DC UNIVERSE PRESENTS: DEADMAN  #2
เรื่อง : PAUL JENKINS
ภาพ : BERNARD CHANG
วางจำหน่าย: 19 ตุลาคม 2011
สำนักพิมพ์ : DC Comics

เมื่อเผชิญหน้ากับรามอีกครั้ง คำถามของเด๊ดแมนจะได้รับคำตอบหรือไม่?

..

ถ้าคุณร่ำรวย คุณก็ไม่ต้องกระเสือกกระสน

คุณจะไม่กระตุกหนวดเสือ จนกว่าคุณจะคิดว่าต้องลองสักครั้ง เช่นที่ผมเคยลองในคณะละครสัตว์

 

ผมไม่เคยคิดห้อยโหนตัวเพื่อโจนจากไม้ท่อนเล็ก ๆ ท่อนหนึ่งสู่อีกท่อนหนึ่งบนความสูงห้าสิบฟุต

 

และผมก็ไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียวที่จะพยายามเรียกหาพระเจ้า ไม่เคยแม้แต่จะสบถถึงพระองค์

แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองใกล้บ้าเต็มทีและกำลังเตรียมใจว่าอาจต้องอยู่ในสภาพวิญญาณแบบนี้ไปชั่วกัลป์

 

เขาคิดเสี่ยงดวง ว่าหากเขายิงตัวตาย รามจะปรากฏตัวหรือไม่

และในที่สุดรามก็มาปรากฏตัวตรงหน้าเขา

..

“ท่านมาจริงด้วย”

 

เด๊ดแมน: ผมไม่สามารถทำอะไรให้ชายคนนี้ได้เลย… ผมอยากให้ท่านทราบ ผมอยากพบท่าน

ราม: การทำร้ายร่างที่สิงสู่ไม่แตกต่างจากการทำร้ายจิตวิญญาณของเจ้าเอง ดูท่าข้าจะชี้ทางให้เจ้าได้ไม่ถูกต้อง

ราม: ดูท่าข้าคงไม่อาจทำให้เจ้าเข้าใจได้ว่าเหตุใดเจ้าจึงไม่เข้าใจ

เด๊ดแมน: ฟังดูโคตรเซอร์เรียลเลย หมายถึงในแง่อภิปรัชญาน่ะ… แล้วนี่เราอยู่ไหนกัน?

ราม: โลกใบนี้มีมิตินับไม่ถ้วนซ้อนทับกันอยู่ มิตินี้อยู่ห่างจากมิติของเจ้าเพี้ฃยงสองก้าวเท่านั้น แต่เจ้าคงมิอาจเข้าใจได้เช่นเดียวกับยุงที่ไม่อาจเข้าใจก้นมหาสมุทร เจ้ากำลังยืนอยู่บนพื้นที่ที่ประกอบขึ้นจากแรงโน้มถ่วง เวลาในที่นี้ก็ไม่ได้เป็นเพียงนามธรรม… ณ ที่นี่เวลามีลักษณะเป็นแผ่นบาง ๆ ซึ่งเชื่อมต่อกันเป็นโครงสร้างแห่งจักรวาล

เด๊ดแมน: อย่าทำให้ผมงงได้มั้ย บอกผมเถอะว่าพามาที่นี่ทำไม?

ราม: ชีวิตหลังความตาย, ความหมายของมัน, จุดมุ่งหมายและสัจธรรม เหล่านี้คือสิ่งที่เจ้าควรเรียนรู้ แต่เจ้าจะเข้าใจมันได้อย่างไรหากยังไม่เข้าใจกลไกของเวลาหรือแรงโน้มถ่วง?

 

 

เด๊ดแมน: ผมอยากรู้แค่เกิดอะไรขึ้นกับผมเท่านั้นแหละ อะไรคือเหตุผลที่แท้จริงที่ทำให้ผมต้องมาใช้ชีวิตอยู่ร่างกายคนอื่นแบบนี้? เพื่ออะไรกันและมันจะจบเมื่อไหร่?

