DC Comic: The World of Flashpoint 03 : ชะตาของโลก อยู่ในมือเธอ

เรื่อง : REX OGLE
ภาพ : PAULO SIQUIERA
วางจำหน่าย: 3 สิงหาคม 2011
สำนักพิมพ์ : DC Comics

Traci 13 เหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้นที่จะปกป้องโลกใบนี้ไว้ จากพ่อของเธอเอง!

ณ. ศูนย์บัญชาการ H.I.V.E.

Traci 13 กำลังต่อสู้กับพ่อแท้ๆของเธออยู่

Traci: พ่อ! หยุดนะ!

“12 เดือนที่แล้ว เผ่าพันธุ์เก่าแก่สองเผ่ากำลังจะรวมกันเป็น 1 แต่ตอนนั้นชาว Atlantean ก็ทำการลอบสังหารราชินีของ Amazon ทำให้สงครามเกิดขึ้น”

“8 เดือนที่แล้ว สงครามนั้นได้จมยุโรปตะวันตก– ฆ่าคนเป็นล้านๆ รวมถึงแม่และน้องๆของชั้น”

“12 ชั่วโมงที่แล้ว ชั้นพบว่าพ่อของชั้นกำลังจะใช้จานดาวเทียมในอวกาศเพื่อทำการฆ่า 118 ล้านคน เพื่อกำจัดคนที่เป็นต้นตอของเรื่อง”

“8 นาทีที่แล้ว ชั้นเพิ่งจะกลับมาจากเทเลพอรทรอบโลกเพื่อหาความช่วยเหลือเพื่อมาหยุดเหตุการณ์นี้ สุดท้ายก็กลับบ้านมาเจอพ่อตัวเองกลายเป็นผู้ใช้ศาสตร์มืดไปซะแล้ว”

“ตอนนี้ ที่นี่ กำลังซวยอย่างหนักอยู่”

“ช่างเป็นวันที่เลวร้ายจริงๆ”

Traci: พ่อมีอำนาจศาสตร์มืดได้ไงเนี่ย?

Dr.Thirteen: อย่าบื้อไปเลยน่า Traci ลูกคิดว่าลูกเป็นคนเดียวที่เข้าถึงพลังแห่งจักรวาลได้รึไง?

Traci: พ่อคะ พ่อไม่เข้าใจ แต่หนูคือ Homo Magi หนูเกิดมาพร้อมกับพลังติดตัว อย่างไรก็ตาม มันมีการแลกเปลี่ยน มันต้องมีการแลกเปลี่ยน

Dr.Thirteen: ชั้นไม่สน

Traci: พ่อต้องหยุดเดี๋ยวนี้ การใช้พลังศาสตร์มืดมันจะฆ่าทั้งร่างและวิญญานของพ่อเลยนะ!

Dr.Thirteen: ชั้นไม่ได้โง่นะ ชั้นคือนักวิทยาศาสตร์ การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม ไม่ใช่แค่กฎของฟิสิกส์หรอกนะ แต่ในทางเวทย์มนต์ “วิญญาน” อย่างที่เธอเรียก มันก็แค่เป็นถ่านของพลังงานเท่านั้น ดังนั้นทำไม่ใช้มันซะละ?

Traci: เพราะว่าถ้าพ่อใช้จนหมด ตัวตนพ่อก็จะหายไปไง พ่อจะตายนะ! พ่อ เชื่อหนูเถอะ

Dr.Thirteen: ไม่! ตอนที่แม่ของเธอตาย ชั้นสาบานว่าชั้นจะไม่ไร้ซึ่งพลังอำนาจอีกต่อไป

Traci: งั้นพ่อจะฆ่าหนู่เพื่อการนั้นรึไง?

ทันไดนั้นดูเหมือน Dr.Thirteen จะได้สติ

Dr.Thirteen: นี่มัน–? ชั้นทำอะไรลงไป?

Dr.Thirteen: Traci พ่อขอโทษ

Traci: …พ่อ?

