Prelude to Rise of The Vampires : I,Vampire #6 : ผู้ถูกจองจำ
ภาพ : Andrew Sorrentino & Marcelo Maiolo
วางจำหน่าย: 22 กุมภาพันธ์ 2012
สำนักพิมพ์ : DC Comics

บัดนี้ศึกตัดสินครั้งสุดท้ายระหว่าง อดีตคู่รักแวมไพร์ แอนดริว แบ็นเน็ต กับ แมรี่ ราชินีนองเลือด ได้เริ่มขึ้นแล้ว!! ทว่านั้น…!?

ชั้นใต้ดินสำนักงานศาลนครก็อตแธม

แบทแมนจัดการแวมไพร์ตนแล้วตนเล่าที่บุกมาหาเขาอย่างต่อเนื่อง

ฉันมองพวกเขาสู้ ทิก จอห์น… …เพื่อนร่วมทาง แบทแมน ฉันเองก็ซักสงสัยแล้วว่ามันลงเอยอย่างนี้ได้อย่างไร

เพื่อให้ใจเราแน่วแน่ เพื่อยังยึดมั่นในจุดประสงค์เริ่มแรก ผิดหรือถูก คงเป็นการดี

ผมชื่อแอนดริว เบ็นแน็ต ผมมานี่เพื่อฆ่าสตรีคนที่ผมรัก อีกครั้ง

ฝูงแวมไพร์ต่างพากันรุมล้อมหวังขย้ำพวกเขา

Batman : มีวิธีการหยุดเจ้าพวกนี้บ้างไหม?

Tig : แทงกับสับหัวพวกมันเล้ย!

Professor John : ไม่ใช่!พอมีคนที่เราสามารถช่วยได้นะ!

Andrew : โธ่เอ๊ย ทิก สงบสติอารมณ์หน่อยสิ!

Andrew : อย่านะ!
Tig : พวกมันไม่ก็พวกเรา

Andrew : โธ่โว้ยยย
แอนดริวแปลงเป็นหมอกทะลุผ่านแวมไพร์เพื่อยั้งมือทิกไว้

Andrew : ไม่ คนพวกนี้ยังไม่ตายนะ หากเธอฆ่าตัวต้นกำเนิดคำสาปได้ล่ะก็ พวกเค้าก็ได้รับการเยียวยา

Tig : แกว่ายังไงนะ?

Andrew : แมรี่!สั่งให้เลิกทำแบบนี้ซะ!

แอนดริวบุกเข้าไปหาแมรี่ ทว่าก็ถูกเหล่าแวมไพร์ขัดขวาง

Mary : ฉันบอกเจ้าแล้ว แอนดริว! ก็เป็นไปตามอย่างที่ว่า เรื่องที่เราคุยกันไปถือว่าจบกันแล้ว
แล้วฉันก็ขอขอบใจเจ้ามากที่พาแบทแมนมางานเลี้ยงนี้ด้วย บุรุษผู้นี้จะมาเป็นราชาที่ดีเลิศแน่

แบทแมนประเมิณสถานการณ์ว่าฝ่านตนเสียเปรียบเรื่องจำนวน

Batman : แบ็นเน็ต!เราต้องถอยกลับไปตั้งหลัก!เดี๋ยวนี้เลย!

ทันใดนั้นแอนดริวก็กางปีกตัวเองสูงขึ้น เพื่อมองหาใครบางคน

Andrew : เขาอยู่นี่ ข้ารู้ดี

Batman : เขาที่ว่า ใครล่ะ?

Andrew : ผู้เป็นบิดาไงล่ะ เจ้าพวกนี้ไม่ใช่เด็กแมรี่ ต้านไว้อีกหน่อยนะ ทุกคน

Professor John : พูดง่ายทำยากโว้ยย แอนดริว!

