CAPTAIN ATOM #3
เรื่อง :  J.T. KRUL
ภาพ : FREDDIE WILLIAMS II
วางจำหน่าย: 16 พฤศจิกายน 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

แฟล็ชมาเยือน… แต่เขามาดีหรือมาร้ายกันแน่?

..

ซีแอทเทิ่ล

เราต่างก็มีช่วงเวลาเช่นนั้นในชีวิตของพวกเรา ชั่วเสี้ยววินาทีแห่งความเป็นและความตาย

สิ่งใดกันที่หยุดยั้งหายนะ? เป็นเพราะโชคช่วย? เพราะอัชฌัตติกญาณ? … หรือเพราะพระเจ้าคุ้มครอง?

 

ชายคนหนึ่งเกือบจะลื่นตกจากตึกสูง แต่เพราะ “เหตุ” บางอย่างเขาจึงไม่ตกลงไป

แอ็ตแลนต้า

แล้วอีกหลาย ๆ เรื่องที่เราไม่อาจอธิบายได้ล่ะ? เรื่องที่ไม่อิงทั้งกฏเกณฑ์และเหตุผลเหล่านั้น

 

หญิงคนหนึ่งพยายามจะช่วยลูกชายที่ถูกคานเหล็กทับ ทันใดนั้นเธอก็ยกมันออกไปได้ราว “ปาฏิหารย์”

ฮูสตั้น

เมื่อผู้ที่สมควรตายกลับรอดชีวิต? ผู้ไร้ศรัทธาจะเรียกเหตุการณ์เหล่านี้ว่าอะไร?

 

วายร้ายกลุ่มหนึ่งสาดกระสุนใส่ประชาชนผู้บริสุทธิ์ ทันใดนั้นกระสุนก็กลายเป็นไออย่าง “ไร้เหตุผล”

นี่ใช่เรื่องที่ผมควรจะก้าวก่ายหรือเปล่า? ผมควรจะช่วยพวกเขาจากผู้อื่นหรือไม่? ควรจะช่วยพวกเขาจากตัวพวกเขาเองหรือไม่? ขอบเขตอยู่ตรงไหนกันแน่?

 

 

ผมไม่ค่อยสนใจเรื่องการรังสรรค์อันสมบูรณ์แบบเท่าไหร่ เอาจริง ๆ ผมไม่สนเลยด้วยซ้ำ พวกปัญหาปรัชญาไม่ได้ทำให้เงินเดือนผมเพิ่มมากขึ้นสักหน่อย… 

 

แต่ถ้าเกิดว่าชะตาลิขิตมีอยู่จริงล่ะ?

 

 

นี่ผมเป็นส่วนหนึ่งของลิขิตหรือกำลังฝืนลิขิตอยู่กันแน่?

 

 

ตั้งแต่ที่ผมช่วยมิคกี้พ้นจากมะเร็งสมอง ผมก็เข้าสู่โหมดขับเคลื่อนอัตโนมัติ… เพื่อค้นหาเป้าหมายต่อ ๆ ไป ผมรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปหลายวันโดยผมไม่อาจเจาะจงชัดได้ ทั้งยังไม่ได้กินและไม่ได้นอน

 

 

ลิเบีย

เวลากำลังสูญค่า… ชั่วโมง, นาที, วินาที เริ่มจะไร้ความหมายสำหรับผม ผมอยู่บนโลกคนละใบกับโลกที่ผู้อื่นอาศัยอยู่

 

 

และที่นี่ ผมเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย…

 

“กัปตันอะตอม?”

 

รึเปล่านะ?

 

“คุณมาทำบ้าอะไรที่นี่”

 

 

ฐานปฏิบัติการทางวิทยาศาสตร์ ฐานอนุกรม, แคนซัส

สก็อตต์: รานิต้า นี่เที่ยงคืนกว่าแล้วนะ ผมคิดว่าเราน่าจะออกไปข้างนอกบ้าง

รานิต้า: โทษทีสก็อตต์ แต่กัปตันอะตอมหายตัวไปเกือบจะอาทิตย์หนึ่งแล้ว ฉันต้องช่วยดร.เมกาล่าหาตัวเขา

สก็อตต์: ให้ฝ่ายเทคนิคทำไปสิ หมอนั่นตัวเป็นประกายวิ้ง ๆ แถมยังปล่อยรังสีออกมาได้อีก หาไม่ยากหรอกน่า

 

 

เมกาล่า: ตอนนี้เขาแค่ปล่อยละอองปนเปื้อนรังสีออกมาเท่านั้นเอง ดร.อเล็กซานเดอร์ และเขาน่ะหาตัวยากกว่าที่คุณคิด

รานิต้า: ดร.เมกาล่าคะ ลองดูฐานข้อมูลจากลิเบียสิคะ เราพบสัญญาณคลื่นไมโครเวฟเมื่อห้านาทีที่แล้ว

เมกาล่า: เยี่ยมมากดร.คาร์เตอร์ พลังของอะตอมคงทำให้สิ่งต่าง ๆ ผันผวนน่ะ

สก็อตต์: การมีอยู่ของเขารบกวนพลังงานไมโครเวฟโลก แล้วคุณไม่กังวลบ้างเลยเหรอ? ขอโทษนะ ดร.เมกาล่า แต่ผมคงต้องบอกว่าคุณน่าจะฉลาดกว่านี้

รานิต้า: ว่าแต่เขาไปทำอะไรที่ลิเบียกันแน่นะ?

