BATGIRL #2
เรื่อง : GAIL SIMONE
ภาพ : ARDIAN SYAF และ VICENTE CIFUENTES
วางจำหน่าย: 12 ตุลาคม 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

บาร์บาร่าจะรอดหรือไม่เมื่อต้องรับมือทั้งตำรวจและวายร้าย

..

 

มิเรอร์: ราตรีสวัสดิ์สาว ๆ แล้วเจอกันเร็ว ๆ นี้

 

สายเกินไป ฉันช้าเกินไป!

 

เมล: แก… ไอ้ชาติชั่ว แกฆ่าคู่หูฉัน!

 

สายเกินไปที่คิดจะช่วยตำรวจผู้น่าสงสารที่กองอยู่บนพื้นนั่น ฉันตัวแข็งตอนที่เขาจ่อปืนใส่ แถมฉันยังช่วยเหลือหัวโจกแก๊งบริสบี้ที่ถูกจับโยนลงไปทั้งเตียงไม่ทันอีกต่างหาก

 

เมล: แบทเกิร์ลอาจกลัวแก แต่ฉันไม่แน่นอน…

มิเรอร์: แขนคุณหมดสภาพแล้ว คุณตำรวจ

 

มิเรอร์: และชื่อคุณไม่ได้อยู่ในบัญชี

มันจ่อปืนตรงจุดเดียวกับที่โจ๊กเกอร์ยิงฉันเมื่อสามปีก่อน แล้วฉันก็กลัวจนตัวแข็ง

 

เมล: หยุดเลยแบทเกิร์ล เธอไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!

บาร์บ: ขอโทษนะคุณนักสืบ

จะให้มันเกิดขึ้นอีกไม่ได้!

 

ฉันเสียใจจริง ๆ ที่ไปไม่ทันก่อนเขาจะสังหารคู่หูของคุณ

แต่ฉันจะไม่ยอมให้เขาหนีไปซุกหัวในนรกขุมไหนได้อีก

 

หมอนี่ตัวใหญ่แถมยังแกร่งอย่างกับวัวชน ฉันยอมรับเลยว่าเขาทำให้ฉันกลัว ฉันหวังว่าลวดสลิงของฉันยาวพอที่จะตามเขาทัน เขาคือฆาตกรเลือดเย็น เมื่อเทียบกับฉันที่ว่างเว้นจากงานซุปเปอร์ฮีโร่มาหลายปี ฝีมือย่อมเทียบกันไม่ได้

 

แต่มีสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันได้เปรียบ นั่นก็คือเขาไม่คิดว่าฉันมีเขี้ยวเล็บ เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่ระวังฉันที่ไล่ตามมา

 

อ้าวเฮ้ย นายเบรคร็วเกินป๊ายยยยยยย

 

โอ๊ย แย่เลย ถ้าฉันตกลงไปตาย คุณพ่อจะทำหน้ายังไงกัน?

เหมือนงานนี้จะหนักเกินไปสำหรับสาวน้อยที่เพิ่งลุกจากรถเข็น ฉันไม่น่ารีบออกปฏิบัติการเลย

 

มิเรอร์: ผมตายแบบนี้ไม่ได้!

บาร์บ: นายเล่นมุกใช่มั้ย? ที่จริงนายไม่น่าจะฆ่าตำรวจเล้ย เพื่อน

 บาร์บจึงยื่นมือไปให้มิเรอร์เกาะ

บาร์บ: อ่ะ มา มา เอื้อมหน่อย

มิเรอร์: คุณไม่เข้าใจหรอก ผมไม่ได้ตายที่นี่

มิเรอร์: คุณต่างหากล่ะที่ต้องตาย คุณมีรายชื่ออยู่ในบัญชี

 

นี่แหละน้า ทำดีไม่ได้ดี ให้ตายเถอะ หมอนี่เกือบทำให้ฉันไหล่หลุด

มาลองกันหน่อย นี่น่าจะได้ผล

 

บาร์บยิงตะขอเกี่ยวไว้และเหวี่ยงตัวลงมา ทว่าเธอพลาดพุ่งเข้าชนรถเต็ม ๆ

 

ทีนี้ ถ้ายังขยับไหว ฉันขอตบหน้าตัวเองแรง ๆ สักทีเถอะ

 

แท็กซี่: ดูที่เธอทำกับรถฉันเซ่!!

