DC Comic : Red Lantern 03 : กลับบ้าน

เรื่อง : Peter Milligan
ภาพ : Ed Benes, Rob Hunter
วางจำหน่าย: 2 พฤศจิกายน 2011
สำนักพิมพ์ : DC Comics

Atrocitus ได้เลือกผู้ที่จะมาเป็นผู้ช่วยของเขาในการควบคุม Red Lantern Corps แล้ว แต่การตัดสินใจครั้งนี้อาจเป็นสิ่งที่จะกลับมาสร้างปัญหาให้กับเขาในไม่ช้าก็ได้

.
.
.
“หากโชคดี ความเจ็บปวดมันจะรุนแรงมาก”

“เพราะนั่นหมายความว่ามันได้ผล ของเหลวข้นเหนียวของยาซมาลต์นี้ได้เข้าสู่สมองของนาง”

“มันจะเปิดเส้นทางประสาทที่เสียไป และสร้างอันใหม่ๆขึ้นมา”

“บางทีนางอาจจำเรื่องที่ข้าจับนางโยนลงไปในทะเลเลือดนี้ รวมถึงการขัดขืนรุนแรงช่วงสั้นๆของนางด้วย”

“บางทีน่ะนะ”

“แต่มันก็ไม่มีความจำเป็นใดๆที่ข้าจะถามความสมัครใจของนางอยู่แล้ว”

“เพราะพูดกันตามตรง ข้าอาจไม่ได้คำตอบใดๆจากบลีซเลยก็ได้”

Atrocitus เบือนสายตาจากทะเลเลือดไปยังเหล่า Red Lantern ที่กำลังต่อสู้กันเองอย่างชุลมุนอยู่

“ดูพวกมันสิ นี่คือกองทัพที่ข้าอโตรซิตัสจะใช้เพื่อนำการชำระความแค้นไปสู่จักรวาลที่ไม่ยุติธรรมนี้”

“หากข้าจะควบคุมพวกมัน ข้าก็จำเป็นต้องมีผู้ช่วย ผู้ที่มีความสามารถทางสมองเพียงพอ”
แล้ว Atrocitus ก็หันกลับไปดูทะเลเลือด

“ข้าชักสงสัยแล้วสิว่านางเป็นอย่างไรบ้างที่ข้างล่างนั่น?”

ที่ก้นบึ้งของทะเลเลือด Bleez กำลังผ่านการเปลี่ยนแปลงอันเจ็บปวด

“ข้าจมลงมานานเท่าไหร่แล้ว…อโตรซิตัส เกลียด เกลียด เลือดเดือดพล่าน, ท่านแม่…”

“ข้าจำได้ ความเกลียด ความโกรธ”

“จมลงไป…”

“หากเพียงแค่ข้านะ ในหัวข้า ความร้อนแผ่กระจายออกไป หากเพียงแค่”

“ข้าคือบลีซ”

“บลีซ ใครคือบลีซ คืออะไร”

“ความเกลียด ความโกรธ หากเพียงแค่ ความโกรธ คุกรุ่น แผดเผา เจ็บปวด”

“ความเจ็บปวดและเสียง เสียงพูดในหัวข้า อโตรซิตัส ใครคือ ใช่แล้ว”

“และจู่ๆข้าก็หยุดจมลง ไม่มีเสียงใดๆอีก”

“นอกจากเสียงอันเงียบงันของโครงกระดูกโบราณ”

“ช่างเงียบเหลือเกิน…”

ที่เบื้องบน Atrocitus ยังคงเฝ้าดู

Atrocitus : ข้าว่าข้าได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง

“มุ่งขึ้นเบื้องบน”

“ยิ่งขึ้นสูงเท่าไหร่ ความคิดของข้าก็ก้องอยู่ในหัว อย่างช้าๆ”

“คราวนี้ความทรงจำ มาเป็นถาโถมเข้ามาเหมือนกระแสน้ำเชี่ยว”

“ข้าจำได้อย่างชัดเจน อย่างแม่นยำ ข้าหยุดพวกมันไม่ได้ ความทรงจำอันเจ็บปวดเหล่านั้น…”

