DEATHSTROKE #3
เรื่อง : KYLE HIGGINS
ภาพ : JOE BENNETT และ ART THIBERT
วางจำหน่าย: 9 พฤศจิกายน 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

เมื่อเดธสโตรคต้องเผชิญกับคู่ปรับที่เป็นอมตะ ชื่อของมันคือเลกาซี่!

..

 

ความเป็นยอดนักรบแบบดั้งเดิมไหลเวียนอยู่ในสายเลือดของฉัน

 

 

ไม่ว่าจะเป็นอัศวินแห่งชาร์เลอมาญหรือซามูไรใต้อาณัติไดเมียว คนประเภทเรานั้นล้วนแต่เป็นสัญลักษณ์ที่แสดงสันดานดิบของมวลมนุษย์ออกมาเป็นรูปธรรม

 

ภาพของนักล่ากับเหยื่อ… ผู้ล่ากับผู้ถูกล่า

ตลอดมา คนอย่างเราได้รับการเชิดชูและสรรเสริญ มีคนมากมายหลงไหลและหวาดกลัว แต่เหนือสิ่งอื่นใดผู้คนล้วนยำเกรงต่อเรา… และนั่นแหละที่สำคัญที่สุด

 

ในบรรดายอดนักรบที่ต่อสู้เพื่ออาณาจักรยิ่งใหญ่และได้รับความยำเกรงยิ่งกว่าใคร… 

 

ฉันคือยอดนักรบที่สุดของที่สุด

 

แต่โลกเปลี่ยนไปแล้ว ไม่มี “อาณาจักร” ใดควรค่าพอที่จะถวายชีวิตให้อีกต่อไป นอกจากสิ่งเดียว สิ่งซึ่งมีอำนาจสามารถควบคุมได้ทุกอย่าง

 

สิ่งซึ่งสามารถกระตุ้นและขับเคลื่อนทุกชีวิตบนโลกใบนี้

ในยุคสมัยใหม่ มันเปรียบได้กับ “อาณาจักร” ที่ยิ่งใหญ่ยิ่งกว่าอาณาจักรใด

 

 

เงินตรา

ในโลกที่ระบบเศรษฐกิจควบคุมโลก ที่ที่เงินตราจำเป็นต่อหลาย ๆ ชีวิต ความยำเกรงอันสูงค่าที่พึงมีต่อยอดนักรบนั้น…

 

 

ต้องวัดจากจำนวนเงินที่ใครสักคนจะจ่ายให้

 

ณ ตึกแห่งหนึ่ง สเลด วิลสันยอดนักฆ่ากำลังซ้อมต่อสู้กับหุ่นยนต์!

คริสตอฟ: นายคิดว่าผู้ชายที่ใส่ชุดสีเขียวอมม่วงนั่นถูกจ้างมาเชือดนาย?

สเลด: คงเป็นพวกมือใหม่อยากสร้างชื่อล่ะมั้ง

คริสตอฟ: อ่าฮะ แล้วถ้าต่อไปมีพวก“มือไม่ใหม่” มาแทนจะเป็นยังไง?

สเลด: แกหมายความว่าไง?

คริสตอฟ: ฉันก็ว่าจากเรื่องที่นายอุตส่าห์บากบั่นไป “แถลงการณ์” ออกทีวีน่ะสิ ฉันรู้ว่ากระเป๋าใบนั้นทำให้นายของขึ้น แต่นายกำลังทำให้ตัวเองกลายเป็นเป้าปืนเพื่อ “พิสูจน์”… พิสูจน์อะไรสักอย่างที่นายคิด ปัญหามันต้องตามมาแน่

สเลด: มันก็ต้องมีกระทบกันบ้างสิ

คริสตอฟ: ก็จริง

 

สเลด: สนใจแค่เรื่องงานดีกว่าคริสตอฟ… งานที่ยอดเยี่ยมยิ่งใหญ่ จงจดจ่อไว้ที่โคโลราโด้

 

 

สเลด: ไอ้หุ่นบ้านี่ก็ไม่รู้จักพังสักทีนะ

?: แต่ฉันไม่อยากให้มันพังเลย…

 

 

พีบอดี้: เพราะกว่าจะสร้างเสร็จนี่มันนานเอาการเชียวล่ะ

สเลด: พีบอดี้ นายมาสาย

พีบอดี้: แต่ฉันว่าฉันเป็นคนตรงต่อเวลานะ เรื่องความเป๊ะเนี่ยเป็นสิ่งสำคัญถ้าคิดจะรื้อสิ่งประดิษฐ์…