ราม: เจ้าเพียงค้นหาสารัตถะมาสู่จักรวาลและสร้างสมดุล นี่คือความกรุณาที่ข้ามีให้เจ้า บอสตั้น แบรนด์

เด๊ดแมน: แล้วทำไมผมถึงยังเห็นพวกเขาตามติดผมมาทั้งที่ภารกิจของผมกับพวกเขาเสร็จสิ้นแล้วล่ะ ทำไมผมยังคงเชื่อมต่อกับพวกเขาอยู่?

..

“ก็แค่จิตตกค้างเท่านั้นแหละ อย่าคิดมากไปซี้”

 

เด๊ดแมนคงคิดในใจว่าตูไม่ได้โง่นะเฟ้ย!

เด๊ดแมน: จะเป็นจิตตกค้างไปได้ยังไง ก็ผมมองเห็นพวกเขาอ่ะ?

ราม: มันก็แค่ความทรงจำ มันคือสิ่งที่เชื่อมโยงเจ้ากับทุกชีวิตที่เจ้าเคยเป็นเพื่อยืนยันว่าเจ้ากำลังเรียนรู้ความเวทนา

เด๊ดแมน: แล้วผมต้องเรียนรู้อีกแค่ไหน? เมื่อไหร่ภารกิจนี้จะเสร็จสักที? เมื่อไหร่มันถึงจะจบ?

ราม: ทำสิ่งที่เจ้ากำลังทำอยู่แล้วทุกอย่างจะประจักษ์เอง

ราม: ข้ามอบความกรุณาแก่เจ้าเพราะเจ้ามีคุณค่าและเจ้าคือบุคคลอันเป็นที่รัก เจ้าคือผู้พิชิตแห่งจิตวิญญาณ บอสตั้น แบรนด์ที่รัก

ราม: ข้ารู้ว่างานนี้ทำให้เจ้าคับข้องใจ แต่มันคือโอกาสที่ข้าประธานให้เพื่อให้เจ้าได้ปลดเปลื้องพันธนาการที่เจ้าก่อขึ้นมาเอง เจ้าเห็นเป้าหมายที่เจ้าต้องไปถึงแล้วไม่ใช่หรือ?

ราม: จงกลับไป ใช้ช่วงชีวิตของพวกเขาเหล่านั้น ทำเพื่อข้า

เด๊ดแมน: เดี๋ยวสิ ผมยังไม่เข้าใจอะไรเลย

ราม: ข้ารู้ เพราะฉะนั้นเจ้าจึงต้องกลับไปสานต่อ

 

เธอหายไปอีกแล้ว… ผมรู้สึกเหมือนนักข่าวที่โดนประธานาธิบดีไล่ทั้งที่เพิ่งสัมภาษณ์ไปได้ไม่ถึงนาที

 

 

สรุปแล้วก็คือผมไม่รู้อะไรเพิ่มขึ้นเลย นอกจากความจริงข้อหนึ่งคือเธอโกหก

 

 

เด๊ดแมนในร่างของจอห์นนี่มาที่ผับแห่งหนึ่ง

เขาเข้าไปเกี้ยวสาวโสดที่นั่งอยู่คนเดียว

พอทุกอย่างทำท่าจะไปได้สวยเขาก็แยกออกมา

และตอนนี้ผมต้องทิ้งหนุ่มน้อยคนนี้ไว้ก่อน ให้เขาได้คุยกับสาวสวยคนนั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะเป็นยังไงบ้าง

 

 

คืนรักแห่งความทรงจำของจอห์นนี่จะบรรเทาความเจ็บปวดให้เขาระหว่างที่ฉันมาทำธุระ มันจะทำให้เขาได้ความมั่นใจของเขากลับคืนมา

 

ขณะเดียวกันผมกำลังจะบุกเข้าไปในคลับมูนสโตนที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ช่วงตึก… สถานที่ในตำนานของกรุงก็อทแธมซึ่งเต็มไปด้วยเรื่องราวเหนือธรรมชาติ

