BLACKHAWKS #1

เรื่อง : MIKE COSTA
ภาพ : KEN LASHLEY
วางจำหน่าย: 28 กันยายน 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

ปฏิบัติการลับอีกครั้งของหน่วยแบล็คฮอว์คทีมใหม่สดซิง!

…

…

แฟ้มข้อมูลปฏิบัติการแบล็คฮอว์คหมายเลข AE-456

เจ้าหน้าที่ภาคสนาม:              เลดี้ แบล็คฮอว์ค

                                                ดิ ไอริชแมน

                                                คุโนอิจิ

                                                อัตติลา

เจ้าหน้าที่สนับสนุน:              ไวล์ดฺแมน

 

สถานที่:  เมืองอายากาส, ประเทศคาซัคสถาน

 

 

เมื่อเวลาประมาณ 17.43 นาฬิกา สมาชิกแปดคนของกองกำลังไม่ทราบฝ่ายได้เข้าบุกยึดสนามบินท้องถิ่นและจับตัวประกันเอาไว้ จากภาพถ่ายทางดาวเทียมยืนยันถึงการละเมิดพระราชบัญญัติว่าด้วยพลังอภิมนุษย์ โดยการใช้ยานพาหนะส่งถ่ายสิ่งของและมีอาวุธไว้ในครอบครอง

 

หน่วยแบล็คฮอว์ค ออกปฏิบัติการเมื่อเวลา 19.25

 

ภารกิจยังคงเป็นความลับ

 

คุโนอิจิ: ฉันไม่มีเวลามาอธิบาย…

 

“แต่เชื่อฉันเถอะน่า”

 

สมาชิกแบล็คฮอว์คกำลังปฏิบัติการโดยมี ไวล์ดฺแมน ผู้เป็นเจ้าหน้าที่สนับสนุนคอยให้ข้อมูล

 

“คุโนอิจิ! เลิกปล้ำได้แล้ว!”

 

คุโนอิจิ: ฉันยุ่งอยู่น่ะ พี่ใหญ่… โอ๊ย! นี่แกชอบกัดรึไงหะ? เอาอีกสิ

 

“ไอริช ไปช่วยเธอได้มั้ย?”

ไอริช: ไม่มีทางเลย

 

ขณะเดียวกันคุโนอิจิยึดเครื่องบินได้เรียบร้อย

คุโนอิจิ: คุมบนนี้อยู่แล้วพี่ใหญ่ไวล์ดฺแมน

ไวล์ดฺแมน: ทราบแล้ว

คุโนอิจิ: ดูเหมือนเครื่องบินพวกนี้จะมีระบบสื่อสารอยู่ ลองเจาะเข้าระบบบินนำร่องเพื่อปิดใช้งานมันได้มั้ย?

ไวล์ดฺแมน: โอเค ฉันจะลองดู

 

คุโนอิจิ: ต้องได้แล้วล่ะ เพราะฉันคุมเครื่องไม่ได้… เฮ้ อัตติลา! ฉันมีพัสดุทางอากาศส่งให้นายในอีกสิบห้าวิฯ

อัตติลา: ฉันเห็นเธอแล้วสาวน้อย

เธอหันมาบอกตัวประกัน

คุโนอิจิ: มันน่าจะช่วยลดแรงกระแทกได้บ้างนะ

ตัวประกัน: เธอพล่ามอยู่กับใครน่ะ? เรากำลังจะเดี้ยงกันแล้วนะ

คุโนอิจิ: นายน่ะ หลับตาเอาไว้

 

คุโนอิจิปล่อยร่างตัวประกันลงไป

 

ถึงตัวประกันจะปลอดภัย แต่พวกเขาก็ถูกศัตรูล้อมไว้แล้ว

ผู้ก่อการร้าย: ดูสิว่าเราเจออะไร? พวกนกปีกหักไง! ข้ารู้นะ ซี่โครงแกหักตั้งสามซี่ แถมกระดูกแขนก็แตกเสียอีก ข้ากำลังมองทะลุร่างแกอยู่

 

อัตติลาเลยโชว์เทพ ต่อยหมัดละคน

อัตติลา: พวกเอ็งน่าจะสนใจข้างที่ไม่หักมากกว่าว่ะ

ตัวประกัน: คุณช่วยปลดระเบิดให้ผมได้มั้ยคร้าบ? ผมปวดฉี่จะแย่อยู่แล้ว

 

คุโนอิจิ: เป็นไง ไวล์ดฺแมน?

