LEGION LOST #3

เรื่อง : FABIAN NICIEZA
ภาพ : PETE WOODS
วางจำหน่าย:9 พฤศจิกายน 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

เร้ดเรจเผยโฉมหน้า!

..

เมืองเร้ดเลคฟอลส์, มินเนสโซต้า

เก้าสิบสี่ชั่วโมงหลังเชื้อแพร่กระจาย

เทลลัส: ไวรัสกำลังระบาดหนัก… ดีเอ็นเอมนุษย์นับไม่ถ้วนกำลังรวมเข้ากับ… ดีเอ็นเอต่างดาว และกำลังเปลี่ยนพวกเขา

เทลลัส: ชายคนนี้… ทำได้เพียงเฝ้ามองลูกสาวของเขาจากไป… โดยที่ไม่อาจช่วยเหลือได้

 

เทลลัส: อีกคนหนึ่งกำลังหวาดกลัว… เพราะใบหน้าของเขากำลังละลาย

เทลลัส: จะดีมั้ยถ้าเราบอกเขา… ว่าเขากำลังวิวัฒนาการกลายเป็นชาวโพรเทียน

 

เทลลัส: และผู้หญิงคนนี้… ผู้ที่อยู่ห่างไปหลายร้อยไมล์… กำลังสงสัยกับสิ่งที่เกิดขึ้น

เทลลัส: และอีกไม่นานคงจะสร้างปัญหาให้เรา

 

เทลลัส: แล้วนี่คืออะไรกัน ทิมเบอร์วูล์ฟ? … เธอล่ามนุษย์ต่างดาวเท่านั้นหรือ? … ทำไมไม่ล่าสิ่งมีชีวิตอื่น…

 

พวกเราทั้งหมด ทั้งฉัน, ไวลด์ไฟร์, ไทร็อค และดอว์นสตาร์กำลังเชื่อมต่อจิตกันผ่านเทลลัส

 

 

ในขณะที่เทลลัสเองก็กำลังเชื่อมจิตกับโลกทั้งใบ

แต่ผมไม่อยากได้ยินความคิดของคนพวกนั้นเลย… ผมไม่อยากรู้สึกถึงความเจ็บปวด, ความกลัว, ความชอกช้ำและความหวังของคนพวกนั้น ไอ้ยักษ์ครึ่งบกครึ่งน้ำใช้ชีวิตกับภาพพวกนี้ได้ยังไงนะ?

 

บางทีมันอาจใช้วิธีเดียวกับที่ฉันใช้ปิดกั้นกลิ่นและเสียงก็ได้

 

ฉันหวังว่าจะไม่ต้องรับมือเรื่องพวกนี้ ไม่ต้องเผชิญหน้ากับพวกมัน ไม่ต้องมาติดแหง่กอยู่ในปี 2011 และกำลังทำอะไรอย่างอื่นอยู่ ฉันไม่อยากจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแบบนี้ และที่สำคัญที่สุด ถ้าฉันกำลังโกรธ…

 

ฉันอยากได้ใครมาระบายอารมณ์

 

ด้วยโทรจิตของเทลลัสเราได้เห็นโลกที่ดำเนินต่อไป ผู้คนมากมายกำลังติดเชื้อ และเหล่าซุปเปอร์ฮีโร่ที่กำลังปฏิบัติการ

 

โรงแรมจิ้งหรีดเมืองเร้ดเลคฟอลส์ – ศูนย์บัญชาการสมาพันธ์ยอดมนุษย์

เก้าสิบห้าชั่วโมงหลังเชื้อแพร่กระจาย

 

หลังจากนั้นพักหนึ่ง เทลลัสก็ตัดเราออกจากระบบและทำการค้นหาด้วยตัวเองต่อไป

 

วูล์ฟ: มันจะดำอยู่ในคลื่นพลังจิตต่อไปอีกนานแค่ไหนกัน?

