I,Vampire #2 : ราชินีนองเลือด

เรื่อง : Joshua Hale Fialkov
ภาพ : Andrea Sorrentino, Marcelo Maiolo
วางจำหน่าย: 27 ตุลาคม 2011
สำนักพิมพ์ : DC Comics

เธอชื่อแมรี่ ราชีนีนองเลือด เขาชื่อ แอนดริว แบนเน็ต ความรักจะคร่าพวกเขาทั้งสองทั้งเป็น!

เมื่อแผนการสุดอำมฤหิต ของแมรี่ อดีตคนรักของแอนดริว เบนเน็ต เริ่มขึ้น! ทำให้เขาต้องตัดสินใจไปหยุดยั้งเธอ
ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินแก้!!

สี่สิบห้านาทีก่อนหน้านี้

หลังจากที่แมรี่ได้นอนเคียงข้างกับอดีตคนรักเป็นครั้งสุดท้าย เธอได้ทิ้งกุหลาบพร้อมจดหมายไว้ ก่อนจากเขาไป

ฉันไม่ค่อยได้จดจำวิถีชีวิตความเป็นอยู่ก่อนหน้านี้มากนัก ฉันหมายถึง ก็จำได้นะ ถึงตอนโค้งคำนับ การเสียดสี และความคาดหวัง เขาคงสังเกตเห็นท่าทีฉันแหละ และตอนนั้น เขาก็…

ฉันจดจำความรู้สึกลึกๆข้างในที่แปรเปลี่ยนไปได้ เขาบอกว่ามารมันเข้าแทรก

ถ้าให้บรรยายคงประมาณถอดบังเหียนบนหลังออก มันทำให้ฉันสูดหายใจได้เต็มปอดเป็นครั้งแรกเลยนะ

ไม่เคยเหลียวมองกลับไป จนถึงบัดนี้เอง

การค้นหาตัวตนของตัวเองเพียงพอแล้วล่ะ วันนี้เป็นวันที่ยิ่งใหญ่

แล้วเราก็เริ่มต้นเช้าวันใหม่แต่ล่ะวันด้วย… ด้วย…. อาหารเพื่อสุขภาพยามเช้า

แม่บ้านผู้เคราะห์ร้ายตกเป็นเหยื่อมื้อเช้าตรู่ของเธอ

ฉันเคยมีนามว่า แมรี่ ซีวอร์ด แต่ตอนนี้พวกเขาต่างเรียกฉันว่า เมรี่ ราชินีนองเลือด ชื่อที่บ่งบอกตัวตนฉันได้เป็นอย่างดี

ได้เวลาแถลงฤกษ์แล้ว

ยี่สิบห้านาทีก่อนหน้านี้

แหล่งที่ชุมนุมของเหล่าแวมไพร์
แมรี่ได้รวบรวมไพร่พลเพื่อเปิดศึกกับมนุษย์

แกนนำแวมไพร์ : เงียบหน่อย! เงียบๆหน่อยซี! หุบปากเซ๋งเคร่พวกแกเล้ย!

Mary : เงียบลงหน่อย ลูกๆทุกคน พี่ชายใหญ่ของพวกเจ้ามีเรื่องอยากจะมาพูด

แกนนำแวมไพร์ : ผม อืม ขอบพระคุณครับ มาดาม เรา…พี่น้องเอ๊ย พวกเราคือผู้ถูกเลือก

แกนนำแวมไพร์ : ชาติพันธุ์เรายอมก้มหัวเป็นบ่าวรับใช้ให้มูลนาย เรายอมทนกันมามากพอแล้ว นั่นเป็นเหตุให้เรามารวมตัว ณ ที่นี้ เราทุกคนจะลุกขึ้นสู้ตอบโต้ผู้ที่มากดขี่พวกเรา  เราจะเผชิญหน้าศัตรูทั่วสารทิศ

