DETECTIVE COMICS #3
เรื่อง : TONY.S DANIEL
ภาพ : TONY.S DANIEL
วางจำหน่าย: 2 พฤศจิกายน 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

เผชิญฆาตกรอำมหิต!

..

ศพบนพื้นนั่นเริ่มเย็นชืดและแข็งเกร็ง… ดูเผิน ๆ อาจจะเป็นศพของสารวัตรเจมส์ กอร์ดอน แต่นั่นไม่ใช่จิม กอร์ดอน ศพนั้นถูกประกอบขึ้นมาจากคนอย่างน้อยสามคน และไอ้โรคจิตที่เรียกตัวเองว่า “นักทำตุ๊กตา – Dollmaker” มีส่วนต้องรับผิดชอบต่อการตายของคนพวกนั้น

 

ผู้ช่วยของมันคนหนึ่งแทงเข็มใส่ผม ซีกซ้ายของผมชาด้านราวคนตาย และกำลังแย่ลงเรื่อย ๆ ในทุกวินาที

 

นั่นแปลว่าช่วงเวลาที่ผมจะได้กลับออกไปแบบเป็น ๆ หมดลงแล้ว

 

บรู๊ซ: แล้วแกรออะไรอีกล่ะ? เข้ามาเลยเซ่

ดอลเมคเกอร์: อาการชาที่เกิดกับร่างกายซีกซ้ายกำลังจะส่งผลต่อร่างกายอีกซีกของแก ฉันไม่อาจเสี่ยงใช้กำลังหรือทำให้ใบหน้าแกเกิดแผล เพราะสำหรับนักสะสมแล้ว นั่นจะทำให้คุณค่าของแกลดลง! ลองดูสารวัตรกอร์ดอนเป็นตัวอย่าง…

บรู๊ซ: นี่ไม่ใช่สารวัตรกอร์ดอน

 

สีตาไม่ตรง ส่วนหนวดก็เป็นของที่สร้างขึ้น

บรู๊ซ: และถ้าแกได้ตัวเขาจริง…

ดอลเมคเกอร์: แน่ล่ะ มันอยู่ในมือฉัน… และฉันจะพาแกไปหาเขาเดี๋ยวนี้แหละ! เบนท์ลี่ย์หักกระดูกหลังแบทแมนซะ

เบนท์ลี่ย์: ครับหมอ!

 

ยังพอยกแขนขวาขึ้นมาได้ ต้องรีบหนี…

 

 

ต้องรีบหาหน้าต่าง

 

“อั่กก”

..

ไอ้จ๋อกระโดดเข้าจู่โจมแบทแมนเต็มรัก!

แบทแมนจับมันโยนกลับไป แต่ก็ถูกศัตรูอีกตัวกระโดดรัดคอ!

 

รู้สึกเหมือนเพิ่งโยนดัมเบลหนักสองร้อยปอนด์เลย

 

ดอลเมคเกอร์: เยี่ยมมาก แจ๊คอินเดอะบ๊อกซ์ ! จับมันไว้ฉันจะตัดหลอดลมของมัน!

ดอลเมคเกอร์: เจ้าโง่เอ๊ย! แกทำให้ฉันไม่มีทางเลือก! รู้มั้ยทำอย่างนี้ฉันเสียหายหลายแสนนะโว้ย!

 พล่ามมากนัก บรู๊ซจึงสวนกลับไปหนึ่งบาทากระแทกหน้า!

ผัวะ!!!!

 

สลัดเจ้านี่ออกไปไม่พ้น… อย่างนี้คงต้องลากมันไปด้วย

 

 

แบทแมนจึงลากแจ็ดอินเดอะบ๊อกซ์ทะลวงหน้าต่างออกไปพร้อม ๆ กัน!

