THE FURY OF FIRESTORM: THE NUCLEAR MEN #3

เรื่อง : ETHAN VAN SCIVER และ GAIL SIMONE
ภาพ : YILDIRAY CINAR
วางจำหน่าย: 23 พฤศจิกายน 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

ฮีลิกซ์ปรากฏกาย!

..

 

ศูนย์ทดลองนานาชาติซี-เทค

คาร์เวอร์: ผู้อำนวยการไซเธอร์คะ? เขาอยากพบคุณน่ะค่ะ

ไซเธอร์: ฉันกำลังยุ่งอยู่เจ้าหน้าที่คาร์เวอร์

คาร์เวอร์: ฉันรู้ค่ะแคนเดซ… แต่เขาฟื้นแล้ว หมอบอกว่าบางทีเขาอาจจะจำอะไรได้

 

ไซเธอร์: เธอมีภาพอยู่กับตัวใช่มั้ย?

คาร์เวอร์: ใช่ค่ะ แต่ฉัน…

ไซเธอร์: อย่าอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ เจ้าหน้าที่คาร์เวอร์ ตอนนี้เรากำลังเผชิญภัยก่อการร้ายกลางเมืองใหญ่ในอเมริกา คุณไม่เห็นรึไง

คาร์เวอร์: ที่จริงฉันหวังว่าคุณจะไม่ให้เขาดูภาพพวกนั้น มันโหดร้ายเกินไป

ไซเธอร์: แน่ล่ะ ชีวิตน่ะเป็นเรื่องโหดร้ายนี่นา

พวกเธอเดินมาจนถึงห้องทดลองขนาดใหญ่ห้องหนึ่ง…

คาร์เวอร์: คุณอยากอยู่ตามลำพังรึเปล่าคะ?

ไซเธอร์: ถึงยังไงฉันก็เหมือนตัวคนเดียวอยู่แล้วล่ะ ไม่ว่าฉันจะชอบหรือไม่ชอบมันก็ตาม

 

“สวัสดีแคนเดซ”

 

“วันนี้ช่างสวยงามจริง ๆ ที่รัก ผมว่าเราน่าจะไปปิคนิคนะ”

 

คาร์เวอร์:รับทราบ ทีมไฮยีน่า… ผู้อำนวยการไซเธอร์คะ ทีมไฮยีน่าต้องการกำลังสนับสนุน

ไซเธอร์: ทีมไฮยีน่าคงพอรับมือไฟร์สตอร์มได้แค่คนเดียว เห็นรึยังว่าชีวิตน่ะโหดร้ายแค่ไหน

ไซเธอร์หันกลับมาหาชายร่างยักษ์ผู้ซ฿่งเคยเป็นอดีตคนรักของเธอ…

ไซเธอร์: ฮีลิกซ์… โรเจอร์ คุณจำวันที่เราไปปิคนิคกันได้รึเปล่า? จำได้มั้ย?

โรเจอร์: ช่าย ปิคนิค… วันนั้นผมไม่สบายอยู่ที่โรงพยาบาล ผมอยากทำให้คุณเซอร์ไพรส์ก็เลยไปรับเด็ก ๆ ที่เนิร์สเซอรี่… จากนั้นผมก็ไปรับคุณ เราขับรถกินลมผ่านอ็อตเตอร์ครีกขึ้นไปบนเขา ผมย่างปลากินสองตัว ผมยังจำได้ดีแคนเดซ

ไซเธอร์: เอาล่ะ เจ้าหน้าที่คาร์เวอร์ ขอภาพด้วย

 

ไซเธอร์: โรเจอร์ คุณเป็นคนแรก ๆ ที่ได้สัมผัสกับระบบปฏิบัติการไฟร์สตอร์ม เป็นคนแรก ๆ เลย คุณมักหัวเราะเสมอและเรียกตัวเองว่า “มนุษย์อวกาศแดนสนธยา”

 

