CAPTAIN ATOM #1
เรื่อง :  J.T. KRUL
ภาพ : FREDDIE WILLIAMS II
วางจำหน่าย: 21 กันยายน 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

กัปตันอะตอมมาพร้อมกับพลังใหม่!

..

ซาน ฟรานซิสโก

กลางตรอกเหม็นสายหนึ่ง เจ้าหนูตัวอ้วนวิ่งเข้ามาตามกลิ่นอาหาร

 

สายพันธุ์มนุษย์มักพยายามทำให้ตัวเองแตกต่างจากสายพันธ์อื่นบนโลก เราถือดีในภูมิปัญญาของเรา เราทะนงในอารยธรรมและวิทยาการของเรา เราภาคภูมิในสรีรภาพของเรา

 

ขณะที่ชายจรจัดคนหนึ่งกำลังหลับใหล เจ้าหนูใหญ่ถือโอกาสฉวยขนมปังก้อนเล็ก ๆ ขึ้นมากัดแทะ

 

เมื่อเราพูดถึงสิ่งมีชีวิตอื่น เรามักกล่าวถึงพวกมันในแง่ที่พวกมันดำรงชีวิตไปตามสัญชาตญาณดิบ

 

ทั้งที่จริง ๆ แล้ว… สัญชาตญาณเหล่านั้นต่างหากที่จริงแท้ไม่ปรุงแต่ง

 

 

ทุกอย่างขึ้นอยู่กับคำ ๆ เดียว

ความอยู่รอด

 

 

ชิคาโก้

ในขณะเดียวกันเนธ อดัม หรือ กัปตัน อะตอมกำลังจัดการกับศัตรูในเกราะยนต์

 

โลภะ โทสะ โมหะ ก่อให้เกิดความรู้สึก ความเกลียดชัง ความสมเพชเวทนา

 

เราคิดไปเองว่าเรามันโคตรพิเศษ

 

เนธ: แกควรทำการบ้านให้ดีก่อนเข้าไปอยู่ในชุดนั่น

 

เนธ: ว่าการยิงก้อนพลังงานใคนที่สามารถดูดกลืนพลังงาน… ไม่ใช่กลยุทธ์ที่ฉลาดเลย

 

ด้วยความสามารถของผม ผมคิดจะจัดการเขาด้วยวิธีที่ไม่ยุ่งยาก

แค่ปล่อยสักหมัดใส่บริเวณหน้าอก ผมก็ลอกเปลือกของมันได้แล้ว

 

 

ทันใดนั้น เขาก็มองเห็นอะไรบางอย่าง

เขามองเห็นอะตอมเล็ก ๆ มากมายมหาศาลที่รวมกันเป็นเกราะของศัตรู!

 

ผมพลันเห็นบางสิ่ง ผมไม่สงสัยว่ามันคืออะไร

 

 

แต่เป็นมันสามารถทำอะไรได้…

 

วายร้ายชุดเกราะ: เกิดอะไรขึ้น? แกทำอะไรกับฉัน?

 

เป็นคำถามที่ยอดเยี่ยม ด้วยความสัตย์จริง ผมต้องตอบว่าผมเองก็ไม่มั่นใจ

 

 

การควบคุมร่างกายของตัวเองในระดับโมเลกุลไม่ใช่เรื่องใหม่ แต่แบบนี้…

 

 

เนธจัดการแยกโมเลกุลของชุดเกราะจนมันเสื่อมสลายไป

 

แบบนี้ไม่เหมือนกับที่เคย

 

ผมกลัว กลัวเพราะผมรู้สึกว่ากำลังเสียการควบคุม

 

เขามองเห็นโมเลกุลของตัวเองที่กำลังหลุดลอย

 

ฐานปฏิบัติการอนุกรม – The Continuum

บริเวณใดสักแห่งในแคนซัส

 

เนธลอยตัวลงมาในเพื่อหาคนรู้จัก

เนธ: ตกแต่งได้สวยดีนะ

รานิต้า: ทำไมคุณต้องเล่นมุกซ้ำทุกครั้งที่มาเลยล่ะ

เนธ: แล้วจะให้เล่นอะไรล่ะ? รานิต้า ผมชอบความกลมกลืนของที่นี่… อีกอย่างผมไม่ได้อยู่ประจำ 7 วัน 24 ชั่วโมงแบบคุณนี่

รานิต้า: ฉันไม่ได้มาทำงานพาร์ทไทม์นี่นา ฉันเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่อายุน้อยที่สุดที่ดร.เมกาล่าเลือกมาทำงานด้วยเชียวนะ

เนธ: ผมรู้ว่าคุณได้รับเลือก แต่ทุ่มทำงานกับโหมทำงานมันมีเส้นกั้นบาง ๆ นะ… คุณต้องรักษาสมดุลย์ให้ดี

รานิต้า: พูดถึงสมดุลย์ ฉันถึงนึกขึ้นได้… เราอยากให้คุณช่วยงานวิจัยอนุภาคที่อยู่ในเครื่องเร่งปฏิกิริยาสักหน่อย อัตราการชนมันดูไม่ปกติเลย

เนธ: ขอบคุณที่อุตส่าห์เห็นความสำคัญของผม แต่ผมไม่ได้มาทำงานนะ ผมมาเพื่อพบปะเพื่อนฝูง

?: กัปตัน อะตอม เรารู้จักกันมานานแล้ว คุณน่าจะรู้นะ…

 

เมกาล่า: ว่าผมไม่ใช่สัตว์สังคม

เมกาล่า: ออกไปได้แล้ว ดร.คาร์เตอร์

เนธ: ยังทำตัวเย็นชาเหมือนเดิมนะ เมกาล่า รานิต้าทำงานให้นายมาตั้งหกเดือนแล้ว เมื่อไหร่จะเลิกกดลูกน้องสักที?

