BATMAN  #11 – NIGHT OF THE OWLS
เรื่อง : SCOTT SNYDER
ภาพ : GREG CAPULLO
วางจำหน่าย: กรกฏาคม 2012
สำนักพิมพ์ : DC Comics

Owl : ฝีมือมีแค่นี้เหรอ พี่ชาย หรือนี่แกยังออมมือให้ฉันอยู่

Batman : แกไม่ใช่น้องฉัน แค่ไอ้บ้าใส่ชุดนก อีกอย่างฉันเลิกออมมือให้คนอย่างแกมานานแล้ว!

Owl : ตาฉันแล้วใช่มั้ย ดีมาก

โทมัสวิ่งเข้าไปอัดบรูซติดกำแพง พร้อมเล่าเรื่องพี่น้องในนิยายให้ฟัง เรื่องเล่าที่พี่หลงระเริงกับเรื่องตัวเองจนทิ้งน้องต้องตกอยู่ในสภาพแย่

Owl : ครั้งนี้แหละที่เรื่องราวมันจะหักมุม บรูซ เพราะครั้งนี้คนน้องที่ล้มลุกคลุกคลานจะชนะในท้ายที่สุด!

Batman : เอาล่ะ ลินคอน ถ้าอยากจะล้มขนาดนั้นล่ะก็ ก็ร่วงลงมาเลย!

แบทแมน กำลังโดนผลักตกกระเด็นออกมานอกตึก เขาใช้ปืนเชือกยิงเพื่อดึงตัว นกฮูกลงมาได้ แต่เผอิญชุดของนกฮูกสามารถบินได้ (ตกลงมันนกฮูกหรือไอ้เตารีด)

Owl : ก็ได้ไม่ยอมดีๆใช่มั้ย อยากใช้เวลาร่วมกันใช่มั้ยคุณพี่ ดีใจจริงๆ มาเลยเดียวฉันจะให้ดูก็อธแธมในแบบของฉัน! เรื่องราวจากเตียงนอนในวิลโล่วู้ด!

Owl : นี่คือหอคอย คลาวท์น ไม่มีความสำคัญอะไรหรอกแค่ตึกทำงานทั่วไป แต่ในวันฟ้าใสฉันสามารถมองเห็นตึก เวย์น ได้จากแสงสะท้อนของที่นี่

พอแบทแมนจะปล่อยมือ นกฮูก ยิงเชือกอีกอันมาจับตัวเขาไว้เพื่อไม่ให้ไปไหน

Owl : อ่ะ อ่ะ อย่างเพิ่งออกจากทัวร์ซิพี่ มาดูใกล้ๆมา! ดูอาณาจักรกลับด้าน ที่ฉันเห็นมันอยู่ทุกวัน

 

Owl : ขอต้อนรับสู่อีกด้านของกระจก บรูซ!

Owl : จงใช้ชีวิตแบบที่ฉันเคยเป็น คิดซะว่านี่คือการเกิดใหม่ ตอนนี้ก็เหมือนตอนที่ฉันรถคว่ำในท้องแม่ ไข่ตกจากรัง หล่นมาสู่พื้นและตื่นขึ้นมา กลายเป็นเด็กกำลังโต แต่เสียสติ พูดไม่ได้ขยับตัวไม่ได้ แต่มองเห็นทุกอย่าง ใครๆก็นึกว่าแกเป็นเจ้าชายนิทราไม่รู้เรื่องอะไร เป็นมนุษย์ผักผู้รอความตาย จำอะไรไม่ได้ ไม่รู้ว่าตัวเองคือใคร…แต่เชื่อว่าฉันเป็นใครซักคนเพราะแกรู้สึกถึงมันได้! ใครกันนะ ใครกัน ฉันคือใคร….แต่แล้วมีหญิงจากไหนไม่รู้มานั่งข้างเตียงแก แกรู้ว่านี่คือแม่ แต่เรียกชื่อเธอไม่ได้ ขยับปากยังไม่ได้เลย