บาร์บ: หนูก็เจ็บซี่โครง ถือว่าเจ๊ากันแล้วกันค่ะ

แท็กซี่: เธอคือไอ้พวกขบวนการค้างคาวนี่นา! แทนที่จะร่อนไปแล่นมาอย่างกับผีดิบ ทำไมเธอไม่เอาเวลาไปจัดการไอ้ลูเธอร์ที่เมโทรโปลิศแทนล่ะหา

บาร์บ: ขอโทษค่า ขอโทษ

 

เฮ้อ ฉันไล่ตามต่อจากจุดที่ฉันเข้าชาร์จเขาแบบมืออาชีพ แต่ก็ไม่เจออะไรเลย

 

กลับมาที่โรงพยาบาล

เมล: ฉันต้องไปแล้ว ไม่ต้องยุ่งกับฉันตอนนี้ หมอ

หมอ: แต่คุณครับ ผมขอบังคับให้คุณนั่งเฉย ๆ ก่อน… เราต้องตรวจร่างกายคุณ

เจ้าหน้าที่: เถอะน่า นักสืบเมล อย่าดื้อแล้วปล่อยให้เขาตรวจไปเถอะ

 

หมอ: ผมต้องตรวจให้แน่ใจว่า…

เมล: ไปห่าง ๆ ฉันเลย

เจ้าหน้าที่: เมลอย่าทำตัวแบบ…

 

“นักสืบแม็คเคนน่า”

 

เจ้าหน้าที่: เอ่อ สารวัตรกอร์ดอน… ตอนนี้นักสืบแม็คเคนน่าเขา…

กอร์ดอน: ตรวจร่างกายอยู่ใช่มั้ย?

เมล: ท่านคะ คู่หูดิฉัน… เขาเป็นคนดีมาก

กอร์ดอน: ใช่แล้ว ดั๊กลาส พอลสันเป็นคนดี และผมก็ไม่อยากจะเสียตำรวจดี ๆ ไปอีกคนหนึ่ง คุณมีสิทธิ์ขอลาพักและถ้าคุณต้องการ คุณสามารถทำเรื่องย้ายไป…

เมล: ย้ายเหรอ? หลังจากที่ไอ้กระจั๊วนั่นฆ่าคู่หูดิฉัน… ไม่ล่ะค่ะท่าน ฉันไม่ย้าย

กอร์ดอน: ดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น เรื่องนักสืบพอลสันทิ้งให้เป็นหน้าที่ซีเอสไอเถอะ ตกลงมั้ยนักสืบแม็คเคนน่า?

เมล: ท่านคะ เราต้องออกหมายจับอีกใบ…

 

“…ไว้ให้แบทเกิร์ล เพราะธอกลับมาแล้ว”

 

สุสานฮอลโลว์… ห่างออกไปไม่กี่ไมล์ สถานที่สุดพิเศษในก็อทแธมที่จะรับเฉพาะคนพิเศษ

 

… และคนตายเท่านั้น

 

มิเรอร์: ผมได้ยินเสียงลมหายใจของคุณ แบทเกิร์ล ผมคิดว่าคุณคงไม่ได้พกดอกไม้ไฟมาด้วยใช้มั้ย?

บาร์บ: ไม่

มิเรอร์: เสียดายจังเลย

บาร์บ: คิดจะเล่นดอกไม้ไฟกลางฝนรึไง? นี่นายคงไม่ได้เดินผ่านมาเฉย ๆ สินะ

มิเรอร์: ไม่

บาร์บ: งั้นก็น่าเสียดาย

 

ที่นี่คือสุสานเดียวกลางกรุงก็อทแธมที่ยังไม่ถูกรื้อ ถึงแม้เจ้าของที่จะอ้อนวอนอย่างจริงใจให้ขุดร่างข้างใต้ไปฝังที่อื่น เพราะพวกเขาต้องการห้างหรือที่จอดรถมากกว่า

 

 

แต่คนทั่วไปไม่คิดอย่างนั้น พวกคนรวยก็ไม่อยากย้ายคนที่เขารักไปฝังที่ไหน ส่วนคนจนก็รู้สึกเช่นเดียวกัน แต่พวกเขามีพลังในการเรียกร้องทำให้มันไม่เกิดขึ้น

 

แม้แต่ที่แบบนี้ ยังเกี่ยวพันกับระบบชนชั้นที่ครอบงำก็อทแธม… แต่ เฮ้! ทำไมฉันต้องมาล้มลุกคลุกคลานกับหมอนี่ด้วยนะ

 

 

ฉันช้าไปอีกแล้ว

เล่นเอาจุกจนพูดไม่ออกเลย

 

จะโดนอีกไม่ได้

ถึงเป็นเกราะเคฟล่า แต่หมัดเมื่อกี้ทำให้เกือบน็อคแน่ะ

 

บาร์บ: ทำได้… ได้แค่นี้เองเหรอ พ่อเด็กโข่ง?