“เสียงกรีดร้องของแม่ของข้า เสียงหัวเราะของผู้มาสู่ขอ ความอ่อนแอของข้าเอง”

“และตามมาด้วยความสยดสยองที่เกิดขึ้นบนแรงซ์ แต่มันมากยิ่งกว่านั้น ข้ารู้ว่ามันมีมากยิ่งกว่านั้น”

“มันคิดว่าข้าเย่อหยิ่งจองหองเกินไป”

“ปีกของข้า…”

(Ranx : เป็นชื่อดาวเคราะห์จักรกลที่เป็นฐานทัพเคลื่อนที่ของ Sinestro Corps ที่สร้างมาเพื่อใช้รับมือ Mogo ดาวเคราะห์มีชีวิตทีเป็นฐานบัญชาการรองของ Green Lantern Corps แต่มันก็ถูกทำลายไปแล้วในช่วง Sinestro Corps’s War)

ตัดมาที่ดาวเคราะห์โลกที่เขตอวกาศ 2814

Raymond ชายหนุ่มที่ปู่ของเขาโดนฆ่าตาย ได้ไปที่หน้าบ้านของคนที่ทำร้ายปู่ของเขาจนต้องไปตายที่โรงพยาบาล

ซึ่งเมื่อเจ้าคนร้ายไม่มีแม้ท่าทีจะสำนึกผิด และเขาก็ไม่มีหลักฐานจะเอาผิดมัน เขาจึงคิดจะทวงถามความยุติธรรมด้วยตัวเอง!

แต่ก่อนที่ Reymond จะทันได้โยนระเบิดเพลิงทำเองใส่บ้านคนร้าย John พี่ชายของเขาก็มาห้ามเสียก่อนทำให้มันกระเด็นไปแตกกระจายไฟลุกท่วมถนนแทน

John : เจ้าโง่เอ๊ย! แกอยากเข้าไปอยู่ในคุกหรือไง!

Raymond : ก็แล้วพี่ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง? กับเรื่องที่เกิดขึ้นกับปู่แล้วพี่ก็ไม่แม้แต่จะ…

John : ฉันสุดทนกับแกแล้วเรย์มอนด์ แกพูดยังกับว่าฉันเป็น…ไอ้สารเลวที่ไม่สนใจกระทั่งปู่ตัวเอง!

Raymond : เอาเลยสิ ชกฉันเลย แล้วนายจะรู้สึกดีขึ้นไงล่ะ

John : ฉัน…ฉันไม่อยากจะชกนาย การโกรธแค้น…มันไม่ทำให้อะไรดีขึ้นมา

แต่ถึง John จะไม่อยากชกน้องชาย แต่ Reymond กลับหวดหมัดใส่หน้า John จนหงายหลังไป

John : ฉันดูออกน่าจอห์น พี่ก็โกรธมากพอๆกับฉันนั่นแหละ ความแตกต่างระหว่างเราก็คือ…นายมันขี้ขลาดเกินกว่าจะยอมรับความจริง

ตัดกลับมาที่ Ysmault

Bleez ขึ้นมาจากทะเลเลือด

Atrocitus : ความโกรธของเจ้ามันเห็นได้ชัดเลยนะ…เจ้าโกรธที่ข้าบังคับให้เจ้ารับการเปลี่ยนแปลงนี้สินะ

แทนที่ Bleez จะตอบคำถาม เธอกลับมองไปรอบกายเธอด้วยสายตาที่มีความรู้สึกนึกคิดอย่างชัดเจน

Bleez : ช่างเป็นแดนรกร้างที่น่าเกลียดเสียจริงๆ ก่อนหน้านี้ข้าไม่เคยสังเกตุเห็นมันเลย

Atrocitus : แต่ตอนนี้เจ้ามีความรู้สึกนึกคิดที่จะรับรู้ถึงมันได้แล้ว ซึ่งนั่นคือสิ่งที่ข้ามอบให้เจ้า

Bleez : แต่กระนั้นก็ยังเห็นได้ชัดว่าท่านยังคิดว่าข้าโง่เง่าอยู่

Atrocitus : ข้าเห็นความเข้าใจที่เหนือกว่าเก่ามากอยู่ในดวงตาของเจ้า

Bleez : ที่ข้าเข้าใจคือ…มันเป็นเพราะความต้องการส่วนตัวของท่านเองที่ทำให้ท่านส่งข้าเข้าสู่ขั้นตอนการเปลี่ยนแปลงนั่น

Atrocitus : ก็ถูก แต่ข้าก็ได้มอบสติปัญญาคืนให้แก่เจ้า

Bleez : ท่านคืนความเจ็บปวดให้ข้าต่างหาก!