ไซเธอร์: โครงการของเรานั้นตั้งอยู่บนแนวคิดที่ว่าประเทศใดที่มีปฏิบัติการนิวเคลียร์ควรจะมีไฟร์สตอร์มเป็นผู้พิทักษ์เพื่อรับมือความเสียหายที่อาจจะเกิดขึ้นและลดงบประมาณการป้องกันภัยที่แม้แต่ประเทศร่ำรวยหลาย ๆ ประเทศก็ไม่อาจจะจ่ายได้ ทั้งหมดนี้ล้วนอาศัยระบบปฏิบัติการของสไตน์ คุณคือผู้กล้าของเรา โรเจอร์ คุณคือไฟร์สตอร์มแห่งอเมริกา

 

ไซเธอร์หยิบภาพชุดหนึ่งขึ้นมาเปิด

ไซเธอร์: ภาพนี้คือนางพยาบาลที่รักษาคุณ โรเจอร์

ไซเธอร์: ส่วนนี่คืออ็อตเตอร์ครีก… ผู้รอดชีวิตคนสุดท้ายทรมานจากอาการตาบอดและเนื้องอกอยู่หลายสัปดาห์ก่อนตาย

ไซเธอร์: ส่วนนี่คือรถของเรา โรเจอร์ คุณสามารถทำให้มันวิ่งได้ถึงห้าสิบไมล์ทั้งที่ทั้งที่ตัวเครื่องและยางล้อไหม้เป็นตอตะโก ลูกชายกับลูกสาวตัวน้อย ๆ ของเรานั่งอยู่ที่เบาะหลัง

 

ไซเธอร์: และครั้งสุดท้ายที่คุณสัมผัสร่างฉัน มันช่างนุ่มนวลจนฉันต้องกรีดร้องแทบขาดใจ

ไซเธอร์: มือของคุณทำให้ผิวกายของฉันกลายเป็นแบบนี้

ไซเธอร์: เพราะงั้นคุณจึงถูกขังอยู่ในห้องนี้มาสามปี คุณเข้าใจเรื่องทั้งหมดรึยังโรเจอร์?

โรเจอร์: ผม… เข้าใจแล้ว

 

โรเจอร์: คุณรู้มั้ย แคนเดซ เราน่าจะหาโอกาสดี ๆ พาลูก ๆ ไปเที่ยวอ็อตเตอร์ครีกอีกสักครั้ง

ไซเธอร์: ดีสิคะ เดี๋ยวเราจะไปด้วยกันนะที่รัก แต่ก่อนอื่น ท่านประธานาธิบดีมีภารกิจให้คุณทำ เราอยากให้คุณช่วยจัดการผู้ก่อการร้ายวัยรุ่น… ประเทศชาติกำลังต้องการคุณอยู่

โรเจอร์: อา ภารกิจของผม…

ไซเธอร์: คุณสามารถเทเลพอร์ทไปยังพิกัดนี้ได้ใช่มั้ยที่รัก? คุณใช้ยังพลังแบบนั้นได้ใช่มั้ย?

โรเจอร์: ขอโทษจริง ๆ แคนเดซ แต่ประเทศกำลังต้องการผม เราคงต้องไปปิคนิคกันทีหลังแล้ว ถึงตอนนั้นผมจะโอบกอดคุณไว้และประทับใบหน้าจุมพิตทุกส่วนสัดของคุณนะ ที่รัก

 

ชะแว้บ!

