Avenging Spider-Man #16
เรื่องโดย : Chris Yost
ภาพโดย : Paco Medina
วางจำหน่าย : 16 มกราคม 2013
สำนักพิมพ์ : Marvel Comics

 

เข้าสู่ยุคของ Supeiror Spider-Man และการร่วมมือกับ X-Men

“เมืองนี้ดูจะมีเรื่องให้ตกใจได้ตลอดเลยนะ”

“และฉันก็เป็นคนที่ทำให้มันเกิดขึ้นบ่อยๆซะด้วยสินะ ตอนที่ฉันยังคงเป็น ด็อกเตอร์ อ๊อกโตปุสอยู่น่ะ”

“แล้วตอนนี้มาคิดกันใหม่…ตอนนี้ฉันคือสไปเดอร์แมน”

“และเมื่อพวกเซ็นเซอร์ต่างๆที่ฉันวางไว้ทำงาน ก็แสดงว่าเหล่าชาวเมืองตกอยู่ในความวิตกกังวลอีกครั้ง และฉันก็จะได้ออกมาช่วยเหลือเหล่าสิ่งมีชีวิตเล็กๆพวกนี้ได้ในทันที”

“แต่ก่อนที่ฉันจะมองดูว่าพวกนั้นเขาหนีอะไรมา ฉันก็ต้องยอมรับก่อนว่า”

“…ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์นั้นได้เห็นหลายสิ่งหลายอย่างที่แปลกประหลาดในชีวิต”

“ทั้งมนุษย์ต่างดาว, เหล่าเทพ, มนุษย์กลายพันธุ์, เขามีชีวิตที่แปลกมากๆ”

“แล้วมันมีปัญหาอะไรล่ะ”

Spider-Man เดินทางออกมายังสถานที่ที่เกิดความวุ่นวายขึ้น

“ก็มันกลายมาเป็นชีวิตของฉันแล้วยังไงล่ะ”

ใช่แล้วตอนนี้เขาต้องเป็นคนรับมือ แมงมุมยักษ์ที่อยู่ตรงหน้า

“สุดยอดวายร้ายงั้นเหรอ ฉันรู้จักดีเลยล่ะ เพราะฉันเคยเป็นมาก่อนนี่ แต่เจ้านี่… สำหรับเจ้านี่ท่าทางฉันต้องคิดอะไรใหม่ซะแล้วสิ”

“พวกกองกำลังต่อต้านสไปเดอร์แมนกำลังจัดการเจ้านี่อยู่…จากสิ่งที่มันทำลงไป”

เขาค่อยๆไต่ขึ้นไปด้านบนเรื่อยๆ จนเกือบจะถึงตัวแมงมุมยักษ์

Spider-Man : จับเป้าหมายและทำการตรวจสอบ

“ทำการค้นหา : เป็นแมงมุมชนิด อาจีโอเป้ ออรานเทีย”

“อืม แมงมุมสวนเหรอ ดูเหมือนจะเป็นการประชดกันเลยนะเนี่ย”

“ฉันเป็นคนทำลายสไปเดอร์แมนตัวจริง”

“แล้วตอนนี้ฉันต้องมาทำลายชื่อนั้นอีกครั้ง… ในนามของความดี”

เขาเข้าจู่โจมมันจากด้านบนแต่ทำอะไรไม่ได้เลย

“เจ้าสัตว์ประหลาดนี้เหวี่ยงฉันร่วงลงมา ฉันยังตั้งสมาธิไม่พอ…จริงๆฉันควรจะยึดตัวมันไว้ก่อนที่จะโจมตีนะเนี่ย”

“ฉันยังต้องใช้ความคิดให้ควบคุมการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อให้ตอบสนองทันเวลา”

“โอเคเจ้านี่มันดูท่าจะไม่ใช่แมงมุมสวนธรรมดาซะแล้วสิ แต่บางทีคงจะเป็นพวกที่เหลือรอดจากเหตุการณ์สไปเดอร์ไอซ์แลนด์”

