Wonder Woman #4 – Blood

เรื่อง : Brian Azzarello

ภาพ : Cliff Chiang

วางจำหน่าย : 21 ธันวาคม 2011

สำนักพิมพ์ : DC Comics

 

เมื่อทั้งชีวิตของเธอเป็นแค่เรื่องโกหก วันเดอร์วูแมน จึงตัดสินใจทิ้งพี่น้องและเกาะของเธอซะ

ไร้ซึ่งองค์หญิงของพวกเขา เหล่าอเมซอนจะทำอย่างไรเมื่อต้องเผชิญหน้ากับความโกรธเกรี้ยวของเฮร่า!

ดาร์เฟอร์ (ประเทศซูดาน)

แอรีส: ว่าไง น้องชาย

อพอลโล: นรกมันสกปรกจริงๆ (ตรงนี้เป็น pun ของฝรั่ง hello = hell low คนเขียนน่าจะแค่พยายามบิ้วนิสัยตัวละครขึ้นมาแค่นั้น เพราะตั้งแต่เล่มหนึ่ง พี่แกก็ pun ออกมาเต็มเลย คงไม่ได้จะสื่ออะไรพิเศษ)

 

แอรีส: อะไรนำเจ้ามาที่นี่ละ?

อพอลโล: ข้าแค่เป็นห่วงท่าน

แอรีส: โกหก

อพอลโล: ไม่นะ จ้าวสงคราม ข้าพูดความจริง

แอรีส: ไม่ สงคราม งั้นหรอ… เป็นไอเดียที่ดี บ้างก็คงบอกว่านั่นเป็นไดเดียที่วิเศษเลย

แอรีส: ฮา! เลือกที่จะฝันในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้สินะ (แอรีสและอพอลโลชนแก้วกัน) เชียร์

อพอลโล: แด่ท่านเลย จ้าวสงคราม ชายผู้มีความสำคัญเหนือใคร โดยเฉพาะในยามนี้

แอรีส: ก็นะ พวกเรา(แอรีสและสงคราม)ก็แค่ทำให้โลกหมุนไป…

 

“…จนควบคุมไม่ได้” – แอรีส

ณ กรุงลอนดอน

 

เฮอร์มีส: โซล่า ข้าเป็นห่วงนางเหลือเกิน

โซล่า: ฉันก็ด้วย… ฉันคิดว่าเธอเลือกคบคนผิดกลุ่ม (หล่อนสูงขึ้นมาหัวโด่กว่าใครเพื่อนเลย)

เฮอร์มีส: หลังจากที่นางได้เรียนรู้เรื่องทั้งหมดและปฏิกิริยาที่นางมีต่อเรื่องนี้ ข้ารู้สึกว่ามันแปลกมากที่นางกลับมาฉลอง ณ เวลานี้

โซล่า: เธอเปล่า เธอกำลังแบ่งปันต่างหาก เธอชอบดนตรีพวกนี้ คนพวกนี้ก็ชอบดนตรีพวกนี้… สิ่งนี้เรียกว่าสังคม

(ถ้าใครอ่าน JL เล่ม3 แล้วยังจำกันได้ จะมีฉากที่ไดอาน่าพูดว่าเธอชอบเพลงร๊อค สงสัยจะจริง)

สไตรฟ์: จริงหรอ? แหม รู้แบบนี้ทำให้ข้ารู้สึกดีขึ้นมาจากข้างใน… หรือว่าจะเป็นเพราะไอ้นี่หว่า (แชมเปญ) เอาเถอะ อะไรก็แล้วแต่ ยังไงซะ ข้าก็ชอบความรู้สึกนี้ ดังนั้นข้าว่าข้าจะเอามันไป แบ่งปัน บ้างดีกว่า…

 

สไตรฟ์: น้องสาวจ๋า มามะ มาดื่มด้วยกันหน่อย

วันเดอร์ วูแมน: อย่ามาล้อเล่นกับฉัน สไตรฟ์

สไตรฟ์: ข้าเนี่ยนะ? ไม่มีวันหรอก

สไตรฟ์: หืมม บางทีเมื่อกี้ข้าอาจจะพูดเว่อร์ไปหน่อย เอาน่า ไดอาน่า เจ้าไม่เห็นหรอว่าข้าพยายามทำดีกับเจ้าอยู่นะ?