 

ตำรวจมาแล้วถึงเวลาต้องเผ่น ดูเหมือนผมคงต้องลากไอ้ผีนี่กลับไป

 

 

“ไปกันเถอะเพื่อน”

 

ณ โรงพยาบาลเมอร์ซี่ก็อทแธมที่ถูกทิ้งร้าง

กอร์ดอนลืมตาตื่นขึ้นมาในกรงขัง เขาไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนนอกจากที่สีข้างซึ่งมีรอยเย็บและเขาก็ไม่รู้ว่าถูกทำอะไร ทันใดนั้นใครคนหนึ่งก็เรียกชื่อเขา…

?: คุณกอร์ดอน?

 

เธอคือหนูน้อยโอลิเวียที่หายไปนั่นเอง

โอลิเวีย: คุณกอร์ดอน คุณกำลังจะตาย ให้หนูช่วยนะคะ

กอร์ดอน: โอลิเวีย? พระเจ้าช่วย เธอรอดมาได้ยังไงกัน?

โอลิเวีย: หนูถูกจับไว้ค่ะ ดอลเมคเกอร์อยากให้หนูเป็นครอบครัวเดียวกันกับเขา เขาคิดจะรับเลี้ยงหนู

กอร์ดอน: ถ้าอย่างนั้น… มันยังไม่ได้ทำร้ายหนูใช่มั้ย?

 

โอลิเวีย: ไม่ค่ะ… ตอนแรกหนูก็กลัว ๆ อยู่ แต่ตอนนี้หนูดีขึ้นแล้ว หนูรู้อะไรดี ๆ มาด้วย ที่จริงดอลเมคเกอร์ไม่ใช่ตัวการใหญ่ค่ะ เขารับคำสั่งใครสักคนมาอีกที ใครสักคนที่เขากลัว

กอร์ดอน: หนูพอจะออกไปขอความช่วยเหลือได้มั้ยเอ่ย?

โอลิเวีย: มีแค่แบทแมนที่จะช่วยคุณได้ หนูได้ยินพวกเขาคุยกันว่า ถ้าตำรวจมาเขาจะฆ่าคุณ

 

กอร์ดอน: พวกมันพูดงั้นเหรอ?

… แคร่กกก!!

ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงประตูเปิดที่ไหนสักแห่ง

โอลิเวีย: รีบหน่อยค่ะ! บอกหนูมาว่าจะหาแบทแมนได้จากที่ไหน เขาเป็นความหวังเดียวของเรา!

กอร์ดอน: เธอหาแบทแมนไม่เจอหรอกหนูน้อย แต่หนูอาจฝากข้อความไปถึงเขาได้

 

ณ โรงงานถลุงเหล็กก็อทแธม

เราทุกคนต้องมีจุดอ่อน แต่ผมหาจุดอ่อนของเจ้าหมอนี่ไม่พบ บางทีเจ้าแจ๊คอินเดอะบ๊อกซ์นี่อาจจะไม่มีจุดอ่อน บางทีเจ้านักทำตุ๊กตาอาจดัดแปลงให้มันไม่กลัวความเจ็บปวด สองแขนของมันหยุ่นยืด ดูเหมือนกระดูกของมันจะถูกทำให้มีสภาพคล้ายยาง หรือไม่ก็อาจถูกเปลี่ยนด้วยวัสดุอะไรบางอย่างที่แข็งแกร่งเอามาก ๆ

 

 

แต่ผมต้องได้คำตอบ กอร์ดอนกับโอลิเวียเหลือเวลาไม่มาก

ร่างกายของมันเต็มไปด้วยแผลเป็นขนาดใหญ่ รอยตะเข็บทำให้นึกถึงการผ่าตัดอวัยวะออก หรือการปลูกถ่ายใหม่

 

บรู๊ซ: เจ้านายแกทำอะไรกับแก?

 

 

ลิ้นของมันถูกตัด

 

บรู๊ซ: แล้วทำไมแกถึงไม่รีบบอกล่ะวะ?

