Batman: Gotham Adventures #16    CAPTIVE AUDIENCE

เรื่อง : Scott Peterson
ภาพ : Craig  Rousseau
วางจำหน่าย: กันยายน 1999
สำนักพิมพ์ : DC Comics

ยามอาทิตย์อัสดง ณ.เมืองก็อตแธมซิตี้ แบทแมนแอนด์เดอะแก็งค์ ก็กำลังยุ่งกับกิจกรรมยามเย็นอยู่ทีเดียว

แบทแมนได้ติดต่อไปหาโรบิ้น

Batman : โรบิ้น นายยังยุ่งอยู่รึเปล่า ?

Robin : ช่าย จะว่ายังงั้นก็ได้ เรายังอยู่กลางวง แบทแมน
จะให้เรากลับไปหาคุณมั๊ย ?

Batman : ไม่ต้อง บอกให้ฉันรู้ถ้านายเสร็จจากตรงนั้นแล้ว
ฉันต้องการให้นายไปรับอัลเฟรด เขาถูกลักพาตัว

ทั้งดิ๊ก ทิม บาร์บาร่า ต่างก็ตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

แล้วผู้ร้ายก็โดนซัดแบบม้วนเดียวจบ

Robin : โอเค งานเราเสร็จแล้ว คุณอยากเล่าให้เราฟังอีกทีไหม แบทแมน ?

Batman : ตำรวจเพิ่งโทรหาบรูซเวย์นเพื่อบอกเขาว่า พวกเขาพบรถของเขาถูกจอดทิ้งอยู่
มีจดหมายเรียกค่าไถ่อยู่บนเบาะรถ โจรลักพาตัวต้องการเงินสด 5 ล้านก่อนพระอาทิตย์ขึ้น
ไม่งั้นจะไม่มีใครได้เห็นอัลเฟรดอีกเลย

Nightwing : เอาล่ะ เรากำลังไปแล้ว พวกเราต้อง……

ตอนจะเปิดประตูออกไปนั้น ผู้ร้ายรออยู่อีกเป็นฝูง

Robin : โอ้….

“…..ฟังนะ พวกเราอาจไปช้ากว่าที่กะไว้ซักหน่อย “

มาดูสถานะการณ์ด้านอัลเฟรดกันบ้าง อัลยังคงเยือกเย็นเหมือนเคย

Alfred : แล้วพวกคุณกะจะเก็บพวกเราไว้ในนี้จนถึงเมื่อไหร่ ?

หัวหน้าโจร : จนกว่าเจ้านายของแกจะจ่ายค่าไถ่

Alfred : เข้าใจล่ะ ถึงตอนนั้นแล้วคุณจะปล่อยพวกเราไป ?

หัวหน้าโจร : ถ้าชั้นไม่นึกสนุกอยากเล่นกับแกต่อนะ

Alfred : แล้วถ้าคุณเวย์นปฏิเสธที่จะจ่ายล่ะ ?

โจรชักมีดขึ้นมาขู่

Alfred : เข้าใจล่ะ แล้วคุณสุภาพบุรุษแต่งตัวดีพวกนี้ล่ะ ? พวกเขาเกี่ยวอะไรด้วย ?

หัวหน้าโจร : หน้าร้านที่นายโดนลักตัวมา มีชายในรถลีมูซีนแบบนั้นอยู่ 3-4 คน
ผู้ช่วยแสนฉลาดของฉันเลยแยกลำบากว่านายคือคนไหนแน่

“….โอ้ ก็ดี ยิ่งเยอะยิ่งครึกครื้น”

ขณะนั้นทางฝั่งเด็กๆก็โคดจะคึกครื้นเลย

Alfred : คนอื่นๆไม่มีความจำเป็นสำหรับนาย บางทีถ้านายปล่อยพวกเขาไปน่าจะดีที่สุด

หัวหน้าโจร : มันก็น่าสน….แต่ไม่เอาว่ะ
ฉันต้องการเบี้ยที่จะใช้ในการต่อรองให้มากที่สุดเท่าที่จะหาได้
บรูซเวย์นไม่ยอมจ่ายค่าไถ่ ฉันก็จะโยนให้เขาหนึงศพ
ฉันแน่ใจว่าเขาจะเข้าใจเหตุผลมากขึ้นเมื่อผ่านไปซักศพสองศพ
ฉันโดนล่าตัวข้อหาฆ่าคนตายใน 9 รัฐ เพิ่มเป็น 10 รัฐคงไม่ต่างอะไร

Alfred : อืม… ผมเกรงว่าเราจะมีปัญหาแล้ว คุณเวย์นไม่เคยจ่ายค่าไถ่

หัวหน้าโจร : ถ้างั้น นายนั่นแหละมีปัญหา ถึงจะไม่นานก็เถอะ

Alfred : ที่จริงแล้ว ผมกำลังคิดถึงการแลกเปลี่ยนที่ต่างออกไปเล็กน้อย
บางสิ่งที่เป็นประโยชน์กับพวกเราทุกคน