เมกาล่า: ฉันไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อพะเน้าพะนอพวกมันสักหน่อย ถ้ามันทำตัวให้เป็นประโยชน์ไม่ได้ พวกมันก็ไร้ค่า แล้วคราวนี้มีเรื่องอะไรอีกล่ะ?

 

เมื่อผมเล่าเรื่องของผม… บรรยายเรื่องที่ผมเปลี่ยนเหล็กเป็นขี้เถ้า เขาเกิดข้อสงสัยมากมาย และผมหวังว่าเขาจะมีคำตอบให้

 

เมกาล่า: ไอ้การแปลงโมเลกุลของเหล็กน่ะ มันเปลืองแรงรึเปล่า?

เนธ: ไม่เลย มันง่ายแค่สะบัดมือ

เมกาล่า: ใช่มือข้างที่หลุดลอกรึเปล่า?

เนธ: ใช่

เมกาล่า: สองเหตุการณ์เกิดขึ้นพร้อมกัน?

เนธ: เปล่า เกิดต่อเนื่องกัน พอฉันตั้งสติเพ่งที่มือ มันก็กลับสู่สภาพปกติ… หมายถึงปกติสำหรับฉันน่ะ

เมกาล่า: อย่างที่เราเคยทดสอบ พลังของนายคือพลังนิวเคลียร์พื้นฐาน ซึ่งใช้ประโยชน์จากร.น.ข.

เนธ: ร.น.ข.คืออะไร?

เมกาล่า: แรงนิวเคลียร์แบบเข้มไง… มันคือพลังงานที่รวมโปรตอนกับนิวครอนในนิวเคลียสเข้าด้วยกัน อย่าให้ฉันต้องเปลืองน้ำลายสิ

 

เนธ: โทษที ฉันเป็นนักบินนะ ไม่ใช่นักวิทยาศาสตร์ ลืมแล้วเหรอ?

เมกาล่า: เปล่า

 

เมกาล่า: นี่แปลว่าพลังในการควบคุมโมเลกุลในวัตถุอื่นนอกเหนือจากตัวนายได้ถูกปลุกให้ตื่นขึ้น แต่ความสามารถในการรักษาเสถียรภาพของร่างกายกำลังเกิดปัญหา อะตอมของร่างกายนายจะชนแตกตัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ซึ่งมันจะสร้างพลังมหาศาลให้นาย ตามหลักการเดียวกันกับระเบิดนิวเคลียร์ แต่อะตอมพวกนั้นมันต้องการการคืนรูปในระดับความเร็วที่พอกัน โชคดีที่คราวนี้เกิดขึ้นกับมือนาย

เนธ: ทำไมล่ะ?

เมกาล่า: ลองสมมติว่ามันแตกตัวในสมองนายดูสิ ลองคิดภาพโปรตอนกับนิวตรอนแตกจากกันเป็นเสี่ยง ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกระทั่งสมองนายหยุดทำงาน ว่ากันตามทฤษฎี สมองของนายอาจจะแตกตัวจนกระทั่งนายไม่เหลือสัมผัสรับรู้และไม่มีสติสัมปชัญญะ เมื่อนั้นแหละนายจะไม่สามารถคงรูปได้อีก… ร่างกายของนายจะระเหยหายไปเหมือนกันกับที่เกิดกับมือของนายไงล่ะ

 

เนธ: ไม่ธรรมดา อื้อฮึ ไม่ธรรมดา

เมกาล่า: การใช้พลังมากจนเกินไปมันอาจทำให้นายตายได้

เนธ: งี้นี่เอง

รานิต้า: ขอโทษที่ขัดจังหวะนะคะ ดร.เมกาล่า…

 

รานิต้า: แต่เหมือนจะเกิดเหตุการณ์ไม่ปกติขึ้น

เมกาล่า: เหตุการณ์อะไร?

 

รานิต้า: เราพบสัญญาณการสั่นสะเทือนของเปลือกโลกค่ะ

เมกาล่า: ที่ประเทศแถวรอยต่อรึเปล่า?

รานิต้า: เปล่าค่ะ ไม่ได้เฉียดวงแหวนแห่งไฟเลย มันเกิดที่นิวยอร์คนี่เองค่ะ

เนธ: นิวยอร์ค? จริงเหรอ?