วันเดอร์ วูแมน: พยายาม เจ้าทำได้แค่นั้นแหละ

สไตรฟ์: ถึงยังไงซะ พวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว และในครอบครัวนี้ก็มีอยู่ด้วยกันแค่ 2 ประเภท พวกที่จะคอยกัดเจ้าแบบขำๆ…

สไตรฟ์: และพวกที่จะฆ่าเจ้าแบบจริงจัง

สไตรฟ์: ดังนั้นจำคำข้าไว้แล้วก็…

 

“…จงดื่มให้แด่ครอบครัวซะ” – สไตรฟ์

ในขนาดเดียวกัน ณ เกาะสวรรค์ (Paradise Island)

เดสซ่า: พายุลูกนี้ ท่านฮิพโพลิต้า ความโกรธของมัน–

ฮิพโพลิต้า: –เป็นความโกรธของหญิงที่ถูกดูหมิ่น

 

เดสซ่า: ทหาร–

ฮิพโพลิต้า: ไม่นะ เดสซ่า หยุดก่อน เฮร่ามีเหตุผลที่นางมาที่นี่ ในขนาดที่เจ้าและพี่น้องของเราไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ มันคงเป็นทางดีที่สุดถ้าข้าจะเผชิญหน้ากับนาง คนเดียว… ราชินีต่อราชินี

“ยัยนั่นบางทีก็เป็นยัยตัวแสบ…” – สไตรฟ์

 

สไตรฟ์: …ได้เหมือนกัน

โซล่า: ด่าไม่ดูตัวเองเลย

สไตรฟ์: อุ๊ย ข้าชักจะเริ่มชอบเจ้าขึ้นมาแล้วสิ

เฮอร์มีส: ข้าว่าเจ้าอย่าไปรังควานนางตอนนี้เลยสไตรฟ์ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ช่วงนี้

สไตรฟ์: ข้าว่าท่านเข้าใจเจตนาของข้าผิดแล้วละพี่ชาย ตอนนี้นางเหลือตัวคนเดียว…

เฮอร์มีส: เจ้าเห็นใจนางงั้นรึ สไตรฟ์? ขอร้องเถอะ เจ้านั่นแหละที่เป็นคนพราก 2 แม่ลูกคู่นี้

สไตรฟ์: ข้าแค่เปิดเผยเรื่องจริง… พวกนางแยกกันเอง

 

สไตรฟ์: ท่านเองก็เถอะ อย่ามาทำเป็นรําแพนขนใส่ข้าหน่อยเลย ในเวลาแบบนี้ข้าไม่ล้อเล่นด้วยหรอกนะ

เฮอร์มีส: ถ้างั้นก็ดี เรามาพูดกันแบบจริงจังเลย เฮร่า นางจะต้องตามมาล้างแค้นแน่…

สไตรฟ์: ถูกต้องที่สุด ดังนั้นถ้าเรามาเริ่มจากเด็กนี้ก่อน นางอาจจะ…

สไตรฟ์จับไปที่ท้องของโซล่า แต่วันเดอร์วูแมนเข้ามากระชากมือของเธอออก และเอาแก้วแชมเปญที่แตก เสียบลงไปที่มือของสไตรฟ์

 

วันเดอร์ วูแมน: ดื่มให้แด่ครอบครัวงั้นหรอ? เด็กในท้องนั่น ฉันจะเป็นคนปกป้องไว้เอง…

วันเดอร์ วูแมน: ในขนาดที่เธอได้แสดงให้ฉันเห็นแล้วว่าสำหรับเธอ คำว่าครอบครัวมันมีความหมายแค่ไหน

สไตรฟ์: นั่นคือสิ่งที่ข้าแสดงให้เจ้าเห็นงั้นหรอ? (สไตรฟ์เลียเลือดบนมือของนาง)

