Fantastic Four #582 The Great Hunt

   

เรื่อง : Jonathan Hickman
ภาพ : Steve Epting, Paul Mounts
วางจำหน่าย: 25 สิงหาคม 2010
สำนักพิมพ์ : Marvel Comics

   

     

The great hunt

หลังจากที่ เหล่า Nathaniel จากทุกๆโลกคู่ขนาน

ถูกลากไปอยู่ในโลกและเวลาเพียงหนึ่งเดียว

ทำให้ต้องมี Nathaniel เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นที่จะมีชีวิตต่อไปได้

  

ในช่วงที่เกมการล่าได้ดำเนินอยู่นั้น

มีชายผู้หนึ่งนามว่า Beast

ผู้เป็นเหมือนสัตว์ที่บ้าคลั่งและเกรี้ยวกราดคอยไล่ล่าผู้อื่น

ผู้ที่มักจะล่าและขโมยสิ่งที่อีกฝ่ายใช้ต่อสู้ มาเป็นของตน

 

เมื่อเวลาผ่านไปจำนวนผู้เล่นในเกมล่านี้ ลดลงจากหลายหมื่นคน เหลือเพียงแค่สองคนสุดท้าย

 

   

The Beast ฆ่าตัวเขาจากอีกโลกนึงและใช้อาวุธของคนๆนั้นฆ่าตัวเขาอีกคนไปเรื่อยๆ

รวมถึง The Warlord (รึเปล่า) Nathaniel เวอร์ชั่นแรกๆ ที่เคยโผล่มาใน Fantastic Four

(พี่ตาเดียวที่โดนบีบคออยู่นั่นแหล่ะครับ)

    

   

 

ตัดกลับมาปัจจุบัน

Nathaniel และ Reed พร้อมกับ Ben Grimm และ Victor

ได้เผชิญหน้ากับ The Beast ในปราสาทส่วนตัวของเขานามว่า The Fortress

 

Nathaniel:  แล้ว…?

 

The Beast ส่งยิ้มแล้วควัก ตะบองไฟ ที่เขาได้จากศพของตัวเขาอีกคนออกมา

 

The Beast:  เรามาจบเรื่องนี้

The Beast:  แล้วมาตายกันไปข้างเถอะ!

  

  

เมื่อ The Beast พูดเสร็จ Ben Grimm ก็กระโดดเข้าซัดกับ The Beast ทันที

   

Ben Grimm:  เดี๋ยวป๋า โซโล่เอง!

  

เปรี้ยง!

  

The Beast สะบัดข้อมือทีเดียว Ben ไปนอนกลิ้งกับพื้น

  

เมื่อเห็น Ben นอนเดี้ยงไปแล้ว Nathaniel รีบใช้อาวุธที่อยู่บนไหล่ของเขา ยิงเข้าใส่

แต่ก็ไม่เป็นผล The Beast สามารถสะบัดกระบองกันกระสุนไว้ได้

   

The Beast:  ชั้นมีอะไรมาฝากแกด้วยว่ะ

The Beast:  ของขัวญที่ชั้นไปเขามาจากพวกเราจะอีกโลกนึง

The Beast:  ของขัวญที่ช่วยให้พวกเราเสมอกันไง!

   

 

  

The Anachronauts!

  

The Beast ได้เรียกทีมของตนเอง ที่เคยเป็นเหล่าลิ่วล้อของ Nathaniel คนอื่นๆที่เขาฆ่าไป ออกมา

   

   
มวยวัดต่างมิติจึงบังเกิดขึ้น ทำลายแผนบาทาสามัคคีที่ Nathaniel ได้วางเอาไว้ในตอนแรก

  

Nathaniel:  แบบนี้ชักไม่เข้าท่าแล้ว!

Nathaniel:  Reed!!

Nathaniel:  เอาชีวิตรอดก่อนลูก

Nathaniel:  ลูกกับเพื่อนๆของลูกออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้เลย!

    

   

Reed:  ไม่มีทางซะหรอก

(อ้าว ตอนแรกตกลงกับพ่อไว้ซะดิบดี เบี้ยวซะงั้น!)

   

Reed หลบการโจมตีของหุ่นสปาตั้นได้ แล้วก็ยิงเวเซอร์ใส่หุ่นจนพัง

 

Reed:  พวกเราเอาอยู่ครับ

  

REED!!!

  

Reed:  BEN!!

