DC Comic : Aquaman 03 : To face your past

เรื่อง : Geoff John
ภาพ : Ivan Reis, Joe Prado
วางจำหน่าย: 23 พฤศจิกายน 2011
สำนักพิมพ์ : DC Comics

เพื่อค้นหาที่มาของเหล่าสัตว์ร้ายลึกลับ Aquaman จำเป็นต้องยอมเปิดแผลเก่าในอดีตของเขา และไปขอความช่วยเหลือจากคนที่เขาเคยหวังว่าจะไม่ต้องไปพบอีกเลยชั่วชีวิต

.
.
.
ในอดีตเมื่อนานมาแล้ว

Thomas Curry ได้มายืนดูพระอาทิตย์ตกดินอยู่ที่ริมทะเล

Thomas : ผมอยากให้คุณได้มาเห็นเขาจริงๆ เขาโตขึ้นมากเลยล่ะ

ขณะที่ Thomas รำลึกถึงภรรยาผู้ถูกพรากไปของเขา น้ำตาของเขาก็หลั่งไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

Thomas : และเขาก็เป็นเด็กดีมากด้วยนะ แอตแลนน่า เขาเป็นเด็กดีมากจริงๆ

ทันใดนั้นเองเสียงเรียกของลูกชายก็ดึงความสนใจของเขากลับมา

Arthur : พ่อครับ! ครั้งนี้พ่อเห็นมันไหมครับ? พ่อเห็นปลาวาฬไหมครับ?

Thomas : ยังไม่เห็นเลยนะอาเธอร์

Arthur : พ่อก็ไม่เคยเห็นสักทีน่ะแหละ!

Thomas : พ่อเคยสัญญาว่าจะมาที่นี่ทุกครั้งที่พระอาทิตย์ขึ้นเผื่อว่า “เธอ” จะกลับมาน่ะ

Arthur : แล้วพ่อแน่ใจหรือครับว่าเธออยู่ข้างนอกนั่นน่ะครับ?

Thomas : มหาสมุทรมันกว้างใหญ่มากนะลูก

“ข้างใต้นั่นมีสิ่งต่างๆอีกมากมายเกินกว่าที่ลูกจะจินตนาการได้เลยล่ะ”

ตัดมาที่ปัจจุบัน

Aquaman (Arthur Curry) กำลังรับมืออยู่กับฝูงสัตว์ประหลาดจากท้องทะเลที่แม้แต่เขาก็ไม่เคยเห็นพวกมันมาก่อน!

แต่ตอนนี้เขากำลังตกที่นั่งลำบากจากการที่เจ้าตัวจ่าฝูงได้เลือกให้เขาเป็น “อาหาร” ของมันเข้าแล้ว

{อาหารของข้า!}

{และจากนั้นก็จะเป็นอาหารของนาง}

ขณะที่มันกำลังย่างสามขุมเข้าหาเขา Arthur ก็ใช้พลังโทรจิตของเขาใส่มัน ซึ่งมันก็มีท่าทางเจ็บปวดออกมาให้เห็น

แต่ทันใดนั้นมันก็โถมตัวใส่เขาแล้วกัดเขาจมเขี้ยวจนเลือดทะลัก!

ที่อีกด้านหนึ่ง Mera ภรรยาของเขาก็ใช้พลังควบคุมน้ำของเธอรับมือพวกลูกฝูงตัวอื่นๆร่วมกับพวกตำรวจน้ำ

ตัดกลับมาทางด้าน Arthur เขาซัดเจ้าตัวจ่าฝูงจนมันเซถอยออกไป

Arthur : แกมันตัวอะไรกันแน่?

เจ้าตัวจ่าฝูงที่โดนชกจนมึนก็ถามสิ่งเดียวกันกับเขาออกมา

{แกมันตัวอะไรกันแน่?}

แล้วมันก็เข้าสู้กับเขาต่อ แต่ครั้งนี้ Arthur ที่รู้ว่าแม้พละกำลังของเขากับมันนั้นนับว่าสูสีกัน แต่มันมีทั้งเขี้ยวและเล็บที่เขาไม่มี จึงต้องหาทางทำให้ตัวเองได้เปรียบขึ้น

Arthur หยิบตรีศูรอาวุธประจำตัวของเขาขึ้นมาแล้วฟาดใส่มัน แต่เมื่อเขาต้องหันไปจัดการพวกลิ่วล้อที่เข้ามาข้างหลัง เจ้าจ่าฝูงก็เข้าคว้าตัวเขาไว้!

