I,Vampire #4 : มิตร หรือ ศัตรู
เรื่อง : Joshua Hale Fialkov
ภาพ : Andrea Sorrentino, Marcelo Maiolo
วางจำหน่าย: 28 ธันวาคม 2011
สำนักพิมพ์ : DC Comics

เกิดอะไรขึ้นเมื่อ คอนสแตนติน พบกับ แอนดริว เบ็นแน็ต

ด้านนอกเมืองโคลัมบัส รัฐโอไฮโอ

โรงแรมราคาถูก แอดริวและสหายใช้ห้องนี้เป็นที่พักผ่อนยามค่ำคืน

“ผมไม่คิดหรอกนะว่า เราควรจะ…”

“เจ้าอ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัด จอห์น แล้วฉันก็จะไปหาของกินซะหน่อย”

Tig : หาคน

Andrew : ทิก ฉันบอกเธอไปแล้วนี่…

Tig : จ้า แอดริว เบ็นแน็ตจะไม่ทำเรื่องแบบนั้น “ความหิวโหยไม่มีทางครอบงำชั้นหรอก๐”

Andrew : หลับตาลงซะบ้าง ฉันจะกลับมาก่อนพระอาทิตย์ขึ้น

Professor John : “หาว” เป็นเจ้าพ่ออย่างเช่นเคย เพื่อนยาก

หลังจากที่ แอนดริว ออกจากห้อง เขาก็ได้เดินเตร็ดเตร่บนถนนปราดเปลี่ยวครู่หนึ่ง ก่อนเปลี่ยนร่างตนให้กลายเป็นค้างคาวโบยบินท่ามกลางแสงจันทรา

บนถนนสายหนึ่ง ชายผู้ขับรถแวะลงข้างทางเพื่อมองหาอาหาร

??? : ฝ่าฝืนอีกซักหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก…

เขาเปิดถังขยะทิ้งของเสียจากโรงพยาบาลเพื่อมองหาถุงเลือด ขณะที่กำลังหยิบอยู่เขาก็ตกใจมากเมื่อมีคนเห็นเขาทำพฤติกรรมแปลกๆ

Andrew : เมนูมื้อค่ำนี้เลือกอะไรล่ะ? เพื่อน

??? : ตายโหงแล้ว!! คุณน่ะคิดผิดถนัดเลยนะ พ่อคุณ

Andrew : ไม่เป็นไรหรอก ข้าก็เป็นเหมือนดั่งเจ้า

ชายคนนั้นแนะนำตัวเองกับ Andrew
Steve : ผมไม่เคยพบคนประเภทเดียวกับผมเลย ผมอนุมานไปว่ามีผมคนเดียวนี่แหละ

Andrew : ก็มีพวกอีกตั้งเยอะ เกินกว่าที่เจ้าจะจินตนการถึง แล้วเรื่องความหิวโหยล่ะ?

Steve : โอ้ ผมก็แบบไม่เคยลองเลยนะ ก็ได้แต่พวกสัตว์แล้วก็พวกบรรจุขวด แล้วคุณล่ะ?

Andrew : ดูดเลือดรึ? ไม่เลย ฉันเคยหิวโหย ฉันเคยบ้ามาแล้ว หาชั้นไม่ได้ดื่มล่ะก็ แต่.. ชั้นก็สุขุมกว่าเดิมเมื่อแก่ลง

Steve : ใช่ ผมเองก็ด้วย ผมหมายถึง ผมยังอยู่ไม่ถึงสิบปีด้วยซ้ำ แต่ไม่ว่าจะหิวโหยเพียงใด ผมมีบางอย่างที่ยั้งใจผมจากข้างใน…

Steve : ผมปล่อยให้สัตว์ประหลาดตนนี้ออกมาไม่ได้ ผมกลัวเหลือเกิน…

Andrew : กลัวเรื่องนั้นน่ะหรือ สตีฟ?