พีบอดี้: มันต้องเป๊ะ

นายพีบอดี้จึงช่วยสหบาทาหุ่นอีกแรงหนึ่ง

พีบอดี้: เอาล่ะ ฉันได้ข่าวลือมาว่า… นายให้คนอื่นจัดหาอาวุธให้ในภารกิจบนเครื่องบินครั้งที่ผ่านมา และก็คงจริงแหง ๆ เพราะนายไม่โทรหาฉันสักแอะ

สเลด: คริสตอฟอยากลองของใหม่น่ะ

พีบอดี้: แล้วไปได้สวยมั้ยล่ะ?

คริสตอฟ: ฉัน… เอ่อ ขอตัวไปโทรศัพท์เตรียมเรื่องโคโลราโดก่อนนะ

 

พีบอดี้: แล้วมีอะไร? ข้อความของนายไม่ได้บอกอะไรฉันเลย

สเลด: ก็ไอ้ภารกิจเหนือฟ้านั่นแหละ… ตามรายละเอียดฉันต้องไปเอากระเป๋าที่ซุกซ่อนความลับนิวเคลียร์มาจากมือของนักค้าอาวุธ แต่ฉันดันค้นพบว่า…

สเลด: มีไอ้นี่อยู่ข้างใน

พีบอดี้: หืม… ดูท่าต้องมีใครคิดร้ายกับนายแหงเลยว่ะ

 

สเลด: ฉันอยากรู้ว่าไอ้ของนี่มันจริงรึเปล่า? และถ้ามีจริง มันมาจากที่ไหน? ฉันคิดว่า “นักออกแบบอาวุธ” ประจำตัวของฉันน่าจะหาคำตอบได้นะ

พีบอดี้: คงต้องใช้เวลาหลายวันอยู่

สเลด: เยี่ยม

พีบอดี้: ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นที่โคโลราโด้

สเลด: ไปหาเอลเมอร์ เบิร์นแฮมไงล่ะ

พีบอดี้: คนที่ชอบทำงานการกุศลน่ะเหรอ?

สเลด: นั่นแหละ

พีบอดี้: มันดัดแปลงปืนเยือกแข็งของฉันเพื่อเอาไปใช้รักษาธารน้ำแข็งขั้วโลกน่ะ

สเลด: ไม่ใช่แค่ปืนของนายหรอก มันศึกษาโครงสร้างอาวุธทุกชนิดเพื่อสร้าง “สังคมที่ดีกว่า”

พีบอดี้: แล้วนายไปหามันทำไมวะ?

สเลด: มีคนจ้างฉันไปฆ่ามัน

 

พีบอดี้: แต่นายก็รู้จักป้อมปราการของมัน ที่นั่นตั้งอยู่กลางภูเขาน้ำแข็งแถมยังมีทหารยามถืออาวุธพิเศษที่ว่าเดินตรวจตรากันยั้วเยี้ยอีก

สเลด: ฉันรู้

พีบอดี้: แล้วนายจะเข้าไปยังไง? จะโรยตัวลงไปกลางดึกเรอะ? หรือว่าจะลอบเข้าไปเงียบ ๆ?

สเลด: ไม่ใช่แบบนั้นแน่

 

ที่ไหนสักแห่งในโคโลราโด

“เบิร์นแฮม!!!”

 

..

ระดับเดธสโตรคยอดนักฆ่าแล้วมันต้องบุกตรง ๆ !

“เล่นเกมกันหน่อยเบิร์นแฮม ยิ่งแกมุดหัวนานเท่าไหร่…”

 

“คนของแกก็ยิ่งตายมากขึ้นเท่านั้น”

“น่าสนใจใช่มั้ยล่ะ? เยี่ยม”

การ์ดติดอาวุธพิเศษกลายเป็นกีกี้ไปในพริบตาเมื่อพบยอดนักฆ่า!

พริบตาเดียวก็กำจัดหน่วยรักษาความปลอดภัยจนหมด!

 

ทันใดนั้นเสียงลึกลับก็ดังขึ้นพร้อมฟาดแส้โจมตี!

..

“นักฆ่ารับจ้างเดธสโตรค… มืออาชีพตัวจริง”

 

“ตราบจนสิ้นลมหายใจ”

..

