MISTER TERRIFIC #2
เรื่อง : Eric Wallace
ภาพ : Gianluca Gugliotta
วางจำหน่าย: 12 ตุลาคม 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

เมื่อถูกวายร้ายควบคุมสมอง ไมเคิลจะทำอย่างไร!?

..

สถาบันวิทยาศาสตร์คอนไซเอ็นเทีย

ซานตา บาบาร่า, แคลิฟอร์เนีย

 

งานเลี้ยงระดมทุนของท่านวุฒิสมาชิกเอมิลิโอ้ กอนซาเลส เปลี่ยนจากงานสุดชิคกลายเป็นงานสุดช็อคด้วยเวลาเพียงเก้าสิบวินาที เมื่อมหาเศรษฐีไมเคิล โฮลท์ด้วยการเร่งเครื่องระบบดูดซับพลังงานจลน์ยามแผ่นดินไหวจนเกิดโอเวอร์โหลด

 

ตอนนั้นเอง ไมเคิลก็ตะโกนดังลั่นเพื่อต่อต้าน

 

“ออกไปจากสมองของฉัน!”

 

คาเรน: ไมเคิล คุณตะโกนใส่ใครน่ะ?

เหลียง: ท่านปลอดภัยแล้ว ท่านวุฒิฯ

วุฒิฯ: โฮลท์บ้าไปแล้ว ดร.เหลียง… เขาจะฆ่าเราทั้งหมด…

 

จามาล: ใช่แค่นั้นที่ไหนล่ะครับ เขากำลังทำลายชายฝั่งตะวันตกทั้งหมด คุณโฮลท์เพิ่งระบายพลังงานจลน์จากเครื่อง C.E.E.N ลงไปในชั้นดินใต้อาคารนี้ เรามีเวลาอีกไม่ถึงห้านาทีก่อนที่การสั่นสะเทือนจะถล่มทุกอย่างในรัศมีสิบไมล์ให้ราบ

อลีก้า: แล้วจะเกิดอะไรขึ้นอีก จามาล?

จามาล: พลังงานที่อยู่ใต้ดินก็จะส่งผลให้แผ่นดินไหวระดับมโหราฬ 13.5 ริคเตอร์หรือสูงกว่านั้น โดยมีเราเป็นจุดศูนย์กลาง

อลีก้า: ฟิลลิป, จามาล พวกคุณมาช่วยฉันอพยพคน เราต้องแน่ใจว่าไม่มีใครติดค้างอยู่ในตึกอีก ส่วนคาเรนเธอช่วยเรียกสติไมเคิลกลับมาให้ที ปัญญาของเขาเท่านั้นที่จะหยุดหายนะครั้งนี้ได้

คาเรน: ทำไมเป็นฉันล่ะ?

อลีก้า: ฉันคิดว่าเขารู้สึกกับเธอลึกล้ำกว่ารู้สึกกับฉัน

คาเรน: เธอจะมองข้ามเรื่องนั้นไปก่อนไม่ได้เลยใช่มั้ย?

 

คาเรน: ไมเคิล ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกันนะ แต่คุณต้องกลับมาช่วยเรา เราต้องการคุณ ไมเคิล?

 

“ส่งถ่ายข้อมูลมากเกินไป… แยกระบบประสาท”

“รีบู๊ทระบบประสาท… ดำเนินการเดี๋ยวนี้… เดี๋ยวนี้… เดี๋ยวนี้”

“เอาล่ะ ผมไม่เป็นไรแล้ว คาเรน”

ไมเคิล: ผมกลับมาแล้ว

คาเรน: ได้ไง?

ไมเคิล: ไม่รู้สิ

 

ใครบางคนคิดจะควบคุมสมองของผม แต่ผมบอกคาเรนไม่ได้ว่าที-สเฟียร์ช่วยหยุดก่อนที่มันจะทำสำเร็จ

 

ไมเคิล: ไปกันเถอะ

คาเรน: ไปไหน?

ไมเคิล: ได้ยินที่จามาลพูดแล้วนี่ เรามีเวลาไม่กี่นาทีเพื่อหยุดหายนะนี้

คาเรน: มีวิธีเหรอ?