   

พูดยังไม่ทันขาดคำเหมือน Ben งานจะเข้าซะแล้ว!!

   

  

สิ่งที่ทำให้ Ben ร้องเสียงหลงก็คือ…….

 

Ben Grimm:  เอาไอ้ลิงกังนี่ออกไปที!!

(เอิ่ม…..แค่ลิงเองเรอะ Reed เอ็งจะโอเวอร์แอคติ้งไปหนายยยยย!!)

  

ขณะที่  Ben กำลังโดนลิงแกล้ง Victor ก็กำลังใช้พลังจิตกับพี่โจรสลัดหัวโต

 

จากนั้นก็

โผล๊ะ

  

หลังจากที่ทำวุ้นสมองโจรสลัดแล้ว Victor ก็เดินชิลๆไปหา Nathaniel

ที่กำลังยุ่งกับ มนุษย์ยุคหินควงตะบองเทพอยู่

 

ส่วน Nathaniel ก็ไม่น้อยหน้าจัดการมนุษย์หินได้อย่างสบายๆ

ทว่าในขณะนั้นเอง The Beast ก็…..

The Beast:  แจ่มจริงนะ แต่แกมาได้แค่นี้แหล่ะ

The Beast:  บอกลาญาติได้เลย!!

  

ตูม!

  

อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!

 

The Beast ใช้กระบองที่เก็บมาจากเหยื่อของเขา

ฟาดไปที่หน้าของ Nathaniel จนสิ้นสภาพ!

 

จากนั้น The Beast ก็กะจะเข้าไปซ้ำจนตาย แต่ทว่า…..

   

The Beast:  อะไรวะ!?

The Beast:  ทำไมขยับไม่ได้!!

The Beast:  ฝีมือใครวะ!?

   

Victor:  โอ้ นี่เป็นฝีมือชั้นเอง

Victor:  Victor

 

Victor:  ผู้ที่แม้แต่เทพยังขี้ขึ้นหัวเพียงแค่ได้ยินชื่อ

Victor:  ฉะนั้นจงคุกเข่าให้ชั้นซะ ไอ้เฒ่า

   

The Beast:  ไม่….

 

 

ม่ายยยยยยยย!!!!

  

The Beast พยายามฝืนพลังของ Victor จนเลือดกำเดาออก

แล้วชักนิ้วไปกดที่หน้าอกของตน

   

 

เปรี้ยงงงงงงงง!!!

 

The Beast อุปกรณ์ของเหยื่อรายแรกที่เขาฆ่าออกมาป้องกันพลังของ Victor

จากนั้นก็เอากระบองติดไฟฟาดปาก Victor จนกระเด็นไป

 

อีกด้าน Reed กำลังชกกับ………อ้า…ลิง…อืม…

ส่วน Ben ก็กำลังซัดกับไดโนเสาร์ยักษ์

   

Reed:  Ben..ทางนู้นท่าจะแย่แล้ว

Reed:  เราต้องรีบไปช่วยแล้ว เดี๋ยวนี้เลย!!!

 

Ben Grimm:  แป๊ปนึง…

   
จากน้น พี่Ben ก็ชกปากไดโนน้อยกระเด็นหายออกไปนอกตึก!!

 

Ben Grimm:  เอาล่ะว้อย

Ben Grimm:  เราไปยำพ่อเฒ่านิสัยไม่ดีของนายกันได้แล้ว!

   

ตูมมมมมมมมมมม!!

 

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

  

 

The Beast กระซวกท้องของ Ben จนชุดพังและ Ben ก็หมดสติไป

   

 

Ben!

 

ม่ายยยยยยยยย!!!

 

เมื่อ Reed เห็นร่างของ Ben เพื่อนรักนอนแน่นิ่งไป

ก็สติแตกยิงปืนพลังนิวเคลียเข้าใส่ The Beast ข้อมือที่ถืออาวุธจนขาด!!

(ชะอ้าว ไหงโดนง่ายงั้นอ่ะ!!!)

    

Reed ถึงกับอึ้งกับสิ่งที่เขาทำลงไป จนทำอะไรไม่ถูก

   

The Beast:  โอ๊ย อย่า..