Owl : จู่ๆวันนึง มีภาพหญิงคนนี้ปรากฏในโทรทัศน์ จากนั้นแกก็ได้รู้! คุณพระช่วย แกรู้แล้วว่าแกคือใคร นกฮูกปรากฏกายกระซิบบอกทุกค่ำคืน บอกในสิ่งที่แกรู้อยู่แล้ว ว่านายคือ โทมัส เวย์น จูเนียร์ บุตรชายแห่งเมืองนี้! ถึงแม้พ่อแม่ตายไปแล้ว แต่พี่แกน่ะ พี่แกยังอยู่ข้างนอกนั่น แล้วแกก็คิดว่าซักวันเขาจะมารับแกไป รอคอยอยู่ทุกวันทุกคืน แต่เขาก็ไม่มา มีแต่นกฮูกที่มาหา พวกนั้นมันมาช่วยแก รักษาแก แต่แกก็ยังรอพี่ชายมารับอยู่ เพราะเขาต้องจำแกได้ แต่เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ

Owl : สุดท้ายแกก็ยอมรับมัน ยอมรับว่าพี่ตัวเองไม่ได้คิดถึงแกอีกแล้ว ยอมรับชะตากรรมในเมืองกลับด้านนี้

นกฮูกพาค้างคาวบินเข้าไปไกลเครื่องบิน และปล่อยเขาให้เกาะอยู่กับส่วนใบพัด

Owl : ไม่เป็นไรหรอกบรูซ ปล่อยวางได้แล้ว น้องคนนี้ขอดูแลส่วนของแกเอง

Owl : แกต้องรู้สึกบ้างใช่มั้ย ไอ้ความรู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองอยู่ ที่แกรู้สึกมันคือสายตาของฉันเอง เฝ้ามองทุกคืนวัน ด้วยความรังเกียจที่พี่ฉันมันไม่เคยมองเห็นฉันเลย ทุกส่วนในร่างฉันมันเกลียดแกไปหมด และเวลาที่แกจ้องมองอาณาจักรเล็กๆสอดส่องภัยให้ประชาชน ฉันก็เติบโตขึ้น แข็งแกร่งขึ้น เตรียมพร้อมจะสยายปีกเป็นราชาแห่งนกฮูก หึๆ แกควรเอาเวลาพวกนั้นไประวังหลังตัวเองบ้างนะพี่!

Batman : ส่วนนาย…ควรทำตามคำแนะนำของตัวเองบ้างนะ

Owl : ฮ่าๆ นี่แกหมายความว่าไง

ติ๊ด

ไม่!!

มัวแต่พูดนกฮูกโดนแบทแมนเอาระเบิดไปติดไว้ตอนไหนไม่รู้
จากนั้น แบทแมน ตะเกียดตะกายเอาตัวเองปีนขึ้นมาบนปีก (ไม่รู้ทำอีท่าไหนสู้แรงลมของใบพัดปีนขึ้นมาได้ เว่อสุดๆ)

พลังงานชุดหมด ไม่มีเหลือให้ใช้ ผมยึดมันไม่ไหวแล้ว..

ไม่มีอะไรให้ยึดเหนียว…ไม่เหลืออะไรแล้ว

จากข้างบนนี้เธอดูสวยมาก…..ดิ๊กนายชอบเดินทางด้วยเครื่องบินมาตลอด เพื่อมองเมืองจากมุมนี้ ฉันเขาใจแล้วล่ะ…ฉันพยายามจะปล่อยเมืองไป

..แต่ยิ่งปล่อยเธอไปเท่าไร เธอยังเรียกหาฉัน เธอคอยช่วยฉัน และเตือนฉันว่า เรายังมีงานต้องทำ

Batman : ปรับสู่ระบบเชือกค้างคาวความเร็วสูง!