สไตรฟ์: งั้นข้าขอให้สัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก

สไตรฟ์: แต่เมื่อวันนั้นมาถึง เจ้าเองจะเป็นคนเสียใจที่ไม่ได้ทำมันลงไป

“เจ้าดูถูกข้า…” – เฮร่า

 

ฮิพโพลิต้า: นั่นไม่ใช่สิ่งที่ลูกปรารถนาจะให้มันเกิดขึ้น องค์เทพธิดา (ฮิพโพลิต้าก้มหัวแสดงความเสียใจและความเคารพต่อเทพเจ้าของนาง)

เฮร่า: เคารพข้างั้นรึ? ณ ตอนนี้เนี่ยนะ? ขอร้องละฮิพโพลิต้า… หลังจากสิ่งที่เจ้าได้ทำลงไป

ฮิพโพลิต้า: ลูกทำลงไปเพื่อปกป้องลูกสาวของลูก

เฮร่า: ลูกสาวของสามีข้า! ของสามีข้า!

เฮร่า: ข้าอาจเป็นราชินีของเหล่าทวยเทพ… เทพธิดาแห่งหญิงสาว… แต่สุดท้าย ก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง

 

เฮร่า: เจตนาของเจ้า… ข้าไม่สนมันหรอก แต่สิ่งที่เกิดขึ้น นั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้ข้าโกรธ…

เฮร่า: ทำไมกันฮิพโพลิต้า? ทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้กับข้า? กับผู้หญิงด้วยกัน?

เฮร่า: เขาพูดอะไรถึงทำให้เจ้ารักเขาขนาดนี้? ข้าควรจะทำยังไงเขาถึงจะ…

เฮร่าสัมผัสได้ถึงอเมซอนคนอืนๆ ที่ยืนล้อมนางไว้

เฮร่า: นักรบของเจ้า…

เฮร่า: พวกเขารีบเข้ามาช่วยเจ้า

อลีก้า: พวกข้าจะปกป้องท่านราชินีจนวินาทีสุดท้าย

 

ฮิพโพลิต้า: พวกนางขัดคำสั่งของข้า

เฮร่า: พวกเขาจงรักภักดีต่อเจ้า เจ้าควรที่จะภูมิใจ

ฮิพโพลิต้า: นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ข้าควรจะรู้สึกในเวลานี้

ฮิพโพลิต้า: เจตนาของลูก… มันทำให้ลูกสูญเสียทุกสิ่ง ลูกสาว… และความศรัทธาของท่าน

ฮิพโพลิต้า: ราชินีเฮร่า… องค์เทพธิดาของลูก… โปรดให้อภัยลูกด้วย

 

เฮร่าง้างขวานขึ้น แต่สุดท้ายเธอก็ทำมันไม่ลง

เฮร่า: ราชินีฮิพโพลิต้า…

 

“ข้าก็อยากให้เป็นเช่นนั้น” – เฮร่า

ย้อนกลับมา ณ กรุงลอนดอน

โซล่า: เฮ่ ฉันอยากบอกว่าคืนนี้ฉันสนุกมาก

วันเดอร์ วูแมน: นานๆ ครั้งปล่อยให้ตัวเองได้เป็นอิสระมันก็รู้สึกดีเหมือนกัน

โซล่า: ลองเล่าให้ฟังหน่อยสิถ้างั้น หลังจากที่ฉันต้องผ่านอะไรมาตั้งเยอะแยะ…

วันเดอร์ วูแมน: ได้สิ ฉัน… ? (ไดอาน่าหันกลับไปเจอโซล่านอนกุมขมับอยู่บนเตียง) เธอโอเคไหม?

โซล่า: นอกเหนือจากที่ทั้งชีวิตฉันเละเทะไปหมดนะหรอ?

โซล่า: สมัยตอนอยู่บ้าน… โอ๊ยให้ตายเถอะ ฉันคงเรียกมันแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว และก็คงไม่ได้กลับไปที่นั่นอีกแล้ว ใช่มะ?

