BLUE BEETLE  #3
เรื่อง : TONY BEDARD
ภาพ : IG GUARA, RUY JOSE
วางจำหน่าย: 16 พฤศจิกายน 2011
สำนักพิมพ์ : DC Comics

ศัตรูสิบทิศ!

..

เอล ปาโซ่, เท็กซัส

ณ บ้านของเจมี่ เรเยส

แม่: อย่าโกหกแม่นะปาโก้! แม่ไม่รู้หรอกว่าเจมี่ออกไปนานแค่ไหนแล้ว แต่เธอต้องเป็นคนแรกที่เขาโทรหาแน่ ๆ

 

ณ บ้านของอัมปาโร่ คาร์เดนาส หรือ “ลา ดาม่า”

ปาโก้: เขามากับผมครับคุณนายเรเยส แต่ระหว่างทางก่อนที่เราจะมาถึงงานของเบรนด้า เราเจอกับ… ผมไม่รู้จะเรียกยังไงดี… เหมือนกับว่าแก๊งปิศาจยกพวกตีกัน! ผมโดนทำร้ายแล้วรถผมก็พัง ส่วนเจมี่เขาหนีไปได้

 

ปารีส, ฝรั่งเศส

โฟเบีย: แกเป็นใคร? แล้วบอสไปไหน!?

“เขารู้ว่าพวกแกทำพลาด เขาเลยส่งฉันมาตกลงกับพวกแก”

โฟเบีย: นี่ไม่ใช่ความผิดของพวกเรานะ! เราได้โบราณวัตถุนั่นมาแล้ว… จนลูกน้องของลา ดาม่าโผล่หัวมา แล้วจากนั้นก็มีเด็กสองคนมาจากไหนไม่รู้ คนหนึ่งฉวยเอาของไป

“แล้วพวกแกจัดการกับเด็กนั่นไม่ได้งั้นเหรอ?”

โฟเบีย: เปล่า! มีคนอื่นมาอีก… คนที่เราไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน… มันสวมเกราะสีฟ้า

 

ถึงวันนี้ผมจะถูกรุมสกรัม, ถูกยิงใส่ แถมยังถูกเกราะเหล็กพูดได้บีบให้อ้วกรดใส่ป้าของเบรนด้า แต่พอลองได้บินดูมันก็ทำให้รู้สึกว่าวันนี้ไม่ได้ห่วยแตกเกินไปนัก

 

[ห่วยแตกคืออะไร]

เจมี่: เป็นคำที่บอกความรู้สึกไงล่ะ นี่แกแอบฟังความคิดฉันเรอะ?

[ข้าพเจ้ากำลังควบคุมให้ท่านคิดถึงแต่ภารกิจ]

เจมี่: แกคือตัวอะไรน่ะ? เป็นอาวุธชนิดใหม่เหรอ? คนชั่วพวกนั้นขโมยแกมาจากรัฐบาลใช่มั้ย?

[ข้าพเจ้าคือสการับ คาจิ-ด้า ส่วนท่านคือร่างต้นของข้าพเจ้า]

 

 

เจมี่: ฟังนะ ฉันขอบคุณมากที่แกช่วยฉันพาปาโก้หนีแต่ฉัน… เหวออ!

ขณะที่เจมี่กำลังจะร่อนลง พวกน้องหมาจรจัดที่อยู่ข้างล่างก็พากันมารอท่า

[สัตว์พวกนี้จะขัดขวางพวกเรา]

มือขวาของเจมี่พลันกลายเป็นปืนร็อคแมน!

เจมี่: โว้ววว! แกเลิกคิดว่า “การฆ่า” จะแก้ได้ทุกปัญหาซะทีสิ!

เจมี่: อ้าว แล้วนี่แกปิดปากพวกมันยังไงกันล่ะเนี่ย?

[คลื่นเสียงความถี่สูง]

 

 

โอ พระเจ้า! นี่ฉันรูปร่างหน้าเหมือนปิศาจแมลงไปแล้ว!

