Saga #7

บทที่ 7 สายใยแห่งครอบครัว

เรื่อง : Brian K. Vaughan
ภาพ : Fiona Staples
วางจำหน่าย: 14 พฤศจิกายน 2012
สำนักพิมพ์ : Image Comics

   

 

    หมายเหตุ: เรื่องนี้มีเนื้อหาและบางภาพที่ล่อแหลม เด็กอายุต่ำกว่า 20 ปี ควรใช้วิจารญาณในการรับชมครับ

 

 

“หนูว่า หนูน่าจะย้อนความกันซักหน่อยนะคะ”

  

  

 

    

  

 

“เจ้าหนูน่าหยิกนี่คือพ่อเฒ่าของหนูสมัยยังละอ่อนค่ะ”

   

     

 

       

   

 

“คุณพ่อเติบโตขึ้นบนดาว Wreath ดวงจันทร์อุดมพลังเวทย์”

“ที่มีปัญหาเรื้อรังกับดาว Landfall ดาวแม่ที่จันทร์ดวงนี้หมุนรอบอยู่”

  

  

ผู้หญิง:   Marko!

ผู้หญิง:   Forlasu la hundo kaj venu tien! (เลิกเล่นกับหมาแล้วมานี่ทีสิ)

 

Marko:   Jes panjo (ได้ครับแม่)

     

 

“ไม่ว่าจะมองมุมไหน นี่ช่างเป็นชีวิตที่สุขสงบจริงๆ”

    

 

Marko:   Pravi dorso, Rumfer (เดี๋ยวมานะ Rumfer)

   

   

   

“ก็อย่างที่ทุกท่านเห็นแหล่ะค่ะ”

“ตอนที่คุณพ่อหนูเกิดขึ้นมา ทั้ง Wreath และ Landfall”

“ต่างกอดคอกันไปสร้างความวายวอดบนกาแลคซี่อื่นเรียบร้อยค่ะ”

  

     

“สงครามถูกย้ายไปสู้กันในที่ไกลแสนไกล ที่เรียกสั้นๆ ว่า สงครามตัวแทน (Proxy War)”

“ซึ่งส่วนใหญ่จะให้ทหารเกณฑ์ผู้โชคร้ายหรือประชาชนสุดซวยจากดาวอื่นเป็นผู้รบ”

     

    

 

   

 

“แต่ความเกลียดชังระหว่างมหาอำนาจทั้งสองดาวยังคงอยู่”

“แม้ว่าตอนนี้ผู้คนทั่วไปของทั้งสองดาวจะเลิกห้ำหันฆ่ากันแล้วก็ตาม”

     

“ที่สำคัญคุณพ่อของหนูเองก็ไม่ได้เกิดมาในครอบครัวของคนทั่วไปซะด้วย”

  

   

“นี่คือความทรงจำแรกๆ ของท่านค่ะ”

 

 

“สมัยที่คุณพ่อยังเป็นเด็กน้อย”

“คุณแม่และคุณพ่อของท่านได้พามายังพื้นที่”

“ที่เป็นการต่อสู้ครั้งสุดท้ายบนดาว Wreath”

 

 

“แม้แต่ผืนแผ่นดินของจันทรายังคง”

“จดจำเลือดที่ไหลนองเปื้อนดินในวันนั้นได้ดี”

  

  

  

“ในตอนนั้นคุณปู่คุณย่าไม่ได้พูดอะไรกับคุณพ่อแม้แต่คำเดียว”

“แต่เป้าหมายของการอบรมครั้งนี้ชัดเจน”

 

 

“จงอย่าลืม”

 

 

  

 

  

  

“จงอย่าลืมชีวิตเหล่าวีรบุรุษนับไม่ถ้วนที่สละไปในวันนั้น”

 

 

“และที่สำคัญกว่านั้น จงอย่าได้ลืมไอ้จัณฑาลสารเลวมีปีกพวกนั้น”

 

  

 

“ก็นะ….นั่นมันก็เรื่องเมื่อนานแล้ว”

 

 

 

กลับมาที่ปัจจุบัน Marko แนะนำภรรยาของเขาให้คุณพ่อคุณแม่เขารู้จัก

 

Marko:   ทุกๆ คน ผมขอแนะนำให้รู้จักกับ Alana ครับ

Marko:   ภรรยาของผมเอง

 

คุณแม่ผัว:   Sankta fek (Holy Sh*t!/โอ้! เวรเอ๊ย!)

