The Legend of Luther Strode #1

ตำนานสีเลือดของนาย Luther ตอนที่ 1

เรื่อง : Justin Jordan

ภาพ : Tradd Moore

วางจำหน่าย: 5 ธันวาคม 2012

สำนักพิมพ์ : Image Comics

  

 

กาลครั้งหนึ่ง เด็กชายผู้หนึ่งได้รับพลังที่ได้เปลี่ยนชีวิตเขาไปตลอดกาล

พลังที่สืบทอดมาจาก Cain ฆาตรกรคนแรกของโลกตามพระคัมภีร์

 และพลังดังกล่าวได้ทำให้เขาต้องสูญเสียทุกสิ่ง

 

บัดนี้เขาไม่เหลือสิ่งใดแล้วในชีวิต

 แต่ตำนานของเขายังคงเป็นที่เล่าขานต่อไป

   

หลังจากโศกนาฎกรรมในภาคแรก

เวลาก็ล่วงเลยผ่านไปถึงห้าปี

   

ชายสองคนกำลังนั่งคุยเกี่ยวกับธุรกิจผิดกหมายของเขา

   

นายA:   เหรอวะ แต่บอกตามตรงชั้นไม่สนหรอกนะว่านายจะคิดยังไง

 

นายA:   ชั้นไม่มีทางจะให้สาวๆของชั้นจะทำเรื่องพรรณนั้นแน่q

นายA:   ชั้นมันคนมีความรับผิดชอบนะว้อย

 

นายB:   เงินมันมากโขอยู่นะว้อย

นายB:   จะได้ออกจากห้องเส็งเคร็งอุดมเงินนี่ซักที

นายB:   ชั้นว่าเห็บมันขึ้นหัวชั้นว่ะ

 

นายA:   ก็เออสิ ถ้าครอบครัวเอ็งหัดรู้จักวิวัฒนาการตัวเอง

นายA:   ให้เขยิบมาทางมนุษย์อีกซักขั้นสองขั้น

นายA:   ขนเอ็งก็คงไม่ดกเหมือนลิงแบบนี้ เห็บมันจะได้ไม่ขึ้นด้วยว้อย!

 

นายA:   ยังไงก็เหอะ ที่เงินมันเยอะก็เพราะงานมันงานฆ่าตัวตายชัดๆไงละว้อย

นายA:   เราจะไม่ได้มีชีวันอยู่จนได้ใช้มันหรอก

นายA:   มีเงินแล้วไม่ได้ใช้นี่ จะมีไปทำซากอะไรฟระ?

 

นายB:   ก็แค่พูดลอยๆอ่ะ

 

นายA:   เอ็งมันก็พูดลอยๆมาตลอดแหล่ะ

 

นายA:   สาวๆก็มีความสุขดีอยู่แล้ว พวกเราก็สุขสบายแข็งแรง

นายA:   แล้วแกก็ได้ฟาดหัวพวกคนขับรถบรทุกบ่อยๆไง

 

 ก๊อกๆ

นายB:   แม่มใครฟระ

 

นายB:   ต้องเป็น Gracie แอบหวังหวังว่าจะเป็นน้องนางอยู่นะ

นายB:   คุณเธอนี่ลีลาเด็ดดวงจนสมองชั้นละลายเลยว่ะ….เอ๋?

   

 

โผล๊ะ!!

จ๊ากกก สมองระเบิดไปแล้ว!!!

   

 

 

อยู่ๆ มือปริศนาก็พุ่งทะลวงประตู ระเบิดหัวของ ตัวประกอบ B

ยังไม่ทันได้รู้ชื่อด้วยซ้ำ!!

   

นายA:   BOB!!

 

ร่างของตัวประกอบ B ที่เรารู้แล้วว่าชื่อ Bob ถูกลากออกจากห้องไป

 

นายA:   ตรูมีปืนนะว้อย!

นายA:   ปืนใหญ่เท่าป้องกัญชาเลยนะว้อย!!

 

นายA:   มีลูกปืนด้วยนะว้อย!

 

นาย A พยายามเอาปืนส่องไปข้างนอกอย่างกล้าๆกลัวๆ

 

นายA:   ยิงได้นะว้อย!

นายA:   ยิงไส้ปริ้นเลย!

นายA:   ยิงแน่ๆนะว้อย!

นายA:   ยิงแม่มเลยว้อย!

