BATMAN: THE DARK KNIGHT #3

เรื่อง : DAVID FINCH
ภาพ : DAVID FINCH และ RICHARD FRIEND
วางจำหน่าย: 23 พฤศจิกายายน 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

จับให้ได้ถ้านายแน่จริง!

..

โจ๊กเกอร์: แกเคยได้ยินอ๊ะป่าว! เขาว่าค้างคาวบินเข้ารถไฟแล้วจะตายด้วยแหละ ไม่ได้มุขนะโว้ย!

 

บรู๊ซ: แกไม่ควรโผล่มาที่นี่เลยโจ๊กเกอร์ ฉันนึกว่าแกปลดระวางแล้วเสียอีก…

โจ๊กเกอร์: โทษทีว่ะเจ้าค้างคาว ฉันกลับมาทำให้แกต้องปลดระวางแทนฉันแล้ว อะฮี่ฮี่เฮ่เฮ่ฮ่า!

 

โจ๊กเกอร์: เฮ้ย! ฮ่าฮ่า รู้มั้ยวะฉันคิดถึงแกกับเครื่องแบบเห่ย ๆ ของแกแทบขาดใจเลย

โจ๊กเกอร์: มามะ กอดหน่อย

แต่มีหรือที่แบทแมนจะเสร็จง่าย ๆ บรู๊ซโหม่งใส่หน้าโจ๊กเกอร์เต็มแรงจนฟันร่วง!

 

โจ๊กเกอร์เหวี่ยงบรู๊ซออกไปเต็มแรง…

บรู๊ซ: แฮ่กแฮ่ก อย่าเพิ่งรีบชินล่ะ เดี๋ยวพออย่าหมดฤทธิ์ ตอนนั้นเลือดแกจะไหลออกทางตาบ้าง…

โจ๊กเกอร์: ตรงข้ามกันเลยว่ะเพื่อนรัก ฉันรู้สึกดี๊ดีสุดฤทธิ์สุดเดช แกคิดว่าร่างของฉันจะผันผวนเป็นเยลลี่ปีโป้บนเตาอังโล่ล่ะสิท่า

 

โจ๊กเกอร์: แต่เพื่อนสาวตัวน้อยของฉันบอกว่า ยาที่ไอ้พวกในโรง’บาลบ้าได้ไปน่ะยังอยู่ในขั้นทดลอง แต่ที่ฉันได้นี่สิของจริงมีอ.ย.รับประกัน

บรู๊ซ: แต่ดูเหมือนมันไม่ได้ช่วยให้ทักษะการแสดงของแกดีขึ้นมาด้วยนะ โจ๊กเกอร์ตัวจริงน่ะถนัดซ้ายต่างหาก

โจ๊กเกอร์: แก… ผิดแล้ว แบทแมน ฉัน… ฉันไม่…

ทันใดนั้นโจ๊กเกอร์ก็เริ่มคลุ้มคลั่ง เหมือนหนูลองยาคนอื่น ๆ

โจ๊กเกอร์(?): ฉันไม่ตลกโว้ยยย!!!

 

 

ที่แท้มันคือเคลย์เฟซ ไอ้หน้าโคลนปลอมตัวมาต่างหาก!

แบทแมนกระโดดเข้าปล้ำกับเคลย์เฟซ

เคลย์เฟซ: ปล่อยฉันซะ ไอ้โง่… นี่ไม่ใช่ตัวฉัน!

บรู๊ซ: ก็อีหรอบเดิมนี่หว่าเคลย์เฟซ… เฮอะ แกพยายามแทบตายเพื่อเป็นคนอื่น แต่นั่นก็ไม่ใช่แกอยู่ดี

เคลย์เฟซหมดฤทธิ์ล้มลงไป โชคร้ายที่มันล้มกระแทกใส่บรู๊ซพอดี!

