BATMAN : EARTH ONE
เรื่อง : GEOFF JOHNS
ภาพ : GARY FRANK
วางจำหน่าย: 4 กรกฏาคม 2012
สำนักพิมพ์ : DC Comics

หลังจากที่ แบทแมน พลาดท่าในการไล่จับ วีฟเว่อ เขาได้กลับมาถึงคฤหาสน์ และเห็นอัลเฟรด พ่อบ้านผู้ดูแลเก็บกวาดและแพ็คกระเป๋ารออยู่

Alfred : นี่คงเป็นชีวิตของเธอแล้วซินะ

Bruce : คุณอาจยอมแพ้ไปแล้วแต่ฉันไม่

หลายปีก่อน ที่งานศพภรรยาของนายตำรวจ เจมส์ กอร์ดอน

“มีอะไรจะพูดมั้ยนักสืบกอร์ดอน”

ปัจจุบัน นายตำรวจ กอร์ดอน กำลังนั่งเครียดกับคดีที่กำลังเกิดขึ้นในเมืองหญิงสาวหลายคนหายไปจากบ้าน คนร้ายทิ้งเบาะแสไว้ด้วยเทียนไข มีผู้ฟ้องร้องมามากมายในสถานี จนทำให้เขาปวดขมับ

“จะเกิดอะไรขึ้นหากลูกเราหายตัวไปยี่สิบสี่ชั่วโมง เธออายุแค่สิบห้าเท่านั้น หน้าต่างห้องถูกเปิดจากด้านนอก แถมตรงหมอนเธอมีเทียนวันเกิดวางอยู่”

“ห้องแล็ปได้เทียนไปแล้ว เรากำลังค้นหาลายนิ้วมืออย่างเร็วที่สุดนะครับ เอาล่ะคนต่อไป!”

หญิงสาวผมสั้นพร้อมผ้าพันคอสีม่วงเดินตรงมาหาเขาพร้อมกล่าวทักทาย

Barbara : พ่อค่ะ คืนนี้หนักเลยละสิ

Gordon : บาร์บาร่า พ่อบอกแล้วไงอย่ามาสถานีดึกๆ

Barbara : พ่อลืมกินข้าวเย็น

Gordon : ไม่ได้หิวซะหน่อย

Barbara : นี่ลาซานญ่า สูตรของแม่เชียวนะ

Gordon : เดียวพ่อขับรถไปส่งบ้าน

“กอร์ดอน! ผู้กองต้องการเจอนาย ด่วนเลย”

งานเข้าเสียแล้วทีนี้ เขาก็ไปส่งลูกตัวเองไม่ได้

Barbara : ไม่ต้องห่วงค่ะพ่อ เดี๋ยวหนูไปขึ้นรถประจำทางเอา

Gordon : ไม่ต้อง

Barbara : หนูดูแลตัวเองได้น่า

Gordon : งั้นนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ลูกจะมาที่นี่ เข้าใจพ่อมั้ย

Barbara : ค่ะพ่อ

พอกอร์ดอนเดินเข้ามาในห้องก็พบกับผู้บัญชาการ โล้ป กับคู่หูใหม่ของเขา

Gordon : อยากพบผมเหรอ ผู้กอง

Lobe : ใช่ ฉันอยากให้นายมาเจอคู่หูคนใหม่

Gordon : คนไหน

Harvey : ผมไง

Lobe : รู้จักไว้ซะนี่ ฮาร์วีย์ บูลล็อค

Harvey : รู้จักชื่อแล้วน่าจะจำหน้าผมได้ด้วยนะ

Gordon : ไม่เลย

Lobe : เอ่อ หมอนี้เป็นพิธีกรทีวีมาก่อน

Harvey : รายการฮอลลี่วู้ด ดีเทคทีฟ ไงครับทำมา ห้าปีแล้วนะ

Gordon : เผอิญฉันไม่ค่อยชอบดูทีวี

Harvey : เดี๋ยวเอาแผ่นบลูเรย์มาให้

คู่หูคนใหม่ของกอร์ดอนดูท่าจะเป็นคนขี้โม้โอ้อวด พล่ามเรื่องตัวเองไม่หยุดถึงรายการนักสืบที่เคยได้ทำออกทีวี

