RED HOOD AND THE OUTLAWS  #2
เรื่อง : SCOTT LOBDELL
ภาพ : KENNETH ROCAFORT and BLOND
วางจำหน่าย: 19 ตุลาคม 2011
สำนักพิมพ์ : DC Comics

สามเกลอไปจีน

..

นี่ผมเองแหละ ก่อนหน้าที่ผมจะเอากระป๋องสีแดงมาสวมหัวเป็นครั้งแรกสักปีครึ่งได้มั้ง ผมเคยเป็นเด็กหนุ่มเจสัน ท็อดด์ หรือโรบิ้นอดีตผู้ช่วยของแบทแมน ต่อมาผมโดนไอ้โรคจิตที่ชื่อโจ๊กเกอร์ฟาดตายและฟื้นคืนชีพขึ้นมาด้วยเหตุผลที่ตัวผมเองก็ไม่เข้าใจ ช่าย ผมควรจะดีใจที่ได้ฟื้นคืนชีพ แต่จากมุมมองของผม ผมว่ามันไม่ยุติธรรมเอาซะเลยถ้าผมไม่ได้เอาคืนให้สาสม

 

“พวกแกจะกรูเข้ามาทีเดียว หรือจะให้ฉันเตะก้นพวกแกทีละคนดีล่ะ?”

 

กว่าร้อยเอเคอร์ของสรรพะ – ALL ไม่มีระบุพิกัดบนแผนที่ บางทีที่นี่อาจไม่ได้อยู่บนโลกก็ได้ อาจอยู่ทุกที่และไม่ได้อยู่สักที่หนึ่งที่ใด คนที่พาผมมาที่นี่คือผู้หญิงที่ชื่อทาเลีย อัล กูล เธอเป็นแฟนเก่าของแบทแมน บางทีเธออาจจะคิดว่าถ้าช่วยชี้ทางสว่างให้ผมอาจจะทำให้เขามองเธอในแง่ดีก็ได้ล่ะมั้ง

ดูครา: โอ เจ้าคือเด็กไม่รู้จักโตนี่เอง

พวกนี้คือนักบวชแห่งลัทธิสรรพวรรณะ – ALL CASTE ส่วนยัยแหนมป้าย่นหง่อมหงำนั่นคือคุรุดูครา ผมกับแกเริ่มต้นกันได้ไม่ค่อยสวยนัก

 

 

 

เจสัน: ฉันชื่อเจ…

ดูครา: ชู่ว… จงโค้งให้ผู้ที่สูงส่งกว่า เด็กไม่รู้จักโตเอ๋ย

 

แต่แทนที่จะทำตามแต่โดยดี เจสันดันตบกระหม่อมเหมือนเป็นเพื่อนเล่น

เจสัน: ฉันอาจจะทำถ้าเจอใครที่สูงกว่าฉันน่ะนะ แต่ฉันไม่ก้มหัวให้ใครหรอกป้าแก่เอ๊ย

 

ทาเลียถึงกับตกใจไปเลยที่เห็นเจสันทำแบบนั้น

โอเค ฉันอาจทำได้ไม่ดีนัก ทาเลียยอมเสี่ยงเพื่อพาฉันมาที่นี่ รา’ส อัล กูล พ่อของเธอโมโหเป็นฟืนเป็นไฟเลยล่ะตอนที่รู้ว่าเธอเอาฉันโยนลงไปในบ่อน้ำชุบชีวิตที่เรียกว่าบ่อลาซารัส และพอตอนนี้ฉันก็ทำให้เธออับอายต่อหน้าเพื่อนเธออีก

 

 

ดูครากลับจับเขาเหวี่ยงอย่างง่ายดาย เล่นเอาเจสันสลบเหมือด

ดูครา: ข้าทำแบบนี้มาสามพันปีแล้ว เจ้าใช้เวลาหกวิฯก็สามารถทำให้ข้ารำคาญได้ และนั่นจะกลายเป็นประวัติศาสตร์

ดูครา: แต่เจ้าสลบไปเสียแล้ว นี่แปลว่าเจ้าไร้ประโยชน์และอ่อนแอ

 

ดูครา: แต่ข้าสามารถฝึกฝนให้เจ้าต่อสู้ได้แม้ในยามที่ไม่ได้สติ ข้าสามารถหล่อหลอมให้เจ้าเป็นยอดนักฆ่าที่เก่งกาจที่สุดในโลกได้ ที่เจ้าต้องทำมีเพียงแค่… เลิกทำตัวงี่เง่าเสียที

ดูครา: ทาเลีย เจ้าจะให้ข้าทำอย่างไรกับเจ้าหนูที่เต็มไปด้วยความโกรธนั่นหรือ?