Steve : ตอนที่ผมเปลี่ยนไปครั้งแรก ผมเกือบฆ่าคนที่ผมรักมาก… หลังจากตอนนั้น ผม หาก ผมสัมผัสพลังนั้นอีกครั้ง… ผมไม่คิดนะว่าผมจะคุมมันได้…

Andrew : เดี๋ยวจะแสดงอะไรให้ดู

แอดริวกลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่าให้สตีฟเห็น ทำให้สตีฟตกใจหงายหลังทีเดียว

Andrew : เจ้าลองดูสิ

เมื่อสตีฟพยายามแล้วก็ไม่ได้ผลในทีแรก

จนจู่เขาก็กลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่าแบบไม่ทันตั้งตัว

Andrew : เจ้ามีความมุ่งมั่นที่จะทำสิ่งนั้น… เจ้ามีความมุ่งมั่นที่จะทำสิ่งใดก็ตาม

Andrew : จำคำนี้เอาไว้

Andrew : เรานั้นไม่ใช่สัตว์และเราจะไม่ทำตามพวกมันเด็ดขาด ขอให้อยู่ดี

เมื่อแอนดริวลับตาไป สตีฟกับหลงระเริงในอำนาจแทบทันที

ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

คอนสแตนติน นั่งดื่มเหล้าอย่างสบายใจ จนกระทั่งเขาคิดจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ

เจ้าของร้าน : คุณสูบในนี้ไม่ได้นะ คุณลูกค้า

John Constantine : ทำอะไรไม่ได้นะ ที่รักจ๋าจ้ะ?

เจ้าของร้าน : ไม่อนุญาติให้สูบในร้านไงจ้ะ

John Constantine : เห็นเรามาจากแห่งไหนกัน ช่างเป็นร้านที่ไม่ได้ความจริงๆเล้ย งั้นเราขอผ่อนผันกันได้ไหม จ้ะ?

คอนสแตนติน โดนไล่ออกจากร้าน

John Constantine : คนอเมริกันโกรธง่ายชะมัด

John Constantine : เจ้าแวมไพร์กระหายเลือดมักหาตัวจับได้ยากทุกที เชอะ

สตีฟมุ่งหน้าไปร้านอาหารเดียวกับที่คอนสแตนตินเฉ่งออกมา และเกือบเดินชนเขาแล้ว

John Constantine : โว้ย หัดระวังบ้างสิ

ในร้านสตีฟเริ่มออกอาละวาด คอนสแตนตินรีบหันกลับมามองทันทีที่ได้ยินเสียงคนลั่นไกปืน

John Constantine : อะไรกันวะนั่น?

Steve : พวกเจ้าจะตาย ไปทีละคนๆ เลือดพวกเจ้าจะให้ข้าลิ้มลอง!

ในร้านที่ถูกปิดตายไม่สามารถเข้าหรืออกมาได้ คอนสแตนตินก็เข้ามาอย่างได้อย่างสบาย

John Constantine : ไม่เอาน่า พรรคพวก วางเจ้าพวกมีรอยบางลงซะสิ แล้วมานั่งคุยกันได้ไหม?

Steve : แกเข้ามาได้ยังไง?

John Constantin : เรียกมันว่า.. เวทมนตร์ก็ได้นะ ทุกคนที่ไม่ใช่เจ้าปีศาจดูดเลือดก็คงอยากหายตัวไปฉับพลันล่ะนะ

คอนสแตนติน ได้สร้างพระอาทิตย์จำลองขนาดจิ๋วขึ้นมา

John Constantine : ไหน ดูซิ ว่าเรามีไรในนี้บ้าง นับเวทมนตร์ด้วยล่ะกัน แล้วก็ของเล็กๆน้อยอย่างจากเซลติกที่ออกจากเก่านิดนึงผสมกับของชนพื้นเมืองอเมริกา

คอนสแตนติน ปล่อยแสงใส่มนุษย์หมาป่าที่อยู่ตรงหน้าเขา

เมื่อสตีฟโดนแสงพลังเขาก็หดหายไปกลับคืนสู่ร่างมนุษย์

John Constantine :  แล้วก็ เห็นแล้วล่ะว่า ร้านนี่ถึงได้แสดงความเป็นร้านอเมริกัน เรามั่นใจนะว่าปืนซ็อตกันอยู่แถวนี่แหละ…

ใช้เวลาไม่นานเขาก็หาเจอ

John Constantine : สมบูรณ์แบบ

John Constantine :  เอาล่ะ เจ้าเป็นแวมไพร์ แล้วพระอาทิตย์จำลองที่สร้างขึ้นเองซึ่งได้ดูดพลังเจ้าไปหมด..

