BATMAN : EARTH ONE
เรื่อง : GEOFF JOHNS
ภาพ : GARY FRANK
วางจำหน่าย: 4 กรกฏาคม 2012
สำนักพิมพ์ : DC Comics

บรูซ เวย์น ตามรอยวีฟเว่อมาถึงงานเลี้ยงนายกซึ่งเขาเชื่อว่าเป็นผู้อยู่เบื้องหลังฆ่าพ่อแม่ของตน

ที่งานเลี้ยงครบรอบเมืองก็อธแธม 300 ปี เจมส์ กอร์ดอน และ ฮาร์วีย์ บูลล็อก กำลังทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยภายในงานที่เต็มไปด้วยพวกเหล่าไฮโซทั้งหลาย

“อยากดื่มอะไรซักหน่อยมั้ย”

เสียงคนเชิญชวนแขกให้ดื่มเหล้าดังขึ้นมา บูลล็อกก็เอียงหัวไปทาง กอร์ดอน เหมือนจะขออะไร

Gordon : อย่าแม้แต่จะคิดเราอยู่ในหน้าที่

Harvey : ผมไม่ดื่มอยู่แล้ว ของแบบนั้นไม่เคยอยากจะยุ่ง แต่ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย

Gordon : ไม่ได้

Harvey : พวกเขาซื้อคุณไปตอนไหน

Gordon : พระเจ้าเขามาด้วย

Harvey : โว้ว บรูซ เวย์น หน้าตาอย่างงี้เองซินะเนี่ย

บรูซ เวย์น หนุ่มหล่อไฮโซผู้ไม่ออกสังคมมานานหลายปีปรากฏตัวครั้งแรกในที่นี่

Harvey : ได้เวลาโชว์แล้วพี่น้อง

Gordon : บูลล็อก!

ด้วยความเป็นมีนิสัยชอบ พรีเซ้นท์ (หรือเสนอหน้า) บูลล็อกจึงไม่รอช้าเข้าไปแนะนำตัวกับ บรูซ

Harvey : ทานโทษนะครับคุณเวย์น กระผมเจ้าหน้าที่นักสืบ ฮาร์วี่ย บูลล็อก ผมล่ะอยากสนทนากับคุณ อยากรู้มุมมองของคุณซักนิดในงานที่ผมทำอยู่

Bruce : ผมจำคุณได้ เจ้าหน้าที่ตำรวจคนนั้นที่ออกทีวีนิ

Harvey : แน่นอนครับ ผมเนี่ยนักสืบแห่งวงการฮอลลีวู้ด ด้วยสโลแกน “ไม่มีคดีไหนไขไม่ได้”

Bruce : พวกเขาเพิ่งยกเลิกรายกายไปใช่มั้ยครับ

บรูซ ไม่สนว่าเขาเป็นใครแต่ตอกกลับไปแบบไม่สนใจ เรื่องของแก แล้วก็เดินจากไป บูลล็อก ก็เลยเซ็งเป็ด

Harvey : ไอ้เบื้อกเอ่ย

 

บรูซ พยายามเดินแวกฝูงสาวๆที่คอยทักตลอด แววตาของเขาจ้องมองแต่ วีฟเว่อ พร้อมสะกดรอยตาม

จนมาถึงชั้นดาดฟ้า อัลเฟรด ได้ติดต่อเข้ามา

Alfred : บรูซ แกเห็นวีฟเว่อรึยัง

Bruce : เห็นแล้ว อยู่บนดาดฟ้า ฉันจะเล่นมันตอนนี้ล่ะ

Alfred : จัดการให้มันเงียบๆด้วยนะ

Batman : ไปแช็กสวยดี

แบทแมน โผล่มาจับ วีฟเว่อ ฟาดใส่กำแพง และกระชากคอมาถามว่า…

Batman : แกไปเอามันมาจากไหน!

แต่ด้วยความประมาณหรือยังเซียนไม่พอ แบทแมน โดนอิฐทุบใส่ข้างหลัง

Weaver : ไอ้โง่ นึกว่าข้าจะขึ้นมาดูดปุ๊นคนเดียวบนนี้เหรอ

ลูกน้องผู้ว่าเริ่มมาเป็นฝรั่งมุง

“ใครวะนั่น”

“ไม่รู้มัน”

“มันใส่ชุดอะไรน่ะ”

แบทแมน ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เตะกวาดขาและลุกขึ้นมาเสยหมัดใส่

ส่วนตำรวจที่อยู่ใกล้ๆรีบแจ้งไปยังกอร์ดอนถึงเหตุการณ์บนนี้

“เรามีปัญหาแล้ว บนดาดฟ้า! กับใครบางคนใส่ชุดค้างคาว”

Harvey : อะไรนะ

 

“จับผ้าคลุมมัน”

Gordon : ใครกันฟ่ะเนี่ย

และหมัดกันมันแต่ แบทแมน คนเดียวจะไหวเหรอ ในเมื่อศิลปะป้องกันตัว มันไม่ได้ผลก็ต้องใช้ หมัดมั่วแล้วล่ะ เขาสาวหมัดยาวๆ แล้ววิ่งเข้าไปชก….

