BLUE BEETLE  #2
เรื่อง : TONY BEDARD
ภาพ : IG GUARA, RUY JOSE และ J.P. MAYER
วางจำหน่าย: 19 ตุลาคม 2011
สำนักพิมพ์ : DC Comics

บลูบีทเทิ่ลอาละวาด!?

..

เกิดอะไรขึ้น? ทำไมปวดไปทั้งตัวเลย?

 

แล้วตาฉันเป็นอะไรไปเนี่ย? ทำไมทุกอย่างถึงดูเหมือน…

[ระบุเป้าหมาย]

ใครพูดอะไรอยู่น่ะนั่น?

[ระบบคำนวนจุดตาย]

 

เจมมี่: หมายความว่าไงที่ว่า “คำนวนจุดตาย”?

ฮิวซอส: อะไรนะ?

เจมมี่: ชู่ว เงียบสิ ฉันไม่ได้พูดกับแก…

 

[กำจัดพวกมัน]

เจมมี่: ไม่! ฉันไม่ฆ่าใครทั้งนั้น!

บรูเทล: ไอ้บ้านี่เป็นใครกันวะ?

 

บรูเทล: พวกเรากำลังไล่ตามไอ้หนูที่สะพายกระเป๋าเป้สีแดง มันวิ่งไปไหนแล้ว?

เจมมี่: เฮ้ย! พระเจ้า เสื้อผ้าฉันหายไปไหนหมด!? แล้วนี่มันอะไร…!? ไอ้นี่มันเกาะฉันทั้งตัวเลยนี่หว่า!

 

[นี่คือเปลือกแข็งห่อหุ้มตัวท่าน จงเงียบและกระทำตาม]

เจมมี่: แกอยู่ที่ไหนเนี่ย? ฉันไม่เห็นหัวแกเลย?

[เพราะท่านสวมใส่ข้าพเจ้าอยู่]

เจมมี่: โอย พระเจ้า ท่าฉันจะเพี้ยนแล้วแน่ ๆ …

บรูเทล: เฮ้ย แกพล่ามอยู่กับใครวะ?

เจมมี่: ไม่ได้ยินเสียงครืด ๆ นั่นรึไง? เสียงเหมือนจิ้งหรีดเลย

[มีแค่ท่านที่ได้ยินเสียงข้าพเจ้า]

 

 

[ตอนนี้ จงกำจัดสิ่งที่เป็นภัย]

เจมมี่: เดี๋ยวนะ… เมื่อกี้ฉันกับปาโก้ขับรถกันมาดี ๆ จู่ ๆ พวกแกก็โผล่มาจากไหนไม่รู้

 

เจมมี่: ปาโก้…!

 

เจมมี่: พวกแกคิดจะฆ่าเพื่อนรักของฉัน!

 เมื่อเลือดขึ้นหน้า เจมมี่ก็กระโดดเข้าชาร์จวายร้ายทั้งคู่ทีเดียวดับ!

[ปลิดชีวิตเสีย]

เจมมี่: อย่ายุฉัน!

[ปลิดชีวิตเสีย]

เจมมี่: ไม่ ฉันไม่ปลิดอะไรใครทั้งนั้นแหละ

[ท่านเป็นแค่ร่างต้น ท่านต้องทำตาม]

เจมมี่: ฉันคือเจมมี่ เรเยสไม่ใช่ “ร่างต้น” เฟ้ย… และฉันบอกแล้วว่าฉันจะไม่ฆ่าใคร! แถมอีกอย่าง…

 

เจมมี่รีบวิ่งกลับยังรถของปาโก้ และพบเหล่าวายร้ายกำลังตะลุมบอนกันอย่างอลหม่าน

เจมมี่: … ฉันต้องรีบหาปาโก้เพื่อนฉันก่อน

 

โฟเบีย: หมอนั่นมันตัวอะไรน่ะ?

วอร์ป: ลา ดาม่าคงส่งมันมาอีกคนล่ะมั้ง

เจมมี่: เฮ้ ปาโก้! ตื่นเร็ว!

 

เจมมี่: ฉันจะทำยังไงให้เราสองคนออกไปได้อย่างปลอดภัยกันนะ?

ทันใดนั้นปีกแสงก็งอกออกมาจากชุดเกราะ!

เจมมี่: นี่อะไรเนี่ย?

 

[เปิดรูปแบบการบิน]

 

เจมมี่: เฮ้ย พระเจ้าช่วยกล้วยทอด! ฉันบินได้!!!