{เจ้าอาหารเลว}

ว่าแล้วมันก็เหวี่ยงเขาลอยละลิ่วไป

แล้วเจ้าตัวจ่าฝูงก็สั่งการลูกน้องของมัน

{เอาอาหารกลับไปที่บ้านของเรา}

เมื่อสิ้นคำสั่งของจ่าฝูง พวกที่เหลือต่างก็รีบคว้าซากศพที่อยู่ใกล้มือแล้ววิ่งกระโดดลงทะเลไป

{บ้าน}

{บ้าน}

เมื่อลูกน้องมันลงทะเลไปหมดแล้ว เจ้าตัวจ่าฝูงจึงตามลงไปเป็นตัวสุดท้าย

{ช่วยเราด้วย}

Mera : พวกมันไปแล้ว

Arthur : ใช่ แต่พวกมันจะไปไหนกันล่ะ?

ทหาร1 : ใครจะสนล่ะว่าพวกมันไปไหน? อย่างน้อยพวกมันก็ไปแล้ว

ตำรวจ1 : ฉันสาบานได้นะเนี่ยว่าฉันยิงพวกมันไปหลายตัวเลย

ตำรวจ2 : ฉันเห็นพวกมันกินซากของพวกเดียวกันที่ตายด้วย นายเห็นหรือเปล่าล่ะ?

ตำรวจ1 : นายได้ยินเสียงของพวกมันไหม? เสียงมันเหมือนกับแมวน้ำเลย

ขณะที่ Arthur กำลังยินดูทิศทางที่พวกมันไปอยู่ นายอำเภอก็เข้ามาถามเขา

นายอำเภอ : พวกมันคืออะไรกันน่ะอควอแมน?

Arthur : ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน

พวกตำรวจกับทหารต้องการจะจัดหน่วยเฝ้าระวังที่จะยิงทุกอย่างที่น่าสงสัยที่อยู่ใต้น้ำ แต่ Aquaman ไม่เห็นด้วย ซึ่งเขาก็มีเหตุผลอยู่…

เขาเดินไปหาสิ่งที่คล้ายดักแด้ที่พวกสัตว์ประหลาดทิ้งไว้ และทำการเปิดมันออก

ซึ่งเหล่าตำรวจ ทหาร และจนท.สำนักงานนายอำเภอก็รีบชักปืนขึ้นมาเตรียมพร้อมทันที!

แต่สิ่งที่อยู่ข้างในนั้นกลับเป็นเพียงหมาตัวหนึ่ง?

ทหาร1 : หมาเนี่ยนะ?

Mera : ไม่ว่าจะมนุษย์หรือหมา พวกมันก็มองว่าเป็นแค่เนื้อเหมือนๆกันนั่นแหละ

แต่ทันใดนั้นเจ้าหมาก็เห่าขึ้นเหมือนมันเห็นอะไรบางอย่าง

ซึ่งสิ่งที่มันเห่าก็คือเจ้าสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งที่โดนพรรคพวกทิ้งไว้เบื้องหลัง

{อาหาร}

แต่ก่อนที่มันจะทันทำอะไรมันก็โดนส่องหัวตายไปเสียก่อน

ทหาร1 : เราต้องเอาเจ้าตัวนี้กลับไปให้พวกนักวิจัยที่ฐานตรวจสอบ บางทีพวกนั้นอาจบอกได้ว่าพวกเรากำลังเจอกับอะไรอยู่

Arthur : พวกมันมีสารเรืองแสงชีวภาพเหมือนกับพวกปลาตกเบ็ดทะเลลึก บางทีพวกมันอาจมาจากใต้ทะเลที่ลึกมากๆ ผม…

ทหาร1 : เราจัดการเรื่องนี้เองได้นะอควอแมน ผมแน่ใจว่าคุณหวังดีแต่…

Arthur : แต่อะไรงั้นรึ?