Bleez : ตอนที่ข้าจมอยู่ในความโกรธแค้นที่บ้าคลั่งนั่น…ข้าแทบไม่รู้สึกอะไรเลย ความสับสนที่ไร้ความคิดอ่านนั้นปกป้องข้า…จากความทรงจำอันเลวร้ายเหล่านั้น

Atrocitus : เจ้าจะข้ามผ่านมันไปได้ บลีซ เจ้าต้องทำได้ ทีนี้เจ้าจงมาช่วยข้าหยุดพวกเรดแลนเทิร์นที่กำลังสู้กันเองพวกนี้ซะ

Bleez : ข้าทำไม่ได้

Bleez : จากการที่ข้าได้รับสติปัญญากลับมา ท่านเข้าใจไหมว่า…มัน..มันทำให้ข้าอ่อนแอเกินกว่าจะทำอะไรได้

Atrocitus : อ่อนแอเกินไปงั้นรึ?

Bleez : มันเจ็บปวดเกินไป

Atrocitus : อืมม…ข้ารู้วิธีที่จะช่วยปัดเป่าความเจ็บปวดให้เจ้า

พวกเขามาที่ดาวเคราะห์ Havania

Bleez : ท่านพาข้ากลับมาที่นี่ทำไมกันอโตรซิตัส?

Atrocitus : มันคือดาวเคราะห์บ้านเกิดของเจ้า

Bleez : ข้าไม่มีบ้านอีกต่อไปแล้ว

Atrocitus : ข้าเพิ่งจะรู้เมื่อไม่นานนี้เกี่ยวกับเรื่องของสมาชิกซิเนสโตรคอร์ปที่กลายมาเป็นผู้จองจำเจ้า

Bleez : มันสำคัญอะไรกันล่ะ? ข้าฆ่ามันไปแล้ว ข้าจูบมันและแผดเผาชีวิตออกไปจากร่างของมัน

Atrocitus : มันเคยมีสถานีอวกาศที่ใช้สำหรับหาความบันเทิง ที่บางช่วงพวกสมาชิกของซิเนสโตรคอร์ปจะมาเล่นการพนัน เที่ยวผู้หญิง และหาความสำราญอย่างอื่นๆ…

Atrocitus : ในคืนหนึ่งผู้ชายชาวฮาวาเนียสองคนอยู่ที่นั่น

Atrocitus : ซึ่งนั่นมันเป็นเรื่องที่ผิดปกติ เพราะเผ่าพันธุ์ของเจ้าส่วนใหญ่จะไม่นิยมจะคบหากับเผ่าพันธ์ที่ด้อยกว่า

ชาว Havania สองคนนั้นมาเพื่อเสนอเรื่องของ Bleez ให้สมาชิกของ Sinestro Corps คนที่ในเวลาต่อมาได้มาชิงตัวเธอไปเป็นทาส

Atrocitus : เจ้าบอกปฏิเสธคนที่มาสู่ขอหลายต่อหลายคน เจ้าขยี้ความหวังของผู้ชายมากมาย ส่วนใหญ่พวกนั้นก็มักจะกลับไปเลียแผลอย่างเงี่ยบๆ แต่เคาน์ลิป กับบารอนกาซ นั้นต่างออกไป พวกมันต้องการล้างแค้นเจ้า

Bleez : เคาน์ลิป…บารอนกาซซ

Bleez : ข้า…ข้าปฏิเสธพวกนั้นไปอย่างนิ่มนวลที่สุดเท่าที่ทำได้ ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่า…ว่าพวกมันจะ…เจ้าคิดเจ้าแค้นมากขนาดนั้น?