“ยังไงก็ตาม ถ้าฉันไม่สามารถจัดการกับเจ้าแมงมุมตัวนี้ได้เหมือนกับที่มันควรจะเป็น …ฉันก็ยังมีพละกำลังที่จะจัดการเรื่องนี้ได้”

Spider-Man ใช้แรงของเขาดึงเสาร์ไฟออกมา และโดดขึ้นไปเตรียมจู่โจมปิดท้าย

Spider-Man : หลีกไปซะไอ้พวกโง่

Spider-Man : เอาล่ะ เจ้าสัตว์ประหลาด เตรียมตัวเตรียมใจสำหรับ…

“นั่นมันอะไรฟ่ะเนี่ย…”

“เจ้าแมงมุมนี่มันมีดวงตาของมนุษย์ เรื่องนี้ขอบอกว่าคาดไม่ถึงจริงๆแฮะ”

“อืม แล้วไง ยังไงเจ้าตัวนี้มันก็เป็นภัยต่อผู้คนในเมืองนี้ ดังนั้นฉันต้องจัดการมันซะ”

Spider-Man : โชคชะตาของแกมันถูกกำหนดไว้แล้ว*

“เวรเอ๊ย มีอะไรมาขวางอีกแล้ว สายฟ้าเหรอ ตอนที่ท้องฟ้าปรอดโปร่งเนี่ยนะ”

“และดูเหมือนมันจะหนาวขึ้นแฮะ”

แล้วเขาก็โดนช๊อตเข้าให้เต็มๆ

“นี่มันบ้าไปแล้ว”

*The die is Cast เป็น idiom ที่ผู้พูดจะพูดออกมาเมื่อตัดสินใจอะไรออกไปแล้วจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงมัน จากคำพูดของจูเลียส ซีซาร์

Spider-Man : ฉันจะไม่ได้มาเพื่อเจออะไรแบบนี้นะ…นี่มันบ้าชัดๆ

Beats : พวกเราต้องขออภัยด้วยล่ะนะ สไปเดอร์แมน แต่ก็อย่างที่ได้ยินนั่นแหละ เจ้าแมงมุมตัวนั้นเป็นงานของพวกเรา X-Men

เหล่า Wolverine & The X-Men มาถึงแล้ว

“เหล่า X-Men นั้นต่างปรากฏตัวออกมาในรูปแบบของตัวเอง ที่เรียกว่า มิวแทนส์ฮีโร่”

“มันอีกเป็นอีกย่างก้าวของการพัฒนาที่พวกเขาเรียกมันว่า ยอดมนุษย์”

“แต่มันเกิดจากความผิดปกติของพันธุกรรม มากกว่าที่มันควรจะเป็น”

Icaman : ไม่จริงมั้ง ถามจริงดิ …นี่สัตว์เลี้ยงนายเหรอ มีใบอนุญาตหรือเปล่าเนี่ย

“ฉันไม่เคยรำคาญกับเรื่องของพวกเขามาก่อน”

Rachel : ฉันจับขาของมันได้ข้างนึงแล้ว เอิ่ม ใครก็ได้ช่วยจับอีก 7 ขาทีสิ

“แต่ปาร์เกอร์รู้ว่าเขาสู้เคียงบ่าเคียงไหล่พวกนั้น และสู้กับพวกเขาเองด้วยเช่นกัน”

“ใช่แล้ว…ในการต่อสู้ที่แทบจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง ซึ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้กับพวกอเวนเจอร์”

Kitty : ทำตัวสบายๆเข้าไว้ นั่นไงฉันได้ตัวพวกนายแล้วหนุ่มๆ แต่ดูท่าพวกนายต้องหาที่หลบแล้วสิ

Wolverine : แฮ๊งค์ หาข้อมูลเกี่ยวกับมัน ส่วนนาย

Spider-Man : ฉันเหรอ

Wolverine : ถอยไปไกลๆเลย

“ให้ตายเถอะ ยอดมนุษย์เหรอ”

“ทำการค้นหา”

“ไอซ์แมน หรือ“บ็อบบี้” ถ้าฉันจะเรียกเขา และดูเหมือนเขาจะชอบพูดเรื่องตลกร้ายหนักยิ่งกว่าปีเตอร์ซะอีก”