เชือกพุ่งจากตัวแบทแมนและเกี่ยวตัวเขาทะลุเข้ามาในตึก

Owl : ไม่ยอมตายซะที นะไอ้คุณพี่

นกฮูกอึดไม่แพ้กันโดนระเบิดไปแต่ยังกลับมาลากคอแบทแมนได้ปกติ

Owl : คราวนี้น้องฆ่าเองกับมือ

Owl : ตึกนี้น่ะมันควรเป็นศูษย์กลางการซ่อมแซ่มเมืองของแก แต่ตอนนี้ฉันจะให้มันเป็นที่ฝั่งศพของพวกเรา พี่น้องเวย์น แต่เพราะสารในร่างกายฉันมันจะทำให้ฉันรอดออกมา แกต้องถูกฝั่งในนี้ตามลำพัง ถูกปล่อยให้เน่าในเมืองเหลวแหลกแห่งนี้

Owl : จำช่วงที่แกกลับมาที่เมืองได้มั้ย ตอนนั้นนกฮูกเพิ่งรักษาร่างฉันเสร็จ

Owl : แกหายหัวไปหลายปีเพื่อท่องโลก สภาบอกว่าแกน่าจะตายไปแล้วตรงไหนซักแห่งไม่ภูเขาหิมาลัย ก็ตรอกซักตรอกในปารีส เมื่อร่างฉันพร้อมสภามีแผนให้ฉันเปิดตัวต่อสายตาชาวเมืองว่าบุรุษผู้นี้คือ โทมัส เวย์น จูเนียร์ ฉันนี่แหละจะเป็นคนนำตระกูลเวย์นให้สูงส่งกว่าใคร แต่แล้ว…แกกลับมา โผล่หัวมาจากไหนไม่รู้ สภาฮูกเห็นแสงสว่างในตัวแก  ตอนนั้นแหละพวกมันจึงคิดเรื่อง ลินคอน มาช ชายผู้สามารถปกครองเมืองนี้ให้พวกมันได้ในอีกแบบนึง แต่ฉันไม่ต้องการหรอกบรูซ ฉันอยากได้เมืองนี้เพรามันถึงเวลาของฉัน แล้วตอนนี้ฉันไม่สามารถเอามันมาได้อีกแล้ว ถ้าฉันเป็นอนาคตของเมืองไม่ได้ งั้นฉันของเป็นอดีตอันดำมืดของเมืองนี้แทน

Owl : อดีตที่ตามหลอกหลอนแก ผู้ครองนครความตายก็อธแธม อดีตที่แกไม่เคยหันมามอง ก่อนแกจะตายจงรับรู้สิ่งเหล่านี้ไว้ บรูซ ชื่อของแกจะเป็นได้แค่แสงกระพริบที่ถูกลืมเลือน แต่ฉันนั้นคือประวัติศาสตร์ !

Batman : ในที่สุด….

Batman : ก็มีบางเรื่องที่เราเข้าใจกัน

Owl : วิ่งซิบรูซ วิ่งหนีความจริงเลย

Owl : หนีมัน แบบที่ทำมาตลอด ถ้าแกรู้สึกเหมือนมีหนามมาตำคอแกเมื่อไรให้รู้เอาไว้ ว่าฉันจะกลับมาหาแก คลืบคลานออกมาจากเงาสะท้อนของตัวแกเอง!

นี่มันระเบิดอะไรกัน ระเบิดจากชั้นบนถล่มลงมาหมดเลย แน่นอนว่าไม่มีใครพบศพในซากนั้น

มาที่คฤหาส์นเวย์น ดิ๊ก เกรย์สัน มาเยี่ยม บรูซ ซึ่งตอนนี้พักรักษาตัว

บรูซ เชื่อว่าเหล่าสภานกฮูกยังคงมีอยู่แต่บาดเจ็บสาหัส แฝงกายหลบอยู่ในมุมมืดที่ไหนซักแห่ง ส่วน ทาลอน จำนวนมากถูกขังไว้ในห้องแช่แข็งคุก แบลค เก็ท

