ZERO MONTH: PHANTOM STRANGER #0
เรื่อง : Dan Didio
ภาพ : Brent Anderson
วางจำหน่าย: 5 กันยายน 2012
สำนักพิมพ์ : DC Comics

ต้นกำเนิดของชายแปลกหน้า

ผู้ต้องคำสาปให้ทนทุกข์ทรมานกับบาปที่ก่อชั่วกัปกัลป์

..

ข้าพเจ้าเลือกที่จะตาย  ปรารถนาเพียงความตายและรสชาติอันหอมยวนของมัน

ดังนั้นข้าพเจ้าจึงพันเชือกแขวนคอตนเอง ด้วยเห็นว่าเป็นการชดใช้ที่สาสมต่อความน่าละอาย

แต่มันกลับยิ่งทำให้ทุกอย่างเลวร้าย

 

ข้าพเจ้าไม่อาจทนให้ใครมาชี้หน้าพิพากษา

ดังนั้น ข้าพเจ้าจึงพิพากษาตนเอง และรู้ดีแก่ใจถึงความผิดของตน

 

แต่แม้ความตาย ก็ยังคงไม่สาสมต่ออาชญากรรมที่ข้าพเจ้าก่อ

ข้าพเจ้าไม่เคยนึกว่าตนเองเป็นคนโฉดชั่ว หากแต่เพียงก่อบาปหยาบช้า แลข้าพเจ้าก็พร้อมตกนรกชั่วกัปกัลป์

ข้าพเจ้าหาได้คาดคิดไม่ว่าจะมีชะตากรรมที่เลวร้ายยิ่งกว่ารออยู่

 

“จงลุกขึ้นยืนแล้วก้าวออกมา”

 

ข้าพเจ้าถูกคุมตัวเข้ามาสู่โถงอันขรึมขลังคล้ายดั่งเป็นแห่งที่หลังความตาย หากแต่ขาดไปซึ่งความโอฬาร การประดับประดาก็ไม่คล้ายกับเป็นนรก ที่นี่ย่อมไม่ใช่นรก หากแต่เป็นดินแดนอื่นใดสักแห่ง 

และในไม่ช้า ข้าพเจ้าก็ได้พบว่าตนกำลังอยู่ต่อหน้าสภาแห่งมนตรากร – – เหล่ามหาเวทย์ผู้มีหน้าที่พิพากษาผู้กระทำผิดต่อลิขิตแห่งสากลจักรวาล ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาเป็นใครหรือมาจากที่ไหน แต่เท่าที่รู้ก็คือพวกเขาจะตัดสินโทษแต่เพียงบุคคลที่บาปหนาที่สุดเท่านั้น ดังนั้น ข้าพเจ้าก็ควรจะภูมิใจ

 

 

แต่มันกลับทำให้ข้าพเจ้าหวาดกลัวมากกว่า

 

หากการปลิดชีวิตตนเองยังไม่เพียงพอจะชดใช้ความผิด

ข้าพเจ้าก็ไม่อยากคาดคิดว่าสิ่งที่รอข้าพเจ้าอยู่จะเลวร้ายเพียงใด

 

มีอีกสองคนที่รอรับการลงทัณฑ์อยู่ข้างกายข้าพเจ้า

ในโมงยามนั้นข้าพเจ้าหาได้สนใจไม่ว่าพวกเขาเป็นใครหรือทำผิดอันใด ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกผิดตลอดมา 

เพราะบาปที่พวกเขาได้ก่อ ส่งผลกระทบต่อโลกตราบกระทั่งปัจจุบัน

 

ข้าพเจ้าพร้อมรับคำตัดสินแล้ว

“พวกเจ้าไม่คู่ควรที่จะยืน คุกเข่าลง เจ้าคนบาปเอ๋ย!”

แต่เพื่อนร่วมทางของข้าพเจ้าผู้หนึ่งไม่คิดจะปฏิบัติตาม

ชายผู้หยิ่งทะนง: ไม่! ข้าจะไม่ก้มให้ใครทั้งนั้น!

เขาน่าจะรู้บ้างว่า ทางเลือกไม่ได้อยู่กับเขาอีก

“คุก เข่า ลง!”

..

