RESURRECTION MAN #2
เรื่อง : DAN ABNETT
ภาพ : ANDY LANNING, FERNANDO DAGNINO
วางจำหน่าย: 12 ตุลาคม 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

มิทช์จะเอาตัวรอดได้หรือไม่เมื่อต้องเจอกับคู่หู บอดี้ ดับเบิ้ลส์!

..

เมื่อผมมาถึงบ้านพักคนชราที่พอร์ทแลนด์ ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมผมต้องมาที่นี่

 

 

ความทรงจำที่ฝังลึกและไม่อาจหยั่งถึงผลักดันผมอยู่ ผมเหลือบมองพวกเขา… ผมต้องมาหาใครคนหนึ่งที่นี่

 

ผมแนะนำตัวเองว่าผมชื่อมิทช์ เชลลี่ ผมรู้เพียงว่านั่นคือชื่อจริงของผม ผมไม่จำเป็นต้องปิดบังตัวเองที่นี่ และเจ้าหน้าที่คงไม่ให้ข้อมูลถ้าผมไม่ได้มีชื่อว่ามิทช์ เชลลี่

 

ผมได้ข้อมูลแล้ว

 

เจ้าหน้าที่: ขอโทษนะคะ แต่คุณเชลลี่เสียชีวิตแล้วค่ะ

 

เจ้าหน้าที่: คุณเพรสตั้น พ่อของคุณเสียชีวิตเมื่อปีที่แล้วค่ะ เสียใจด้วยจริง ๆ ทางเราพยายามติดต่อคุณ แต่เราไม่มีเบอร์โทรศัพท์หรืออะไรเลย เราได้จัดการเรื่องพิธีศพไปแล้ว คุณเชลลี่ คุณไม่ทราบเรื่องพวกนี้เลยเหรอคะ?

มิทช์: หลายวันมานี้ผมไม่รู้เลยว่าอะไรเป็นอะไร แล้วใครเป็นคนจัดการทรัพย์สินเขาล่ะครับ? ทนายความรึเปล่า?

เจ้าหน้าที่: เราเก็บสมบัติส่วนตัวของเขาไว้บางอย่าง

 

นี่ไงล่ะ ซากวัตถุสิ่งของใครคนหนึ่งที่ผมจำเขาไม่ได้

ใครคนหนึ่งที่ผมหวังว่าจะช่วยเล่าเรื่องราวที่ผมลืมไป

แต่ใบโฆษณาทีวี, ลูกอมไม่กี่เม็ดกับนิยายเล็บครุฑที่อ่านไปครึ่งเล่มคงบอกอะไรผมไม่ได้มาก

 

 

ดาร์ริล: ลูกชายของเพรสตั้นล่ะสิ? มิทเชลใช่มั้ย?

มิทช์: ใช่ครับ

 

ดาร์ริล: จำฉันไม่ได้สินะ ฉันเป็นเพื่อนของเพรสตั้นที่นี่ไง ดาร์ริล ร็อธ ฉันเคยเจอเธอตอนเธอพาเขามา

มิทช์: จริงหรือครับ?

ดาร์ริล: ฉันจำได้ว่าตอนนั้นเธอรีบร้อนมาก เพรสตั้นบอกว่าเธอทำงานสำคัญในโครงการวิจัยของรัฐบาล เห็นว่าเธอมีภารกิจขอขาดบาดตายต้องไปทำ

มิทช์: คุณร็อธครับ เล่าเรื่องพ่อให้ผมฟังอีกสิ

 

กรุงนิวยอร์ค

ซูริเอล: ฮัลโหล นี่ซูริเอล มีข่าวอะไรมั้ย?

ซูริเอล: ที่ไหนนะ? พอร์ทแลนด์งั้นเหรอ? โอเค เข้าใจแล้ว

 

“ฉันกำลังไป”

 

ดาร์ริล: ฉันเดาเอานะ… เพรสตั้นเป็นนักวิทยาศาสตร์เหมือนเธอนั่นแหละ… ลูกไม้มักหล่นไม่ไกลต้น

มิทช์: คงใช่ล่ะครับ

ดาร์ริล: เขาทำงานในสำนักงานคณะกรรมการอาหารและยา เขาว่าเธอกำลังทำงานวิจัยลับสุดยอดอยู่ เขาภูมิใจในตัวเธอมาก

มิทช์: ดาร์ริล เขาบอกคุณรึเปล่าครับ ว่าผมกำลังทดลองอะไร?

 

ดาร์ริล: เธอถามแปลก ๆ นะมิทช์

มิทช์: ผมบอกกับคุณตรง ๆ ผม… ผมได้รับบาดเจ็บที่สมอง ผมหายดีแล้ว แต่ความทรงจำหายไปเกลี้ยงเลย ผมกำลังเดินทางเพื่อเติมเต็มช่องว่างที่หายไป

ดาร์ริล: ว้าว ลำบากน่าดูเลยล่ะสิ

มิทช์: ที่จริงผมจำอะไรเรื่องพ่อไม่ได้เลย แม้แต่เรื่องของตัวเองยังจำไม่ได้ มันทำให้ผมเสียใจมาก

 

 

ดาร์ริล: โธ่ ไอ้ลูกชาย… เธอจำไม่ได้แม้แต่สิ่งที่เคยทำงั้นเหรอ?