    

ตัวประกอบ A ออกมากะใช้ปืนสู้เต็มที่ แต่สิ่งที่ตัวประกอบ A เห็นตรงหน้า…..

 

นายA:   โอ้ว คุณพระ!!

นายA:   โทษทีว่ะ Bob

 

นายA:   ชั้นว่าชั้น…..แอ๊ฟ!!

 

ตัวประกอบ A เตรียมเผ่นแต่ชายลึกลับก็ยืนดักเอาไว้

 

นายA:   โอ้ พระสงฆ์!!

นายA:   แกมีอยู่จริงๆด้วย!

นายA:   แกคือ…..

 

“…เค้าคนนั้น!”

 

 

  

หลังจากส่ง ตัวประกอบ A ชื่อ Fred J. Pinkman กลับบ้านเก่าเรียบร้อย

ชายปริศนาก็เอาบัตรประจำตัวพร้อมเลือดของเยื่อไปแปะไว้ที่กำแพง

รายชื่อเหยื่อที่เขาฆ่ามีมากมายจนเต็มกำแพง

 

 

เมื่อเสร็จภารกิจ เขาถอดผ้าคลุม เสื้อผ้า และหน้ากากที่พลางหน้าเขาออก

 
“คิดดูว่ามันต้องเสียอะไรไปบ้าง”

“คิดดูว่าหากทุกอย่างในชีวิตคุณ…”
“….ล้วนตายไปจนหมดสิ้น”

 
  
“คิดดูว่า คุณจะกลายเป็นตัวอะไร”

 

   

??????:   กำลังคิดอยู่ว่าที่เธอพูดมามันมีสาระรึเปล่า

 

?????:   ผมพูดมีสาระเสมอแหล่ะ

?????:   ลุงคิดว่าคนที่เราเคยร่วมงานด้วยกว่าครึ่งลงหลุมกันหมดนี่ไม่ใช่เรื่องแปลกเรอะ?

?????:   ไม่ซักหน่อยเลยเรอะ?

 

?????:    ให้ตายสิครับ ไม่ใช่ว่าตายธรรมดานะ แต่ถูก แปรรูปเป็นก้อนเนื้อ เลยนะ

?????:   ลุงคิดว่าเราควรมองปัญหานี้เป็นแค่เรื่องปัญหาหมาแมวกัดกันแค่นั้นเหรอ?

    

??????:  คุณพ่อเธอคงไม่คิดว่าเรื่องนี้มันจะเกี่วข้องกับตำนานปัญญาอ่อนอะไรนั่นหรอก

 

?????:   ก็นะ ผมไม่ใช่พ่อผมนิ

 

??????:  เชื่อเหอะ ลุงรู้เรื่องนี้ดี

 

?????:   งั้นดูนี่

 

??????:  แล้วไง? มีกุ๊ยสองตัวตายอยู่ทุกวัน

 

?????:   นั่นแหล่ะสาระของผมละ

?????:   สองหน่อนั่นเป็นสองกุ๊ยของพวกเรา

?????:   แล้วลุงก็ดูไม่สนใจอะไรเลย

   

 

?????:   แต่ผมสน แล้วเราก็ควรจะทำอะไรซักอย่างได้แล้ว

 

??????:  ฟังนะ Mikey

??????:  ลุงเข้าใจว่าเธอกำลังพยายามโชว์ฝีมือให้เหมือนพ่อเธอ แต่นี่

 

Mike:   งั้นขอผมถามอะไรซักอย่างได้มั๊ยครับ Dub?

 

Mike:   ลุงเรียกชื่อพ่อผมว่า Jimmy หรือเรียกว่า คุณ Hill กันแน่?

??????:  ลุง…

 

Mike:   ผมไม่ใช่พ่อของผมตามที่ลุงบอกนั่นแหล่ะ

Mike:   แต่ผมก็เป็นลูกของพ่อผม

Mike:   ลุงจะเถียงกับลูกพ่อผมรึเปล่า?

 

??????:  ไม่ครับ

Mike:   ไม่ครับ แค่เนียะ?

??????:  ไม่ครับ คุณ Hill

  

Mike:   ดีครับ ขอบคุณมาก คุณ Duvall

 

ระหว่างที่ Mike กำลังวางอำนาจกับ Duvall อยู่นั่นเอง

บางอย่างก็เกิดขึ้น

 

ตัวประกอบ:   เราไม่เปิดร้านครับ

ตัวประกอบ:   เฮ้ย พูดไม่…

 

เปรี้ยงงงงงงงงงงง!!