Andrew : ข้าสัมผัสถึง…เขาได้…  ตรงนั้น

ทันทีที่แอนดริวรู้ต่ำแหน่งตัวแพร่พันธุ์ ก็มุ่งตรงเข้าไปหาหมายสังหาร

Andrew : เราต้องสังหารเด็กคนนั้นเพื่อเป็นการปล่อยพวกเขาให้พ้นจากคำสาป

Batman : ไม่!

ด้วยกฏการไม่ฆ่าใครของตัวแบทแมน แบทแมนก็ได้ปาแบทมูนแมงแรงใส่แอนดริว

แอนดริวเอามือกันไว้ จนเสียหลักตกลงพื้น

Andrew : เฮ้ กลับมานี่สิ!

เด็กผู้แพร่เชื้อแแปลงร่างเป็นหมาป่าและวิ่งหนี

Sire : เรื่อง สิ! เจ้าคนทรยศ!

แอนดริวกลายร่างเป็นหมาป่าตาม และเห่าหอนเรียกเด็กคนนั้นออกมา

ฉันได้นึกถึงตอนที่ฉันถูกเปลี่ยน…แล้วก็คืนที่ฉันเปลี่ยนนาง …ขึ้นมาฉับพลัน

การเปลี่ยนครั้งนั้นมันได้ปลดปล่อยความแข็งแกร่งทั้งความเห็นอกเห็นใจ แล้วก็พลังที่หลับใหลที่อยู่ในตัวฉันออกมา…

แต่มันก็ได้ปลดปล่อยความเกลียดชัง ความโมโหร้าย ปีศาจที่สิงอยู่ในตัวนางออกมา

แล้วจะให้ฉันพูดอะไรได้อีกเล่ากับสตรีที่ผมรัก? เคยหลงรักน่ะ

เด็กคนนั้นยอมศิโรราบ ในมือขวาแอนดริวได้กำดาบไว้แน่น

Andrew : ฉันเสียใจด้วยนะที่ต้องทำแบบนี้กับเธอ แต่ฉันต้องจัดระเบียบให้เข้าที่เข้าทาง

แอนดริวปลิดชีวิตเด็กคนนั้น

Andrew : กลับ! ลงไป! นรกซะเถิด!

คำสาปได้หายไป เหล่าแวมไพร์ก็กลับคืนสู่มนุษย์  กระนั้นก็ไม่อาจช่วยผู้คนที่เปลี่ยนเป็นแวมไพร์เต็มตัวได้อีก

Mary : กรอดดดด!ฆ่ามนุษย์ให้สิ้น!

Andrew : ตนที่เหลืออยู่เป็นฟลูบลัดแล้ว!เราช่วยอะไรไม่ได้อีกแล้ว!

แอนดริวเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์หมาป่า เข้าไปเข่นฆ่าแวมไพร์

Andrew : ฆ่าพวกมันให้เรียบ!

แบทแมนสั่งทั้งสองคนให้พาคนออกจากที่นี่

Batman : พาพวกที่กลับเป็นมนุษย์ออกไปข้างนอกซะ ที่เหลือไว้ให้ฉันกับเจ้านายพวกเธอจัดการกันเอง

Tig : คุณพ่อค้างคาว เค้าไม่ใช่เจ้า…

Professor John  : เงียบน่า  มาทางนี้เร็ว! เร็วเข้า!

แบทแมนเหวี่ยงตะขอรั้งมือแอนดริวไว้

Batman : ไม่มีการฆ่ากันอีก!

Andrew : พวกมันถือว่าตายแล้วนะ

แบทแมนย้ำถึงคติตัวเองหนักแน่น

Batman : ไม่มีการฆ่ากันตายอีก หรือจะให้ฉันล้มแก

แวมไพร์ตนหนึ่งย่องเข้ามาด้านหลัง ทว่าแมรี่ก็สั่งหยุด

ณ บริเวณทางออก

ศาสตรจารย์จอห์น และ ทิก พาผู้คนที่รอดมาได้หนีออกไปข้างนอก

Tig : ไม่อยากจะเชื่อเลย…คนพวกนี้…กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ยังไงกันนะ?