ไวลด์ไฟร์: ก็เท่าที่จำเป็นน่ะทิมเบอร์วูล์ฟ เราไม่สามารถหาวิธีรักษาโรคระบาดกลายพันธุ์ได้ตราบใดที่ยังไม่รู้ว่าอลาสเตอร์รอดรึเปล่า

 

พวกมันกำลังเชื่อมสายระโยงระยางของอุปกรณ์ที่เพิ่งกู้ซากกลับมา ส่วนฉันน่ะไม่ค่อยถูกกับเครื่องมือไฮเทคสักเท่าไหร่ ซึ่งก็เป็นการดีต่อเครื่องมือพวกนั้นด้วยเหมือนกัน

 

ไทร็อค: ช่วงที่ยานเวลาระเบิด… ตอนที่อลาสเตอร์กำลังกลายพันธุ์เป็นไฮเปอร์ซาเปี้ยน ฉันเห็นเกทส์เปิดประตูเทเลพอร์ทพอดี… ฉะนั้นบางทีมันมันอาจจะรอดก็ได้ ถึงเพื่อนของเราจะไม่ก็เถอะ

 

ฉันได้กลิ่นของเกทส์และคาเมเลี่ยนเกิร์ลตอนที่เกิดระเบิด แต่ฉันไม่เห็นได้กลิ่นอลาสเตอร์สักนิด

 

ไทร็อค: ทำไมล่ะวูล์ฟ นายคิดว่ายังมีอะไรที่เราควรสนใจมากไปกว่านี้อีกเรอะ?

วูล์ฟ: ไอ้นี่ไง

ในโทรทัศน์ นักข่าวกำลังรายงานข่าวการเสียชีวิตปริศนาในรอบสามวันที่ผ่านมา

“… ขณะนี้ ยังไม่ทราบแน่ชัดว่าเป็นฝีมืองูยักษ์แมมโบ้, จระเข้หรือสัตว์ร้ายใดกันแน่”

 

ไทร็อค: ฉันรู้ว่านายอยากช่วยเหลือผู้คน มันเป็นหน้าที่ของสมาพันธ์ก็จริงแต่…

วูล์ฟ: แต่อะไร ไท? ตอนที่เราเชื่อมต่อกัน เทลลัสเปิดภาพของมันให้เราดู เราจัดการกับไอ้ฆาตกรรายนี้ได้!

วูล์ฟ: เราติดแหง่กอยู่ที่นี่มาสามวันแล้ว แล้วเราก็ไม่ได้รู้อะไรเพิ่มขึ้นสักอย่างเดียว… ทำไมอุปกรณ์ของพวกเราไม่ทำงาน, เราจะกลับบ้านได้ยังไง และไอ้เรื่องไวรัสนี่อีก!

วูล์ฟ: มีคนติดเชื้อมากเท่าไหร่แล้ว? แล้วพวกเราทั้งหมดติดเชื้อด้วยรึเปล่า? เสื้อผ้าของพวกเราปนเปื้อนด้วยสารพิษใช่มั้ย? แล้วพวกเราล่ะ พวกเรากลายเป็นพาหะไปแล้วรึเปล่า?

ไวลด์ไฟร์: ตอนนี้เทลลัสกำลังหาตัวอลาสเตอร์ ดอว์นนี่ก็กำลังหาร่องรอยสแกนล่อน* ส่วนฉันกับไทก็กำลังซ่อมเซ็นเซอร์เพื่อใช้ตรวจหาไฮเปอร์ซาเปี้ยนคนอื่น… นายช่วยแนะนำวิธีที่ดีกว่านี้ให้หน่อยได้มั้ยล่ะ?

 

(*หมายถึงดร.ปีเตอร์ สแกนล่อน ผู้ติดเชื้อไฮเปอร์ซาเปี้ยนที่ปรากฏตัวในเล่มก่อน)

 

 

ฉันอยากคำรามใส่พวกมันสักที ฉันอยากไปสูดอากาศบริสุทธิ์ อยากไปย่ำดินย่ำทราย และฉันอยากอยู่คนเดียว… หมาป่าอาจจะอยู่รวมกันเป็นฝูง แต่มันอยู่รวมกันก็เพื่อออกล่าเหยื่อ

 

วูล์ฟ: แต่ในยุคที่ประวัติศาสตร์คลุมเครือนี่ เรามีคนรู้จักที่พอจะช่วยเหลือเราได้ตั้งหลายคนไม่ใช่รึไง?

 

ไทร็อค: นายจะบอกให้เราไปหาซุปเปอร์แมนแล้วบอกเขาว่า “เฮ้ย คาล เราต้องการความช่วยเหลือ” โอย ไม่เอาล่ะ เราจะทำให้เขาติดไวรัสที่มีฤทธิ์ถึงตาย!