ทาเลีย: ท่านต้องเข้าใจ เจสันเขา… ซับซ้อนน่ะค่ะดูครา

 

ทาเลีย: เขาเพิ่งฟื้นขึ้นมาจากความตายด้วยเหตุผลที่เราไม่รู้ ร่างกายของเขาเป็นปกติดี แต่จิตวิญญาณของเขากลับสูญหายจนกระทั่ง…

ดูครา: เจ้าโยนเขาลงไปในบ่อลาซารัสสินะ ข้าได้กลิ่นมันบนร่างเขา

 

ทาเลีย: ก่อนที่เขาจะตาย เขามีคุณสมบัติเพียงพอจะเป็นยอดคน ฉันเชื่อว่าเขาจะเป็นเช่นนั้นถ้าได้รับการชี้นำที่ถูกต้อง… นั่นเป็นสาเหตุที่เรามา ฉันเชื่อว่าเขาควรได้รับโอกาส

ดูครา: เจ้าผิดแล้ว เด็กนั่นจะนำความตายมาสู่เรา จะนำความตายมาสู่คนมากมาย

ทาเลีย: เช่นนั้นแปลว่าท่านจะไม่รับเขาสู่วิถีแห่งสรรพวรรณะหรือคะ?

ดูครา: ต้องรับสิ การปล่อยเขาออกไปสู่โลกภายนอก การปล่อยให้โลกอยู่ในกำมือเขา.. เป็นสิ่งที่ไม่อาจยอมรับได้

 

ดูครา ผู้ชาญฉลาด

 

 

เที่ยวบิน 102

สามชั่วโมงก่อนหน้านี้

นั่นเป็นเรื่องที่นานมาแล้ว

รอย: โย่ เจสัน เอาเลยเพื่อน พูดมาเลย นายเหม่อทีไรฉันล่ะจะสติแตกทุกทีเลย

เจสัน: อ้อ นายเพี้ยนเพราะอย่างนี้นี่เอง น่าสนใจดีแฮะ

 

รอย: ไม่อยากเชื่อ นายยังโมโหที่ฉันนอนกับเด็กนายเรอะเนี่ย

เจสัน: โคริไม่ใช่เด็กฉันเฟ้ยเจ้าบื้อ เธอจะนอนกับใคร… หรือพูดให้ชัดคือกับอะไรก็ได้ตามที่เธอต้องการ

รอย: งั้นถ้านายยังเย็นอยู่ ฉันก็เย็นเหมือนกันพี่ชาย

เจสัน: เย็นเป็นก้อนน้ำแข็งเลยล่ะ

รอย: งั้นฉันช่วยอะไรนายได้รึเปล่า?

เจสัน: ช่วยตกเครื่องตายไปเลยจะดีมาก

แอร์โฮสเตส: ขออภัยค่ะ

 

แอร์โฮสเตส: แต่สายการบินของเรามีมาตรฐานความปลอดภัยสูง คุณจะพบว่าทุกอย่างบนเที่ยวบินนี้สมบูรณ์แบบ

เจสัน: … ชัดแจ้งแดงแจ๋เลยล่ะ

แอร์โฮสเตส: ถามหน่อยสิคะ คุณมาที่ประเทศจีนเพื่อท่องเที่ยวหรือทำธุรกิจคะเนี่ย?

เจสัน: ไม่ใช่ทั้งสองเรื่องครับ… ครอบครัวผมเสียน่ะ

แอร์โฮสเตส: เสียใจด้วยจริง ๆ ค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะหาอะไรให้คุณดื่มเผื่อจะรู้สึกดีขึ้น

เจสัน: งั้นผมไปด้วย จะได้ยืดเส้นยืดสายเสียหน่อย

 

แอร์โฮสเตส: โคล่าแบบเย็นเจี๊ยบโอเคมั้ยคะ?

