BATMAN AND ROBIN  #2
เรื่อง : PETER J. TOMASI
ภาพ : PATRICK GLEASON
วางจำหน่าย: ตุลาคม 2011
สำนักพิมพ์ : DC Comics

Bruce : เด็กน่าทึ่งมากใช่ไหมอัลเฟรด

Alfred : ครับผม

Bruce : แต่ทำไมความคิดที่ว่า ทาเลีย ไปทำอะไรเขา เขาถึงได้กลายเป็นเครื่องจักรนักฆ่า มาวนเวียนในหัวผมตลอด

Bruce : เดเมี่ยนมีบางอย่างที่ต้องถูกแก้ไข และมันเป็นความรับผิดชอบของผมที่ต้องแก้มัน

Alfred : งานคุณหนูบรูซคือเป็นพ่อครับ ไม่ใช่ช่างเครื่อง

Bruce : เดเมี่ยน ถึงเกิดมาได้เพราะผมดันปล่อยใช้หัวใจแทนที่จะใช้สมอง ผมต้องหาทางให้เขาหลุดพ้นจากสิ่งที่เขาเจอในวัยเด็ก หวังให้เขากลับมาเป็นเด็กที่ควรจะเป็น

Bruce : ผมกำหนิดชีวิตตัวเองเพื่อเดิมพันกับสงครามอาชญากร อัลเฟรด  ไม่ได้ทำให้เด็กคนนึงหลงมันเพื่อใช้เป็นที่ระบายอารมณ์ แต่ผมก็ทำพลาดครั้งแล้วครั้งเล่า ในทางตรงกันข้ามผมคงไม่ต่างอะไรกับทาเลีย

Alfred : อย่าเพิ่งด่วนสรุปไปเองครับ คุณหนู ทุกการกระทำมันมีผลเสมอและมันไม่ง่ายเลยที่เราจะแนะแนวทางให้เด็กคนนี้เดินตามทางที่เราปูให้ คุณเคยผ่านเรื่องนี้มาก่อนนะครับ และมีสิ่งหนึ่งที่ผมเชื่อมาตลอดว่า แบทแมน ต้องพึ่งโรบิ้น และ โรบิ้น ก็ต้องการแบทแมน

Bruce : นี่เป็นครั้งแรกอัลเฟรด ที่ผมกลัว

Alfred : กลัวอะไรเหรอครับ

Bruce : กลัวจะตายจากไป สร้างปมชีวิตให้กับเดเมี่ยน และกลัวว่าเดเมี่ยนจะกลายเป็นคนยังไงถ้าไม่มีผมอยู่

Damian : ข้าจะดีใจมากถ้าท่านจะเคาะประตู

Bruce : พ่อขอโทษที่ไม่เคราพความเป็นส่วนตัว ทำอะไรอยู่ โครงงานวิทยาศาสตร์เหรอ

Damian : ใช่ครับ

Bruce : ลูกทำการบ้านเสร็จหมดแล้วใช่ไหม

Damian : ให้อัลเฟรดไปแล้วตั้งแต่เมื่อวาน

Bruce : ดีมาก เพราะว่าการขนส่งอาวุธท่าเรือที่เรารอจัดการมาถึงแล้ว

นรกอะไรวะเนี่ย!

Batman : ใช่แล้ว นรกนั่นแหละที่คืนนี้แกจะเจอ!

Robin : พวกกุ๊ยที่รอปืนพวกนี้พอรู้เรื่องคงไม่ดีใจแน่ๆ

Batman : อย่าคิดว่าตะกี๊พ่อไม่เห็นสิ่งที่ลูกทำ ลูกปฏิเสธที่จะใช้ความรุนแรงกับพวกมันได้เป็นสิ่งที่น่ายกย่อง

Robin : พวกมันควรโดนมากกว่านี้อีก

Batman : แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าลูกจะรุนแรงกับพวกมันได้

“เฮ่ย เร็วเข้าตัดให้ขาดเลย ตำรวจจะมาแล้ว”

Nobody : ไม่อีกแล้ว

Bruce : ในแปดสัปดาห์การขนส่งอาวุธสี่ครั้งโดนเราเล่นงานหมด นั่นน่าจะทำให้ผู้จ้างวานเลี่ยงมาส่งของที่ก็อธแธม

Alfred : คุณบรูซครับ วิธีฝึกของคุณหนูเดเมี่ยนมันไม่เกินเด็กไปหน่อยเหรอครับ หลังจากที่เขาเพิ่งจะกลับมาจากปฏิบัติการ ผมเชื่อว่าเด็กหนุ่มแบบนั้นควรจะได้รับการพักผ่อนมากกว่านี้

Bruce : ผมเชื่อว่าเขาจะได้รับประโยชน์มากกว่า ถ้านี่คือสิ่งที่เดเมี่ยนต้องการ เพื่อจะควบคุมไม่ฆ่าผู้อื่นได้ มันก็ต้องแลกมาด้วยการอดนอน รู้อะไรไหมคืนนี้ เดเมี่ยน อยากจะจัดการกับพวกมือปืนพวกนั้นมาก แต่เขากลับซ่อนอารมณ์นักฆ่าไว้ได้

Alfred : แล้วคุณบอกเดเมี่ยนหรือเปล่าครับว่า ภูมิใจในตัวเขา?