 

วอลตั้น มิลส์, เพ็นซิลวาเนีย

บ๊ะ ช่ายล่ะ กลายเป็นว่ามีใครที่ไหนก็ไม่รู้ส่งไอ้บ้าที่ทำท่าทำทางอย่างกับนักฆ่าในเกมเมทัลเกียร์มาจัดการไอ้กระจอกที่กองอยู่บนพื้นนั่น ไอ้กระจอกที่ฉันแสนรังเกียจ เจสัน รัช… ไม่ต้องห่วงหรอก หมอนั่นเองก็คิดแบบเดียวกันกับฉัน

 

ไฮยีน่า: เฮ้ ไอ้หนูแข้งทอง ฟังฉันนะยะ ดับเครื่องตัวเองซะ ไม่งั้นแม่เป่าขมองเจ้านี่แน่

 

แต่เหนือสิ่งอื่นใด ตอนนี้เราสองคนกำลังแย่ ต้องขอบคุณวิทยาศาสตร์เฮงซวย ดูเหมือนว่าพวกรัฐบวมจะอยากให้เราสองคนตาย… เพราะไอ้เจสันแท้ ๆ เลย

 

 

ไม่ว่ามันดูดยาอะไรเข้าไป ดูเหมือนยาจะทำให้พวกมันหัวเราะไม่หยุดอย่างกับสติไม่ค่อยดี ไม่รู้สิ เจ้าพวกนี้มันมีพี่เสกเป็นไอด้อลรึไงกัน ทั้งหมดนี้เพราะเจสันแท้ ๆ เพราะเรื่องนิวเคลียร์บ้าอะไรสักอย่าง มันทำให้เราต้องเจอเรื่องแบบนี้

 

 

 ไฮยีน่า: เอาไงดีคุณเรย์มอนด์ขา? ติ๊กต่อกติ๊กต่อก…

ทอนย่า: อย่านะรอนนี่ ทำสิ่งที่ถูกต้องเถอะนะ

 

เจสัน: ถึงยังไงมันก็ฆ่าเราอยู่ดี เรย์มอนด์

ไฮยีน่า: จะยิงไม่ยิง แกไม่มีทางรู้หรอกย่ะ หุบปากซะ แกกำลังทำให้ฉันฮา

 

ฉันทำไม่ได้… แม่ของฉัน… พวกมันเป็นพวกรัฐบาลนะ… ส่วนฉันมันก็แค่… แค่เด็กคนหนึ่ง

 

รอนนี่: ก็ได้ ๆ ฉันยอมแล้ว

ไฮยีน่า: โอเคเก๋กู้ด พวกแกสองคนนี่ ไม่สมควรจะมาอยู่ในสภาพแบบนี้เล้ย

เจสัน: ศาสตราจารย์สไตน์เลือกฉัน เขาอยากให้ฉันเป็นไฟร์สตอร์ม

 

ไฮยีน่า: ศาสตราจารย์สไตน์งั้นเหรอ คุณรัช? คนที่หักหลังประเทศของเราเนี่ยนะ?

เจสัน: เธอ… เธอพูดเรื่องอะไร?

ไฮยีน่า: เฮ่ เฮ่ เปล่าเลย แกรู้มั้ยว่ามันทำอะไรไว้ก่อนตาย?

เจสัน: เขา… เขาเป็นมะเร็ง เขาอยู่โรงพยาบาลกับครอบครัวก่อนจะตาย

ไฮยีน่า: ผิดแล้วคุณรัช นั่นเป็นเรื่องที่เราแต่งขึ้น พวกเราคุมสื่อไว้หมด พวกเขาจะเสนอข่าวเท่าที่เราบอก… ความจริงน่ะ หมอนั่นขายระบบปฏิบัติการไฟร์สตอร์มต่างหากล่ะ เจสัน

ไฮยีน่า: เขาขายมันให้เกาหลีเหนือ, ให้อิหร่าน, ให้ลิเบีย

 

ไฮยีน่า: หมอนั่นคงคิดว่าเงินมหาศาลที่ได้มันยังไม่พอล่ะมั้ง เพราะงั้นมันก็เลยลอบส่งขายระบบปฏิบัติการให้กับศัตรูของอเมริกา… มันตายเพราะทรยศประเทศตัวเองต่างหาก เจสัน

 

เจสัน: โกหก

ไฮยีน่า: เปล่าเลย แกก็รู้ดี

เจสัน: แล้วทำไมต้องเป็นฉันล่ะ? ทำไมเขาส่งมันมาให้ฉัน?