ไวลด์ไฟร์: หรือไม่มันก็อาจเปลี่ยนพี่แกเป็นปิศาจร้ายไปเลยก็ได้ รอดูสถานการณ์อยู่เฉย ๆ ดีกว่า บางทีถ้าเราพยายามมากไป อะไร ๆ อาจจะแย่ลงก็ได้

วูล์ฟ: แล้วถ้าไอ้ “สัตว์ร้าย” ที่ในทีวีว่า เป็นหนึ่งในผู้ติดเชื้อล่ะ? เราจะไม่ทำอะไรหน่อยเลยเรอะ?

 

ก๊อก ๆ

“รูมเซอร์วิสมาแล้วค่ะ”

..

ขณะเข้าด้ายเข้าเข็ม รูมเซอร์วิสก็โผล่มาแบบไม่ทันตั้งตัว

ไทร็อค: เทลลัส ตื่นเร็วโว้ย!!!

 

โชคยังดีที่เทลลัสตื่น เขาจึงสะกดจิตให้รูมเซอร์วิสเห็นทั้งสี่คนเป็นแก๊งเด็กกลุ่มหนึ่ง

ไทร็อค: เยี่ยมมากเทลลัส

วูล์ฟ: ช่าย ช่าย แกเจ๋งมากที่ควบคุมจิตใจเจ้าของโรงแรมกับสาวใช้ได้อยู่หมัด

ไทร็อค: ทำไมนายต้องปากเสียอย่างนี้ตลอดเลย?

วูล์ฟ: เพราะเราควรจะเลิกทำอะไรแบบห่วงนั่นห่วงนี่ได้แล้วยังไงล่ะโว้ย! มีคนกำลังซวยเต็มไปหมดเพราะความผิดพลาดที่พวกเราไม่สามารถหยุดอลาสเตอร์ได้ทันเวลา… มันแปลว่าเราต้องรับผิดชอบด้วยการทำอะไรสักอย่าง!

 

ตอนนั้นเอง นักข่าวในทีวีกำลังสัมภาษณ์ข้อมูลจากตำรวจเพิ่มเติม

“… จากแหล่งข่าวที่ไม่ต้องการเปิดเผยตัวกล่าวว่า ไขกระดูกสันหลังของเหยื่อถูกดูดไปจนหมดสิ้น”

 

ให้ดิ้นตาย เห็นมั้ยฉันพูดถูก!

 

วูล์ฟ: บังเอิญจังว่ะ ฆาตกรพอดีทำกับเหยื่อเหมือนกับที่นักรบโร้ดเรจชาวโอคารันทำเลย

 

แหงล่ะ พวกมันก็รู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

 

บรรยากาศชั้นเอ็กโซสเฟียร์, เหนือพื้นโลกเก้าพันกิโลเมตร

เก้าสิบเจ็ดชั่วโมงหลังเชื้อแพร่กระจาย

 

ดอว์นนี่กำลังหาร่องรอยพลังงานของสแกนล่อน เขาคือมนุษย์คนแรกที่แปลงสภาพจากผลของไวรัส โดยกลายเป็นก้อนพลังงานมีชีวิต… เหมือนกับไวลด์ไฟร์ แต่มันไม่ได้สวมชุดเกราะบรรจุภัณฑ์เหมือนแฟนของยัยนี่

 

ฉันไม่เคยหยุดถากถางเธอ เธอเองก็ไม่ค่อยพอใจฉัน

 

 

เทลลัส: ดอว์นสตาร์…

ดอว์นสตาร์: ฉันตามรอยเขาไม่ได้… ฉันเจอเขาพริบตาในการค้นหาครั้งก่อนหน้าเทลลัส

เทลลัส: บางทีพลังงานของเขา… อาจยังกระจัดกระจาย

ดอว์นสตาร์: ถึงอย่างนั้นฉันก็น่าจะหาตัวเขาเจอ! ในยุคสมัยนี้… ยุคสมัยที่โสโครกและล้าหลังนี้!