 

“ฉันชอบคุณจัง”

 

ไวท์แร็บบิท: ที่รัก สภาพคุณเหมือนกับรถที่พุ่งอัดกำแพงจนยับเยิน ฉันว่าคุณคงต้องหาช่างเครื่องแล้วล่ะ อย่าชักช้านะจ๊ะเดี๋ยวจะเสียการ… ว่าแต่จะแอบดูใต้หน้ากากใบนี้ดีมั้ยน้า

บรู๊ซ: เธอเป็นใครกันแน่… ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย?

ไวท์แร็บบิท: คิดซะว่าฉันเป็นกระต่ายจอมแจ้นก็แล้วกัน ฉันถนัดเรื่องแจ้นหนีน่ะ

ไวท์แร็บบิท: เอาล่ะนอนลงเถอะ ไอ้นี่คงเจ็บน่าดู

กระต่ายขาวหยิบหลอดฉีดยาบรรจุสารบำรุงกำลังขึ้นมา…

 

ทันใดนั้นลำแสงสีแดงส้มสายหนึ่งก็พุ่งตามรถไฟมาติด ๆ กระต่ายขาวจึงต้องเผ่นเสียก่อน

ไวท์แร็บบิท: ดูเหมือนคุณยังโชคดีนะ พ่อค้างคาวรูปหล่อ… รู้มั้ยว่าอลิซน่ะไม่เคยจับกระต่ายได้เลย แต่ถ้าคุณพยายามสักหน่อย บางทีฉันอาจยอมให้คุณเข้าใกล้ก็ได้

 

ไวท์แร็บบิท: ไล่ตามฉันมานะจ๊ะ

 

แสงสีแดงส้มพุ่งทะลวงเข้ามาในรถไฟดั่งสายฟ้าฟาด! เดอะแฟล็ช นั่นเอง!!!

แบร์รี่: แบทแมน… ข้อความนายมาถึงเมื่อสิบนาทีที่แล้ว ฉันรีบเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ นายเป็นอะไรมั้ย?

บรู๊ซ: ไม่… ติดงานอะไรอยู่ล่ะ?

แบร์รี่: ก็เดิม ๆ น่ะ… ช่วยดับไฟกับปราบเอเลี่ยนยักษ์ เกิดอะไรขึ้นกับนายเนี่ย?

บรู๊ซ: ผู้คนนั้น นายเห็นผู้หญิงที่หนีไปรึเปล่า?

แบร์รี่: ไม่เห็นแฮะ ดูเหมือนหัวนายคงกระแทกพื้นแรงไปหน่อยล่ะมั้ง

แบร์รี่: ดูเหมือนนิ้วฉันจะซ้นตอนทะลวงกำแพงเข้ามา

บรู๊ซ: แล้วใครบอกให้นายใช้วิธีนั้นล่ะ?

 

ฟอร์บส์: หมายความว่าไงที่ว่า ‘ไม่เจออะไรบนรถ’? หาตัวไอ้พวกบ้าแต่งชุดแฟนซีมันยากนักรึไงหา?

ชิปลี่ย์: อย่าโทษสายข่าวเลยครับหมวดฟอร์บส์ รถไฟเริ่มลดความเร็วลงตั้งแต่ห้าไมล์ก่อน พอเรามาถึงก็ไม่พบอะไรผิดสังเกตนอกจากรูเบ้อเริ่มบนตู้รถ

ฟอร์บส์: ชิปลี่ย์ แกไม่มีเรื่องที่ฉันอยากรู้เลยรึไงวะ?