Harvey : ฝั่งตะวันออกวิวสวยนะครับ แต่ผมเริ่มจะมองเห็นความสวยงามของก็อธแธมบ้างแล้ว ว่าไงจ๊ะ ยาหยี

Gordon : ไอ้บ้าที่ไหนพาหมอนี่มาล่ะเนี่ย

Harvey : ผมต้องการความท้าทาย และก็อธแธมก็เป็นเมืองอันตรายสุดๆ ในอเมริกา ทุกคดีในก็อธแธมถูกพาดหัวข่าวหมด และผมชอบพาดหัว อันที่จริงผมจะไปขุดคดีเก่าอันนึงขึ้นมา คดีฆาตกรรม โทมัส และ มาร์ธา

Harvey : หากไขปมนั้นได้มันจะได้ออกทีวีและไปโลดแล่นในแผ่นฟิล์มเชียวล่ะ

ก่อนหน้านั้น

บรูซ เวย์น ในวัยเยาว์ยังคงไม่สามารถสลัดความโศกเศร้าและสูญเสียพ่อแม่ไป เขานำแฟ้มประวัติพวกท่านมาดูและมองไปที่สุสานที่ฝั่งร่างพวกท่านไว้

Alfred : นายต้องนอนบ้าง ฉันเดาว่าน้ำชานี่คง….บรูซ?

เมื่ออัลเฟรดนำเครื่องดื่มก่อนนอนมาให้ในห้องพักพบว่า บรูซ ได้หายไปจากห้อง

ที่สุสาน บรูซ พยายามไปเปิดประตูที่ฝังศพ..

แต่กลับพบค้างคาวจำนวนมากบินพุ่งเข้าใส่

ร่างของเขาล้มลง ด้วยความกลัวเด็กน้อยคนนี้จึงวิ่งหนีค้างคาวเข้าไปยังห้องเก็บของ และได้พบกับ ชุดเกราะซามูไรค้างคาวในนั้น

ปัจจุบัน…

Alfred : ทำไมถึงใช้ค้างคาว เพราะวันที่เธอเปิดสุสานนั้นเหรอ คิดว่าผู้คนจะหวาดกลัวมันเหมือนที่เธอกลัวแบบนั้นใช่มั้ย คนประเภทที่แกตามล่าอยู่พวกมันไม่กลัวหรอก

Bruce : ทุกคนต้องมีความกลัว อัลเฟรด

ในสมัยเด็กหลังโรงเรียนเลิก บรูซ และ เจสสิก้า เพื่อนสาวมักจะเดินผ่าน บ้านร้างอดีตเป็นบ้านที่อยู่อาศัยของตระกูลอาร์คแฮม

Jessica :  รู้มั้ยบรูซทุกอย่างมันมีสองด้านนะ

Jessica : ก็อธแธมมีตระกูลเวย์นและอาร์คแฮม ไม่มีใครอาศัยในนั้นอีกแล้ว จะว่าไปมันควรจะเป็นบ้านที่วิเศษไปเลยในเมืองนี้ว่ามั้ยล่ะ พวกเขาเล่าว่าในนี้เหมือนเป็นเขาวงกตเลยนะ แบบที่ก็อธแธมเป็น ลองเข้าไปดูข้างในกันเถอะ ดูซิว่าเราจะหาทางออกมาได้มั้ย รับรองมันต้องสนุกแน่ๆ

Bruce : เราไม่ควรทำแบบนั้นนะ เจสสิก้า

Jessica : แต่นายเป็นเจ้าของไม่ใช่เหรอ ทำไมเข้าไปไม่ได้ล่ะ

Dent : เพราะมันกลัวจะกลายเป็นบ้าไง เหมือนพวกอาร์คแฮมทุกคน

และแล้วพี่ชายของเจสสิก้าโผล่หน้ามาเขามีชื่อว่า ฮาร์วี่ย เดนท์ ที่อคติต่อบรูซ พอสมควร