แล้วองครักษ์ในผ้าคลุมสีเขียวด้านหลังก็บังคับให้ชายลึกลับผู้จองหองคุกเข่าลงได้

เหล่าองครักษ์ถูกสั่งให้ล่าถอย พวกมันค่อยๆ สูญสลายไปในอากาศ ข้าพเจ้าหวังอยากทำได้เช่นนั้นบ้าง

 

ข้าพเจ้ารู้ว่านาทีพิพากษามาถึงแล้ว 

“พวกเจ้าทั้งสามคือคนบาปผู้โฉดชั่วที่สุดในประวัติศาสตร์แห่งมนุษยชาติ”

“พวกเจ้า เหล่าคนบาปทั้งสาม”

นึกทบทวนดู ข้าพเจ้าพลันนึกขันที่เหล่าตุลาการเลือกลงทัณฑ์ข้าพเจ้าเพียงเพราะความผิดจากความโลภ

 

บาปแสนหนักอึ้งยิ่งของข้าพเจ้าคือการทรยศสหายผู้สนิทสนมที่สุด

และเพื่อชดใช้ความผิดข้าพเจ้าจึงเลือกที่จะตายอย่างอัปยศ

 

ชายลึกลับ: ได้โปรดเถิด ท่านพ่อมด! ท่านพ่อมดทั้งหลาย! โปรดยกโทษให้ข้าดั่งที่เขาจะยกโทษด้วย!

 

แต่ความเจ็บปวดเช่นนั้น ข้าพเจ้าไม่นึกอยากจะลิ้มลองอีกแล้ว

 

ข้าพเจ้าร้องขอความเห็นใจ

 

“ความผิดของเจ้าเกินกว่าที่พวกเราจักยกโทษให้ได้ ความโลภของเจ้าทำให้โลกใบนี้ต้องจ่อมจมอยู่ในความมืดมิด”

..

แล้วพ่อมดก็ขว้างปาสิ่งหนึ่งใส่ชายลึกลับ

เหรียญเงิน! ของอันเป็นที่ระลึกแห่งความโลภของข้าพเจ้า!

ความเจ็บปวดจากเหรียญเงินที่ร้อยรัดทำให้ข้าพเจ้าหลับตาแน่น แดนพ่อมดค่อยๆ อันตรธานไปต่อหน้า

อันตรธานไปพร้อมกับความสงบสุขชั่วนิรันดร์ของข้าพเจ้า

 

เมื่อข้าพเจ้าลืมตา ข้าพเจ้ารู้สึกได้ถึงสัมผัสแห่งพื้นดิน บางอย่างเปลี่ยนไปหมดสิ้น

 

“เกิดอะไรขึ้น? ข้าอยู่ที่ไหน?”

 

สิ่งที่เปลี่ยนไปไม่ใช่พื้นดิน หากแต่เป็นข้าพเจ้า

“ข้ายังไม่ตาย… เป็นไปไม่ได้!”

 

ข้าพเจ้ายืนอยู่ใน “ทุ่งโลหิต” สถานที่อันเป็นดั่งภาพแทนบาปซึ่งถูกซื้อด้วยเหรียญเงินแห่งการทุรยศที่กำลังร้อยรัดอยู่รอบคอข้าพเจ้าในขณะนี้

 

“เป็นไปได้อย่างไร? นี่หรือคือการลงทัณฑ์?”

 

ชายลึกลับ: ข้าน้อมรับความผิด – – แต่ไยพวกท่านถึงพาข้ากลับมาที่นี่? เหตุใดไม่ให้ข้าตายกันเล่า?

 

“คนบาปเอ๋ย ชะตากรรมรอเจ้าอยู่”

ข้าพเจ้าไม่แน่ใจว่านั่นคือเสียงของพ่อมดหรือสิ่งอันยิ่งใหญ่ไปกว่านั้น ข้าพเจ้าไม่อยากนึกถาม

 

“เสื้อคลุมข้างๆ นั่น… จงสวมใส่มัน”

เพราะข้าพเจ้ารู้ดีว่าตนจะไม่ได้รับคำตอบ

ใจข้าพเจ้าถูกชะล้างชำระในสระแห่งความว่างวาย

ตอนนี้ ข้าพเจ้าจึงทำในสิ่งที่ได้รับบัญชา

 

ชายลึกลับ: เสื้อคลุมที่ถักทอขึ้นจากไหมหยาบๆ เช่นนี้ – – มันมีความสำคัญอันใด?