 

 

 

ว่ากันว่าไม่เคยมีใครบุกรุกเข้าไปได้สำเร็จมาก่อน โดยเฉพาะในชั้นใต้ดินที่เล่าขานมานานนม แต่ส่วนตัวแล้ว นี่มันช่างท้าทายชะมัดยาดเลยเชียวล่ะ

 

เด๊ดแมนเข้าสิงเจ้าพ่อคนหนึ่ง แต่พอก้าวผ่านก้อนหินที่ลงอักขระไว้ สัญญาณเตือนภัยก็ดังขึ้นทันที

 

พวกการ์ดก็มากันเพียบ!

 

นี่คือลูกเล่นเล็กน้อยที่ผมขอตั้งชื่อว่า “วิถีแห่งการลักลอบเข้าสถานบันเทิงจำกัดอายุ” ซึ่งมันไม่ง่ายเลย ผู้ที่อยู่ในคลับมูนสโตนล้วนเข้าสิงได้ลำบาก เพราะข้างในมีพวกการ์ดพลังจิตที่ถูกฝึกฝนมาตรวจจับสัจภัณฑ์เช่นผม ยังไม่รวมถึงพวกหน่วยรักษาความปลอดภัยเวทมนตร์

 

 

ขั้นแรกของลูกเล่นคือคุณต้องวิ่งเข้ามาให้ลึกที่สุดและมองหาห้องโถงที่เต็มไปด้วยแขก คุณต้องทำท่าเป็นกลัวตอนวิ่งเข้าไป แล้วคุณจะจนมุมพร้อมกับหมัดที่กำลังจะปะทะใบหน้า

 

 

แล้วเด๊ดแมนก็ย้ายไปสิงการ์ดคนนั้นแทน!

 

เด๊ดแมน: ฉันจะไปแจ้งบรรณารักษ์ เธอคงอยากรู้ถ้ามีคนบุกเข้ามา

หัวหน้าการ์ด: ลื้อพูดบ้าอะไรหว่า? ลื้อก็รู้ว่าอั๊วเป็นคนเดียวที่ท่านอนุญาตให้ลงไปพบได้

เด๊ดแมน: อ้อ เธออยู่ข้างล่างงั้นสินะ?

หัวหน้าการ์ด: แล้วท่านจะไปอยู่ที่ไหนได้อีกล่ะ? ลื้อเพี้ยนรึเปล่าเนี่ย?

เด๊ดแมน: สบายดีสิครับ… งั้นผมไปแจ้งผู้จัดการก่อนแล้วกัน

หัวหน้าการ์ด: ก็อั๊วไงผู้จัดการ ไอ้โง่… รอเดี๋ยวซิ…

 

เซ้าซี้นัก พี่เด๊ดแมนเลยต่อยเข้าเต็มหน้า!

 

เมื่อบุกเข้ามาถึงอีกห้อง เขาก็เจอกับแขกเจ้าประจำของคลับ

พวกปิศาจนั่นเอง!

เด๊ดแมน: พวกนี้มองเราเหมือนเป็นตัวประหลาดเลยแฮะ

บริกรหูแหลม: ก็ดูสารรูปแกสิ แกตาบอดมองไม่เห็นพวกเรารึไงกัน?

เด๊ดแมน: อ้อ งี้นี่เอง ก็นึกว่าทำไมหมอนั่นถึงดูงง ๆ ตอนที่ฉันปล่อยหมัดเข้าเต็มหน้า

“ผู้บุกรุก!!”