 

ผมมีอะไรต้องรีบทำเดี๋ยวนี้เลย

 

ณ ศูนย์บัญชาการตำรวจกรุงก็อทแธม

ฮาร์วี่ย์ บุลล็อคซึ่งตอนนี้ต้องรักษาการแทนกอร์ดอนกำลังถูกชาร์ล็อต ริเวอร์ส กิ๊กสาวของแบทแมนรุกด้วยคำถามเกี่ยวกับการหายสาบสูญของโจ๊กเกอร์และศพสารวัตรปลอม

ชาร์ล็อต: โทษที ฮาร์ฟ… ขอสักคำถามให้เราก็แล้วกัน

ฮาร์วี่ย์: โอย ให้ตาย ชาร์ล็อต ริเวอร์ส…

ชาร์ล็อต: ศพที่พวกคุณพบคืนนี้ใช่สารวัตรเจมส์ กอร์ดอนรึเปล่าคะ? และถ้าไม่ใช่ ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนกัน?

ฮาร์วี่ย์: ไม่มีความเห็นจ้ะที่รัก

ชาร์ล็อต: ขอย้ำนะว่าคุณกำลังอยู่ในรายการถ่ายทอดสด จ่าบุลล็อค ตอนนี้ชาวก็อทแธมหวังพึ่งคุณ ทั้งเรื่องที่โจ๊กเกอร์หายไปและเรื่องสารวัตร… คุณมีอะไรจะบอกประชาชนที่หวาดกลัวรึเปล่าคะ?

ฮาร์วี่ย์: มีสิ… ช่วยอยู่เฉย ๆ รอฟังการแถลงข่าวได้มั้ยหะ?

ขณะที่คนทั้งหลายไม่ทันสังเกต เด็กคนหนึ่งก็ฉวยโอกาสย่องเข้าไปในสถานี

 

คฤหาสน์เวย์น

แฟ้มคดีเวสลี่ย์ มาธิสของสารวัตรกอร์ดอนคือเบาะแสชิ้นใหญ่ที่จะทำให้ผมรู้ตัวตนที่แท้จริงของดอลเมคเกอร์  แต่ถึงข้อมูลและเทคโนโลยีจะช่วยได้มากแค่ไหน ตอนนี้คนที่จะรู้ได้ว่าดอลเมคเกอร์จับเหยื่อไปทำอะไรคือตัวเหยื่อเอง

 

ฉะนั้นจึงพอเชื่อได้ว่ากอร์ดอนยังคงมีชีวิตอยู่  ดอลเมคเกอร์บอกว่าจะพาผมไปหาเขาแต่ไม่ได้แปลว่าเขาจะปลอดภัย

 

 

ตุ๊กตาทั้งหลายไม่ใช่ตุ๊กตาหากแต่เป็นชิ้นส่วน ไม่ว่าศีรษะหรือแขนขาล้วนนำมาจากเหยื่อจำนวนมาก… ร่างกายนั้นก็ไม่ใช่ร่างกายสมบูรณ์แบบ เพราะนั่นคือผลงานประดิษฐ์จากชิ้นส่วนซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายที่สมบูรณ์แบบ อัตลักษณ์ของเหยื่อถูกเฉือนออกมาและถูกนำมาประติดประต่อเข้ากับร่างใหม่ที่มันสร้างขึ้น… หรือลูก ๆ ของมัน

 

 

บรู๊ซ: เชื้อไม่ทิ้งแถวจริง ๆ มาธิส

อัลเฟร็ด: เวสลี่ย์ มาธิสหรือครับคุณหนู?

บรู๊ซ: ใช่แล้วล่ะอัลเฟร็ด ผมยังจำได้เมื่อตอนวัยรุ่น ผมนั่งอ่านข่าวคดีนี้… มันกระทบจิตใจผมมากเลยล่ะ

อัลเฟร็ด: แต่เวสลี่ย์ มาธิสโดนยิงแล้วไม่ใช่หรือครับ?