   

 

ร่างของตัวประกอบกระเด็นติดโต๊ะ!!

Duvall:  หืม?

Mike:   อ้า เยี่ยมเลย

 

Mike:   แขกเรามาถึงพอดี

 

??????:   มีไอ้เปรตตัวไหนอยากจะแพร่มไรอีกมั๊ยวะ?

???????:   ไม่มีเรอะ?

??????:   แหล่ม!

 

Mike:   โว้ว คุณสุภาษบุรุษทั้งสองครับ

Mike:   ขอบคุณที่สละเวลามานะครับ

Mike:   มาในแบบที่น่าประทับใจจอร์ชซะด้วย

 

Mike:   คนอื่นๆเลิกเอาปืนไปจ่อหน้าพี่แกได้แล้ว

Mike:   ก่อนที่ใครจะโดนเป่ากะบาลไปโลกหน้าซะก่อน

 

??????:   ขอบจาย

???????:   พวกเราเองก็ไม่ชอบที่จะฆ่าคนของแกซักเท่าไรว่ะ

??????:   โดยเฉพาะตรงที่ฆ่าไปโดยไม่มีค่าจ้างเนี่ย ยิ่งเกลียดเลย

 

Mike:   คุณ Grinch, คุณ Strayer เชิญนั่งครับ

 

ทั้งสองหน่อต่างยืนจ้องไปที่หน้าของ Duvall

 

Duvall:  มีไร?

 

Grinch:   ลุงช่วยไสหัวไปให้พ้นๆสิ

Strayer:   รึว่าลุงอยากจะจำใจต้องไสหัวไปให้พ้นๆวะ?

 

อ้าว เอาล่ะสิมาเล่นหัวลุงแกเข้าแล้วไง

Duvall:  เหอะ ชั้นชอบว่ะ

Duvall:  ตลกรับประทานดี พวกแกนี่เป็นคนตลกดีนะ

 

Mike:   คุณ Duvall ครับ

Mike:   ช่วยเขยิบที่ให้สุภาพบุรุษทั้งสองคนนั้นนั่งหน่อยสิ

 

Mike:   เดี๋ยวนี้

Duvall:  ได้เลยครับ คุณ HILL

 

ลุง Duvall เดินชนไหล่ของทั้งสองออกไปอย่างไม่พอใจ

 

Grinch:   น่าคบหาดีว่ะ

Grinch:   ปกติลูกน้องแกนิสัยดีแบบนี้ทุกคนเลยรึเปล่าวะ?

Strayer:   รึว่านิสัยดีกับแค่พวกเราสองคน?

 

Mike:   ลุงแกแค่ ‘รมณ์บ่จอยกับเรี่องการเปลี่ยนขั้วอำนาจทางการเมืองนิดหน่อยน่ะ

Mike:   เอาล่ะครับ คุณสภาพบุรุษทั้งสอง เรามาพูดเรื่องงานของเรากันดีกว่า

  

ในเวลาต่อมา

Strayer กับ Grinch กำลังดำงานกะดึกของพวกเขา

รถคนหนึ่งจอดส่งผู้หญิงเข้าไปในอาคารแห่งหนึ่ง

หญิง:   ชั้นไม่อยากทำแบบนี้เลย

Strayer:   เหรอ? ชั้นจำไม่ได้ว่าถามความสมัครกับแกตอนไหน

 

หลังจากที่พาผู้หญิงทั้งหมดเข้าไปข้างในตึกแล้ว ยามเฝ้าประตูสองคนก็รู้สึกหวิวๆ

 

ยาม1:   เวรเอ๊ย

ยาม2:   ใจร่มๆพวก ไม่มีอะไรหรอกน่า!

ยาม1:   อาฮะ

 

ยาม1:   แล้วทำไมไอ้คุณขับถึงไม่ออกรถซักทีวะ

ยาม2:   ให้เวลามันหน่อยเหอะ

ยาม2:   มันคงยังไม่รู้ว่าแฟตเรดิโอเขาย้ายคลื่นไปแล้วน่ะ

ยาม1:   อาฮะ

 

เมื่อเห็นว่าคนขับชักจะหาคลื่นนานเกินไป ทั้งสองจึงเดินเข้าไปไล่

  

ยาม2:   เฮ้ย จะหาคลื่นอีกนานมั๊ย รีบขยับตูดไปได้แล้ว

ยาม2:   เดี๋ยวใครก็มาเห็นเข้าหรอก รีบๆ…

 

ยาม1:   งานเข้าแล้วไง!!!