 

 

“ที่เล่ามานี่ก็เพราะหนูอยากให้เราเข้าใจเรื่องราวต่างๆ ตรงกัน”

“ก่อนที่เราจะไปยังหน้าต่อไปค่ะ”

Marko:   แม่ครับ ช่วยใช้แหวนแปลภาษาก่อนได้มั๊ย

Marko:   Alana ยังพูด ภาษาสีฟ้า ไม่เป็นครับ

 

Alana:   ประเดี๋ยวนะ ยัยป้าแร้งทึ้งที่เพิ่งบึ้ม Izabel ไปนี่

Alana:   คือแม่ผัวชั้นเรอะ!?

 

คุณแม่ผัว:   Izabel นี่คือคนบ้าที่ไหนกัน?

 

Alana:   ก็เด็กผู้หญิงที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ที่แกเพิ่งฆ่าไปน่ะสิ!

 

คุณแม่ผัว:   เจ้าผีไร้บ้านนั่นน่ะรึ?

คุณแม่ผัว:   แกจะไปฆ่าอะไรที่ตายไปแล้วได้ยังไง

คุณแม่ผัว:   ชั้นก็แค่ใช้เวทย์เคลื่อนย้าย ย้ายมันไปที่อื่นแค่นั้น

   

 

Marko:   แล้วแม่ย้ายเธอไปที่ไหนรึครับ?

 

คุณแม่ผัว:   แม่ก็ไม่รู้หรอก แต่เป็นดาวที่ใกล้ที่สุดนี่แหล่ะ

คุณแม่ผัว:   แม่คิดว่าแม่ผีนั่นเป็นหนึ่งในคนที่จับลูกไป

คุณแม่ผัว:   แม่นึกว่าลูกจะ ดีใจ ที่เรามาช่วยซะอีก!

 

คุณพ่อผัว:   Marko นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ยลูก?

 

Marko:   เดี๋ยวผมจะอธิบายให้ฟังทีหลังนะครับพ่อ

Marko:   ตอนนี้ผมต้องไปช่วยพี่เลี้ยงของพวกเราก่อน

 

Marko รีบหยิบหมวกของคุณพ่อมาสวม

   

  

คุณแม่ยาย:   เลิกบ้าซักที!

คุณแม่ยาย:   ลูกไม่รู้วิธีใช้หมวกนิรภัย (Crash Helmet) ด้วยซ้ำ!

 

Marko:   แม่ไม่รู้หรอกว่าผมน่ะรู้เรื่องอะไรบ้าง!

 

ว่าแล้ว Marko ก็ใช้ขวานของพ่อเขาจามไปที่อากาศแล้วก็เกิดประตูเชื่อมมิติขึ้นมา!!

 

Marko:   โทษทีกับเรื่องทั้งหมดนี่นะที่รัก

Marko:   เดี๋ยวเค้าจะรีบกลับมานะครัฟ

 

Alana:   เดี๋ยวก่อน Marko!

       

คุณแม่ผัว:   โอ๊ย! โง่เง่ากันหมดทุกตัว!!

คุณพ่อผัว:   เดี๋ยว Klara อย่า!

 

คุณแม่ผัว:   ชั้นต้องไปช่วยลูกของเรา Barr

 

อ้อ คุณแม่ชื่อ Klara ส่วนป๊ะป๋าชื่อ Barr นี่เอง

Klara วิ่งเข้าประตูมิติไปก่อนจะหันมาจิกกัดลูกสะใภ้เล็กน้อยยยยยยย!

 

Klara:   ก็เห็นชัดๆ อยู่ว่าไอ้ลูกคนนี้มันชอบทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง!

     

 

สามีกับแม่สามีหายไปในประตูมิติ

ปล่อยให้ Alana อยู่กับคุณพ่อสามี Barr กันสองต่อสอง

   

Alana:   โอ้ แหล่มจริงๆ

Alana:   ดีใจรู้สึกจุงเบยที่ต้องมายืนคุยทั้งๆ ที่ยังนุ่งผ้าถุงผืนเดียวแบบนี้

   

 

Barr:   ต้องขออภัยแทนภรรยาชั้นด้วยนะ

Barr:   การที่เธอต้องมาเห็นลูกชายคนเดียวของเธอ

Barr:   อยู่กับ….คนแบบพวกเธอ…มันไม่ใช่เรื่องที่จะทำใจได้ง่ายๆ เท่าไรน่ะ

 

Alana:   ที่พูดมานี่มันหมายควายว่าไงยะ!?