พลันข้าพเจ้าก็จดจำได้ว่ามันคือเสื้อคลุมของเขาซึ่งสูญหายไปในยามสิ้นใจ

เมื่อสวมใส่ ข้าพเจ้าก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเปลี่ยนไปตลอดกาล

 

ชาวบ้าน: ท่านเป็นใคร?

ชาวบ้าน: เหตุใดท่านจึงมีดวงตาเช่นนั้น?

“ไม่สำคัญดอก ข้านั้น… เป็นเพียงคนแปลกหน้า – สแตรนเจอร์”

 

ชาวบ้าน: คน… แปลกหน้า

“เจ้าจงสำนึกบาปด้วยการเดินไปให้ทั่วแดนดิน เดินไปกระทั่งบาปของเจ้าได้ชดใช้หมดสิ้น”

“และเมื่อถึงวันนั้น ผู้ยิ่งใหญ่จะรับเจ้าเข้าสู่ใต้อาณัติของเขา”

 

ข้าพเจ้าจึงเริ่มเดิน

 

เดินจนกระทั่งกาลสมัยเปลี่ยน และมันก็เปลี่ยนข้าพเจ้า อราเมอิคไม่ใช่ภาษาหลักของข้าพเจ้าอีกต่อไป แลเสื้อคลุมของข้าพเจ้าก็ถูกดัดแปลงให้ไม่สะดุดตา

แต่ข้าพเจ้าก็รู้ดีว่ามันคือการกระทำที่สูญเปล่า เพราะไม่มีผู้ใดในโลกจะรู้สึกถึงดำรงอยู่ของข้าพเจ้าอีกแล้ว กาลเวลาที่ผันผ่านรังแต่กัดเซาะความหวังในใจ บางที ข้าพเจ้าอาจจำเป็นต้องอยู่ในสภาพนี้ไปตลอดกาลอย่างไม่อาจเลี่ยง

 

 

ทันใดนั้น เสียงสวรรค์ที่ไม่เคยดังมานานแล้วก็พลันดังขึ้น

“มีชายผู้หนึ่ง…”

คนแปลกหน้า: ในที่สุด

“จงตามหาเขา และทำสิ่งที่เจ้าต้องทำ”

“ถึงเวลาต้องเปลี่ยนแปลงตนเองแล้ว”

 

ชายคนที่ว่าจะปลดปล่อยข้าพเจ้าอย่างนั้นหรือ? แล้วการช่วยเหลือเขามีประโยชน์อันใดต่อพระองค์?

 

คำตอบอยู่ตรงหน้า ข้าพเจ้ารู้ที่หมายดังว่าได้โดยสัญชาตญาณ

 

สถานีตำรวจกรุงก็อทแธม ชายคนนั้นรออยู่ข้างใน เขาคือตำรวจสืบสวน

ข้าพเจ้าเพียงสงสัย ว่าเขามีความสำคัญอย่างไร

 

เหตุใดกัน ข้าพเจ้าถึงต้องมาหา จิม คอร์ริแกน

จิม: ให้ตายเถอะหัวหน้า เกว็นหายไปกว่ายี่สิบสี่ชั่วโมงแล้วนะ เราควรจะออกตามหาตัวเธอ!

 

ฮ็อปกิ้นส์: ใจเย็นสิ จิม เราทำทุกอย่างที่ทำได้แล้ว อย่าให้ความโกรธของนายทำลายตัวนายเองสิ

จิม: ผมล่ะเย็นจนไม่รู้จะเย็นยังไงแล้ว! แม็คลอเรนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้แน่ๆ! มันต้องมีเอี่ยวสักทางเพราะเราไปเจาะสันหลังพี่ชายมันตั้งสองนัด!

