เรื่อง : Tom Defalco & Kyle Higgins

ภาพ : Eddy Barrows

วางจำหน่าย : กันยายน 2012

สำนักพิมพิ์ : DC Comics

เมืองก็อธแธม ไม่กี่ปีก่อน

“ ค่ำคืนก่อนที่ชีวิตของผมจะเปลี่ยนไปนั้น มันยังคงเหมือนเดิม “

ดิ๊กกับเพื่อนของเขา เรย์มอน วิ่งเล่นอยู่บนรถไฟที่กำลังวิ่งอยู่อย่างสนุกสนาน

Dick : ดีนะที่นายไม่ช้าเท่านี้ตอนอยู่บนเวที เรย์มอนด์ …ไม่งั้นพวกเขาคงได้คัดตัวนักแสดงคนอื่นๆแน่ๆ

Raymond : พูดไปเถอะ เจ้าหนูนักกายกรรม และมันจะเป็นนายนั่นแหละที่จะ…

Dick : โทษที ฉันไม่ได้ยินที่นายพูดเลยจากบนนี้

“ และที่ผมบอกว่า “ คนอื่นๆ “ นั่นก็หมายถึง “

คนที่มีความสามารถพอๆกัน

หลังจากหลายๆเรื่อง การปีนต่ายรถไฟที่กำลังวิ่งเหล่านี้กลายเป็นเกมโปรดของพวกเรา ถ้าจะมีทริกส์ มันก็มีแค่มุ่งไปข้างหน้าเรื่อยๆ มองไปแต่ข้างหน้าเท่านั้น อย่าได้เหลียวหลัง คอยอ่านการเคลื่อนไหวๆรอบตัวๆ ทั้งพวกเราเอง …และคนอื่นๆทั่วไปด้วย

ทั้งคู่นั้นเป็นนักแสดงกายกรรมที่มีฝีมือพอๆกันและนี่เป็นการแข่งขันของทั้งคู่

ทั้งคู่โดดลงจากรถไฟที่วิ่งมาลงบนพื้นด่านล่างอย่างสวยงาม และวิ่งกระโดดข้ามรถไฟขบวนถัดไปโดยไม่กลัวอุบัติเหตุใดๆ

ดิ๊กเริ่มจะช้ากว่าเรย์มอนด์แล้ว เรย์มอนด์ที่กำลังได้ทีก็หัวเราะและออกตัววิ่งต่อไปทันที ซึ่งด้านหน้าของทั้งคู่ก็มีเจ้าหน้าที่รถไฟยืนดักรออยู่

เจ้าหน้าที่สั่งให้พวกเขาทั้งคู่หยุดลง ซึ่งดิ๊กเห็นดังนั้นจึงพยายามเรียกเรย์มอนด์ที่กำลังสนุกสนานจนลืมตัว

 

 และแน่นอนมันมีเหตุผลที่ทำให้ผมกลายเป็นผู้ชนะได้เสมอ

เพราะเรย์มอนด์ทำได้ไม่ดีนักในส่วน “ การอ่านความเคลื่อนไหว “

เรย์มอนด์ที่กำลังลืมตัวสนใจแต่ชัยชนะจึงกระโดดเข้าหาเจ้าหน้าที่ใช้ตัวเขาเป็นแท่นกระโดด เพื่อส่งตัวเองข้ามไปยังด้านหลัง แต่ที่เขาลืมไปคือบันเป็นการผลักเจ้าหน้าที่เข้าสู่รางรถไฟที่รถไฟกำลังวิ่งมาพอดี ดิ๊กจึงต้องวิ่งสุดแรงและกระโดดเข้าไปช่วยเจ้าหน้าที่ได้ทันท่วงทีก่อนที่เขาจะโดนชน

ดิ๊กช่วยเจ้าหน้าที่ไว้ได้ทัน ส่วนเรย์มอนด์เพิ่งจะรู้ตัวว่าเขาเกือบจะทำเรื่องร้ายแรงเข้าให้แล้ว แต่ความซวยทั้งหมดกลับตกไปอยู่กับดิ๊กที่เป็นฝ่ายเข้าไปช่วยซะงั้น