 

Barr:   ก็นะ แม่ของเธอตายที่ Langenmap น่ะสิ

 

Alana:   ก็แล้วไงยะ? ตอนเรื่องมันเกิดชั้นยังเป็นวุ้นเหลวอยู่เลยมั้ง!

   

   

Alana:   ถ้ามาแบบนี้

Alana:   แล้วบรรดาน้าๆ ลุงๆ ของชั้นที่ถูกฆ่าที่ Southmoor ล่ะ?

 

Barr:    ก็แล้วไงล่ะ เธอคิดว่า Landfall ไม่เคยทำใครก่อนเลยงั้นสิ?

Barr:   “หนังสือวิชาประวัติศาสตร์” ของพวกเธอมันสอนมาแบบนั้นเรอะ?

 

Alana:   เออช่างเหอะ

Alana:   การเมืองศาสนาเถียงไปก็เหมือนตดใส่กันมีแต่เหม็นกับเสียเวลา

 

Barr:   รอเดี๋ยวก่อน!

Barr:   เด็กคนนั้น

 

Barr:   มันอ่า….ปกติมั๊ย?

   

   

เมื่อพูดถึงเด็ก ต่อมความเป็นแม่ของ Alana ก็แตกขึ้นมาทันที

เธอชักปืนของเธอขึ้นจ่อหน้า Barr ทันที

 

Alana:   ไม่ใช่แค่ปกติว่ะค่ะ

Alana:   แต่เธอโคตรจะสมบูรณ์ยิ่งกว่ายี่ห้อซอสปรุงรสซะอีก!

 

Alana:   ฉะนั้นเลิกยุ่งกับพวกเราได้แล้ว!

 

Barr:   อย่ามาดราม่าใส่กันให้เสียเวลาเลยน่า

Barr:   อีกอย่างไอ้ปืนช๊อตไฟฟ้า Heart Breaker

Barr:   ต้องใช้เวลาชาร์จใหม่เป็น ชั่วโมงๆ ไม่ใช่เหรอ

 

Alana:   ก้าวมาอีกก้าวเดียว

Alana:   แม่จะบอกให้ Rocketship

Alana:   ให้ถุยลุงหรือไม่ก็ให้เบ่งลุงออกไปจากก้นยานเลย

Alana:   ยานมันเพิ่งเห็นชั้นแก้ผ้ามาหมาดๆ ฉะนั้นมันยอมทำตามคำสั่งชั้นแน่ๆ

   

  

Barr:   ขอร้องล่ะ

Barr:   ขอให้ชั้นเห็นหน้าเด็กหน่อยเถอะ

 

Barr:   ถ้าเธอเป็นหลานชั้นจริงล่ะก็ ชั้นจะได้…

Alana:  พอซะที!

 

แล้วอยู่ๆ ก็มีไม้เลื้อยเข้ามาพันตัวของ Barr

 

Barr:   อะไร?

 

Alana:  เชืญทำตัวตามสบายเหมือนอยู่บ้านเลยนะคะ

Alana:  แต่หัดสำเนียกไว้ด้วยนะคะ ว่าไอ้บ้านที่อยู่นี่มันบ้านใคร!!

   

   

ในขณะที่ Alana กำลังรังแกพ่อสามีของเธออยู่นั่นเอง

ทาง Marko ก็วาร์ปมาถึงดาวแห่งหนึ่งพอดี

 

Marko:   IZABEL!

 

Klara:   เลิกแหกปากได้แล้ว

Klara:  กลัวไอ้ตัวอะไรก็ไม่รู้แถวนี้มันไม่ตื่นมากระซวกหัวลูกรึไง!?

 

Marko:   นี่แม่ปล่อย Alana อยู่กับพ่อ สองต่อสอง เนี่ยนะ?!

 

Klara:   อย่ามาประสาทรับประทานหน่อยเลยน่า

Klara:   พ่อแกน่ะทำอะไรใครไม่ได้หรอก

 

Klara:   กลัวแต่พ่อแกน่ะจะโดนยัยเมียเก็บตัวจ้อยบ้าสงครามของแกกระทืบเอามากกว่า

   

   

Marko:   นี่แม่ครับ

Marko:   Alana น่ะไม่ใช่ผู้หญิงข้างทางนะครับ……

 

Marko:   เธอเป็น ทหาร นะ เข้าใจมั๊ย?

