The All-New Wonder Woman #601 Odyssey Part 1 – Past Imperfect, Present Tense

เรื่อง : JOSEPH MICHAEL STRACZYNSKI

ภาพ : DON KRAMER

วางจำหน่าย: กันยายน 2553

สำนักพิมพ์ : DC Comics

เมื่อ ไดอาน่า ได้รู้ความจริงที่เกิดขึ้นกับบ้านเกิดของเธอ พี่น้องของเธอ และ แม่ของเธอ เธอจะทำอย่างไรต่อไป?

 

Oracle: นี่คือสิ่งที่เหลือของที่ๆครั้งหนึ่งเราเคยเรียกมันว่า สวรรค์ ไดอาน่า… นะตอนนี้มันอันตรายเกินกว่าที่พวกเราจะกลับมา… บ้านของพวกเรา ไม่เหลืออีกแล้ว

Oracle: มันเคยเป็นบ้าน นะตอนนี้ มันเป็นแค่ซากปรักหักพัง พื้นดินแห้งแล้งและไหม้เกรียม ท้องฟ้ามืดมัว แท่นหินที่เคยตั้งตระหง่านมานับพันๆ ปี… ถูกทำลาย

Oracle: ถึงยังไงที่นี่ ที่นี่ก็เคยเป็นบ้านของเราก่อนที่ความมืดมิดจะทำลายมัน 

Oracle: ครั้งเมื่อตอนที่แม่ของเธอ ชารินี ฮิพพอลิท่า (Queen Hippolyta) ยังคงปกครองที่นี่ด้วยความแข็งแกร่ง และด้วยจิตใจอันงดงาม ตอนที่เธอยังคงเป็นเด็ก

Oracle: ก่อนที่เปลวเพลิงนั้นจะมา

Oracle: ก่อนที่พวกเราจะถูกทอดทิ้ง… ก่อนที่พระเจ้าจะหันหนีจากพวกเรา  

 

Oracle: มันคือความรักของราชินีที่ทำให้พวกเรา–

Diana: ฉันรู้ว่าความรักของแม่ฉันเป็นยังไง

Diana: มันเป็นสิ่งเดียวที่ยังคงเหลืออยู่ สิ่งเดียวที่ฉันยังคงจำได้

Diana: ฉันอยากรู้ว่านางตายยังไง

Oracle: พวกเราบอกเธอแล้ว

Diana: ฉันไม่ต้องการให้เธอบอกฉัน ฉันต้องการให้เธอแสดงให้ฉันเห็น

 Oracle: ฉัน… ไม่แน่ใจว่านี่จะเป็นความคิดที่ดีนัก ไดอาน่า บางทีมันอาจจะดีกว่าถ้า–

Diana: ทั้งหมดนี่ เริ่มต้นขึ้นด้วยความตายของแม่ฉัน ถ้ามีโอกาสที่ฉันจะอยู่รอดและได้ล้างแค้นคนที่พยายามจะฆ่าพวกเรา มันต้องเริ่มตั้งแต่ตรงนี้

Diana: แสดงให้ฉันดู

Oracle: ก็ได้ มันเป็นสิทธิ์ของเธอ 

Oracle: เมื่อ อโฟร์ไดธี ปลดม่านกำบังของเธอลง มันใช้เวลาไม่นานเลยที่โลกข้างนอกจะรู้ถึงตัวตนของพวกเรา ทั้งเปลือยเปล่า อ่อนแอ และอยู่ในอันตราย

Oracle: พวกเขาบุกเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ทุกครั้งที่บุกรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

Oracle: คนของเราหลายคนต้องอพยพหนีออกจากเกาะตามคำสั่งของท่านราชินี เราต่างกระจายกันออกไปคนละทิศ คนละทาง หวังว่าจะรอดจากการโจมตีในครั้งนี้

Oracle: กระจายกันอยู่ เรายังพอมีโอกาสรอด หากรวมกันอยู่ในที่เดียว ถึงแม้จะเป็นที่ๆพวกเรารักและปกป้องมันมานับร้อยๆปี เรากลับไม่มีโอกาสเลย

