Marvel Comic : Spider-Island : Venom 09 : Epilogue2 : เพราะโลกนี้ไม่ได้มีแต่สิ่งที่สวยงาม

เรื่อง : Rick Remender
ภาพ : Stefano Caselli, Frank Martin
วางจำหน่าย: 16 พฤศจิกายน 2011
สำนักพิมพ์ : Marvel Comics

นี่คือบทส่งท้ายอีกบทหนึ่งของ Event Spider-Island เมื่อ Venom ต้องพบกับความจริงอีกอย่างของสิ่งที่เกิดขึ้นหลังภัยพิบัติครั้งใหญ่ และผลของมันนั้นก็ย้ำเตือนว่าเขานั้นต่างกับ Hero ที่เขาชื่นชมอย่าง Spider-man เพียงไร

.
.
.
หลังจากที่เขาเพิ่งจะร่วมมือกับเหล่า Hero จัดการกับ The Queen มาได้ ตอนนี้ Venom (Eugene “Flash” Thompson) กำลังมุ่งหน้ากลับไปยังที่โรงพยาบาลที่เขาแยกกับ Betty Brant คนรักของเขา

“ฉันเจอเรื่องหนักๆมาตลอดทั้งชีวิตเลย”

“ถูกกดดันจนถึงขีดสุดทั้งทางกายและใจ”

“ทั้งการเล่นฟุตบอล”

“พ่อ”

“ค่ายทหาร”

“ไปรบที่ตะวันออกกลาง”

“เสียขาทั้งสองข้างตั้งแต่เข่าลงไป”

“แต่เรื่องหนักๆที่เจอมาทั้งชีวิตยังเทียบไม่ได้กับสิ่งที่ฉันเจอในช่วงสิบสองชั่วโมงที่ผ่านมานี้เลย”

“พ่อ…”

“ยังไม่มีโอกาสที่จะคิดถึงเรื่องนั้นแบบเต็มๆเลย”

“ยังไม่ได้บอกเรื่องพ่อให้แม่กับเจสซี่รู้เลย”

“ฉัน…ฉันทำไม่ได้ ฉันไม่กล้าเป็นคนบอกพวกเขา”

“ต้องหาเธอให้พบให้ได้ ท่ามกลางความสับสนทั้งหมดนี้ พระเจ้า ขอให้ฉันหาเธอพบเถอะ…”

“เบ็ตตี้…”

“ฉันทิ้งเธอไว้ที่โรงพยาบาล…”

“ทิ้งเธอไว้ตามลำพังท่ามกลางความบ้าคลั่งนี้”

“ไวรัสมันแพร่ไปทางอากาศได้”

“ไม่มีทางที่เธอจะหนีมันพ้น”

“พระเจ้า ขอให้เธอปลอดภัยเถอะ”

“แม้ว่าเธอจะ…”

“…ขอให้เธอปลอดภัยเท่านั้นก็พอ”

ขณะเดียวกันนั้น ชายคนหนึ่งก็วิ่งเปลือยกายเข้าไปในธนาคาร

ที่แท้เขาก็คือรปภ.ของธนาคารแห่งนี้นั่นเอง เขาเป็นคนหนึ่งที่โดนเปลี่ยนเป็นแมงมุมในขณะที่เกิดเรื่อง และเมื่อเขากลับร่างเดิมเขาก็ต้องวิ่งกลับมาที่นี่เพื่อเอาเสื้อผ้าของเขา

แต่ในขณะที่เขากำลังสวมเสื้อผ้าอยู่ ก็มีบางอย่างที่ใหญ่มหึมากำลังพุ่งเข้ามาที่ธนาคาร!

แล้วเจ้าสิ่งนั้นที่เป็นรถถังขนาดมหึมาก็ขับทับรปภ.ผู้น่าสงสารเหมือนกับว่ามันไม่สนใจว่าเขาอยู่ตรงนั้นเลยด้วยซ้ำ!

มันมุ่งไปที่ตู้เซฟใหญ่ของธนาคารและมีแขนกลขนาดใหญ่ออกมาจากมัน

Hijacker : ปล้นไปสามธนาคารในยี่สิบนาที และไฮแจ็คเกอร์ก็เพิ่งจะเริ่มเท่านั้น!

