แผนการหลบหนีเริ่มต้นอย่างลับๆ

แต่มันจะได้ผลหรือไม่ เมื่อศัตรูไม่ใช่มนุษย์!

Robert Venditti | Cary Nord | Stefano Gaudiano | Moose Baumann

Valiant Entertainment | June 6th, 2012

..

..

 

เดเดร: ข้าประหลาดใจเหลือเกินที่ท่านไม่เคยพ่ายแพ้ เหมือนท่านเกิดมาเพื่อชนะอย่างง่ายดาย

อาริค: ข้าคงพ่ายแพ้แค่เพียงเจ้าเท่านั้นแล เดเดร

เดเดร: ท่านต้องไปแล้วไม่ใช่หรือ?

 

เดเดร: นี่จะเช้ามืดแล้ว

อาริค: พวกกองสอดแนมเห็นทัพโรมันข้ามทุ่งทางเหนือมา ลุงข้าจึงเรียกประชุมเรื่องกลยุทธ์

เดเดร: เป็นข้า ในเวลาเช่นนี้ข้าคงคิดอะไรไม่ได้มากไปกว่าเตียงอุ่นๆ … กับกลยุทธ์สยบผัวหรอก

เดเดร: ขอให้ท่านรีบกลับมาก็แล้วกัน ที่รักของข้า

 

 “กลับมาหาข้า”

กัฟติ: สองวันแล้วที่พวกมันไม่ให้เรากินดื่มเลย นี่พวกมันเพียบจับเรามาขังเล่นเท่านั้นหรือ อาริค?

อาริค: อย่าโง่ไปหน่อยเลย กัฟติ พวกสัตว์ประหลาดหวังให้เราปวกเปียก

ทหารกีกี้: จงลุกขึ้น พวกมดปลวก!

 

ทหารกีกี้: ไปต่อแถว!

กัฟติ: พวกมันคิดว่าเราเข้าใจภาษากี้ที่พวกมันใช้ด้วยรึไงกัน?

ทหารกีกี้: ไปต่อแถวโว้ย!

.

VALIANT ENTERTAINMENT

ภูมิใจนำเสนอ

X-O MANOWAR #2

: หนีจากสรวงสวรรค์

..

ทหารกี้1: พวกมันช่างเป็นเผ่าพันธุ์ที่เปราะบาง

ทหารกี้1: เมื่อคืนข้าส่งศพพวกมันไปโรงหมักปุ๋ยตั้งแปดคนแน่ะ

ทหารกี้2: สวนของเราคงจะสวยกันล่ะทีนี้

ทาส1: ทำไมมันร้อนอย่างนี้วะเนี่ย

ทาส2: อย่าพูดมาก เดี๋ยวพวกทหารก็เอาไม้มาฟาดเราหรอก!

ทหารกี้: อย่าหยุด! เร็วเข้า!

ทหารกี้: จงปลูกพฤกษาให้งอกงาม – – ไม่งั้นพวกเจ้าจะกลายเป็นปุ๋ย

 

ทหารกี้: ลงไปทำงานในบึงซะ

 

ทาส: ได้โปรดเถอะ… พวกเราไม่เข้าใจว่าพวกท่านต้องการอะไร

แจะ แจะ

.

กัฟติ: ฝนตกลงมาทั้งที่ไร้ฟ้า พวกปิศาจเหล่านี้ใช้เวทมนตร์อะไรกัน?

ทหารกี้: โรยปุ๋ยซะ! แล้วอย่าแตะต้องผลเป็นอันขาด!

ทว่าสำหรับกัฟติที่ท้องหิวอยู่แล้ว ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ

กัฟติ: ถ้าพวกมันอยากให้เราปลูกผักให้ พวกมันก็ต้องให้เรากินสักหน่อยล่ะวะ

 

กัฟติ: อ๊ากกก!

ทหารกี้: เจ้ามดปลวกตะกละ! กล้าดีอย่างไรมาปลิดผลไม้!