มิทช์: ใช่แล้วครับ

ดาร์ริล: เอาล่ะ ฉันอาจช่วยไขปัญหาให้เธอได้ มันอาจจะมีข้อมูลบ้างในเน็ต ฉันยินดีช่วยเต็มที่

มิทช์: ขอบคุณมากเลยครับ

 

ดาร์ริล: เรียกฉันว่าดาร์ริลเถอะ เรียกคุณร็อธทำให้ฉันรู้สึกแก่ เพรสตั้นเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง ฉันไม่อยากเห็นลูกชายของเขาเจอปัญหา เดี๋ยวฉันเปิดแล็พท็อปก่อน

พยาบาล: คุณเชลลี่ครับ? ดาร์ริลรบกวนคุณอยู่รึเปล่า?

มิทช์: เปล่าครับ เราคุยกันเรื่องพ่อของผมอยู่

พยาบาล: อย่าซักเข้ามานะครับ… เขาเป็นคนฉลาดแต่สมองเขาน่ะ…

 

มิทช์: สมองเขาเป็นอะไร?

พยาบาล: เขาเป็นอัลไซเมอร์ เขาน่ะ… หลอนตัวเองบ่อย ๆ เรามักจะตลกตกเก้าอี้ทุกที

มิทช์: คงไม่เป็นไรมั้งครับ

 

ดาร์ริล: นี่ไงห้องฉัน เข้ามาเลยไอ้หนู

มิทช์: ว้าว ดูคุณจะใช้อินเตอร์เน็ตเก่งนะครับเนี่ย ปกติคุณทำอะไรเหรอครับ?

ดาร์ริล: ฉันน่ะเรอะ? ฉันคือจอมวายร้ายผู้เก่งกาจและเหนือชั้นยิ่งกว่าใคร ฉายาเดอะ ทรานสฮิวแม่นไงล่ะ ไม่เคยได้ยินเรอะ?

มิทช์: อ่อ… อ๋ออ เคยครับเคย

 

 

โรงอีสเตอร์ ไอส์แลนด์, อริโซน่า

“บทความในนิตยสารวิทยาศาสตร์วันนี้ฉบับล่าสุดบอกว่า ‘มีความเป็นไปได้ที่ในอนาคตอันใกล้เราจะสามารถใช้เทคนิคทางนาโนพลาสติกในการชุบชีวิตมนุษย์ด้วยแหละ’ ฉันขอเน้นที่ท่อนนี้เลย ‘นี่คือสัญญาณที่ทำให้เราต้องฉุกคิดว่าอีกทศวรรษข้างหน้า กลุ่มอุตสาหกรรมทางทหารจะเปลี่ยนแปลงไปในรูปแบบใด’ ถ้าพวกเขารู้นะ… เฮ้ คาร์เมน!”

 

บอนนี่: คาร์เมน ฟังอยู่รึเปล่ายะ?

คาร์เมน: โทษที บอนนี่ นึกว่าเธอกำลังอ่านขายหัวเราะ เขาแจ้งมาว่าพบชื่อมิทช์ เชลลี่เข้าใช้งานอินเตอร์เน็ตแน่ะ ดูจากไอพีแล้ว เขาอยู่ที่พอร์ทแลนด์

 

บอนนี่: พอร์ทแลนด์เหรอ?

คาร์เมน: ก็ใช่ไง

บอนนี่: พ่อของเชลลี่อยู่ในบ้านพักคนชราที่พอร์ทแลนด์นี่นา

คาร์เมน: ก็ใช่ไง

บอนนี่: งั้นเราก็ต้อง…

คาร์เมน: ก็ใช่อีกไง

 

บอนนี่: งานมาแล้น

คาร์เมน: ฉันเก็บข้าวของล่ะนะ แปรงสีฟันพร้อม กางเกงในพร้อม แว่นตาเรืองแสงสวยสังหารพร้อม… ฮัลโหล นี่คาร์เมน เลโน แห่งบอดี้ ดับเบิ้ลส์…

 

คาร์เมน: เราต้องการให้คุณใช้การเคลื่อนย้ายฉับพลันส่งเราไปยังพิกัดที่ระบุเมื่อครู่นี่

บอนนี่: ส้นสูงคู่นี้ห่วยชะมัด ตอนนี้ที่พอร์ทแลนด์จะค่ำแล้วใช่มั้ย?