The Beast:  ได้โปรดอย่าทำเลย…

The Beast:  โอ๊ย คุณพระช่วย ลูกพ่อ พ่อเจ็บมากเลย

The Beast:  ขอร้องล่ะ ช่วยหยุดไฟนี่ที…

Reed:  โอ้ ไม่นะ…ผม…ผม….ผม…

   

เปรี้ยง

 

มัวแต่อ้ำๆ อึ้งๆ The Beast จึงฟาดปาก Reed ลงไปนอนอีกคน

   
The Beast:  เหอะ ไอ้หน้าโง่

 

Nathaniel:  อาาาาา

The Beast:  เอาละ เราถึงไหนกันแล้วเนี่ย

The Beast:  อ้อ ใช่ ถึงตอนอวสานแล้วว้อย!!

  

The Beast:  อยากจะร้องขอชีวิตอะไรบ้างมะ

The Beast:  เหมือนไอ้ตัวแกก่อนหน้ามันร้องกันน่ะ

 

Nathaniel:  ไปไหว้ยมบาลในนรกเหอะวะ

  

  

The Beast:  เชิญแกไปไหว้ก่อนเถอะว่ะ

 

Victor:  ช่างเป็นคำพูดที่กล้ามากสำหรับไอ้ด้วนแขนเดียว

 

Victor:  เป็นคำพูดที่กล้ามากสำหรับไอ้หน้าไหนก็ตามที่บังอาจมาเจ๋อกับ Doom!

 

ตูมมมมมมมมมมม!!

  

Victor ใช้กระบองที่หลุดไปจากมือของ The Beast ฟาดเข้าที่กลางหลังอย่างจัง

   

โดนฟาดไปทีเดียว The Beast ถึงกับหมดสภาพ

(ทำไมตะบองมันเมพจัง ฟาดใครก็ลงไปนอนหมดสภาพ!!!)

Victor:  ลุกขึ้นไหวนะ Nathaniel

Nathaniel:  ขอบใจมากนะ Victor

 

The Beast:  แกจะขอบใจทำพระแสงอไรวะ?

The Beast:  ค่อกๆ!! ขอบใจที่พิสูจให้เห็นว่าแกไม่มีน้ำยาพอจะฟัดกับชั้น?

The Beast:  รึขอบใจที่พิสูจน์ว่าชั้นเหมาะที่จะเป็นคนชนะมากกว่าแกเรอะ?

   

Victor:  จัดการไอ้ปากแมวนี่เถอะ

Victor:  เรามาที่นี่เพื่อจะ ชนะ ไม่ใช่เรอะ

 

Nathaniel:  ชั้นทำไม่ได้…ชั้น…

Nathaniel:  ชั้นไม่เคยฆ่าใคร แม้ชั้นจะยืนอยู่นี่

Nathaniel:  ทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายอยากจะฆ่าชั้นให้ตายโดยไม่กลับคิดรอบสองก็ตาม

Nathaniel:  ยังไงชั้นก็ฆ่าเขาไม่ได้ ชั้นไม่ใช่ฆาตกร

 

Victor:  แต่คุณก็รู้ว่า ยังไงเราก็ต้องจบเรื่องนี้ให้ได้ใช่มั๊ย?

 

Nathaniel:  ………………….

Nathaniel:  งั้นเธอก็ทำในสิ่งที่เธอคิดว่าถ้าเป็นเธอ เธอจะทำเถอะ Victor

  

บรึ้ม!!

 

 

Victor ใช้กระบองทุบสมองของ The Beast กระจาย โดยไม่แม้แต่จะหยุดคิดอะไรด้วยซ้ำ!

Victor:  เอาละ เราออกจากที่นี่ได้แล้ว

 

Victor:  แต่ชั้นอยากให้คุณจำไว้อย่างนึง Richards

Victor:  จำเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ให้ดี

 

Victor:  จำให้ขึ้นว่า ใครที่ช่วยคุณ ใครที่ปลดปล่อยคุณ

Victor:  จงจำชื่อ Doom เอาไว้!

 ในที่สุด The Great Hunt ก็สิ้นสุดลง

    

ไม่นานจากนั้น  ณ มหาวิทยาลัยสเตต (State University)

   

Nathaniel:  แล้วนี่….เพื่อนลูกเป็นยังไงบ้างล่ะ?

 

Reed:  นาย Ben นี่เป็นพวกอึดได้โล่ห์น่ะครับ

Reed:  ถึงจะมีซี่โครงร้าวนิดหน่อยครับ แต่คงไม่เป็นอะไรมากครับ

 

Nathaniel:  พ่ออยากให้ลูกรุ้อะไรไว้อย่างนะ

Nathaniel:  ขอบคุณมากที่ช่วยพ่อเอาไว้นะลูก

 

Reed:  ทำไมอยู่ๆพ่อถึง….