 

ข้างล่าง หญิงชราที่ถูกเรียกว่าบรรณารักษ์ก็เริ่มรู้ตัว

บรรณารักษ์: วิลเฟร็ด! ข้างนอกวุ่นวายอะไรกัน

วิลเฟร็ด: คงมีใครสักคนดื่มหางนมจนเมามั้งขอรับ ดูเหมือนหางนมของกรุ๊ปเอบี เน็กกาทีฟจะมีปัญหา เดี๋ยวกระผมไปดูเอง

บรรณารักษ์: ถ้ามีบุคคลไม่พึงประสงค์เข้ามาได้ล่ะก็ เจ้าต้องรับผิดชอบ… ห้ามผู้ใดเปิดประตู ข้าไม่ต้องการให้ใครขัดจังหวะการอ่านหนังสือของข้า

เธอกลับเข้ามา แสงที่ส่องต้องร่างเธอเผยให้เห็นปีคู่มหึมาที่กลางแผ่นหลัง!

ขั้นที่สองของ “วิถีแห่งการลักลอบเข้าสถานบันเทิงจำกัดอายุ”:

จงเข้าสิงคนที่อ่อนแอที่สุด และเข้าจู่โจมคนที่แข็งแกร่งที่สุด

จากนั้นก็ชิ่งออกมาให้ไว แล้วนั่งดูการตะลุมบอนอยู่วงนอก

สาวพลังจิต: มันคือวิญญาณ… ผู้ชาย! มันมาทางนี้แล้ว!

สาวพลังจิต: มันเข้าสิงพี่หมาป่าคนนั้น!

“เงียบหน่อยจ้ะ!”

 

“พระเจ้าช่วย! เขาสติแตกไปแล้ว! เขากำลังฆ่าคนอื่น!”

“พี่ยามขา รีบไปทางนั้นเลยค่า!!”

 

ยามปิศาจ: เฮ้ย…

 จู่ ๆ ยามก็ฉุกใจคิดว่าผู้หญิงคนเมื่อกี้มันทะแม่ง ๆ

อั้ยยะ ต้องชิ่งออกจากร่างนี้แล้ว…

หลบจากฉากหนึ่ง

 

เข้าสู่ฉากสอง

 

คราวนี้เขาโผล่มาบนเวทีของพวกปิศาจอัปลักษณ์มากมาย!!

เด๊ดแมน: สวัสดีครับ ผมเดาว่าทุกท่านในชั้นนี้คงมองเห็นผมกันหมดใช่มั้ยเอ่ย? เฮ้ ผมก็ไม่ได้อยากมองหน้าพวกท่านหรอกครับ พูดตรง ๆ แล้วกันนะครับทุกท่าน คือ เอ่อ… คุณพี่ท่านนี้วิ่งเข้ามาในบาร์ เอ่อ… ในนั้นมีแต่ผีดิบ… เขาเลยสั่งมันมากินให้ติดเหงือกสั่งเผือกมากินให้ติดฟัน

 …

เหมือนเด๊ดแมนจะพยายามเล่นตลกขัดฉากไปก่อน

แต่มีหรือที่มุกพี่แกจะผ่าน

แฟน ๆ พากันโห่ร้องเสียงขรมเลย!

..

อาเสี่ย: หมอนั่นเป็นใคร

บ๋อย: ผู้บุกรุกขอรับท่าน

อาเสี่ย: ก็ดี อั๊วชอบโชว์มันว่ะ เอาแชมเปญที่ดีที่สุดไปให้มันหน่อยสิ แล้วลงไว้ในบัญชีอั๊วได้เลย

บ๋อย: รับทราบขอรับท่าน

 

ขั้นตอนที่สามของ “วิถีแห่งการลักลอบเข้าสถานบันเทิงจำกัดอายุ”:

ถ้าทุกอย่างเจ๊งบ๊งไม่เป็นท่า

จงทำเรื่องไม่เข้าท่าที่สุดเท่าที่คิดออก

เด๊ดแมนกระโจนหาแฟน ๆ เหมือนคิดจะบอดี้เซิร์ฟ!!!

บรรณารักษ์: เฮ้อ ไม่เอานjา

ก๊อก ก๊อก

 

บรรณารักษ์: บอกแล้วไงวิลเฟร็ด ว่าข้าไม่อยากให้ใครรบกวน…

โครมมมม!!!