“Iceman ควบคุมอุณหภูมิระดับสูงสุด รูปแบบน้ำแข็ง”

“สตอร์ม …งดงาม… แต่ก็เป็นตัวอันตรายสุดๆเช่นกัน”

“Storm ควบคุมสภาพดินฟ้าอากาศ”

Beast : นี่มันน่าสนใจจริงๆ…DNA แสกนยังหาข้อสรุปไม่ได้ มันเป็นทั้งมิวแทนส์และแมงมุม

Spider-Man : นายต้องการตัวอย่างเนื้อเยื่อ จากการแสกนพื้นผิวอะไรก็ได้แล้วนั่นแหละที่อาจจะช่วยให้การสรุปผลดีขึ้น

Beast : มันเป็นวิทยาการของเอเลี่ยน ชิอาร์

Spider-Man : …ขี้โกงนี่หว่า

“Rachel Gray อีกชื่อ Phenix หรือ Marvel Girl , รูปแบบพลัง พลังจิต, โทรจิต”

“ราเชล เกรย์ ผู้มาจากอนาคตในอีกช่วงกาลเวลานึง ดูเหมือนพวกเอ็กซ์เม็นนี่จะเป็นไปด้วยพวกผิดปกติจริงๆแฮะ”

“พลังโทรจิตนั่นดูท่าจะสร้างปัญหาให้ฉันได้เลย”

Wolverine : เรย์ คุณอ่านใจมันได้

Rachel : ไม่ได้เลย มันอาจจะไม่มีความคิดที่เป็นมนุษย์ในรูปแบบนี้ก็เป็นได้ เหมือนกับนายไง

Wolverine : ตลกจังนะ เอาล่ะพาฉันไปบนนั้น

“Beast : พละกำลังของสัตว์ป่า และความเร็วในการหลบหลีก”

“และโชคดีที่พวกเขาไม่ได้มุ่งเป้ามาที่ฉัน”

“Shadowcat มีความสามารถในการลบตัวตนทำให้ผู้อื่นไม่สามารถแตะต้องได้”

“Wolverine การรับรู้แบบสัตว์ป่า พลังฟื้นสภาพ และกระดูกอะดาแมนเที่ยม”

จากนั้นเขาก็สัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่ก่อตัวในร่างของมัน และเป้าหมายก็คือ สตอร์ม

Spider-Man : พาคนของนายออกมา

Beast : อะไรนะ

Spider-Man : ฉันบอกให้พาสตอร์มออกมา เดี๋ยวนี้!

สายเกินไปแมงมุมตัวนั้นพ่นสารอะไรบางอย่างออกมาเป็นจำนวนมาก และสตอร์มก็โดนมันเข้าไปแทบจะเต็มๆ

“ความอวดดี นี่มันต้องอยู่ในคำว่า “สุดยอด” ของ “ยอดมนุษย์” นั่นแหงๆเลย”

“แล้วดูสิเจ้าพวกนั้นบอกให้ฉันถอยไปห่างๆ”

Spider-Man : ได้ตัวคุณแล้วสตอร์มมี่

Storm : เออ่ …ขอบ…ขอบใจนะ

“นี่ฉันเพิ่งพูดออกไปเหรอ”

Icaman : โว้วว ฉันไม่คิดว่ามันจะมีอะไรแบบนี้นะเนี่ย

Beast : ฉันก็ด้วยแหละ แต่มันดูเหมือนจะเป็นเหมือนกับที่สไปเดอร์แมนคิดนะ

“มันก็คงจะดีอยู่หรอกที่ฉันจะปล่อยพวกเขาไว้กับเจ้านี่น่ะ”

“เจ้าตัวนี้มันมีดีมากกว่าที่เห็น และมันก็ไม่ใช่แค่เป็นแมงมุมที่ตัวโต 30 ฟุตเท่านั้น”