ไมเคิล: ยัง แต่เดี๋ยวก็มาเอง

 

ครู่ต่อมา, ณ ห้องปฏิบัติการ C.E.E.N

 

คาเรน: สวยจังเลย คุณพาฉันมาดูไอ้นี่ก่อนตายใช่มั้ย?

ไมเคิล: ไม่ใช่หรอก

 

ไมเคิล: นี่น่าจะได้ผล

คาเรน: น่าจะงั้นเหรอ? คุณทำอะไรอยู่น่ะไมเคิล?

ไมเคิล: ผมกำลังปล่อยแก๊สอนุภาคโบสันในห้องนี้ ผมกำลังสร้างความหนาแน่นผกผันในเครื่อง C.E.E.N

คาเรน: พูดอะไรไม่เห็นเข้าใจ

ไมเคิล: เครื่อง C.E.E.N น่ะกำลังปล่อยคลื่นอัลตร้าโซนิคที่สามารถก่อให้เกิดแผ่นดินไหวร้ายแรงขึ้น วิธีเดียวที่จะหยุดยั้งได้คือรวมคลื่นพวกนั้นและย้ายมันไปที่อื่น

คาเรน: แล้วคุณจะทำได้เหรอ?

ไมเคิล: ตามทฤษฎี เราแค่ต้องสร้างหลุมดำเสียงขึ้นมาแล้วใช้มันดูดคลื่นอัลตร้าโซนิคเข้าไป ทว่า ทฤษฎีนี้ยังไม่เคยมีใครทำสำเร็จมาก่อน… หวังว่านี่จะเป็นครั้งแรก

คาเรน: ก็เยี่ยมเล้ย

 

ที่ข้างนอก คนก็กำลังอพยพอย่างสับสนอลหม่าน…

จามาล: ทุกคนออกมาแล้ว เหลือแค่คุณโฮลท์กับคุณสตาร์ เราต้องเข้าไปช่วยพวกเขา

เหลียง: ไม่มีเวลาแล้ว จามาล เราต้องไปให้ไกลจากศูนย์กลางแผ่นดินไหวให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

จามาล: เราจะไม่ทำอย่างนั้นหรอกใช่มั้ย?

อลีก้า: ทุกคนวิ่ง!!

อลีก้า: … เร็วสิ ไมเคิล แสดงกลของคุณให้ดูหน่อย

 

ไมเคิล: เราต้องแช่แข็งแก๊สที่ว่าอย่างฉับพลันไม่อย่างนั้นมันจะไม่ได้ผล เราต้องใช้ของเหลวในท่อส่งนี่… แต่เราต้องดึงมันออกมาให้ได้ก่อน

ไมเคิล: ฮุ่ยเร่ฮุ่ย!

คาเรน: เลิกหวังเถอะ ไมเคิล เราต้องรีบออกไป

ไมเคิล: อย่ายอมแพ้… หลายชีวิตอยู่ในมือเรา

 

ไมเคิล: สำเร็จแล้ว อย่าให้ไนโตรเจนเหลวโดนผิวคุณนะ เพราะแค่ไม่กี่หยดเนื้อเยื่อชั้นผิวของคุณจะแข็งโป๊กเลยล่ะ

 

“มันได้ผล”

 

ไมเคิล: ผมจำกัดขอบเขตของหลุมดำไว้ในสนามพลังงาน เราไม่เป็นไรแล้ว ขอบคุณมาก งานนี้สำเร็จเพราะคุณ

คาเรน: ยินดีรับใช้

 

ภายหลัง

นักข่าว: จริงรึเปล่าครับ ที่ว่าไมเคิล โฮลท์คิดจะฆ่าคุณ?

นักข่าว: คุณจะดำเนินคดีกับเขามั้ยคะ?