Dent : ทำไมไม่บอกน้องสาวฉันไปล่ะ ทำไมบ้านมันถึงร้างฮ่ะเวย์น

Bruce : นายไปซะเถอะเดนท์

Jessica : ฮาร์วี่ย์ กลับบ้านเถอะนะ

Dent : ยายบรูซฆ่าสามีตัวเองด้วยฆ้อนจากนั้นก็โดดออกมาฆ่าตัวตาย! เธอกระโดดออกมาจากตรงนั้นไง ทุกๆ คนรู้พวกอาร์คแฮมมันบ้า แล้ววันนึงแกก็ต้องบ้าเหมือนกัน บรูซ เหมือนแม่แกไง!

ด่าแม่เลือดมันขึ้นหน้า ใครมันจะยอม บรูซ เลยชกเข้าที่หน้า เดนท์อย่างสุดกำลัง ทั้งสองแลกมัดกันจน เจสสิก้า ต้องมาห้าม

Jessica : หยุดนะ!

กลับมายังปัจจุบัน

Alfred : แกขอร้องให้ฉันช่วยสอนวิธีป้องกันตัวเอง แล้วฉันก็สอน สอนมากกว่าที่แกขออีก แต่ตอนนี้ฉันต้องไปแล้ว

Bruce : ฉันไม่เคยขอให้นายอยู่เลยอัลเฟรด

Alfred : ใช่ และฉันก็ไม่ได้สอนวิธีการต่อสู้เพื่อให้แกใส่ชุดผ้าคลุมบ้าๆ นั่นนะ

Bruce : ฉันไม่ได้บ้า นายกมันฆ่าครอบครัวฉัน

Alfred : ให้ตายเถอะบรูซ ทุกคนก็ต่างคิดไปคนละแบบ รวมถึงการพูดลอยๆ และชี้ว่าเป็นฝีมือนายก

Bruce : เพราะพ่อฉันจะเป็นนายก เขาถึงได้โดนยิงในตรอกนั้นกับแม่

Alfred : ฉันรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น

Bruce : แต่นายไม่รู้เรื่องจาค๊อบ วีฟเว่อ

Alfred : ใครกัน

Bruce : ชายคนที่ฉันไล่ตามคืนนี้ มันเคยเป็นตำรวจมาก่อน เป็นคนแรกที่มาถึงจุดเกิดเหตุ จากนั้นมันลาออกจากกรมและไปทำงานให้นายกในสองอาทิตย์หลังจากฝังพวกท่านไปแล้ว และอาทิตย์ก่อนฉันเห็นรูปที่มันถือไฟแช็กของพ่อ อันที่ฉันให้ท่านในวันคริสมาสต์ก่อนเขาจะตาย

Bruce : ฉันต้องการลากตัวไอ้วีฟเว่อมาถามทำไมมันถึงได้ไฟแช็กไป ฉันอยากรู้ทุกอย่างที่มันรู้เกี่ยวกับคืนนั้น พอคว่ำนายกและหาตัวมือปืนเจอ เราทั้งคู่ถึงหยุดเรื่องนี้ได้ เราจะได้ใช้ชีวิตได้ต่อ ตอนนั้นเราจะได้มีชีวิตปกติเสียที

อัลเฟรด เห็นสายตาของบรูซ และรู้ดีว่าเขาไม่อาจให้เด็กที่เต็มไปด้วยความแค้นทำเรื่องนี้ได้คนเดียว

Alfred : เฮ้อ ไอ้หนูอย่างแรกแกต้องใช้ปืน

Bruce : ฉันไม่ใช้มัน

Alfred : ไม่ใช้ปืน? บรูซ จะทำการใหญ่แกต้องเตรียมตัวให้เหมาะกับสิ่งที่เผชิญหน้า แกสู้กับพวกนายกและสมุนคอร์รัปชั่นของมันด้วยปืนเชือกเน่าๆ ที่ใช้งานยังไม่ได้อันนั้นหรอก

