TEEN TITANS #3

เรื่อง : Scott Lobdell
ภาพ : Brett Booth, Norm Rapmund
วางจำหน่าย: 23 พฤศจิกายน 2011
สำนักพิมพ์ : DC Comics

บังเกอร์มาแล้ว!

..

 

เมื่อแปดวินาทีที่แล้ว (โคตรจะนานเลยว่ามะ?) ฉันกำลังหนีจากองค์กรชั่วร้ายที่ชื่อ โ.น.แ.ว.ร์. ด้วยแผนการอันสุดจะสมบูรณ์แบบ แต่ในจังหวะที่ฉันควรจะเลี้ยวขวา ฉันดันเลือกเลี้ยวซ้าย ตอนนี้ฉันเลยมาโผล่หน้าห้องขังของสาวน้อยแทน

 

บาร์ท: เป็นไรเปล่าน่ะ? ฟังดูเป็นคำถามโง่ ๆ เนอะ? มามะ ฉันจะพาเธอหนีออกจากที่นี่เอง

กิราน: ไม่นะ… หนีไปเถอะ มันสายเกินไปแล้วสำหรับฉัน

บาร์ท: ฉันคือเจ้าหนูสายฟ้าฟาด – Kid Flash นะน้องสาว ไม่เคยมีอะไรสายสำหรับฉันหรอกน่า

 

ชื่อที่ประตูเขียนไว้ว่า “โซลสติซ”

“ระยะเวลาสองช่วงของปีที่ดวงอาทิตย์อยู่ไกลจากเส้นศูนย์สูตรมากที่สุด”

เอาเถอะ คำอธิบายตามพจนานุกรมแบบนั้นไม่มีประโยชน์เท่าไหร่ สิ่งเดียวที่ผมรู้ตอนนี้คือพวกโ.น.แ.ว.ร์.กำลังจับตัววัยรุ่นยอดมนุษย์… และแน่นอน เราจะเผ่น!

 

 

เฮ้ย เกือบลืมเลย! ฉันคือบาร์ท อัลเลน ฉันเร็วโคตร ๆ

 

สิบสี่ขั้นตอนแหกคุกยอดมนุษย์สำหรับนักวิ่งความเร็วแสง โดย บาร์ท อัลเลน!

ขั้นที่ 1) วิ่ง!

“รอเดี๋ยวนะ โซลสติซ!”

ขั้นที่ 2) “ต้องหาอะไรมาหุ้มตัวเธอไว้ก่อน!”

ขั้นที่ 3) สายยางดับเพลิง คือคำตอบสุดท้าย!

ขั้นที่ 4, 5) แวะชิ้งฉ่องในห้องน้ำก่อน

ขั้นที่ 6) “หวังว่าจะไม่มีใครเห็นจังหวะเมื่อกี้นะ ทีนี้ก็รีบ…”

ขั้นที่ 7, 8 ) จัดการกีกี้โนแวร์ในพริบตา!

ขั้นที่ 9) “… กลับมาที่เดิม”

ขั้นที่ 10) รีบพันตัวโซลสติซไว้ก่อน…

ขั้นที่ 11, 12, 13) รีบวิ่งไปกดรหัสประตูก่อนจะลืม!

ขั้นที่ 14) “ก็เผ่นไปจากที่นี่ไงเล่า”

 

บาร์ท: เชื่อเหอะ ไม่มีที่ไหนแย่ยิ่งกว่าที่เมื่อกี้อีกแล้วล่ะ!

กิราน: เราอยู่ที่ไหนแล้วเนี่ย?

บาร์ท: ถ้าข้อมูลที่อ่านมาไม่ผิดพลาด เมื่อดูจากสภาพแวดล้อมและตำแหน่งดวงอาทิตย์ เราน่าจะอยู่ที่ไหนสักแห่งในทวีปแอนตาร์คติก อาจจะอยู่ใต้วงแหวนเพ็นแด็กต์ลงมาสักร้อยสามสิบไมล์ได้มั้ง ฉันเดาว่าอย่างนั้นนะ

กิราน: เธอวิ่งเร็วมากเลย แต่อย่าหาว่าอย่างนู้นอย่างนี้เลย แต่รองเท้าผ้าใบที่เธอใส่มันยึดเกาะหิมะได้เหรอ?