วุฒิฯ: ใช่ครับและไม่ คุณโฮลท์เป็นเหยื่อของเหตุการณ์นี้ เช่นเดียวกับคนบริสุทธิ์อีกมากมายตลอดชายฝั่งแคลิฟอร์เนีย

 

นี่เป็นการรุกรานสมองอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่เอ็ดการ์ โฮโลวิทซ์คนเดียวที่ถูกควบคุม แต่มีผู้ถูกควบคุมเป็นพันคน

 

 

เหลียง: คุณโชคดี ไมค์ คนทั้งแคลฟอร์เนียเพี้ยนไปหมดตั้งแต่ลองบีชถึงโอไจ

ไมเคิล: ไม่มีข่าวอื่นบ้างรึไง ฟิลลิป?

เหลียง: นี่จริงจัง ไมค์ มีคนถูกจับหลายคนเพราะจู่ ๆ ก็เกิดอาการต่อต้านสังคมแบบเดียวกับคุณ แต่มีแค่คุณเท่านั้นที่หายดี แต่พวกเขาไม่

ไมเคิล: ให้ฉันเดา พวกเขาเป็นคนดีทั้งนั้นเลยใช่มั้ย

 

พวกเขาอาจจะหายถ้าระบบประสาทของพวกเขาเชื่อมต่อกับที-สเฟียร์และได้รับการรีบู๊ทใหม่ นั่นเองที่ช่วยชีวิตผมไว้

 

..

“การทดลองรหัส 257.2 สัมฤทธิ์ผล”

 

ที่ไหนสักแห่งนอกชายฝั่งแคลิฟอร์เนีย

 

“อีกไม่นานข้าจะได้ครอบครองพลังที่จะป้อนอาหารความคิดให้หลายชีวิตพร้อมกัน”

“ยิ่งปัญญาของข้าทวีคูณ ข้ายิ่งเข้าใกล้ความนึกคิดของทุกชีวิตบนดาวดวงนี้”

 

“พวกมันจะต้องยอมศิโรราบต่อพระเจ้าผู้ทรงภูมิปัญญาองค์ใหม่”

 

..

“นั่นคือข้าเอง”

 

ไมเคิล: เชื่อผมสิ โดนัลด์ ผมสบายดี

..

ไมเคิลกำลังประชุมกับบอร์ดบริหารของบริษัทโฮลท์ อินดัสทรี่ย์สฺ โดยนายโดนัลด์ (ชายหนวดผิวดำในจอซ้ายมือ) กำลังพยายามเกลี้ยกล่อมให้ไมเคิลลาออก

“ก็แค่คราวนี้ เหตุการณ์เมื่อคืนเป็นสถานการณ์ที่เราต้องเร่งแก้ไข, โฮลท์ อินดัสทรี่ย์สฺต้องการผู้สืบทอดนะ ไมเคิล”

“คุณกำลังเล่นสนุกกับความอยู่รอดของพวกเรา เหตุการณ์เมื่อคืนคุณเกือบตายและเกือบจะเป็นบ้าเหมือนคนอื่น ๆ”

 

ไมเคิล: มันก็จริง

“นี่จริงจังนะไมเคิล เพื่อความปลอดภัยของโฮลท์ อินดัสทรี่ย์สฺ ตำแหน่งประธานต้องเปลี่ยนมือแล้ว… เราก็ไม่อยากให้เป็นอย่างนี้หรอกนะ แต่นี้เป็นความเห็นของบอร์ดบริหาร”

 

ไมเคิล: ที่นี่ไม่ใช่ Q-CORE ท่านสุภาพบุรุษ และผมก็ไม่ใช่โอลิเวอร์ ควีน มีแค่ผมคนเดียวที่ควบคุมที่นี่ได้ ไม่อย่างนั้นผมคงต้องเอาความสามารถของผมไปใช้ที่อื่น…

“ไม่จำเป็นหรอก ไมเคิล”

 