Dr.Thirteen: โอ่ Peanut…

Dr.Thirteen: …เธอยังต้องเรียนรู้อีกเยอะนะ

ว่าแล้วก็ช็อตใส่ Traci เข้าให้

– เหลือเวลาอีก 12 นาที จะเริ่มทำการยิง –

Dr.Thirteen: พ่อไม่รู้ว่าทำไมลูกต้องมาสู้กับพ่อเพื่อสิ่งนี้ พ่อแค่อยากให้โลกสงบสุขอีกครั้ง แล้วถ้ามันฆ่าฆาตกรที่ฆ่าแม่ของเธอได้ มันจะยิ่งดีกว่าเดิมอีก

Dr.Thirteen: ดูคนพวกนั้นต่อสู้กันสิ อย่างกะสงครามมันจะให้อะไรมากกว่าสงครามหนักกว่าเดิมอย่างงั้นแหละ
อีกไม่กี่นาทีพวกนั้นก็ตายหมดแล้ว

Traci: พ่ออยากฆ่าคน 118 ล้านคนใช่มั้ย? ได้…

Traci: …รวมหนูไปในนั้นด้วยละกัน

Dr.Thirteen: Traci อย่า!

Traci ลงมายังสงครามครั้งสุดท้ายแล้ว (เหตุการณ์นี้อยู่ในช่วงท้ายของ Flashpoint #4 ครับ)

Traci: ลาก่อน พ่อ

Traci: หยุดฆ่ากันซะทีเถอะ!

ทันใดนั้น Dr.Thirteen ก็ตามมา

Dr.Thirteen: Traci! เราต้องไปจากที่นี่ เราเหลือไม่กี่นาทีแล้วก่อนที่ดาวเทียมจะยิง

Traci: หนูไม่ปล่อยให้ทำอย่างงั้นหรอก หนูไม่ยอมให้พ่อฆ่าคนพวกนี้

Traci: หนูจะปักหลักอยู่ที่นี่ จะไม่ไปไหนท้งนั้น

Dr.Thirteen: บ้าเอ้ย! ชั้นกำลังช่วยโลกอยู่นะ!

Traci: โดยต้องแลกกับทั้งหมดที่พ่อมีอะนะ?! พ่อเคยเป็นคนดี และยังเป็นได้อยู่ หยุดดาวเทียมซะ

Dr.Thirteen: ไม่ มันสายไปแล้ว

Dr.Thirteen: มากับพ่อซะ ออกไปจากที่นี่ พวกนี้มันสมควรตาย

Traci: ไม่มีใครสมควรตายหรอกพ่อ แล้วถ้าพ่อคิดว่าพวกนั้นสมควร งั้นหนูก็ด้วยสินะ

Dr.Thirteen: ลูกพูดถึงอะไรเนี่ย?

Traci: ใน Paris ตอนที่คลื่นยักษ์มันเข้ามา… หนูไม่แกร่งพอ

Traci: หนูรู้ว่าพ่อโทษหนูที่พวกเค้าต้องตายไป… ทั้งแม่ ทั้ง Bastion และ Nate…

Traci: หนูพยายามนำพวกเค้ากลับมา แต่ความตายและปีศาจร้าย ทำให้หน้าหนูเป็นแบบนี้

Traci: พวกเค้าลงโทษหนู ตีตราลงหน้าหนูเพื่อให้เป็นเครื่องเตือนจำว่าหนูไม่มีทางที่จะแกร่งพอ…

Traci: ขอโทษนะพ่อ หนูหวังว่าจะช่วยพวกเค้าได้ ดังนั้นปกป้องชีวิตตัวเองไว้ ทิ้งหนูตายที่นี่ซะเถอะ

Dr.Thirteen: Traci พ่อไม่เคยโทษลูกเลย พ่อโทษตัวเองต่างหาก

Dr.Thirteen: ลูกเป็นแค่เด็ก พ่อเป็นผู้ใหญ่ พ่อต่างหากที่ไม่แกร่งพอ

Traci: แต่หนูเห็นสายตาที่พ่อมองหนู มันเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความเคียดแค้น

Dr.Thirteen: ความเกลียดชังนั้นมันไม่ได้ส่งไปถึงลูกหรอก พ่อเกลียดตัวเอง พ่อน่าจะรู้วิธีที่จะช่วยพวกเค้า…