ฮ็อปกิ้นส์: ตอนนี้แม็คลอเรนอยู่ฟลอริด้า ไม่มีอะไรให้เราสาวถึงตัวมันได้เลย

จิม: ฟังผมสิวะ…

 

ฮ็อปกิ้นส์: ไม่ นายน่ะฟังฉัน: นายคือยอดนักสืบ – – ฝีมือพระกาฬ – – แต่นายมีชนักติดหลังเรื่องที่นายใช้กำลังเกินกว่าเหตุสองครั้ง และถ้ามีเรื่องอีกครั้ง นายก็เตรียมเสียตราไว้ได้เลย โทษทีนะจิม แต่เรื่องนี้นายอย่ายุ่งดีกว่า ลูกบ้าของนายอาจทำให้ตัวประกันตายได้

 

จิม: แน่ล่ะ ผมรู้มาตลอดชีวิตว่าในอกนี่มีความบ้าคลั่งที่ไม่อาจคุมได้เกาะกินอยู่ ผมเคยนึกว่างานตำรวจจะช่วยให้ผมควบคุมมัน แต่ไม่ใช่เลย เกว็นต่างหากล่ะครับ เธอเป็นคนเดียวทำให้ผมสงบลงอย่างที่ผมไม่เคยพบด้วยตนเอง โปรดเถอะหัวหน้า – – ขอให้ผมออกไปตามหาเธอ

ฮ็อปกิ้นส์: ไม่ได้หรอก จิมมี่ เธอต้องอยู่นี่

แล้วโทสะของจิมก็ระเบิดออกมาอีกครั้ง!

จิม: ลื้อเป็นใครกันถึงมาสั่งเอาสั่งเอาว่าอั๊วควรทำอย่างโน้นอย่างนี้!? ลื้อคิดว่าสั่งอั๊วได้เพราะอั๊วห้อยตราตำรวจใช่มั้ย? งั้นเอาไปเลย! อั๊วจะได้ไปตามทางสักที

ฮ็อปกิ้นส์: คอร์ริแกน!

 

ฮ็อปกิ้นส์: ฮ็อปกิ้นส์เรียก เพิ่มกำลังตำรวจในคดีลักพาตัวเกว็นโดลิน สเตอร์ลิ่งเป็นสองเท่า ผมต้องการเจ้าหน้าที่ทุกนายเท่าที่เป็นไปได้ เราต้องหาตัวคนผิดให้ได้โดยด่วน

ฮ็อปกิ้นส์: เพราะถ้าคอร์ริแกนเจอพวกมันก่อน… มีหวังพวกมันได้ไปพบพระเจ้าแน่ๆ

 

จิม: พูดมาสิ เบนนี่ ไอ้กุ๊ยหัวเสแบบลื้อมีสายอยู่ทุกที่นี่หว่า – – ลื้อต้องรู้จักไอ้พวกที่เพ่นพ่านบนถนนเส้นนี้ทุกคนอยู่แล้ว

เบนนี่: แกทำงี้ได้ไง! แกเป็นตำรวจไม่ใช่เรอะ!

 

จิม: อั๊วลาออกแล้วโว้ย ทีนี้อั๊วก็จะตั๊นหน้าลื้อแบบไร้เหตุผลได้ถ้าลื้อไม่พูดสิ่งที่อั๊วอยากรู้สักที

คนแปลกหน้า: เจมส์ คอร์ริแกน ความรุนแรงที่เจ้าใช้ไร้ความหมายนัก มันช่วยเจ้าไขปัญหาและตามหาตัวหญิงสาวของเจ้าไม่ได้ดอก ข้าต่างหากที่ช่วยเจ้าได้

 

จิม: ลื้อเป็นใครกันวะ? จู่ๆ ก็โผล่มาตอนที่อั๊วกำลังสืบคดี แถมยังทำตัว “น่าสงสัย” อีกต่างหาก

จิม: แต่ตอนนี้อั๊วไม่มีเวลาว่างพอจะ “สงสัย” หรือเค้นข้อมูลจากใคร

จิม: เพราะฉะนั้น บอกสิ่งที่ลื้อรู้มาเร็วๆ ไม่งั้นกระโหลกลื้อเป็นรูแน่!

คนแปลกหน้า: ข้าศึกษาเจ้าและนิสัยใจคอของเจ้าอย่างถ้วนถี่ ความโกรธของเจ้าล้วนแต่มาจากความเจ็บปวดและหวาดกลัว เจ้านั้นไม่ต่างอะไรกับคนจนตรอก

จิม: นี่อั๊วดูเหมือนคนจนตรอกเหรอวะ?

คนแปลกหน้า: แต่การกระทำของเจ้านั้นไร้ซึ่งความหมาย

ทันใด ชายแปลกหน้าก็กลายเป็นหมอกพุ่งผ่านกายนักสืบหัวแข็งไปราวปาฏิหารย์!

จิม: เฮ่ย!? ได้ไง!?

