณนี่นา แต่อย่างน้อย ๆ ตอนนี้สารวัตรก็กำลังพักฟื้น ฉันว่าฉันจะขอสัมภาษณ์เขาเป็นการส่วนตัว บางทีฉัน…

 

“จุ๊ ๆ”

 

..

ศูนย์บัญชาการตำรวจกรุงก็อทแธม…

ฮาร์วี่ย์: ทนายหน้าขนของเจเรเมียห์ อาร์คามกำลังยื่นขอต่อศาลให้ส่งตัวเธอจากจูวี่ไปอยู่โรงพยาบาลผีสิงของมัน คุณพอจะช่วยอะไรได้มั้ยท่านเทศมนตรีแฮดี้? คือผมยอมรับว่าเด็กมันอาจจะหลงผิดไปบ้าง แต่อยู่ที่นั่นยิ่งส่งผลร้ายต่อเธอนะ

ฮาดี้: เมืองของเราไม่มียักษ์จินนี่นะจ่าบุลล็อค แต่ผมก็เข้าใจความคิดของคุณ จากที่ผมได้ยินมา อาร์คามต้องการเวลาสองอาทิตย์เพื่อทำการศึกษาเธอ เธอจะอยู่ในเขตความปลอดภัยปกติร่วมกับผู้ป่วยจิตผิดปกติอายุเยาว์คนอื่น ๆ

ฮาดี้: หลังจากนั้นเราค่อยมาดูกันว่า เรามีหลักฐานมากพอจะส่งสำนวนฟ้องรึเปล่า

 

 

ฮาดี้: เห็นมั้ย? แบบนี้ก็วิน-วินกันทั้งสองฝ่าย เพราะการปล่อยเธอออกไปเป็นเรื่องที่เสี่ยงมาก เราไม่อาจรู้ได้เลยว่าเธอจะไปก่อเรื่องอะไรอีก

ฮาดี้: จ่า แบบนั้นน่ะจะทำให้ภาพลักษณ์เราเสียหายได้  แล้วพอพูดถึงเรื่องเสียภาพลักษณ์ ดูเหมือนว่าโจ๊กเกอร์จะทำให้เหล่าแฟน ๆ เข้าใจผิดจนพากันเอาพวงหรีดมาวางเอาไว้เต็มหน้าตึกของเราเสียแล้ว

ฮาร์วี่ย์: ช่าย พวกเราพยายามจะกวาดไอ้ล้างลัทธิบ้านี่ แต่พวกมันก็ผุดขึ้นมาได้อีกอยู่ดี

ฮาดี้: ตราบใบที่ใบหน้าชวนแขยงนั่นยังอยู่ที่นี่ พวกมันก็จะมากันอีก ฉันบอกสารวัตรไปแล้วว่าให้เขาย้ายมันไปเก็บไว้ที่อื่น

ฮาร์วี่ย์: เขาคงทำแน่ล่ะ ผมจะบอกเขาทันทีที่เขาหายดี คุณรู้มั้ยว่าพวกเล่นเขาซะอ่วมเลย แถมยังถอดไตเขาไปอีกต่างหาก

ฮาดี้: ผมไม่สน ผมแค่ต้องการให้ปัญหามันจบ ๆ เท่านั้นแหละจ่า

ฮาร์วี่ย์: ผมเข้าใจ…

 

“… ผมเองก็อยากให้เอาไอ้นี่ไปเก็บที่อื่นเหมือนกันแหละ”

!!

 

..

ตอนต่อไป

LADY KILLERS