แมรี่เอื้อมไปหยิบขวานที่อยู่ใกล้ตัว และปลุกระดมลูกน้องแวมไพร์ของเธอ

Mary : ฮ่า! หนุ่มๆเอ๋ย ช่างหน้าโง่เสียจริง ข้างนอกนี้ไม่มีศัตรูหรอกนะ มนุษย์ไม่ได้เป็นภัยคุกคามของเราอีกแล้ว เปรียบให้เป็นมดไล่กัดช้าง พวกเจ้าจะเดินทัพ และก็ใช่ หนึ่งในพวกเจ้าอาจต้องล้มตายจากไปบ้าง แต่เป็นการตายที่เต็มใจช่วยเหลือเผ่าพันธุ์พวกเจ้า พวกเจ้ายอมหลั่งเลือดสละเลือดเนื้อเพื่อให้คนรุ่นหลังอีกหลายสิบรุ่นดำรงสืบต่อไปได้

Mary : แม้นแสงสรุิยันจะแผดเผาผิวหนัง พวกเจ้าจะไม่มีวันตาย ไม่มีวัน หากเบนเน็ตท์และสหายเขาถือขวานและตอกลิ่มมา พวกเจ้าจะไม่มีวันสลายเป็นผุยผงและถูกหลงลืม ไม่มีวัน ตรงกันข้ามพวกเจ้าจะดำรงชีวิตต่อไปชั่วกัลปาวสาน พวกเจ้าคือผู้อุทิศตนเพื่อเผ่าพันธุ์ พวกเราคืออนาคต พวกสวะมนุษย์ไม่มีค่าอะไรเลย นอกจากเป็นอาหารให้แก่พวกเรา!   มาร่วมกันสร้างประวัติศาสตร์หน้าใหม่

ยี่สิบนาทีก่อน

แวมไพร์ได้ออกเดินทัพและวางกับดักล่อแบนเน็ต

เราเลือกที่จะเป็นทาสรับใช้ เราเลือกที่จะหลบซ่อนเป็นคนขี้ขลาดตาขาวมากกว่าจะแย่งชิงของที่น่าจะเป็นของเรา ฉันไม่เคยเกรงกลัวว่าฉันต้องกลายเป็นตัวอะไร
ฉันไม่เคยเกรงกลัวความตาย และขอรับประกันได้เลยว่ะว่าไม่เคยเกรงกลัวโลกที่ปราศจากพวกมัน

ห้านาทีก่อนหน้านี้

แอนดริวได้ออกเดินเพื่อจัดการเก็บซากแวมไพร์ที่ตกค้าง หารู้ไม่ว่ามันเป็นกับดัก

อนาคตที่ฉันเห็นมันมหัศจรรย์ยิ่งนัก ในโลกที่แม่น้ำสายยาวแดงฉานซุ่มฉ่ำไปด้วยเลือด และ ดวงอาทิตย์ได้มอดม้วย แต่ชั้นฝันเห็นสิ่งมีชิวิต บุคคลที่มีตัวตนอยู่บนโลก
บุคคลผู้ที่มอบความรู้สึกนึกคิดอย่างอื่นนอกจากความหิวโหย หรือ ความเกลียดชัง ไม่อยากขออะไรมากนอกจากอยากให้เค้ามาเข้าพวกเดียวกัน

ปัจจุบัน

แอนดริว แบนเน็ต ล้มเหลวในการช่วยเหลือผู้บริสุทธิ์ที่โดยสารขบวนรถไฟใต้ดิน เขาจึงเข้าไปจัดการแวมไพร์ทีละตัวสองตัวด้วยโทสะ

มองดูเขาต่อสู้…พระเจ้า มองดูเขาฆ่าสิ ช่างน่าหลงใหลยิ่งนัก ที่ได้เห็น สุดที่รักแอนดริว ได้ปลดปล่อยตัวตนสัตว์ป่าออกจากกรงซะที
ฉันมีตัวตนแบบทุกวันนี้ได้ก็เพราะเขา และ เขาก็ยังกลัวที่จะใช้พลังนั้น ฉันคงหลอกตัวเองแน่ หากบอกว่าฉันตัดสินใจเลือกที่จะไม่มาดูเขาเป็นครั้งสุดท้าย
อีกสักครั้ง ครั้งสุดท้าย ก่อนที่ฉันจะตัดศีรษะเขา