Marko:   เป็นเหมือนที่แม่และผมเป็นนั่นแหล่ะ!

 

Klara:   อ๋อ เหรอยะ

Klara:   แล้วทำไมยอดทหารสุดเก่งอย่างแก

 

Klara:   ดันมาหักดาบที่ตกทอดของตระกูลจนเหลือแต่ตอแบบนี้เรอะ

 

Marko:   เรื่องมันยาวน่ะแม่

Marko:   เอาเป็นว่าผมหักดาบก็เพื่อช่วยชีวิตครอบครัวผมล่ะกัน

 

Klara:   ชั้นรู้แค่ว่า ที่แกได้ทำไปจริงๆ ก็คือ ด้วยสมองเม็ดถั่วของแก!

Klara:   แกดันทะลึ่งเปิดเผยรังรักของแกให้ทุกๆ คนได้รู้กันทั่วบ้านทั่วเมืองไปหมด

 

Klara:   ที่น่าแปลกใจจริงๆ ก็คือการที่พวก Freelancer ดันหาแกไม่เจอก่อนแม่จะเจอพวกแกนี่แหล่ะ

   

    

Marko:   อะไรนะครับ!?

Marko:   พวก Freelancer!?

 

Klara:   ใช่ มีมาหาเราด้วย ตัวนึงน่ะ

 

Marko:   คนไหนอ่ะแม่?!

Marko:   ใช่….อ่า….ใช่คนที่เรียกตัวเองว่า The Stalk รึเปล่า?

 

Klara:   ยัยนักล่าค่าหัวนั่นน่ะเรอะ?

Klara:   ไม่ใช่นะ อันนี้เป็น ผู้ชาย แถมไม่บอกชื่อด้วย

Klara:   มันแค่อยากรู้เฉยๆ ว่าลูกติดต่อพูดคุยกับพวกเราบ้างรึเปล่า

Klara:   ซึ่งมันก็แน่นอนว่า ไม่เคยเลยแม้แต่นิด

 

Klara:   แค่นั้นก็ทำพวกเราเครียดพอจนต้องถ่อไปถาม

Klara:   พวก Wreath High Command (ผู้บัญชาการระดับสูงแห่ง Wreath)

Klara:   แล้วก็ไม่อะไรกลับมาเลยสักกะเผียก

 

Klara:   แม่น่ะคิดว่าแกแหกคุกหนีออกไป (AWOL/Absent Without Leave)

Klara:   แต่พ่อแกน่ะสิ ไม่เชื่อว่าแกจะกล้าทำเรื่องแบบนั้นจริงๆ

 

Klara:   พ่อแกน่ะ มันคิดว่าแกน่าจะถูกลักพาตัวไปมากกว่า

 

Klara:   ไม่ว่าจะอะไรก็เถอะ พ่อแกบอกว่า

Klara:   มีเพียงแค่เราสองผัวเมียเท่านั้นที่จะช่วยแกได้

 

Klara:   แม่น่ะอยากจะรอให้มีข้อมูลอะไรมากกว่านี้ก่อน

Klara:   แต่พ่อแกนี่สิใจร้อนบอกให้เรารีบไปหาแกให้เร็วที่สุด

Klara:   ด้วยวิธีที่เร็วที่สุดด้วย

 

Marko:   แล้วนี่แม่ไปหาเงินมาซื้อของหรูพวกนี้ได้ยังไงเนี่ย?

    

  

  

Klara:   พวกเราขายบ้านซื้อมาน่ะ

 

โอ้ แม่เจ้าาาาาาาาาา!!

 

Marko:   ไม่จริงน่า

Marko:   ทำไมแม่ถึงโง่ได้โล่ห์แบบนี้เนี่ย!?

ด่าแม่ตัวเองแบบนี้ Klara เลยตบหน้า Marko ไปหนึ่งฉาดดัง

   

    

เพี๊ยะ!

    

    

   

Klara:   เราต่างก็ทำผิดพลาดกันทั้งคู่แหล่ะ Marko

Klara:   วิธีการรับมือกับความผิดพลาดก็คือ เรียนรู้ที่จะก้าวต่อไปให้ได้!

 

Marko:   Alana ไม่ใช่ เรื่องผิดพลาด นะแม่!