มิเรอร์: อย่าเรียกแบบนั้น โปรดเรียกชื่อของผม

“มิเรอร์!”

 

ฉันสวมผ้าคลุมตระเวณอยู่ในเมืองนี้มานาน พ่อฉันก็เป็นตำรวจ ฉันเคยเห็นพวกโรคจิตสไตล์ก็อทแธมมาจนเอียน แต่หมอนี่ต่างไป… เขาทำตัวราวศาสดาที่ได้รับบัญญัติพระเจ้าซึ่งเขาเองเท่านั้นที่อ่านออก

 

มิเรอร์: เห็นรึยัง? เห็นใบหน้าที่แท้จริงรึยัง?

 

บาร์บ: นายอยากเป็นลูกบอลดิสโก้รึไง?

เขาไม่สะเทือนเลยสักนิด บางทีเขาอาจเป็นผีร้ายตัวจริง แต่ฉันจะเสียขวัญแบบนี้ไม่ได้ คืนนี้ฉันต้องรอด พรุ่งนี้ฉันมีเดท

 

เขาไวปานวอก แถมยังถึกแสนถึก ฉันจะโดนโจมตีอีกไม่ได้ ไอ้หมัดเมื่อกี้ทำให้ฉันรู้สึกเสียดายมื้อเย็นที่เพิ่งกินเข้าไปเหลือเกิน แต่ฉันโต้คืนแบบนั้นไม่ได้เลย ฉันไม่ใช่แบทแมน ฉันไม่มีกำลังพอจะล้มไอ้ยักษ์นี่ได้ แต่ที่ฉันมีคือสมอง

 

 

บาร์บโดดเข้าไปล้วงคองูเห่า!

 

ฉันมีโอกาสเก้าสิบห้าเปอร์เซ็นต์

 

บาร์บ: เอาล่ะ ฉันอาจล้มนายไม่ได้ แต่ฉันมีข้อเสนอ

หวังว่าฉันจะจับจุดอ่อนมันถูก

บาร์บ: นายว่าฉันควรทำยังไงกับกระดาษแผ่นนี้ของนายดี?

ที่แท้ บาร์บล้วงเอากระดาษรายชื่อของมิเรอร์ออกมานั่นเอง!

 

มิเรอร์: แกไม่สิทธิ์! แกดูมันไม่ได้!

แล้วเราก็ได้ยินเสียงไซเร็น ท่าทางพวกเขาจะเห็นเราจากภาพถ่ายทางดาวเทียม

อย่างที่บอกที่นี่เกี่ยวพันกับพวกนายทุนเสมอ

 

ด้วยเหตุนี้เขาจึงจากไป

ฉันไม่คิดจะไล่ตาม ในเมื่อจะขยับตัวยังยากเลย

 

ไม่รู้ว่าฉันแบกสังขารกลับมาที่รถตู้ของฉันได้ยังไง มอเตอร์ไซค์ของฉันคงโดนกรมตำรวจก็อทแธมยึดไว้แล้ว แต่ฉันก็ไม่ลืมเปลี่ยนชุดหรอกนะ ฉันไปโรงพยาบาลไม่ได้ จะกลับบ้านไปเจอพ่อในสภาพนี้ก็ไม่ได้ ฉะนั้นกลับมาที่ห้องเช่าใหม่น่าจะเข้าท่าที่สุด

 

อลิเซีย: นั่นใครอยู่นอกประตูน่ะ ฉันมีไม้นะ… กอร์ดอนรึเปล่า?

 

ถึงตอนนั้นฉันก็หมดสติไปแล้ว

 

ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาในวันต่อมา

 

บาร์บ: ที่นี่ที่ไหน?