*อโฟร์ไดธี เป็น1ในเทพธิดาทั้ง 5 ที่ให้กำเนิดเหล่าแอม’เมอซอน ถ้าตาม pre-crisis อโฟร์ไดธี จะเป็นองค์ที่มีอำนาจในการปกครองเหล่าแอม’เมอซอนมากที่สุด แต่ถ้าตาม post-crisis องค์ที่มีอำนาจมากที่สุดคืออะธี’นะ – BW.* 

Oracle: อาวุธของพวกมันต้องมนตร์บางอย่าง ทำให้พวกมันสามารถจัดการได้แม้กระทั่งคนที่เก่งที่สุดของเรา 

 

Oracle: พวกเราไม่สามารถจินตนาการถึงโลกที่ไม่มีท่านราชินีได้ เราต่างขอให้นางอพยพไปกับเจ้า

Oracle: แต่นางปฏิเสธที่จะทิ้งบ้านของพวกเรา

 

Hippolyta: ฉันให้ยานอนหลับกับ ไดอาน่าแล้ว เพื่อที่ลูกจะไม่ตื่นขึ้นมา เธอจะได้ไม่ต้องเห็นในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

???: เราจะดูแลนางด้วยชีวิตของเรา จะคอยฝึกสอนนางจนกว่านางจะพร้อมและจนกว่าพลังของนางจะโตเต็มที่

Hippolyta: ถ้างั้นก็ไปสะ–

Hippolyta: เพราะมันยังมีงานนองเลือดอีกเยอะที่ต้องทำก่อนที่คืนนี้จะจบลง

 

Oracle: ในขนาดที่สงครามดำเนินต่อไป คำพูดของท่านชารินีที่ท้าทายเหล่าผู้บุกรุก กระตุ้นเหล่าพี่น้องของเราให้สู้ต่อในสงครามฉากสุดท้ายนี้

Hippolyta: เปลวเพลิง! เหล็กกล้า! ความเจ็บปวด! ความตาย! ที่แห่งนี้คือบ้านของเรา เราจะไม่ยอมแพ้! ความโกรธแค้น! ความหวาดกลัว! เลือด! ชีวิตนี้เป็นของเรา เราจะไม่ยอมจำนน! พวกผู้บุกรุก จงจัดมาให้เต็มที่! เพราะเราจะไม่— มีวัน— ยอมแพ้!

Oracle: นั้นเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของเรา… และเป็นช่วงสุดท้าย

 

Oracle: เพราะท้ายที่สุดแล้ว พวกเราก็แพ้ พวกมันจับตัวท่านราชินีไว้ บังคับให้นางทนดูพี่น้องที่บาดเจ็บของเราถูกฆ่าทีละคน

Oracle: และจากนั้น… 

 

ชายปริศนา: จำนวนศพไม่ตรงตามที่เรานับได้จากจานดาวเทียม พวกที่เหลือหายไปไหน? และที่สำคัญ ลูกของแกหายไปไหน?

ชายปริศนา: แกรู้ว่าข้าถืออะไรอยู่ในมือ แกรู้ว่าแกฝืนอำนาจของมันได้ไม่นาน ในไม่ช้ามันจะบังคับให้แกต้องพูดความจริงออกมา ไม่ต้องเสียเวลาพยายามให้มากนักหรอก บอกข้ามาเดียวนี้ แล้วข้าอาจจะไว้ชีวิตแก… หรือไม่ก็ให้แกตายอย่างทรมานน้อยที่สุด

ชายปริศนา: ครั้งสุดท้าย ลูกสาวแกอยู่ที่ไหนไหน?

*มัน นะที่นี้หมายถึงบ่วงบาศแห่งความจริงของ WW ที่บังคับคนที่โดนมัดไว้ให้พูดแต่ความจริง – BW.* 

Hippolyta: มันจริงอย่างที่แกพูด ไม่มีใครต้านทานพลังของมันได้ ไม่แม้แต่ข้า ในไม่ช้าแกคงรู้ทุกอย่าง

Hippolyta: แต่น่าเสียดาย ที่แกจะไม่มีวันได้มันไป 

 

ราชินี ฮิพพอลิท่า กระโดดใส่ทหารเพื่อเปิดทางให้นางวิ่งเข้าสู่กองไฟ เพื่อจบชีวิตของตัวเอง เพราะกลัวที่จะต้องบอกความจริงเรื่องที่อยู่ของเหล่าพี่น้องและลูกสาวของนาง – BW.

