Blackest Night : Adventure Comics 5 เมื่อเกรียนเทพระดับจักรวาลปะทะแหวนดำ (ตอนจบ)

เรื่อง : Geoff Johns
ภาพ : Jerry Ordway
วางจำหน่าย: ธันวาคม 2009
สำนักพิมพ์ : DC Comics

จากที่มีหลายๆท่านเรียกร้องมา ผมจึงได้ลองขออนุญาตจากคุณ Voeten และก็ได้รับอนุญาตให้ทำสปอยนี้ต่อได้ครับ มาอ่านกันเลย

จากตอนก่อนหน้านี้ Superboy Prime โดน Black Lantern Alexander Luther jr. ที่นำทีม Black Lantern ของเหล่าผู้ที่โดน Prime ฆ่าตายข้ามมิติมาไล่ล่าถึงโลก ของ Prime

Prime : ฉันอาจต้องตายในวันนี้ก็ได้

ถึงแม้ Prime จะแข็งแกร่งเป็นอันดับต้นๆ ใน Multiverse แต่เมื่อต้องมาเจอกับศพคืนชีพที่ไม่ว่าจะเล่นงานพวกมันยังไงก็ฟื้นสภาพได้ ตลอด แม้แต่เกรียนเทพก็ต้องตกที่นั่งลำบาก

Prime : แต่ถ้าฉันจะต้องตายล่ะก็ ฉันจะต้องลากเจ้าพวกที่มันทำลายชีวิตฉันไปกับฉันด้วย

Prime พยายามสุดชีวิตที่จะหนีจากการไล่ล่าของ Black Lanterns และมุ่งหน้าไปยังตึกๆหนึ่ง

ครับ…ตึกที่ Prime บุกเข้ามาก็คือตึกสำนักงานใหญ่ของ DC Comic นั่นเอง

Prime และ เหล่า Black Lanterns ฟัดกันอีลุงตุงนังไปทั่วทั้งตึกสำนักงาน Dc Comic ท่ามกลางเหล่ากองบก.ที่หนีตายกันอลหม่าน

จนในที่สุดก็มาเจอคนเขียนจนได้

แต่ก่อนจะได้ทันทำอะไรคนเขียน พวก Black Lantern ก็ตามมาถึงเสียก่อน

Alexander : เนี่ยเหรอทุกสิ่งของแก? ความโกรธแค่นี้เนี่ยนะ?

Alexander : ไอ้ที่แกทำอยู่นี่ก็แค่บอกให้คนพวกนี้รู้ว่าพวกเขาคิดถูกเกี่ยวกับแกเท่า นั้นแหละ

Alexander : ฉันพาแบล็คแลนเทิร์นพวกนี้มาที่โลกของแก ตอนนี้ก็ได้เวลาพาพวกเขาไปเที่ยวบ้านของแกบ้างซะที

Alexander : ขอต้อนรับ กลับสู่ที่พำนักของแก

Prime : อะไรนะ? ทีนี้ฉันเลยต้องบินกลับไปนิวยอร์คใหม่อีกรอบแล้วสิ!

Alexander : แกรู้ไหมว่าแกอะไรห้อมล้อมแกอยู่ทุกๆครั้งที่แกลงมาในห้องใต้ถุนนี่น่ะ ซุปเปอร์บอย

Alexander : จุดอ่อนของแกเองไง

Prime : อย่าแตะต้องของพวกนั้นนะ อเล็กซ์!

Alexander :ในขณะที่คนอื่นเขาพบความหวังและแรงบันดาลใจในหน้ากระดาษพวกนี้ พวกเขาได้พบสังคมที่พวกเขาจะเข้าไปมีส่วนร่วมด้วยได้

Alexander : แต่แกไม่เหมือนคนอื่น แกคิดจะครอบครอง แต่แกไม่มีอำนาจจะควบคุมมัน และแกก็เกลียดสิ่งที่แกควบคุมไม่ได้ รวมถึงสิ่งที่แกรัก

Alexander : อย่างเช่นลอรี่ แฟนของแกไงล่ะ

Prime : นั่นมันของฉัน เอาคืนมานะ!

Alexander : ไม่ว่ะ และแกก็รู้ดีว่าแกทำอะไรกับลอรี่เวลาที่แกลืมตัวไป

Alexander : แกรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น…

Prime : ฉันจะฆ่าแก! ขอสาบานต่อหน้าหลุมศพของเจ้าพวกบ้านี่เลยว่าฉันจะฆ่าแก!!