Professor John : ก็หากฆ่าตัวที่เป็นแหล่งกำเนิดได้ คำสาปก็จะถูกแก้น่ะ

Tig : โอ้พระเจ้า

เด็กเวรยังไม่ทันฟังจบประโยคก็จับไปกระเดียดซะแล้ว

Professor John  : เดี๋ยวก่อน!เธอจะไปไหนของเธอ?มันได้ผลก็ต่อเมื่อฆ่าบิดาภายใน 72 ชั่วโมงแรกเท่านั้นนะ! หลังจากนั้นพวกมันก็กลายเป็นฟลูบลัดเต็มตัวแล้ว!

Andrew : พวกมันต้องตายสถานเดียว

Batman : ไม่มีการฆ่ากัน

Mary : เห็นยัง แอนดริว? ขนาดแบทแมนยังเข้าใจเลย ก็พวกเราเป็นฝ่ายที่โดนกดขี่เนอะ…

Batman : ผิดล่ะ เธอเป็นอาชญากรรายนึง เธอเองก็สมควรได้รับความยุติธรรม

แมรี่หัวเราะดังคึกคักเมื่อทราบถึงทัศนคติแบทแมนที่มีต่อตน

Mary : ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ! ให้ตายเถอะ น่าทึ่งจริง งั้นเอาเลยสิ จับฉันคนนี้เลยสิ

แมรี่ส่งสายตาหวานแหว๋วยียวนกวนประสาท พร้อมแกล้งยอมจำนน

Batman : น่ารักจริงเชียว

Batman : แต่ฉันมั่นใจเต็มร้อยว่าเธอกลายเป็นหมอกเหมือนแฟนที่อยู่ด้านหลังฉันได้ ฉันรู้ดีว่าเราขังเธอไม่อยู่แน่

Mary : งั้นไรอีกล่ะ? จะฆ่าฉันงั้นรึ?

Batman : เปล่า คงต้องทำให้เธออ่อนแอลงก่อนน่ะ… จากนั้นฉันก็เรียกซานตาน่าช่วยเรื่องนี้อีกทีนึง

แบทแมนใช้เชือกพันร่างแมรี่ที่ติดอุปกรณ์เสริมที่สามารถซ็อคให้สลบไปได้

Mary : ไรกันวะเนี่ย

ทว่าอุปกรณ์ชิ้นนี้ก็ทำได้แค่สะกิดผิวหนังนิดหน่อย

Mary : ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ  มันจั๊กจี๊รู้มั๊ย!

แมรี่ถีบแบทแมนกระเด็น

แมรี่สั่งให้แวมไพร์ทุกตนหยุด แมรี่จะเป็นคงลงมือจัดการเอง

Mary : ยั้งมือไว้ ลูกๆ เขาผู้นี้เป็นของแม่เอง

Mary : ถึงคราวตัดสินแล้ว ที่รัก

Andrew : ใช่ ใช่แล้วล่ะ ผมขอโทษด้วยนะ

Batman : มันต้องมีหนทางอื่นอยู่อีกสิ แบ็นเน็ต…

Andrew : ไม่มีทางอื่น…นอกเสียจากความตาย

ฉึกกก

คมดาบด้ามหนึ่งแทงทะลุหัวใจเขาจากด้านหลังอย่างไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว

ฝีมือทิกที่กลับมาหลังจากที่ฟังศาสตรจารย์จอห์นไม่จบประโยค

Mary : นี่มันเข้าทางไปหมดทุกอย่าง

Tig : ขอโทษนะแอนดริว ขอโทษจากใจจริงเลยนะ เท่าที่เฝ้ามองมา คุณน่ะอาจเป็นฝ่ายดีก็จริงอยู่ อาจไม่ได้เป็นสัตว์ร้ายจอมสังหารอย่างที่หนูกล่าวหา แต่คุณเคยกล่าวไว้นะ
ว่าคุณน่ะอยู่มานานมากแล้ว แล้วตัวคุณก็เป็นตัวต้นกำเนิดของหล่อน

Mary : ฮ่า! น่าขันสิ้นดี!