 

กลับมาที่ลิเบีย…

เนธ: คุณว่าผมควรไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ?

แบร์รี่: คงต้องเป็นคุกล่ะมั้ง จะได้ไม่มีใครเจอคุณอีก

เนธ: ผมเป็นอันตรายงั้นหรือครับ?

แบร์รี่: ถามคนนิวยอร์คสิ ทำไมภูเขาไฟถึงระเบิดได้ล่ะ?

เนธ: ผมไม่ได้ทำให้ภูเขาไฟระเบิด ผมไปที่นั่นเพื่อหยุดยั้งมัน

แบร์รี่: ถึงคุณจะพูดอย่างนั้น แต่ลีกไม่ได้คิดเหมือนกันกับคุณ พวกเขาคิดว่าคุณอันตราย

เนธ: คุณพูดว่าอันตราย? ทั้ง ๆ ที่คุณคือชายผู้มีโมเลกุลเคลื่อนไหวไม่หยุดยั้งเหมือนโดนไฟจี้เนี่ยนะ

แบร์รี่: ไม่ใช่ไฟ สายฟ้าต่างหากล่ะ… คนอื่นเรียกผมว่าแฟล็ช ผมจับตาดูกบฏลิเบียพวกนี้ต่อสู้เพื่ออนาคตมานานพอแล้ว และผมว่าพวกเขาควรมีผู้ช่วย

 

เนธ: เหมือนกันเลย ผมมาเพื่อช่วยเหลือ

แบร์รี่: พวกเขาคงดีใจที่มีปรมาณูเดินได้มาช่วย

เนธ: ผมไม่ได้โง่นะ ถ้าผมปล่อยกัมมันตรังสีรั่วไหลได้ ผมก็สามารถเก็บกักมันได้

แบร์รี่: งั้นให้ดีก็แบกเครื่องวัดค่ารังสีมาด้วยสิ คนอื่นจะได้สบายใจ อีกอย่างนะ ผมไม่แน่ใจว่าคุณจะมีประโยชน์ที่นี่ เราไม่ได้มาช่วยให้พวกเขาชนะสงคราม เราแค่จะทำให้พวกเขาสู้ได้ในระดับเดียวกัน

แฟล็ชแยกชิ้นส่วนรถถังในพริบตา…

เนธ: คนพวกนี้กล้าที่จะยืนหยัดสู้กับเผด็จการทั้งที่ไร้อาวุธ พวกเขาไม่มีปืนสักกระบอกแต่ยังคงต่อสู้ ต้องชื่นชมในความอุตสาหะของพวกเขา

 

ทันใดนั้นรถถังก็กลายเป็นหิมะไปอีกคัน!

แบร์รี่: โว้ว นายทำอะไรฟะเนี่ย?

เนธ: แค่ใช้วิธีแปลสภาพง่าย ๆ เปลี่ยนโมเลกุลรถถังให้กลายเป็นไฮโดรเจนและอ๊อกซิเจน

แบร์รี่: โอโห ง้ายง่าย

 

แบร์รี่: คนพวกนี้พูดไม่รู้เรื่องหรอก เราต้องหยุดเขาไว้

เนธ: แน่นอน งั้นเราสร้างบ้านให้พวกเขากันเถอะ

 

อะตอมจึงสร้างกำแพงดินล้อมรอบทหารเหล่านั้นไว้

แบร์รี่: แข็งเป็นหินเลย ขอบใจที่ช่วยนะ ดูเหมือนคนอื่นจะตัดสินนายเร็วเกินไป ส่วนฉันน่ะถึงจะเร็ว แต่ฉันก็ไม่ตัดสินใครส่งเดช ฉันเป็นพวกที่ต้องรู้จักให้ดีเสียก่อน

เนธ: ยินดีเป็นอย่างยิ่ง

 

เนธ: ผมรู้สึกโดดเดี่ยวมาก ๆ แต่พอดูจากพลังของคุณ ผมว่าคุณคงจะเข้าใจผม

แบร์รี่: บางทีหลังจากนี้ นายอาจจะมาร่วมกับ… อ้าวเฮ้ย! อะตอม นายจะไปไหน?

