The Uncanny X-Men #19

[AvX – Tie in] Passion of Scott Summers

เรื่อง : Kieron Gillen

ภาพ : Dale Eaglesham

วางจำหน่าย : 3 ตุลาคม 2012

สำนักพิมพ์ : Marvel Comics

   

 

“Hank McCoy กำลังคิดว่า “ชั้นบอกนายแล้ว” เป็นครั้งสามสิบสี่ของวันนี้”

 

“Captain America มีลักษณะ DNA คือ A-T-C-G-G-C-A-T”

 

“Erik Lehnsherr มีค่าการเต้นของหัวใจอยู่ที่ 50 B.P.M.”

 

“ชั้นยังเป็น Scott Summers คนเดิม”

 

“Emma Frost มีมวลอยู่ที่ 144 Lbs. และมีผมหงอกสี่เส้น”

 

“คราบเลือด O Rh- Negative นี้ เป็นของ Logan”

“อาหารที่ Iron Man เพิ่งทานมีผักเป็นส่วนประกอบ 231 กรัม”

   

“Charles Xavier คิดว่าทุกอย่างยังไม่สายเกินไป”

 

Charles Xavier คิดผิด

  

 

  

“เขาได้ทำให้ชั้นเป็นอย่างที่ชั้นเป็นทุกวันนี้”

“แต่ชั้นไม่ได้ทำอะไรให้เขาเลย”

มัน

ทำ

ให้

ชั้น

@#@$

   

 

  

The Uncanny X-Men

ความเกรี้ยวกราดของ Scott Summers

   

 

“ชั้นไม่แน่ใจว่าชั้นกำลังเต้นอยู่เหนือ Utopia”

“หรือชั้นกำลังเคลื่อนตัวเอง”

-แว่บ-

 

“…ข้ามผ่านเวลาในอดีตกันแน่”

   

-แว่บ-

“แต่ทุกเรื่องมันเกิดขึ้น”

“พร้อ

    

-แว่บ-

 

มกัน”

 

 

“ชายหัวโล้นในรถเข็นบอกกับชั้นว่า”

“เขามาสามรถช่วยชั้นได้”

“เขาเปรียบเสมือนทุกสิ่งทุกอย่างของชั้น”

“ชั้นกล่าวทักทายเด็กผู้หญิงผมสีแดง”

“มหาวิทยาลัยนี้มีชีวิตชีวาขึ้น”

“ตั้งแต่ที่เธอปรากฎตัวออกมา”

“ชั้นกำลังสู้กับชายที่มีกรงเล็บ”

“ชั้นกำลังมองดูผู้หญิงผมสีแดง”

“โดนยิงระเบิดหายไปบนดวงจันทร์”

“ชั้นกำลังร่ำไห้”

    

“ชั้นทรยศผู้หญิงผมสีแดงแล้วไปอยู่กับผู้หญิงผมสีทอง”

“ผู้มีทุกสิ่งที่ไม่ใช่เธอแต่เป็นทุกสิ่งที่ชั้นต้องการ”

  

“ชั้นกำลังสู้กับชายที่มีกรงเล็บ”

“ชั้นทรยศผู้หญิงผมสีทอง”

   

“ชั้นทรยศทุกสิ่งทุกอย่างของชั้น”

 

   

“ชั้นกำลังทำลายกรุงปารีส”

“ชั้นกำลังทำลายอีกเมือง”

“ชั้นว่าน่าจะเป็น ซิดนีย์นะ”

 

“ชั้นกำลังสู้กับชายที่มีกรงเล็บ”

“ชั้นกำลังทำลายกรุงปารีสอีกแล้ว”

“ไม่ใช่สิ”

“ที่จริงน่าจะเป็นปักกิ่งมากกว่า”

 

   

ชั้น…..

ชั้นว่าชั้นได้ยินเสียง Hank กำลังตะโกน

ทำไมมันไม่รู้จักหุบปากซะบ้างวะ

-โผล๊ะ-

อ้า

นี่แหล่ะค่อยมีอะไรหน่อย

ใครกันแน่ ที่ฉลาดล่ะคราวนี้!

      

“ไม่!”

“ชั้นจะไม่ทำแบบนั้น”

“หรือชั้นจะทำไปแล้ว”

“แล้วยกเลิกมันรึ?”

“ชั้นทำอย่างนั้นได้ด้วยเหรอ?”

“ชั้นสามารถทำให้ทุกอย่างกลับมาดีด้วย”

“แม้แต่ตอนนี้รึ?”

   

 

 

“นี่ชั้นทำอะไรลงไป?”

“นี่ชั้นจะทำอะไรได้รึ?”

“ทุกอย่าง”

“ทุกอย่างย่ำแย่และมืดมนที่สุด”

“ชั้นคงทำได้แต่เรื่องพวกนั้น”

“ชั้นอยู่ไหน?”