 

สิ่งที่ทั้งสองเห็นก็คือ มือของคนขับที่ชุ่มเลือด

   

 

“มันมาแล้วว้อย เรียก…

เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!

….อ๊อก!!”

 

ยาม1 โดนของบางอย่างฟาดไปที่หน้าอย่างจัง

 

  

ที่แท้มันคือฝาท่อระบายน้ำนั่นเอง ปักเข้าไปที่หน้าจนหัวขาดสะบั้น

เมื่อเห็นเพื่อนตายอย่างอนาจ ยาม2 จึงเกิดสติแตกยิงปืนมั่วไปหมด

   

ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!

ยาม2:   อ๊ากกกกกกก

ยาม2:   พาตรูเข้าไปข้างไหนพาตรูเข้าไปข้างไหนพาตรูเข้าไปข้างไหน

ยาม2:   มันมีจริงๆว้อยยยยยยย!!

 ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!

ด้านใน Strayer และลูกน้องตั้งท่ารอการมาเยือนของศัตรูของเขา

 ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!

Strayer:   มาเร็วกว่าที่คิดอีกว้อย

ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!

ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!.…..

…เสียงปืนเงียบลง…

Strayer:  ไอ้งั่ง Numero Dos ตายแล้ว!

Strayer:  มันกำลังจะเข้ามาแล้ว

 

ลูกน้อง ก.:   ได้ยินเสียงอะไรมะ?

 

Strayer:  เสียงมันเหมือน….

Strayer:  เหยดแม่ม!!!

 

บรึ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!

 

รถทั้งคันพุ่งเข้าชน Strayer และลูกน้อง จนกวาดลูกน้องของ Strayer ดับไปกว่าครึ่ง

ส่วน Strayer เคราะห์ดีที่หลบได้ทันเวลา

 

Strayer:   ไอ้หน้าปลาบู่ขาดน้ำเอ๊ย

Strayer:   เอ็งคิดจะชนตรูเหรอ!

Strayer:   พ่อตรูก็เคยคิดจะชนตรูว้อย!

Strayer:   ตั้งครั้งนึง

 

Strayer:   เห็นแก่บร๊ะเจ้าโจ๊ค!

Strayer:   พวกเอ็งช่วยทำใจให้ดีๆแล้วเป่าแม่มให้ดิ้นเลยจะได้มั๊ย!

   

ลูกน้องของ Strayer ต่างจัดเพลงบรรเลงกระสุนเข้าไปที่รถอย่างไม่กลัวว่ามันจะระเบิด!

(อันที่จริงถึงจะยิงยังไงรถก็ระเบิดไม่ได้ง่ายๆหรอกครับ ไม่ใช่หนังบอลลี่วูดนะเธอว์ 😛 )

 

Strayer:   พอได้แล้ว ป่านนี้มันเละเป็นโจ๊คแล้ว

 

สภาพรถพังยับเยิน และมีเลือดไหลออกมาจากตัวรถ

Strayer จึงเข้าไปตรวจสอบเจ้าของเลือดข้างใน

 

Strayer:   ใจร่มๆกันนะว้อย

Strayer:   เห็นแก่บร๊ะเจ้าโจ๊ค พวกเอ็งอย่าเสร่อยิงตรูเข้าให้ล่ะ

   

พอ Strayer เปิดประตูออกมา เจ้าของเลือดที่ไหลพลักเป็นแม่น้ำคงคาก็คือ

คนขับรถนั่นเอง

 

Strayer:   โดนดักฟายให้แล้วไง!

Strayer:   มันกำลังแอบย่องมาทางอื่น

Strayer:   เปิดหูเปิดตาพวกเอ็งให้ดีละ!

   

ไม่ใช่หรอกลุง

เขาอยู่ใต้ท้องรถ!! และกำลังจับขาลุงอยู่!!

 

Strayer:   โอ้ว เปรตเอ๊ย!!

 

ลุงStrayer กำลังถูกลากลงไปใต้ท้องรถ!!

