Supergirl #1 – Last Daughter of Krypton

เรื่อง : Michael Green และ Mike Johnson

ภาพ : Mahmud Asrar

วางจำหน่าย : 21 กันยายน 2011

สำนักพิมพ์ : DC Comics 

พบกับ Supergirl สาวน้อยจอมพลังคนสุดท้ายจากดาว krypton และการใช้ชีวิตครั้งใหม่ของเธอบนโลก

 

“กำลังพุ่งเข้ามาเป็นจำนวนมากครับ”

“รัศมี 24 ไมล์ จากพิกัด ละติจูด 37.15 ลองจิจูด 88.73”

“น่าสนใจดีนิ ไม่ได้ไกลจากครั้งเมื่อเหตุการที่แคนซัสเลย (เหตุการที่ Superman ตกลงมาบนโลก)”

“เหตุการที่แคนซัสไหนหรอครับท่าน?”

“นานมากแล้วหนะ สถานะการณ์ตอนนี้เป็นยังไง?”

“กระแทกกับพื้นผิวแล้วครับท่าน”

 

“ท่านครับ ลูกที่ใหญ่ที่สุด… มันยังไม่หยุดครับ! เป็นไปไม่ได้… มันกำลังทะลุผิวโลก!”

“เช็คมาว่ามันจะไปโผล่ที่ไหน เดียวนี้”

“รับทราบ มันค่อยๆช้าลงแล้วครับท่าน… ดูจากความเร็วและทิศทางของมันนะตอนนี้ มันจะไปโผล่ที่…”

“ไซบีเรีย ให้แจ้งเตือนพวกรัสเซียเลยไหมครับ?”

“พวกรัสเซียลงนามเอกสารระเบียบการสำหรับผู้มาเยือนไว้แล้ว แจ้งพวกนั้นไปก็พอให้อยู่ห่างๆเอาไว้ พวกเขารู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเข้ามายุ่ง”

“ส่งทีมเข้าไปกัดการ 2 หน่วยโดยด่วน พกอาวุธไปให้เต็มที่”

 

“คุณเคยรู้สึกแบบนี้มั่งไหม…”

“ความรู้สึกที่เหมือนกับว่าคุณหลับไปนานมากๆ? ราวกับว่าหลับไปแทบทั้งชีวิตอย่างงั้นแหละ”

“แล้วก็มีฝันบ้าๆ ฝันเห็นสิ่งที่คุณไม่เคยคิดว่าสมองของคุณจะสามารถจินตนาการมันขึ้นมาได้ด้วยซ้ำ”

“แต่พอคุณตื่นขึ้นมา…”

 

 “…คุณก็ยังไม่หยุดฝันซะที?” 

 

“ฉันยืนแทบจะไม่ไหว มีใครเหนื่อยในความฝันกันด้วยหรอเนี่ย?”

“แต่ฉันมั่นใจว่านี่ต้องเป็นความฝันแน่นอน เพราะไม่มีทางที่ฉันจะตื่นขึ้นมาแล้วใส่ชุดนี้แน่ๆ แม่จะต้องฆ่าฉันแน่ๆ ฉันไม่ควรที่จะใส่มันจนกว่าจะถึงปีหน้า ตอนที่ฉันขึ้นรับปริญญา…”

“ถ้าฉันเรียนจบนะ”

“ฉันมั่นใจว่านี่ต้องเป็นความฝัน เพราะไม่มีพายุหิมะบนดาวคริปต้อนมานานมากแล้ว ตั้งแต่สมัยฉันพึ่งหัดเดินได้”

“และถ้านี่ไม่ใช่ความฝัน ป่านนี้ฉันคงหนาวตายไปแล้ว”

“แต่นี่ฉันแค่รู้สึกเย็น… นิดหน่อย?!” 

 

หุ่นยนต์ I: หยุดอยู่ตรงนั้น นี่เป็นเขตหวงห้าม

“โอเค.. หุ่นยนต์ยัก…”

“โผล่มาจากท้องฟ้า…”

“พูดเป็นเสียงคลิก กับ บีพ…”

“พ่อต้องชอบความฝันอันนี้แน่นอน”

 

หุ่นยนต์ III: หมายเลข 4 5 และ 6 ไปเช็คปล่องภูเขาไฟ 1 และ 2 พร้อมเมื่อฉันสั่ง–

“พวกนี้ดูไม่เป็นมิตรเเลยแหะ–“

หุ่นยนต์ III: ยิง!

หุ่นยนต์ทั้ง 3 ตัวยิงเชือกไปที่ supergirl เพื่อที่จะจับตัวเธอไว้

 

“ฉัน– ฉันรู้สึกถึงมันได้! เจ็บ!”