 

Hippolyta: นางจะเติบโตขึ้นจากเถ้าถ่านของข้า และแกจะไม่มีวันได้อยู่อย่างสงบ! ในช่วงเวลาที่แกคิดว่าแกปลอดภัย… ในช่วงเวลาที่แกคิดว่าแกหนีจากอดีดได้แล้วนั้น—

Hippolyta: นางจะจัดการแก! แกกับทุกคนที่รับใช้แก!

Hippolyta: อโฟร์ไดธี… ข้าไม่รู้ว่าข้าได้ทำอะไรลงไปให้ท่านไม่พอใจ… ถึงขนาดที่ท่านต้องทอดทิ้งพวกเรา… แต่ได้โปรด ข้าขอร้อง… โปรดดูแลลูกข้าด้วย โปรดมอบความแข็งแกร่ง ความฉลาด… และความช่วย เหลือของท่านด้วย ได้โปรด

Hippolyta: ไดอาน่าาาาา! 

ชายปริศนาดึงบ่วงบาศแห่งความจริงออกมาจากเปลวเพลิงและนำมันมาพันไว้ที่ต้นแขนซ้ายของเขา – BW.

 

ทหาร: จะให้ทำยังไงต่อกับที่นี่ครับ? พวกเราเห็นทอง เพชร และ–

ชายปริศนา: เอาไปเท่าที่พวกแกจะขนไปไหว ถือว่าเป็นรางวัล

ทหาร: แล้วที่เหลือ..?

ชายปริศนา: เผามันทิ้งให้หมด

 

Oracle: เธอเห็นพอแล้วหรือยัง?

Diana: พอแล้ว… 

 

Diana: …พอแล้ว

Oracle: อดีดที่เธอเห็น… ไม่ใช่อดีดที่ควรจะเป็น… บางอย่างเกิดขึ้น และเราต้องแก้ไขมันให้ถูก บางอย่างเปลี่ยนแปลงไป บางอย่าง–

 

Diana: ฉันจะฆ่าพวกมัน ฉันจะฆ่าพวกมันทุกคน

Oracle: โอว… โอเค มีหมากฝรั่งไหม? 

 

Oracle: ฉันคงไปไหนไม่ได้ไกลกว่านี้แล้วละ เหมือนว่าถูกผูกติดไว้กับสะพาด ประมาณว่าเป็นที่ของฉันไปสะแล้ว สงสัยเพราะว่าต้องอยู่ระหว่างสองโลก สองที่ สองความเป็นจริง

*สำหรับคนที่ไม่เข้าใจ ออ’ระเคิลกำลังจะสื่อว่าเธอเป็นเหมือนสะพานที่เชื่อมระหว่าง2ด้าน(โลก) เลยไปไหนไม่ได้ – BW.*

 

Oracle: พวกที่เหลือ… พวกที่รอดและยังคงโดนตามล่าอยู่ พวกเขาหวังพึ่งเธอให้ปกป้องพวกเขา

Diana: ฉันจะปกป้องพวกเขา–

Diana: –แต่วิธีที่ฉันจะปกป้องพวกเขาได้ดีที่สุด คือจัดการพวกที่คิดจะทำร้ายพวกเขา

Oracle: อืม มันคงจะถูกของเธอ

Oracle: ก่อนที่เธอจะไป… ฉันมีบางอย่างให้เธอ

 

ออ’ระเคิลหยิบหมากฝรั่งในกระเป๋า jacket ของนางยื่นให้ไดอาน่า – BW.

 

Diana: ถ้าเธอมีหมากฝรั่งอยู่แล้ว จะถามฉันทำไมว่ามีไหม?