Dr.Thirteen: ทุกอย่างที่พ่อทำไปเหรอ? ทุกอย่างที่พ่อทำตอนนี้เหรอ? พ่อพยายามทำให้มันถูกต้อง พ่อพยายามจะซ่อมแซมโลกใบนี้เพื่อลูก

Dr.Thirteen: พ่อไม่สนว่าตัวเองจะอยู่หรือตาย ถ้าลูกยังมีโอกาศที่จะอยู่รอด

Traci: แต่พ่อคะ… หนูไม่อยากอยู่ในโลกที่ไม่มีพ่อหรอก… หนูรักพ่อคะ

Dr.Thirteen: พ่อก็รักลูกเช่นกัน Traci

Dr.Thirteen: เอาละว่าไง? อยากจะช่วยพ่อหยุดดาวเทียมมั้ย?

Traci: แน่นอ–

Dr.Thirteen: Traci?

Traci: พ่อ…

Traci โดนหอกของ Atlantean แทงข้างหลัง ทะลุถึงหัวใจเต็มๆ

Dr.Thirteen: ไม่!

Traci: พ่อ อย่า…

Dr.Thirteen ระเบิดพลัง ไล่ฆ่าทั้งสองฝ่ายตายเป็นเบือ…

“ความตาบรู้สึกแบบนี้สินะ”

“เจ็บจัง”

“ชั้นรู้สึกได้ถึงโลกรอบๆตัว…ชีวิตเต็มไปหมด…กำลังกระซิบหาชั้น”

Xanadu: เธอยังไม่รู้สินะว่าเธอมีพลังมากแค่ไหน? เธอเชื่อมต่อกับโลกใบนี้นะ…

“Xanadu พูดถูกจริงๆนะแหละ ชั้นรุ้สึกได้”

“โลกรู้ว่าชั้นพยายามปกป้องชีวิต มันอยากจะช่วยชั้น…”

ทันใดนั้น ชีวิตทั้งหลายก็เกิดขึ้นรอบๆตัว Traci

Traci: พ่อ! หยุดเถอะ! อย่าฆ่าอีกเลย! เราต้องหยุดดาวเทียมก่อนที่พวกเราจะตายกันหมด

Dr.Thirteen: แกไม่ใช่ลูกชั้น ลูกชั้นตายไปแล้ว

ว่าแล้วก็ตบหน้าหมวยๆของลูกสาวไป 1 ดอก

Traci: โอ้ย นั่นไม่น่ารักเอาซะเลย

“โลกรักษาชั้น แต่ชั้นยังอ่อนแอจากการที่เทเลพอรตไปรอบโลก และชั้นยังไม่รู้วิธีที่จะ–”

Xanadu: เธอต้องหยุดพ่อของเธอ รวบรวมการ์ดที่จะนำทางเธอ… เปิดตากับโลก เปิดตาว่าทำไมโลกใบนี้ถึงคู่ควรที่จะปกป้อง แสดงให้พ่อเธอเห็น

“ไพ่ทาโรห์ของ Xanadu พาชั้นไปรอบโลก…”

“…ผู้คนทั้งหมดที่ชั้นพบเจอ…”

“…บาทหลวงที่ก็อธแธม เค้าพูดว่าบางทีชั้นอาจจะต้องเรียนรู้อะไรจากพวกเค้า…”

“…Circe พูดว่าอะไรนะ…?”

Circe: เหล่าผู้ยิ่งใหญ่พวกนี้ ทั้งดีและเลว ต่างถูกชักจูงด้วยความเห้นแกตัวของตัวเองเท่านั้น ทุกคนต่างมีปัญหากับละครชีวิตของตัวเอง

Circe: และพวกเค้าแต่ละครก็ไม่ต้องการอะไรไปมากกว่าทำให้โลกใบนี้กลายเป็นภาพที่พวกเค้าคิดว่าถูกต้อง

Circe: แต่ใครกันละที่แท้จริงแล้วถูก?

Circe: มันขึ้นอยู่กับมุมมองละนะ…

“นั่นแหละ!”