หุ่นยนต์ II: เตรียมยิงสเปรย์–

Supergirl: <ปล่อยฉันนะ!>  *แปลจากภาษาคริปต้อน

“ตื่นสิ คาร่า… ได้โปรดเถอะ… ตื่นสิ!”

หุ่นยนต์ II: ดูนั่น! บนเสื้อของเธอ–  สัญลักษณ์นั่น!

หุ่นยนต์ I: หุปปากแล้วตั้งใจหน่อยสิ!

 

“รู้สึกเจ็บจังเลย!”

“ฉัน… ฉันไม่คิดว่าทั้งหมดนี่คือความฝัน ฉันหมดนี่คือเรื่อจริงสินะ!”

พระอาทิตย์ค่อยๆขึ้น ร่างกายของคาร่าค่อยๆ ได้สัมผัสกับแสงของดวงอาทิตย์

“ดวงอาทิตย์นั่น– มีอะไรผิดปกติ– “

“ต้องมีอะไรผิดกับดวงอาทิตย์นั่น!”

“ที่นี่ไม่ใช่ดาวคริปต้อน!”

 

“เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้น”

หุ่นยนต์ I: พระเจ้า! โอวพระเจ้า ร้อน พาฉันออกไป พาฉันออกไป!

“ฉันอยู่กับเพื่อนๆของฉัน กำลังเดินทางกลับบ้านดีๆ ฉัน… ฉัน…”

“ฉันจำอะไรไม่ได้เลย!” 

 

หุ่นหมายเลข 2 พุ่งเข้าอัดคาร่า แต่เธอก็ลุกขึ้นมาสวนกลับ

“คุณพ่อ คุณพ่อพูดเสมอ… พูดเสมอว่า…”

“เมื่อล้มลง… ก็ต้องลุกกลับขึ้นมา!” 

“เมื่อกี่ฉันทำได้ยังไง ?!”

“เกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ย?!”

หุ่นตัวที่เหลือรุมยิมาที่คาร่

“วิ่งคาร่า–“

“เมื่อกี่ฉันรอดมาได้ยังไงเนี่ย ?!”

 “วิ่งสิ!” 

 

supergirl ถูกยิงเข้าข้างหลัง และในขนาดเดียวกันความสามารถในการได้ยินของเธอก็ทำงานขึ้นพอดี

“เสียงพวกนี้ –“

Supergirl: <… ได้โปรด… หยุดซะที…>

“– มาจากไหน ?!”

Supergirl: อาาาาา–

หุ่นยนต์ III: เลิกเล่นกันได้ละ

*สาวชุดคลุมอยู่หน้านี้นะครับ*

 

หุ่นยนต์ IV: จัดการให้เสร็จๆ กันซะที พร้อมนะ–

Supergirl: — อาาาาา —

หุ่นยนต์ III: ท่านครับ รู้สึกอะไรไหมครับ?

เสียงร้องขอคาร่า ดังมากทำให้เกิดคลื่นโซนิก ค่อยๆทำลายเกราะขอพวกหุ่ยนต์

หุ่นยนต์ III: ใครก็ได้– หุบปากยัยนั่นที– ! 

 

หุ่นหมายเลข 5 พุ่งเข้าใส่คาร่า

หุ่นยนต์ V: ได้ตัวละ

Supergirl: <ปล่อยฉันนะ!>

หุ่นยนต์ V: ใจเย็นลงหน่อย โอเคไหม นังหนู? 

 

คาร่าหักแขนของหุ่นหมายเลข 5 แล้วก็บินเข้าใส่มัน

 

เธอฉีกเจ้าหุ่นยนต์เป็นชิ้นๆ

Supergirl: <ฉันอยู่ที่ไหน?! แกเป็นใคร?!>

หุ่นยนต์ V: ได้โปรด–

หุ่นยนต์ III: วางเขาลง 

 

หุ่นยนต์ V: อย่า– อย่ายิง! เธอเป็นแค่- เด็ก! พาเธอกลับไปก็พอ!

หุ่นยนต์ III: บอกกับพวกที่เหลือเองแล้วกัน!

“พวกเขากำลังพูดอะไรบางอย่างในภาษาแปลกๆ ที่ฉันไม่เคยได้ยิน”

“หรือพวกเขากำลังช่วยเจ้าโซดอยู่? คุณพ่อคอยเตือนฉันมาโดยตลอด…”

หุ่นยนต์ V: วางฉันลงเถอะ… พวกเราจะช่ยเธอเอง!

“คุณพ่อ… คุณแม่… พวกท่านอยู่ที่ไหนกันคะ?”

Supergirl: <ได้โปรดเถอะ… ช่วยบอกฉันทีว่าฉันอยู่ที่ไหน?>

“แล้วทันใดนั้นเอง…”

 

“… ด้วยคำๆ เดียว…”

Superman: <หยุด>