John Constantine : ตามธรรมเนียม ควรใช้ลิ่มตอกที่หัวใจแล้วก็สับ สับหัว

John Constantine : แต่นี่ถือเอาสะดวกเข้าว่า

John Constantine : เมื่อเจ้าไปถึงที่เจ้าต้องไป บอกมันด้วยว่า เพื่อนเก่า จอห์น คอนสแตนติน ฝาก “หวัดดี”มา

Andrew : ชั้นคงให้นายลงมือไม่ได้หรอกนะ

John Constantine : อ่า คุณหาจับตัวได้ยาก เข้าใจใช้ไหม พวก ถัดจากเพื่อนแก จากนั้นชั้นอาจหาเวลาลงกับแกได้รู้ไว้ซะ

แอนดริวกลายร่างเป็นหมอก เข้าไปขัดขวางทางเดินหายใจของคอนสแตนติน จนเขาหมดดสติไป ก่อนจะเดินมาหาสตีฟ

Andrew : ชั้นขอโทษ สตีฟ ฉัน… ไม่คิดว่าตอนที่ชั้นแสดงสิ่งที่นายควรจะทำ ชั้นคิดนะ…

Andrew : หนึ่งในพวกเราสามารถทนต่อแรงกระตุ้น หนึ่งในพวกเราแข็งแกร่งพอ ชั้นเคยพบพวกพระแวมไพร์ครั้งหนึ่ง…

Steve : ผะ…ผม แข็งแกร่งพอดูนะ

Andrew : ผิดล่ะ นายไม่ใช่

ถึงคราวนี้สตีฟรู้ถึงผลกรรมที่ตนก่อจึงได้ขอร้องเรื่องหนึ่งกับแอนดริว

Steve : มีเรื่องจะขอร้อง ผมมีเมีย มีลูกสาวยังมีชีวิตอยู่ที่ไหนซักแห่ง พวกเขากำลังตามหาผมอยู่ หากคุณเคยพบเธอหรือเจอเธอ…

Steve : บอกเธอว่า ผมเคยเป็นคนดี มอบสิ่งนี้ให้เธอด้วยนะ

สตีฟมอบจี้ห้อยให้กับแอนดริว ก่อนเขาจะจากโลกนี้ไป

คอนสแตนตินฟื้นขึ้นมาได้ทันจังหวะที่เห็นแอนดริวฆ่าพวกเดียวกัน

John Constantine : แวมไพร์ที่ฆ่าแวมไพร์พวกเดียวกัน หือ?

Andrew : เจ้าคงเป็น จอห์น คอนสแตนติน ผู้มีฉายาว่าเฮลเบลซเซอร์สินะ?

Andrew : สงครามใกล้เข้ามาทุกที มีแวมไพร์ตนหนึ่งที่เรียกตัวเธอเองว่าราชินีนองเลือดผู้นำเหล่าทัพ

Andrew : การโจมตีละรอกใหญ่ทั่วประเทศเกิดเมื่อวานนี้ พวกมันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้นเอง

Andrew : ฉันคนนี้ต้องไปหยุดเธอ และในกรณีที่ฉันไม่อาจ… ฝากบอกเพื่อนพ่อมดและจอมขมังเวทย์เจ้าทั้งหมดให้เตรียมพร้อม

Andrew : ทริกง่ายๆในร้านนี้ใช้ไม่ได้ผลกับเธอและพรรคพวกเธอหรอกนะ

John Constantine : ให้ตายเถอะ กรูล่ะเกลียดแวมไพร์ใจป็อดที่สู้ด

แอนดริวเดินออกจากหลังจากที่ฝากข้อความถึงคอนสแตนตินและกลุ่ม JLD โดยที่ผู้รอดในร้านชีวิตต่างมึนงง

แอนดริวได้กลับถึงโรงแรมตอนฟ้าสาง เมื่อเปิดจี้ห้อยที่สตีฟมอบมา ก็พบว่า เขาเป็นพ่อของทิกนั้นเอง

ฉบับต่อไป : ค้างคาว ปะทะ ราชินีนองเลือด