ทหาร1 : คุณไม่รู้ว่าเจ้าสัตว์ประหลาดพวกนี้คืออะไร และคุณก็หยุดมันไม่ได้ด้วย แต่คุณได้พยายามอย่างมากที่จะช่วยเหลือ และผมก็ซาบซึ้งมาก พวกเราต่างก็รู้สึกขอบคุณคุณ และเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ผมจะให้แน่ใจว่านักข่าวรู้ว่าคุณช่วยเหลือพวกเรา โอเคไหม? เราจะให้คุณได้ออกข่าวในแง่ดีบ้างสักครั้งไง

Arthur ไม่ตอบ แต่เขากลับยกซากของเจ้าสัตว์ประหลาดมาหอบเอาไว้

Arthur : ไปกันเถอะเมร่า

ทหาร1 : เฮ้ๆ หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ!

ทหาร1 : นั่นมันเป็นสมบัติของรัฐแล้วนะ!

แต่ทั้งสองคนก็ไม่ได้สนใจเสียงโวยของทหาร1 และกระโดดหายลับไปในทันที

Mera : อย่าเอาสิ่งที่พวกนั้นพูดมาคิดมากเลยนะ

Arthur : ผมไม่ได้สนใจสิ่งที่พวกนั้นพูดหรือคิดหรอก

Mera : ถ้าตามปกติก็ใช่อยู่ แต่คุณไม่พูดไม่จามาตั้งแต่ตอนที่เราออกจากที่นั่นแล้วนะ

Arthur : ไม่เกี่ยวกับพวกนั้นหรอก ผมแค่ไม่อยากจะกลับมาที่นี่อีกเท่านั้นเอง

Mera : แล้วที่นี่คือที่ไหนกัน?

Arthur : คุณเคยถามผมว่าผู้ชายที่อยู่ในภาพถ่ายคู่กับผมกับพ่อของผมที่เราดูก่อนหน้านี้เป็นใครสินะ เขาเป็นเพื่อนของพ่อผม เป็นนักชีววิทยาทางทะเลชื่อสตีเฟ่น ฉิน พ่อของผมพาผมมาหาเขาเมื่อตอนที่ความสามารถของผมเริ่มปรากฎออกมา คุณฉินสอนให้ผมรู้วิธีใช้พลังของผม

Arthur : แล้วหลังจากนั้นเขาก็พยายามจะฆ่าผม

Mera : อะไรนะ? ทำไมกันล่ะ?

Arthur : เพราะผมไม่ยอมพาเขาไปยังแอตแลนติส

ที่ภายในบ้าน Mr.Shin ได้ยินเสียงกดออดก็เดินมาเปิด

(สังเกตุว่าบนผนังมีคอลัมน์ข่าวของ Aquaman แปะไว้ที่ผนังด้วย)

Shin : ใครกันน่ะ? ต้องการอะไร?

แล้วเมื่อเขาเปิดประตูออกมาพบกับผู้มาเยือน

Shin : อาเธอร์?

Shin : ส่วนคุณก็…เมร่าสินะ?

Arthur : ผมไม่ได้อยากจะรำลึกเรื่องราวในอดีตของเราหรอกนะคุณฉิน

Arthur : ผมเพียงอยากให้คุณบอกเราหน่อยว่าเจ้านี่มันมาจากไหน

เมื่อ Shin เห็นซากสัตว์ประหลาดเขาก็ผงะไปเล็กน้อย แต่ความเป็นนักวิจัยก็ทำให้เขาคุมสติอย่างรวดเร็ว