ไมเคิล: งั้นเราก็เลิกคุยกันได้เลย

อลีก้า: ฉันรู้นะคะว่าคุณไม่ชอบระบบ…

ไมเคิล: ช่างมันเถอะ อลีก้า

อลีก้า: ไม่ได้หรอกค่ะ มันเกี่ยวกับความอยู่รอดของฉันเหมือนกัน

ไมเคิล: งั้นคุณอยู่ข้างพวกมันสินะ

อลีก้า: คุณไม่สนใจใครตั้งแต่พอลล่าเสียไป

ไมเคิล: อย่าลากภรรยาที่เสียไปแล้วของผมมาเกี่ยว

อลีก้า: คุณไม่คิดบ้างเหรอว่าทุกอย่างไม่ได้เกิดขึ้นโดยบังเอิญ พระองค์ได้ลิขิตชีวิตเราเอาไว้แล้ว

ไมเคิล: งั้นพระองค์คงวางแผนไว้เหนือชั้นเกินเกินหยั่งได้แล้วล่ะ

อลีก้า: ฉันอยากให้คุณเชื่อว่าเราต่างก็มีแผน

ไมเคิล: “เรา?”

อลีก้า: ขอโทษค่ะ

ไมเคิล: อลีก้า เฮ้ ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงเป็นใยผม และผมดีใจมาก คุณรู้ใช่มั้ยว่าผมคงบริหารที่นี่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ

อลีก้า: โปรดเถอะ ไมเคิล… อย่าทำให้อะไรแย่ลงกว่านี้เลย

 

นี่สินะไมเคิล แกชอบทำให้คนใกล้ชิดรู้สึกแย่อยู่เรื่อย

 

ขณะเดียวกัน ในรถหรูคันหนึ่ง โดนัลด์ก็กำลังคุยกับชายลึกลับคนหนึ่ง

โดนัลด์: ผมจะไปตกลงกับอลีก้าที่แอล.เอ.พรุ่งนี้ เธออยู่ข้างเรา

?: หมายถึงข้างฉันงั้นสินะ ไมเคิลก็ยังดื้อเหมือนเดิม

โดนัลด์: บอร์ดบริหารก็สนับสนุนผมเต็มที่ ผมแค่ต้องการเวลาอีกเล็กน้อย

?: จัดการตามที่ต้องการได้เลย ฉันจะตั้งตารอดูวันที่รูมเมทเก่าของฉันเจ๊ง

โดนัลด์: ผมคิดภาพตอนที่คุณเรียนกับเขาที่ M.I.T. ไม่ออกเลย

?: ไมเคิลเรียนจบก่อนฉันน่ะ ฉันเบื่อเลยลาออก แต่แล้วไงล่ะ สุดท้ายเราทั้งคู่ก็รวยอื้อซ่าเหมือนกัน

 

โดนัลด์: แล้วผมล่ะ?

?: หมายถึงอะไรวะ โดนัลด์เพื่อนยาก?

โดนัลด์: ผมอยากได้คำมั่น

?: เอาน่า พอฮุบโฮลท์ อินดัสทรี่ย์สฺแล้ว ฉันจะตบรางวัลให้แกอย่างงาม

โดนัลด์: คุณรู้ว่าผมต้องการอะไร

?: เจ้าหมาน้อย อำนาจนี่มันช่างดึงดูดใจจริง ๆ แกขย้ำหมอนั่นต่อไป ฉันรับรองว่าเมื่อเวลามาถึง… แกจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ

 

วิหารเทอร์ริฟิค ณ ที่ใดสักแห่งในมิติที่เก้า

 

“นี่มันพิลึกพิลั่นชอบกล เปิดสไกป์ไม่ได้เหรอ?”

 

ไมเคิล: โทษทีคาเรน ผมต้องการความเป็นส่วนตัวมาก ๆ เวลาทำงานน่ะ เพราะคุณไม่อาจรู้ได้เลยว่ามีใครแอบฟังอยู่รึเปล่า

[ตรวจสภาพเสร็จสิ้น สภาพร่างกายของท่านสมบูรณ์อย่างยิ่ง เตรียมนำข้อมูลไปวิเคราะห์]

“มีคนอยู่ด้วย?”