บรู๊ซ: ถูกแล้ว คนลั่นกระสุนก็คือเจมส์ กอร์ดอนตอนหนุ่มไงล่ะ… เขายิงหมอนี่ต่อหน้าเด็กคนหนึ่ง และนั่นได้เปลี่ยนให้หนูน้อยคนนั้นกลายเป็นคนที่เฉยชินต่อการฆ่า

 

บรู๊ซ: เด็กคนนั้นคือลูกชายของหมอนี่บาร์ตั้น มาธิส

บรู๊ซ: บาร์ตั้นบอกกับตำรวจว่าเขาถูกพ่อบังคับให้ร่วม “ทัวร์สังหารเหยื่อ” ซึ่งพ่อเขาจะสุ่มเลือกเหยื่อมาฆ่าต่อหน้าเขา

 

บรู๊ซ: ตามรายงานตำรวจชิ้นส่วนเหยื่อไม่มีเหลือเพราะพวกเขากินเนื้อของเหยื่อ ภายหลังบาร์ตั้นถูกส่งไปอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กฟอสเตอร์… และหายสาบสูญไปในปีต่อมา ไม่มีใครเจอเขาอีกเลย

… บรู๊ซเปิดภาพจำลองใบหน้าของบาร์ตั้นขึ้นมา

บรู๊ซ: ป่านนี้หน้าตาของเขาน่าจะเป็นอย่างนี้ แต่เรายังมั่นใจไม่ได้ตราบใดที่ยังไม่เจอนักทำตุ๊กตา

 

อัลเฟร็ด: คุณหนูครับ มีใครบางคนกดเปิดสัญญาณค้างคาวที่สถานีตำรวจ

 

ณ โรงพยาบาลเมอร์ซี่ก็อทแธมที่ถูกทิ้งร้าง

ดอลเมคเกอร์กับมาธิลด้าเตรียมตัวยันฮีให้กอร์ดอน

มาธิลด้า: จะเริ่มกระบวนการสร้างตุ๊กตากันเมื่อไหร่ดีคะหมอ?

ดอลเมคเกอร์: รอให้มันร้องขอชีวิตก่อนแล้วค่อยลงมือเพื่อความเสมอภาค… ฉันต้องผ่าตัดอย่างประณีต มีบุคคลสำคัญยิ่งคนหนึ่งรอใช้ตับของมันอยู่

มาธิลด้า: งั้นให้หนูเตรียมคนไข้ให้พร้อมเลยมั้ย?

ดอลเมคเกอร์: รอก่อน รอให้ถึงงานเลี้ยงคืนนี้ก่อน

มาธิลด้า: คราวนี้หนูขออัดวิดีโอไว้ด้วยนะคะ? หนูอยากจดจำแววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของพวกมันไปนาน ๆ

 

 

ดอลเมคเกอร์: ถ้าเป็นสวะคนอื่น ๆ ฉันอาจจะคัดค้าน แต่โชคดีที่เจ้านี่เป็นคนพิเศษ ไอ้สวะนี่ฆ่าพ่อฉันแถมยังทำลายทั้งชีวิตของฉัน

กอร์ดอน: แกพล่ามอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง ไอ้โรคจิต

มาธิลด้า: เขาต้องฆ่าคนเยอะมากแน่ ๆ เลย เขาถึงจำคนที่เขาฆ่าไม่ได้

 

ดอลเมคเกอร์: น่าเศร้าจริง ๆ แกไม่เคยจำเหยื่อที่แกฆ่าได้เลย ทั้งที่เขายืนอยู่ตรงหน้าแกแท้ ๆ

มีเพียงคนเดียวที่จะติดต่อผมผ่านสัญญาณค้างคาว

 

บรู๊ซ: เขาอยู่ไหนโอลิเวียร์?

โอลิเวีย: คุณต้องช่วยเขา แบทแมน!

 

โอลิเวีย: สารวัตรไม่เหลือเวลาแล้ว ดอลเมคเกอร์จะชำแหละเขาอีก!

 

ขนผมลุกซู่ นี่คือคำเตือน ผมเหลือเวลาไม่มากที่จะไปช่วยเขา

 

 

โอลิเวีย: เขาฝากนี่มาให้คุณ

นั่นลายมือกอร์ดอน

 ..