ไฮยีน่า: เพื่อทำบุญทำทานล่ะมั้ง? ไม่ก็คงมีจุดประสงค์อะไรสักอย่าง

 

ไฮยีน่า: พวกแกถูกจับกุมแล้ว จงปิดพลังตัวเองลงเดี๋ยว พวกแกถือเป็นสมบัติของพวกเรา

..

ทอนย่า: เดี๋ยวก่อน

 

 

ทอนย่า: อย่า… อย่าขยับ พวกคุณต้องไม่ใช่คนของรัฐบาลแน่ วางอาวุธลงแล้วชูมือขึ้นเดี๋ยวนี้

 

โอย พระเจ้าทรงโปรด ขออย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับเธอเลยนะ! อย่าเป็นอะไรไปเพราะพวกเราเชียว ได้โปรดเถอะ

 

เจสัน: เดี๋ยวก่อน! เดี๋ยว เราจะทำตามที่พวกแกบอกทั้งหมดแล้ว

ไฮยีน่า: แหงล่ะ แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่มีประโยชน์อะไรกับเราน่ะคุณรัช

 

เจสัน: ปล่อยเธอไปนะ พวกเราจะยอมทำทุกอย่างแล้ว

มิลเล่อร์: เสียใจด้วยว่ะเจ้าหนู

ปัง!!

 

“ม่ายยยยยยยยย!”

 

ผมโตมากับชีวิตลุ่ม ๆ ดอน ๆ คนส่วนใหญ่มักจะมองผมเป็นหนอนหนังสือ… เป็นอัจฉริยะ แต่คนพวกนั้นไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับผมหรือพ่อเลยสักนิด พ่อทั้งไม่เคยเคี่ยวเข็ญผม ไม่เคยตีผม

 

แต่ถึงอย่างนั้นพ่อก็ไม่เคยยอมให้ผมผลักภาระความรับผิดชอบ พ่อสอนให้ผมกล้าเผชิญหน้ากับความจริงเสมอ ไม่ว่าความจริงนั้นจะโหดร้ายเพียงใด เพราะอย่างนั้นผมจึงรักพ่อ ถึงแม้ว่าการเผชิญความจริงมักทำให้ชีวิตไม่อภิรมย์ก็ตามที

 

 

ตอนนี้ผมต้องยอมรับความจริงที่เลวร้ายที่สุด… เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้เป็นเพราะผมเอง

 

เป็นความผิดของผม คนที่ผมรักต้องตายโดยที่ผมไม่เคยสารภาพความในใจให้เธอรู้ นี่เป็นความผิดของผมเอง ผมทนแบกรับมันไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

 

เจสัน: ฉันสามารถบีบแกทั้งที่สวมเกราะให้กลายเป็นก้อนขยะได้… ฉันสามารถฝังแกได้ทั้งเป็น… ฉันสามารถสับแกเป็นหมื่นชิ้นพันชิ้นได้ด้วยปลายนิ้ว แกเข้าใจที่ฉันพูดรึเปล่าวะหา!?

 

รอนนี่: รัช… เจสัน… พอเถอะ

รอนนี่: นายไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อยเจสัน… นายไม่ใช่คนแบบนั้น

พอกล่อมให้เจสันสงบลงแล้วเขาก็วางมาดผู้ชนะหันไปสั่งพวกไฮยีน่า

รอนนี่: เธอน่ะ รีบพาพรรคพวกเพื่อนเพี้ยนของเธอไปจากที่นี่ซะ

ฉันไม่ได้ชอบมันหรอก ไม่เลยสักนิด แต่ฉันทนดูมันเดินออกนอกลู่นอกทางไม่ได้

 

รอนนี่: เจสัน… ทอนย่ายังไม่ตาย

เจสัน: อะไรนะ?

รอนนี่: เราต้องรีบพาเธอไปโรงพยาบาล เข้าใจมั้ย?