 

ไมเคิล: เปล่า นี่โนล่า ระบบปฏิบัติการสมองกล เธอคือผู้ช่วยที่เยี่ยมยอด ทำงานได้ตลอดเวลา ไม่ต้องหลับต้องนอน เธอเพิ่งตรวจร่างกายผมเสร็จน่ะ

“หืม ‘ตรวจร่างกาย’ ฟังอย่างกับเล่นพ่อแม่ลูก”

 

ไมเคิล: โนล่า เปรียบเทียบรายละเอียดของตัวอย่างสมอง A กับ B ซิ

 

[ทั้งสองตัวอย่างมีร่องรอยการถูกส่งถ่ายข้อมูลเช่นกัน]

อย่างนี้นี่เองที่ทำให้โฮโลวิทซ์มีพฤติกรรมความรุนแรง สมองของเขาได้รับการกระตุ้นให้เพิ่มสมรรถภาพด้วยกระบวนการทางเคมีชีวภาพ ซึ่งกระบวนการเพิ่มความรู้นี้ทำให้สมองเขาทำงานหนักเกินไปจนพัง

 

คาเรน: คุยแบบนี้มันก็ยังพิลึกพิลั่นอยู่ดี

ไมเคิล: คุณไม่เห็นภาพจำลองโฮโลแกรมของผมเหรอครับ นึกว่ามันจะได้ผล

 

โรงแรมริมหาดไวน์ดฺสเวปต์

คาเรน: ก็ได้อยู่นะ ดูเหมือนที่นี่จะมีปัญหาเยอะนะ ฉันว่าฉันควรกลับนิวยอร์ค

ไมเคิล: ดีนะ คุณจะปลอดภัยกว่าอยู่ที่นี่ด้วย

คาเรน: คุณคงคิดถึงฉันแย่

ไมเคิล: ก็คงจริง

คาเรน: อย่าหยอดคำหวานน่า ฉันไม่ตกหลุมรักคุณหรอกนะ… แล้วคุณจะเอาไงต่อ?

ไมเคิล: นี่เป็นการต่อสู้ด้วยเทคโนโลยี มีไม่กี่คนที่จะรับมือได้

คาเรน: รวมคุณด้วยสินะ แต่คุณไม่ใช่ซุปเปอร์ฮีโร่นะ ไมเคิล … เว้นแต่คุณยังมีอะไรที่ไม่ได้บอกฉัน

ไมเคิล: ผมก็แค่ผู้เคราะห์ร้ายคนหนึ่งที่ไม่ชอบให้ใครบุกรุกสมอง

“ดำเนินการ”

ขอบคุณนะโนล่า ฉันรู้แล้วว่าจะหาผู้ก่อการร้ายทางสมองคนนี้ได้ที่ไหน

 

ที่ไหนสักแห่งในมิติที่เก้า

 

ผมทะลุผ่านช่องว่างระหว่างมิติจากวิหารเทอร์ริฟิคสู่ย่านใจกลางเมืองแอล.เอ. ใช่แล้ว นี่คือวิธีเดินทางวิธีเดียว

 

“ชอบแบบนี้ชะมัด”

 

แต่ไมเคิลหารู้ไม่ว่าบางสิ่งบางอย่างกำลังจับตามองเขาอยู่ในมิติที่เก้า

..

“มัน ไม่ได้ยินเสียงพวกเรา”

“พวกเราต้องหา ทางเอาตัวมันมาเพราะเจ้าพวก นั้นกำลังจะมาแล้ว”

..

“ใช่ สิ่งมีชีวิตตัวนั้นคือ ความหวังเดียวของเรา”

 

หลังจากนั้น ณ ย่านการค้าของลอส แองเจลิส

 

บริเวณรอบ ๆ ศูนย์การค้าเต็มไปด้วยสสารลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ ข้อสันนิษฐานของผมถูกต้อง ไม่ว่ามันจะเป็นชายหรือหญิง แต่มันกำลังใช้รังสีระดับต่ำเพื่อส่งสสารตั้งต้นเข้าสู่ระบบประสาทและพัฒนาสมอง

 

ใจเย็นเข้าไว้ ไมเคิล

 

ขณะเดียวกันเด็กกลุ่มหนึ่งก็เห็นเขาเข้าพอดี

เด็กเสื้อเหลือง: เขาโคตรเจ๋งเลย รอยสักของเขาก็ไม่ใช่ของปลอมแบบของนาย

เด็กเสื้อเขียว: หุบปากไปเถอะ มันเจ๋งออก

เด็กเสื้อเขียว: มิสเตอร์เทอร์ริฟิค ขอลายเซ็นหน่อยสิคร้าบ

ไมเคิล: ได้เลย เดี๋ยวจะเขียนให้สวย ๆ

 

“สู้อย่างยุติธรรม?”