Hijacker : จะกลับบ้านไปอย่างคนรวยก่อนที่พวกตำรวจจะหากางเกงพวกมันเจอเสียอีก

แต่ทันใดนั้นก็มีใครบางคนขึ้นไปบนรถถังของมัน

Venom : แกขับทับผู้ชายคนนั้น

Venom : แล้วแกก็ไม่แม้แต่จะลดความเร็วลงเลยด้วยซ้ำ!

Hijacker : พวกฮีโร่งั้นเรอะ อยากจะทำอะไรก็ทำเลย ถ้าแกคิดว่าแกจะเข้ามาในรถถังไร้เทียมทานของฉันได้

Hijacker : ไม่มีใครทำได้มาก่อนเลยสักคนว่ะ!

เมื่อเจอกับสถานการณ์ที่ไม่คาดฝัน Venom ก็ติดต่อกองบัญชาการ

Venom : แคทรีน ได้ยินหรือเปล่า?!

Katherine : ทั้งที่เราเพิ่งจะปกป้องนิวยอร์คเอาไว้ได้สำเร็จ แต่แค่สิบห้านาทีต่อมาคุณก็ไปหาเรื่องยุ่งๆใส่ตัวอีกแล้วหรือ…

Venom : ใช้ดาวเทียมตามการเคลื่อนไหวของฉันแล้วก็หาข้อมูลของเจ้ารถถังคันนี้ที!

Katherine : เจ้าตัวป่วนนี่ใช้ชื่อว่า “ไฮแจ็คเกอร์” ใช้รถถังที่ไม่มีทางทำลายได้ที่ติดตั้งอาวุธไว้มากมาย ทั้งแก๊สพิษ ทั้งปืน

Venom : เอาเรื่องนะเนี่ย

Katherine : อาวุธหลักที่มันมีติดตัวคือปืนที่ยิงเปลวไฟนิวเคลียร์ออกมาได้

Katherine : เจ้าหน้าที่เวน่อม ชุดซิมไบโอตของคุณไม่สามารถทนทานปืนแบบนั้นได้นะ เจ้าหน้าที่เวน่อม? คุณยังฟังอยู่หรือเปล่า?

Venom : กำลังยุ่งอยู่น่ะ

“ฉันเข้าไปหาเจ้านี่ยังกับเป็นมือใหม่…”

“…ลืมการฝึกฝนที่เคยมีมาทั้งหมด…”

“…ทำให้มันวิ่งเตลิดแบบนี้”

“เจ้านี่มันกำลังแตกตื่นจนคุมไม่อยู่”

รถถังของ Hijacker แล่นพล่านไปทั่วเมือง โดยมี Venom ตามไปติดๆ

แต่ทว่าทันใดนั้นเอง Venom ก็พบว่ามันกำลังมุ่งไปหาแม่ลูกคู่หนึ่งที่กำลังข้ามถนนอยู่!!

เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นในเวลาเพียงชั่ววินาที…

เขามาสายไปเพียงไม่ถึงวินาที และเขาก็ต้องพบกันภาพอันน่าเศร้าและน่าสะเทือนใจเกินบรรยาย

“เหมือนเวลาหยุดลงในเสี้ยววินาทีนั้น…ราวกับว่ามันไม่เคลื่อนที่อีกไปนับล้านปี”

“มันไม่ยอมหายไป”

“เสี้ยวเวลานั้นมันติดตรึงอยู่”

“และตอนนั้นเอง ‘เรา’ ก็ตื่นขึ้น”

ด้วยโทสะที่รุนแรงเกินกว่าจะบรรยาย จิตของ Flash และ Symbiote ก็รวมกันเป็นหนึ่ง และร่างที่แท้จริงของ Venom ก็ปรากฎออกมา!!

Hijacker : อะไรเนี่ย…?! เวน่อมงั้นหรือ?! เจ้านั่นมันคือเวน่อมงั้นหรือเนี่ย?!