“เจ้าก้อนพลังงานนั่นผสมไปด้วยพลังงานของมนุษย์กลายพันธุ์ และนอกจากนี้เจ้าลิงตัวฟ้า หรือแมวนะ ก็ช่างเถอะ …เขาพูดว่ามันดูจะมีดีเอ็นเอถึง 3 แบบ”

“อย่างแรกคือ แมงมุม อีกอันจากที่เห็นก็ชัดแล้วว่าเป็นมิวแทนส์ แต่อย่างที่สามนี่สิ”

ในระหว่างนี้ Rachel โดนใยของมันพันตัวไว้

“ฮ่า ฮ่า อย่างน้อย 1 ในพวกนั้นก็จะได้หุบปากซะที”

Wolverine : ใครก็ได้พาตัว เกรย์ออกไปทันที เพราะเธอต้องติดต่อกับเจ้านั่นอีก

Kitty : โอโรโร่ โอเคมั้ย

Storm : ไม่เป็นไรแล้ว…ค้องขอบใจสไปเดอร์แมนจริงๆ

Spider-Man : ไม่ต้องเกรงใจ และฉันต้องขอตัวไปจัดการเจ้านี้ออกจากความเดือดร้อนที่มันสร้างในตอนนี้ก่อน ถ้านั่นจะทำให้ทุกคนสบายใจละก็นะ

Storm : แน่นอน…เดี๋ยวนะ เดี๋ยว

Iceman : นี่สไปดี้ฉันว่านายควรจะหาที่กำบังนะ เพราะตอนนี้เจ้านั่นมันยิงลำแสงออกจากตาแล้ว

Spider-Man : ขอบใจสำหรับข้อมูลใหม่ๆนะ ฉันไม่ได้สังเกตเลยล่ะ

ซึ่งการทำตัวของเขาทำให้คนอื่นๆเริ่มรู้สึกว่าเขาแปลกๆไป แต่ Beast นั้นยังคงคิดว่าเขายังไม่เปลี่ยนแปลงไปนัก

Beast : แต่ยังไงก็ตาม นายก็ยังต้องนับถือจิตใจของเขานะ และไม่ปฎิเสธเลยว่าท่าทางเขาจะมีแผนอยู่ในใจแล้ว

“ใช่เลย พ่อขนฟ้าตัวใหญ่…”

“ฉันมี”

คราวนี้สไปเดอร์แมนสามารถเล่นงานมันได้จริงๆ ตรงจุดที่เขาต้องการ จนมันร้องโหยหวน

Wolverine : ไอ้เวร…

Kitty : ไม่นะ นั่นเขาจะทำอะไรน่ะ พวกเรามาพาตัวมันไปนะ ไม่ใช่มาฆ่ามัน

“นั่นน่าจะดึงดูดความสนใจมันได้แล้ว”

“และตอนนี้ก็ปิดฉากซะที”

Spider-Man : สตอร์ม เราต้องการเปลี่ยนความกดดันอากาศตอนนี้เลย

Storm : เขากำลังจะทำอะไรเนี่ย

Beast : ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่เขาคือสไปเดอร์แมน ฉันคิดว่าเราไม่ควรจะเคลือบแคลงในตัวเขานะ

“แล้วฉันก็ได้เห็นมิวแทนส์ทยานสู่ท้องฟ้า ด้วยสายลมที่พาตัวเธอขึ้นไป”

“มันรู้สึกเหมือนพวกเขาจะฟังที่ฉันพูด”

“และตอนนี้ก็ถึงคราวประหารแกแล้ว…”

สไปเดอร์แมนเล่นงานแมงมุมยักษ์อีกครั้ง

Spider-Man : และนั่นแหละ เสร็จงานซักที

Wolverine : แก ลงมานี่เลย

Wolverine : นี่นายคิดว่าตัวเองกำลังเล่นกับอะไรอยู่กันแน่

Spider-Man : นี่วูฟเวอร์รีน …อย่ามาแตะต้องตัวฉัน

Spider-Man เสยคาง Wolverine ร่วงลงไปท่ามกลางสายตาเหล่า X-Men

“วูฟเวอร์รีนจะจู่โจมเข้ามาด้วยความดุดัน จากความทรงจำของปีเตอร์ได้บอกฉันมาแบบนั้น”