Alexander : ซุปเปอร์บอย คล้ากเอ๋ย.. ต่อให้เป็นแกก็หยุดแบล็คแลนเทิร์นไม่ได้หรอก

เมื่อได้ยินที่ Luther Jr. ว่าและรู้ว่ามันเป็นจริงตามนั้น เกรียนเทพก็กระทำสิ่งที่คงไม่มีใครอีกแล้วในจักรวาลไหนๆจะคิดออกมาได้…

Prime : บางทีแกอาจพูดถูก บางทีพวกแกคงไม่มีทางทำลายได้จริงๆ

Prime : งั้นถ้าฉันชนะแกไม่ได้ล่ะก็นะอเล็กซ์

Prime จับแหวนดำที่บินวนเวียนอยู่มาวงหนึ่ง และทำสิ่งที่คงไม่มีใครอื่นเขาทำกันแน่นอนนอกจากตัวมันเอง

มันสวม แหวนดำเข้ากับนิ้วของมันเอง!!

Prime : ฉันก็จะขอเข้าพวกกับแกเลยแล้วกัน

“คล๊าก เคนท์ แห่ง โลกไพร์ม”

“จงตาย”

กำเนิดของ Black Lantern Superboy Prime

แต่ทันใดนั้นแหวนดำก็แสดงปรากฎการประหลาดออกมา

“เจ้า สู้เพื่อสิ่งใด?”
“เพื่อความเพ้อฝันถึงการได้รับการยอมรับ”
“ความมุ่ง มั่น”

“ใครที่เจ้ามีความรู้สึกสงสารให้?”
“เจ้าเสียใจกับสิ่งที่ เจ้าทำกับลอรี่”
“ความเห็นอกเห็นใจ”

“เจ้าต้องการสิ่งใด?”
“เจ้า ต้องการให้ทุกๆคนรักเจ้า”
“ความโลภ”

“เจ้าหวาดกลัวสิ่งใด?”
“เจ้า หวาดกลัวเหล่าผู้ที่เจ้าเคยชื่นชม”
“ความกลัว”

Prime : ยะ..หยุด หยุด หยุดนะ!! ออกไปจากหัวฉันนะ!!

“เจ้าเกลียดสิ่งใด?”

Prime : หุบปาก!!

“เจ้า-เกลียด-สิ่ง-ใด?”

“เจ้าเกลียดตัวเจ้าเอง เจ้าเกลียดสิ่งที่เจ้ากลายมาเป็น”

“ความโกรธ”

“เจ้ารักสิ่งใด?”

Prime : ลอรี่! ฉันรักลอรี่!!

“ความรัก”

เมื่อแหวนดำของ Prime สะท้อนพลังของอารมณ์ความรู้สึกในตัว Prime ออกมาเป็นแสงสีต่างๆ มันได้แผดเผาเหล่า Black Lantern จนสลายไปสิ้น

Prime : ฉัน…ฉันไม่เคยได้รับสิ่งที่ฉันต้องการเลย พวกนั้นไม่ต้องการให้ฉันได้มัน พวกนั้นทำให้ฉันกลายเป็นหุ่นเชิดของ

Prime : ทำให้ฉันต้องทำร้ายคนอื่น

Prime : ฉันไม่ควรต้องเป็นแบบนี้ ครั้งหนึ่งฉันเคยเป็นฮีโร่ ทำไมฉันถึงหยุดเป็นแบบนี้ไม่ได้? ฉันจะตัดสินใจเลือกตามความต้องการของฉันเองไม่ได้เลยหรือ?

Prime : ฉันเกลียดตัวเองจริงๆ ฉันเกลียดสิ่งที่ฉันกลายมาเป็น พวกนั้นเปลี่ยนฉันให้กลายเป็นปีศาจร้าย พวกนั้นเปลี่ยนฉันให้กลายเป็นวายร้าย แต่ฉันก็เป็นซูปเปอร์บอย

Prime : ทำไมพวกนั้นไม่ให้ฉันได้พบกับตอนจบที่มีความสุขบ้าง?

ทันใดนั้น ประตูของห้องใต้ดินก็เปิดออก

คนที่ลงมาคือ Laurie แฟนของ Prime

Laurie : คล๊าก?

Prime : ลอรี่!?

Laurie : โอ คล๊าก มันไม่เป็นไรแล้วล่ะ

Prime : แต่..ทำไม? ลอรี่? ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?

Laurie : พวกเขาได้ยินเธอแล้วล่ะคล๊าก พวกเขาเสียใจกับสิ่งที่พวกเขาทำลงไป

Laurie : พวกเขารู้ว่าสิ่งที่พวกเขาทำลงไปมันผิด พวกเขาส่งฉันมาเพื่อบอกเธอว่าพวกเขาจะไม่ยุ่งกับเธออีกต่อไปแล้ว

Laurie : ไม่เป็นไรแล้วล่ะคล๊าก ฉันอยู่นี่ ฉันอยู่ที่นี่แล้ว

มันช่างเป็น ฉากที่ซาบซึ้งจริงๆ ถ้าหากเพียงว่าลอรี่….จะไม่ได้สวมแหวนดำอยู่ที่นิ้วของเธอ…!!

“ความ หวัง”

ชะตากรรมของ Prime จะเป็นเช่นไร…ยังไม่แน่ชัด….

เอวัง…