วันเดอร์ วูแมน: ฉันให้เธอกลับไปไม่ได้

โซล่า: ทำไมละ?

 

โซล่า: ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าที่ฉันพยายามจะพูดก็คือ ที่นั่นเป็นบ้านของฉันก็เพราะฉันไม่เคยทิ้งมัน

โซล่า: ตัวบ้านนะใช่ แต่ความรู้สึกอย่างอืนไม่เคยมีอยู่เลย

วันเดอร์ วูแมน: ฉันทิ้งบ้านของฉันมา… ความจริงที่ว่าฉันเกิดขึ้นจากดิน มันเป็นสิ่งที่สร้างฉัน… มันทำให้ฉันไม่เคยรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขา รู้สึกแตกต่างจากพี่ๆ คนอืน

โซล่า: แต่นั่นไม่ใช่ความจริงอีกแล้ว

โซล่า: ฉันเองคงพูดเรื่องพี่สาวอะไรกับเธอไม่ได้เพราะฉันไม่เคยมีครอบครัวมาก่อน

โซล่า: พ่อฉันเองก็อยู่ในคุก อยู่มาตั้งแต่ตอนที่ฉันยังเด็กๆ เลย

วันเดอร์ วูแมน: เขาทำอะไรหรอ?

โซล่า: บางอย่างที่เลวร้ายมาก จนทำให้เขาต้องติดคุกไปชั่วชีวิต

โซล่า: ส่วนแม่นะหรอ? แม่เองก็ทำความผิดบางอย่างเอาไว้ที่ฉันให้อภัยไม่ได้…

โซล่า: จนท่านเสียไป

โซล่า: ดังนั้นบ้านสำหรับฉันนะหรอ? มันก็เป็นแค่คำๆ หนึ่งเท่านั้นแหละ บางทีมันอาจจะดีสำหรับฉันที่ไม่มีบ้านก็ได้

เมื่อไดอาน่าฟังเรื่องของโซล่า มันฉุดให้เธอได้นึกคิดอะไรบางอย่าง

 

ไดอาน่าเปลี่ยนไปใส่ชุดวันเดอร์ วูแมนของเธอเมื่อได้ฟังเรื่องราวของโซล่า

วันเดอร์ วูแมน: เฮอร์มีส… ฉันขอแลกดาบและโล่นี้กับท่าน

เฮอร์มีส: ได้สิ

 

วันเดอร์ วูแมนแลกดาบและโล่ของเธอกับคทาคะดูเซียสของเฮอร์มีสเพื่อใช้พาตัวเธอกลับมายังเกาะสวรรค์ แต่สิ่งที่เธอพบ กลับไม่ใช่พี่น้องและแม่ของเธอ

วันเดอร์ วูแมน: ไม่นะ…

 

วันเดอร์ วูแมน: ท่านแม่… ลูก… ลูกทำผิดไปแล้ว ลูกใช้อารมณ์แทนที่จะฟังเหตุผลของท่าน และ…

วันเดอร์ วูแมน: ลูกขอโทษในสิ่งที่ลูกได้พูดออกไป ในสิ่งที่ลูกได้กระทำต่อท่าน ทำร้ายความรู้สึกของท่าน

วันเดอร์ วูแมน: ท่านคู่ควรมากกว่านี้ ลูกเป็นลูกของท่าน เป็นเลือดเนื้อของท่าน

วันเดอร์ วูแมน: มันเป็นสิ่งที่ลูกปรารถนามาโดยตลอด และลูกได้เป็นแล้ว แต่…

วันเดอร์ วูแมน: ตอนนี้ มันกลับสายเกินไปเสียแล้ว… ได้โปรดอภัยให้ลูกด้วย

 

วันเดอร์ วูแมน: ได้โปรด

“ข้ามีข่าวที่น่าแปลกใจเกี่ยวกับพ่อของเรา จ้าวสงคราม…” – อพอลโล

 

แอรีส: เขารักเรางั้นหรอ?