Shin : เอามันเข้ามาข้างในเลย

Shin : ถูกยิงที่หัว และก่อนหน้านั้นก็ได้รับแผลรุนแรงที่หัวใจ จนทะลุเป็นรู

แต่ทันใดนั้น Shin ก็เปลี่ยนเรื่อง

Shin : เธอยังเก็บตรีศูรนั่นไว้แม้มันจะนำปัญหามาให้เธองั้นสินะ

Shin : “เขา”จะต้องตามมาหามันแน่

Arthur : แค่บอกเรื่องของเจ้าสัตว์ตัวนี้มาก็พอแล้ว

Shin : พลังงานที่มันต้องกินเข้าไปเพื่อสร้างสารเรืองแสงชีวภาพนี้มันต้องมากมายมหาศาลแน่ มันต้องกินอาหารปริมาณมากกว่าน้ำหนักตัวของมัน 20-30 เท่าต่อวันเพียงเพื่อผลิตสารเรืองแสงนี้ของมันให้ทำงานได้

Shin : ซึ่งปริมาณขนาดนั้นนี่เล่นเอาฉันคาดเดาไม่ถูกเลยว่าปกติแล้วมันกินอะไรเป็นอาหาร

เมื่อ Shin เอามือของเขาสัมผัสที่เขี้ยวของเจ้าสัตว์ประหลาด ก็มีเมือกเรืองแสงแบบเดียวกับที่เจ้าตัวจ่าฝูงพ่นใส่ Arthur ติดมือเขามาด้วย

Shin : เพียงแค่สัมผัสของเหลวนี่ นิ้วของฉันก็ชักเริ่มรู้สึกชาๆแล้ว มันเป็นพิษที่ทำให้เหยื่อเป็นอัมพาต

แล้ว Shin ก็หันไปมองแผลของ Arthur ที่ตอนนี้เลือดหยุดไหลแล้ว

Shin : ถ้าคนธรรมดาโดนเข้าเต็มๆนี่ต้องขยับไปไหนไม่ได้เป็นแน่ แต่เธอไม่รู้สึกอะไรเลยสินะ

Arthur : ไม่เลยครับ

Shin : ส่วนเจ้าสิ่งนี้…

Arthur : มันคือเปลือกของ “ดักแด้” อะไรบางอย่าง

Shin : มันเป็นเปลือกที่สร้างขึ้นจากของเหลวที่หลั่งออกมาจากต่อมที่อยู่ใต้ลิ้นของมัน เธอเห็นไหม? และเจ้าเปลือกนี้ก็มีโครงสร้างที่คล้ายกับวัสดุที่ใช้สร้างชุดดำน้ำสำหรับน้ำลึกเลย ถูกแล้วเจ้าพวกนี้มันกัดกินผู้คนแต่พวกมันก็เก็บรักษาบางคนเอาไว้ด้วย ด้วยการใช้พิษและเปลือกนี่พวกมันก็สามารถเอาอาหารกลับไปที่บ้านของมันได้เหมือนๆกับพวกมด

Arthur : แล้ว “บ้าน” ของพวกมันจะอยู่ที่ไหนกันล่ะครับ?

Shin : เหงือกของมันมีคราบของน้ำแร่ซัลไฟด์ติดอยู่ เป็นแบบเดียวกับที่ออกมาจากปากปล่องน้ำพุร้อนใต้ทะเล ที่ถูกขนานนามว่า “ปล่องควันดำใต้สมุทร” ฉันคาดว่าพวกมันมาจากใต้มหาสมุทรแอตแลนติกตอนกลาง

Shin : พวกมันออกมาจากหุบเหวใต้ทะเล

Mera : ถ้างั้นเราก็จะไปหาพวกมันที่นั่น

Shin : ดูจากจำนวนอาหารที่พวกมันต้องกิน…บางทีแหล่งอาหารของพวกมันอาจหมดลง บางทีพวกมันอาจออกมาตระเวณหาแหล่งใหม่ เจ้าสัตว์พวกนี้มันน่าทึ่งมากเลยล่ะอาเธอร์…มันไม่ใช่ของประเภท “ห่วงโซ่ที่หายไป” แล้วนะนี่