“เขาเก็บกรงเล็บเข้าไปเพื่อไม่อยากจะให้กระทบถึงความสัมพันธ์ฉันท์มิตร”

“เขาจู่โจมดั่งสัตว์ รวมไปถึงความเร็วของเขาด้วย”

“แล้วฉันจะไม่ตอบโตกลับไปได้ยังไงล่ะ”

“ฉันแค่ทำมันลงไปอย่างง่ายๆ”

“เพราะฉัน แข็งแกร่งกว่า รวดเร็วกว่า และฉลาดล้ำยิ่งกว่า สุดยอดยิ่งกว่าในทุกๆด้าน”

Spider-Man ตอบโต้จน Wolverine แทบจะโต้กลับไม่ได้

“ตั้งแต่ที่พวกเขาพบกันวูฟเวอร์รีนนั้นสร้างความรำคาญให้ปาร์คเกอร์มาโดยตลอด”

“ฉันมองเห็นมันทั้งหมด…ทั้งการวางตัวเป็นผู้ใหญ่ และการพูดจาที่ถากถางกัน”

“และนั่นมันกำลังจะกลายเป็นเรื่องในอดีต”

Spider-Man คิดจะปิดฉากแล้ว

“…ที่ฉันแสดงให้เขาเห็น”

เปรี้ยง Wolverine น็อกไปแล้ว สมาชิก X-Men คนอื่นๆ มองกันตาค้าง

Kitty : ว้าว

Iceman : เอ่อ นี่พวกนาย ยังจำเจ้าแมงมุมยักษ์ที่กำลังอาละวาดได้มั้ย อยากให้มาสนใจทางนี้ซักนิ๊ดนะ

Spider-Man : แมงมุมไหนเหรอ ฉันว่าฉันจัดการไปเรียบร้อยแล้วนะ

อึ้งอีกรอบ และแมงมุมด้านหลังก็ร่วงลงไป

Iceman : นี่นายฆ่ามันเหรอ

Beast : ไม่ใช่ มันยังมีชีวิตอยู่ก็แค่มึนๆไปเท่านั้น

Iceman : อ้าว งั้นเหรอ งั้นก็ ทำได้ดีมาก

Beast : แล้วนายทำได้ยังไงกัน

Spider-Man : ก็ง่ายๆอ่ะนะ ตามหลักสรีระของพวกแมงมุม เกิดจากคลื่นช็อกเวฟที่ดังสนั่นผ่านทางกระดูกสันนอกที่อยู่ติดกับสมองของมัน ร่วมกับความรู้สึกของแมงมุมกับสภาพความกดอากาศที่เปลี่ยนแปลงไป ส่งผลทำให้มันช็อก และในการโจมตีครั้งสุดท้ายนั่นก็จู่โจมเข้าไปยังระบบไหลเวียนต่างๆที่พอจะทำให้มันล้มลง แต่ก็นะผลที่เกิดขึ้นก็มีระยะเวลาที่ถูกหน่วงลงบ้างตามขนาดตัวน่ะ

งงกันเป็นแถบๆ ยกเว้น Beast แต่คำถามคือทำไมคราวนี้ดูเขารู้เรื่องต่างๆดีมากเกินไปหรือเปล่า

Spider-Man : เฮ้ ไม่เอาน่า นี่ฉันสไปเดอร์แมนนะ ฉันต้องใช้เวลามากมายเพื่อศึกษาพวกแมงมุมอยู่แล้ว

(เหรอ)

Storm : บีสต์ดูนั่นสิ

Strom : นั่นมันดูจะไม่เหมือนแมงมุมแล้วนะ

Rachel : นี่พวก…ดูเหมือนจะมีอะไรแปลกแล้วล่ะ ความคิดของเธอมัน…

Rachel : มันหายไปแล้ว…

Beast : อาจเป็นไปได้ว่าเพราะเธอได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า

Rachel : ไม่เลย…มันเหมือนกับว่า….มันเหมือนกับเธอเพิ่งเกิดใหม่ ไม่เหลือความทรงจำใดๆเลย