อลิเซีย: ห้องฉันน่ะสิ กอร์ดอน บาร์บาร่า กอร์ดอน… ฉันทำแผลที่ซี่โครงให้แล้ว เธอคงไม่เป็นอะไรมาก

 

อลิเซีย: ฉันให้เวลาเธอแค่นาทีเดียว ฉันไม่ได้ตาบอดและไม่ได้โง่ด้วย บอกมาว่าใครทำร้ายเธอก่อนที่ฉันจะแจ้งตำรวจ ใช่ฝีมือแฟนเธอรึเปล่า?

 

อลิเซีย เยโอห์ เพื่อนร่วมห้องคนใหม่ของฉัน เธอเป็นคนดีกว่าที่เห็นทีแรก

 

บาร์บ: ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก อลิเซีย ฉันอยากจะบอกเธอจริง ๆ นะ…

อลิเซีย: แต่เธอก็จะไม่บอกใช่มั้ยล่ะ?

บาร์บ: สาบานเลยว่าฉันไม่ใช่อาชญากรหรอกนะ และฉันก็ไม่ได้โดนทำร้ายมาด้วย

อลิเซีย: กอร์ดอนฉันพูดตรง ๆ นะ ถ้ามีใครทุบตีเธอ ฉันไม่ยอมนั่งดูอยู่เฉย ๆ หรอกนะ ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นเข้าใจมั้ย?

บาร์บ: ชัดแจ๋วเลย

อลิเซีย: ทีนี้เก็บความลับเอาไว้ ฉันรู้ว่าเราก็มีกันทุกคนแหละ

 

อลิเซีย: เดี๋ยวต้มบะหมี่หลักซาให้ น้ำแกงมันรสเยี่ยมเลยล่ะ

บาร์บ: ฉันเคยกินแล้วค่ะ

อลิเซีย: แต่ไม่เด็ดเท่าสูตรของแม่ฉันแน่ ๆ สูตรนี้เคยทำให้คนตายลุกมาเต้นมูนวอล์คเชียวนะ

บาร์บ: เอ่อ อลิเซีย… ขอโทษนะ พอมีเสื้อผ้าน่ารัก ๆ ให้ฉันยืมใส่หน่อยรึเปล่า?

อลิเซีย: เจอหน้ากันครั้งที่สอง เธอก็ทำให้ฉันงงไปหมดแล้ว

 

 

คุณรู้มั้ย? น้ำแกงของเธอได้ผลจริง ๆ นะ

 

บาร์บ: ก็ใช่ แต่คำถามคือคุณชอบชุดนี้จริงอ่ะ?

เกรเกอร์: ผมเป็นชายที่ปากตรงกับใจนะ บาร์บาร่า ใช่แล้วล่ะผมชอบชุดนี้ของคุณ

เกรเกอร์: ผมไม่เคยเห็นคุณแต่งตัวสไตล์นี้มาก่อนเลย

บาร์บ: ชุดเก่า ๆ นี่อ่ะนะ ฉันก็ใส่อยู่ตลอดนี่

 

หน้าอายชะมัด ทำไมฉันถึงแต่งตัวแอ๊บเด็กแบบนี้เนี่ย

ฉันคิดจะแชร์ค่าอาหาร แต่เขาบอกจะจ่ายเองเพราะเป็นหน้าที่ของสุภาพบุรุษ

 

เกรเกอร์: มันดูไม่ดีเลยนะที่คุณมาเดทกับนักกายภาพบำบัดของตัวเองแบบนี้

บาร์บ: คิดงั้นเหรอ?

 

เกรเกอร์: ไม่เกี่ยวกับจรรยาบรรณหรอกนะ บาร์บาร่า  แต่หัวหน้าของผมคิดว่า..

บาร์บ: ฉันต่างหากหัวหน้าของคุณ แต่ถึงยังไงพอเราแต่งงานกันแล้วมีลูกถึงแปดคน ฉันก็คงต้องจ้างนักกายภาพบำบัดคนใหม่อยู่ดี

เกรเกอร์: คุณชวนผมมาเดท จะไปไหนกันดี?

บาร์บ: คุณเป็นผู้ชายนะ คุณต่างหากต้องนำฉัน แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันอยากไปสวนสาธารณะ

 

เกรเกอร์: บาร์บาร่า… บาร์บ ถามหน่อยสิ ทำไมคุณดูไม่ค่อยสนใจ… เรื่องที่หายดีและคุณกลับมาเดินได้เลยล่ะ?