ไวล์ดฺแมน: เจาะไม่ได้ มันเข้ารหัสไว้และเรามีเวลาไม่พอแกะ

 

คุโนอิจิจึงตัดสินใจสละเครื่อง..

ไวล์ดฺแมน: คุโนอิจิ! เครื่องมันบินด้วยความเร็ว 300 กิโลต่อชั่วโมง ถ้าเธอดิ่งลงไปแบบนั้น พื้นน้ำข้างล่างมันจะไม่ต่างจากคอนกรีตเลยนะ!

คุโนอิจิ: โชคดีที่ฉันพกแจ๊คแฮมเมอร์ของฉันมาด้วย

 

เธอยิงปืนเพื่อลดแรงกระแทก

 

คุโนอิจิ: หมอนั่นกัดเจ็บชะมัด

 

เสร็จหน้าที่แล้วพวกเขาก็รีบเก็บข้าวของกลับฐาน โดยไม่รู้เลยว่าถูกชาวบ้านแอบถ่ายไว้แล้ว

 

“ขอต้อนรับสู่ รังเหยี่ยว – The Eyrie ครับท่าน”

 

ชมิดท์: “รังเหยี่ยว”? นี่พวกคุณใช้ชื่อนี้จริง ๆ เหรอเนี่ย?

แคนาดา: ชื่อนี้ตั้งตามลักษณะที่ตั้งซึ่งเป็นชัยภูมิสำคัญของฐานทัพเราน่ะครับท่านชมิดท์ ในละแวกนี้ไม่มีผู้คนอาศัยอยู่เราจึงสะดวกที่จะเคลื่อนไหวโดยไม่ให้ใครพบเห็น อีกอย่างอยู่ที่นี่ยังยากที่จะโดนโจมตีอีกด้วย

 

ชมิดท์: คุณกลัวถูกโจมตีด้วยเหรอ?

แคนาดา: กันไว้ดีกว่าแก้น่ะครับท่าน เพราะท่านก็คงจะรู้ว่านี่คือช่วงเวลาอันตราย

 

แคนาดา: ผมขอแสดงให้เห็นว่าทำไมสหประชาชาติถึงเรียกใช้งานปฏิบัติการแบล็กฮอว์คก่อนใคร

แคนาดาพาชมิดท์มาดูลานจอดยานซึ่งเต็มไปด้วยเครื่องบินมากมายนับร้อย

ชมิดท์: คุณหาทั้งหมดนี้มาได้ไงน่ะ? ด้วยงบประมาณที่เราให้ไม่มีทางจัดหามาได้มากขนาดนี้

 

แคนาดา: ท่านคงต้องถามนายเหนือของผมเองล่ะครับ

ไอริช: แคนาดา ว่างสักนิดมั้ย? ฉันจะถามเรื่องปืนมาร์ค 7 หน่อย

แคนาดา: อา ท่านครับ นี่คือไอริชแมน ผู้เชี่ยวชาญด้านอาวุธปืนของเรา… ไอริช ฉันกำลังพาท่านผู้แทนสหประชาชาติเดินดูรอบ ๆ น่ะ เดี๋ยวจะมาคุยด้วยทีหลัง

 

ชมิดท์: ไอริชแมนงั้นเหรอ? ฟังจากสำเนียงแล้วเป็นรัสเซียใช่มั้ย?

ไอริช: ผมมาจากยูเครน

แคนาดา: พ่อแม่ของสิบโทคอสเตลโล่มีธุรกิจอยู่ในโซเวียต เขาเลยเกิดที่นั่นน่ะครับ ชื่อรหัสนี้ของเขาเป็นพี่ชายของเขาตั้งให้ก่อนที่เขาจะมาที่นี่… รหัสเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเรา อย่างผมเนี่ยมาจากแอตแลนต้า แต่เพราะเคยไปอยู่ในเมืองคัลการีมาพักหนึ่งก็เลย…

ชมิดท์: ไม่ต้องสาธยายที่มาของฉายาให้ผมฟังหรอก… รีบพาไปพบลินคอล์นดีกว่า เขาต่างหากที่ต้องอธิบายให้ผมฟัง เรามีเรื่องที่ต้องเร่งแก้ไข