มันพยายามใช้ไฟฟ้าช๊อตใส่ Venom แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ

แต่ทันใดนั้นเขาก็เห็นว่ามันกำลังมุ่งเข้าไปหาคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อีกครั้ง!

ครั้งนี้ Venom จะไม่ยอมให้เกิดโศกนาฤกรรมซ้ำรอยอีก!!!

เขาใช้ตัวเองขวางหน้ารถถังเอาไว้เพื่อถ่วงเวลาให้คนหนีไป แม้จะเพียงไม่กี่วินาทีแต่ก็สร้างความแตกต่างได้

แต่สุดท้ายเขาก็สู้แรงรถถังไม่ได้ และมันก็มุ่งหน้าต่อไป

สุดท้ายรถถังที่ใช้ไอพ่นช่วยบินก็มาถึงที่ซ่อนของ Hijacker ใน Cataret New Jersey

และเมื่อมาถึงที่ซ่อนของมันแล้ว Hijacker ก็รู้สึกปลอดภัยพอที่จะออกมาจากรถถัง

Hijacker : สำเร็จแล้วโว๊ย! หลังจากหลายปีอันยากลำบาก…เป็นคนไม่มีความสำคัญ…ในที่สุดวันเวลาเหล่านั้นมันก็จบลงแล้ว!

มันเปิดช่องเก็บของของรถถัง เพื่อดูเงินที่มันปล้นมาได้

Hijacker : ถึงต้องใช้เงินทั้งหมดที่มีไปกับรถถังคนนี้…แต่ในที่สุดมันก็สัมฤทธิ์ผล! ฮ่าๆ! ฉันมีเงินให้ใช้ไม่มีหมดเลยเชียว

แต่ทันใดนั้นเอง

??? : แย่หน่อยนะ…

Venom : …ที่แกจะไม่มีวันได้ใช้มัน

ที่แท้ Venom ก็เกาะใต้ท้องรถถังของมันมา และรอเวลาที่มันจะออกจากรถถัง!!

Venom ฟาดกรงเล็บใส่ Hijacker จนเป็นแผลเหวอะ มันจึงชักปืนออกมาเตรียมจะยิงใส่ Venom

แต่ก่อนที่มันจะทันได้ยิง Venom ก็จับมือของมันบีบจนปืนระเบิด!

“ฉันสามารถที่จะเอามันไปส่งตำรวจได้…”

“ฆาตกรที่ใช้ยานพาหนะฆ่าคน และหลบหนีจากที่เกิดเหตุ…”

“…มันคงต้องติดคุกไปตลอดชีวิต”

“แต่มันไม่คู่ควรจะมีชีวิตอยู่ที่ไหนทั้งนั้น”

ว่าแล้ว Venom ก็ระบายความโกรธแค้นทั้งหมดใส่เจ้าคนชั่วอย่างไม่มียั้งมือ!

“แม่ลูกคู่นั้นนอนตายแหลกเละอยู่ที่ไทม์สแควร์!”

“ถูกพรากทุกสิ่งทุกอย่างไป”

“พวกเขาจะไม่มีทางได้มีงานเลี้ยงวันเกิดอีกต่อไป”

“จะไม่มีทางได้ฟังนิทานก่อนนอนอีกต่อไป”

“ไม่มีทางที่จะได้ไปเที่ยวเล่นที่ชายหาดอีกต่อไป”

“พ่อผู้โศกเศร้าจะไม่มีวันได้สอนลูกชายของเขาให้เล่นฟุตบอล”

“ไม่มีวันได้เห็นลูกของเขามีนัดครั้งแรก”

“ไม่มีวันได้เห็นวันแต่งงานของลูกของเขา”

“ชีวิตของพวกเขาต้องสูญสิ้นไป”

“เพียงเพราะความอยากรวยของเจ้านี่”

หลังจากซัด Hijacker จนยับเยินไม่มีชิ้นดี Venom ก็ยื่นหน้าเข้าไปหามัน

Venom : ร้องขอความเมตตาซะสิ

Hijacker : ได้โปรดเถอะ…ฉัน…ฉันไม่อยากตาย…ได้โปรด…

Hijacker : อะไรก็ได้…แกอยากได้อะไรฉันจะให้…ได้โปรด…

และคำตอบของ Venom ก็คือ…

{กร๊วม!!!!}

{ถุด!!!}

“มันตายอย่างหวาดกลัวและทุกข์ทรมาณ”