“น่าสนใจจริง แต่ถ้ามันเป็นอย่างที่เธอพูด แสดงว่ามัน…อยู่ข้างหลังของฉัน”

Spider-Sense ทำงานอีกครั้ง

Wolverine : ว๊ากกกก มาลุยกันอีกสักตั้งมั้ย พ่อนักไต่กำแพง

Spider-Man : นี่นายจะเรียนรู้ช้าด้วยหรือไง หรือนายชอบที่จะทำให้ตัวเองต้องอับอายกันแน่ นายไม่ควรจะแตะตัวฉันอีกถ้า…

Wolverine : แตะไปแล้วเฟ้ย พ่อคนฉลาด

Wolverine ประชิดตัวเขาได้และคราวนี้เขาไม่ออมมืออีกต่อไป กรงเล็บของเขาถูกใช้ออกมาแล้ว

Wolverine : ฉันไม่รู้หรอกนะว่าวันนี้นายมีปัญหาอะไร พ่อนักยิงใย แต่เราจะหามันให้พบเอง ราเชลมองเข้าไปในหัวหมอนี่ทีแล้วบอกฉันทีว่าเจ้าหมอนี่ใช่คนที่บอกว่าเขาเป็นจริงๆ

Rachel : อะไรนะ

“พลังโทรจิตเหรอ”

“นี่…นี่มัน มันชักจะไม่ดีแล้วไง ฉันครอบครองความทรงจำทั้งหมดของปาร์คเกอร์ก็จริงอยู่…แต่เธออาจจะเห็นตัวฉันจากภายในจิตใจก็เป็นได้”

“เธออาจจะเห็นตัวจริงของฉันก็ได้”

“นี่มันคงต้องใช้…พระเจ้าช่วย….ใช่แล้ว มนต์สเน่ห์ของปาร์คเกอร์ไงล่ะ”

Spider-Man : นี่ล้อฉันเล่นใช่มั้ย แค่ใช้ประสาทสัมผัสของสัตว์ป่านั่นหรืออะไรก็ตามที่นายมี…ก็น่าจะรู้แล้วนี่ว่าฉันใช่ฉันเองหรือเปล่า

Wolverine : …เออ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่านายจะไม่โดนควบคุม หรือเกิดอะไรสักอย่างขึ้นนี่หว่า

Spider-Man : ก็จริง เพราะการช่วยเมืองนี้จากการโจมตีของเจ้าแมงมุมยักษ์นั่นมันอาจจะดูไม่ชอบมาพากลไปบ้าง ต่างจากพวกนาย เอ็กซ์เม็น ที่เมื่อนายโดนควบคุม พวกนายก็ยึดมันทั้งโลก แล้วยังเผามันซะวอดวายอีก

Wolverine : พอแล้ว ราเชล…

Spider-Man : นี่ฉันไม่ได้สวมหน้ากากนี่เพื่อเล่นสนุกนะ ออกไปจากหัวของฉัน แล้วถ้าเธอเกิดไปอ่านอะไรในใจของฉันเข้าละก็ ฉันฟ้องร้องนายแน่ และที่แน่ๆ กัปตันอเมริกาคงไม่อนุญาตให้พวกนายล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวของฉันแน่

Rachel : โลแกนไม่ต้องแล้วล่ะ เขาพูดถูก

“สมบูรณ์แบบ ที่เหลือก็แค่จบเรื่องนี้”

Spider-Man : …อีกอย่างนะ…พวกนายคงไม่บอกฉันหรอกนะว่าพวกนายไม่เคยคิดที่จะอัดวูฟเวอร์รีนเลยน่ะ

Kitty : โอ๊ะ ตรงใจเลย

Storm : เรื่องจริงเลยล่ะ

Iceman : ฉันเริ่มจะคิดซะแล้วสิ

Beast : เอาล่ะหมดเรื่องเล่าแล้วใช่มั้ย… งั้น ยกเรื่องความแตกต่างของพวกเราออกไปก่อน และหันมาดูทางนี้บ้าง และตอนนี้ปัญหาของเราก็คือ แม่สาวแมงมุมคนนี้