 

ด้านทีมที่กลับมาจากภารกิจที่คาซัคสถานคนอื่น ๆ ก็กำลังตรวจร่างกายกันอยู่

หมอ: เอาล่ะนะ อัตติลา อย่าทำอะไรในช่วงสองอาทิตย์นี้ ชื่อของนายต้องถูกถอดออกจากลิสต์ประจำการ

อัตติลา: อย่าล้อเล่นน่า มันไม่เห็นเจ็บเลยสักนิด

หมอ: ฉันไม่ได้พูดเล่น มันไม่เกี่ยวว่าจะเจ็บไม่เจ็บ นายต้องเลือกระหว่างรอให้หายดีหรือลุยจนใช้การไม่ได้อีก

อัตติลา: โธ่ ไม่อยากจะเชื่อ!

หมอ: เอาล่ะ คุโนอิจิ ไปขึ้นเขียงที่ห้องคนไข้ ฉันจะจัดการแผลนั่นให้

คุโนอิจิ: ไม่เอาล่ะ เดี๋ยวโชคร้ายฉันจะโดนสั่งพักสองอาทิตย์แบบอัตติลาซะเปล่า ๆ นี่แค่แผลสดน่ะ

หมอ: น่า อย่างน้อยก็ทำความสะอาดสักหน่อย เธอว่าเธอตกลงไปตรงท่อปล่อยน้ำเสียของโรงงานพอดีนี่นา

คุโนอิจิ: ไม่ล่ะย่ะ ฉันสบายดี กระดูกฉันก็ไม่ได้หัก ฉะนั้นอย่างหวังให้ฉันเข้าไปเหยียบห้องทดลองซอมบี้ของนายเลย หมอ

ไวล์ดฺแมน: คุโนอิจิ ทำไมเธอต้องรั้นตลอดเลยหะ? นั่นคุณหมอนะ

คุโนอิจิ: ช่างเถอะน่า ไปกันได้แล้ว

 

คุโนอิจิ: ฉันทำงานสำเร็จใช่มั้ยล่า?

ไวล์ดฺแมน: ใช่ แต่เธอเสี่ยงตายเกินไป

คุโนอิจิ: เราเป็นทัพหน้านะ งานเราเสี่ยงตายอยู่แล้ว!

 

แล้วทั้งคู่ก็เริ่มสวีทกัน

ไวล์ดฺแมน: ก็ใช่ แต่เธอมักทำให้งานมันอันตรายกว่าเดิมน่ะสิ… อุ๊บบ!

คุโนอิจิชวนไวล์ดฺแมนไปเล่นจ้ำจี้… เธอไม่ได้สังเกตเลยว่าตัวเองทิ้งรอยมือเอาไว้บนกำแพง…

 

แคนาดา: ก่อนเข้าไปขอผมตรวจร่างกายก่อนนะครับ

ชมิดท์: ตรวจผมเนี่ยนะ? ผมตรวจมาอย่างน้อยห้าครั้งแล้ว คุณไม่ต้องห่วงเรื่องพกอาวุธหรอก

แคนาดา: เราไม่ได้ห่วงว่าท่านจะมีอาวุธหรือพวกอุปกรณ์แอบถ่ายติดตัว แต่เรากลัวว่ามันจะอยู่ในร่างกายท่านมากกว่า

ชมิดท์: นี่ดูคุณจะห่วงมากเกินไปแล้ว ผมคือตัวแทนสหประชาชาตินะ

?: คุณไม่กลัวรูปเราจะปลิวว่อนทั่วอินเตอร์เน็ตรึไง?

 

แคนาดา: ท่านผู้แทนฯ ชมิดท์ นี่คือ แอนดริว ลินคอล์น หัวหน้าฝ่ายปฏิบัติการแห่งรังเหยี่ยว

ลินคอล์น: เอาจริง ๆ นะท่านผู้แทนฯ มันมีอุปกรณ์ไฟฟ้าชนิดเล็กมาก ๆ อยู่ ซึ่งศัตรูสามารถใส่ไว้ในร่างคุณได้โดยที่คุณไม่มีทางรู้ตัวผ่านทางของเหลวที่คุณสัมผัส

 

ลินคอล์น: แต่ก็เหมือนอุปกรณ์ทั่วไปน่ะแหละ มันแผ่คลื่นความร้อนและเราจะตรวจสอบเจอได้ง่าย ๆ