 

การร่วมมือกันทำให้รู้สึกดี แต่ยังมีปัญหาบางอย่าง เพราะเหมือนเราต่างจะลืมสิ่งที่สำคัญที่สุดไป

จิตของผมไหลหลั่งออกไปยังที่อื่น ห่างออกไป ถูกดึงไปไกล ไปยังฐานของพวกมัน ที่ที่บางอย่างกำลังเกิดขึ้น

 

 

มันคือหัวรบนิวเคลียร์

ผมยังไม่เจอมัน แต่ผมสัมผัสมันได้… มันทำให้ขนลุกซู่ กระบวนการของมันกำลังเริ่มต้น และจะเกิดการระเบิดครั้งใหญ่… พลูโตเนี่ยมกำลังบีบตัว ยูเรเนี่ยมกำลังรวมตัว นี่คือภารกิจฆ่าตัวตาย

 

 

ในชั่วไมโครวินาทีสถานการณ์กลับกลายเป็นอันตรายขั้นวิกฤติ… ผมมาช้าเกินไป

 

แบร์รี่: พระเจ้า! นั่นเขาทำอะไร?

แฟล็ชสามารถกำหนดขอบเขตได้ เขาสามารถช่วยให้คนอื่นพ้นจากอันตราย พลังงานและรังสีพวกนี้สามารถฆ่าพวกเขาได้ทันทีที่สัมผัสกาย

 

 

แต่นั่นต้องเว้นผมไว้ ผมกับรังสีสามารถจับเข่าคุยกันได้

พลังงานพวกนี้มันมากเหลือเกิน ต้องทนหน่อยเพื่อรวมมันเข้ามา… อย่าได้อ่อนแอเชียว

คลื่นไส้เป็นบ้า รู้สึกไม่เหมือนทุกครั้งเลย เจ็บเหมือนถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ เจ็บเป็นบ้า

 

พริบตานั้นอะตอมกลับสามารถคืนชีพให้กลับผู้ที่โดนรังสีสลายไปแล้วขึ้นมาได้!

“ไม่!”

 

เขาดูดซับพลังงานจนทำให้รอบข้างกลายเป็นทุ่งน้ำแข็งในพริบตา!

เหมือนทุกสิ่งที่ผมทำ จะทำให้ผมแตกต่างจากคนอื่นมากขึ้นไปทุกที

 

 

ผมเพียงแค่อยากจะอยู่ร่วม แต่ดูเหมือนมันจะเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว ผมเหลือความเป็นมนุษย์เพียงเศษเสี้ยว ตอนนี้ผมคือตัวอะไร? มนุษย์ต่างดาว? หรืออสูรกาย?

โอเรก้อน

ชายแต่งชุดประหลาดคนหนึ่งกำลังเดินโซซัดโซเซอย่างไร้จุดหมาย ดวงตาของเขาส่องประกายสีเดงมุ่งร้าย!

 

ชายเช่นแฟล็ชยังมีชีวิต… มีครอบครัว มีบ้านให้กลับไป แต่ผมล่ะ? ผมมีเพียงแค่ห้องทดลองเท่านั้น

 

 

ฐานอนุกรม

อะตอม: รานิต้า คุณไม่เห็นต้องรอผมเลย ที่นี่ดูเงียบเป็นป่าช้าเชียว หรือว่าเมกาล่าลืมจ่ายค่าเช่า?

รานิต้า: เราถูกควบคุมตัวไว้น่ะ

อะตอม: ควบคุมตัว? เพราะเหตุนิวเคลียร์ระเบิดสินะ? ไม่ต้องห่วง ผมจัดการรังสีกับพลังงานที่หลงเหลือไปเรียบร้อยแล้ว

 

รานิต้า: เปล่าหรอก สก็อตต์ต่างหาก เขาคิดว่าคุณอันตรายก็เลย…

อะตอม: อะไรนะ?

รานิต้า: ฉันพยายามจะเตือนคุณแล้ว ฉันมายืนอยู่ตรงนี้แล้วพยายามส่งความคิดไปให้คุณ… ฉันคิดว่าบางทีด้วยพลังของคุณอาจสามารถรับคลื่นสมองได้

อะตอม: เตือนผม?

ทันใดนั้นแสงไฟทุกดวงก็ส่งมาที่อะตอม!

“ดูท่าฉันจะทำให้พวกนักวิทยาศาสตร์กังวลได้เสมอเลย”

 

“ฉันไม่ชอบเรื่องลับลวงพรางเสียด้วยสิ กัปตัน… เอ่อ”

“กัปตันอะตอมใช่มั้ย? ฉันคือนายพลไอล์ลิ่ง”

“เป็นอะไรไปพลทหาร ไม่เห็นดาวบนบ่าของฉันเรอะ?”

..

“ทำความเคารพกันหน่อยสิฟะเฮ้ย”

 

..

ตอนต่อไป:

AMERICAN MADE