เจ้าหน้าที่ : นายกำลังจะเจอกับปัญหาใหญ่แล้วไอ้หนู

ภายหลัง

ที่ซุ้มละครสัตว์ บ้านพักของครอบครัวเกรย์สัน

แม่ : มันควรจะถึงเวลาที่บอกได้ว่าลูกไม่ใช่เด็กฝึกหัดแล้ว

แม่ : แต่คราวนี้แม่คงต้องพูดล่ะนะ ว่าลูกต้องถูกกักบริเวณ

แม่ : และยินดีด้วยนะดิ๊ก มันไม่มีแม่คนไหนหรอกที่จะได้ฉลองวันเกิดตัวเองภายในสถานีตำรวจ ขอบใจมาก

พ่อ : ลูกมีอะไรอยากจะพูดอีกมั้ย

Dick : เจ้าหน้าที่ก็ไม่ได้กล่าวหาอะไรมาก แถมผมก็ขอโทษไปเป็นร้อยครั้งแล้วด้วย

Dick : ผมไม่รู้ว่าทำไมพวกพ่อกับแม่ถึงทำเหมือนมันเป็นปัญหาใหญ่…

พ่อ : ก็เพราะลูกไม่คิดที่จะทำในสิ่งที่ลูกอยากจะทำ และพยายามหลีกหนีสิ่งที่ลูกไม่ควรจะยุ่งกับมันไงล่ะ ดิ๊ก

 

พ่อ : ชีวิตมันไม่ได้ใช้กันแบบนั้น ผู้คนต่างก็ต้องมีเหตุผลในการกระทำของพวกเขา

พ่อ : ลูกไม่สามารถที่จะวิ่งไปข้างหน้าเพียงอย่างเดียวได้หรอกถึงแม้ลูกอยากจะทำแบบนั้นแค่ไหนก็ตาม

พ่อ : แล้วตอนนี้ก็ให้ของขวัญจริงๆกับแม่ได้แล้ว เสร็จแล้วไปหาพ่อที่แท่นแสดง

พ่อ : เรามีเวลาในการเตรียมการแค่สิบนาทีนะ

Dick : ครับเข้าใจแล้ว, ผมรู้นะครับว่าแม่ชอบนกโรบินมากแค่ไหน

Dick : ผมเลยพยายามทำให้แน่ใจว่ามันมีสองตัว สุขสันต์วันเกิดนะครับแม่

Dick มอบกำไลข้อมือสีทองสวยงาม ประดับด้วยรูปนกโรบินที่แม่ของเขาชอบสองตัว ให้กับแม่ของเขาด้วยรอยยิ้ม

แม่ : โอ ดิ๊ก มันสวยมาก

แม่ : ได้รับนกโรบินจากโรบินของชั้น… ขอบใจมาก

แม่ : แต่ยังไงก็ตามลูกก็ยังต้องถูกกักบริเวณอยู่ดี

จนกระทั่งถึงวันนี้ เหตุการณ์ในช่วงเวลานั้นยังคงตราตรึงอยู่ในจิตใจของผมอย่างชัดเจน

ถึงแม้จะคิดว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นในภายหลังก็ตาม

 

มันเป็นเหมือนชิ้นส่วนที่แตกกระจาย

หรือ ภาพถ่ายที่ถูกถ่ายออกมาอย่างรวดเร็ว

ซึ่งไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลย

แต่มันกลับถูกเชื่อมเข้าด้วยกัน

มันเหมือนทุกๆอย่างหยุดนิ่งในเวลานั้น

แต่ช่วงเวลาที่ทุกๆอย่างเปลี่ยนแปลงไปอย่างแท้จริงนั้น…

และเมื่อดิ๊กออกมาจากบ้านพักก็พบชายสองคนกำลังทะเลาะกัน ซึ่งพวกเขาคือ ฮาลี่ เจ้าของค่ายละครสัตว์นี้ และชายอีกคนที่ชื่อ โทนี่ ซึ่งดูพยายามจะมาหาเรื่องฮาลี่และเมื่อการแสดงเริ่มต้นขึ้น มันก็เป็นการแสดงครั้งสุดท้ายของคู่สามีภรรยาเกรสันย์ ภายใต้คราบน้ำตาของดิ๊กที่ได้แต่เฝ้ามองพ่อและแม่ของเขาตกลงมาจากด้านบน ซึ่งบรู๊ซ เวนย์ได้มาดูการแสดงในวันนี้ด้วย

 