อาริค: แน่จริงก็สู้ซึ่งๆ หน้าสิวะ

ทหารกี้: ทหาร! จัดการกับมดปลวกตัวนี้ที!

พวกทหารกี้กรูกันมาอย่างรวดเร็ว เจอกีกี้หมู่แบบนี้ อาริคผู้กล้าก็หมดฤทธิ์อย่างง่ายดาย

ทหารกี้ถือผลไม้ที่ถูกเด็ดอย่างประคบประหงมแล้วนำไปฝังไว้

ทหารกี้: จงหลับใหลแล้วงอกงามขึ้นใหม่ พืชผลเลอค่าของเรา

ในขณะเดียวกัน อาริคซึ่งมีคุณค่าน้อยกว่าผลไม้ก็ถูกประคบประหงมด้วยไม้พลองและดาบ

ทหารกี้: เราคือเผ่าพันธุ์ไวน์ เจ้ากล้าหยามหมิ่นเรา เราจะลงโทษเจ้าไม่ให้ใครเอาเยี่ยงอย่างได้

อาริค: เดี๋ยวสิวะ เดี๋ยว – –

ฉับ!

..

แขนซ้ายของอาริคหลุดกระเด็น!

อาริค: อ๊ากกกกก!

ทหารกี้: นำมันกลับไปคุมขัง ถ้ามันรอด เราก็ยังใช้งานมันได้

อาริคฉีกเศษผ้าแล้วรัดแขนไว้ เขาล้มตัวลงนอนพร้อมความแค้นในใจ

แล้วเขาก็ค่อยๆ หลับใหลในที่สุด

“อาริค ตื่นเถิด”

 

หลายปีให้หลัง

กัฟติ: พวกมันมากันแล้ว

กัฟติ: ถึงเวลาเข้ากะแล้วท่าน

กัฟติ: วันเวลาผ่านไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า เรายังคงต้องทำสิ่งซ้ำซากอย่างโรยปุ๋ยคอกพวกนี้ หลายคนตายจากเราไปก่อน

กัฟติ: งานที่พวกมันให้เราทำ… สุดจะทนจริงๆ

 

 

อาริค: แล้วเจ้ายังจะทนทำงานเจียนตายอย่างนี้ต่อไปทำไม สัตว์ร้ายพวกนี้บูชาพืชพรรณ มันเป็นพวกป่าเถื่อน

กัฟติ: พวกมันหาได้ป่าเถื่อน แต่พวกมันเห็นพวกเราต่ำกว่าสัตว์เสียอีก ท่านไม่เห็นหรือว่า พวกเรามีแต่ตายจากไปทีละคน ในขณะที่พวกมันนับวันยิ่งรุ่งเรือง

กัฟติ: แล้วเราจะต่อต้านมันได้หรือ?

อาริค: การต่อสู้มันอยู่ในสันดารของเรา พวกแมลงนั่นคิดว่าเราเป็นพวกอนารยะ เราจะแสดงให้มันเห็นว่าอนารยชนอย่างเราสามารถล้างบางพวกมันด้วยหัวปลีที่มันใช้ให้เราปลูกด้วยซ้ำ

 

อาริค: อ๊ากกกก!

จู่ๆ กีกี้ตัวหนึ่งที่เดินผ่านมาก็เอาไม้พลองฟาดอาริคเข้าให้

ทหารกี้: อย่าอู้ว้อย ไปทำงาน!