บาร์ท: เชื่อมือเหอะน่า ฉันมันมืออาชีพ… อุ๊บส์!

 

พูดยังไม่ทันขาดคำเลยแฮะ!

 

 

บาร์ท: เธอบินได้รึเปล่าอ่ะ?

 

บางทีฉันว่าฉันควรจะคิดเรื่องการเป็นยอดมนุษย์ใหม่ให้ดีกว่านี้ซะแล้ว

 

 

บริเวณอุทยานแห่งชาติแบ๊ดแลนด์

ผมไม่อายที่จะบอกว่าที่นี่สวยยิ่งกว่าที่คิด

ณ หมู่บ้านเล็ก ๆ ในเม็กซิโกที่ที่ผมเติบโตขึ้นมา… อมเริกาคือที่ที่พวกผมเชื่อว่าเป็นแดนมหัศจรรย์

 

 

แต่เรื่องแบบนี้มันต้องมาเห็นด้วยตาตัวเองฮะ

ผมเดินทางข้ามประเทศด้วยรถเมล์, รถตำรวจ … พอมาคราวนี้ก็รถไฟ คุณเชื่อผมเถอะฮะ ที่นี่มันแสนจะกิ๊บเก๋วิ้บวิ้วสุด ๆ ไปเลย! ถูกของคุณ ผมมาที่นี่เรื่องงาน แต่ผมไม่ยอมให้งานทำลายความกิ๊บเก๋ในชีวิตผมไปได้หรอก

 

 

และทีนี้… เฮ้ย นั่นมัน… มันดักแด้ยักษ์ที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่ผมจะเคยเห็นมาเลยในชีวิต และยิ่งกว่านั้น… ผมรู้สึกได้ว่า… มันมีชีวิตสินะ? สิ่งเดียวที่ผมแน่ใจตอนนี้ก็คือผมจะไม่ขอดูว่าอะไรอยู่ข้างในแน่!

 

มิเกล: ในนามแห่งองค์พระแม่! ไอ้นี่มันอะไรกันเนี่ย!?

 

ทันใดนั้น ชายแก่คนหนึ่งก็โผล่มาด้านหลังโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียง…

ชายแก่: ไม่รู้แฮะ ตอนฉันขึ้นมามันก็มีอยู่ก่อนแล้ว

มิเกล: ว้าย นี่กะให้ตกใจตายเลยใช่มั้ยฮะเนี่ย!?

 

ขณะเดียวกัน…

โรงพยาบาลรัญเมาท์แมรี่, ลอส แองเจลิส

มอริซ หนึ่งในสามพี่น้อง “ไธรซ์” ที่ปะทะกับทิมและสกิตเต้อร์ก่อนหน้านี้กำลังรักษาตัว…

มอริซ: พยาบาล!? เฮ้ย แล้วคนอื่นไปไหนหมดฟะ!? หันมาทางนี้เซ่- ฉันพูดกับเธออยู่นะเฟ้ย!

พยาบาล: ค่า รู้แล้วค่าคุณมอริซ โบเวียร์ ดิฉันขออนุญาตเรียกคุณว่า “ไธรซ์” ได้มั้ยเอ่ย?

 

และเมื่อเธอหันมามอริซก็รู้ตัวทันทีว่างานเข้าแล้ว…

แคสซี่: ดูจากใบทะเบียนแล้วดูนายจะโชคดีกว่าพี่น้องของนายนะเนี่ย ตอนนี้คนหนึ่งถูกส่งลัดฟ้าไปซีแอทเทิ่ล ส่วนอีกคนก็ถูกส่งไปซาน ดิเอโก้แล้ว ฉันว่าไกลขนาดนั้นพวกนายคงเล่นกลสลับร่างไม่ได้อีกแล้วสินะ

มอริซ: เธอ- เธอไม่ใช่นางพยาบาลนี่!

แคสซี่: ก็ไม่ใช่น่ะสิ ไม่ใช่สักกระนิดเดียวด้วย

แคสซี่: และขอบอกไว้เลยนะว่า ถ้านายไม่ยอมแพล่มเรื่องพวกที่ว่าจ้างนายล่ะก็- ต่อให้นายมีสามชีวิตก็ไม่พอหรอกย่ะ

 

แคสซี่ แซนด์สมาร์คนี่ไม่ใช่ศึกของเธอสักหน่อย แต่ทำไมดูเธอสนุกอย่างนี้นะ?