เจมี่: เฮ้! แกต้องออกจากร่างของฉันได้แล้วนะ! ฉันจะเอาแกไปส่งคืนรัฐบาลเอง แต่ฉันเข้าบ้านด้วยสภาพแบบนี้ไม่ได้

[ปฏิเสธ ข้าพเจ้าไม่ได้มาจากโลกของท่าน… และจะไม่ตัดการเชื่อมต่อจากร่างต้น]

 

 

คฤหาสน์คาร์เดนาส

ตุ๊กกี้: บ๊ายบายเบรนด้า!

เบรนด้า: ขอโทษนะจ๊ะที่งานเลี้ยงต้องเลิกก่อนกำหนด

ตุ๊กกี้: ไม่หรอกจ้ะ งานนี้สุดยอดจนเอาไปเล่าได้ยันลูกบวชเลยล่ะ

 

เทีย: ป้าต่างหากล่ะที่ต้องขอโทษ ป้าไม่อยากให้งานควินเซียนาร่าของหลานต้องเลิกก่อนเวลาเลย

เบรนด้า: ไม่เป็นไรหรอกค่ะเทีย หนูคงสนุกไม่ได้หรอกถ้าปาโก้บาดเจ็บแถมเจมี่ก็หายตัวไปอีก… ว่าแต่ทำไมตำรวจยังไม่มาอีกนะ?

เทีย: ป้าติดต่อเทศมนตรีกับผู้กองเพื่อนของป้าแล้ว ตอนนี้พวกเขาส่งมือดีออกตามหาตัวเจมี่อยู่ แต่พวกเขาไม่มาที่นี่เพราะกลัวจะทำให้แขกเสียขวัญ

เบรนด้า: ป้าอัมปาโร่คะ ถ้าไม่มีป้าหนูคงแย่แน่ ๆ เลย

 

การ์ดรักษาความปลอดภัย: คุณคาร์เดนาสครับ พวก… เอ่อ พวกที่คุณต้องการพบกลับมาแล้วครับ

 

เทีย: งั้นถ้ามีข่าวอะไรป้าจะบอกให้หลานรู้นะจ๊ะ

เบรนด้า: ขอบคุณมากค่ะเทีย

แต่พอลับหลังหลานรักป้าก็เริ่มออกลายทันที!

การ์ดรักษาความปลอดภัย: นี่เราไม่ได้ทำงานร่วมกันตำรวจจริงใช่มั้ยครับ?

เทีย: ก็แหงล่ะสิ เจ้าโง่

 

เทีย: บรูเทลกับพวกเป็นไงบ้าง?

การ์ดรักษาความปลอดภัย: เจ็บหนักครับ คุณหมอควิญโญเนสกำลังรักษาอยู่…

 

เทีย: เป็นไง? มันรอดมั้ย?

หมอ: บรูเทลกับรอมเป้-ฮิวซอสถูกแทงครับ แต่ผมทำแผลให้แล้ว ส่วนรอยไหม้บนร่างโคโยเต้ก็กำลังทุเลา

เทีย: แกทำให้ฉันผิดหวัง บรูเทล

บรูเทล: ขออภัยครับ… เราได้สการับมาแล้ว… แต่มีพวกเด็กโผล่มาขวาง… คนหนึ่งวิ่งหนีไปพร้อมของนั่น เราคลาดสายตาจากมันแว่บเดียว… จู่ ๆ ไอ้ตัวฟ้าก็มาจากไหนไม่รู้

เทีย: ใช่ ไอ้ตัวฟ้านั่น ฉันรู้แล้วล่ะว่าเกิดอะไรขึ้นกับเต่าทองโบราณชิ้นนั้น แต่เราต้องรีบหามันให้เจอก่อนคนอื่น…

 

“เพราะเราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าใครจะโผล่หัวมาอีก”

 

ลูครี-ซ่า: ดาวดวงนี้ดูจะล้าหลังนะ พวกมันทำลายสการับได้ยังไงกัน?