เจสัน: เยี่ยมยอดครับ

แอร์โฮสเตส: แก้วนี้พิเศษสำหรับผู้โดยสารลึกลับเจ้าเสน่ห์ที่กำลังเจ็บปวดนะคะ

 

เธอก็น่ารักดี

แต่เธอโชคดีที่หลังจากวันนี้เราคงไม่ได้เจอกันอีก

 

 

พอดูดี ๆ กระดาษรองแก้วมีเบอร์โทรศัพท์เขียนไว้นี่หว่า เฮ้ย อะไรมันจะหล่อเลือกได้เป็นพี่เคนให้หนุ่ม ๆ อิจฉาแบบนี้!

 

อะไรกันฟะเนี่ย… นี่เธอ… ทำไมถึง…

รอย: เจ๋งเลยท็อดด์! นี่มันจิตใจตรงกันผูกพันรักใหม่สินะ!

เจสัน: ถ้ายังไม่หยุดฉันจะผูกผ้าปิดปากนายแน่

 

ฮ่องกง

รอย: ทีนี้ไม่ต้องเป็นกังวลไปนะเพื่อน

เจสัน: ฉันไม่เคยกังวล

รอย: ฉันจัดการทุกเรื่องเอง

เจสัน: ชักกังวลขึ้นมาแล้วสิ

รอย: ตลกเฝืออีกละ

เจสัน: นี่ไปเรียกรถลิมูซีนมาเหรอเนี่ย? นายเข้าใจคำว่า “เรียบ ๆ ไม่สะดุดตา” รึเปล่าฟะ?

 

โคริ: สวัสดีเจสัน… รอย คงไม่ถือนะที่ฉันบินมาจัดการเรื่องให้ก่อนล่วงหน้า

 

เจ้าหญิงโคริแอนเดอร์… สตาร์ไฟร์ สาวน้อยผู้น่าสนใจ เธออาจจะเป็นหนึ่งในมนุษย์ต่างดาวที่มีพลังสูงส่งที่สุดบนโลกใบนี้ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเธอจึงพยายามซ่อนตัวจากมนุษย์… ทั้งที่มนุษย์ต่างหากที่ควรกลัวเธอ

 

 

รอย: ดูสิ ไม่ได้เจอกันตั้งสามวัน ในที่สุดทีมสุดจ้อก็กลับมาอยู่พร้อมหน้า! ฉันไม่รู้สึกแย่สักนิดเลยที่พวกจัสติซลีกไม่รับสายฉัน หรือตอบอีเมล์ฉัน หรืออ่านข้อความของฉัน

เจสัน: นี่ไม่ใช่ทีมเฟ้ย รอย ฉันไม่ได้ขอให้พวกนายสองคนตามมาด้วย ฉะนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกนายฉันไม่รู้ไม่เห็นทั้งนั้น

 

จากนั้นรอยก็เริ่มพล่ามไม่หยุดจนเพื่อนร่วมทีมสองคนทนไม่ไหว

โคริ/เจสัน: พล่ามอีกคำนายตายแน่

รอย: ก็ได้ ฉันแค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศน่ะ ดูท่าพวกนายคงยังไม่โตพอจะฟังตลกแบบผู้ใหญ่สินะ

 

สองคนนี้ไม่มีสิทธิ์มาจุ้นเรื่องของฉัน ไม่เด็ดขาด

 

หลังจากนั้น

รอย: เอาจริงดิ นายมีรังลับที่นี่แล้วจะไม่บอกเราหน่อยเลยเหรอ?

เจสัน: ไม่ดีกว่า บอกไปเดี๋ยวนายก็มาตีท้ายครัวฉันเหมือนคราวก่อนอีก ขอตัวสักห้านาทีนะ

 

ช่าย ฉันมี “รังลับ” ทั้งที่ปารีส, โตเกียว, ลอนดอน ฯลฯ … การปล้นพวกอาชญากรน่ะได้เงินดี สมัยที่ฉันยังฝึกฝนวิธี ‘ปราบอาชญากรรม’ อยู่กับแบทแมน… มีบทเรียนหนึ่งที่เขาย้ำแล้วก็ย้ำอีก นั่นคือเตรียมพร้อมไว้ อย่าคิดว่าตัวเองจะปลอดภัยไม่ว่าจะเป็นที่ไหนหรือเมื่อไหร่ แม้แต่ในห้องของตัวเองก็ตาม

 

 