 

 

เรื่องตลกเกิดขึ้นตอนที่เรากำลังดิ่งลงปากเหวมรณะ…

 

กิราน: ขอตอบคำถามของเธอนะ… แน่ล่ะ! ฉันยังบินได้อยู่!

บาร์ท: เจ๋งเป้ง! ฉันอยากบินได้บ้างจัง… เดี๋ยวนะ เธอใช้คำว่า “ยัง” … หรือว่าพวกโ.น.แ.ว.ร์.เป็นคนเปลี่ยนให้เธออยู่ในสภาพแบบนี้!? เมื่อก่อนเธอหน้าตายังไงอ่ะ? พวกมันบังคับฝืนใจเธอใช่มั้ย?

กิราน: ขอเถอะบาร์ท! คำถามของเธอกำลังทำให้ฉันสมองหมุน!

บาร์ท: โทษที เวลากังวลฉันมักจะคิดมากน่ะ! เข้าใจมั้ย?

ด้วยความน่ารำคาญของบาร์ท กิรานที่ไม่อาจตั้งสมาธิต่อไปได้จึงร่วงลงมาหน้าคะมำ…

กิราน: บินไม่รอดแล้วเห็นมั้ย

บาร์ท: เจ็บแหง ๆ เลยแบบนี้

 

“เพื่อนใหม่” ของผมเป็นคนสุขุมมาก ๆ คนหนึ่ง เราคุยกันเรื่องรังดักแด้นั่น เขาสุภาพมาก ๆ ส่วนผมก็กำลังหิว

 

มิเกล: ขอบคุณนะครับคุณโฮโบ้ที่ไม่จับผมโยนลงไปจากรถไฟ

โฮโบ้: นี่ไม่ใช่รถไฟของฉันสักหน่อยไอ้ลูกชาย ฉันเองก็กำลังหนี- เหมือนนายนั่นแหละ

มิเกล: ทำไมพูดงั้นล่ะฮะ อะไรทำให้คุณคิดว่าผมกำลังหนีล่ะ?

โฮโบ้: รองเท้าไง เจ้าหนูที่มีตังค์ซื้อรองเท้าดี ๆ แบบนี้ไม่จำเป็นต้องลอบขึ้นรถไฟโดยไม่จ่ายค่าตั๋วหรอก

 

มิเกล: บางทีผมอาจเป็นพวกชอบของฟรีก็ได้นี่นา หรือไม่บางทีป่าป๊าของผมอาจเป็นเจ้าของทางรถไฟสายนี้ก็ได้ ผมเลยดอดมาลองขึ้นดูบ้าง

โฮโบ้(?): ดูนายจะใช้คำว่าบางทีบ่อยเหลือเกินนะ

มิเกล: บางทีผมาจจะชอบคำว่าบางทีก็ได้

โฮโบ้(?): บางทีก็น่าจะใช่ หรืออาจจะไม่ก็ได้

โฮโบ้(?): แต่ถ้าตามความคิดของฉัน นายน่าจะเป็นหนึ่งใน “พวกเหนือมนุษย์” พวกนั้น! นายคือคนที่โดนจับในอัลบูเคอร์คีเมื่อไม่กี่วันก่อนใช่มั้ยล่ะ ฉันเห็นนายในข่าว!

โฮโบ้(?): และถ้านายกำลังคิดว่ากำปั้นชาวสีม่วงของนายจะทำให้นายแตกต่างล่ะก็ ขอบอกเลยว่านายคิดผิด!

 

บ้าฉิบ! มันโดดเตะฉันอย่างกับเด็กเอ๊าะ ๆ เลยแน่ะ!

 

 

โฮโบ้(?): โอ๊ย!? นี่มันอะไรกัน- ก้อนอิฐพลังจิตงั้นเหรอ!?