” ผมรู้บางเรื่องที่บรูซเวย์นจะยอมทำทุกอย่างเพื่อเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ “

ระหว่างนั้นโจรก็หลั่งไหลมาจากไหนไม่รู้ สามสหายจัดการยังไงก็ไม่หมดซะที

ฮาภาพสุดท้ายมาก ฮ่าๆๆ ดูหน้าแต่ละคน เซ็งสุดชีวิต

Alfred : คุณเวย์นเสแสร้งแกล้งทำตัวเป็นเพลย์บอยเจนจัด ผู้ไม่แยแสโลก
ความเป็นจริงนั้นต่างออกไปมาก
ถ้าความลับนี้เล็ดลอดออกไป ชีวิตของเขาจะเปลี่ยนไปตลอดกาล

” และเขาจะไม่มีสิทธิ์ไปโผล่หน้าให้ใครเห็นได้อีกเลย “

Alfred : แต่ผมเกรงว่าไม่สามารถพูดได้มากกว่านี้แล้วถ้า…พวกพ่อบ้านตัวประกอบยังอยู่ในห้องนี้

หัวหน้าโจร : ก้อได้  ฉันจะเอาพวกเขาไปไว้ในห้องใต้ดิน
แต่ทางที่ดี ให้ความลับของนายมันเจ๋งจริงๆล่ะ

Alfred : โอ้ ผมไม่คิดว่าคุณจะผิดหวังหรอก

ไอ้ตัวหัวหน้าเอาตัวประกันคนอื่นลงไปชั้นล่าง ส่วนโจรอีกสองหน่อก็เริ่มหิวซะแล้ว

โจร 1 : ฉันไม่เคยหิวเท่านี้มาก่อนเลย

โจร 2 : พวกเราคงไม่ต้องหิวแบบนี้ ถ้านายไม่ลืมจะหาเสบียงมาซะก่อนจะไปจับไอ้พวกนี้มา

“ฉันอยากจะได้อะไรร้อนๆจัง ”

ภาพตัดมาให้เห็นว่า ทางนู้นกำลังร้อนได้ที่

Alfred : พวกคุณคงทราบ ว่าหนึ่งในงานประจำของผมคือทำอาหาร
ถ้าพวกคุณมีเครื่องครัวอยู่ที่นี่ ผมสามารถทำอะไรให้พวกคุณกินได้

อย่างเช่น Marinara รสชาดเยี่ยมเป็นต้น ผมสามารถปรุงได้จากซอสมะเขือเทศธรรมดาๆ
เทมันลงในหม้อใหญ่ๆ และค่อยๆคน คนเป็นวงไปรอบๆ วนไปวนมา วนไปวนมา วนไปวนมา วนไปวนมา
กระแสน้ำซอสหมุนวนดึงให้ระรอกคลื่นและนายจมลงสู่ความหลับไหล….

….และไม่ตื่นขึ้นมา ไม่ว่านายจะได้ยินเสียงอะไรก็ตาม จนกว่าตำรวจจะมาถึง
และขอขอบคุณที่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี คนส่วนมาต้องใช้เวลาอย่างน้อย 30 วินาทีถึงจะโดนสะกดจิต

55555555555+ โอ๊ย ฮาโคดฉากนี้ อิสองตัวนั้นเสร็จไปอย่างง่ายดาย

มาดูทางนู้นบ้าง ในที่สุดตำรวจก็มาถึง (ซะที)

Robin : ตำรวจมาไวขนาดนี้เลย ? (ประชดใช่มั๊ยทิม )

พอหัวหน้ามันขึ้นมา  ก็ตะลึงว่ามันเกิดอะไรขึ้น ตะโกนปลุกยังไงอิพวกนี้ก็ไม่ยอมตื่น

หัวหน้าโจร : ล้อกันเล่นใช่มั๊ยเนี่ย ชั้นลงไปไม่ถึงนาทีเองนะ ตื่นซิโว้ย!

Alfred: ความเครียดเป็นตัวกระตุ้นให้หลับได้เป็นอย่างดี

ขณะนั้นเด็กๆเพิ่งจะออกมากัน

Robin : แบทแมนบอกว่าอัลเฟรดถูกคุมตัวอยู่ที่บ้าน ตรงมุมถนน Brannon และ Wiley

Nightwing : นั่นอยู่ห่างจากที่นี่ไป 12 บล็อคเองนี่

Batgirl : แบทแมนรู้ได้ไงว่าอัลเฟรดอยู่ที่ไหน ?

Nightwing : ปกติอัลเฟรดจะพกสัญญาณติดตามตัวไว้ตลอด

Batgirl : เพราะอะไร ?