เมื่อเจสันมาถึงรังลับของตัวเอง ในขณะที่ไม่ทันระวัง ปืนสองกระบอกก็โผล่มาจ่อหลังเสียแล้ว พร้อมกันนั้นป้าอ้วนคนหนึ่งเดินออกมาในชุดราตรีและทรงผมที่ไม่ได้แมทช์กับรูปร่างเอาเสียเลย

ซู: ทุ่มเทไปมากมาย! ในที่สุดเจสัน ท็อดด์ที่จากไปก็กลับมาสู่อ้อมอกเดี๊ยนจนได้

เจสัน: ไม่ต้องหันไปฉันก็รู้ว่าเป็นแก ซูซี่ ซู กลิ่นช่วงล่างเน่า ๆ นั่นมันเตะจมูกมาแต่ไกลเชียวล่ะ

 

เจสัน: คงไม่คิดจะยิงคนที่ไม่มีทางสู้ใช่มั้ย?

ซู: แน่สิยะ ฉันจะเริ่มจากการเฉือนไอ้…

เจสัน: แน่ใจนะ?

จู่ ๆ เจสันก็ล้วงปืนออกมาจากกระถางต้นไม้สองกระบอก แล้วกระหน่ำไม่ยั้ง!

 

เจสัน: มันอาจไม่มีความหมายอะไร แต่อยากบอกจังว่าฉันไม่ได้กลับมาเพื่อทำแบบนี้เลย ฉันไม่อยากยุ่งกับตระกูลเดอ ฟลอเรส์อยู่แล้ว เข้าใจรึยัง ฉันกลับมาทำธุระส่วนตัว ฉันเคยโกหกแกรึเปล่า? หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อตอนนั้นน่ะ

ซู: เดี๋ยว… ป๊ะป๋าเดี๊ยน… รู้…

เจสัน: สัญญาเลย ฉันจะเจาะกะบาลเขาให้เอง ตอนนี้ฉันได้ของที่ต้องการแล้ว คงไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะนะ

 

น่าสนใจ เมื่อก่อนผมอาจสนุกกับการถลุงซูซี่ ซูกับคนของเธอ แต่ตอนนี้มันกลับไม่ค่อยสนุกแล้วล่ะ

 

 

ต่อมา บริเวณใดสักแห่งในเทือกเขาหิมาลัย

เจสันขอช่วยเด็กสาวจากหมู่บ้านหนึ่งที่เขาเคยช่วยเหลือพาเขามาส่งที่นี่

เด็กสาว: ฉันไม่สนหรอกนะว่านายจะช่วยหมู่บ้านของฉันไว้ได้ยังไง เร้ดฮู้ด แต่ตอนนี้ ไอ้พายุบ้านี่มันจะทำให้เครื่องฉันร่วง ฉันต้องหันหัวกลับแล้ว

เจสัน: ตามสบาย เราไม่เป็นไรหรอก!

รอย: หืมม ช่วยหมู่บ้านงั้นเหรอ?

เด็กสาว: แล้วก็ถอยออกมาห่าง ๆ ประตูนั่นเดี๋ยวนี้เลย… เฮ้ย ตัยหอง! เร้ดฮู้ด!

พูดยังไม่ทันขาดคำ พี่ท็อดด์ก็กระโดดลงไปเสียแล้ว!

เด็กสาว: ให้ตายสิ เจสัน… นายจะไปไหนกันนะ

 

โคริ: ฉันพลาดอะไรไปรึเปล่า?

รอย: ดูเหมือนพ่อหัวแข็งจะมีกิ๊กเก็บไว้เพียบเลยน่ะสิ แล้วก็ เฮ้ยยย! … ดูปีกนั่นสิ!

พี่ท็อดด์ของเราก็กางปีกใบมีดออกมากลางอากาศ!

 

 

เจสัน: ตามมาสิ ถ้าทำได้นะ

จู่ ๆ พี่แกก็บินทะลุผนังผาเข้าไปต่อหน้าต่อตาเพื่อนฝูง!