Reed:  โอ้ คุณพระช่วย นี่พ่อจะไปแล้วใช่มั๊ยครับ?

 

Nathaniel:  พ่อยังมี พันธะ ที่พ่อต้องไปจัดการอีกน่ะลูก

 

Reed:  ผมไม่อยากให้พ่อไปเลย

 

 

Nathaniel:  พ่อรู้ลูก

  

 ทั้งคู่ต่างเข้าสวมกอดกัน

  

Reed:  แต่ว่ายังไงทุกอย่างก็จบลงแล้วใช่มั๊ยครับ?

Reed:  พ่อชนะแล้ว ตอนนี้พ่อก็กลับมาแล้ว

 

Reed:  ก็แปลว่าอีกไม่นาน ผมก็จะได้เจอพ่ออีกใช่มั๊ยครับ

 

Nathaniel:  พ่อก็หวังไว้อย่างนั้น Reed

Nathaniel:  ความหวังยังมีอยู่เสมอลูก

ปู่ Nathaniel ก็เปิดประตูมิติแล้วก็หายตัวไป

ทิ้ง Reed ผู้ยืนเศร้า รอคุณพ่อกลับมา ไว้ข้างหลัง (อีกครั้ง)

  

 

กลับมาที่ช่วงเวลาปัจจุบัน

Valeria Richards จากอนาคต กำลังนั่งจบชาจากฝีมือคุณแม่ของเธอ

Susan Strom Richards หรือ Invisible Woman แม่ของเธอ

Valeria:   อืมมมมมม รสชาติยังดีเหมือนอย่างเคยเลยนะคะ

 

Invisible Woman:   ถ้างั้นสรุปก็คือลุกจะให้แม่เชื่อว่า

Invisible Woman:   คนที่มาป่วนที่นี่เมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนนี่

Invisible Woman:   ก็คือFranklin พี่ชายของลูกที่เดินทางข้ามเวลามาจากอนาคตงั้นสิ

 

Valeria:   อาฮะ

  

Invisible Woman:   ทำไมล่ะจ๊ะ?

 

Valeria:   ทำไมอะไรคะ?

 

Invisible Woman:   ทำไมลูกทั้งสองคนต้องย้อนเวลากลับมาที่นี่ด้วย

 

Valeria:   ก็นะคะ คุณแม่ เรื่องของเรื่องก็คือลูกชายสุดหล่อของคุณแม่กับตัวหนูคิดว่า

Valeria:   พวกเราไม่ค่อยปลื้มกับเรื่องที่มันเกิดขึ้นในช่วงเวลาหนูซักเท่าไร

 

Valeria:   Franklin เลยย้อนเวลากลับไป เพื่อตัวพวกเราทั้งสองคนให้พร้อม

Valeria:   กับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น จัดตระเตรียมให้พร้อมรับอนาคตที่ใกล้มาถึง

 

Invisible Woman:   ถ้าเป็นอย่างนั้น ทำไมลูกถึงมาที่นี่ล่ะ?

   

ตัดกลับมาสู่ยุคที่จักรวาลและเวลากำลังล่มสลาย

Franklin Richards ใช้พลังของตน สร้างโลกที่มีแต่ต้นไม้ จนสำเร็จ

ในขณะที่ ปู่ Nathaniel กระโดดข้ามเวลากลับมาพอดี

Franklin:   เดาว่าปู่ทำสำเร็จแล้วสินะ

 

Nathaniel:  เรียบร้อยแล้วล่ะ

Nathaniel:  ตอนนี้ชั้นเป็น Nathaniel เดียวที่เหลืออยู่

 

Franklin:   วิเศษมาก

   

เพล้ง!!

อ้าวเฮ้ย!?

อยู่ๆพื้นที่ Nathaniel ยืนอยู่ก็แตกลง แต่ยังดีที่เจ้าตัวยังหาที่เกาะได้ทัน

 

Franklin:   นั่นต้องเป็นการล่วงที่บรรเทิงใจสุดๆแน่เลย

 

Nathaniel:  Franklin นี่เธอกำลังทำบ้าอะไรเนี่ย!?!