ผนวกกับคำสั่งก่อนหน้านี้ทำเอาลูกน้องมึนกันเลยว่า…

 

ลูกน้อง ค.:   สรุปแล้ว ตรูจะยิงหรือไม่ยิงดีวะ?

 

Strayer:   เห็นแก่พี่โจ๊คโวคูลที่ตรูรัก ทำอะไรซักอย่างสิว้อยยย!!

 

ลูกน้อง ง.:   ตรูว่าเราน่า….

 

ปัง!

ลูกน้อง ง.:   ……อึ๊ก!

   

ปืนของ Strayer ลั่นจนเสียบเข้าที่คอของ ลูกน้อง ง. จนเดี้ยง

แค่นั้นก็เป็นสัญญาณที่ดีเกินพอสำหรับคนอื่นๆ ที่จะ…

 

ลูกน้อง ค.:   ไม่นะ เวรกรรม

ลูกน้อง ค.:   ตรูไม่เอาแล้ว!

   

 

โกยเถอะโยมมมมม!!

 

 

 

พี่ฮาเล่คนหนึ่งเผ่นไปเข้าห้อง ไปหา Grinch ก่อนใครเพื่อน

แต่มันติดตรงที่ พี่แกดันทะลึ่งปิดประตูขังเพื่อนๆ ไว้ข้างนอกนี่สิ!!

 

ลูกน้อง ค.:   เฮ้ย อิห่าราก!!

ลูกน้อง ก.:   ตรูจะฆ่าเมิง แล้วเอาศพเมิงฆ่าอีกรอบ เมิงคอยดู!

ลูกน้อง จ.:   รีบเปิดประตูสิว้อย ไม่นะ อย่าฆ่าช้านนน!!

   

ลูกน้องฮาลาเล่:   มันมาแล้วครับ! พ่อแม่มมาที่นี่แล้วครับ!

 

Grinch:   เออ ตรูรู้แล้ว แล้วไอ้ Strayer ล่ะ

 

 

ลูกน้องฮาลาเล่:   ลูกพี่แกถูกลากลงใต้รถแวนครับ ผมว่าลูกพี่แกคงไม่รอดแล้ว

 

Grinch:   เหอะ แย่ว่ะ

Grinch:   แล้วแกก็ปล่อยพี่แกไว้ตรงนั้น? แทนที่จะ…ไม่รู้สินะ

Grinch:   อย่างทำงานตามหน้าที่ของแกอะไรแบบนั้นน่ะ!!!

 

ลูกน้องฮาลาเล่:   คือผม…..แอ๊ฟฟฟฟฟฟ!!

 

โครมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!

 

ยังไม่ทันไร พี่ฮาเล่ของเราก็โดนถีบจนประตูทับหัวแบะกลับบ้านเก่าตามคนอื่นไปในที่สุด

บัดนี้เหลือเพียงแค่ Grinch คนเดียวแล้ว

 

 

  

ทว่ากลับกลายเป็นว่าที่แท้แล้ว

สาวๆที่ Grinch พามา เป็นแผนลวงเพื่อล่อชายชึกลับมายิงกะบาลนั่นเอง

   

Grinch:   งงเลยมั๊ย ไอ้เสร่อหัวเน่า!

 

 

ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!

ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!

ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!

 

 

กระสุนนับร้อยพุ่งเข้าหาชายลึกลับคนนั้น

แต่เขาก็หลบกระสุนทุกเม็ด แล้วพุ่งเขาหา Grinch ด้วยความเร็วสูง

   

Grinch:   เร็วดีนี่หว่า!!

Grinch:   อุ๊ฟ!

 

ชายคนนั้นขยี้ปืนในมือ Grinch แล้วบีบคอ Grinch เอาไว้

 

Grinch:   แต่รู้อะไรป่ะ…

Grinch:   ตรูก็โคตรเร็วเหมือนกันว้……เอ๋

   

Grinch กะเอามีดปักไปที่หัวใจของศัตรูของเขา!

แต่ชายคนนั้นเอามือรับไปอย่างชิลๆ

   

Grinch:   งานงอกแล้วไงตรู

Grinch:   เฮ้ย อิคุณตัวทังหลายยิงมันสิว้อย

Grinch:   ไม่งั้นตรูเอาปืนยัดเข้าก้นพวกเอ็งแซะ

(พูดแบบนั้นใครเขาจะช่วยแกฟระ!!)