 

คนแปลกหน้า: ข้าแลเห็นอนาคตและสามารถผูกโยงมันมาปรากฏภาพในปัจจุบันได้

ด้วยฤทธิ์เดชอันแปลกประหลาด ภาพหญิงอันเป็นที่รักของนักสืบหนุ่มก็ปรากฏขึ้นบนน้ำที่เจิ่งนอง

จิม: นั่นเกว็นนี่หว่า! แกเล่นมายากลอะไรอยู่กันแน่?

คนแปลกหน้า: ข้ามิใช่นักมายากลแต่หนใด คู่หมั้นของเจ้ายังมีชีวิต แต่หากคิดจะช่วยเหลือนาง เราต้องรีบ

จิม: บอกหน่อย – – ทำไมฉันต้องเชื่อแก?

คนแปลกหน้า: เพราะข้าได้รับบัญชามาจากผู้ยิ่งใหญ่ที่อยู่เหนือสามัญสำนึก ชะตาได้นำพาเราสองคนมาร่วมทางกัน มรรคาสายนี้จะช่วยให้เราทั้งคู่หลุดพ้นจากทุกข์

 

นอกจากสิ่งที่เสียงสวรรค์สั่งการ ข้าพเจ้าหามีความสนใจในตัวมนุษย์แลปัญหาของพวกเขาอยู่ในสำนึกไม่ แต่พวกเขาไม่จำเป็นต้องรู้มันดอก

จิม: ไหงฉันต้องมานั่งงัดประตูด้วยวะ ทำไมเราไม่ใช้ผ้าคลุมเวทมนตร์ของนายถล่มแม่งให้ราบเลยล่ะ

คนแปลกหน้า: การกระทำครั้งนี้ มีความหมายต่อเจ้าเพียงผู้เดียว

เฉกเช่นที่ข้าพเจ้าต้องพาเขามา ข้าพเจ้าจำเป็นต้องให้เขาจัดการทุกอย่างด้วยตัวเองเท่านั้น

จิม: ฉันไม่เคยคิดจะมาค้นที่นี่เลยนะเนี่ย ที่นี่ถูกทิ้งร้างไปหลายปี…

 

จิม: และมันก็ร้างอยู่เหมือนเดิม! แกโกหก – – เกว็นไม่อยู่ที่นี่! แกกำลังเล่นเกมอะไรอยู่กันแน่วะ?

คนแปลกหน้า: ข้า… ข้าไม่รู้ แต่เธอควรจะอยู่ที่นี่

 

มือสังหาร: คอร์ริแกน ดีใจจริงๆ ที่แกโผล่หัวมา

จิม: พวกแกจัดฉาก!

มือสังหาร: นี่ของฝากจากคุณแม็คลอเรน!

ห่ากระสุนพุ่งเข้าร่างของจิม คอร์ริแกนและปลิดชีวิตอันยิ่งใหญ่ของเขาในพริบตา!

จิม: อ๊ากกกกก!

 

“ไม่! มันควรเป็นแบบนี้”

และโดยที่ไม่มีใครคาดฝัน ควันสีเขียวก็พวยพุ่งออกมาจากร่างที่แดดิ้นของคอร์ริแกน

..

“เจ้า… เจ้าต้อง… ชดใช้”

 

“นี่เป็นความผิดของเจ้า… เจ้าทรยศข้า!”

..

ข้อกล่าวหาจากร่างอันมหึมาตรงหน้าทำให้ชายแปลกหน้าร้อนรนและหวาดกลัว

“ไม่… ไม่จริง ข้าพเจ้าไม่ใช่คนเช่นนั้น… ไม่ใช่คนเช่นนั้นอีกแล้ว”

 

“โกหก!”

 

“ตอนนี้ข้าคือสเป็คเตอร์ และเจ้าจะได้ลิ้มรสความโกรธาของข้า!”

 

แต่เสียงสวรรค์ก็พลันเข้าขัดขวางพวกเขาทั้งคู่

“ไม่ใช่เขา ผู้อื่นต่างหากที่ต้องลิ้มรสชาตินั้น”

..

แล้วร่างของสเป็คเตอร์ก็มลายหายไปสิ้นพร้อมกับวาจาศักดิ์สิทธิ์ที่เงียบงัน

“ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? ท่านปล่อยให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไรกัน?”