    

   

Valeria:   จะดีกว่ามากเลยถ้าแม่จะไม่คิดว่าหนูเป็น พวกผู้มอบข่าวร้ายจากอนาคตมาให้

Valeria:   เรื่องที่หนูจะบอกกับแม่มันเป็นเรื่องจิตใจค่ะแม่

Valeria:   เรื่องที่หนูจะไม่ใช่การตัดไฟตั้งแต่ต้นลมเพราะไฟมันได้เกิดขึ้นไปแล้ว

 

Valeria:   และที่สำคัญกว่านั้นคือแม่ไม่อาจจะทำอะไรเพื่อจะเปลี่ยนแปลงอนาคตนี้ได้ค่ะ

Valeria:   ฉะนั้นมันจึงเป็นเรื่องที่โหดร้ายมากๆที่แม่จะต้องใจฟังโดยที่ไม่อาจปฎิเสธมันได้

 

Valeria:   แม่จะพยายามข่มใจฟังเพื่อหนูได้มั๊ยคะ

Invisible Woman:   ได้สิจ๊ะ

    

Nathaniel:  นี่เธอทำอะไรน่ะ? ทำไมชั้นถึงใช้พลังไม่ได้

Nathaniel:  ชั้นกระโดดข้ามเวลาไม่ได้!

 

Franklin:   ก็ผมเป็นคนสร้างความเป็นจริงนี่เองนี่ครับ คุณปู่

Franklin:   แล้วผมก็ไม่อยากให้ปู่กระโดดหนีข้ามเวลาไปไหนตอนนี้

Franklin:   ฉะนั้นผมก็เลยปิดสวิตส่วนที่ใช้ความสามารถในสมองของปู่ชั่วคราวน่ะครับ

 

Nathaniel:   ชั้นไม่เข้าใจเธอทำไปทำไม

   

Franklin:   บางสิ่งที่สำคัญมากได้เกิดขึ้นในวันนี้น่ะสิครับ

Franklin:   ทั้ง Val และตัวผมจะต้องไม่ตายเปล่า

  

  
Valeria:   หลังจากเกิด สงครามครั้งสุดท้าย

Valeria:   ทุกความเป็นจริงจะหลอมรวมเข้าสู่เส้นเวลาเดียว

Valeria:   ความวอดวายของทุกสรรพสิ่งได้ใกล้เข้ามา….

 

Valeria:   ตรงนั้นเองยังมีพื้นที่ว่างสีขาว ที่ลูกของแม่

Valeria:   นั่งรออนาคตใหม่ที่พวกเราได้สร้างขึ้นมาเททับพื้นที่ขาวนั้น

 

Valeria:   ก่อนที่พื้นที่ว่างสีขาวนั้นจะล่มสลายหายไป

Valeria:   หมอนั่นต้องอยู่เป็นสมอเรือ

Valeria:   เพื่อควบคุมการเปลี่ยนแปลงที่ตาบื้อนั่นได้สร้างขึ้น (ตอนไปหาตัวเองในอดีต)

Valeria:   และเมื่อหนูกลับไปหาหมอนั่น

Valeria:   หนูก็ต้องหน้าที่ที่คล้ายๆกันกับการเปลี่ยนแปลงที่หนูได้สร้างขึ้นเหมือนกัน (ตอนที่มาหาคุณแม่นี้)

Valeria:   เราจะเชื่อมต่ออนาคตใหม่นี้ด้วยชีวิตพวกเราเอง

 

Valeria:   แม่คะ Franklin กับหนูจะต้องตายจากการเชื่อมต่อนี้

Franklin:   สิ่งที่ปู่ต้องทำก็แค่ปล่อยแล้วล่วงลงไป

Franklin:   แล้วผมก็จะเปิดสวิตพลังของปู่ให้

 

Franklin:   จากนั้นปู่ก็แค่กระโดดย้อนเวลากลับไปยังอดีตอันใหม่

Franklin:   ก่อนที่คลื่นเวลาอันใหม่จะเข้ามาชนที่นี่

 

Nathaniel:   มันไม่ง่ายอย่างที่พูดน่ะสิ

Nathaniel:   ถ้าชั้นไม่กระโดดจากจุดที่มันมั่นคง

Nathaniel:   ยิ่งกระโดดขณะที่ตกในช่วงที่คลื่นเวลามันพุ่งเข้ามาแล้วด้วย

Nathaniel:   ชั้นเองก็ไม่รู้ว่าชั้นจะไปตกที่ตรงไหน

 

Nathaniel:   ชั้นอาจจะหลงในกระแสเวลาก็ได้นะ

   

Franklin:   ผมรู้ดีว่าเดี๋ยวปู่ก็หาทางกลับบ้านได้เองแหล่ะ

Franklin:   เอ้า เราจะไม่ต่อล้อต่อเถียงกันแล้ว

 

Nathaniel:   Franklin อย่า!!