ป๊าปเข้าให้

“จับมัน!”

พอลืมตาขึ้นมาก็งงตะกี้อัดไปโดนใคร แต่ช่างมันไฟแช็กสำคัญกว่าชีวิตคนอยู่แล้ว พอแบทแมน หยิบมันขึ้นมาตำรวจก็รัวกระสุนแบบไม่ปราณี

จนกระสุนหนึ่งนัดถากเข้าหัว ร่างของแบทแมน กำลังร่วงแต่ไฟแช็ก มันหลุดมือ

ไฟแช็ก ร่วงลงไปที่พื้น ตอนนี้ช่างมันก่อนต้องเอาชีวิตให้รอด แบทแมน คว้าปืนเชือกที่ฟ็อกสร้างมาให้ และยิงขึ้นไปที่ตึก คราวนี้มันใช้งานได้ไม่แป็กเหมือนตอนแรกแล้ว

Batman : ขอบคุณมากคุณฟ็อก

ร่างแบทแมน พุ่งเข้ามายังงานเลี้ยงด้นใน ผู้คนแตกตื่น นี่มันตัวอะไรกัน

Cobblepot :  อะไรกัน

ไม่ไหวแล้วครับ แบทแมน ขอถอยดีกว่าใช้ระเบิดควัน แฝงกายหลบหนี

แล้วโผล่มาข้างตึกที่อัลเฟรดจอดรถรออยู่

Alfred : บรูซ ขึ้นรถเร็ว!

พอขึ้นรถ บรูซ หมดสติและฝันเห็นเรื่องราวในอดีตเกี่ยวกับ บ้านตระกูล อาร์คแฮม ที่ถูกปล่อยร้าง

Bruce : แม่…มือแม่สั้น

Martha : โอๆ โทษทีนะลูก สงสัยแม่คงหนาว

Bruce : เฮ้ ทำไมฝุ่นเป็นสีแดงละครับ มันเป็นเลือดรึเปล่า

Martha : สนิมจ๊ะลูก มันแค่โดนสนิมเกาะเต็มไปหมด

Bruce : นี่บ้านแม่ใช่มั้ย

Martha : ใช่ บ้านที่แม่โตขึ้นมา

Martha : แต่ลูกต้องสัญญานะ จะไม่เข้าไปข้างในนั้น เข้าใจมั้ยจ๊ะ มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นในนั้น สัญญากับแม่นะ

Bruce : ผมสัญญา

เมื่อ บรูซ รู้สึกตัวขึ้นก็ได้มาเปิดดูทีวีเห็นผลงานตัวเอง ออกอากาศทุกช่องเต็มไปหมด

“แบทแมน คือสิ่งที่พวกเขาเรียกมนุษย์โรคจิตที่พังงานเลี้ยงของนายกเมื่อคืนก่อน เขาเป็นใครกัน และต้องการอะไร”

“เจ้าหน้าที่ตำรวจ บอกว่านี่เป็นแค่การกลั่นแกล้งกัน แต่จากแหล่งข่าววงในของเรา เกิดการต่อสู้กันระหว่างชายผู้นี้กับเจ้าหน้าที่ตำรวจ”

“ยังไม่มีรายงานว่าจะเลื่อนจัดงานเลี้ยงรึไม่ แต่เราเดาว่านายคงต้องเอาชุดเพนกวินซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของเขาไปซักแห้งซะแล้ว”

ด้านนายก เหมือนจะหัวเสียกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก เพราะเขารู้ดี แบทแมน คนนี้ต้องการอะไรบางอย่างจากเขา

Cobblepot : มันเป็นใคร

Weaver  : ไม่ทราบเหมือนกันครับนายก ค๊อปเปอร์พ๊อต

Cobblepot : มันต้องการอะไรจากแก วีฟเว่อ

Weaver : อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันครับ

Cobblepot : มันลากคอแกบนดาดฟ้า เจาะจงแกโดยเฉพาะเลยนะ มันพูดว่าไงบ้าง

Weaver : มันตะคอกใส่ผม มันบ้าครับนาย ใครจะไปรู้ว่ามันต้องการอะไรจากผม

Cobblepot : ออกไปซะ  ฉันมีปัญหากับพวกเดทน์ มาพอแล้วนะ ไปเรียก เบิร์ดเดย์ บอย ซิ

“ถ้าอย่างงั้นเบิร์ดเดย์ บอย คงต้องการสิ่งตอบแทนจากท่านอีก”