Bruce : งั้นคงต้องไปหาคนที่ทำให้มันใช้งานได้

ตึก กลุ่มบริษัทเวย์นการแพทย์ ในห้องเล็กๆ พนักงานผิวสี ลูเซียส ฟ็อกซ์ กำลังทำงานตามปกติแต่มีแขกไม่ได้รับเชิญมาหาที่ห้อง

Bruce : โทษนะคุณฟ็อกซ์

Fox : นี่นาย…บรูซ เวย์น นิ

Bruce : ถูกต้อง

Fox : ถ้าคุณจะมองหาห้องผู้บริหารมันอยู่ชั้นบนนะครับ นี่มันแผนก วิศวกรรม และ ออกแบบ

Bruce : เรื่องนั้นผมรู้แล้ว

Fox : เอ๊ะ นี่ผมทำอะไรผิดรึป่าว ผมโดนไล่ออกเหรอ เฮ้ย สาบานได้ไม่เคยคิดว่าที่จอดรถตรงนั้นมีคนจองไว้แล้ว ก็คุณไม่เคยจอดตรงนั้นผมก็เลย…

Bruce : ฉันต้องการให้นายทำอะไรให้หน่อย

Bruce : คุณเป็นหัวหน้าออกแบบโครงการระบบควบคุมอวัยวะเทียมด้วยสมองใช่มั้ย

Fox : เคยเป็นนะจนด็อกเตอร์ฮาเบอร์แมน เอาตำแหน่งไป แล้วบอกว่าระบบมันไม่สามารถเข้ากับระบบประสาทได้ เลยโดนทิ้งโครงการ

Bruce : เขาก็เลยทิ้งคุณบ้างหลังจากนายไปทำจมูกเขาหัก

Fox : ความโกรธมันทำงานได้ดีกว่าตัวผมนิ

Bruce : ถ้าช่วยฉัน นายจะได้กลับเข้าไปในโครงการ และหลานห้าขวบของนายจะกลายเป็นคนแรกที่ได้ใช้ผลการวิจัย เธอเสียแขนไปจากอุบัติเหตุ ใช่มั้ย

Fox : คุณต้องการให้ผมทำอะไรกันแน่ คุณเวย์น

Bruce : ขอให้เรื่องนี้เก็บเป็นความลับของเราสองคนด้วยนะ

Bruce : อ่ะนี่

Fox : มันคืออะไรน่ะ

Bruce : ผมใช้มันไปปีนเขา คุณพอซ่อมได้มั้ย

Fox : คุณเวย์น ผมทำงานพวกเทคโนโลยีการแพทย์นะ..

Bruce : ฉันถามว่าซ่อมได้มั้ย

Fox : ก็..ซ่อมได้นะ แต่นี่เอาไปปีนเขาจริงเหรอ คุณเวย์น…ไปไหนซะแล้ว เดียวคุณเวย์น ในก็อธแธมมันมีเขาให้ปีนซะที่ไหน

Bruce : มีอยู่แล้ว

ในคืนนี้จะมีการจัดงานเลี้ยงใหญ่ครบรอบสามร้อยปีเมืองก็อธแธม และกอร์ดอน กำลังพาเด็กใหม่ บูลล็อค ไปดูรายละเอียดการรักษาความปลอดภัยของงาน

Harvey : ไหนล่ะฝั่งที่แจ่มสุดของเมือง

Gordon : นี่แหละแจ่มสุด

Harvey : โว้ว เห็นนั่นมั้ยพวกดูเหมือนเราจะได้ฉากแรกของเราแล้ว

แต่แล้ว บูลล็อค ได้เห็นคนกำลังทำร้ายกันอยู่

เลือดตำรวจเข้าสิง เมื่อเห็นคนโดนทำร้าย บูลล็อค ต้องออกโรง

Gordon : หยุดรถตอนนี้ไม่ได้หรอก เดี๋ยวก็สาย

Harvey : สายอะไรกัน

Gordon : ต้องไปดูรายละเอียดระบบความปลอดภัยของงานเลี้ยงนายกคืนนี้

Harvey : เฮ้ย จุดเกิดเหตุมันอยู่ตรงหน้าเราเลยนะ

Gordon : ไม่ใช่เรื่องของเราฮาร์วี่ย์

Harvey : ไม่ใช่เรื่องของเราเนี่ยนะ! หยุดไอ้รถบ้านี่นะเว้ย!