“เป็นเพียงความยุติธรรมเล็กน้อย”

คืนนั้น

Betty Brant ได้ไปที่ห้องพักของ Flash Thompson และพบว่าเขากำลังนั่งซึมอยู่คนเดียว

ซึ่งเมื่อ Flash ได้สติจากเสียงเรียกของ Betty พวกเขาก็กอดกันแน่นด้วยความดีใจและโล่งใจที่ต่างฝ่ายต่างก็ปลอดภัย

Betty : เกิดอะไรขึ้นกับคุณหรือ? ฉันเป็นห่วงคุณมากเลย แล้วคุณ…คุณกลายไปเป็น…

“สัตว์ร้าย”

แต่ Flash ก็รู้ว่าในกรณีนี้การพูดความจริงมันจะเกิดเรื่องวุ่นวายตามมามากมาย เขาจึงตัดสินใจที่จะปิดบังความจริงเอาไว้

Flash : ผมตื่นขึ้นมาแบบเปลือยทั้งตัวอยู่บนถนน พร้อมกับคนอื่นอีกเป็นพันๆ ผมเดาว่าผมกลายเป็นหนึ่งในพวกแมงมุมนั่น แล้วคุณล่ะ…?

Betty : มันมีห้องเก็บอุปกรณ์อยู่…ฉันพุ่งเข้าประตูไปแล้วก็ล็อคตัวเองไว้ในนั้น.

Flash : เธอนี่เก่งเกินตัวจริงๆเลยนะแบรนท์ คุณหาที่หลบซ่อนเหมาะๆได้ ส่วนผมกลับโดนไปเต็มๆเลย

Betty : คุณน่ะกล้าหาญมากนะที่ออกไปเพื่อมองหาคอปเตอร์อพยพให้ฉันน่ะ

Flash : ผมไม่ควรจะทิ้งคุณไปเลยด้วยซ้ำ

Betty : คุณบอกคุณแม่คุณแล้วหรือยัง? เธอรู้…เรื่องนั้นแล้วหรือยัง?

Flash : ยังเลย ผมได้แต่นั่งอยู่เฉยๆ…ไม่กล้าหยิบโทรศัพท์ ผมจะบอกแม่ได้ยังไงว่าเธอจะไม่ได้บอกลาพ่อน่ะ?

“แล้วฉันจะบอกเบ็ตตี้ได้ยังไงว่าฉันกลายไปเป็นอะไรไปแล้ว?”

Betty : โชคดีนะที่พ่อของคุณให้ฉันช่วยเขียนจดหมายพวกนั้นไว้น่ะ

Flash : ผมทำมันหายไปแล้ว…ไม่มีโอกาสได้อ่านมันเลย

Betty : อันที่ฉันให้คุณไปนั่นเป็นอันที่เกลาแล้ว เพราะฉันอยากให้มันดูดีสำหรับคุณ แต่ฉันก็ยังมีต้นฉบับอยู่

Betty : ฉันต้องรีบจดมันเลยหวัดไปหน่อย เพราะงั้นคุณคงไม่ว่านะที่ฉันจะขออ่านให้คุณฟังดีกว่า

Flash : ไม่ว่าหรอก เชิญเลย

แล้ว Flash ก็หนุนหัวนอนบนตักของคนรักของเขา พร้อมกับฟังเธออ่านจดหมายลาของพ่อของเขาให้ฟัง

และนั่นก็คือการสิ้นสุดวันอันแสนยาวนานบนเกาะแห่งแมงมุมของบุรุษแมงมุมอีกคนหนึ่ง ผู้อยู่ในเงามืดที่ไม่มีใครรับรู้หรือได้รับคำขอบคุณจากใคร และได้รับรู้ว่าเขานั้นแตกต่างจากฮีโร่ที่เขาชื่นชมเพียงไร

โปรดติดตามตอนต่อไป : เมื่อบทใหม่ของเรื่องราวของ Venom เริ่มต้นขึ้น!