อพอลโล: ข้าบอกว่าแปลกใจ ไม่ได้บอกว่าตกใจ… ตอนนี้ท่านพ่อหายตัวไป อันที่จริง จากคำทำนายของนางพยากรณ์ของข้า เขาไม่มีตัวตนอยู่แล้ว มากกว่า

แอรีส: ถูกฆ่างั้นหรอ?

อพอลโล: นั่นต้องใช้ผู้ที่มีสายเลือดของเขาเท่านั้น

แอรีส: อ๋อ ข้าเข้าใจที่เจ้ามาเยี่ยมข้าในครั้งนี้ละ

แอรีส: เสียใจที่ต้องบอกกับเจ้า แต่ข้าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับซูสอีกแล้ว บอกตามตรง ข้าไม่สนใจด้วยซ้ำ

อพอลโล: นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ข้ามาที่นี่ แต่ก็ ถ้าดูจากนิสัยของท่าน มันก็ไม่แปลกถ้าคนอื่นๆ จะสงสัยท่าน ท่านอาจต้องการคนคอยช่วย

แอรีส: ข้านะหรอ? หรือว่าเจ้ากันแน่? จากนิสัยของเจ้า นี่คงเป็นโอกาสสินะ?

อพอลโล: แหม ข้าก็แค่มองโลกในแง่ดีเท่านั้น

แอรีส: ถ้าเจ้าอยากเป็นราชา ก็เชิญตามสบาย ครั้งนี้ข้าขอผ่าน

อพอลโล: ท่านรับปากข้าได้ไหม?

แอรีส: ข้าต้องนอนแล้ว… ใครจะไปรู้ว่าข้าจะรู้สึกยังไงเมื่อข้าตื่นขึ้น

อพอลโล: บางทีข้าก็หวังว่าท่านจะไม่ทำตัวดื้อนัก

แอรีส: ไอ้น้อง… โชคชะตาไม่ใช่สิ่งที่เราจะกำหนดกันได้ มันอยู่ในมือของพวกมนุษย์มาโดยตลอด จงลืมตาของเจ้าแล้วมองดูให้ดีว่าพวกมันกำลังกำอะไรไว้อยู่…

แอรีส: โลกนี้ถูกครองด้วยสงคราม

แอรีส: มันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

 

สงครามแห่งทวยเทพกำลังจะเริ่มต้นขึ้น เมื่อไม่มีซูสมาคอยคุมบัลลังก์เทพ ตอนนี้ก็เป็นทีใครทีมันแล้ว ใครกันจะได้เป็นพระราชาแห่งทวยเทพคนใหม่ และไดอาน่าจะทำยังไงกับการจากไปของแม่เธอ ติดตามได้ในตอนหน้า LOURDES

 

เกร็ดความรู้ท้ายเล่ม

เล่มนี้เปิดตัวแอรีส คู่ปรับตลอดการของวันเดอร์วูแมน แอรีสเริ่มเดิมทีเป็นเหตุผลที่ทำให้ไดอาน่าต้องออกมาจากเกาะบ้านเกิดของเธอเพื่อมาหยุดยั้งเขา

โดยส่วนตัวผมชอบ design ใหม่ของแอรีสมาก ถึงแม่ว่าจะชอบให้เขาดูหนุ่มๆ ดูแข็งแรงมีพลังก็ตาม แต่พอมานึกว่า สงครามเป็นสิ่งที่เหนื่อย ทั้งกายและจิตใจ ไม่แปลกที่คนที่ต้องคุมสงครามทั้งหมดจะดูเหนื่อยและหมดแรง แก่และชราภาพ

เนื้อเรื่องตอนนี้ build เหตุการใหญ่ที่จะเกิดขึ้นในอนาคต แต่ถ้าให้พูดตรงๆ ไอ้เนื้อเรื่องสงครามเพื่อแย่งบัลลังก์เทพก็เคยเกิดขึ้นมาแล้วในช่วงที่ Greg Rucka เขียนหัวเรื่อง Wonder Woman ซึ่งตอนนั้น Athena ก็ชนะและได้เป็นเจ้าแห่งทวยเทพคนใหม่