มิเกล: แหงล่ะสิ- ฉันควบคุมมันได้เฟ้ย นี่ถือว่านายซวยมาก ๆ เลยล่ะ

โฮโบ้จึงถอดหน้ากากเผยโฉม… ที่แท้เขาคือทิม เดร๊คปลอมตัวมานั่นเอง!

ทิม: ฉันไม่กลัวหรอกเฟ้ย… ไม่ว่าจะเป็นนายหรือใครที่คิดจะทำงานกับพวกโ.น.แ.ว.ร์.ก็ตาม

มิเกล: ปีกสวยดีนะ แต่สำหรับเรื่องที่นายพูดน่ะ ฉันไม่เห็นจะเข้าใจอะไรที่นายพล่าม ๆ มาสักอย่างเลยว่ะ เพื่อนยาก

 

ทิม: ฉันไม่ใช่เพื่อนนายเฟ้ย ฉันคือเร้ดโรบิ้น และฉันจะเตะก้นนายให้กระเด็นเลย

มิเกล: นายจะทำได้ไง เพราะเดี๋ยวนายก็ต้องไปนอนโรง’บาลแล้ว…

 

เอ๊ะ เดี๋ยวนะ – – เมื่อกี้หมอนี่พูดว่าไงนะ?…

 

 

มิเกล: เฮ้ย พูดจริงป่ะเนี่ย!? นายคือเร้ดโรบิ้นคนนั้น!?

ทิม: ใช่น่ะสิ  แล้วไหงนายถึง…

มิเกล: ฉันเป็นแฟนคลับนายมาหลายเดือนแล้วนะ! ฉันเห็นประกาศเตือนภัยที่กำลังคุกคามพวกยอดมนุษย์วัยเยาว์อย่างเรา ๆ อยู่ นายคือเหตุผลที่ทำให้ฉันจากแดนเม็กซิโกบ้านเกิดเมืองนอนมา – – ฉันมานี่ก็เพื่อตามหานายไง!

มิเกล: ฉันสาบานกับตัวเองไว้ว่าถ้าเจอนายจะกอดแรง ๆ สักทีสองที

ทิม: เอ่อ… ก็… นายกำลังทำอยู่นี่ไง

มิเกล: ทีนี้ ฉันอยากร่วมทีมกับนายจัง

ทิม: เฮ้ย… แต่ฉันไม่เคยป่าวประกาศว่าจะตั้งทีมยอดมนุษย์เลยนะเฟ้ย ฉันแค่ประกาศไปว่าเราควรรวมพลังกัน

มิเกล: ก็ครือกันนั่นแหละว้า… ทีมของเรา หน่วยปฏิบัติการเฉพาะกิจที่จะต่อสู้ด้วยเหตุผลเดียวกันไง

 

ทิม: ฉันอยากจะเชื่ออยู่นะว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญ แต่นายที่กำลังตามหาตัวฉันจู่ ๆ ก็กระโดดเข้ามาในตู้ขบวนที่ฉันซ่อนอยู่พอดี๊พอดีเนี่ยนะ?

มิเกล: ฉันเองก็กำลังคิดว่าความศรัทธาของฉันคงไม่ใช่สิ่งที่นายเรียกว่า “ความบังเอิญ” หรอกนะ? พระเจ้าน่ะวางแผนไว้ให้เราหมดแล้วสหายรัก คิดดูสิ! นายคิดว่าเรื่องมหัศจรรย์อย่างนี้จะเกิดขึ้นได้เพราะความบังเอิญงั้นเหรอ? ฉันมิเกล โฆเซ่ บาราแกน และฉันไม่ได้มาที่นี่เพราะความบังเอิญหรอก

 

มิเกล: ทีนี้เราก็เป็นเพื่อนกันแล้ว – – บอกหน่อยดิ อะไรอยู่ในดักแด้นั่นอ่ะ?

ทิม: เธอชื่อสกิตเตอร์ เท่าที่บอกได้คือ… เอ่อ… เธอหลับอยู่น่ะ

มิเกล: ไหงชื่อเธอถึงทุ… อ้าวเฮ้ย ทำไมรถไฟก็จอดอีกล่ะ?

ทิม: มันควรจะจอดในสามร้อยไมล์ข้างหน้าสิ – – โอ๊ะ มิเกล มานี่สักแป๊บได้มั้ย?