ถึงเจมมี่จะตกใจมาก แต่ปาโก้ตกใจยิ่งกว่าจนตาแทบถลน!

เจมมี่: ปาโก้ รีบไปกันเถอะ

ปาโก้: ม่ายย!! เจ้าปิศาจ ปล่อยฉัน!! ปล่อยฉัน!!

เจมมี่: ทุกอย่างบเรียบร้อย เพื่อน

 

เจมมี่: หวาาา!

เจมมี่พลาดท่าถูกพลาสมัสจับได้

พลาสมัส: แล้วเจ้าเด็กสะพายเป้ไปไหนแล้ว?

“เป้… เป้… เป้!!”

เจมมี่ต่อยพลาสมัสจนกระเด็น!

“ในเป้บ้านั่นมันมีอะไรอยู่กันแน่!?”

 

โฟเบีย: รู้แล้วยังถามอีก คนลึกลับ แกก็มาหาสิ่งเดียวกันกับพวกเรานั่นแหละ… ทีนี้จงสารภาพเรื่องราวของแกมาเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นแกจะได้เจอสิ่งที่แกหวาดกลัวที่สุด… ฉันกำลังควบคุมผีร้ายที่แกซ่อนไว้ในความทรงจำ

โฟเบีย: เตรียมฉี่ราดเพราะฝันร้ายเสียเถอะ!

เจมมี่: ดูไม่ออกรึไง…

 

เจมมี่ต่อยโฟเบียล้มไปอีกคน

[ร่างต้นต้องไม่เปิดเผยข้อมูลส่วนตัว]

 

เมื่อเจมมี่หันกลับมาอีกทีปาโก้ก็วิ่งหนีไปแล้ว!

เจมมี่: ปาโก้

ปาโก้: ไม่นะ! อยู่ห่าง ๆ ฉันเลย! … เจมมี่ ไม่ว่านายอยู่ไหนนะตอนนี้ รีบวิ่งหนีเลย!

พลาสมัสที่โดนซัดกระเด็นเข้ามาขวางปาโก้เอาไว้

พลาสมัส: ม่าย ไอ้จ้อย แกต้องช่วยเราหาเพื่อนของแก… ถ้าแกยังไม่อยากให้หน้าเละ

 

เจมมี่: อย่าวิ่งสิ ปาโก้! ตัวฉันระบมไปหมดแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันกำลังเป็นอะไรแต่ฉันไม่อยากให้นายร่วงลงไปนะ!

ปาโก้: แกเป็นใคร… แล้วรู้ชื่อของฉันได้ยังไง!?

 

ห่างมา 12 ไมล์ส ณ คฤหาสน์คาร์เดนาส

เบรนด้า: เฮ้อ เมื่อไหร่จะมานะ เจมมี่

ระหว่างที่เธอกำลังเหมื่อ เทีย อัมปาโร่ป้าของเธอ ผู้มีอีกโฉมหน้าเป็นเจ้าแม่แห่งวงการตลาดมืดชื่อลา ดาม่าก็เดินเข้ามาโอบเธออย่างไม่ทันตั้งตัว

เบรนด้า: ติตี้อัมปาโร่!

เทีย: เป็นไง? พอใจกับงานควินเซียเนร่ารึเปล่าจ๊ะ?

เบรนด้า: มันสุดยอดมากเลยค่ะ เทีย ทั้งวงดนตรี, อาหาร, น้ำพุช็อคโกแลต… ทุกอย่างเลย! หนูแค่กำลังรอให้เจมมี่กับปาโก้โผล่มาได้แล้ว แล้วป้าไปไหนมาคะ?

เทีย: อยู่ในห้องทำงานน่ะจ้ะ กำลังรอรับพัสดุหายากตามเคย

เบรนด้า: คงไม่ใช่ของประดับน่าหยะแหยงแบบที่วางอยู่เต็มตู้อีกนะคะ!