Cobblepot : ก็หาคนที่ไปจ่ายให้มันได้ซิ และครั้งนี้เราจะยิงทีเดียวได้นกสองตัว

Cobblepot : ฉันบอกแกแล้วไงให้กัน เจสสิก้า เดนท์ ไปไกนๆฉัน แต่แกทำไม่ได้ ผู้พิพากษา แพทเตอร์สัน ฉันไม่ชอบคำแก้ตัว ทำตามที่ฉันสั่งไม่ลูกสาวแกคือรายต่อไป

Cobblepot : น่ารักมาก

 

Cobblepot : เขาต้องชอบเธอแน่ๆ บอกไอ้เบิร์ดเดย์ บอย ให้รีบจัดการเธอซะ เพราะฉันต้องการให้เรื่อง จาค๊อบ วีฟเว่อ จบในคืนนี้

เบิร์ดเดย์ แมน ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันคือฆาตกรจอมโหดในเล่มที่แล้ว และน้องแว่นผู้น่ารักคนนี้กำลังจะกลายเป็นเหยื่อสังเวยให้มัน

เย็นวันต่อมาที่สถานีตำรวจ

Harvey : จมูกเป็นไงบ้าง

Gordon : นี่แกไม่ต้องทำรายงานรึไง

Harvey : รายงานเรื่องอะไร

Gordon : ก็ไอ้เจ้าแบทแมน

Harvey : โถ่ไม่เอาน่า

บูลล็อก พยายามเรียกร้องความสนใจจาก กอร์ดอน แต่กลับโดนเชิดหนีกลับบ้านไปแล้ว

พอแมวไม่อยู่หนูร่าเริง ตอนนี้แหละเขาจะต้องทำผลงานบ้าง หาทางแอบเข้าไปยังที่เก็บคดีฆาตกรรมตระกูลเวย์น

Harvey : โทษทีนะจ๊ะคนสวย เขาไปเก็บแฟ้มคดีเก่าๆไว้ตรงไหนเหรอจ๊ะ

ที่บ้านพักของ เวย์น บรูซ พออาการดีขึ้น ก็ลงมาจากชั้นบนมายังห้องครัว แต่กลับเห็นไฟแช็กของพ่อเขาที่ควรจะหล่นหายไปตอนหนีตำรวจ

Thomas : พ่อรักลูกนะบรูซ

Alfred : ได้ไปสวยเลยนะ

Alfred : แกควรจะพาวีฟเว่อ ออกมาจากดาดฟ้าแบบเงียบๆ แทนที่ไปอัดกับพวกตำรวจและทำลายงานเลี้ยงนายก ตอนนี้รูปแกออกทุกช่องเลย ค๊อปเปอร์พ๊อตก็รู้เรื่องแบทแมน

Bruce : คุณไปเอาไฟแช็กมาจากไหน

Alfred : ก็ทำตกไว้ใรตรอกนั้น และแกควรจะหยุดเรื่องนี้ได้แล้ว แกยังไม่พร้อมหรอกบรูซ

Bruce : ฉันพร้อมแล้ว

ลุงอัลเฟรดบอกยังไม่พร้อม แล้วไม่ฟังใช่มั้ย ต้องตบสั่งสอนหนึ่งที

Bruce : อย่ามาท้านะ

Alfred : แล้วจะทำไม เอาเลยสิพิสูจน์หน่อยว่าฉันพูดผิด

Bruce : หยุดเลย

Alfred : ไอ้เด็กเหลือขอ แกยังไม่ได้เข้าใกล้คำว่าพร้อมซักนิด

บรูซ ฟังซะทีไหนจับกด อัลเฟรดเลย

Bruce : ฉันพร้อมแล้ว!

Alfred : แกไม่เคยไปสงคราม แต่ฉันไปมาแล้ว

Alfred : ใช้แต่อารมณ์ ไม่มีระเบียบ

Alfred : อ่อนปวกเปียก ไม่ใช้ปืน ไม่วางแผน แค่ไอ้โง่ในชุดค้างคาว ผ้าคลุมก็ไร้ประโยชน์

Alfred : ที่นี่เมืองก็อธแธม ตำรวจไม่เป็นมิตรกับแก ประชาชนไม่ใช่เพื่อนของแก ทุกคนต่อยืนด้วยตัวเองในเมืองนี้ แกทำมันไม่ได้หรอก ไม่ว่าจะทำอะไรแกก็ขาดความตั้งใจ ความตั้งใจที่จะขจัด

ลุงมัวแต่พูด บรูซ เลยเตะกวาดล่างทำให้ขาเทียมกระเด็น

Bruce : อัลเฟรด ฉัน….ฉันจะทำทุกอย่าง และฉันจะทำด้วยตัวฉันเอง

Alfred : ให้ตายเถอะ บางทีเด็กมันอาจจะพร้อมแล้ว

….. ตอนต่อไป บูลล็อก งานเข้า …..