 

Franklin ยัน Nathaniel ให้ตกลงไป แต่ปู่แกยังสามารถเกาะขา Franklin ไว้ได้

 

Nathaniel:   ฟังนะ ฟังชั้นให้ดี

Nathaniel:   ตอนนี้ชั้นเป็น Nathaniel คนเดียวที่เหลืออยู่

Nathaniel:   มันจึงเป็นไปได้ว่าตัวชั้นจะไม่ถูกลบออกไปจากคลื่นจักรวาลและเวลา

Nathaniel:   ฉะนั้นถ้าชั้นอยู่ที่นี่ชั้นอาจจะรอดจากคลื่นแห่งการเปลี่ยนแปลงนั้นได้

 

Franklin:   ปู่และผม เราต่างก็รู้ดีว่า

Franklin:   ไม่มีอะไรยืนยันเรื่องนั้นได้

 

Nathaniel:   ให้ตายสิวะ ไอ้เด็กบ้า!

Nathaniel:   ชั้นอยากจะอยู่กับพวกเธอที่นี่

Nathaniel:   แล้วทำไมเธอไม่ให้ชั้นอยู่ด้วย!?

      

  

Invisible Woman:   ไม่…ไม่นะ

Invisible Woman:   แม่รับเรื่องนี้ไม่ได้

 

Invisible Woman:   แม่ไม่ยอมให้….

 

Valeria:   แม่คะ เราไม่มีเวลาแล้ว แม่ต้องตั้งใจฟังเรื่องนี้ให้ดี

Valeria:   ยังมีบางสิ่งที่แม่จำเป็นต้องรู้อยู่

 

Invisible Woman:   เดี๋ยวนะ

Invisible Woman:   แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าสิ่งที่เธอทำมันจะได้ผลน่ะ

 

Invisible Woman:   ลูกน่ะมันเหมือนคุณพ่อของลูกไม่มีคิด

Invisible Woman:   ชอบเอาแต่คิดว่าตัวเองจะแก้ไขทุกเรื่องได้

 

Valeria:   อันที่จริงแล้ว ไม่ใช่อ่ะค่ะ

Valeria:   แม่คะ หนูอาจจะเป็นสาวสวยสมาร์ทที่สุดคนนึงเท่าที่โลกเคยมีนะ

Valeria:   แต่เรื่องนี้ไม่ใช่ความคิดหนูเลยค่ะ

Valeria:   มันเป็นความคิดของ Ranklin ต่างหาก

 

Valeria:   หมอนั่นเป็นคนเดียวที่คิดเรื่องนี้ออก

   

  

“เพราะ คุณพ่อไงครับ”

     

 

“รู้มั๊ยครับว่าในตอนที่ปู่พาตัวปู่ทุกคนมาอยู่ในความจริงของเรา”

 “ในตอนที่ Immortus ได้สั่งให้เกิด The Great Hunt”

“เพื่อคัดสรรเหล่า Nathaniel ให้เหลือเพียงคนเดียว”

 

“แม้ว่าปู่จะไม่ได้ตั้งใจ ทว่าปู่ได้ทำให้เหล่า Reed คนอื่นๆกลายเป็นลูกกำพร้าพ่อ”

“ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ผิดต่อตัวของเขา นั่นเป็นสิ่งที่ผิดต่อพวกเขาทุกคน”

“ปู่ยังไม่เข้าใจอีกหรือครับ”

   

“เด็กผู้ชายทุกคนควรที่จะมีพ่อ”

  

  

“โดยเฉพาะพ่อผม”

“ผมรักปู่นะครับ”

 

 

เพล้ง!!