 

Grinch:  เฮ้ย! ไม่จริงน่า…อึ๊ก!!

   

 

ซวบ!

 

หญิง:   ชั้นไม่ได้….ชั้นไม่ได้อยากจะทำเลยจริงๆนะ

 

“ขอล่ะ”

 

   

 

“…เห็นมาพอล่ะ”

 

เหตุการณ์ทุกอย่าง ถูกอัดวิดีโอไว้อย่างละเอียดยิบด้วยฝีมือของลุงหนวดคนหนึ่ง

   

ลุงหนวด:   ไม่มีอ้วกกันเลยจิงดิ?

ลุงหนวด:   อะแฮ่ม! แต่อย่าได้กังวลใจไปครับ สาวๆทุกคนสบายดี

ลุงหนวด:   พาไปเขย่าตับซะหน่อย ก็ออกไปทำงานได้แบบชิลๆแล้ว

 

Duvall:  กี่คน?

ลุงหนวด:   ว่าไงนะ?

 

Duvall:  มีคนของเขาตายไปกับแผนแอบถ่ายของแกไปกี่คน?

ลุงหนวด:   ทั้งทีมเลยมั้ง?

   

ลุงหนวด:   เฮ้ยนี่ ไอ้ผมก็แค่ทำตามที่พวกคุณขอมานะ

ลุงหนวด:   อยากได้หลักฐานชิมิ? อยากจะรู้ชิมิว่าตำนานน่ะมันมีจริงเปล่า?

 

ลุงหนวด:   นี่ไง เต็มสองตา!

   

Mike:   เต็มสองตา!

Mike:   โคตรจะเต็มสองตาเลยว้อย!

 

ลุงหนวด:   แหมๆ ถ้ารู้ว่าจะดีใจจนเนื้อเต้นแบบนี้นะ

ลุงหนวด:   ป่านนี้ผมให้ลูกพี่ลงพื้นที่จริงไปเป็นพระเอกในคลิปแล้วนะนั่น

   

 

Duvall:  ขำขรี้ปริ้นเลยว่ะ

 

ลุงหนวด:   หืม ลุงอัทธยาศัยดีของลูกพี่นี่

ลุงหนวด:   ช่วยตบมุขได้ชวนเซ็งเงิบจนจิตตกจริงๆแฮะ

 

Mike:   ไอ้ตายสิน่า Dubby

Mike:   ลุงเคยตลกอะไรกับเค้าบ้างมั๊ยวร้า?

 

Duvall:  ชั้นควรจะตลกเพราะว่าไอ้หน้าเปรตที่มันเจี๋ยนคนของเราไปเป็นโหล

Duvall:  แต่เรายังไม่ได้ตัวไอ้หน้าเปรตที่ว่านี่เรอะ?

Duvall:  สรุป ชั้นควรจะตลกรับประทานกับเรื่องเววนี่ใช่มะ?

 

ลุงหนวด:   ก็นะ ถ้านายคิดว่าเป้าหมายของไอ้การล่อผีมาถ่ายคลิปนี่

ลุงหนวด:   เป็นการหลอกพาลูกน้องนายไปตายล่ะก็

ลุงหนวด:   ก็จริงครับ ผมก็เข้าใจแหล่ะว่าทำไมนายถึงยิ้มไม่ออกน่ะ

 

Duvall:  แล้ววัตถุประสงค์จริงๆมันคืออะไรฟระ?

Duvall:  พวกเอ็งคิดว่าชั้นมีลูกน้องมากเกินไป เลยคิดใช้วิธีปลดพนักงานแบบนี้เรอะวะ?

 

Mike:   ไม่จริงเลยลุง

Mike:   เรากะจะฆ่ามันนี่แหล่ะ

Mike:   แต่บังเอิญมันดันเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นมาน่ะ

 

Duvall:  ถ้างั้นการส่งคนไปตายห่านจนหมดนี่

Duvall:  มันเพื่อเปรตอะไรอะไรครับ คุณ Hill

 

Mike:   ก็เพื่อ…

ลุงหนวด:   เดี๋ยวชั้นคุยเอง Mike

   

 

ลุงหนวด:   เราต่างก็รู้ว่าเด็กหน้าเปรตของพวกคุณน่ะมันอยู่จริงๆ

ลุงหนวด:   เราต่างก็รู้ว่าถ้าจะจัดการไอ้ปัญหานี้ให้ได้

ลุงหนวด:   เราจะต้องเดินหมากตานำหน้ามันให้ได้

 