 

 

“หรือหลานอยากให้ป้าสะสมของไร้สาระอย่างพวกภาพวาดหรือตุ๊กตากันล่ะ”

 

เบรนด้า: ไม่หรอกค่ะ ก็ของโบราณพวกนั้นคืองานของป้านี่นา

เทีย: ช่าย และงานของหลานตอนนี้ก็คือหาแฟนหล่อ ๆ สักคน

เบรนด้า: ไม่นะคะ เทีย

เทีย: นี่จริงจังนะจ๊ะ งานควินเซียเนร่ามาพร้อมกับการโตเป็นสาวแล้ว

เบรนด้า: แต่ผู้ชายที่หนูรู้จักไม่เห็นจะน่าสนใจสักคน

เทีย: น่านะ คนนั้นล่ะ เขาดูหล่อดีนี่

เบรนด้า: โจอี้ กอนซาเลส!? เป็นเขาล่ะก็ หนูขอเอาหัวโหม่งกระจกตายดีกว่า!

 

เทีย: ต้องอย่างนี้สิถึงจะเป็นสาวเต็มตัว

จู่ ๆ การ์ดคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหาเทีย

การ์ด: คุณคาร์เนดาส! มีสถานการณ์ไม่ปกติที่ประตูหน้า! คุณทั้งคู่โปรดมากับผม!

 

เหล่าเด็ก ๆ ในงานพากันตื่นตกใจเมื่อการ์ดทั้งหลายงัดอาวุธขึ้นมา!

การ์ด: เจ้าหนู! พวกเธอรีบเข้าข้างในเร็วเข้า

เด็ก: พวกนี้เป็นใครกันแน่?

โจอี้: เงียบนะ! พวกเขามีปืน ไม่เห็นเหรอ?

เบรนด้า: ไม่มีอะไร ทุกคน! พวกเขาคือการ์ดรักษาความปลอดภัย! ทำตามที่พวกเขาบอกเถอะ!

 

เทีย: ปล่อยเธอนะ! ฉันไม่ได้จ้างแกมาทำอย่างนี้! ถ้ามีปัญหาที่ประตูหน้า ฉันกับแกก็จะไปจัดการกันเอง!

การ์ด: ค… ครับ ท่านดาม่า เราทำตามที่คุณสั่ง!

เทีย: เบรนด้า ไปรอข้างใน รอให้ป้าเข้าไปเรียก

เมื่อสั่งหลานเสร็จ เทียหันมาหาเหล่าการ์ดรักษาความปลอดภัย

เทีย: ทีนี้ พาฉันไปหาไอ้คนที่คิดจะมาสร้างปัญหาในบ้านฉันหน่อยซิ

 

แต่ไม่ทันที่เธอจะได้ออกไป เจมมี่ก็บินเข้ามาถึงแล้ว

ปาโก้: ได้โปรดเถอะ เราต้องรีบกลับไปรับเจมมี่!

เจมมี่: ชู่ว! ฉันรู้สึกไม่ดีเลย ฉันพยายามตั้งสติอยู่ และฉันก็… อ้าว แล้วทำไมข้างล่างนั่นถึงมีคนถือปืนอยู่เยอะจัง

[พบอันตรายจำนวนมากข้างล่าง ค้นพบแหล่งพลังงานไร้หลักเกณฑ์ภายในเคหะสถานข้างล่าง]

 

เจมมี่: อะไรคือ “พลังงานไร้หลักเกณฑ์” น่ะ?

ข้างล่าง พวกการ์ดก็ชักปืนระดมยิงเต็มที่!

“แก! หยุดอยู่แค่นั้นแหละ ไม่งั้นเราจะยิงโดยไม่เตือนอีก!”

เจมมี่: ขอโทษครับ! ขอโทษ! ผมไม่รู้ว่าจะพาเขาไปไว้ที่ไหนดี! เราเจอปิศาจยกพวกตีกันที่โรงงานใกล้ ๆ น่ะครับ!

เจมมี่: ผมก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม…

เจมมี่: เหมือนผมทำร้ายพวกนั้นบาดเจ็บสาหัสด้วย ผม…

[เงียบ]

เจมมี่: ผมอยากเอาไอ้นี่ออกไปจากตัว…

[เงียบ]

เทีย: แกคือตัวบ้าอะไร? แล้วแกทำอะไรกับเพื่อนของหลานฉัน?

เจมมี่: ฟังนะครับ ผมรู้ว่าตัวผมถูกหุ้มด้วยอะไรก็ไม่รู้ แต่ผม… อั่ก… ผมอยาก…

[เงียบ]

เจมมี่: โอ๊ย! หุบปากสักทีได้มั้ย ให้ฉันบอกพวกเขานะ!

[ท่านจะทำให้แผนการของเราเกิดความเสี่ยง]

เจมมี่: อึ่ก… แกทำ… อะไร… กับฉัน?