ส่วนเรื่อง โทมัส เวย์น จูเนียร์ นั้นเขาเล่าว่า ในคืนเกิดเหตุรถคว่ำเด็กในท้องแม่เขาได้ตายไปแล้ว แต่ก็น่าแปลกใจเพราะอาทิตย์ต่อมาโรงพยาบาลวิลโล่วู้ด มีหลักฐานแสดงว่ามีเด็กจิตไม่ปกติคนนึงเกิดขึ้นในช่วงนั้นพอดีอีก และแม่เขาได้เข้าไปโรงพยาบาล หลายครั้ง บรูซ ไม่ปักใจเชื่อว่าพ่อแม่จะซ่อนลูกอีกคนไว้ และการที่ มาร์ธา เดินทางไปโรงบาลเพราะเข้าไปเยี่ยมคนไข้จากโรงบาลที่เธอบริจาคก็เป็นได้

Dick : คุณจะสร้างมันใหม่ใช่มั้ยครับ

Bruce : ตึกน่ะเหรอ แน่นอนให้สูงกว่านี้อีก เริ่มต้นกันใหม่

Dick : ดีใจนะเนี่ย พวกนกฮูกไม่ทำให้ บรูซ เวย์น กลัวหัวหดเข้าไปในถ้ำ

Bruce : ในทางตรงกันข้าม ฉันรู้สึกแปลกกว่าเดิม ดิ๊ก ก่อนหน้านี้ ก่อนพวกนกฮูกจะมา ฉันคิดมาเสมอว่าเมืองเป็นของฉัน ของแบทแมน แม้กระทั่งการซ่อมเมืองใหม่ บางอย่างในตัวฉันยังคงทำมันจากมุมมองของแบทแมน ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าฉันคิดผิด เพราะว่าก็อธแธมไม่ใช่ของแบทแมน ก็อธแธมไม่ใช่ของนกฮูก ก็อธแธมคือ….คือของเราทุกๆคน

Dick : อย่างน้อยมันก็น่าจะมี แบทแมน ในนั้นด้วยนะ

Bruce : ท้ายที่สุด ฉันคงต้องบอกว่า ฉันปลื้มจริงๆที่ได้สอนบทเรียนให้แก่สภานกฮูก ถ้าพวกมันปรากฏตัวออกมาอีก เมื่อนั้น…

Bruce : ฉันจะเฝ้ามองพวกมันเสมอ

คุยกันหลังอ่าน

จบเสียทีกับเนื้อเรื่องสภานกฮูก จากใจผมเลยนะครับผมไม่ค่อยชอบเนื้อเรื่องช่วงนี้เท่าไร เหมือนมันเป็นมาม่าที่ต้มนานไปจนอืด
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าไม่ค่อยน่าติดตาม โดยเฉพาะการโยงเรื่องทุกอย่างว่า นกฮูกๆๆๆๆๆๆๆ จนเอียนท้องไปหมดแล้ว 555
ตอนที่ Snyder แต่ง Black Mirror ผมว่ามันสนุกกว่านี้นะ
รวมทั้ง Swamp Thing ผมก็ว่าเขาทำหน้าที่ตรงนั้นได้ดีกว่ามาคุมหัวแบทแมน

Batman ใช้เวลาทั้งหมด 11 เล่มถึงจะจบตอนแรก ผมว่ามันค่อนข้างจะยาวไปหรือป่าวนะ
จริงๆช่วง Morrison เองตอน Batman & Robin ก็ยาวเหมือนกันแต่ไม่รู้สึกว่ามันน่าเบื่อเลย
อาจเป็นเพราะของทางนู้นเป็นจบในตอนภายใน 3 เล่ม เพื่อปูไปสู่เนื้อเรื่องใหญ่ก็เลยรู้สึกว่ามันไม่นาน

แต่ส่วนลายเส้นผมไม่มีปัญหากับ Greg Capullo ครับลายเส้นเขาส่วนอยู่แล้ว

สำหรับผมต้องคอยดูตอนหน้าล่ะครับว่าทาง Snyder จะกลับมาคืนฟอร์มได้หรือป่าว
กับการกลับมาของ Joker ใน Death of the Family