Atrocitus : นี่คือโอกาสที่ดีแล้วล่ะบลีซ เพื่อจะแก้แค้นคืนต่อพวกที่มันเป็นต้นเหตุของความโชคร้ายของเจ้า

Bleez : ข้ายินดีมาก แต่ก่อนอื่น…

Bleez : …ข้าต้องไปทำธุระส่วนตัวเสียก่อน

แล้ว Bleez ก็ไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง

Bleez : นางอยู่ข้างในนั้น

Atrocitus : ข้าไม่ได้พาเจ้ามาที่นี่เพื่อให้เจ้ามาร่ำไห้ต่อหน้าหลุมศพของแม่เจ้านะ เรดแลนเทิร์นไม่ควรเสียเวลากับเรื่องเช่นนี้

Bleez : เงียบซะ หรือไม่งั้นก็ออกไปรออยู่ข้างนอก

ทันใดนั้น Atrocitus ก็คว้าคอของ Bleez

Atrocitus : ข้าไม่ใช่พวกผู้ชายขี้ขลาดที่มาสู่ขอเจ้าที่เจ้าจะมาสั่งโน่นสั่งนี่ได้ ถ้าเจ้าพูดแบบนั้นใส่ข้าอีกล่ะก็…

ว่าแล้ว Atrocitus ก็เหวี่ยง Bleez ทะลุกำแพงสุสานเข้าไป

Atrocitus : …ข้าจะไม่ให้โอกาสเจ้าอีก!

Bleez : ดะ…ได้โปรดเถอะ…ทะ…ท่านควรจะเข้าใจความสำคัญของคนตายดีนี่นา ไม่ใช่ว่าตัวของท่าน…ก็ถูกขับดันด้วยความสูญเสียของเหล่าคนสำคัญของท่านหรอกหรือ?

เมื่อ Atrocitus ได้ฟังสิ่งที่ Bleez พูด เขาก็ยอมปล่อยเธอ

Atrocitus : จะทำอะไรก็รีบๆทำซะ

แล้ว Bleez ก็เปิดโลงศพของแม่ของเธอ

Bleez : ท่านหญิงบลัซ หลานสาวขององค์ชายยีคิ ภรรยาผู้ซื่อสัตย์ของลอร์ดเร็คโค ผู้ถูกฆ่าด้วยมือสุนัขของซิเนสโตรคอร์ป นี่ข้าบลีซลูกสาวของท่านเองไง

ทันใดนั้น Bleez ก็ถ่มน้ำลายรดหน้าศพแม่ของเธอ?!

Bleez : ยัยแก่งี่เง่าเอ๊ย มันเป็นเพราะความที่ท่านอยากให้ข้าแต่งงานออกไปให้พ้นมือท่านนั่นแหละ ข้าถึงต้องเจอกับเรื่องพวกนั้น

เมื่อฝากความคิดถึงสุดท้ายให้กับแม่ของตนแล้ว Bleez ก็หันไปหา Atrocitus ด้วยใบหน้าที่ยิ้มอย่างพึงพอใจ

Bleez : เอาล่ะ ข้าเสร็จธุระกับที่นี่แล้ว

ว่าแล้ว Red Lantern ทั้งสองก็บุกเจ้าโจมตีปราสาทของ Count Liib และ Baron Ghazz

ขณะที่ทั้งสองตลุยฝ่าเหล่าทหาร พวกเจ้าของปราสาทก็เตรียมหนีเอาชีวิตรอด

Liib : ข้าน่าจะฆ่านังนั่นเสียตั้งแต่ตอนที่มันปฏิเสธข้า

Ghazz : แล้วเสี่ยงโดนประหารงั้นหรือ?

แต่ทันใดนั้นร่างที่คุ้นตาก็ปรากฎขึ้นเบื้องหน้าของทั้งสอง

Ghazz : บะ…บลีซ…นี่คือบลีซผู้งดงามและสูงส่งหรือนี่…

Bleez : ไม่ใช่หรอกกาซซ

Bleez : นังเด็กคนนั้นไม่มีตัวตนอีกแล้ว

ว่าแล้ว Bleez ก็ใช้กรงเล็บของเธอตัดหัวของ Baron Ghazz จนขาดกระเด็น!