คาจิ-ไก: บอกยากครับ ข้าพยายามตรวจสอบพิกัดของคาจิ-ด้าอยู่ แต่เครื่องแสกนกลับเจอข้อมูลที่น่าสนใจกว่านั้น…

 

คาจิ-ไก: ชนพื้นเมืองเรียกที่นี่ว่าโลก ข้อมูลบอกว่าที่นี่อุดมไปด้วยประชากรผู้มีพลังพิเศษเหนือปกติ สื่อท้องถิ่นเรียกพวกเขาด้วยคำว่า ยอดมนุษย์

ลูครี-ซ่า: แล้วไง? ดาวเคราะห์ของเจ้าเองก็เคยมีผู้พิทักษ์ คาจิ-ไกเอ๋ย… แต่เจ้าก็ฆ่าพวกมัน

 

คาจิ-ไก: ตรวจเจอสัญญาณแล้วครับ… สัญญาณตรงกันกับสการับคาจิ-ด้าทุกประการ ดูเหมือนว่าเขาจะรวมตัวกับร่างต้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จากการตรวจสอบภายนอกไม่พบร่องรอยความเสียหายครับ

คาจิ-ไก: แต่ปัญหาอยู่ที่ว่าเขาไม่ตอบรับสัญญาณของเราเลย

ลูครี-ซ่า: แล้วเราเรียกตัวเขากลับมาตามปกติไม่ได้เลยหรือ?

 

คาจิ-ไก: เกรงว่าเราคงต้องไปพบเขาตัวต่อตัวแล้วล่ะครับ

 

ฉันไม่ได้พูดเล่นนะเกราะแมลง แกต้องออกจากร่างของฉันได้แล้ว ฉันถึงบ้านแล้ว และฉันต้องเข้าไปบอกครอบครัวของฉันว่าปลอดภัย

 

[ครอบครัวไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของแผน]

 

อะไรกันวะ แกไม่มีครอบครัวรอแกอยู่บ้างรึไง? ฉันหมายถึงแกอาจไม่สนใจ แต่สำหรับฉันพวกเขาสำคัญโว้ย! เอางี้ ถ้าแกสามารถสัมผัสความรู้สึกฉันได้เหมือนที่แกอ่านความคิดฉัน แกจะเข้าใจว่าเป็นยังไงเวลาที่เห็นพ่อแม่แกและน้องสาวตัวน้อยของแกก็กำลังร้องไห้จ้า… เป็นไง ห่วยแตกมั้ยล่ะ?

 

 

[<พบข้อผิดพลาด>]

 

เจมี่: ปล่อยฉันไปได้แล้วโว้ย!

แม่: เธอคิดว่าฉันรู้สึกยังไงล่ะ? ลูกชายฉันหายไปทั้งคนนะยะ!

แม่: แล้วนี่เธอก็โทรมาถามว่าเขาเป็นไงบ้าง เธอจะแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องทำไมกัน?

 

แม่: ฉันเตือนเขาแล้วว่าไม่ให้ไปบ้านเธอ! เรารู้ตัวจริงของเธอ… ใคร ๆ ก็รู้ เธอคือลา ดาม่าโคตรมาเฟียใช่มั้ยล่ะ!

 

พ่อ: บลังก้าพอได้แล้ว! อย่าทำให้อะไรมันแย่ไปกว่านี้เลย!

แม่: เอาลูกชายฉันคืนมา ไม่งั้นฉันไปหาเธอแน่

 

เทีย: ดูเหมือนเจ้าหนูที่เอาโบราณวัตถุไปจะยังไม่ถึงบ้านแฮะ… แกคิดว่าแม่เจ้าหนูนั่นโมโหรึเปล่า?

การ์ดรักษาความปลอดภัย: โมโหครับ…

ผัวะ!!!

 ..

เทีย: ไอ้โง่! มันยังโมโหได้ไม่ถึงครึ่งของที่ฉันโมโหเลยโว้ย!

เทีย: พวกแกทั้งหมดไม่เข้าใจหรอกว่าทำอะไรหลุดมือไปวันนี้ บลูบีทเทิ่ลน่ะมีแค่หนึ่งเดียวเท่านั้น

 

เทีย: ฉันเสียเงินไปมากหลายกว่าจะหามันเจอและพามันมาที่นี่… แต่พวกแกก็ปล่อยให้เด็กมันเอาไป!

เทีย: โคโยเต้ แกช่วยฉันหาที่อยู่ของบีทเทิ่ลหน่อยได้มั้ย?

โคโยเต้: ได้ครับดาม่า

…

เทีย: ขอบใจสำหรับความภักดีของแกนะ

 

โช๊ะ!!!!