Beast : ดูเธอจะมีปัญหาแล้วล่ะ ฉันไม่สามารถอธิบานได้ว่าทำไมจิตใจของเธอถึงขาดช่วงไป และในขณะที่เธอมี ดีเอ็นเอของมนุษย์กลายพันธุ์ …แต่เธอไม่ใช่มนุษย์กลายพันธุ์

Spider-Man : มีใครบางคนทำการดัดแปลงพันธุกรรมของเธอ ดีเอ็นเอของมนุษย์ มิวแทนส์ …และแมงมุม

Wolverine : 3 รูปแบบ ใครกันที่ทำแบบนี้ได้

Storm : หรือจะเป็น ซินิสเตอร์ แต่เขาตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ

Beast : ฉันมองเห็นตัวแกะรอยที่เป็นฝีมือของเขาตรงนี้ แต่ถ้านี่เป็นผลงานของซินิสเตอร์จริงๆละก็นะ งานอดิเรกทางพันธุกรรมของเขาดูท่าจะเพิ่มขึ้นมาอีก 2 สายพันธุ์แล้วสิ เพราะเขาไม่เคยแสดงความสนใจในดีเอ็นเอของมนุษย์หรือแมงมุมมาก่อนเลย

Kitty : ฉันคิดว่าพวกเราจะจัดการต่อเองได้แล้วล่ะ

Spider-Man : โอเค ตามสบายเลย

Iceman : นายไม่เป็นไรใช่มั้ยเนี่ย

Kitty : นั่นสิ นายดูเปลี่ยนไปหน่อยนะ

Spider-Man : ใครก็เปลี่ยนไปได้ทั้งนั้นแหละ

Spider-Man : และฉันก็คิดว่ามิวแทนส์น่าจะเข้าใจ

“ถ้าพวกเขายังไม่รู้ตอนนี้ บีสต์คงจะรู้ในอีกไม่ช้าว่าที่ผู้หญิงคนนั้นมีความคิดที่เหมือนเด็กเกิดใหม่นั้น เพราะมันเหมือนกับเธอเพิ่งเกิดเมื่อวานนี้ไงล่ะ”

“นั่นแหละ เธอเป็นโคลนไงเล่า”

“ฉันไม่ได้รู้จักเจ้าคนที่ชื่อซินิสเตอร์นี่มากนัก แต่ถ้าตัดสินจากสีผมของผู้หญิงคนนั้นแล้วละก็…”

??? : ฉันคงต้องขอบอกว่ามัน ประสบความสำเร็จล่ะนะ

“…มันก็มีอยู่คนนึงล่ะนะที่น่าจะเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ได้มากที่สุด”

??? : หรือเธอไม่คิดแบบนั้นล่ะ

“เจ้าตัวน่าปวดหัวที่ฉันล่ะไม่อยากจะยุ่งกับมันเลยจริงๆ”

Jackal : ดูท่าฉันจะต้องส่งตะกร้าผลไม้ดีๆไปให้เจ้านายพวกเธอซะหน่อยแล้วสิ บางทีถ้าเป็นช็อคโกแลตก็ดีนะ สำหรับงานอันล้ำเลิศของเขาเนี่ย “ ถึงคุณท่านซินิสเตอร์… ขอบคุณสำหรับการเข้าถึงร้านขนมหวานที่อุดมด้วยรหัสพันธุกรรมของคุณนะ”

Jackal : ซึ่งมันอาจจะใช้เวลาสักพักล่ะนะ… แต่ฉันก็มีงานอีกเยอะที่ต้องทำ

“เจ้า Jackal ที่เป็นเหมือนเสี้ยนตำเท้าฉัน”

Jackal กลับมาแล้ว เขาจะสร้างเรื่องปวดหัวให้ Spider-Man อีกครั้ง

ตอนหน้า

Future Foundation

เล่มนี้ขอลงเป็นพิเศษนะครับ

เผยแพร่ครั้งแรกที่ : [Spoil] – Avenging Spider-Man #16