 ยังไม่ได้เกิดขึ้น จนกระทั่งในภายหลังจากนี้

สิ่งที่เหลือมีเพียงกำไลสีทองที่ดิ๊กได้มอบให้แม่ของเขาเมื่อไม่กี่นาทีก่อน บรู๊ซเวนย์ได้เดินเข้ามาคุยกับดิ๊กด้วยความเป็นห่วง

Bruce : สิ่งนั้นมันเป็นของเธอใช่มั้ย

Bruce : กำไลข้อมือนั่นเป็นของแม่เธอสินะ

Dick : วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ

ดิ๊กหันกลับมาตอบด้วยด้วยความเศร้าเสียใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้น

บรู๊ซ เวนย์ ชายที่มีทั้งเงินและความสำเร็จเท่าที่เขาต้องการ

แต่ทำไมเขาถึงดูไม่เป็นแบบนั้นเลย

Bruce : ชั้นเสียใจด้วยนะ ดิ๊ก

บรู๊ซแสดงท่าทีเสียใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้นในไม่กี่นาทีที่ผ่านมานี้

จากนั้นบรู๊ซจึงเข้าไปคุยกับเจมส์ กอดอร์นถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ซึ่งกอร์ดอนได้บอกว่าเรื่องเกิดจาก โทนี่ ซัคโค ( Tony Zucco ) พยายามเข้ามาขอเงินค่าคุ้มครองโรงละครสัตว์นี้แต่หัวหน้าของพวกเขา ฮาลี่ ไม่ยอมมอบให้มันจึงทำการตอบโต้ด้วยวิธีนี้ ส่วนเรื่องของดิ๊กนั้นบรู๊ซมีความคิดบางอย่างที่จะช่วยเหลือในเรื่องนี้

 

สถานดูแล ,  ภายใต้เครือบริษัท เวนย์  ในวันถัดมา

ผู้ดูแล : สิ่งที่สำคัญที่สุดที่คุณต้องจำไว้นะคะคุณเวนย์

ผู้ดูแล : คือ ดิ๊ก โทษตัวเขาเองต่อเรื่องที่เกิดขึ้น ทำให้เขาไม่สามารถจะพูดถึงสิ่งที่เขาเห็นได้

ผู้ดูแล : สิ่งสุดท้ายที่เราอยากจะทำคือ การผลักดันให้เขารับกับสิ่งนี้ให้ได้

ผู้ดูแล : และต้องขอบอกว่าเขาทำได้ดีทีเดียว

“ เขายอมที่จะใช้เวลาส่วนใหญ่ของเขาในการเล่นเกมคอมพิวเตอร์

“ หรืออ่านหนังสือ “

“ แต่เมื่อพิจารณากับหลายๆสิ่งที่เขาพบเจอมาแล้ว… “

“ ชั้นคงพูดได้ว่าเขาเริ่มที่จะปรับตัวได้แล้ว “

นั่นเป็นเพียงแค่ฉากหน้าที่ดิ๊กแสดงให้ดูเท่านั้น เพราะสิ่งที่เขาใช้จากคอมพิวเตอร์คือการค้นหาข่าวต่างๆเกี่ยวกับ โทนี่ ซัคโค และเมื่อตกดึกเขาก็ใช้เทคนิคกายกรรมของเขาเดินทางไปรอบๆเมืองเพื่อหาตัวมัน

 

ในช่วงคืนแรกๆ ผมก็ไม่แน่ใจว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้น ผมรู้ว่าผมต้องเป็นคนตามหาตัวซัคโค

เพราะมันเป็นความรับผิดชอบของผม

แต่ในคืนที่สี่… ผมก็ได้พบกับอะไรบางอย่าง บางทีมันอาจเป็นเพราะ อะดรีนาลีน ซึ่งจริงๆแล้วตัวผมเองก็ไม่แน่ใจ

ดิ๊กยังคงหนีออกมาตามตัวซัคโค และเขาก็พบเข้ากับสิ่งที่เขาไม่คาดฝันว่าจะเจอ อัศวินรัตติกาล แบทแมนกำลังจัดการกับเหล่าร้าย และมีหนึ่งในนั้นจับตัวประกันไว้อยู่

 

แต่ผมรู้ว่าที่กระโดดลงมาจากหลังคานั่นเป็นเพราะอะไรที่มากกว่านั้น มันเป็นเพราะผมรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่สมควรทำ เพราะผมรู้ว่าควรจะช่วยเหลือเขา ถึงแม้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปจะเป็นเซอร์ไพรซ์ขนาดใหญ่ก็ตามที สำหรับเราทั้งคู่