Nightwing : คือ….จริงๆแล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อัลเฟรดโดนลักพาตัว
ฉันว่าแบทแมนรู้ดี ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

หัวหน้าโจร : ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่นี่ แต่ฉันจะบอกนายไว้เลยนะว่า –ฉันรมบ่จอยว่ะ
แล้วถ้าความลับของนายมันไม่เจ๋งเหมือนที่โม้ไว้ล่ะก็ นายก็เหลือเวลาใช้ชีวิตอยู่แค่นาทีเดียวแล้ว

Alfred : โอ้ ผมไม่กังวลเรื่องนั้นหรอก ความลับก็คือ…
บรูซจะร้องให้ทุกครั้งที่ Crocky Adventures จบลง

หัวหน้าโจร : เนี่ยอ่ะนะ?  หมดแล้วเรอะ ทั้งหมดที่นายได้มา ?

Alfred : เอ้อ……มันก็ไม่หมดซะทีเดียวหรอกนะ (ชั้นยังได้ตัวแกด้วยนี่ไงล่ะ)

และเมื่อเด็กๆบุกเข้ามา อัลเฟรดกำลังนั่งเล่นไพ่อยู่…

Alfred : พวกคุณช่างดีจริงๆที่ในที่สุดก็มาถึง ผมแน่ใจว่าตัวประกันที่อยู่ในห้องใต้ดินจะต้องดีใจที่จะถูกปล่อยตัวเป็นอิสระ
ผมเห็นว่าถ้าพวกเขาเข้าใจว่าฮีโร่อย่างพวกคุณเป็นคนมาช่วยจะเป็นการดีที่สุด

Nightwing : แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าพวกนี้ล่ะ ?

Alfred : ตัวใหญ่สุดนั่นผลอยหลับไป….เพราะความเบื่อหน่ายอย่างที่สุด ผมคิดว่างั้นนะ
ที่เหลือดูเหมือนเอาหัวไปชนอะไรเข้า

Nightwing : เห็นได้ชัดว่าเป็นไม้เบสบอล
แล้วนั่นมันก่อนหรือหลังคุณล็อคกุญแจมือเขาติดกับเก้าอี้ โดยใช้กุญแจมืออันเดียวกับที่เขาใช้ล่ามคุณกันล่ะ ?

Alfred : หลังแน่นอนครับ เรื่องสำคัญต้องทำก่อน

อยู่ๆแบทแมนก็โผล่มา แม้แต่ทิมยังตกใจ

Batman : ตัวประกันทุกคนปลอดภัย ทำได้ดีมากอัลเฟรด

Alfred : เหตุการณ์วันนี้ทำให้งานประจำวันของผมล่าช้าออกไป
ผมขออนุญาติกลับได้ไหมครับ หรือจะให้ผมรอพบตำรวจก่อน ?

Batman : คุณกลับไปได้แล้ว อัลเฟรด ผบ.กอร์ดอนเขารู้ ว่าจะหาตัวคุณได้ที่ไหน
คุณอยากให้ผมขับไปส่งที่รถลีมูซีนไหม ?

Alfred : แค่นี้ผมก็รบกวนคุณมากแล้วครับ

Batman : ไม่รบกวนผมหรอก บางทีอาจรบกวน “ผู้ช่วยชีวิต” คุณ
แม้ว่าผมยังสงสัยอยู่ว่าพวกเขาได้ลงมือลงไม้บ้างรึเปล่า
ซึ่งน่าจะไม่ ถ้าคุณจัดการแบบเดียวกับ 27 ครั้งก่อนหน้านี้ ที่คุณโดนลักพาตัว

Alfred : พ่อบ้านของบรูซเวย์นต้องพร้อมรับมือกับทุกเรื่องครับ
และผู้ที่มาช่วย ก็ช่วยผมได้มาก
มันไม่ใช่ความผิดของพวกเขา ที่โจรลักพาตัวผมเป็นพวกงี่เง่าอีกแล้ว

Alfred : ขอบคุณที่ขับรถมาส่งครับ

Batman : ด้วยความยินดี
เอ้อ…อัลเฟรด คุณไม่ว่าอะไรใช่ไหมที่รอบนี้ผมส่งคนอื่นๆไปช่วยคุณ แทนที่จะไปด้วยตัวผมเอง ?

Alfred : ผมมองมันว่าเป็นการยกย่องอย่างสูงสุดครับ พวกเขาก็เช่นกัน
แล้วเจอกันที่บ้านนะครับ

และขณะอัลเฟรดจะขึ้นรถนั้นเอง…….

จบ. ฮ่าๆๆ อัลเฟรดน่ารักใช่ไหมล่า เรื่องตอแหลนี่เป็นกันทั้งบ้านจริงๆ แม้แต่พ่อบ้านยังแสบ

เรียบเรียงโดย :