Andrew : ไม่ เดี๋ยว ทิก เธอยังไม่เข้าใจดี…

Tig : หนูเข้าใจดีค่ะว่าหนูไม่มีทางได้ครอบครัวกลับคืนมาอีกแล้ว แต่ดูผู้คนนับหมื่นสิพวกเขายังมี

Tig : ลาก่อน แอนดริว

ทิกง้างขวานก่อนสำเร็จโทษแอนดริว

จุดประสงค์ เหตุผล ที่ทำให้ผมยืนหยัดมีชีวิตอยู่ต่อ

หัวแอนดริวหลุดจากบ่า

ก็ยังถือว่าพอมีโชคอยู่หน่อย ขณะที่ผมนั่งคุกเข่ามีดาบเสียบทะลุหัวใจ เป็นฝีมือของยัยเพี้ยนที่เกิดมีมารยาทขึ้นมา ผมเลยนึกออกขึ้นมา

จนถึงตอนนี้ ก็ยังมองหน้าแมรี่ด้วยหัวหลุดออกจากบ่า ความรู้สึกที่ดังกึกก้องอยู่ในหัว ผมรู้ดีเลย

ผมไม่ได้มานี่เพื่อหยุดยั้งแมรี่

จุดประสงค์ของผมคือการขจัดเหล่าแวมไพร์บนโลกให้สิ้นซาก จุดประสงค์เพียงเพื่อให้โลกนี่เป็นสถานที่ปลอดภัย…

ร่างแอนดริวค่อยๆจางหายไป

…และกำจัดโรคระบาดให้หมดสิ้น ที่ตัวผมอย่างน้อยก็ต้องมีส่วนรับผิดชอบฐานที่มีส่วนร่วมครึ่งหนึ่ง

ทันทีที่แอนดริวได้ตายจากไป เหล่าแวมไพร์ทุกตนก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทนทุกข์ทรมาน

คำสุดท้ายก่อนที่ผมจะได้ทันคำนึงถึงถึง…

เป็นถ้อยคำที่กระซึบถึงดวงวิญญาณที่ต้องสูญหาย ณ ตอนที่ผมกำลังถูกกลืนกืนเข้าสู่ขุมนรก…

“เจ้าน่ะสายไปเสียแล้ว  แอนดริว แบ็นเน็ต”

มีประกายแสงฟาดลงบนพื้น เกิดรอยแยก มีบุรุษผู้หนึ่งที่คลานออกมาจากรอยแยกนั้น

??? : หายนะได้มาถึงแล้ว!

ทั้งสามจ้องมองด้วยความตกใจ

ณ รอยแยกแวมไพร์ตนแรก ผู้หลับใหลมานานหลายร้อยหลายพันปี ได้ถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากถูกพันธนาการไว้เป็นเวลาแสนนาน หายนะของโลกกำลังใกล้เข้ามา!!

Cain : ผู้หลับใหลถึงกาลตื่น!

อีกด้านนึง

เหล่าสมาชิกทีม Justice League Dark กำลังมีเรื่องซีเรียสที่ต้องคุยกัน

จู่ๆ มาดาม ซานาดู ก็ล้มลงไป

มาดาม ซานาดู ได้สัมผัสถึงเสียงกรีดร้องของเหล่าแวมไพร์

XANADU : เหล่าแวมไพร์…ต่างกำลังกรีดร้อง...!

XANADU : มันเริ่มขึ้นแล้ว แอนดริว แบ็นเน็ตได้ตายจากไปแล้ว

XANADU : เคน ผู้เป็นต้นกำเนิดเผ่าพันธุ์…ได้ฟิ้นขึ้นมาแล้ว

ติดตามการหวนคืนของเจ้าแห่งแวมไพร์ ต่อใน Rise of The Vampires ตอนแรก Justice League Dark #7