 

Klara:   ยัยนั่นมันไม่ใช่เรื่องผิดพลาดหรอกย่ะ

Klara:  นั่นน่ะก็แค่เมียข้ามคืนที่แกดันไปคว้ามา

Klara:   เพราะต่อมฮอร์โมนคิดแหวกคอกของแกมันดันแตกช้าไปยี่สิบปีแค่นั้น

 

Klara:   แต่ ไอ้หน่อน้อย ของแกต่างหากที่เป็นปัญ……

 

ไม่ทันที่ Klara จะแขวะลูกสะใภ้จบ Marko เหลือบไปเห็นบางสิ่งเข้า…

 เขารีบผลักแม่ของเขาไป ก่อนที่…..

   

  

   

   

ตูมมมมมมมมมมมม!!!

   

   

   

แท่งกระดูกขนาดมโหฬารตกสัมผัสพื้น!?

มาไงวร้าาาา!!

 

 

Klara:   เกิดบ้าไร…!

 

Marko:   เชื่อผมเหอะ แม่หมอบเอาไว้แบบนั้นแหล่ะดีแล้ว

Marko:   แม่ไม่อยากจะเห็นไอ้ที่ผมเห็นอยู่นี่หรอก!!

 

Klara:   ลูกพูดบ้าอะไรเนี่ย?

Klara:   ไอ้ที่ว่านั่นมันคืออะไรยะ?

    

  

  

  

Marko:   แม่!! ผมขอล่ะ!!

   

   สิ่งที่ Marko เห็นก็คือ……..เอ…มันคืออะไรอ่ะ….

  

  

    

  

  

โอ้ว แม่เจ้าาาา!!

โอ้ว ม่ายยยย ม่ายยยยยย!!! ตาช้านนนนน

      

    

   

 

    

    

    

“แม้พวกเรานั่นจะเล็กกะจ้อยร่อย”

“แต่จักรวาลนั้นไม่ได้เล็กเท่าเรา”

 

 “นั่นคือสิ่งที่ครอบครัวของหนูหวังเอาไว้ว่า”

“เราน่าจะรอดพ้น”

“จากผู้ไม่หวังดีทั้งหลายที่อยากให้พวกเราตายหรือแย่กว่านั้น”

    

  

   

   

   

   

“ตราบใดที่พวกเราเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ ท่ามกลางจักรวาลที่กว้างใหญ่แบบนี้”

“บรรดาเจ้ากรรมนายเวรของพวกเราไม่มีทางที่จะหาเราพบได้แน่ๆ ”

  

  

“และอีกไม่ช้าไม่นาน พวกนั้นก็จะเลิกหาพวกเราไปเอง”

    

     

   

  

  

  

“อย่างน้อยพวกเราก็หวังไว้แบบนั้น”

“แม้มหาอำนาจทั้งสองต่างคิดว่าการที่หนูลืมตาขึ้นบนโลกเป็นเรื่องบัดซบ…”

“….แต่ในสงครามแบบนี้ เรื่องบัดซบมันเกิดขึ้นแทบจะทุกวันอยู่แล้ว”

   

   

  

  

  

  

“คุณพ่อคุณแม่ท่านคิดว่า แค่พวกเรารอให้เรื่องมันซาลงไปซักหน่อย”

“ศัตรูของพวกเราต้องไปไปม่วนกับเรื่องบัดซบอื่นอย่างช่วยไม่ได้แน่นอน”

   

 “แม้พวกเราจะไม่ได้การให้อภัย”

“แต่อย่างน้อยพวกเราก็น่าถูกลืมได้”

   

   

    

  

  

  

“ยังไงก็ตาม”

“แม้จะมีพวกหุ่นราชวงศ์ไฮโซหรือพวกนักล่าจอมน่ารำคาญอยู่ข้างนอกนั่น”

“แต่ยังมีอยู่สิ่งหนึ่งที่สามารถทำลายครอบครัวหนึ่งได้อย่างง่ายดาย”

“ซึ่งใครที่ชอบดูละครหลังข่าวบ่อยๆ ก็น่าจะรู้กันอยู่นะคะว่า สิ่งนั้นคืออะไร”

   

  

Alana กำลังใช้เหยินเฉาะผลไม้กินอย่างชิลๆ เอิ่ม เจ๊ไม่ไปแต่งตัวก่อนวร้า!