มิเกล: บังเกอร์

ทิม: บังเกอร์อะไรของนายฟะ?

มิเกล: พอฉันออกปฏิบัติการ – – โปรดเรียกฉันว่า บังเกอร์

 

 

มิเกล: แล้วตอนนายถอดชุดนี้ออก ฉันควรเรียกนายว่าอะไรดี?

ทิม: ก็เรียกเร้ดโรบิ้นเหมือนเดิมสิฟะ

มิเกล: ไม่แฟร์เลยอ่ะ แต่ – – ก็ได้ ตอนนี้ฉันมาแล้ว และ… เอ่อ ฉันว่าสถานการณ์ไม่ค่อยจะสู้ดีนะ?

ทิม: มันคือสถานการณ์ที่ไม่สู้จะดีกว่านะไงล่ะเฟ้ย

มิเกล: นี่ฉันคงไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ย ดูเหมือนคนพวกนี้กำลังโดนสะกดจิตอยู่นะ นายดูสิ พวกเขาเดินตาลอยมาเชียว

ทิม: อีหรอบนี้ฉันเห็นด้วยนะ บังเกอร์

 

ทิม: เหตุผลที่ฉันพาสกิตเตอร์ข้ามประเทศด้วยรถไฟก็เพราะไม่อยากเจอเรื่องยุ่งยาก

มิเกล: นายคงไม่ได้คิดว่าโ.น.แ.ว.ร์.ส่งคนพวกนี้มาหรอกนะ?

ทิม: ไม่หรอก คนพวกนี้คนละวัยกันเลย

 

ทิม: โ.น.แ.ว.ร์.น่ะเน้นเล่นงานเฉพาะคนที่อายุยี่สิบลงไป นายจะว่าไรมั้ยถ้าฉันจะทิ้งนายไว้ที่คนเดียวสักแป๊บ

อะไรนะ?

มิเกล: ไม่สักกระติ๊ดเดียวเลย ฉันน่ะเป็นพวกลุยเดี่ยวมาตั้งแต่เกิดอยู่แล้ว นายไปให้สบายเถอะ ให้ฉันรับมือคนเดียวดีกว่า แบบนั้นคล่องมือคล่องเท้ากว่าเยอะ

 

ทิม: งั้นเดี๋ยวมา! ฉันมีความคิดดี ๆ แล้ว!

มิเกล: ตามสบายเลย

หวังว่าผมจะทำได้อย่างที่โม้

 

ต้องรีบลากพวกเขาไปให้ห่างจากสาวน้อยในรถไฟขบวนนี้

 

มิเกล: ดูพวกคุณจะจัดงานต้องรับให้เราอย่างสมเกียรติมาก ๆ

แต่เจ๊ของผมพูดถูก

ผมยังต้องฝึกอีกเยอะถึงจะบังคับให้อิฐพลังจิตพวกนี้บินได้

หวังว่าเร้ดโรบิ้นจะไม่เห็นสภาพของผมตอนนี้นะ!

 

ผมเองก็หวังว่าตัวเองจะไม่เห็นสภาพของหมอนั่นในตอนนี้

ตอนนี้ผมมีเรื่องต้องรีบทำด่วน… ผมต้องรีบขึ้นมาบนนี้ บนเสาสัญญาณต้นที่สูงที่สุดของเมือง

ใครก็ตามที่กำลังสะกดจิตคนข้างล่างต้องแพร่สัญญาณออกไปด้วยอะไรบางอย่าง– – ไอ้นี่ไงล่ะ กล่องใบนี้ดูสะอาดเอี่ยมอ่องทั้ง ๆ ที่เสาทั้งต้นมีแต่เหล็กขึ้นสนิม เชื่อสิว่าถ้าผมทุบมันทิ้งล่ะก็ – –

 

 

ทันใดนั้นมือเหล็กข้างหนึ่งก็โจมตีทิมสุดแรง!