แต่ทันใดนั้นเองเสียงอันน่าสะพรึงพลันดังขึ้น… ฮีลิกซ์มาถึงแล้ว!

โรเจอร์: โรงพยาบาล… เป็นความคิดที่ดีชะมัด

รอนนี่: นี่มันเรื่องอะไรฟะเนี่ย?

ดูท่าไม่ค่อยจะดีเสียแล้ว

 

โรเจอร์: ฉันคือผู้พิทักษ์แห่งอเมริกา พวกแกเลือกรุกรานผิดที่แล้ว เพราะตอนนี้พวกแกกำลังเผชิญกับฮีลิกซ์!

เจสัน: ฉันจะถามอีกทีนะ นี่มันเรื่องอะไรฟะเนี่ย?

ในสายตาของกัปตันโรเจอร์นั้น มองเห็นเด็กหนุ่มทั้งคู่เป็นทหารนาซีไปเสียแล้ว!

 

โรเจอร์จัดการซัดพวกเขากระเด็นภายในชั่วพริบตา!

โอเค ดูเหมือนตำแหน่งมือขว้างโดนไอ้ยักษ์ทีมตรงข้ามพุ่งเข้าชนซะแล้วสิ งั้นมาดูกันว่าทีนี้มือขว้างจะแก้เกมยังไงเมื่อสองมือสามารถขว้างพลังงานนิวเคลียร์ออกไปได้

 

รอนนี่ยิงพลังจากมือโจมตีใส่ฮีลิกซ์อย่างจัง แต่มันกลับไม่เป็นอะไรเลยแถมยังถูกสวนกลับมาอีกต่างหาก!

 

นั่นไงล่ะ เล่นเป็นพวกเหนือมนุษย์มันช่างห่วยแตกสิ้นดี

 

เจสัน: ไม่เป็นไรนะเรย์มอนด์ ฉันได้ตัวนายแล้ว ดูท่าเราคงสู้ไอ้ยักษ์นี่ไม่ได้แน่

รอนนี่: คิดงั้นอ่ะ? ฟังนะ… เราต้อง… ต้องเรียกเจ้าฟิวรี่ออกมา

แต่ยังไม่ทันพูดจบ ฮีลิกซ์ก็ตามขึ้นมาซัดทั้งคู่อย่างรวดเร็ว!

โรเจอร์: วันนี้เหมาะแก่การปิคนิคจังเลย

 

ลุกสิไอ้บ้านั่นกำลังจะฆ่าแกแล้วนะรอนนี่ เรย์มอนด์ ลุกสิ ลุกได้แล้ว

 

รอนนี่: ฟิวรี่ไงรัช ต้องเรียกเจ้านั่นออกมา

เจสัน: ฉันทำไม่ได้!

เจสัน: ฟังนะ ตอนนั้นมันเกิดขึ้นเพราะเราต่อสู้กัน แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้โมโหนายอีกแล้ว

อ้อ เพราะงี้นี่เอง

 

รอนนี่: เย้ย แกรู้ป่าวว้าเพื่อน ฉันเคยเห็นทอนย่าแก้ผ้าด้วยนะเฟ้ย

เจสัน: … เอ็งว่าไงนะ?

 

ดูเหมือนว่าเราคงหมดโอกาสเป็นเพื่อนกันแล้วล่ะ โทษทีว่ะเจสัน

 

โรเจอร์: พวกแกมุดหัวอยู่ไหนกันหว่า?

 ..

“นี่ พี่บึ้ก”

 

ผัวะ!!!!

 

ผมไม่สามารถพูดอะไรได้อยู่พักใหญ่ เสียงสั่นสะเทือนดังลั่นแก้วหูของพวกเรา

 

 

รอนนี่: โอย ให้ตาย เรากลับมาอยู่ในสมองของเจ้านี่อีกแล้ว!