Bruce : แน่นอนผมพูดไปแล้ว

Alfred : แล้วคุณพูดอะไรไป

Bruce : บอกไปว่าการกระทำของลูกน่ายกย่อง

Alfred : แล้วคำว่า “ดีมากเลยลูก” หรือ “พ่อภูมิใจในตัวลูก” ล่ะครับ

Bruce : คำว่า “น่ายกย่อง” มันไม่ดีตรงไหน มันมีความหมายมากกว่าภูมิใจอีกนะ แปลว่าสวมควรได้รับการเคราพ

Alfred : หืมมม ผมเกรงมันจะแปลว่าคุณมีการบ้านต้องทำอีกเยอะ

Damian : ข้าจัดการหุ่นยนต์ไร้ค่าตามที่ท่านพ่อขอเรียบร้อย

“ค่าเสียหาย หนึ่งจุดหนึ่ง ล้านดอลลาร์ สำหรับอาทิตย์นี้”

Bruce : ทำได้ดีมากคืนนี้

Damian : เชอะ ข้ารู้น่ะ

Bruce : ไปนอนพักเถอะ

Kathleen : เดน เป็นตัวเลือกที่ดีมากเลยค่ะคุณบรูซ เขาจะเป็นส่วนนึงในครอบครัวได้ดีเลย ธรรมชาติของเขาเป็นมิตรดีอยู่แล้ว

Bruce : เขาจะตัวโตกว่านี้เยอะไหมครับ

Kathleen : หนูน้อยคนนี้เพิ่งจะอายุเจ็ดเดือนเองค่ะ อาจจะหนักกว่านี่อีก เจ็ดสิบปอนด์ ขนาดเพิ่มอีกซัก หก ถึง เจ็ดนิ้ว

Bruce : เดาว่าผมต้องสร้างห้องนอนให้เขาแล้วล่ะ

Kathleen : ค่ะ เดียวฉันไปจัดการเรื่องเอกสารก่อนนะค่ะ ปล่อยให้คุณสองคนคุ้นเคยกันก่อน

Bruce : ขอบใจมาก แคธลีน

Morgan : ปลาไม่ยอมกินเหยื่องั้นหรือ อืมมม

Bruce : มอร์แกน ได้ข่าวว่าคุณตายแล้ว

Morgan : ใช่ ก็เห็นๆ อยู่

Bruce : นายใช่ไหมที่ฆ่าพวกค้าปืนเมื่อคืน

Morgan : ขอใช้คำว่าจัดการให้สิ้นซากดีกว่า

Bruce : มาก็อธแธมมีอะไร

Morgan : มาหาคุณไง

Bruce : ก็อยู่นี่แล้ว

Morgan : ถูกต้องเราได้พบกันซะที รู้ไหมนัยน์ตาของคุณมันยังมีไฟแค้นที่ผมไม่ได้หวังว่าจะมาเห็นอยู่นะ ผมมาเพื่อบอกให้คุณรู้ตัวไม่ต้อง เสแสร้งว่าสิ่งคุณทำอยู่ ถือว่าคุณชนะแล้ว

Bruce : เราทั้งคู่รู้ดีนะถ้าเราเผชิญหน้ากันในเมืองที่รายล้อมผู้คนจะเกิดอะไรขึ้น นายมาที่นี่ทำไม

Morgan : จับโจรมาเป็นของขวัญให้ตำรวจ ทิ้งข้อความไว้ให้รู้ว่าคนจับมาให้ สัญลักษณ์ถูกฉายขึ้นท้องฟ้า พบกับเจ้าหน้าที่บนดาดฟ้า สร้างแฟรนไชส์ ของตัวเองไปทั่วโลกยังกับเปิดร้านอาหารฟาสต์ฟู้ด สิ่งที่นายทำยังไม่รู้อีกเหรอว่าฉันมาทำไม

Bruce : นายซินะที่ฆ่า ราวิล

Morgan : ถ้าหมายถึงเพื่อนตัวโตของแกที่มอสโคว ใช่ฉันจัดการสินค้าของนายเองและจะจัดการมันให้หมดจนกว่าฉันจะเหนื่อย การกระทำของแกจะทำให้ภารกิจของเราถูกเปิดโปง

Bruce : ภารกิจของฉันไม่ใช่ของนาย และมันจะไม่มีทางเป็นแบบนั้น

Morgan : ดูคารด์ คงจะผิดหวังในตัวแก

Bruce : จริยธรรมของดูคารด์มันก็แย่พอๆ กับตัวนาย

Morgan : จะมีแต่บรูซ เวย์น หรือไงที่จะต้องเดินบนเส้นทางที่ถูกต้องเสมอ ผู้นำศาลเตี้ย อย่างแกเนี่ยนะ

Bruce : ความยุติธรรมต่างหาก

Morgan : ฉันมานี่ไม่ได้มาเล่นงานแกบรูซ มาชวนแกต่างหาก และมีแต่ฉันคนเดียวที่จะช่วยแกจากตัวแกเองได้

Bruce : อะไรของนายห๊ะ มอร์แกน

Bruce : ชู่ววว ไม่เป็นไรไอ้หนู ไม่เป็นไร