ดิ๊กกระโดดลงมาจากด้านบนที่เขาจับตาดูเหตุการณ์นี้อยู่เพื่อช่วยเหลือตัวประกันที่โจรจับไว้ ซึ่งแม้แต่โจรเองก็คาดไม่ถึงจึงรับลูกเตะเข้าไปเต็มๆหน้า และแบทแมนก็เห็นเขารวมไปถึงการกระทำของเขา จากนั้นแบทแมนตามดิ๊กขึ้นมาด้านบน และดูเหมือนเขาจะจำดิ๊กได้จากท่าทางของดิ๊ก แล้วแบทแมนแสดงท่าทีบางอย่างออกมา และดิ๊กก็รู้ว่าเขาเคยเห็นคนที่ทำแบบนี้มาก่อนต่อหน้าเขา

 

ที่สถานดูแล ภายหลังจากนั้น

Bruce : เด็กคนนี้เขามีพรสวรรค์ เขาสามารถที่จะอ่านท่าทางการเคลื่อนไหวหรือภาษากายออกได้ ผมเห็นมันจากการเคลื่อนไหวของเขา

Alfred : คุณคงไม่คิดที่จะ…

Bruce : ไม่ , ผมรับรองได้เลยว่าไม่

Bruce : แต่เราต้องจับตาดูเขาไว้ เราต้องอยู่ที่นั่นเพื่อเขา

Bruce : เหมือนที่คุณเคยอยู่เพื่อผม

ทั้งคู่มาดูดิ๊กที่สถานดูแลอีกครั้ง ซึ่งดิ๊กกำลังเล่นคอมพิวเตอร์อยู่ และในระหว่างที่ทั้งคู่คุยกันดิ๊กก็หันมามองด้วยความสนใจก่อนที่จะลงค้นหาสิ่งที่ติดอยู่ในใจของเขา

“ ทำการค้นหา บรู๊ซ เวนย์ “

แล้วดิ๊กก็ได้รับรู้ถึงเหตุการณ์อันน่าเศร้าสลดของบรู๊ซ ที่เรียกได้ว่าเป็นฝันร้ายพอๆกับเขา

เป็นเวลากว่าอาทิตย์แล้ว แต่ละค่ำคืนยังคงเหมือนเดิม

การตามหาตัวซัคโค ได้พาผมไปยังสถานที่ที่ฉันไม่ควรจะเข้าไปยุ่มย่าม กับเหล่าผู้คนที่ผมไม่เคยสัมผัสถึง แต่ว่าในแต่ละคืน เขาจะอยู่ที่นั่น เราไม่ได้พูดถึงเรื่องผมกำลังทำ และเขาไม่เคยบอกให้ผมหยุดเลย แน่นอนว่าถึงแม้เขาจะบอก ผมก็ทำแบบนั้นไม่ได้และผมก็คิดว่าเขารู้เรื่องนั้นดี

ดิ๊กกำลังสู้อยู่กับพวกนักเลงข้างถนนกลุ่มหนึ่งในค่ำคืนนี้ และด้านบนก็มีผู้เฝ้ามองดูเขาอยู่ ซึ่งแบทแมนปรากฏตัวออกมาช่วยดิ๊กอีกครั้ง ทั้งคู่ร่วมมือกันเล่นงานนักเลงพวกนี้ทีละคน ทีละคน ในที่สุดทั้งคู่ก็จัดการนักเลงทั้งหมดลงได้

 

แต่มันก็เหมือนกับทุกๆเรื่อง มันมีบางอย่างเปลี่ยนที่ไป

ที่ถ้ำค้างคาว ดิ๊กถูกแบทแมนพาตัวเข้ามาที่

Dick : พวกเราอยู่… …ที่ไหน

สภาพโดยรอบทำให้ดิ๊กถึงกับอึ้ง

Batman : ชั้นรู้ว่าเธออยากได้ตัวซัคโคมากแค่ไหน ดิ๊ก , และชั้นก็รู้ว่ามันไม่มีอะไรที่จะหยุดตัวเธอจากการตามหาหมอนั่นได้เลย

Batman : แต่ชั้นมีคำถาม คำถามเดียวเท่านั้น

Batman : เมื่อเธอได้เจอกับซัคโค… แล้วเธอจะทำอะไรต่อไป

Dick : คุณหมายถึง ผมจะฆ่าเขาหรือเปล่างั้นสินะ…

 