Shin : แต่มันเป็นรูปแบบการวิวัฒนาการที่ต่างออกไปอย่างสิ้นเชิงเลย

(Missing Link : ในการศึกษาการวิวัฒนาการของสิ่งมีชีวิต บางครั้งแม้จะมีทฤษฎีว่าสัตว์ชนิดไหนมีวิวัฒนาการมาจากอะไร และแต่ละชนิดเกี่ยวข้องกันอย่างไร แต่บางครั้งก็ไม่สามารถค้นหาสิ่งที่จะพิสูจน์ได้ อย่างเช่นเราคาดกันว่ามนุษย์กับลิงนั้นมีบรรพบุรุษร่วมกัน แต่เมื่อถึงจุดหนึ่งสายพันธ์ของมนุษย์กับลิงก็แยกกันเป็นสองสายและวิวัฒนาการเป็นเผ่าพันธ์ที่แตกต่างกัน แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่สามารถหาสัตว์ที่เป็นตัวกลางระหว่างมนุษย์กับลิงเพื่อพิสูจน์ทฤษฎีนี้ได้ และกรณีเช่นนี้ก็จะถูกเรียกว่า Missing Link หรือ “ห่วงโซ่ที่หายไป”)

Shin : เธอรู้ไหมว่ามันจะทำอะไรให้ฉันได้บ้าง? ฉันสามารถกู้ชื่อเสียงของฉันกลับคืนมาได้เลย

แม้ Mr.Shin จะตื่นเต้นกับประโยชน์ที่เจ้าสิ่งนี้จะนำมาให้เขา แต่ Arthur ดูจะคิดอีกอย่างหนึ่ง

Arthur : ผมคงให้คุณเก็บมันเอาไว้ไม่ได้หรอก

Shin : อะไรนะ? เธอจะเอามันไปไม่ได้นะ

Arthur : คุณก็รู้ว่าผมจะทำอะไร ผมต้องขอโทษด้วย

Shin : ขอโทษเนี่ยนะ!?!

Shin : ฉัน…ฉันช่วยเธอตามที่เธอขอแล้วนะอาเธอร์ เธอจะไม่ทำอะไรให้ฉันบ้างเลยเหรอ? คิดถึงฉันบ้างสิ?! เดี๋ยวสิ! ได้โปรดเถอะ! ครั้งนี้ขอให้เธอช่วยบอกฉันมาทีเถอะ!

Shin : แอตแลนติสมันอยู่ที่ไหนกัน?!

แต่คำตอบของ Arthur คือ…

Arthur : ลาก่อนคุณฉิน

แล้วทั้ง Arthur และ Mera ก็กระโดดเหิญร่างจากไป

Mera : เขาเป็นใครกันแน่น่ะอาเธอร์?

Arthur : เขาอาจเป็นคนที่อันตรายมากได้ แต่ตอนนี้…เขาเป็นแค่ชายแก่ที่เศร้าสร้อยคนหนึ่งเท่านั้น

เมื่อจัดการเรื่องซากของตัวประหลาดแล้ว ทั้ง Arthur และ Mera ก็ดิ่งลงไปใต้พื้นน้ำ

Mera : ฉันรู้ว่าเรากะจะไปดูว่าพวกคนที่พวกมันเอาตัวไปนั้นยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า แต่หลังจากนั้นเราจะทำอะไรกันล่ะ?

Mera : พวกมันเป็นสัตว์ร้ายนะอาเธอร์

Arthur : เรายังไม่รู้แน่ชัดว่าพวกมันคืออะไรนะเมร่า

Mera : หากพวกมันต้องการอาหารอย่างมากขนาดนี้ พวกมันน่าจะตายไปมากแล้ว

Arthur : เป็นไปได้

Mera : พวกมันอาจอยู่ในสภาวะใกล้จะสูญพันธ์แล้วด้วยซ้ำ

Arthur : ถ้างั้นพวกมันก็เพียงแค่พยายามดิ้นรนที่จะมีชีวิตรอด

Arthur : เหมือนกับพวกเรา

แล้วร่างของราชาและราชินีแห่งท้องทะเลก็ดำดิ่งสู่ความมืดมิดของก้นทะเล จะมีอะไรรอเขาอยู่ในความมืดมิดสุดลึกล้ำนั้นกันแน่?

โปรดติดตามตอนต่อไปใน : สู่หุบเหวใต้ทะเล