 

ด้วยประการฉะนี้ ผมจึงกลับมาสู่จุดเริ่มต้น ผมไม่ได้หมายรวมถึงก่อนหน้านั้นเมื่อครั้งที่ยังเป็นอันธพาลข้างถนนผู้ได้รับโอกาสให้สวมบทบาทของสุดยอดผู้ช่วย ไม่ได้หมายถึงเมื่อครั้งที่ผมถูกตีตายด้วยน้ำมือของไอ้บ้าโจ๊กเกอร์ และไม่นับครั้งที่ผมคืนชีพในสภาพที่ดีกว่าผีดิบนิดหน่อยจนกระทั่งทาเลีย อัล กูลโยนผมลงไปในบ่อลาซารัส ก่อนหน้าที่ผมจะมาที่นี่ ชีวิตของผมยังหลักลอยไม่ได้เริ่มต้นขึ้นที…

 

 

ปัจจุบัน

ผมเห็นเรื่องน่ากลัวมามากมายทั้งชีวิต หลายเรื่องเกิดขึ้นด้วยน้ำมือผม แต่นี่…

 

 

เจสัน: ขออภัยที่ผมไม่ได้มาช่วยเหลือท่านไม่ทัน ดูครา ผมเสียใจที่ท่านส่งผมไป ผมขอโทษที่ท่านต้องเป็นเช่นนี้

 

ทันใดนั้นร่างของแม่เฒ่าดูคราก็เปล่งแสงสีฟ้า และดวงวิญญาณของนางก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเจสัน!

ดูครา: นี่ไม่ใช่เวลาร้องไห้หรือเสียใจ เจ้าเด็กไม่รู้จักโตเอ๋ย ผู้ไร้นาม – Untitled อยู่ที่นี่ และมันมีพลังเหนือกว่าที่เคยมี

เจสัน: ที่นี่เหรอ? บรรลัยล่ะ

ดูครา: มันเอาอาซาร์ไปด้วย มันบุกเข้าไปในวิหารสรรพาลัย

เจสัน: ผมจะตามมันไปเองดูครา ผมจะล้างแค้นให้พวกท่านทั้งหมด

ดูครา: เจ้ายังคงยึดมั่นกับการล้างแค้นเช่นเดิม เจ้าคล้ายไม่ได้เรียนรู้ใด ๆ เลยเจสัน ท็อดด์

 

ดูครา: ปลดปล่อยใจเจ้าให้เป็นอิสระเถอะ เด็กน้อยผู้ไม่รู้จักโต ข้าจะไปรอเจ้าในที่ที่งดงามกว่านี้

เจสัน: รอชาติหน้าบ่าย ๆ เถอะ’จารย์

เจสันตั้งท่าเตรียมพร้อมยิง แต่วันคืนดี ๆ ที่เคยฝึกฝนวิชาที่นี่ ทำให้เขาไม่กล้ายิง

 

ไม่ ผมไม่อาจยิงพวกเขาได้ ถึงแม้พวกเขาจะเป็นเพียงซากศพที่เดินได้ก็ตาม แต่พวกเขาไม่สมควรมาตายอีกครั้งด้วยน้ำมือของผม

 

 

แต่รอยไม่คิดอย่างนั้น เขายิงธนูหัวระเบิดทำลายศัตรูจนไม่เหลือซาก!

โคริ: ต้องทำถึงขั้นนี้ด้วยเหรอ?

รอย: นั่นก็แค่ศพนะ… มันไม่รู้สึกอะไรหรอกน่า

รอยพูดถูก แต่ในทางตรงข้ามกัน แล้วผมล่ะ?

ท็อดด์หวนนึกถึงคำพูดของเหล่าครูฝึกที่เคยพูดกับเขาเมื่อครั้งกระโน้น:

“ตั้งสมาธิไว้เจสัน จงมองข้ามอดีตไป”

แล้วทันใดนั้นเขาก็ลงดาบสังหารพี่น้องของเขาด้วยมือตัวเอง!

ผมรู้สึกเหมือนได้บอกลาอดีตที่ลืมไปแล้วว่าเคยมี

รอย: แล้วจะเอาขยะพวกนี้ออกไปถึงยังไงดี?

เจสัน: พวกเขาไม่ใช่ขยะนะรอย พวกเขาเป็นทั้งนักรบและอาจารย์ แถมพวกเขาคือคนที่วิเศษที่สุดเท่าที่ฉันเคยรู้จักมา

รอย: ขอโทษ ฉันไม่รู้

 

เจสันพริ้มตาแล้วนั่งลงเหมือนเป็นการสวดส่งผู้ที่จากไป

..

“ฉันเข้าใจ”

“ไปเตะก้นพวกมันกันเถอะ… ลูกทีมของฉัน”

 

..

ในที่สุดแก๊งหมวกแดงก็เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน

ตอนต่อไป:

THE CHAMBER OF ALL