ศัตรูกลับเป็นนักฆ่าเขียวอมม่วงที่ถูกฆ่าไปแล้ว!

ขณะเดียวกัน เอลเมอร์ เบิร์นแฮมที่กำลังหนีเสือก็ไปปะกับจระเข้ลึกลับเข้าพอดี

?: มุมนั้นเห็นชัดใช่มั้ย เอลเมอร์…  ได้ลุ้นติดขอบสนามเลยสินะ

เอลเมอร์: คุณ… คุณเป็นใคร

?: อย่าสนใจเรื่องของผมเลยครับ ผมไม่ได้สำคัญอะไรหรอก

..

แล้วสองตาของเอลเมอร์ก็เบิกกว้างราวกับได้เห็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในชีวิต!!!

 

สเลด: .ให้ฉันเดา… ไอ้ที่ฉันเชือดไปคงเป็นพี่น้องกับแกสินะ ทีนี้แกเลยมาเอาคืนใช่มั้ย

นักฆ่า: แกคิดอย่างนั้นเหรอ สเลด?

สเลด: เปล่า ที่จริงฉันกำลังคิดว่า…

 

สเลด: ไอ้บีหนึ่งที่ฉันสับเป็นชิ้น ๆ นั่นคงเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีพอ

นักฆ่า: แต่ฉันไม่ใช่มันว่ะ…

 

นักฆ่า: เพราะฉันคือรุ่นอัพเกรดโว้ย ฉันมีความเร็ว ความแข็งแกร่ง และปฏิกิริยาเหนือมนุษย์เหมือนกับแกไงเล่า… ดูเหมือนว่าแกจะไม่อึดอย่างที่เขาลือนะ

 

นักฆ่าเขียวอมม่วงซัดยอดนักฆ่าเดธสโตรคที่ไม่เคยแพ้ใครจนกระเด็นติดฝา!

นักฆ่า: นี่คือผลลัพธ์น่ะสเลด… ทุกการกระทำต้องมีผลลัพธ์และแกกำลังจะได้รู้

นักฆ่า: พวกเราถูกจ้างมาก็เพราะอย่างนี้แหละ พวกเราทำงานสำเร็จเสมอ เราจัดการเป้าหมายไม่มีพลาด ฉันคือเลกาซี่ – Legacy… และตอนนี้ แกคือเป้าหมายของฉัน

สเลด: แกมั่นใจได้ไงว่าแกไม่ได้เป็นแค่ไอ้เพี้ยนใส่ชุดพิลึก…

สเลด: ที่โน้มตัวเข้ามาใกล้จนเกินไป?

 

พี่เดธสโตรคของเราคว้าอาวุธจากอีกข้าง!

ฉับ!!

..

หัวของเลกาซี่หลุดในพริบตาเดียว!

 

“แล้วเบิร์นแฮมเป็นไงบ้าง?”

 

สเลด: ตอนฉันเจอมันก็เท่งทึงไปแล้วล่ะ… ตาซ้ายของมันถูกควักออกมา ตอนนี้ปริศนากระเป๋านั่นก็เลยยากยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

คริสตอฟ: แต่เท่งทึงก็คือเท่งทึง… แม้งานจะทุลักทุเลไปบ้าง แต่มันก็สำเร็จ… นายยังได้ค่าแรงแน่นอน

สเลด: ค่าแรงไม่ใช่ประเด็นว่ะ คริสตอฟ

คริสตอฟ: งั้นอะไรล่ะ?

สเลด: เงินน่ะมันสำคัญก็ต่อเมื่อคนอื่นเห็นว่ามันสำคัญ… มันคือสัญลักษณ์ของความเคารพยำเกรงที่ทำให้รู้สึกว่า “คุ้มค่า” แต่มันไร้ความหมายเมื่อเปรียบกับชื่อเสียงของฉัน

สเลด: ฉันฆ่าไอ้มะเขือม่วงนี่มาสองครั้งแล้ว…

 

“มันทำให้รู้สึกไม่คุ้มโคตร ๆ”

 

พีบอดี้: รู้อะไรมั้ย? ตอนนี้ฉันกำลังสงสัย…

สเลด: ว่าอะไร?

พีบอดี้: คือเรื่องที่เกิดวันนี้ ทำให้ฉันอดคิดไม่ได้ว่าถ้านายสุขุมกว่านี้ นายอาจจะเสร็จงานก่อนปะกับ “ศัตรู” ของนาย… และปัญหาก็จะไม่เกิดขึ้น

สเลด: นั่นคือคำถามใช่มั้ย?