 

แล้วเหรียญเงินเหรียญหนึ่งซึ่งร้อยอยู่รอบคอเขาก็ร่วงหล่น

..

ข้าพเจ้าเข้าใจแล้ว

หนี้เลือดจะถูกจ่ายยามที่ได้รับใช้ตามบัญชา ดั่งเป็นค่าธรรมเนียมบนมรรคาแห่งการไถ่ถอนบาป

 

นี่เป็นทางเดียวที่ข้าพเจ้าจะหนีพ้นจากอดีต แต่อดีตนั้นก็ได้นิยามตัวข้าพเจ้าไว้แล้ว

ข้าพเจ้ารู้แล้วว่าจากนี้ต้องทำอย่างไร แม้ว่ามันจะทิ่มแทงจิตวิญญาณของข้าพเจ้าเพียงไหนก็ตาม

 

ตราบกระทั่งข้าพเจ้าได้นามกลับมาอีกครั้ง

เท่าที่ทำได้คงมีเพียงรั้งและรอปะปนกับมวลหมู่มนุษย์ รั้งและรอในฐานะ

..

คนแปลกหน้า

..

ตอนต่อไป

การเจรจากับไตรก้อน!

 

..

คุยกันท้ายเล่ม

แอบผิดหวังกับเล่มนี้นิดๆ เพราะคิดไว้ว่ามันจะต้องแย้มเรื่อง TRINITY WAR ออกมาบ้างไม่มากก็น้อย แต่ไม่มีเลยครับ โฟกัสไปที่คนแปลกหน้าล้วนๆ แต่ที่ทดแทนกันได้ก็เห็นจะเป็นจิม คอร์ริแกน ตำรวจเหล็กผู้ที่อยู่กับจักรวาลดีซีมาแต่ครั้งยุคทองนี่แหละครับ

ก่อนอื่น ขอพูดถึงคนแปลกหน้าสักนิด คนแปลกหน้าพิศวง – แฟนธอม สแตรนเจอร์ เป็นตัวละครเก่าอีกตัวหนึ่งของดีซี ซึ่งผลุบๆ โผล่ๆ อยู่บนหน้ากระดาษบ่อยๆ ในบรรดาตัวละครสายเวทมนตร์อาจเรียกได้ว่าเขามีพลังเป็นอันดับต้นๆ ซ้ำยังเป็นอมตะไม่แก่เฒ่า แต่ก็เพราะความเป็นอมตะไม่แก่เฒ่านี่เองทำให้เราไม่อาจสืบสาวราวเรื่องหาต้นกำเนิดของเขาได้ ในจักรวาลไม่มีใครรู้เลยว่าเขาเป็นใคร เขาจึงดำรงอยู่โดยไม่มีต้นกำเนิด เป็นเพียงคนแปลกหน้าของผู้อ่านมานานเนิ่น กระทั่งหลังการยกเครื่องจักรวาลใหม่นี่แหละครับ ดีซีก็ได้ลากเอาคนแปลกหน้ามาเป็นตัวละครหลักของจักรวาล และสร้างต้นกำเนิดให้เป็นเรื่องเป็นราว

และมาคราวนี้ ดีซีก็เล่นกับของใหญ่ (ก็ไม่ใหญ่เท่าไหร่หรอก เพราะดีซีลากเทวดาต่างๆ มายำเล่นหลายครั้งแล้ว) ในอดีต คนแปลกหน้าเคยเป็นคนบาปมาก่อน และบาปนั้นก็ไม่ใช่อะไรอื่นนอกไปจากการทรยศสหายจนถึงแก่ชีวิตเพื่อแลกเหรียญเงินสามสิบเหรียญ แม้ว่าในเล่มศูนย์จะไม่ได้ขานชื่อของเขาออกมาตรงๆ แต่จากข้อมูลที่บอกใบ้ตามรายทาง ผู้ศึกษาพระคำภีร์ก็น่าจะร้องอ๋อกันแล้วว่าคนแปลกหน้าของเรา เดิมทีไม่ใช่ใครที่ไหน หากแต่เป็น ยูดาส อิสคาริโอท สาวกผู้ขายพระเยซูเจ้าด้วยความละโมภ คำใบ้ที่ดีซีโปรยไว้นั้นชัดเจนมากทั้งเรื่องเหรียญเงินคำสาป หรือทุ่งโลหิตสถานที่ที่ยูดาสแขวนคอตายเพื่อชดใช้บาปในใจตน