Oracle: มันเป็นอันสุดท้ายของฉัน มันเป็นของเธอแล้ว มันเป็นอย่างเดียวที่ฉันจะให้เธอได้

Oracle: ทำสิ่งที่เธอต้องทำ… แต่กลับมาเยี่ยมเราด้วยนะ องค์หญิง

Diana: ฉันจะกลับมา… ฉันสัญญา ฉันจะกลับมา…

เด็ก: แต่ผมอยากได้รสส้มอะ!

ตัวตลก: ก็ฉันบอกเธอแล้วไงว่ารสส้มเราหมด!

เด็ก: แต่ผมอยากได้อะ!

ตัวตลก: พวกเราอยากได้ในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้กันทั้งนั้นแหละ! นี่ละชีวิต! ทำตัวให้ชินกับมันสะ!

???: ไล่ๆไอ้เด็กนั่นไปได้หรือยังหะ? มันกำลังรบกวนเคลื่อนของเราอยู่–

ตัวตลก: เออๆ ก็ได้ๆ– 

ตัวตลก: ฟังนะไอ้หนู มันไม่มีอะไรที่ฉันสามารถทำได้ โอเคไหม? ฉันมีในสิ่งที่มี และก็ไม่มีในสิ่งที่มันไม่มี

เด็ก: ถ้างั้น… คุณมีอะไรให้ผม?

ตัวตลก: ฉันรู้ว่าฉันอยากให้อะไรนายก็แล้วกัน—

*สำหรับคนที่ไม่เข้าใจภาพนี้นะครับ ตัวตลกอยากให้ลูกปืนเด็กครับ – BW.*

ตัวตลก: แต่ไอ้ที่ฉันให้แกได้เนี่ยก็คือรสบลูเบอร์รี่! ฟรีด้วยเลย!

เด็ก: ก็คงได้… มั้ง

ตัวตลก: เออ ทีนี้ก็ไปได้แล้วไป รีบๆไปเลย โอเค? 

ตัวตลก: เจออะไรมั่งไหม?

ผู้หญิง: ไม่เลยค่ะ

ตัวตลก: ถ้างั้นก็รีบไปจากที่นี่สะทีเถอะ

 

ตัวตลก: แค่นี้ก็แย่พอละที่เราต้องมานั่งหาตามซอย ทีละซอย ทุกๆวัน แย่ยิ่งกว่าที่เราต้องมานั่งตามหาคนแค่คนเดียว นี่สินะที่เขาเรียกว่างมเข็มในมหาสมุด

ผู้ชาย: ไม่ใช่แค่คนเดียว

 

ผู้ชาย: อย่าลืมสิว่าเราต้องจับตาดูเพื่อจะเจอพวกที่เหลือด้วย เธอเป็นเป้าหมายหลักแค่นั้นแหละ

ตัวตลก: จับตาดูพวกที่เหลือบ้าอะไร ก็เห็นๆอยู่ว่าพวกนั้นถามหาแต่เธอแค่นั้นแหละ

ตัวตลก: เอาเป็นว่าวันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน โอเค? โอว… ดูสิ ยังเหลือรสส้มอยู่ด้วยแหะ ยังไงก็เถอะ ปล่อยให้ทีมอืนดูแลไปก่อนแล้วกัน

ผู้ชาย: รับทราบ 

 

ไดอาน่าเกาะอยู่บนหลังคารถที่ค่อยๆขับกลับไปที่ฐานของมัน – BW.

 

เมื่อรถกลับมาถึงที่ฐานทัพของมันแล้ว ไดอาน่าก็กระโดดจากรถขึ้นไปบนหลังคาตึกๆหนึ่ง เพื่อแอบฟังทหารสองคนคุยกัน – BW.

 

ทหาร 1: สัญญาณอะไรหนะ? นึกว่าวันนี้เราเสร็จแล้วสะอีก

ทหาร 2: เห็นเขาพูดกันว่าวันนี้ นายใหญ่จะมาตรวจความคืบหน้าหนะ

ทหาร 1: ดึกขนาดนี้เนี่ยนะ?