 

ดาม่าถอดสร้อยคอออกมาร่ายมนตร์

เทีย: อา นี่เอง ในที่สุดแกก็มีประโยชน์สักทีนะโคโยเต้

เอางี้นะ แกพูดถึงภารกิจใช่มั้ย? ถึงแกจะยังไม่บอกว่ามันคือภารกิจอะไรก็เถอะ แต่แกจะทำมันไม่สำเร็จถ้าฉันไม่ร่วมมือด้วย แกเข้าใจที่ฉันพูดมั้ย? เข้าใจคำว่าความร่วมมือรึเปล่า?

[ร่างต้นจำต้องเชื่อฟัง]

เอาล่ะ อย่างแรกเลยนะ เลิกเรียกฉันแบบนั้นได้แล้ว มันชวนขนลุก แล้วอย่างที่สอง แกคิดจะควบคุมฉันจริงอ่ะ?

 

 

แต่แกไม่มีสิทธิ์โว้ย… ไม่มีเด็ดขาด… ทีนี้ถ้าแกไม่ปล่อยฉันไปแกก็ต้องมีฉันไว้ และนี่คือข้อตกลง: แกให้ฉันมีชีวิตไปตามเรื่องตามราวของฉัน แล้วฉันจะช่วยงานแก ตกลงมั้ย?

[ปฏิเสธ ข้าพเจ้าไม่สามารถให้สิทธิ์นั้นแกท่านได้]

ไม่จริงเลย แกทำได้แต่แกไม่พยายามต่างหาก ที่ฉันขอคือให้แกปล่อยฉัน… เริ่มจากมือสักข้างก่อนก็ยังดี

 

 

“อ๊ากกกก!!”

 

คาจิ-ไก: เป็นไปไม่ได้

พ่อ: ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะพูดอย่างนั้น!

แม่: นังนั่นทำร้ายเจมี่! ฉันรู้ดี!

มิลาโกร: หม่ามี้, ปาปี๊… ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่หลังบ้านรึเปล่าคะ?

พ่อ/แม่: อย่าเพิ่งกวนตอนนี้ มิลาโกร!

 

เจมี่: ไม่ ไม่ แกต้องเชื่อฉันนะ เลิกพยายามควบคุมสิ่งต่าง ๆ ได้แล้ว!

“ฉันบอก… ให้… ออกไป… ไงเล่า!!!!”

 

“อ๊ากกกกกกกกกก!!”

 

ลูครี-ซ่า: เกิดอะไรขึ้น!?

“ทีนี้พ่อกับแม่ได้ยินชัดแจ๋วเลยล่ะ”

 

“ใครอยู่ตรงนั้นน่ะ!? อย่าบังคับให้ฉันต้องใช้ไอ้นี่นะโว้ย!”

แม่: เจมี่…? ขอบคุณพระเจ้า!

พ่อ: ลูกเป็นอะไรรึเปล่า?

เจมี่: ไม่เป็นไรครับพ่อ

เจมี่: ผมปลอดภัยดี

ปารีส, ฝรั่งเศส

“สมัยที่หัวหน้าชวนฉันเข้าร่วมภราดร ฉันก็เหมือนกับพวกแกน่ะแหละ มีเพียงอย่างหนึ่งที่แตกต่าง…”

 

“นั่นก็คือฉันไม่เคยทำให้เขาผิดหวัง”

 

“ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังเห็นว่าพวกแกมีคุณค่าอยู่ โฟเบีย, วอร์ป, พลาสมัส… ฉะนั้นเขาจึงให้ฉันกลับไปเอล ปาโซ่พร้อมกับพวกแกเพื่อชิงเอาบลูบีทเทิ่ลกลับคืนมา”

 

 

“เรียกฉันว่าซิลเวอร์แบ็ค”

“แต่อย่าเพิ่งเข้าใจผิดว่าฉันเป็นมิตรกับพวกแกเชียวล่ะ”

“นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่พวกแกจะได้พิสูจน์ตัวเอง ถ้าพวกแกพลาดอีกครั้ง”

 

“คราวนี้ฉันจะเชือดพวกแกทิ้งซะที่นั่นเลย”

 

..

เมื่อใคร ๆ ก็คิดฆ่าเจมี่

ตอนต่อไป:

EVERYBODY WANTS JAIME (DEAD)