เจสัน: มันจำเป็น เราต้องลองหาวิธีควบคุมฟิวรี่ให้ได้… เราต้องบังคับมันได้สักวิธีสิ เราต้องพามันออกไปให้ไกลจากทอนย่า ก่อนที่มันจะเผาป่าให้เป็นทะเลเพลิงไปซะก่อน

 

เรารู้สึกได้ ถึงจะอยู่ในหัวฟิวรี่ หรืออยู่ที่ไหนก็ตาม แต่ฮีลิกซ์มันแข็งแกร่งจริง ๆ

 

 

เหมือนแต่ละหมัดของมันแฝงไว้ด้วยพลังงานนิวเคลียร์ เราไม่ได้ยินอะไรเลยนอกจากเสียงระเบิดกึกก้องจากแต่ละหมัดที่มันต่อยออกมา เรารู้สึกในตอนนั้นเอง… ว่าเราคงต้องตายอยู่ในร่างนี้แน่

 

รอนนี่: ตายแน่ เราตายแน่

เจสัน: ฉันรู้แล้วโว้ย เงียบสักที! … ไม่ว่าคุณจะเป็นใครแต่ผมรู้ว่าคุณอยู่กับพวกเราข้างในนี้ เพราะงั้นช่วยเราที ช่วยเราโต้กลับทีเถอะ

 

เจสัน: เชื่อมต่อ

..

ฟิวรี่: เชื่อมต่อ

เป็นเพราะทอนย่า ผมจึงไม่อาจลงมือฆ่าหน่วยรบพวกนั้นอย่างเลือดเย็น

 

แต่ตอนนี้ผมต้องรอดไปให้ได้ ผมต้องพาทอนย่าไปโรงพยาบาล ขอโทษนะครับพ่อ… นี่เป็นความผิดของผมอีกแล้ว

 

โรเจอร์: ฉัน… อยาก… ไป…

โรเจอร์: ปิค… นิค…

..

ฟิวรี่พลันตัดคอฮีลิกซ์ด้วยเชือกนิวเคลียร์ที่สร้างขึ้นมาอย่างง่ายดาย!

ผมขอโทษ

 

รอนนี่: นี่เรา… นี่เราชนะแล้วเหรอ?

เจสัน: ฉันไม่คิดอย่างนั้นหรอก เราไม่ได้ชนะ

ผมเสียใจ

 

ณ โรงพยาบาลวอลตั้น มิลส์…

หมอ: คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ ไม่งั้นผมจะเรียก…

คลิฟฟอร์ด: แกจะไม่เรียกใครมาที่นี่ทั้งนั้น หมอ

หมอ: แต่คุณไม่มีสิทธิ์ยึดโรงพยาบาลแห่งนี้

คลิฟฟอร์ด: หมอ ที่ฉันมีในมือคือชื่อและที่อยู่ของลูกสาวแกทั้งสามคนว่ะเฮ้ย ทีนี้ถ้าฉันจะเอาอะไรเดี๋ยวฉันเรียกเอง

จากนั้นคลิฟฟอร์ดก็กลับเข้ามาในห้องพักที่ถูกน้ำแข็งเกาะอยู่ทั่วผนัง…

คลิฟฟอร์ด: ผู้อำนวยการไซเธอร์หรือครับ? ช่าย เธอ… เธอปลอดภัย ผมมั่นใจครับว่าไม่มีผลข้างเคียงใด ๆ ทั้งสิ้น เธอแค่สั่นนิด ๆ เท่านั้นเอง

 

ไซเธอร์: ฉันไม่สนใจเรื่องนั้นแล้ว เจ้าหน้าที่คาร์ไมเคิล ตอนนี้ไฟร์สตอร์มนอกกฏหมายหายสาบสูญ เราต้องเพิ่มระดับการปฏิบัติการ ฉันอยากให้คุณไปหาพ่อแม่ของพวกมัน… ฉันอยากให้คุณลากคอมันมาให้ฉัน เข้าใจมั้ย?

 

“ชัดเจนอย่างยิ่งครับท่านผู้อำนวยการ”

..

ตอนต่อไป:

GLASTNOST