แมรี่ ได้จู่โจมข้างหลัง แขกหัวเขาชนกับกำแพง ก่อนกลายเป็นหมอกเพื่อหลบการโจมตีจากแอนดริว

และเตะแอนดริวกระเด็นไปติดกำแพง ก่อนจะเข้าไปหา
Mary : ทำไม? ทำไมนายถึงไม่เข้าร่วมกับพวกเราห๊ะ?

Andrew : เราคุยเรื่องนี้จบไปเรียบร้อยแล้ว แมรี่ ชั้นไม่ปล่อยให้ผู้บริสุทธิ์ต้องล้มตายหรอกนะ

Mary : สายไปเสียแล้ว พ่อรูปหล่อ

ขณะที่แอนดริวกำลังเสียท่า เขี้ยวแหลมคมของแมรี่เผยให้เห็น

เขาตัดสินใจกลายสภาพเป็นหมอกเพื่อหลบท่าเผด็จศึกเมื่อครู่ และเก็บกวาดลูกกระจ๊อก ก่อนโดนแมรี่รัดคอ

แอนดริวได้เหวี่ยงแมรี่ออกไปให้พ้นตัว แมรี่ได้กลายร่างเป็นหมาป่าเพื่อลงพื้นได้อย่างนุ่มนวล

Mary : ไงจ้ะ ที่รัก

Andrew : ยุติซะที แมรี่

Mary : มาบังคับชั้นสิ

แอนดริวได้กระโจนเข้าไปหาพร้อมแปลงร่างเป็นหมาป่าเช่นเดียวกับเธอ

 

ทว่าก็ถูกสมุนแวมไพร์รั้งตัวไว้

“ได้ตัวล่ะ!”

แต่แอนดริวสลายร่างเป็นหมอกแทบทันที ทำให้คนที่รั้งเขาไว้ประหลาดใจเป็นอย่างมาก แอนดริวได้เสียบดาบทะลุก็ฝ่าซีกขึ้น

ขณะที่มองหาแมรี่ อุ้งมือแวมไพร์ก็มาห่อล้อมหลังเขาแบบไม่รู้ตัว

Andrew : แมรี่!

แอนดริวถูกแวมไพร์จำนวนมหาศาลฉุดตัวไว้ ทำให้เขาไปหาแมรี่ที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ได้

Andrew : เธอคิดหนีหน้าชั้นแล้วรึ? เป็นไรไปล่ะ? กลัวที่จะสู้รึไง?! มาสู้ต่อหน้าข้าด้วยตัวเองซี่!

เธอตอบกลับ

Mary : ไม่หรอก ฉันขอโทษนะ ชั้นทำไม่ได้ นี่ก็สายมากแล้ว นี่ก็‘รมณ์เสียมากเลยนะ

แอนดริวพยายามสลัดตัวเองเพื่อให้หลุด ทว่าดาบของเขาก็ถูกแย่งชิง

Mary : ไม่ล่ะ ฉันขอโทษทีนะ เจ็บปวดเกินที่กล่าวคำนี้ แต่ตรงนี้เป็นที่ที่ชั้นจะกล่าวลา นอกซะจาก…รั้งเขาไว้

Mary : ขอร้องเถอะ แอนดริว เราต่างโตเกินกว่าที่จะมีอะไรมาหยุดเราได้ แล้วนี่ก็…ก็ไม่ใช่ลัทธิจานบินมา…เสี้ยมขายยาอีและตั้งวงไพ่กัน
เราไม่ได้เป็นปีศาจพันธุ์นั้น เราเป็นนักสู้ผู้ใฝ่หาอิสระภาพต่างหาก

Andrew : งั้นจะให้อนุมานว่า เธอได้ปลดปล่อยผู้คนในขบวนให้รับอิสระงั้นเรอะ? นั้นเป็นวิถีผู้เจริญเค้าปฏิบัติกันเรอะไง?