 

 

เด๊ดแมน: ท่านมีของที่ผมต้องการ บันทึกของผม มันอยู่ตรงไหน?

บรรณารักษ์: ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดเรื่องอะไร

เด๊ดแมน: งั้นผมคงต้องเตือนความจำท่านสักหน่อยแล้ว ท่านถูกเรียกว่าบรรณารักษ์ ท่านคือเทวดาชั้นผู้น้อยที่ถูกอัปเปหิออกจากสวรรค์และมีหน้าที่คอยจัดหมู่บันทึกอายุขัยของคนทั้งหลาย

เด๊ดแมน: ที่ไหนสักแห่งในห้องสมุดนี้มีหนังสือที่บันทึกประวัติขอผมไว้ตั้งแต่เกิดจนตาย มันมีคำตอบที่ผมอยากได้ในนั้น

บรรณารักษ์: เจ้าไม่อาจดูบันทึกของตัวเองได้หรอก! กฏข้อบังคับถูกตราไว้แล้ว!

เด๊ดแมน: ท่านครับ ผมคือคนตายที่กำลังสิงสู่ร่างของคนตายที่กินคนตายอีกที ทุกวันนี้มีคนคอยบอกผมว่าผมต้องทำอะไรและห้ามทำอะไร ฉะนั้นตอนนี้ผมขอคุมกฏเองบ้าง

บรรณารักษ์: ถ้าข้าปฏิเสธล่ะ?

เด๊ดแมน: ผมก็จะทึ้งขนปีกท่านทีละเส้นไง

 

บรรณารักษ์: เจ้าไม่เข้าใจ… ข้าไม่ใช่คนตรากฏ ข้าอยู่ที่นี่และทำหน้าที่ตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมายมาอีกที ผู้มีชีวิตไม่อาจดูบันทึกชีวิตของตนเองได้ มีเพียงผู้ที่ครอบครองพลังสูงสุดเท่านั้นที่จะสามารถทัศนาบันทึกแห่งชะตาจักรวาลนี้ได้

เด๊ดแมน: อ๋อเหรอ? แต่ผมไม่เชื่อเรื่องพรหมลิขิตหรอกนะ แต่ผมเชื่อว่าคนแบบพวกท่านที่ชักใยชีวิตคนไป ๆ มา ๆ จะต้องโดนคนแบบผมสกรัม

บรรณารักษ์: ก็ได้ ๆ ! ข้ายอมแล้ว นั่นบันทึกของเจ้า!

บรรณารักษ์: เล่มนี้แหละ จงทัศนาให้หนำใจ แต่มันไม่มีประโยชน์กับเจ้าหรอก

 

เด๊ดแมน: อักษรเบลล์นี่นา!

บรรณารักษ์: ใช่แล้ว และมันถูกจารึกเป็นภาษาอาราเมอิค เจ้าคิดว่าพวกเราจะจารึกมันง่าย ๆ อย่างนั้นรึ?

เด๊ดแมน: งั้นอ่านให้ฟังหน่อยสิ

 

บรรณารักษ์: เอ๊ะ แปลกจัง! ทำไมสารบัญถึงมีเป็นพัน ๆ บทตอนเช่นนี้ล่ะ… เรื่องราวของเจ้านั้นเป็นเพียงหนึ่งบทจากหลายพันแต่เชื่อมโยงอยู่กับเรื่องราวชีวิตของผู้คนมากมาย

เด๊ดแมน: แล้วมันจบยังไง?

 

“ทั้งเจ้าและทุกชีวิตที่เกี่ยวพันกับเจ้าล้วนจบเช่นเดียวกันทั้งสิ้น”

…

“ชีวิตของพวกเจ้าทั้งหลายล้วนต้องตกนรกหมกไหม้”

 

..

รามมีแผนอะไรกันแน่? เธอต้องการให้เด๊ดแมนทำอะไร? และเพื่ออะไร!?

ตอนต่อไป:

HOOK-UPS & THROWDOWNS