  

Franklin สะบัดขาผลัก Nathaniel ตกลงไปเบื้องล่าง

Valeria:   เวลาใกล้จะหมดแล้วสิ

 

Invisible Woman:   อย่าไปเลยลูก

Invisible Woman:   ลูกไม่จำเป็นต้อง….แม่ไม่อยากให้หนูทำในสิ่งที่หนูกำลังทำอยู่

 

Valeria:   มันเสร็จเรียบร้อยไปแล้วค่ะ

Valeria:   แล้วก็ถึงเวลาสำหรับเรื่องที่จะบอกแล้วค่ะ…

 

Valeria:   ในวันที่ใกล้จะมาถึงนี้จะมีแต่ความมืดมิด

Valeria:   ความมืดมิดที่เต็มไปด้วยความสูญเสีย

Valeria:   มันจะรู้สึกราวกับทุกอย่างจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

Valeria:   ทุกสิ่งจะพังทลายและจบสิ้นลง

 

Valeria:   มีเพียง คุณแม่ เท่านั้นที่จะรวมพวกเราเข้าไว้ด้วยกันได้

 

คุณแม่จะเข้มแข็งพอรึเปล่าคะ?

 

เข้มแข็งกว่าที่แม่เคยเป็น?

 

มันจะต้องมีช่วงนึงที่แม่อยากจะยอมแพ้

แม่อยากจะปล่อยให้มันเป็นไป

 

ถ้าแม่รู้สึกเช่นนั้นเมื่อไร จงมองไปที่ท้องฟ้านั่น

 

มองขึ้นไปและระลึกถึงสิ่งที่เราได้เสียไป

 

  

กลับมาที่สุดขอบเวลาและอวกาศ

 

Franklin กำลังใช้พลังของตนควบคุมความจริงของตนไม่ให้พังทลายลง

ขณะนั้นเอง Valeria ก็กลับมาหาพอดี

  

Valeria:   โอ๊ววววววว!!

Valeria:   Franklin เป็นไง…

  

Franklin:   แรงกดดันกำลังทำลายความจริงขนาดเล็กๆนี่

Franklin:   แล้วจุดรวมอนาคตใหม่ที่จะมาถึง ก็อีกตั้งสองพันห้าปีจากนี้

 

Franklin:   แบบนี้ไม่รอดกันแน่ๆแล้วล่ะ

 

Valeria:   นายพยายามทำดีที่สุดแล้วล่ะ

  

  

Valeria:   แล้วอาก๋งล่ะ?

 

Franklin:   ชนะไปเรียบร้อย

 

Valeria:   แล้วนายกล่อมอาก๋งแกให้ไปยังไงล่ะนั่น?

 

Franklin:   ชั้นยันหน้าคุณปู่ให้ลงไปน่ะ

 

Valeria:   ฮา! ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมาไม่ทันเห็นช๊อตเด็ดนั่นอ่ะ!

Valeria:   ฟังนะชั้นลองเล่นคำนวณเลขในหัวชั้นดูแล้ว

Valeria:   ตามสมมติฐานแล้วนายน่าจะสร้างอุโมง…

 

Franklin:   ใช่ นั่นชั้นก็คิดเหมือนกัน

Franklin:   แต่ไอ้ธรรมชาติของพลังชั้น

Franklin:   มันทำงานต้านพวกเราซะเองนี่สิ

 

Franklin:   นั่นต้องเป็นที่ๆหินและโหดมากแน่ๆ

Franklin:   ไม่มีทางเลยที่พวกเราจะรอดจากที่นั่น

 

Valeria:   ยังไงเราก็ม้วยอยู่แล้ว

Valeria:   อย่างน้อยก็น่าจะลองซักหน่อย ชิมิล่า?

 

Franklin:  ใช่ มาลองกันซักตั้ง

  

ทั้งสองพี่น้องต่างจับมือซึ่งกันและกัน

Franklin:   เอาล่ะ มาแล้ว

  

Franklin:   ทำตามชั้นนะ

Franklin:   เราจะกระโดดเข้าไปข้างใน

Franklin:   เหมือนกระโดดก้มหลบคลื่นที่ซัดเข้ามา

 

Valeria:   เฮ้ นี่ อยากให้นายรู้อะไรหน่อย

Valeria:   นายน่ะเป็นฮีโร่คนโปรดที่สุดของชั้นเลยนะ

 

Franklin:   อย่าเคืองนะ แต่ของชั้นยังไงก็ยังเป็น Human Torch แฮะ

 

Valeria:   ฮา

  

Franklin:   เอาล่ะนะ….

Franklin:   เตรียมตัว….

   

 

กระโดด!!

 

  

 

Fantastic Four  #581-582 จบบริบูรณ์