“ชั้นอยู่บนฟ้า”

-เปรี้ยง-

“ชั้นอยู่ธิเบต”

   

 

“ชั้นรู้สึกเหมือนมีเสียงออกมาจากปากชั้น”

“เสียงมันเหมือนเสียงชั้นเลย”

“เสียงเหมือนชั้น”

ราวกับชั้นเป็นเทวดา

   

แต่ส่วนที่เหลืออีกส่วนของชั้นคิดว่า:

ลูซิเฟอร์เคยเป็นเทวดามาก่อนไม่ใช่รึ

 

หึ หึ หึ หึ

   

“พวกมันช่างเล็กกระจ้อยร่อยเหลือเกิน”

 (นี่คงเป็นสิ่งที่ Jean Grey พูดถึง ใน infinite เล่ม 2 ครับ)

 

ทุกอย่างช่างเล็ก

ช่างน่าสังเวช

เมื่อเทียบกับชั้นที่ยิ่งใหญ่เป็นอนันต์

   

 

ไร้ข้อผูกมัด

 

 

 

กำแพงสีขาวที่อยู่เหนือตัวชั้น

มีเสียงที่ช่างคุ้นหูแว่วออกมา

มันเป็นเสียงกระซิบ เสียงแว่ว เสียงประสาน

แว่วเสียงพยางค์ต่างๆ เต้นผ่านตัวชั้น

มันบอกว่า

“นายน่ะมันโง่”

“ฝากบอก Logan ด้วยว่า ชั้นชอบชื่อโรงเรียนนะ”

(เหมือนจะเป็นคำพูดที่ Scott เคยพูดกับใครซักคน

ก่อนคนๆ นั้นแยกทีมจาก Scott ไปอยู่กับ Wolverine น่าจะเป็น Iceman มั้งครับ)

มันบอกแบบนั้น ก่อนชั้นจะร่วงลงไป

   

ชั้นรู้สึกเหมือนกำลังหัวเราะ

ชั้นรู้สึก…

-เปรี้ยง!-

  

ชั้นรู้สึกเหมือน

ลมหายใจของทุกคนระเบิดออกมาจากอกชั้น

 

จากนั้นชั้นก็รู้สึก….

โอ้ Hope…

เรื่องทั้งหมดล้วนเกี่ยวข้องกับ Hope

   

มันเป็นเรื่องของ Hope (ความหวัง) เสมอมา

 

 (เอิ่ม…เฮ้ย ทำไม พี่ Scott ถึงยังมีแว่นอยู่ละคร้าบ! Marvel ติดบั๊กอีกแล้วเรอะ!!)

   

และแล้ว เมื่อชั้นตื่นขึ้นมา….Hank อยู่ตรงนั้น

  

Beast:   อ้า…

Beast:   ชั้นเดาว่านายคงสุขสมกับตัวเองดีสินะ

Scott:   ขอบคุณพระเจ้า Hank นายยังไม่ตาย!

Scott:   ชั้นนึกว่าชั้นได้ฆ่านาย….

   

Scott:   อ๊ะ!

Scott:   ชั้นฆ่า ศาสตราจารย์ ไปแล้ว…

   

   

Beast:   รวมถึงคนอื่นๆ ด้วยว้อย!

Beast:   เมืองไหม้เป็นจุล

Beast:   แผ่นดินถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ก็จริงอยู่ที่ Hope จัดการแก้ไขทุกอย่างให้เกือบหมด

Beast:   แต่นั้นก็หลังจากที่นายทำทุกอย่างวิบัติไปหมดแล้ว!

Beast:   นายอยากให้ชั้นเอาภาพให้ดูมั๊ยวะ?

Beast:   ชั้นยังพอมีภาพถ่ายที่ระลึกกับงานฝีมือที่นายลงมือปั้นมันซะพังเละอยู่นะว้อย!

   

…..ชั้นไม่ได้พูดอะไร…..

 

Beast:   มันวินาศฉิบหายไปหมดจริงๆ ว่ะ Scott

Beast:   พวก Mutant เคยถูกรังเกียจมาก่อนใช่มะ?

Beast:   ไอ้สิ่งที่นายทิ้งไว้ให้นี้

Beast:   ยิ่งทำให้พวก Mutant รุ่นใหม่นี้ ถูกเกลียดมากกว่าที่เคยซะอีก!…

Scott:   ว่าไงนะ!

     

Beast:   เอาล่ะ ตอนนี้นายก็ฟื้นแล้ว

Beast:   ได้เวลาถูกส่งตัวแล้ว…

Scott:   Hank เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ?

Scott:   มี Mutant รุ่นใหม่ เกิดขึ้นเหรอ?

Beast:   Scott แกมันประสาทว่ะ

Scott:   มี Mutant รุ่นใหม่เกิดขึ้นเรอะ?

Scott:   เฮ้ย Hank มี Mutant รุ่นใหม่เกิดขึ้นจริงๆเรอะ?

Beast:   ใจเย็นก่อน

  

“ก็ถามว่ามี Mutant รุ่นใหม่เกิดขึ้นรึเปล่าไงว้อย!?”

   

Beast:   เออ!

  

แค่คำเพียงคำเดียว ชั้นทรุดตัวลง แล้วหัวเราะอย่างเศร้าๆ

Scott:   เฮะๆ …Hope….

 

Beast:   Scott นี่นาย…

Scott:   ชั้นได้ทำเรื่องเลวชั่วบัดซบลงไป

Scott:   ช้นไม่คิดจะร้องขอการให้อภัยในสิ่งที่ชั้นทำหรอกนะ

Scott:   ชั้นไม่ควรจะได้รับมัน

Scott:   ชั้นยินดีที่จะชดใช้ทั้งชีวิตที่เหลืออยู่ของชั้น

Scott:   กับอาชญากรรมที่ชั้นได้ก่อขึ้น

Scott:   แต่ชั้นจะต้องทำมันอีกครั้งแน่นอน

  

Hank พาตัวชั้นออกจากที่พัก

X-Men จงผงาด

(เอ๊ะ ประโยคคุ้นๆจัง)