บาร์บ: เพราะฉันโกหกคุณเรื่องหนึ่ง เกรเกอร์

เกรเกอร์: จริงหรือครับ?

บาร์บ: ใช่ ที่จริงแล้วฉันไม่เคยใส่ชุดแบบนี้มาก่อนในชีวิต… นั่นฉันล้อเล่น ที่จริงฉันเป็นพวกวิมัตินิยมน่ะ ฉันไม่เชื่อในปาฏิหารย์ และถ้ามีใครสักคนนั่งแจกจ่ายปาฏิหารย์จริงล่ะก็… ฉันก็ไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับฉัน

เกรเกอร์: แต่มันเกิดขึ้นกับคุณ บาร์บ และไม่ใช่แค่กับคุณคนเดียว

บาร์บ: ฉันรู้ แต่ถ้าอย่างนั้นทำไมความไม่เข้าใจถึงทำให้ฉันโศกเศร้า… และเจ็บปวดกันล่ะ?

 

เกรเกอร์: เพราะบางทีคุณต้องเชื่อในพระเจ้าบ้าง… คุณเป็นคนเก่ง บาร์บ และคุณเด็ดเดี่ยวยิ่งกว่าใคร ๆ …

 

“คุณจะพบคำตอบเอง เชื่อผมสิ”

 

 ..

บาร์บ: อรุณสวัสดิ์ก็อทแธม เช้านี้ช่างสดใส

 

ควรจะออกกำลังกายสักนิด ก่อนจะต้องเสียเวลาอีกหลายชั่วโมงในห้องสมุด ฉันต้องหาข้อมูลอะไรสักหน่อย

 

มิเรอร์คงไม่ได้ไปสุสานเพื่อเดินเล่นกินลมชมวิว ที่นั่นต้องมีสิ่งที่สำคัญกับเขา เขาไปเยี่ยมหลุมศพใครสักคน

 

เขาพูดถึงดอกไม้ไฟ ดูเหมือนไฟจะสำคัญสำหรับเขา… ฉันนั่งแช่อยู่ในห้องสมุดเพื่อค้นหาชื่อผู้เสียชีวิตด้วยเหตุเพลิงไหม้และถูกฝังไว้ที่สุสานฮอลโลว์

 

บาร์บ: แต่ดูเหมือนฉันจะเดาผิดใช่มั้ย มิเรอร์?

ฉันเกือบลืมไปแล้วว่าฟ้าหลังฝนของก็อทแธมมันสวยเพียงใด

…

ฉันคว้าน้ำเหลวเข้าเต็มเปา ไม่มีใครตายเพราะเหตุเพลิงไหม้สักคน

 

ฉันจึงใช้วิธีย้อนกลับ ด้วยการตรวจข้อมูลศพใหม่ ๆ ที่ถูกฝังในฮอลโล่ว์ และค้นหารายชื่อผู้เกี่ยวข้องที่ได้รับผลประโยชน์และมีประสบการณ์ทางการทหาร

 

“โป๊ะเชะ!”

 

..

[วีรุบรุษสงครามรอดชีวิตจากอุบัติเหตุรถชนในช่วงวันหยุด]

ทราบชื่อเหยื่อจากเหตุการณ์รถชนที่สะพานอ่าวก็อทแธมเมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมาแล้ว อุบัติเหตุดังกล่าวได้คร่าชีวิตแชนดร้า มิลส์ ภรรยาสาวทายาทเจ้าสัวใหญ่แห่งวงการธุรกิจอาหารและลูกสาวแฝดวัยสี่ปีของเธอทั้งคู่ ส่วนผู้เป็นบิดา โจนาธาน มิลส์ รอดชีวิตออกมาโดยไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ ทางผู้สื่อข่าวหลายสำนักเชื่อว่าโศกนาฏกรรมครั้งนี้มีเจ้าพ่ออาชญากรรมของเมืองก็อทแธมอยู่เบื้องหลัง ทางสารวัตรกอร์ดอนยังไม่ออกมาแสดงความคิดเห็นใด ๆ

 

 

เขามีทักษะชั้นเยี่ยม เมียก็มีเงินมรดกเป็นกระตัก และทั้งครอบครัวก็ตายเพราะไฟคลอก

 

บนกระจกเดินสายไฟเอาไว้ แต่ก็แค่ระบบเตือนภัยธรรมดา ไม่น่าซีเครียดเท่าไหร่

 

บาร์บ: มีใครอยู่มั้ยเอ่ย?