 

Dick : …คุณ เวนย์

ดิ๊กรู้ได้ว่าแบทแมนก็คือ บรู๊ซเวนย์ ทำเอาตัวเขาเองอึ้งไปเลยที่ถูกเด็กคนนี้จับได้

Dick : ขอโทษนะครับ… คุณซ่อนมันได้ดีแล้วล่ะ… แต่ ผมรู้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมเห็นคุณในฐานะแบทแมนแล้ว ตั้งแต่ที่ผมรับรู้ได้ว่าเราทั้งคู่นั้นเหมือนกัน

Dick : และนั่นก็ทำให้คุณน่าจะรู้คำตอบเรียบร้อยแล้ว

Dick : เราต้องการในสิ่งเดียวกัน คุณเวนย์ , และถ้าคุณจะให้ผมช่วยได้ละก็นะ ผมก็อยากจะช่วยคุณต่อสู้เพื่อพวกเขา

Alfred : กระผมยังคงยืนยันว่า กระผมไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้จริงๆนะครับ , ท่าน

 

 

ดิ๊กได้มาอยู่ที่แล้ว และอัลเฟรดก็รู้ถึงเรื่องนี้แล้ว

Alfred : ที่จะให้เด็กคนนี้ เข้ามาสู่ชีวิตแบบนี้

Bruce : … เขาพร้อมสำหรับสิ่งนี้แล้วอัลเฟรด และไม่ว่าเราจะพูดอะไรออกไปก็คงจะหยุดเขาไม่ได้ด้วย

Bruce : ดีที่สุดเท่าที่เราทำได้คือ พยายามกันเขาออกจากท้องถนน แล้วให้อยู่เบื้องหลังงานคอมพิวเตอร์พวกนั้น จนกระทั่งเขาโตพอที่จะตัดสินใจได้ด้วยตัวเอง

จากนั้น บรู๊ซ ก็ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ วิชาการ และทักษะต่างๆของเขาให้กับดิ๊ก ซึ่งดิ๊กหวังเพียงว่าเขาจะสามารถช่วยคนอื่นๆไม่ให้เกิดเรื่องแบบที่เขาต้องเจอได้

ดิ๊กอยู่หน้าหน้าจอคอมพิวเตอร์กับอัลเฟรดเพื่อดูการทำงานของบรู๊ซ รวมถึงหาข้อมูลต่างๆด้วย และเมื่อเสร็จงานทุกอย่างแล้ว อัลเฟรดจึงได้ถามดิ๊กด้วยความกังวล

Alfred : มีปัญหาอะไรงั้นเหรอครับ คุณ ริชาร์ด

Dick : ผมเป็นลูกที่ไม่ดีงั้นเหรอ อัลเฟรด

Alfred : คุณ ริชาร์ด อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้น…

Dick : บรู๊ซยังคงไปหาพวกเขาเสมอเลย คุณก็รู้นี่ ครอบครัวของเขา

สัปดาห์ละครั้ง และเวลาของนาฬิกาที่นำทางมายังถ้ำก็ยังคงตั้งเวลาที่พวกเขาเสียชีวิตไว้

ในเวลาหลายปีที่ผ่านมา… …การตายของพวกเขายังคงเป็นแรงผลักดันให้บรู๊ซ

 

Dick : พ่อของผมเคยบอกว่าผมมักจะมองข้างหน้ามากเกินไป ทำให้ผมไม่ยอมรับฟังในสิ่งที่ผมไม่ต้องการจะเข้าไปยุ่งด้วย

Dick : เพราะแบบนั้นมันเลยทำให้ผมไม่ได้เจ็บปวดแบบเดียวกับเขาหรือเปล่า อัลเฟรด , เพราะแบบนั้นเวลาที่ผมคิดถึงพวกเขาผมเลยคิดว่าพวกเขายังคงมีชิวิตอยู่หรือเปล่า

Dick : มันเหมือนผมกำลังปฏิเสธเรื่องที่เกิดขึ้นกับพวกเขาหรือเปล่า

Alfred : สิ่งที่คุณกำลังทำมันคือการเยียวยาตัวเอง คุณกำลังยอมรับว่าสิ่งเหล่านั้นเริ่มจะเปลี่ยนแปลงไปแล้ว