ชิปลี่ย์: ขอโทษครับหัวหน้า เราตรวจรอยนิ้วมือศพบนขบวนแล้ว ดูเหมือนจะเป็นเด็กของเคลย์เฟซครับ ท่าทางโจ๊กเกอร์จะไม่มีเอี่ยวในเรื่องนี้ ส่วนมนุษย์ค้างคาวกับเคลย์เฟซหายตัวไปครับ

 

ขณะเดียวกันฟอร์บส์ก็กำลังตามสืบอยู่อีกทางหนึ่ง

ฟอร์บส์: ฉันขอบอกนะชิปลี่ย์ ถ้าไอ้บ๊องแบทแมนนั่นมีเอี่ยวกับคดีนี้ ฉันต้องการตัวมันเดี๋ยวนี้เลย

ชิปลี่ย์: ไม่เอาน่าหัวหน้า แบทแมนไม่ใช่คนชั่วนะครับ…

ฟอร์บส์: ฉันจะบอกแกเองว่าใครเลวใครไม่เลวเข้าใจมั้ย? ฉันเป็นคนตัดสินโว้ย! ทีนี้ฉันอยากรู้ว่าใครเป็นคนส่งข่าวเรื่องนี้ให้แบทแมน มันรู้เรื่องรถไฟได้ยังไงกัน! ถ้ามีคนติดต่อกับมันอยู่ ฉันก็อยากจะรู้ว่าใคร!

 

โครม!!

อยากเจอนัก พี่แบทจัดให้!

ฟอร์บส์: แบทแมน! ฉันรู้ว่าเป็นแก! แกอยู่ตรงนั้น!

บรู๊ซ: นายมันนักสืบชั้นสวะว่ะฟอร์บส์ นายทำได้แค่ตามกลิ่นเหมือนนักสืบในนิยาย

ฟอร์บส์: ฉันไม่กลัวแกหรอกไอ้ชั่วเอ๊ย! ยอมจำนนซะ ฉันจะนับแค่สาม! หนึ่ง…

แต่อัศวินวินรัตติกาลอย่างเขาไม่อยู่เฉย ๆ ให้โง่หรอก!

 

บรู๊ซ: นายเป็นนักสืบห่วยแตกที่ไม่รู้จักแยกแยะ ฉันไม่ใช่ศัตรูของนาย

บรู๊ซ: ทีนี้ฉันจะบอกอะไรให้นายรู้ และนายต้องจำให้ขึ้นใจ ถ้านายมากวนใจฉันอีก ฉันจะไปหานายโดยที่นายไม่ต้องเอ่ยปากขอ ถ้านายก่อกวนงานของฉัน นายจะตื่นเช้าขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล และถ้านายคิดจะทำร้ายพรรคพวกของฉัน… นายจะได้เจอฉันในอึดใจเดียว

 

ฟอร์บส์: เฮอะ… แค่นี้เองเหรอวะแบทแมน? แกมันก็แค่สุนัขรับใช้ไอ้สวะบรู๊ซ เวย์น

บรู๊ซ: บรู๊ซ เวย์นไม่สำคัญอะไร ถึงไม่มีเขา ฉันก็ยังเป็นแบทแมนอยู่ดี

แล้วมนุษย์ค้างคาวก็จากไป ทิ้งให้ยอดชายนายฟอร์บส์นอนเจ็บใจอยู่ตรงนั้น…

 

หลังจากนั้น …

ไจน่า: ดีใจที่ได้เจอคุณนะคะ ได้ยินว่าคุณมีภาระรัดตัวเสมอเลยนี่

บรู๊ซ: สำหรับมื้อเย็นกับสาวสวยต่อให้ยุ่งยังไงก็ต้องมาล่ะครับ

ไจน่า: แปลกจัง เหมือนฉันเคยอ่านเจอประโยคเมื่อกี้ในคู่มือจีบสาวนะคะ!

บรู๊ซ: โธ่… อย่างน้อยผมก็ท่องมาคำต่อคำเลยเชียวนะ

เมื่อบรรยากาศเริ่มเข้าทางบรู๊ซก็เริ่มรุก…

บรู๊ซ: ผมดีใจที่คุณชวนผมนะไจ ผมอาจจะหลงตัวเองไปหน่อยแต่ผมก็อดคิดไม่ได้ว่าคุณตั้งใจจะชวนผมเดท

ไจน่า: สาบานได้เลยว่าคุณเริ่มก่อน รู้ตัวมั้ยว่าคุณกำลังจีบฉันโต้ง ๆ เลย?