ชมิดท์: เยี่ยมเลย เหมือนผมต้องเลิกแตะต้องของเหลวแล้วสิ

ลินคอล์น: มันแค่เป็นไปได้ทางทฤษฎีน่ะครับ เราเลยป้องกันไว้ก่อน

ชมิดท์: ก็ตลกดีนะที่คุณพูดดถึง “รูปปลิวว่อนทั่วอินเตอร์เน็ต” เนี่ย … เพราะนั่นแหละสาเหตุที่ผมมาที่นี่

 

ที่แท้ ภาพแอบถ่ายของคุโนอิจิถูกแพร่ไปทั่วอินเตอร์เน็ตเสียแล้ว!

 

…

ลินคอล์น: นี่มันปัญหาระดับเบิ้มเลยนะเนี่ย

 

ณ เรือนจำพิเศษตะวันออกกลาง

หัวหน้ากลุ่มก่อการร้ายที่ถูกหน่วยแบล็กฮอว์คจัดการถูกนำตัวมาขังเอาไว้

 

ทันใดนั้น พลันมีเสียงใครบางคนพูดอยู่ในหูของเขา

 

“ดานิยาล กอโซว่ารึเปล่า?”

กอโซว่า: นั่นใครน่ะ? แกพูดกับฉันทางไหนกัน?

“ข้าคือคนที่จัดหาอาวุธให้กับพวกเจ้าไงล่ะ”

 

 

กอโซว่า: ฉันซื้อขายกับมาตีโอ บิสชอฟ แกไม่ใช่เขานี่นา

 

“บิสชอฟไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามันทำงานให้ฉัน… เช่นเดียวกับที่เจ้าไม่ได้รู้ตัวเลยว่าชาที่มันเสิร์ฟให้แฝง นาโนไซต์ เอาไว้ ซึ่งตอนนี้มันได้วิ่งเข้าไปในกระแสเลือดของเจ้าแล้ว และกำลังก่อตัวเป็นรูปร่างอยู่ที่แก้วหูเจ้า”

 

กอโซว่า: นาโนไซต์?

 

“มันคือเครื่องจักรจุลภาคที่เราได้ใส่ไว้ในตัวเจ้า บางชิ้นนั้นสามารถแปลงสภาพเป็นอาวุธและทำงานเมื่อเราสั่งการ”

 

กอโซว่า: มันจะช่วยให้ฉันหนีได้ใช่มั้ย?

 

“ประมาณนั้น… ปลดปล่อยเขา”

 

..

เรือนจำทั้งหมดถูกระเบิดราบเป็นหน้ากลองในพริบตา!

 

กลับมาที่รังเหยี่ยว

ร่างกายของคุโนอิจิเกิดอาการแปลก ๆ ในคืนนั้น

 

ไวล์ดฺแมน: เราไม่ได้นอนร่วม ๆ ห้าสิบชั่วโมง นี่เธอยังถ่างตาอยู่อีกได้ไงกันน่ะ?

 

คุโนอิจิ: ไม่รู้เหมือนกัน ฉันรู้สึกเหมือนตัวร้อนเป็นไฟเลย ฉันไปราดตัวมาแล้ว แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร… เหมือนมีอะไรอยู่ข้างในตัวฉัน

ไวล์ดฺแมน: ฟังนะ นิกกี้ ฉันรู้ว่าเธออยากเก็บความสัมพันธ์ของเราไว้เป็นความลับ แต่อย่างน้อยตัวเธอเองช่วยยอมรับมันก่อนได้มั้ย?

 

ไวล์ดฺแมน: ฉันเบื่อความสัมพันธ์รูปแบบนี้ของเราเต็มกลืนแล้ว พวกเขาไม่ต้องการให้สมาชิกมีสัมพันธ์เกินเลย แต่เราก็ควรเลิกเล่นเป็นเด็กแล้วโตขึ้นได้สักที… เอ๊ะ! ตัวคุณ… มันกำลังระเหยเหรอนั่น?

 

คุโนอิจิ: ออกไป! ฉันไม่ต้องการให้นายอยู่ที่นี่!