พีบอดี้: ฉันแค่อยากรู้ว่าทำไม ถ้านายกังวลเรื่องงานผิดพลาดนัก… ทำไมนายถึงดึงดันจะทำตามวิธีนี้ล่ะ ทำไมต้องบุกเข้าไปโต้ง ๆ แบบนี้

สเลด: เพราะฉันทำแบบนั้นเสมอไง และถ้าฉันไม่ทำ… พวกมันจะคิดว่าฉันทำไม่ได้

พีบอดี้: แล้วนั่นมันสำคัญนักรึไง?

สเลด: ถูกต้องตรงเผงเลยว่ะ

 

สเลด: ทุกเรื่องในโลกขึ้นอยู่กับการรับรู้น่ะพีบอดี้… มันขึ้นอยู่กับว่าเราทำอะไรได้หรือไม่ได้อย่างที่ “เขา” ร่ำลือบ้าง ที่สำคัญที่สุดคือต้องรักษาชื่อเสียงและความเคารพเอาไว้ให้ได้… เพราะมันคือทั้งชีวิตของแก

สเลด: ญาติมิตรล้มหาย, ครอบครัวตายจาก แต่ตำนานน่ะ…

 

“… ตำนานจะสืบทอดต่อไปไม่รู้จบ”

 

“คุณคิดว่าคุณเหมาะที่จะทำงานนี้สินะ”

 

มาลัค: ใช่แล้วครับ

ชายกลางคน: ทำไมกันล่ะ?

มาลัค: เหตุผลข้อแรกเลยก็คือ… ไอ้ “ทาเล็นท์” ลูกจ้างคนก่อนของพวกคุณน่ะมันยังเก่งไม่พอ

ชายกลางคน: คุณเป็นพวกเหนือมนุษย์รึเปล่า?

มาลัค: จะพูดอย่างนั้นก็ได้ครับ

ชายกลางคน: งั้นก็น่าสนใจ

มาลัค: ถ้าคุณไม่ว่าอะไรผมขอถามหน่อย… อะไรที่ทำให้คุณคิดทำอย่างนี้?

ชายกลางคน: เพราะลูกสาวของเราไงล่ะ คุณมาลัค… ไอ้ชาติชั่วนั่นฆ่าเธอ

 

หญิงกลางคน: เอพริลของฉัน เธอไม่ควรตายแบบนี้

ชายกลางคน: เรามีเงินมหาศาลคุณมาลัค และเราต้องการให้มันตาย… ไม่ว่าจะต้องใช้เงินทองหรือเวลามากแค่ไหนก็ตาม

ที่แท้สามีภรรยาคู่นี้คือพ่อแม่ของเอพริลเด็กสาวที่ถูกเดธสโตรคฆ่าไปในเล่มแรก!

หญิงกลางคน: เรารู้เรื่องการตายของลูกสาวของเราจากบุคคลที่สาม ก่อนหน้านี้เราจ้างมาแล้วสองคนและตอนนี้เราจะจ้างคุณ ถ้าคุณทำไม่สำเร็จอีก เราก็จะจ้างต่อไปเรื่อย ๆ ยี่สิบล้านดอลล่าร์… สำหรับหัวของเดธสโตรค

หญิงกลางคน: นี่เป็นสัญญาชั่วชีวิต… จะสิ้นสุดก็ต่อเมื่อคุณตายหรือมันตาย คุณยังสนใจรึเปล่า?

มาลัค: สนใจมาก ๆ ครับ

ชายกลางคน: งั้นยังมีอีกเรื่องที่ต้องตกลงกันก่อนจะเริ่มงาน คุณสามารถใช้วิธีอะไรก็ได้ที่คุณเห็นว่าสะดวกที่สุด แต่เราต้องขอให้คุณใส่ชุดอุปกรณ์ที่เราเตรียมให้ชุดนี้เพื่อเป็นการบอกให้มันรู้ว่า… เราจะไม่เลิกไล่ล่ามันถึงแม้คุณจะทำไม่สำเร็จก็ตามที และอีกเหตุผลหนึ่ง…

 

“นี่เป็นสีที่เอพริลชอบที่สุด”

 

..

ตอนต่อไป

BLACKHAWKS DOWN