 

“ข้าเรียกตัวเองว่าเดทริตัส – – ก่อนหน้านี้ข้าคือขยะจักรกลที่กำลังจะถูกทำลายแต่ข้ากลับได้ภูมิปัญญามาแทน หลังจากนี้เมื่อใดก็ตามที่สิ่งประดิษฐ์ของข้าสำเร็จลุล่วง ข้าจะกำจัดสิ่งที่พวกเข้าเรียกว่ามนุษยธรรมให้หมดไปจากโลก”

ทิม: เอาล่ะ ฟังนะ ข้อแนะนำเล็กน้อย: อย่าเพิ่งปูดปูมหลังของตัวเองให้คนแปลกหน้าฟัง เพราะเวลามีฉากย้อนอดีตทีไร ตัวละครที่เล่ามักจะตายก่อนทุกที

“ข้าไม่กังวลหรอกเจ้าหนูเพราะข้าจะเปลี่ยนความทรงจำที่เราพบกันของเจ้าไปจนหมด เจ้าจะกลับไปหาสหายและเดินทางต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

ทิม: แกทำงั้นได้ด้วยเรอะ?

 

ครู่ต่อมา…

ทิม: เดทริตัส เดทริตัส… ต้องจำไว้ จำไว้…

 

มิเกล: เจ๋งจริง! นายเพิ่งไปไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ ชาวบ้านเป็นปกติและแจ้นกลับบ้านกันไปหมดแล้ว ถามหน่อยดิว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ทิม: ฉัน… เดทริ… เด… “ฉันโดดเตะเสาโทรทัศน์ที่มีอุปกรณ์ปล่อยสัญญาณสะกดจิตและทำให้ทุกอย่างกลับเป็นปกติไง”

ทิม: “ฉันใช้ระเบิดขนาดเล็กที่เก็บไว้ยามฉุกเฉินระเบิดมันจนสิ้นซาก คราวนี้ที่นี้ก็ปลอดภัยไร้ราคีคาว เราไปกันดีกว่า”

มิเกล: ฉันว่าเราน่าจะอยู่ต่ออีกสักหน่อยนา จะได้สืบหาด้วยว่าใครเป็นเจ้าของอุปกรณ์ที่ว่า…

ทิม: “ไม่จำเป็นหรอก ไปกันเต๊อะ”

 

 

มิเกล: ฉันมีคำถามเล็ก ๆ น้อย ๆ อีกข้อหนึ่งนะ – – สาวน้อยในดักแด้คนนั้นน่ะ เธอชื่อซีลีนใช่มั้ย?

ทิม: เฮ้ย แต่ฉันยังไม่ได้บอกชื่อเธอให้นายรู้นี่หว่า

มิเกล: ก็ใช่ไง

 

มิเกล: เธอบอกฉันเองต่างหาก

ซีลีน: พว- – พวกคุณเป็นใครกัน? แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไงกันคะ!?

กลับมายังบริเวณวงแหวนเพ็นแดกต์

บาร์ท: ไหง- ไหงมีถนน… โผล่มาที่นี่ได้ล่ะเฮ้ย…

บาร์ท: แต่… เราอาจจะเข้า… ไปข้างในได้…

บาร์ท: ก่อนที่มัน…

ฉันกำลังจะพูดว่า “ก่อนที่มันจะสายเกินไป”

 

..

ตอนต่อไป:

ไททั่นส์รวมพลถล่มซุปเปอร์บอย!

..

คุยกันท้ายเล่ม

เล่มนี้รับจาก kojeng มาทำเป็นพิเศษเล่มหนึ่งครับ เพราะตอนนี้น้องเขาไม่ค่อยว่าง แต่ก็ดีเพราะเล่มนี้ผมค่อนข้างชอบมากเป็นพิเศษ เพราะฉากหลบหนีของบาร์ทและถนนในท้ายเล่ม

          ถนนที่โผล่มาอย่างพิศดารในท้ายเล่มนั้นน่าจะมีชีวิตครับ ผมเดาว่าเขาคือแดนนี่เดอะสตรีท หนึ่งในสมาชิกดูมพาโทรล จากจักรวาลก่อน แดนนี่เป็นถนนมีชีวิตที่จะวาร์ปไปมายังที่ต่าง ๆ ได้ ผมยังไม่มั่นใจเท่าไหร่นะครับ แต่ดูจาก Preview เล่มหน้าแล้วคิดว่าน่าจะใช่ ยังไงเล่มหน้าคงจะมีเฉลยแน่

          ขอบคุณที่รับชมครับ