 

“อนุมัติคำสั่ง บอดี้ ดับเบิ้ลส์ เตรียมตัว…”

 

บอนนี่: ไม่นะ เดี๋ยวสิยะ… ตอนนี้ที่นั่นเพิ่งเที่ยงนี่นา ดูท่าฉันจะใส่ผิดชุดอ่ะ มันไม่ใช่เวลาสำหรับชุดออกงานเต็มยศแบบนี้ มันต้องชุดลำลองพร้อมรับรับทุกสถานการณ์สิ ดวกส์จริง ๆ ฉันแต่งตัวหลุดคอนเสปต์

คาร์เมน: ฉันแต่งกำลังเหมาะ

บอนนี่: เธอไม่เคยแต่งตัวดีกว่านี้เลยต่างหากย่ะ เอาล่ะ กลั้นหายใจ

 

“กำลังเดินวงจรพลังงาน โปรดยืนให้มั่นเตรียมรับการเคลื่อนย้าย”

 

ลำแสงสายหนึ่งพุ่งลงมาใส่พวกเธอจากท้องฟ้า!

 

พอร์ทแลนด์

..

บอดี้ ดับเบิ้ลส์มาถึงแล้ว!

 

มิทช์: นั่นเสียงอะไรกัน?

ดาร์ริล: ฟ้าผ่าล่ะมั้ง

 

 

คาร์เมน: ไม่ชอบแบบนี้เล้ย

บอนนี่: แต่ก็มีวิธีเดินทางแค่วิธีนี้นี่นา ถึงมันจะชวนให้รู้สึกเหมือนถูกกระซวกตับไตไส้พุงไปสักหน่อยก็เถอะ

“เสือบุก!”

 

ผมสังหรณ์ใจไม่ดี อธิบายไม่ถูกเลย เหมือนบางอย่างกำลังบอกผมว่าเกิดเรื่องไม่ปกติขึ้น

 

มิทช์: ดาร์ริล เดี๋ยวผมไปชงกาแฟมาให้

 

“มิทช์ เชลลี่… โตขึ้นเยอะเลยนะ เจ้าหนูมิทช์ชี่”

..

มิทช์: คุณเป็นใคร? ผมไม่อยากมีปัญหานะ เดี๋ยวก่อนสิ… ผมรู้จักคุณรึเปล่า?

คาร์เมน: รู้จักสิ นายฆ่าฉันไง

อ๊ากกกก!

มิทช์คำรามลั่นเมื่อโดนโจมตี ร่างกายเขาค่อย ๆ ละลายหายไป!

บอนนี่: เขาชิ่งเราไปอีกแล้วเหรอ?

คาร์เมน: ไม่มีทาง ฉันเจาะรูบนหน้าอกเขาตั้งสี่นัด แต่เหมือนเขาละลายกลายเป็นน้ำไปพร้อมกระสุน

บอนนี่: น้ำ?

คาร์เมน: ไม่รู้สิ ของเหลวอะไรสักอย่าง

บอนนี่: ลูกเล่นใหม่ของเขาสินะ… งี้เราโยนปืนทิ้งแล้วไปหาม็อบถูพื้นกันมั้ย?

“พวกเธอเป็นใครกัน!?”

 

..

มิทช์จู่โจมในร่างของเหลว!

“ฉันไม่อยากทำร้ายพวกเธอนะ แต่ฉันอยากได้คำตอบ พวกเธอเป็นใคร? ทำไมถึงคิดจะฆ่าฉัน?”

 

บอนนี่: เพราะนายคืนชีพได้ไงล่ะ

..

“โทษทีนะ บอน!”

..

คาเมนกระโดดเข้ามาพร้อมโคมไฟ

ฟาดปุ๊บ ก็ช็อตปั๊บ!

 

คาร์เมน: เป็นไงบ้างจ๊ะ?

บอนนี่: โอเคอยู่ ถ้าไม่นับเรื่องที่เสื้อฉันเกรียมเป็นตอตะโกนะ

คาร์เมน: ดีที่เราฟื้นฟูสภาพเร็ว ได้ยินที่หมอนั่นพูดเมื่อกี้มั้ย? เขาบอกว่าไม่รู้จักเราแน่ะ

 

บอนนี่: เขาชอบทำตัวแบบนั้นกับลูกน้องประจำ ทำเหมือนพวกนั้นไม่มีค่าพอให้จำ เขายังคงเป็นเครื่องมือที่น่ารังเกียจอยู่ดี… เขาตายรึยังนะ?

คาร์เมน: ตายแหงแก๋ แต่ก็ยังอยู่ในร่างของเหลวอยู่ดี เขาอาจคืนชีพขึ้นในไม่กี่อึดใจ ฉะนั้นเตรียมยาสลบกับกุญแจมือไว้ก่อนดีกว่า

..

“โอ๊ะ… โอ๊ยย…”

 

“ฉันอยู่ที่ไหน? ที่นี่…” 

..

มิทช์กลับคืนสติมาอีกครั้งในดินแดนที่ไม่เหมือนแดนมนุษย์แม้แต่น้อย

..

“โอ๊ย ให้ตายเหอะ”

 

..

มิทช์ เชลลี่เป็นใครกันแน่?

บอดี้ ดับเบิ้ลส์มีจุดประสงค์อะไร?

เจ้านายของซูริเอลต้องการอะไร?

ดาร์ริลจะเป็นจอมวายร้ายอย่างที่แกบอกหรือไม่?

ตอนต่อไป:

NIGHT FALL