 

[ดำเนินการตามแผน]

 

“แหวะ”

..

“โอ้ พระเจ้า… หวังว่ารองเท้านี่จะไม่แพงนะ”

 

“หมอบลง”

เหล่าการ์ดระดมยิงใส่เจมมี่ไม่มียั้ง!

..

“หยุดพวกเขา! แต่ไม่เอาที่จุดตายนะ… ทำตามที่ฉันบอก!”

ชุดเกราะของเขาปล่อยผึ้งงานตัวเล็ก ๆ ออกมา พวกมันโจมตีเหล่าการ์ดจนล้มลงไปหมด!

 

เจมมี่: ปาโก้… คุณคาร์เนดาส..

เบรนด้า: หยุดนะ! อยู่ให้ห่าง ๆ เธอเลย!

เจมมี่: ก็ได้ ๆ ผมไปแล้ว

เจมมี่จึงบินจากออกมาด้วยความคับข้องใจ

เจมมี่: เกิดอะไรขึ้น? ทำไมแกถึงไม่ให้ฉันอธิบายให้พวกเขาฟังหา?

 

 

เขตอวกาศที่ 2809

“จำความสนุกตอนนั้นได้มั้ย คาจิ-ไก? จำความสะใจที่ได้ทำลายล้างดวงดาวและสดับฟังเสียงกรีดร้องของผู้ปราชัยเมื่อเราดูดกลืนดวงดาวของมันได้รึเปล่า? เคยมีใครต่อต้านเราได้นานถึงเจ็ดรอบการโคจรหรือไม่? ถ้าอย่างนั้น แล้วทำไมสการับที่ส่งออกไปถึงยังไม่เริ่มจู่โจมอีกสักทีล่ะหา?”

คาจิ-ไก: เหล่าท่านเจ้ารังคงไม่รับฟัง ท่านลูครี-ซ่า

ลูครี-ซ่า: ที่ข้าคิดจะพูดคือการรับใช้อันภักดีของเราตลอดสองและอีกครึ่งศตวรรษที่ผ่านมานี้ล้วนถูกต่อต้านโดยพวกกรีน แลนเทิร์น ท่าทางเจ้ากับข้าคงทำงานได้ดีเกินไป

ผึ้งงานตัวหนึ่งพลันได้รับสัญญาณจากสการับ!

ผึ้งงาน: ท่านครับ! สการับชิ้นหนึ่งของเราเปิดระบบแล้วในเขตอวกาศที่ 2814! สัญญาณสื่อสารตรงกันกับสการับคาจิ-ด้าที่มีรายงานว่าถูกทำลายไปแล้วตั้งแต่ 237 ปีแท็คเยียร์ที่แล้วครับท่าน!

คาจิ-ไก: ถอยออกไปเจ้าผึ้งงาน… สการับไม่อาจพาตัวเองออกนอกเส้นทางได้ พวกเราต้องทำตามคำสั่งรุกรานจนกว่าจะตายเพียงเท่านั้น นี่แปลว่าเกิดข้อผิดพลาดขึ้นบางอย่าง…

 

ลูครี-ซ่า: นั่นก็แค่ข้อมูลรายงาน เราก็ส่งอุปกรณ์ซ่อมแซมไป…

คาจิ-ไก: เดี๋ยวครับ โปรดส่งข้าไปแทน

ลูครี-ซ่า: อะไรนะ? เพราะอะไรกัน?

คาจิ-ไก: สัญญาณสื่อสารนี้ช่างดูไร้เหตุผลนัก คาจิ-ด้าคงได้รับความเสียหายในรูปแบบที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน…

ลูครี-ซ่า: โฮ่ นานแล้วนะที่ไม่ได้เห็นเจ้าสนใจในอะไรบางอย่างถึงขนาดนี้ ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร แต่มันคงน่าสนใจกว่าการพ่นไหมคลุมดวงดาวเพื่อเตรียมไว้เป็นอาหารให้กับเจ้าเหนือหัว…

 

“กำหนดเส้นทางสู่เขตอวกาศที่ 2814 และบอกเหล่าท่านเจ้ารังว่า”

…

“เราจะนำบรรณาการใหม่ถวายพวกท่านในเร็ววันนี้”

 

..

เจมมี่จะต้องเผชิญกับภัยรุกรานต่างดาว แล้วเด็กอย่างเขาจะรับมือได้หรือไม่?

ตอนต่อไป:

STRANGE VISITORS