Atrocitus : ดีมาก เจ้าไม่ได้สูญเสียความดุร้ายของเจ้าจากการลงไปอยู่ในทะเลเลือดเลยแม้แต่น้อย

Liib : หะ…หัวของเขา…นางตัดหัวของบารอนกาซซ…

Bleez : ทีนี้ก็เจ้านี่ล่ะ

Liib : ดะ…ได้โปรดเถอะ…มัน…มันเป็นเพราะความงามของท่านที่ทำให้เราทำเช่นนั้นลงไป เราต่างก็เป็นเหยื่อ…ของ…ของความงามอันโหดร้ายของท่าน วะ…ไว้ชีวิตข้าเถอะ…

Bleez : ใช่ ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า

Atrocitus : ไม่! ข้าไม่อนุญาตให้ทำเช่นนั้น!

Bleez : ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า…แต่ไม่ใช่เพราะความเมตตา ข้าจะให้เจ้ามีชีวิตอยู่…สำหรับตอนนี้…แต่เจ้าจงรู้เอาไว้…ในอนาคตต่อจากนี้…บางทีอาจเร็วๆนี้ บางทีอาจเป็นอีกนาน…ข้าจะกลับมาหาเจ้าอีกครั้ง

Bleez : ข้าต้องการให้เจ้ามีชีวิตอยู่กับความกลัว…เหมือนกับที่ข้าที่ต้องมีชีวิตกับความทรงจำอันเลวร้ายที่การกระทำของเจ้าทำให้มันเกิดขึ้น

แต่ Atrocitus กลับไม่คิดเช่นนั้น…

Atrocitus : นั่นมันยังไม่เพียงพอ!!

แล้ว Atrocitus ก็ใช้มือเสียบร่างของ Liib จากหลังทะลุออกหน้าอก

Atrocitus : การล้างแค้นของเรดแลนเทิร์นจะต้องไร้ซึ่งความปราณี

Bleez : วิธีการของข้าก็ไร้ความปราณีเช่นกันและยังมีเฉียบแหลมมากกว่าด้วย

Atrocitus : ข้าไม่สนใจกับเรื่องวิธีการของเจ้าหรอก!

Bleez : หากท่านต้องการเช่นนั้น ท่านก็น่าจะปล่อยให้ข้ามีจิตใจแบบสัตว์ร้ายที่โกรธเกรี้ยว…เหมือนกับพวกคนอื่นๆ

“เมื่อกลับมาที่ยาซมาลต์ นางได้ทำตามที่ข้าบอก”

“พวกมันดูจะเชื่อฟังนาง มันดูเหมือนกับว่านางมีอำนาจเหนือพวกมัน”

“บางทีอาจเป็นเพราะว่าเมื่อไม่นานกว่านี้นางก็เป็นเหมือนกับพวกมัน”

“ข้าต้องยอมรับว่าข้าประทับใจ และรู้สึกดีกับการตัดสินใจเลือกของข้า”

“แต่เมื่อนางหันมา และข้าเห็นสีหน้าของนาง รอยยิ้มที่พึงพอใจนั่น”

“รอยยิ้มที่เหมือนรู้อะไรบางอย่าง”

Atrocitus : และข้าก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา โครน่าเอ๋ย ข้าตั้งคำถามตัวเอง ว่าหากบลีซเองนั่นแหละที่สร้างความวุ่นวายในหมู่เรดแลนเทิร์นขึ้นมา…

Atrocitus : …มันจะเป็นเพราะนางรู้ว่าข้าจะต้องโยนนางลงในทะเลเลือดและเปลี่ยนแปลงความมีสติปัญญานางงั้นรึ?

Atrocitus : และตอนนั้นเองข้าก็ถามตัวเองว่า นางจะสามารถวางแผนได้ถึงขนาดนั้นเชียวรึ? นางจะมีความเจ้าเล่ห์ขนาดนั้นในสภาพที่เหมือนสัตว์ป่าเช่นนั้นได้รึ? และข้าก็รู้ตัว…ว่าข้าจะต้องระวังบลีซไว้ให้ดี

Atrocitus : ต้องระวังไว้ให้มากๆ…

โปรดติดตามตอนต่อไป