Gordon : บูลล็อค จะไปไหน!

Harvey : เฮ้ย นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจก็อธแธม ยกมือขึ้นเดียวนี้

บูลล็อค แสดงบัตรต่อพี่โล้น หมอนั้นเห็นแต่ไม่สนสาวหมัดใส่นายตำรวจ เขาหลบทันและจัดหนักไปที่ท้อง

ถึงจะขี้โม้ก็มีฝีมือเหมือนกันนะ บูลล็อค จัดการพี่โล้นได้อยู่หมัด แต่คนที่โดนทำร้ายกลับวิ่งหนีไปซะงั้น

Harvey : นี่นายจะไปไหนมาให้ปากคำก่อนเว้ย ฉันเพิ่งช่วยแกไว้นะ

Gordon : บูลล็อค!

Harvey : มาช่วยผมใส่กุญแจไอ้โล้นนี่หน่อย

Gordon : ปล่อยเขา

Harvey : ว่าไงนะ

Gordon : บอกให้ปล่อยเขาไง

Harvey : นี่มันเรื่องอะไรกัน หมอนี่เป็นสายตำรวจเหรอ

Axe : ฮ่าๆๆๆๆๆ

อ้าวสรุปว่า บูลล็อค ผิวคิวจับผิดคนเหรอ

Gordon : โทษที  หมอนี้เพิ่งมาใหม่

Axe : รีบๆ สั่งสอนมันเรื่องกฎที่นี่ซะกอร์ดอน ก่อนจะมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นอีก

อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นอีก? หมายความว่ายังไงนะ เพราะเมื่อกอร์ดอนได้ยิน หน้าเขาก็เศร้าเลย

Axe : สิ่งที่ฉันควรจะได้จากไอ้กร๊วกตะกี๊ คอยเขาคืนจากแกกอร์ดอน ส่วนแกไอ้หน้าใหม่ควรจะรู้กฎของที่นี่ไว้ซะ แล้วเราจะได้รู้ว่าใครงี่เง่ากันแน่

Harvey : ตะกี๊มันอะไรน่ะ

Gordon : กลับไปขึ้นรถไปบูลล็อค

Harvey : นี่ผมไม่ได้ตาบอดนะกอร์โด้

Gordon : อย่ามาสอนฉันด้วยเรื่องแต่งบ้าๆ ของแก ถ้าแกจะมาที่นี่เพื่ออยากดัง แล้วไปไขคดีเวย์น แกก็จะเจอตอแบบที่ทุกคนได้เจอ เมื่อนั้นเตรียมตัวนั่งเครื่องบินกลับไป ลอส แองเจอลิส ได้เลยฉันจะซื้อตั๋วให้เอง

Gordon : และอย่ามาตัดสินฉัน แกไม่รู้จักฉัน

คืนนั้นเอง บรูซ ตัดสินใจเข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองเมืองโดยมีอัลเฟรดขับรถมาส่ง เขาเปิดฝากล่องไม้ที่ฟ็อกซ์ให้มา ด้านในมีปืนเชือกที่รูปร่างแปลกไป
ดูเหมือนฟ็อกซ์จะซ่อมมันและปรับปรุงการใช้งานได้ดีขึ้น

Bruce : เขาทำได้ หมอนั่นซ่อมได้

Alfred : อย่าบอกนะว่าจะลองใช้มันอีก ของเล่นพวกนั้นแกไม่ต้องใช้หรอก มีฉันก็พอแล้วพอเห็นวีฟเว่อก็เรียกฉันเลย ตอนหนุ่มๆ ฉันสืบเรื่องชาวบ้านเก่งนะ