“ผมอยู่ที่โรงพยาบาลเอมร์ซี่”

สัญญาณที่ถูกส่งไปยังถ้ำค้างคาวเป็นฝีมือของโอลิเวียเอง ผมบอกให้อัลเฟร็ดแจ้งตำรวจเรื่องเธอ

 

บรู๊ซ: อย่าทำเธอหายอีกล่ะคุณตำรวจ

ตำรวจ: ไปกันเถอะแม่หนู!

ตำรวจ: ไม่เป็นไรนะ… เราเป็นพวกเดียวกัน

 

ตำรวจ: รู้รึเปล่า มีคนอยากเจอหนูแน่ะ เห็นเขาว่าอยากจะคุยกับหนู ฉะนั้นเราไปขึ้นรถกันเถอะ

โอลิเวีย: ฉันไม่ไปไหนกับพวกสวะทั้งนั้น

 

 

ตำรวจหนุ่มกลับงัดเครื่องช็อตไฟฟ้าออกมาขู่

ตำรวจ: เฮ้ ฉันรับเงินเขามาแล้ว ฉันก็มีลูกตัวเท่า ๆ เธอนี่แหละ ได้โปรดอย่าให้ฉันต้องใช้…

 

…

 

โอลิเวีย: คุณพ่อคงเซ็งแย่ที่ฉันเชือดมันแล้วทิ้งเสียเปล่า

..

“โรงพยาบาลเอมร์ซี่”

สารวัตรกอร์ดอนกับผมไม่เคยใช้รหัสลับ แต่การเขียน ‘ม’ ไว้หลัง ‘อ’ นั่นกลับเป็นรหัสลับ มันเป็นสัญลักษณ์ที่จะสื่อถึงการระวังหลังให้กับผม ทันทีที่ผมอ่านข้อความ ตรรกะของผมก็บอกว่า “มันมีอะไรที่ผิดเพี้ยน” ตรรกะของผมบอกว่าถ้าเป็นกอร์ดอนเขาต้องให้เธอแจ้งทางหน่วยมากกว่า… นั่นแปลว่าพวกมันเตรียมทุกอย่างไว้แล้ว นี่คือการจัดฉาก

 

 

ผมเดาได้ว่าพวกมันกำลังจับตาดูผมอยู่

 

 

บรู๊ซ: ออกมาซะ! ดอลเมคเกอร์!

“ยินดีต้อนรับแบทแมน! แกมาทันการแสดงพอดีเลย”

“ทำตัวตามสบายนะ ยังมีอีกหลายอย่างให้แกเลือกชม!”

“ส่วนฉันขอตัวไปคุยกับคนที่จ่ายเงินเพื่อมาดูฉันฆ่าแกสักครู่!”

 

บรู๊ซ: พวกมันคงอยากได้เงินคืนแหงเลยว่ะ

 

ทันใดนั้นไอ้ยักษ์เบนท์ลี่ย์ก็พังผนังออกมาล็อคคอแบทแมน!

“จัดการของเล่นใหม่ของฉันทีเบนท์ลี่ย์ ปิดปากมันซะ แขกเริ่มกระวนกระวายแล้ว”

 

หายใจ… ไม่ออก

..

 

ที่นี่ที่ไหน… ?

 

ดอลเมคเกอร์: อย่างนั้นแหละ ยืนขึ้นมาสิอัศวินรัตติกาล! ผู้ชมไม่ได้มาเพื่อดูแกนอนหลับหรอกนะ!

ดอลเมคเกอร์: พวกเขามาที่นี่เพื่อชมสินค้า… พวกเขามาดูว่าแกคุ้มค่าคุ้มราคาแค่ไหน!

 

“ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีและทุก ๆ ท่านที่กำลังชมการถ่ายทอดสดอยู่ในขณะนี้”

 

“ผมขอนำเสนอ”

“มนุษย์ค้างคาวปะทะฝูงตัวตลก!”

 

..

เผยโฉมหน้าผู้ชักใยเบื้องหลังใน

ตอนต่อไป:

WHO’S PULLING THE STRINGS!?