“สู้เพื่อปวงประชา!”

 

ลูกชายของผมควรจะอายุเท่าเจ้าหนูนี่ได้แล้ว

แต่แกก็ได้เห็นอนาคตแล้วไม่ใช่เหรอ ไมเคิล?

 

ผมได้เห็นอนาคตที่จำต้องปกป้อง ไม่ว่าจะแลกด้วยอะไรก็ตาม

..

มาตรวัดเริ่มไม่คงที่ เกิดเรื่องแล้วสิ

 

ทันใดนั้น ที-สเฟียร์ที่ไมเคิลใช้ตรวจจับความผิดปกติก็ส่งแสงสีแดงขึ้นมา

เสียงประหลาดที่ใช้ควบคุมความคิดดังขึ้น

แต่ไมเคิลเตรียมการมาดี เขาสั่งให้ที-สเฟียร์ทำงาน

“ดำเนินการ”

 

ที-สเฟียร์สร้างม่านพลังปกคลุมพื้นที่ทันที!

 

สนามพลังสลายพลังใช้ได้ผล

 

“เหมือนมีคนขัดจังหวะนะ”

 

ไมเคิล: นั่นเป็นเพราะฉันเองแหละ เสื้อสวยดีนะ ฉันคงต้องไปหาซื้อมาใส่บ้างแล้ว

 

“มิสเตอร์เทอร์ริฟิคนี่เอง เจ้าคือผู้ที่ชาญฉลาดเป็นอันดับต้น ๆ ของดาวเคราะห์นี้… แต่เจ้าก็ไม่อาจเทียบข้าได้”

 

ไมเคิล: ถ้าแกฉลาดกว่าฉัน ฉันคงหาตัวแกเจอยากกว่านี้แล้วแหละ

 

“ข้าเบื่อแล้ว”

..

จอมวายร้ายกดปุ่มที่ข้อมือ!

เสียงสัญญาณลึกลับดังขึ้นอีกครั้ง!

 

“ผลึกความรู้ของข้าไม่มีผลกับเจ้า น่าสนใจจริง ๆ”

 

ไมเคิล: เกมจบแล้ว เจ้าผีดิบอวกาศ

..

“เรียกข้าว่า

เบรนสตอร์ม

..

และเจ้าคิดผิดแล้วมิสเตอร์เทอร์ริฟิค

นี่แค่การเปิดฉาก”

 

เบรนสตอร์ม: จงดูไว้ ปวงชนทั้งหลาย มิสเตอร์เทอร์ริฟิคคือศาลเตี้ยนอกกฏหมาย เขาเป็นภัยร้ายแรงต่อเสรีภาพแห่งมนุษยชาติ เขาคือศัตรูแห่งอิสรภาพ เขาคืออาชญากร พวกเจ้าจะยืนเฉยปล่อยให้เขาทำลายคุณค่าแห่งอเมริกันชนหรือ หรือพวกเจ้าจะเดินตามวิถีบรรพชนและจัดการกับภัยพาลที่ขวางอยู่ให้หมดไปกันล่ะ?

 

“แก… ผู้ก่อการร้าย”

“ตายเสียเถอะ คนทรยศ”

“ฆ่าไอ้คอมฯให้ตาย”

..

“จงดูไว้ นี่คือประชาธิปไตยในภาคปฏิบัติ”

..

..

ไมเคิลจะแก้สถานการณ์อย่างไร?

สิ่งมีชีวิตในมิติที่เก้าที่ต้องการตัวไมเคิลคือใคร?

และคาเรนจะยังเป็นพาวเวอร์เกิร์ลหรือไม่?

โปรดติดตามชมตอนต่อไป