(กัฟติ: อย่าไปเถียงกับมันนะอาริค แผลเก่าฉันยังหายไม่ดี อย่าให้ฉันมีแผลใหม่เลย กราบล่ะวะ)

อาริค: ไม่ต้องห่วง การเจรจามันจบไปแล้วโว้ย วันนี้แหละที่ความทุกข์ทรมานของเราจะสิ้นสุด

“คืนนี้ เราจะตอบโต้”

 

กัฟติ: พวกมันไปกันแล้ว

เหล่านักโทษเฝ้ารอให้บรรดาผู้คุมจากไปจนลับตา พวกเขาจึงเริ่มแผนการที่วางไว้

พวกเขาหยิบเอาเครื่องใช้ต่างๆ ที่ถูกซุกซ่อนออกมา

ผู้เฒ่า: นี่คือของที่ท่านต้องการ ขอให้พระเจ้าอยู่กับพวกเราด้วย

อาริค: ถ้าพระเจ้าไม่มาอยู่กับเรา เราก็คงเป็นฝ่ายไปต้องเฝ้าท่านบนสวรรค์

อาริค: พี่น้องข้า ถึงเวลาแล้ว พวกเราในห้องขังนี้คือทัพหน้า แผนของเราคือเมื่อเราออกจากห้องนี้ได้ เราปลดกลอนห้องขังอื่นๆ ให้หมด จากนั้นเราต้องบุกไปให้ถึงคลังอาวุธ

อาริค: จงจดจำเส้นทางจากแผนที่ของผู้เฒ่า นี่คือคลังอาวุธที่ว่า เราต้องเคลื่อนไหวให้เร็วที่สุด ถ้าเราโชคดีด้วยกำลังคนของเราน่าจะฝ่าพวกมันไปได้

อาริค: และถ้าเจ้าเหนื่อยหรือหมดหวัง คิดถึงสิ่งที่พวกมันพรากไปจากพวกเจ้า แล้วนำเอาโทสะมาเป็นพลัง หากเรายอมจำนน เราคงต้องเป็นทาสชั่วนิรันดร์ แต่หากเราสู้ ไม่ว่าจะตายหรืออยู่ แต่เราก็สู้เพื่ออิสรภาพ

อาริค: กัฟติ ข้ารู้สึกว่าเราโชคดีเหลือเกิน สามคนที่อยู่กับเรา ไม่ว่าจะเป็นกาน่า, ไชน่า หรือมายาแพน เราไม่รู้หัวนอนปลายเท้าของพวกเขา แต่ที่เราแน่ใจได้ชัดก็คือพวกเขาคือนักรบ

กัฟติ: ข้าเชื่อว่าท่านรู้ ไม่ว่าท่านจะตะลุยสมรภูมิใด ข้าพร้อมติดตามท่านไปเสมอ แต่หลายปีที่พ้นผ่าน… ข้ากลัวว่ากรงใบนี้จะพรากเอาความอาจหาญของข้าไป จะเกิดอะไรขึ้นหากว่าข้าหาใช่นักรบอีกแล้ว

อาริค: แต่หากติดอยู่ในกรง เจ้าก็หาใช้นักรบอีกตลอดกาล

กัฟติ: แต่กระนั้น ข้าก็ยังรอดชีวิตต่อไปได้

 

อาริค: คิดถึงครอบครัวของเราสิ คิดถึงพวกโรมันที่ทารุณพวกเขา แล้วจิตวิญญาณแห่งนักรบของเจ้าจะกลับมา

แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผล กัฟติไม่ตอบอะไรกลับมา

อาริค: งั้นก็พักเถอะ ถ้าคิดจะรอด เราต้องพักเอาแรงก่อน

.

แล้วเวลาก็ล่วงเข้าสู่วันใหม่

ทหารกี้: ตื่นได้แล้ว!

 

ทหารกี้: เจ้านี่คงเน่าเสียแล้ว เจ้าพวกมดปลวกเอ๋ย แบกร่างมันไปยังโรงหมัก – –

สวบ

 

ฉึก

 

อาริค: ตาต่อตา ฟันต่อฟัน

อาริคหยิบเอาหอกดาบของทหารกี้ที่ตายมาตัดมือซ้ายของมันออก

แล้วเขาก็ใช้มันเปิดประตูกรงอื่นๆ

อาริค: หยิบอาวุธของพวกสัตว์ร้ายขึ้นมา

ผู้เฒ่า: เราคงไปไม่ – – แอ่กก!