บรู๊ซ: ผมว่าบางทีเราน่าจะไปล่องเรือตกปลากัน มั่นใจว่าคุณต้องชอบแน่ ๆ

ไจน่า: ประทับใจมากค่ะ… ฉันเองก็อยากรู้ใบหน้าที่แท้จริงของมหาเศรษฐีลึกลับที่ร่วมโต๊ะกับฉันอยู่เหมือนกัน แต่อย่าชักช้านะคะเดี๋ยวจะเสียการ

ประโยคนี้มันคุ้นหูเสียจนบรู๊ซอดคิดถึงแม่กระต่ายสาวไม่ได้…

บรู๊ซ: รู้มั้ยครับว่าคุณทำให้ผมคิดถึงคน ๆ หนึ่ง คุณมีน้องสาวรึเปล่า?

 

ไจน่า: อะไรกันคะคุณเวย์น! มีคนที่ดูเหมือนฉันขนาดนั้นเชียว? ให้ตายสิ! ฉันก็นึกว่าคุณจะเป็นสุภาพชนกว่านี้ซะอีก!

บรู๊ซ: ผมไม่ได้คิดจะละลาบละล้วงหรอกไจ … โอ๊ะ สักครู่นะครับขอผมดูข้อความเดี๋ยว

[มีคนพบกระต่ายขาวแถมร็อบบิ้นวิลส์เมื่อสี่นาทีที่แล้ว ทีนี้คงวางใจได้แล้วนะครับ – อ -]

ไจน่า: มีอะไรรึเปล่าบรู๊ซ? หวังว่าจะไม่ใช่ข่าวร้ายนะ

บรู๊ซ: ไม่เลย… ทุกอย่างเรียบร้อยดี ปัญหาจบแล้วล่ะครับ

ไจน่า: ดีค่ะ ต้องขอบคุณพระเจ้าสำหรับความปราณีและเสื้อผ้าสวย ๆ เอาล่ะทีนี้… สนใจจะรับของหวานมั้ยเอ่ย?

ถ้ำค้างคาว

อัลเฟร็ด: ศัตรูร้ายล้อมอยู่ทั้งสี่ทิศ คนบ้าคลั่งซุ่มซ่อนอยู่ทุกมุมเมือง ดูเหมือนเรามีเวลาไม่พอที่จะไล่จับพวกเขาทั้งหมดนะครับ… สนใจจะรับชามั้ยครับคุณหนู?

บรู๊ซ: ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้เลย โครงสร้างของมันคล้ายแก๊สแห่งความกลัวของสแกร์โครว์ แต่มันให้ผลที่ต่างออกไป มันจะไปทำให้อามิกดาลากับไฮโปทาลามัสไม่สามารถตัดสินสถานการณ์เฉพาะหน้าว่าจะสู้หรือจะหนีเช่นเดียวกัน แต่แทนที่มันจะก่อให้เกิดความกลัว มันกลับทำให้ไม่กลัวแทน

 

อัลเฟร็ด: หืมม ดูเหมือนกระผมคงเอาชามาเก้อเสียแล้ว

บรู๊ซ: อะดรีนาลีนของผู้ที่ได้รับสารนี้จะหลั่งไม่หยุดจนกว่าระบบการทำงานของร่างกายจะพังทลาย… และจะส่งผลให้มีเลือดไหลออกมาทางเบ้าตา

อัลเฟร็ด: พอจะแยกส่วนประกอบของยาพิษชนิดนี้ได้รึเปล่าครับ?