ลุงหนวด:   และนี่แหล่ะคือเหตุผลที่ผมได้เสนอตัว

ลุงหนวด:   เพื่อใช้ความชำนาญเฉพาะตัวของผมกับคุณ Mike ไง

(ความชำนาญในด้านการแอบถ่ายวิดีโอชิมิลุง)

   

 

Mike:   นี่แหล่ะคือเหตุผลที่ผมจ้างเขา

Mike:   ยังคิดว่าผมไอ้ปัญญาอ่อนไม่เป็นงานอีกรึปล่า Dubby?

 

Duvall:  ไม่ครับ

 

Mike:   เห็นมะ? งั้นเริ่มงานต่อเหอะ

 

Mike:   นี่มันงามจริงๆ หมอนั่นมีตัวตนจริงๆ แล้วตอนนี้เราก็สามารถพิสูจน์ได้แล้ว

Mike:   ลองคิดดูสิว่าเราจะฆ่ามันได้รึเปล่า?

  

Duvall:  ลุงยังไม่เห็นว่าเราจะได้เปียบมันมากกว่าเดิมตรงไหนเลย

Duvall:  จริงอยู่ว่า เรารู้แล้วว่า ผีผ้าห่มของเรามันมีอยู่จริงๆ…..

 

Duvall:  ….แต่ยังไงมันก็ยังทะลวงผ่านคนของเราได้ไวปานหมอก

Duvall:  แถมยังฆ่าพลชำนาญการพิเศษของคุณไปอีกสองคน

 

ลุงหนวด:   ไอ้ Grinch กับ Strayer เรอะ?

ลุงหนวด:   ไอ้กุ๊ยสองคนนั้น มันไม่ชำนงชำนาญอะไรกับเขาหรอก

ลุงหนวด:   แค่นิสัยเกรียนกับมีโชคช่วยแค่นั้นเอง

ลุงหนวด:   ไม่ได้เสียอะไรไปมากมายหรอก

 

Duvall:  ก็นะ แต่ยังไงเราก็ยัง…..

 

Mike:   ….ไม่รู้ว่ามันเป็นใคร บ้านอยู่ไหน

Mike:   แล้วมันฆ่าพวกชั่วแต่ดีสำหรับเราไปยกโหลด้วยมือเปล่าได้ยังไงใช่มะ?

?????:   คือเรื่องนั้นน่ะนะ…..

 

เสียงหนึ่งดังแทรกบทสนทนาของคนทั้งสาม

 

เจ้าของเสียงนั้นคือคนที่เราต่างรู้จักดี…….

 

Petra:   ….ชั้นว่าชั้นพอจะช่วยได้นะ

(WTF! Dafuq? อ้าว เฮ้ย!! Petra!! มาได้ไงฟระ!!)

 

Duvall:  ยัยสก๊อยนี่ใคร?

 

Mike:   เธอเป็นสายของเรา

Mike:   และจะเป็นที่ปรึกษาอีกคนของเราด้วย

Mike:   เธออ้างว่าเธอมีข้อมูลที่ลึกมหาลึกและโคตรจะลึกของศัตรูคู่พยาบาทของเรา

 

Petra:   สูง คล้ำ และบ้าเลือด

Petra:   หมอนี่คือ Luther Strode ไม่ผิดแน่

Petra:   มันทำลายชีวิตของชั้น ฉะนั้น…

   

 

“ชั้นจะช่วยพวกคุณฆ่ามันเอง”

   

 

เฮ้ย! อ้าว Petra!! คนรักของ Luther ที่เขาพยายามปกป้องด้วยชีวิต

ตอนนี้กลับกลายเป็นผู้จะคร่าชีวิตเขาแทนซะแล้ว!!

 

 

 

ตำนานสีเลือดของนาย Luther ตอนหน้า

รักที่หวานขม

กับเลือดที่กำลังจะแดงฉาน!

จบแล้วคร้าบ แต่อย่างเพิ่งไปไหนนะจ๊ะ

เรามีของแถมให้นิดหน่อยอยู่ที่หน้าสองครับ

กระแทกเมาท์ไปหน้าถัดไปได้เลยครับ

>> หน้า 2 <<