ที่จริงก็มีวิธีเข้ามาที่นุ่มนวลกว่านี้

ถึงที่นี่จะไม่ยินดีต้อนรับเราเท่าไหร่… แต่ก็ไม่น่าเตรียมอาวุธไว้เยอะขนาดนี้เลยนี่นา

 

อาวุธทั้งหมดนี้ราคารวมกันไม่ต่ำกว่าแสนดอล แต่ทำไมหมอนี่ถึงใช้สัญญาณเตือนภัยถูก ๆ ล่ะ

 

“แบทเกิร์ล”

 

ภาพของมิเรอร์ฉายขึ้นมาบนจอภาพ!

บาร์บ: มิเรอร์!

มิเรอร์: คุณเห็นบัญชีรายชื่อแล้วสิ

บาร์บ: เห็นแล้วล่ะ มีชื่อฉันด้วยนี่นา

ในนั้นมีชื่อของฉันทั้งสองฐานะเลย ชื่อพ่อของฉันด้วย รวมทั้งครอบครัวออเตก้าที่ฉันช่วยจากเงื้อมมือของแก๊งบริสบี้ ในนั้นมีแต่ชื่อของคนที่ควรจะตายไปแล้ว แต่ก็รอดชีวิตมาได้ด้วยเหตุบางอย่าง

 

มิเรอร์: คุณทำให้ตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของแผนแล้ว คุณต้องเป็นพยาน

 บาร์บ: ฉันรู้ว่าคุณเป็นใคร คุณมิลส์… ฉันรู้เรื่องครอบครัวของคุณแล้ว

มิเรอร์: จริงหรือครับ? รู้เรื่องครอบครัวของผมด้วยหรือครับ?

ครอบครัวของผมตายในอ้อมแขนของผม

ผมเห็นลูกสาวทั้งคู่ร่างแหลกเหลวผ่านกระจกมองหลังของตัวรถ

 

ผู้คนมากมายอ้อนวอนขอปาฏิหารย์

ช่างเป็นโศกนาฏกรรมแห่งมนุษยชาติจริง ๆ

พวกเขาไม่ควรอ้อนวอนร้องขอให้รอดชีวิต

 

เพราะที่จริง ปาฏิหารย์คือมุกตลกร้ายของพระเจ้า

 

“ปล่อยผมเซ่! ไม่! ปล่อยให้ผมตายพร้อมพวกเขา!”

 

พระเจ้า เขาไม่ได้คิดจะฆ่าใคร แต่เขาคิดจะตายต่างหาก

 

มิเรอร์: คุณเป็นส่วนหนึ่งแล้ว ผมจะให้คุณดูอะไรหน่อย

มิเรอร์: ผู้ชายคนซ้ายมือของรูปชื่อรูเพิร์ท อันเซล เขาควรจะตายไปแล้วจากอาการเบาหวานกำเริบบนทางรถไฟทางขวามือของอพาร์ทเมนต์แห่งนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะความอยากเป็นฮีโร่แบบผิด ๆ ของพ่อหนุ่มทางขวามือ เขาก็คงตายไปแล้วล่ะครับ

ทุกเช้าเขาจะนั่งรถไฟคันเดิมไปทำงาน วันนี้ผมจึงเอาระเบิดไปฝากไว้บนนั้นเพื่อช่วยสงเคราะห์เขาอย่างปราณี

 

บาร์บ: ไม่นะ อย่าทำอย่างนั้นสิ! ฟังนะ ฉันอ่านข้อมูลของคุณ คุณคือวีรบุรุษ! คุณเป็นคนดีนะ!

“ไม่”

 

“คนดีที่ว่าได้ถูกไฟคลอกตายในรถไปพร้อมครอบครัวของเขาแล้ว”

..

“แล้วคุณจะเห็นเอง”

“เมื่อเสียงระเบิดดังขึ้น ไฟจะลุกท่วม ปาฏิหารย์ทั้งหลายจะสูญสิ้น”

..

“แล้วคุณจะเห็นเอง”

 

..

..

แฟนใหม่จงออกไป! กิ๊กเก่ากลับมาแล้ว!

ตอนต่อไป:

NIGHTWING!