บรู๊ซ: ส่วนประกอบเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ได้มาจากต้นเวอร์จิ้นสตาร์ มันคือตะบองเพชรชนิดหนึ่งที่มีฤทธิ์หลอนประสาทและหาได้ยากยิ่งในโลก…

บรู๊ซ: ต้องเป็นพอยซั่นไอวี่

 

อัลเฟร็ด: กระผมคิดว่าคุณไอวี่อยู่ข้างเดียวกับเรา…

บรู๊ซ: ก็เหมือนจะเป็นเช่นนั้นแหละเพื่อนยาก แต่ว่าตอนนี้เธอกำลังทำงานกับเบิร์ดส์ ออฟ เพรย์ ฉันไว้ใจพวกเธอไม่ได้ เธอเป็นคนเดียวที่สามารถหาต้นไม้ชนิดนี้ ผมคงต้องไปหาเธอสักหน่อย

บรู๊ซ: ไอวี่คงไม่ใช่ตัวการ แต่ถ้าเธอมีเอี่ยวเธอต้องตอบโต้เราแน่ พวกเราจะเข้าไปเงียบ ๆ …

อัลเฟร็ด: “พวกเรา” หรือครับคุณหนู?

บรู๊ซ: งานนี้ผมมีเพื่อนมาร่วมน่ะ

 

..

แบร์รี่: ที่นี่เพี้ยนสุดกู่เลยล่ะ มั่นใจได้ไงว่าพอยซั่นไอวี่ไม่ได้เพี้ยนด้วย?

บรู๊ซ: ตอนนี้ฉันไม่มั่นใจอะไรสักอย่าง ระวังตัวไว้ด้วย ฉันกำลังตรวจหาร่องรอยสารพิษอยู่

แต่บรู๊ซพบเวอร์จิ้นสตาร์พุ่มเล็ก ๆ เท่านั้น…

บรู๊ซ: ทำไมกันนะ ทั้งที่พบร่องรอยสารตัวนี้เต็มไปหมด แต่ต้นตอกลับมีแค่พุ่มเล็ก ๆ นี่เท่านั้น ดูเหมือนไอวี่ต้องมีเอี่ยวกับเรื่องนี้แน่ ๆ

แบร์รี่: โอย ฉันรู้สึกแย่เป็นบ้า…

 

ทันใดนั้นเอง บรู๊ซก็คิดได้ว่ายาพิษไม่ได้มาจากพุ่มแต่ถูกฉาบไปตามต้นไม้ต่างหาก!

บรู๊ซ: เดี๋ยว… ระวังหนาม!

ช้าไปแล้ว แบร์รี่โดนหนามตำนิ้วเข้าเต็มเปา!

แบร์รี่: ซวยชะมัด ใครเอามาตั้งไว้ตรงนี้เนี่ย?

บรู๊ซ: แฟล็ช ฟังฉันนะ หยุดคิด หยุดถาม ฟังแล้วทำตาม… วิ่งไปซะ!

 

 

แบร์รี่: ฉันไม่เข้าใจ…

บรู๊ซ: เธอฉาบพิษไว้บนหนาม ไม่มีเวลาแล้ว มันจะเข้าสู่กระแสเลือดของนาย แต่ถ้านายวิ่ง…

แบร์รี่: … ชีพจรหัวใจของฉันจะเต้นเร็วจนพิษไม่สามารถกระจายไปตามร่างกายได้สินะ

บรู๊ซ: นั่นเป็นโอกาสเดียวของพวกเรา ฉันจะจัดการไอวี่เอง… รีบวิ่งไปซะ!

แบร์รี่: แบทแมน… ขอโทษที…

แล้วแฟล็ชก็จากไปอย่างรวดเร็วจนชวนให้เกิดคำถามว่า พี่มาทำไม?

 

บรู๊ซ: พอยซั่นไอวี่! มันจบแล้ว! ได้ยินรึเปล่า?

..

“ไอวี่?”

 

..

ไอวี่ไม่อยู่?

โปรดติดตามชมตอนต่อไป