รานิต้า: ยิ่งกว่าจริงอีกค่ะ เพราะมันเกิดขึ้นแล้ว มีรายงานขากย่านอินเดียนพ็อยท์ว่าตอนนี้เตาปฏิกรณ์นิวเคลียร์กำลังเสียหาย

เนธ: ไม่หรอก ผมจัดการได้

เมกาล่า: อะตอม… นายต้องอยู่ที่นี่ เราต้องตรวจสอบนายก่อน… ต้องหาขอบเขตที่นายจะใช้พลังได้โดยร่างกายไม่เป็นอันตราย

เนธ: ค่อยมาจัดการหลังจากนิวยอร์คปลอดภัยแล้วกันนะ

เมกาล่า: พระเจ้า มันไม่ใช่แผ่นดินไหวแล้ว… มันคือภูเขาไฟระเบิด!

 

ภูเขาไฟระเบิด? จริงรึเปล่า? โชคดีที่ผมไว

 

 

ย่านอินเดียนพ็อยท์

ดูท่าผมต้องจัดการมหันตภัยจากฝีมือมนุษย์ ก่อนมหันตภัยจากธรรมชาติเสียแล้ว

เตาปฏิกรณ์กำลังจะพังและผลกระทบของมันจะเป็นอันตรายต่อคนนับล้าน ๆ พอเทียบกันแล้วลาวากลายเป็นปัญหาเด็ก ๆ ไปเลย

 

คำพูดของเมกาล่าพล่านอยู่เต็มสมองของผม… “การใช้พลังมากจนเกินไปมันอาจทำให้นายตายได้” แต่ผมไม่ควรมัวแต่คิดอีกอย่างในขณะที่กำลังทำอีกอย่าง

 

ผมเคยชินกับการดูดซับพลังงาน… แต่ไม่เคยดูดพลังงานที่มหาศาลขนาดนี้มาก่อน

 

แต่ผมไม่มีทางเลือกแล้ว

 

 

แกนกลางเตาปฏิกรณ์ปลอดภัย แต่ผมต้องตั้งสติเอาไว้… ต้องไม่ปล่อยให้พลังงานมันเล็ดรอดออกไปจากร่างกายได้

 

เอาล่ะ ทีนี้เรามาหยุดภูเขาไฟกลางแมนฮัตตั้นกัน ข้างล่างนั่นคนเยอะเหลือเกิน ความร้อนของมันสามารถทำให้บาดเจ็บสาหัสได้ แต่จะให้พวกเขาบาดเจ็บไม่ได้เด็ดขาด

 

 

เอาล่ะ แม็กม่าร้อน ๆ ใช่มั้ย? งั้นก็ทำให้เย็นจะดีกว่า ผมกำลังมองดูโครงสร้างอะตอมของมัน… ธาตุของมัน

 

 

ง่ายดีจัง ไฮโดรเจน อ็อกซิเจน รวมมันเข้าด้วยกัน แล้วควบคุมให้มันเคลื่อนไหวช้า และช้า และช้าเข้าไว้… แต่ต้องไม่ทำให้มันแข็งจนเกินกว่าระดับของหิมะ… เหมือนฉันจะจัดการเรียบร้อย

 

 

ขณะเดียวกัน…

ซาน ฟรานซิสโก

คนจร: ออกมานะ!

คนจร: ไม่มีที่ให้แกหนีแล้ว

เพื่อนคนจร: แกทำอะไรวะ? จะเอาหนูมาปิ้งรึไง?

คนจร: ฉันไม่ได้หิวขนาดนั้นเฟ้ย

 

คนจร: เจ้าหนูนี่มันขโมยอาหารของฉัน

คนจร: ฉันจะฉีกมันเป็นชิ้น ๆ เลย

 

 

 

เจ้าหนูจึงต้องเอาตัวรอดตามสัญชาตญาณดิบด้วยการเผยร่างที่แท้จริง!

 

นิวยอร์ค

 

ถึงเวลาตัดไฟที่ต้นลม

ความร้อนตรงนี้มันมหาศาลเกินไป พลังงานมันสูงเกินกว่าที่ผมจะดูดซับได้ แต่ผมจำเป็นต้องทำเพื่อให้มันหมดสภาพ นี่อาจเป็นภารกิจสุดท้ายของผม

 

 

ผมเริ่มรู้สึกได้ถึงอะตอมในร่างที่แตกกระจายออก… ก่อเกิดเป็นพลังงาน

 

ผมรู้สึกถึงตัวเองได้น้อยลง… น้อยและยิ่งน้อยลงทุกที ผมถูกแม็กม่าแผดเผา แต่กลับยิ่งรู้สึกเหมือนร่างเย็นเยือก การรับรู้ของผมเริ่มไหลลอยออกไป

 

 

ทั้งแตกตัวและไหลลอยออกไปในเวลาเดียวกัน

 

 

ให้ตายเถอะ ผมหวังว่าเมกาล่าจะคิดผิดสักครั้ง

 

 

แต่ถ้ นี่คื จุ จบ

ใ ที่สุดผ ก็ได้เ ยสละ เพื่ สิ่ ที่ งใ ญ่แ ว

 

..

ตอนต่อไป:

MESSIAH COMPLEX