ไวล์ดฺแมน: โอ๊ย! มือเธอร้อนจี๋เลย

 

คุโนอิจินึกถึงตอนที่ตัวเองถูกพวกผู้ก่อการร้ายกัด

 

 

คุโนอิจิ: ไม่นะ ไม่… หวังว่ามันจะไม่ใช่นาโนไซต์นะ

 

เธอใช้เครื่องตรวจสอบดูตรงแผลที่ถูกกัด

 

และเธอก็พบความจริงที่อันตราย

…

 

..

คุยกันท้ายเล่ม

เป็นเล่มเดียวใน 52 หัวใหม่ที่ออกมาแล้วไม่เกี่ยวข้องกับเหล่าผู้มีพลังพิเศษเลย และตัวละครทุกตัวในเรื่องก็เป็นตัวละครใหม่ทั้งหมด พวกเขาคือทีมแบล็คฮอว์ค อดีตกองกำลังรบพิเศษแห่งยุคสงครามโลกครั้งที่สองนั่นเอง

ที่จริงแบล็คฮอว์คเป็นชื่อที่ใช้เรียกฝูงบินเล็กในยุค WWII ซึ่งชื่อของพวกเขาถูกนำมาเขียนเป็นนวนิยาย, บทละครวิทยุ, คอมิคส์และภาพยนตร์ โดยเจ้าแรกที่พิมพ์เรื่องของทีมแบล็คฮอว์คออกมาคือ สำนักพิมพ์ Quality (เจ้าของเดิมของตัวละครอย่างมนุษย์ยาง Elongated Man และ Ray) ซึ่งภายหลังถูกดีซีซื้อลิขสิทธิ์ไป

ตัวละครเดียวที่ดีซีเอามาใช้ คือ Zinda Blake หรือเลดี้ แบล็คฮอว์ค ซึ่งน่าจะจำกันได้จากการที่เธอเป็นสมาชิกของ Birds of Prey เก่า ดีซีพาเธอเข้าสู่จักรวาลด้วยเหตุการณ์วิกฤตสูญกาล – Zero Hour  ซึ่งเธอได้ทะลุเวลามาอยู่ในยุคปัจจุบัน (เป็นเหตุให้เธอยังคงแต่งกายด้วยชุดตำรวจแบบคลาสสิคเช่นนั้นเอง)

ดีซีเลือกเอาทีมนี้มาขึ้นหัวใหม่ด้วยเหตุผลใดก็ไม่ทราบ (อาจเพราะอยากขยายขอบเขตเนื้อเรื่อง?) และสร้างตัวละครหน้าใหม่ทั้งหมด โดยชื่อรหัสของแต่ละคนเหมือนมาจากคนละประเทศ อย่าง คุโนอิจิ, อัตติลา, ไอริชแมน, แคนาดา, ไวล์ดฺแมน ซึ่งแต่ละคนไม่มีพลังพิเศษใด ๆ และมีหัวหน้าเป็นบุคคลลึกลับมาดเท่ห์ (อย่างกับเลียม นีสัน) ชื่อลินคอล์น จะมีชื่อที่คุ้นหูเราอยู่แค่ชื่อเดียวคือเลดี้ แบล็คฮอว์ค ซึ่งยังไม่ปรากฏตัวในเล่มนี้แต่จากข่าวที่ได้มาบอกว่า เลดี้ แบล็คฮอว์คคนนี้ไม่ใช่ซินด้า เบล๊คอีกต่อไป (เสียดายมาก T T) ส่วนตัวร้ายนั้นยังไม่รู้ว่ามีจุดประสงค์อะไร? ไม่รู้ว่าเป็นใครหรือเป็นตัว/เครื่องยนต์อะไรกันแน่? และนาโนไซต์จะมีพลังอะไรแค่ไหน จะร้ายแรงหรือไม่? ทั้งหมดนี้คงต้องรอดูเล่มต่อไป

อ่านทีแรก ผมรู้สึกว่าทีมนี้เหมือน G.I. Joe ยังไงก็ไม่รู้ (ฮ่า) และรู้สึกว่าไม่สนุกเอาซะเลย แต่เพราะรู้สึกว่าทิศทางของเนื้อเรื่องน่าสนใจดี และน่าติดตามว่าจะมีบทบาทอย่างไรในจักรวาลใหม่นี้ ก็เลยทำสปอยล์ซะเลย 😀

ไม่ชอบอย่างไรติชมได้ครับ

ขอบคุณที่รับชมครับ 🙂