“พ่อของชั้นต้องการมุมมอง…”

“ชั้นต้องให้มันกับเค้า”

ว่าแล้ว Traci ก็มอบประสพการณ์ของคนที่อยู่รอบโลกให้กับพ่อของเธอได้เห็น

Traci: โลกมันอาจจะเป็นสถานที่ที่เลวร้ายนะพ่อ

Traci: แต่มันก็เป็นสิ่งที่สวยงามเช่นกัน

Traci: มันคือสถานที่ที่ผู้คนพยายามทำให้มันดีขึ้น

Traci: ในทางของพวกเค้าเอง

Traci: พยายามที่จะแก้ปัญหาของโลก ทีละก้าว ทีละก้าว

Traci: ไม่มีหนทางง่ายๆหรอก

Traci: บางครั้งเราก็ต้องปล่อยวาง…

Traci: …และตั้งความหวัง

Traci: รู้สึกมั้ย พ่อ? นั่นคือจิตวิญญานของผู้คนที่พ่อกำลังจะฆ่า และบางส่วนที่หนูเคยพบมา

และแล้วคุณพ่อก็ได้สติกลับมาอีกครั้ง

Traci: ว้าว

Traci: หนูเพิ่งให้พ่อลิ้มลองจิตใต้สำนึกของจักรวาลเลยนะเนี่ย

Dr.Thirteen: พ่อไม่รู้เลยว่าลูกจะเจ๋งขนาดนั้น

Traci: หนูก็ด้วยแหละ

Dr.Thirteen: ดาวเทียม! เรามีเวลาอีกสองนาที

Traci: อะไรกัน? เวทย์มนต์ของหนู– หนูไม่คิดว่าหนูจะทำได–

Dr.Thirteen: ลูกไม่ต้องทำหรอก

แล้วคุณพ่อจูบลาลูกสาว

“…มันเป็นเวลาของชั้นแล้วที่จะทำดีด้วยความมืดทั้งหมดในตัวชั้น…”

“…แค่ครั้งเดียวชีวิต…”

“…ให้ชั้นได้ทำสิ่งที่ถูกต้อง…”

“…ให้ชั้นช่วยใครสักคน…”

“…ให้ชั้นได้ช่วยลูกสาวของชั้น…”

Dr.Thirteen: เข้าไประเบิดดาวเทียมได้สำเร็จ

“…และตายอย่างมีความสุข”

“ขอบคุณ”

ขณะที่ Dr.Thirteen กำลังจะตายนั้น ก็มีมืออีกมือมาจับ…

Traci นั่นเอง แล้วทั้งสองก็หายไป

Dr.Thirteen: –ได้ไง?

Traci: หนูใช่พลังเฮือกสุดท้ายในตัวเพื่อช่วยพ่อ หนูไม่สามารถใช้เวทย์มนต์ได้อีกต่อไปแล้วละ

Dr.Thirteen: พ่อว่ามันเกิดขึ้นกับพ่อเหมือนกัน แต่…สำหรับพ่อ เวทย์มันเป็นแค่พลัง แต่สำหรับลูก–มันคือชีวิตเชียวนะ

Traci: หนูรู้สึกเหมือนตาบอดเลย เหมือนมีปีก แต่มันโดนดึงออกไปจากตัวหนู แต่หนูมีพ่อ และก็โลกใบนี้? มันอาจจะไม่เพอเฟกต์ แต่มันก็ยังอยู่นะ
(แต่ดูเหมือนน้องจะได้หน้าสวยๆกลับมานะครับ ^ ^)

Dr.Thirteen: ดูเหมือนว่าเราจะต้องเดินทางไกลเลยกว่าจะกลับไปในที่ชุมชนได้

Traci: หงะ หนูคงคิดถึงเทเลพอรต์แน่ๆเลย

Dr.Thirteen: อยากขี่หลังมั้ย?

Traci: ก็ดีนะ แต่หนูไม่แก่ไปเหรอ?

Dr.Thirteen: ลูกไม่มีทางแก่ไปหรอก

แล้วสองพ่อลูกก็เดินหน้าต่อไปสู่อนาคต…

อวสาน