 

Alana:  อื้มมมมมมม กรุ๊บๆ อร่อยสุโก๊ย

Alana:  ลุงรู้ป่ะว่าตอนแรกอ่ะ ชั้นนึกว่าไอ้ห้องนี้คือห้องเครื่องยนตร์ซะอีก

Alana:  ….แต่เหมือนจะเป็นห้องครัวมากกว่าเนอะ?

 

Barr:   นี่แม่หนู ชั้นเข้าใจดีว่าตั้งแต่แรกพบกัน เราไม่ควรจะไปถกกันเรื่องเกมกีฬาสีแบบนั้น

Barr:   แต่เธอจะปล่อยให้ชั้นห้อยโทงเทงแบบนี้ทั้งชาติไม่ได้หรอก จริงมั๊ย?

 

Alana:  ก็ใครว่าหนูจะให้ลุงห้อยอยู่แบบนั้นทั้งชาตคิล่ะ

Alana:  แค่ห้อยไปจนกว่า คู่รักชื่นมื่นของเราสองคนจะกลับมาแค่นั้น

   

   

  

Barr:   อย่าบีบให้ชั้นทำอย่างนี้เลยนะแม่หนู

Barr:   ชั้นขอเตือนเธอเลยนะว่าชั้นใช้เวทย์เป็นนะ

   

  

  

Alana:  แล้วก็ต้องขอบคุณ Marko ที่รักของชั้นด้วยคร่า

Alana:  ที่ทำให้ชั้นรู้ว่าเวทย์ของพวกลุงน่ะ มันต้องใช้ เครื่องปรุง ชิมิ

 

Alana:  ลุงจะไม่สามารถลบไอ้ไม้เลื้อยพวกนี้ได้

Alana:  ถ้าไม่ได้บอก ความลับ ซักอย่างซะก่อน

Alana:  ความลับที่ลุงไม่เคยแพร่งพรายบอกใครมาก่อน

Alana:  แล้วก็ขอแสดงความเสียด้วยอย่างสูงนะคะ

Alana:  เพราะอิชั้นดันบอกความลับลูกชายลุงไปหมดเปลือกแล้วล่ะคร๊ะ!!

 

Barr:   แล้วเธอคิดว่าชั้นไม่มีความลับเป็นของตัวเองรึไง?

 

Alana:  อย่างเช่นไรล่ะ?

Alana:  ลุงใส่จี-สติงใต้กระโปรงนั่นน่ะเหรอ?

 

ว่าแล้ว Barr ก็บอกความลับที่น่าตกใจของเขา

 

Barr:   ชั้นมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่ถึงเดือน!

   

  

  

  

  

อะไรน๊าาาาาา!

แสดงว่าที่ลุงแก รีบบึ่งมาหาลูกเพราะลุงแกใกล้จะตายนี่เอง!!

และแล้ว Barr ก็หลุดออกจากพันธนาการร่างลุงอยู่

   

   

  

   

Alana:  นี่ลุงกำลัง…

   

Barr:   ไม่ต้องกลัวน่า มันไม่ใช่โรคติดต่อหรอก

Barr:   แต่มันเป็นโรคที่ต้านพลังเวทย์ได้น่ะ

Barr:   นักบวชของชั้นให้ชื่อโรคนี้ไว้ว่า “Final Stage”

Alana:  แล้วเมียลุงเองไม่ได้รู้หรือเอะใจอะไรเลยเหรอ?

Alana:  ทำไมลุงไม่บอกเมีย….

   

  

  

  

“Dormi!”

(จงหลับซะ)

   

   

Barr ปาผงหอมศรีจันทร์ เอ๊ย เสกเวทย์ใส่หน้า Alana

   

Alana:  ไม่นะ ขอร้องละ

Alana:  อย่า….ทำอะไร…

Alana:  …..Hazel….

 

Barr:   ชื่อ Hazel เรอะ หืม?

 

Alana สลบไป ก่อนที่ Barr จะคว้าหนู Hazel เอาไว้ในอ้อมอก

   

   

  

   

    

“เป็นชื่อที่เพราะจริงๆ พับผ่าสิ!”

    

    

   

   

>>To be continued >>

สรุปแล้วพ่อผัวคนนี้ เขาจะมาดีหรือมาร้ายกันแน่? Hazel จะเป็นอย่างไรต่อไป?

และพบกับการมาเยือนของใครคนๆ หนึ่งที่คุณไม่คาดคิด