Alfred : แต่ถ้าคุณมุ่งหน้าใช้ชีวิตโดยพยายามลืมสิ่งเหล่านี้ มันก็จะเป็นสองสิ่งที่แตกต่างกัน

Alfred : และถ้าจะให้ผมพูด ผมยินดีสำหรับคนที่คิดถึงพวกเขาตอนมีชีวิตอยู่มากกว่า…

Alfred : คนที่ถูกผลักดันเพราะการตายของพวกเขา

มันเป็นเวลากว่าเดือน กว่าที่ผมจะเข้าใจในตัวอัลเฟรด

 

หลายเดือนต่อมา

ก่อนที่ทุกอย่างมันจะเปลี่ยนไป  อีกครั้ง

Dick : ผมหาร่องรอยการใช้เครดิตการ์ดของสมาชิกสภา เวิร์ธ ได้แล้วเมื่อสามนาทีก่อนที่บล็อคด้านบนของคุณ แบทแมน เดี๋ยวผมจะส่งข้อมูลไปให้

Dick : นั่นเป็นข่าวดีใช่มั้ยล่ะ

Batman : 3 นาทีนั่นมันนานพอสำหรับนักฆ่าอย่าง เลดี ชิว่า ป่านนี้ เวิร์ธ คงโดนฆ่าตายไปแล้ว

จากนั้นดิ๊กจึงพยายามค้นหาข้อมูลของเลดี้ ชีว่า

Dick : คุณก็รู้ว่าผมพยายามเข้าถึงฐานข้อมูลของหลายๆชาติแล้ว และมันก็ไม่มีสิ่งที่เรียกได้ว่าเป็นรูปภาพของชีว่าคนนี้เลย

Dick : คนที่ทำงานใกล้ก็ชิด ก็ไม่เหลือให้เป็นพยาน หรือ…

Batman : เดี๋ยวก่อน…

แบทแมนมาถึงที่ที่ดิ๊กส่งข้อมูลมาให้แล้ว

Batman : …ชั้นได้ตัวเวิร์ธแล้ว

Dick : เขายังมีชีวิตอยู่มั้ย

Batman : พวกเรามาสายเกินไป   เธออยู่ที่นี่แล้ว…

 

อั๊ค!! 

Dick : แบทแมน !!

แบทแมนโดนอาวุธรูปร่างคล้ายไม้กางเขนพุ่งเข้าใส่เต็มๆ โดยที่เขาไม่รู้ตัว ทำให้ดิ๊คที่นั่งมองดูอยู่ต้องตกใจก่อนที่จะขาดการติดต่อกัน และนั่นทำให้ดิ๊กทนนั่งดูอยู่เฉยๆต่อไปไม่ไหวแล้ว

Dick : ชีพจรของเขาเต้นเร็วมาก… เธอกำลังวางยาเขา

Dick : ดูแลคอมต่อทีอัลเฟรด ผมจะออกไปแล้ว

Alfred : แต่คุณออกไปไม่ได้…

Dick : ผมพร้อมแล้วอัลเฟรด , เหมือนกับที่คุณบอกไว้

Dick : สิ่งต่างๆมันเปลี่ยนแปลงไปเสมอ

ดิ๊กสวมชุดโรบินตัวแรกของเขา ชุดที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาไปตลอดกาล  และขี่มอเตอร์ไซต์ออกไปทันทีโดยมีอัลเฟรดทอดสายตามองส่งเขา

ผมยังไม่พร้อมหรอก

ผมใช้เวลาทำชุดนี้กว่าสัปดาห์ จากชิ้นส่วนสำรองต่างๆของแบทสูท

และผมเพิ่งจะเคยใส่มันได้ 2 ครั้ง และไม่เคยได้ออกจากถ้ำเลย

ผมเองยังไม่แน่ใจเลยว่ามันเป็นรูปแบบสุดท้ายที่ดีที่สุด

แต่ผมคิดว่ามันต้องมีบางสิ่ง บางสิ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลง , ผมแน่ใจว่ามันต้องเป็นแบบนั้น

และเขาก็มาหาแบทแมนในทันที

โรบินออกตัวเข้าลุยกับเลดี้ชีว่าในทันที

Shiva : เด็กใหม่งั้นเหรอ ช่างน่าสนใจจริงๆ

เลดี้ชีว่า เขวี้ยงอาวุธลับของเธอเข้าใส่โรบิน

Shiva : เข้ามาเลย สร้างความประทับใจให้ชั้นหน่อย แบทบอย

โรบินใช้ทักษะของเขาหลบอาวุธลับที่ขว้างมาอย่างง่ายดาย

Robin : โทษทีนะ แต่มันไม่ใช่ “ ค้างคาว “

 