นอกจากยูดาส อิสคาริโอทแล้ว ในเล่มนี้ยังได้เผยตัวละครใหม่ที่จะมีบทบาทใหญ่ในจักรวาลต่อไป เขาคือจิม คอร์ริแกน บุรุษคนแรกที่ได้รับพรให้กลายเป็น สเป็คเตอร์ ดวงวิญญาณแห่งความอาฆาตของพระผู้เป็นเจ้า เมื่อย้อนกลับไปในยุคทองของวงการ จิมปรากฏตัวครั้งแรกใน MORE FUN COMICS #52 ในฐานะของตำรวจหนุ่มผู้ติดกับวายร้ายจนตายไป แต่ไปแล้วไม่ไปลับ เขากลับหวนคืนสู่แดนคนเป็นอีกครั้ง ในฐานะของวิญญาณแค้นแห่งพระเจ้า และคอยสังหารเหล่าคนชั่วช้าบนโลกให้สูญสิ้น อีกทั้งหลังจากนั้นไม่นานนัก จิมยังได้บรรจุเข้าเป็นสมาชิกหลักของ JSA – JUSTICE SOCIETY OF AMERICA อีกต่างหาก

แม้ว่าจิตสเป็คเตอร์นั้นจะมีร่างสถิตย์อื่นอยู่บ้างในประวัติศาสตร์จักรวาล แต่ชื่อของจิม คอร์ริแกนก็ยังคงวนเวียนอยู่กับสเป็คเตอร์อยู่ดี ในยุคหลังวิกฤติ สเปคเตอร์ได้เลือก คริสปัส อัลเลน ยอดตำรวจแห่งก็อทแธมเป็นร่างทรง ซึ่งการจะเป็นสเป็คเตอร์ได้นั้น ร่างทรงต้องถูกสังหาร และผู้ที่สังหารอัลเลนก็คือคอร์ริแกน ซึ่งถูกเขียนให้กลายเป็นตำรวจเลวนั่นเอง

ในเล่ม PHANTOM STRANGER #0 นี้ถือเป็นการเปิดตัวสเป็คเตอร์สู่จักรวาลใหม่ (แน่นอนอยู่แล้วว่าตัวละครขาประจำแห่งจักรวาลอย่างนี้ ยังไงก็ต้องปรากฏตัวขึ้นมาไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง แปลกอยู่หน่อยที่เขาเลือกคอร์ริแกน แทนที่จะเป็นอัลเลนหรือฮาล จอร์แดน) และดูเหมือนทิศทางของหัว PHANTOM STRANGER ก็คงจะเน้นไปที่การเปิดตัวตัวละครสำคัญอื่นๆ ของจักรวาล ดูจากเล่มต่อไปซึ่งจะเปิดตัวไตรก้อน จอมมารผู้เป็นบิดาของราเวน และจากปกเล่มที่ #3 ซึ่งจะปะทะกับแพนดอร่าผู้ลึกลับ เดาว่าอีกไม่นานคงจะต้องมีเหตุการณ์อะไรที่จะปูไปสู่เหตุการณ์ใหญ่ปีหน้าแน่ๆ

สำหรับเรื่องสปอยล์ ช่วงนี้ผมวุ่นมากกับเรื่องเรียนและงานจนแทบจะไม่มีเวลาทำสปอยล์เลย กว่าจะมีเวลาว่างก็คงเป็นเดือนหน้า ซึ่งก็ว่าจะกลับมาปั่นซีรี่ย์ที่ยังคั่งค้างให้ทันปัจจุบัน แต่ไม่มั่นใจเช่นกันว่าจะทำได้ครบถ้วนสมบูรณ์หรือไม่ จึงอยากจะบอกไว้ก่อนว่าถ้ามีท่านใดสนใจอยากจะสปอยล์ซีรี่ย์ที่ผมทำค้างไว้ก็สามารถนำไปสปอยล์ได้เลยนะครับ (เช่นคุณ Genesis ได้แปล EARTH-2 ต่อที่บล็อคของเขา และทำได้ดีเสียด้วย) ขอเว้นไว้แค่ ANIMAL MAN และ PHANTOM STRANGER สองซีรี่ย์นี้ผมคิดจะทำเองครับ

ขอบคุณที่ติชมครับ