Bruce : งั้นช่วยไปหาอะไรมาปิดหน้าหน่อย มันจะได้ไม่เห็นหน้านาย

Bruce : ฉันไม่อยากให้นายกรู้ว่าใครตามเล่นงานมันอยู่ ถึงได้ใส่หน้ากากไง

Alfred : คิดว่าคนอื่นเขาจะทำอะไรถ้าได้เห็นแก

Bruce : พวกนั้นไม่ทำอะไรหรอก

Alfred : นี่ฉันหมายถึง บรูซ เวย์น เพราะแกไม่ได้โผล่หัวออกสื่อมานานมาก ทุกคนรุมกินโต๊ะแกแน่

แน่นอนเมื่อเขาก้าวออกมาจากรถ นักข่าวก็รุมถ่ายรูป เสียดายที่บรูซ ยังไม่เก่งพอจะมีอุปกรณ์ปิดการทำงานของกล้อง 😀

“ไม่อยากจะเชื่อ”

“นั่นเขาใช่มั้ย”

“บรูซ เวย์น นี่”

นายก : คุณนักข่าวได้โปรดหลีกทางให้พ่อหนุ่มเขาหน่อยสิ

Oswald : นี่เป็นงานปาร์ตี้เขานะครับ นายก ออสวอลด์ คอปเปอร์พ๊อต ยินดีรับใช้คุณเวย์น

Bruce : ขอบคุณมากแต่…

Oswald : ไม่เอาน่าคนดีของผม ไม่มีบรรพบุรุษเวย์นและอาร์คแฮมของคุณ ก็อธแธมคงไม่มีวันนี้

Oswald : เหล่าอาร์คแฮมสร้างเมือง ส่วนเวย์นเป็นจ่ายตังค์ ตอนนี้ผมทำหน้าที่ดูแลมรดกตระกูลคุณ อย่างจริงใจ

Bruce : ขอบคุณมากคุณค๊อปเปอร์พ๊อต

Oswald : ได้โปรดเรียกผมนายกค๊อปเปอร์พ๊อตเถอะ ขอให้สนุกในค่ำคืนนี้นะครับ สุขสันต์วันเกิดก็อธแธม

ที่ไหนซักแห่ง เด็กสาวผมทองถูกจับตัวมาไว้ที่นี่ พอเธอตื่นขึ้นและมองไปรอบๆ ได้เห็นสภาพห้องที่ตกแต่งเหมือนกำลังจัดงานวันเกิด เสียงประตูดังขึ้นจากเบื้องหน้า

“ใครอยู่ในนั้น”

ปรากฏชายร่างใหญ่ใส่หน้ากากอันหน้ากลัวถือขนมเค้กพร้อมกับจุดเทียนส่งมาตรงหน้าเธอ

“อธิษฐานสิ อแมนด้า”

“หนูไม่ได้ชื่ออแมนด้า”

“พาหนูออกไปนะหนูอยากกลับบ้น”

“เธอต้องอธิษฐาน และอย่าได้ไปบอกใคร”

….. ตอนต่อไป บทเรียนของแบทแมน …..

คุยกันหลังอ่าน

และแล้วมาถึงตอนที่สองของ Batman Earth One ในเล่มนี้เราเห็นสิ่งเปลี่ยนแปลงจากจักรวาลเก่ายังไงบ้าง

• บรูซ ไม่ได้หายตัวไปแต่ยังเรียนและใช้ชีวิตอยู่ในก็อธแธม
• ตระกูล เวย์น และ อาร์คแฮม คือผู้สร้างเมืองนี้ให้เกิดขึ้น ในจักรวาลเก่าจะเป็น เวย์น , อิลเลียต , ค๊อปเปอร์พ๊อต , เคนท์ เคน
• เพนกวิน เปิดตัวในฐานะนายกของเมืองซึ่งเป็นคู่แข่งของ โทมัส
• บทของนายตำรวจ ฮาร์วี่ย์ บูลล็อค ที่กลายเป็นพิธีกรรายการโชว์ แทนที่จะเป็นนายตำรวจขี้เหล้ากินแต่โดนัท