อาริค: ไม่!

“ไปเปิดห้องขังอื่นๆ! ลงมือซะ!”

 

กีกี้ตัวหนึ่งวิ่งไปเปิดสัญญาณเตือนภัย อาริคพยายามยั้งไว้

..

แต่ไม่ทัน

อาริค: สัญญาณเตือนภัย! เราต้องรีบแล้ว!

อาริค: รวมกลุ่มกันไว้!

อาริค: ประจัญบาน!

กัฟติ: อีกไม่ไกล!

ทหารกี้: วางอาวุธลงซะ!

ทหารกี้: กลับไปที่ห้องขัง!

กัฟติ: เอาไงดี?

อาริค: คลังอาวุธอยู่ข้างหลังพวกมัน

อาริค: เพราะงั้น เราก็ต้องประจัญบานไงล่ะโว้ย

ย้ากกกก!

 

ฉึบฉับ

 โช้ะ!

..

อาริค: เห็นไหม กัฟติ?

อาริค: ตัวมันเปราะยังกะพวกหมูโรมันแน่ะ

 

และแล้วพวกเขาก็มาถึงสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ซึ่งเก็บชุดแกราะแห่งตำนานไว้!

..

กัฟติเข้าไปเคลียร์ทาง

กัฟติ: ถอยไปเลยเพ่

กัฟติ: ที่นี่คือคลังอาวุธแน่เรอะ ไม่เห็นจะมีอะไรเลยนอกจากไอ้ลูกกลมๆ นั่น

อาริค: อันเดียวก็พอแล้ว

อาริค: พระเจ้า…

ขณะเดียวกัน…

ผู้บัญชาการทริลล์: ทำไมพวกเจ้าไม่เข้าไปในวิหาร พวกมันมีไม่ถึงหยิบมือ กำจัดพวกมันซะ!

ทหารกี้1: แต่หลังประตูนี้เป็นเขตหวงห้ามนะขอรับ ท่านผ.บ.ทริลล์

ทหารกี้2: แถมเกราะในตำนานแห่งชานฮาร่าก็อยู่ข้างใน เรากลัวมันจะได้รับความเสียหาย

 

ผู้บัญชาการทริลล์: เจ้าโง่! เกราะนั่นไร้ประโยชน์ มันเป็นแค่นิทานของพวกนักบวช เอาไว้หลอกพวกสานุศิษย์

ผู้บัญชาการทริลล์: ชานฮาร่าเป็นแค่เครื่องประหารที่มีไว้บั่นคอไอ้โง่ที่หาเรื่องตายเท่านั้น

 

มหาปราชญ์: บังอาจมาก!

กัฟติ: เงียบไปเลยเอ็ง!

อาริค: อ๊ากกกกกก!

กัฟติ: อาริค!

มหาปราชญ์: มันต้องชดใช้กับที่ดูหมิ่นพระองค์ ชานฮาร่าไม่มีวันจะเลือกมนุษย์หรอก

บึ้มมมมมมมม!

 

ทหารกี้1: หมดเวลากบฏแล้วสิ!

ทหารกี้2: พวกเจ้าจะต้องถูกกักบริเวณเป็นเดือนแน่นอน!

ผู้บัญชาการทริลล์: ไม่ พวกมันจะต้องถูกจับทำปุ๋ย ฆ่ามัน ฆ่ามันให้หมด!

เหล่าทหารกีกี้ยกปืนขึ้น เตรียมปิดฉากเหตุจราจลที่เกิดให้สิ้นซาก

แต่แล้วทันใดนั้น

..

เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง

.

มหาปราชญ์: ไม่…! มันเป็นไปไม่ได้…!

 

มหาปราชญ์: – – ชานฮาร่าเลือกมนุษย์!

..

โปรดติดตามตอนต่อไป

😉