เทลลัส: ดอว์นสตาร์… เธออาจคาดหวังความสมบูรณ์แบบ… แต่พวกเราที่เหลือไม่ได้บีบให้เธอต้องเป็นอย่างนั้นนะ ไทร็อคกับไวลด์ไฟร์… อยากให้เธอหยุดค้นหาสแกนล่อน เพราะพวกเขายังประกอบเครื่องตรวจสอบไม่สำเร็จ… พวกเขาอยากให้เธอตรวจหาผู้ที่กำลังจะกลายเป็นไฮเปอร์ซาเปี้ยน… ฉันจะช่วยอีกทาง

ดอว์นสตาร์: ขณะที่พวกเขากับพวกเรากำลังทำงานตามหน้าที่…

 

“… ถามหน่อยสิว่าทิมเบอร์วูล์ฟกำลังทำอะไรอยู่?”

 

เมืองดีทร็อยต์เลคส์, มินเนสโซต้า

หนึ่งร้อยชั่วโมงหลังเชื้อแพร่กระจาย

 

ที่นี่คือที่ชันสูตรศพเหยื่อรายล่าสุด

 

นอกจากกลิ่นฟอร์มาลีนและเอธิลแอลกอฮอล์ ฉันได้กลิ่นต้นตอ เรื่องทั้งหมดกระจ่างแล้ว

 

นี่คือการล่า… แต่ไม่ใช่เพื่ออาหาร

วูล์ฟ: มันไปทางตะวันตก ไท… มันกำลังหาตัวพวกไฮเปอร์ซาเปี้ยนคนอื่น

ไทร็อค: นายรู้ไงน่ะบริน?

วูล์ฟ: ฉันได้กลิ่นดีเอ็นเอชาวเดอร์ลันในร่างของศพ

ไทร็อค: ก็ได้ ก็ได้ แล้วนายอยู่ไหน?

วูล์ฟ: กำลังตามมันไป

ไทร็อค: วิ่งไปเนี่ยนะ?

วูล์ฟ: เปล่า ขับรถพวกมันไปเดะ

ไทร็อค: เดี๋ยวนะบริน… นายไปเอารถนั่นมาจากไหน?

วูล์ฟ: เห็นจอดทิ้งอยู่คันหนึ่งน่ะ…

 

ไทร็อค: มันขโมยรถโว้ย! ไอ้โง่นั่นมันกำลังจะ…

ไวลด์ไฟร์: จะไปหยุดฆาตกรรมที่กำลังเกิดขึ้นเพราะความผิดพวกเราสิใช่มั้ย?

ไวลด์ไฟร์: ไม่มีอะไรยืนยันว่าเราจะได้กลับบ้าน ไท เพราะฉะนั้นเราควรจะหาวิธีที่จะเอาตัวรอดในยุคสมัยนี้ได้ และจะดีกว่า…

 

“… ถ้าเรายอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเราได้”

 

ด้วยระบบนำทางพื้นฐาน ฉันเหยียบจนมิดเท่าที่จะมิดได้

ถึงมันจะช้าถ้าเทียบกับมาตรฐานของฉันแต่ฉันก็รู้สึกถึงอิสระ

 

วิทยุตำรวจแจ้งเหตุสัตว์ประหลาดโจมตีที่ศูนย์การค้าเข้ามา

วูล์ฟ: โปรแกรมนำทางระบุพิกัด: ศูนย์การค้าฟาร์โก้ซิ… เฮ้? ทำงานสิ

อ้าว ต้องป้อนข้อมูลด้วยตัวเองเหรอวะเนี่ย?

มีอิสระก็จริง แต่ทุกอย่างรอบ ๆ ตัวนี่มันโคตรล้าหลังเลย

 

ศูนย์การค้าฟาร์โก้

หนึ่งร้อยสี่ชั่วโมงหลังเชื้อแพร่กระจาย

ตำรวจจำนวนมากกำลังปิดล้อมอยู่หน้าห้าง

 

ทันใดนั้นรถสายตรวจคันหนึ่งผลุนผลันเข้ามา!

ไฮเปอร์ซาเปี้ยนมีปีกนั่นคือสายพันธุ์อแน็กเซี่ยน พิราบแห่งจักรวาล เป็นสายพันธุ์แห่งสันติ

โร้ดเรจอันตรายกว่า

 

 

แถมยังสนุกกว่าด้วย

 

มนุษย์อแน็กเซี่ยนยังรอด ที่นี้มาดูกันว่าไอ้เจ้านี่มันจะทำร้ายมนุษย์รึเปล่า?

ให้ดิ้นตาย… ฉันมีพละกำลังเหนือคนปกติ แต่ไอ้นี่มันแข็งแรงกว่าฉันเสียอีก

 

แต่โชคดีที่มันโง่

 

เปิดฉากมาก่อนสิ

 

ทันใดนั้นโร้ดเรจก็กระโจนเข้ามา!