Robin : ชั้นชอบชื่อ “โรบิน” มากกว่า

โรบินเคลื่อนไหวเข้าประชิดตัวเลดี้ชีว่าอย่างรวดเร็ว และพยายามเตะใส่เธอแต่ก็โดนกันไว้ได้ทัน และโดนสวนกลับแบบที่ทำอะไรเธอไม่ได้เลย จนลงไปนอนกองกับพื้นอีกคน

Shiva : การเคลื่อนไหวอันยอดเยี่ยม

Shiva : เต็มไปด้วยศักยภาพ นายเลือกมาได้ดีมากแบทแมน

Shiva : แต่เจ้านกน้อยของนาย… ยังคงไร้ทักษะ

Shiva : ชั้นเห็นแล้วว่ามันมากมายแค่ไหน

Shiva : ที่เขายังห่างไกลจากเงาของนาย

Shiva : เมื่อเธอคิดว่าเธอต้องการจะเก่งกว่านี้นะ  โรบินน้อย จงมาหาชั้น

Shiva : แล้วเลดี้ชีว่าจะแสดงให้เธอเห็นว่าเธอจะเก่งได้แค่ไหน

แล้วเลดี้ชีว่าก็ถอนตัวไปภายใต้หมอกควันด้านหลัง ท่ามกลางความพ่ายแพ้ของแบทแมนและโรบิน

เป็นเวลากว่าปี ที่ผมละทิ้งความคิดเห็นจำนวนมากของอัลเฟรด ที่บอกว่าชั้นและบรู๊ซมีสิ่งที่เหมือน แต่ดูต่างกันอย่างไร

มันหายากแค่ไหนที่คน 2 คน ที่ต้องการในสิ่งเดียวกันสามารถมองตาซึ่งกันและกัน แล้วรู้ว่าจะทำมันอย่างไร

ผมไม่คอยได้บอกอัลเฟรดถึงสิ่งนั้น , ว่าในเวลานั้นพวกเราได้เกิดความเข้าใจตรงกัน

และมันก็ไม่ได้ใช้ “ การมองไปข้างหน้า “ เท่านั้นเพื่อที่จะยอมรับมัน

โรบินจะเป็นได้ทุกอย่าง แต่ต้องเป็นตลอดไป

และนั่นก็เป็นสิ่งที่ยอมรับได้ และยังไงก็ตาม

…สิ่งต่างๆมันเปลี่ยนแปลงไปเสมอ

โรบินพยุงตัวเองขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปพยุงตัวแบทแมนที่บาดเจ็บอยู่

Batman : ไม่ควรสวมชุดนั้นเลยนะ…

Robin : ผมรู้ , ผมรู้ว่า…ค่าความแข็งแรงมันยังไม่สูงพอ แต่ผมคิดว่า รังสีที่สามของเส้นใยที่ชุบไทเทเนียมน่าจะทำให้…ได้ผลเป็น 2 เท่า

Batman : ขึ้นรถซะ

Robin : ผมแค่… ผมแค่อยากจะช่วย

Batman : เดี๋ยวนี้

ทั้งหมดนี่คืออดีต ที่ ดิ๊ก ริชาร์ด เกรย์สัน จำได้ และบอกเล่าออกมาจากปัจจุบัน ในฐานะ ไนท์วิง

เล่มหน้า

เลดี้ชีว่า เผชิญหน้า กับไนท์วิงอีกครั้ง

 

คุยกันท้ายเล่ม

 

สำหรับเล่มนี้จะนำเสนอเรื่องราวของ ดิ๊กซะใหม่ใน New 52 และยังเป็นการอ้างอิงการต่อสู้ครั้งแรกของเขากับเลดี้ชีว่าด้วย ผมจึงต้องเอามาลงให้อ่านกันก่อนครับ

และในเล่มหน้าจะมีการเปลี่ยนคนวาดเล็กน้อยจนจบบทของเลดี้ชีว่า แล้ว Eddy Barrows จะกลับมาวาดต่อในช่วง “Death of The Family” ครับ

ยังไงก็อ่านกันให้สนุกนะครับ ^^