Mary : เปล่า มองกลับกันสิ พวกมันได้สังหารหมู่ ทำสงครามศาสนา ก่อสงคราม และทิ้งลูกระเบิด เราต่างสู้เพื่อเอาตัวเราเองให้รอด
พวกมันสู้ก็เพราะพวกมันว่างจัดนัก ชั้นก็สัญญากับตัวเองไว้แล้ว ว่าจะไม่ให้โอกาสกับเธออีก ก็มีเพียงแค่นี้ สรุปแล้ว…

Andrew : เจอหน้ากันอีกทีก็ตอนลงนรกนี่แหละ เธอหนีกรรมไม่พ้นหรอกนะ แมรี่

Mary : โอเค ตามใจ… ฆ่าเขาซะ

แมรี่เดินจากเขาไปเดินออกจากสถานนีมุ่งหน้าไปปล่อยให้อดีตคนรักสู้กับคนของเธอ

พวกเขาฆ่าไม่ได้หรอก ก็แน่ล่ะสิ พวกเขาไม่มีทางฆ่าได้ แต่นี่ไม่ใช่ประเด็นเลย ไม่ตรงประเด็นหลักซะด้วย
ประเด็นก็คือทำให้แน่ใจว่าเขาจะไม่มีวันลืม สามร้อยคนที่เราคร่าไป ความอัปยศอดสูที่ได้รับ และให้มองดูโฉมหน้าของฉัน

มือแบนเน็ตได้ขบี้หัวแวมไพร์เละเป็นจุล

ตอนนี้ เขาฆ่าพวกเราเรียบร้อย แต่ไม่ทั้งหมดหรอกนะ ไม่ทั้งหมด เพียงพอที่จะมีคนรอดออกมากระจายข่าว เผ่าพันธุ์เราจะรับรู้ว่าเขาไม่ใช้ไอ้ขี้ขลาดตาขาวคนหนึ่งแต่รับรู้ในฐานะคนทรยศ อย่างที่สมควรจะเป็น ไม่ช้า แวมไพร์ทุกตนบนโลกจะเข้าสู้จ้องหาโอกาสสังหารเขา

แอนดริว แบนเน็ต ได้กลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่าเล่นงานแวมไพร์ทุกตัวที่ขวางทางเขา

วันนี้เป็นรุ่งอรุณแรกแห่งยุคใหม่ วันนี้คือวันสิ้นสุดที่ต้องหลบซ่อนตัวจากความหวาดกลัว สิ้นสุดกับการดิ้นรนตามหาสถานที่ที่พักพิงของเรา มานานนับศตวรรษ วันนี้คือวันที่ยิ่งใหญ่กว่าวันไหนๆทั้งปวง

รุ่งอรุณฟ้าสาง เมืองบอสตัน มลรัฐแมสซาชูเซตส์

แมรี่ ราชินีนองเลือดได้เดินผ่านถนนสายหนึ่งที่ปล่าวเปลี่ยวไร้ผู้คน ด้วยอารมณ์ชื่นบาน

ชื่อของฉันคือ แมรี่ ราชินีนองเลือด นับตั้งแต่วันนี้ชั้นจะไต่เต้าเป็นผู้ครองโลกโสมมใบนี้ แล้วพวกแกล่ะ เช้านี้ทำอะไรบ้างรึยัง?

บัดนี้แผนการกวาดล้างมนุษย์ของเธอได้เริ่มต้นขึ้น!!  แอนดริว แบนเน็ต จะสามารถหยุดยั้งแผนการเธอได้รึไม่!?

ฉบับต่อไป : เลือดที่ติดค้าง
และพบกับแขกรับเชิญ John Constantine