ขอบใจว่ะ

 

แต่ทว่าโร้ดเรจไม่คิดทำอันตรายวูล์ฟแต่อย่างใด มันแค่ปัดเขาจนกระเด็น!

เอ๊ะ ไม่จริงน่า ถ้ามันคิดจะล่าอาหารรสเลิศหรือคิดสังหารผู้ติดเชื้อมันน่าจะโจมตีฉันสิ… แปลกเป็นบ้า

 

มันกำลังมองหาอะไรบางอย่างเป็นพิเศษ

แต่ทำไมมันถึงทำเรื่องเสี่ยง ๆ แบบนี้กันนะ?

 

ขณะเดียวกันพวกคนในศูนย์การค้าก็กำลังถ่ายคลิปเพื่อขายนักข่าวอย่างมันมือ

บางทีถ้าปล่อยให้โร้ดเรจเขมือบไอ้พวกนี้เสียให้หมดก็ไม่เลวเหมือนกัน

 

ที่ศูนย์บัญชาการ ไทร็อคกับไวลด์ไฟร์กำลังเตรียมตัวเดินทาง

ไวลด์ไฟร์: ศูนย์การค้านั่นอยู่ทางตะวันตก เราจะไปถึงที่นั่นในสิบนาที

ไทร็อค: หวังว่า…

“หมอนั่นจะปลอดภัยจนกว่าจะถึงตอนนั้น”

 

วูล์ฟ: แกตามกลิ่นมาใช่มั้ย? แกล่าพวกติดเชื้อใช่มั้ย? แต่แกไม่สนใจฉันเลยว่ะ

วูล์ฟ: แกไม่สนใจผู้ติดเชื้อคนอื่น ๆ เพราะแกมีเป้าหมายเฉพาะ… ฉันได้กลิ่นจากศพเหยื่อของแก และได้กลิ่นจาง ๆ จากร่างของสิ่งมีชีวิตตัวนี้ด้วย… ทีนี้บอกมา ทำไมแกต้องไล่ล่าพวกที่มีดีเอ็นเอชาวเดอร์ลันด้วยล่ะ?

 

โร้ดเรจยังคงไม่สนใจอยู่ดี มันกระโดดเข้าหาชาวอแน็กเซี่ยนที่นอนแผ่อยู่บนพื้น

“พวกแกหยุดเดี๋ยวนี้นะ”

 

วูล์ฟ: เดี๋ยว… อย่าเพิ่งยิง

พี่ทิมเบอร์วูล์ฟอาสาจะเจรจาเอง!

วูล์ฟ: ฉันรู้ว่าแกเข้าใจที่ฉันพูด ถอยออกมาเสียเถอะ… เพราะถ้าตำรวจจัดการแกไม่ได้… ฉันจะจัดการแกเอง

วูล์ฟ: ฉันจะนับถึงสาม ปล่อยผู้หญิงคนนั้นซะ… หนึ่ง

 

“สอง”

..

“สาม”

ทันใดนั้นเล็มทิมเบอร์วูล์ฟพลันพุ่งออกไปจู่โจม!

โอ๊ย เจ็บชะมัด

ฉันพอจะรู้ว่าไวรัสเปลี่ยนสายพันธุ์มีผลกับฉัน แต่ก่อนหน้านี้ฉันไม่รู้ว่ามีผลยังไง

ตอนนี้ฉันรู้สึกได้ว่าเล็บใหม่กำลังจะงอก ซึ่งแบบนี้มันก็สะดวกไม่ใช่น้อย

 

วูล์ฟ: ฉันรู้ มันเจ็บสินะ? โทษที ทีนี้ใจเย็นไว้แล้วเรามาหาวิธี…

เกิดอะไรขึ้น?

ร่างกายของมันกำลังแปลงสภาพเหมือนกับ…

 ..

เพราะอย่างนี้นี่เองมันถึงต้องการดีเอ็นเอชาวเดอร์ลัน

..

“วูล์ฟ ช่วยฉันด้วย!”

 

ที่แท้ คาเมเลี่ยนเกิร์ลกำลังพยายามหาทางคืนชีพ!

 

..

ตอนต่อไป

KILL OR BE KILLED!