ทหาร 2: ล้อเล่นใช่ไหม? ไม่รู้หรอว่าพี่แกออกไปไหนมาไหนแค่ตอนกลางคืน

 

ทหาร 2: แต่อย่างน้อยๆ เราก็มีข่าวดีให้พี่แกแล้วกันครั้งนี้ เราเจอผู้รอดชีวิตอีกกลุ่มหนึ่งแล้ว

ทหาร 2: ทีมอัลฟ่าไปเจอพวกมันอยู่ในทะเลทรายตอนเหนือของอันคาร่าในตุรกี สถานที่ไม่ได้อยู่ในแผนที่ด้วยซ้ำ วิเศษสำหรับคนของเราเลย ไม่มีผู้คน ไม่มีหมู่บ้าน ไม่มีอะไรเลย ก็แค่พื้นที่เปล่าๆ

ทหาร 2: ทีมเดลต้าคงบินออกไปอีกในไม่ช้าเพื่อไปจัดการพวกมัน

Diana: ซวยละ

 

เมื่อไดอาน่ารู้ว่าพี่น้องของเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย เธอรีบกระโดดลงจากตึกและรีบวิ่งตามเครื่องบินที่กำลังจะขึ้นในทันที โชคดีของเธอที่คว้าหางเครื่องบินเอาไว้ได้ทัน เธอจึงแอบเกาะเครื่องบินมุ่งหน้าไปหาพี่น้องของเธอในตุรกี – BW.

 

ในขนาดที่เกาะอยู่บนเครื่องบิน ไดอาน่าก็นึกถึงเหตุการเมื่อสมัยยังเด็ก – BW.

 

Diana: ไหนพวกท่านบอกว่าฉันบินได้

???: เราไม่ได้พูดว่าเจ้าบินได้—

???: แต่เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม เจ้าจะสามารถบินได้–

???: และในอีกช่วงเวลาหนึ่ง เจ้าเคยบินได้–

???: และวันหนึ่ง เมื่อพลังของเจ้าสมบูรณ์แล้ว เมื่อนั้นเจ้าจะบินได้–

???: หากแต่วันนั้น ไม่ใช่วันนี้–

Diana: เยี่ยม จนกว่าจะถึงวันนั้น ทำอะไรดีละ?

???: พยายามอยู่ติดพื้นให้มากที่สุด

 

หกชั่วโมงต่อมา

Diana: หืมม—  ฝันนี้อีกแล้ว—  มันหมายความว่ายังไง—

ก่อนที่ ไดอาน่า จะพูดจบ ก็มีเสียงทหารดังขึ้นมาจากเครื่องบิน – BW.

ทหาร: โอเคทุกคนฟังให้ดี–

 

ทหาร: เรากำลังผ่านจุดปฏิบัติการ หลังจากที่เราลงจอดแล้ว เราจะเตรียมกำลังของเราให้พร้อมแล้วออกเดินทางไปช่วยทีมอัลฟ่า—

เมื่อไดอาน่าได้ยินว่าข้างล่างเป็นจุดที่เหล่าพี่น้องของเธออยู่ เธอจึงตัดสินใจกระโดดลงจากเครื่องบินทันที – BW.

 

แม้เธอจะบินไม่ได้ แต่การกระโดดลงจากที่สูงก็ไม่ได้ทำอะไรเธอเลย – BW.

 

ไดอาน่า รีบวิ่งอย่างสุดกำลังเพื่อรีบไปช่วยพี่น้องของเธอ ในขนาดที่กำลังวิ่งอยู่นั้นเธอก็คิดถึงเรื่องราวในอดีด – BW.

 

???: นอกจากความปลอดภัยของตัวเจ้าเองแล้ว เจ้ายังมีหน้าที่ที่ต้องตามหาและปกป้องเหล่าพี่น้องที่หนีรอดออกมา

???: พวกเขากระจายตัวอยู่ทั่วทุกทิศ—

???: พวกเขาหลบซ่อนอยู่ โดดเดี่ยว—

???: รอคอย—

???: รอคอยการล้างแค้น

???: รอคอยเวลาที่เหมาะสม–

???: รอคอยองค์หญิงของพวกเขา–

???: รอคอยเจ้า–

 

???: รอคอย… ความช่วยเหลือ