DETECTIVE COMICS #6-#7
เรื่อง : TONY.S DANIEL
ภาพ : TONY.S DANIEL
วางจำหน่าย: กุมภาพันธ์ – มีนาคม 2555
สำนักพิมพ์ : DC Comics

พิชิตเพ็นกวิ้น!

..

บ้านพักส่วนบุคคลริมหาดก็อทแธม

หญิงลึกลับ: ดูสิจ๊ะที่รัก ที่นั่นสวยงามราวกับเพชรที่ลอยอยู่กลางน้ำเลยล่ะ

ชายลึกลับ: ฉันรู้ว่าเธอชอบเพชรมากแค่ไหน

หญิงลึกลับ: พองานนี้จบลง เธอจะซื้อเพชรให้ฉันกี่พันกะรัตก็ได้ สเนคกี้

ชายลึกลับ: ฉันอยากเข้าไปในคาสิโนไอซ์เบิร์กแล้วล่ะ เพนกวิ้นมันนั่งทอดหุ่ยอยู่นานแล้ว

หญิงลึกลับ: ว้าว เธอ… เอาบัตรวีไอพีมาได้ยังไง!?

 

ชายลึกลับ: อย่าสนใจเลยว่าฉันเอามายังไง เธอสนใจแค่ว่าใครหามาให้เธอดีกว่า

หญิงลึกลับ: ช่าย ช่าย ช่าย ถึงเธอจะดื่มจนต้องเข้าโรงพยาบาลอีกกี่ครั้ง ฉันก็รักเธอนะที่รัก เธอเป็นเหมือนเพชรของฉัน

หญิงลึกลับ: เธอแค่ยังไม่ได้เปล่งประกาย

หญิงลึกลับ: และคืนนี้แหละ ที่เธอจะได้ฉายแสง

ชายลึกลับ: คืนนี้แล้วสินะ? ตอนนี้ฉันอยากได้แผน

หญิงลึกลับ: ฉันวางแผนไว้แล้วย่ะ เธอแค่ตามฉันก็พอ เสร็จงานนี้แล้วเราจะได้ไปเสวยสุขกันที่คอสตา ริก้าในวันอาทิตย์

ชายลึกลับ: เธอนี่สวยใสแต่ไม่ไร้สมองจริง ๆ ที่รัก ไหนบอกแผนให้ฟังหน่อยซิ

หญิงลึกลับ: ก่อนอื่นเลยนะ ถอดหนังหน้านั้นออกไปก่อน เธอก็รู้ว่าฉันเกลียดหน้านั่นแค่ไหน

ชายลึกลับ: พูดอะไรน่ะ นี่แหละหน้าจริงที่ไม่ผ่านมีดหมอของฉัน

หญิงลึกลับ: ถอดออกไปซะ! เธอไม่รู้หรือไงว่าหน้าเธอมันโคตรโจรใต้เลยนะยะ

 

หญิงลึกลับ: อย่างนี้แหละ? นี่แหละที่บอก เราจะเสี่ยงให้ถูกจับไม่ได้ ต้องใช้ใบหน้านี้ถึงจะไม่มีใครสงสัย

มันชื่อแจ๊ค ฮูสตั้น, หรือรู้จักในนาม สเนคสกิน

 

สองปีก่อน มันประสบอุบัติเหตุระหว่างอาสาสมัครเป็นหนูลองยาสูตรใหม่ที่กำลังค้นคว้า จากนั้นมันจึงจ้างทนายมาเพื่อเรียกร้องค่าเสียหาย… แต่เงินที่ได้มาก็ถูกเอาไปละลายในบ่อน

หกเดือนต่อมา มันสูญทรัพย์หมดตัว เจ้าของคาสิโนทั้งหลายในก็อทแธมต่างก็หมายหัวมัน 

จากนั้นมันจึงใช้ความสามารถเฉพาะตัวเพื่อจี้ปล้น และกลายเป็นที่รู้จักกันดีในชื่อ สเนคสกิน, ชายผู้เปลี่ยนใบหน้าได้ – –

 

 

แต่มันเปลี่ยนรอยนิ้วมือไม่ได้ และรอยนิ้วมือของมันตรงกับรอยนิ้วมือบนชิปคาสิโนที่ฆาตกรลึกลับทิ้งเอาไว้ ตอนนี้ผมอยู่ในห้องพักโรงแรมแอ็บบอท ทรานเซนท์ – – ที่นี่คือแหล่งกบดานของมัน

ภาพที่เห็นทำให้ผมขนลุกซู่ ภาพของใครคนหนึ่งกำลังแช่น้ำในอ่างเลือด

ผมรู้จักไอ้หนูนี่ – – เขาชื่อราจู ผมเพิ่งเจอเขาตัวเป็น ๆ เมื่อสามอาทิตย์ก่อน เขาคือเด็กวิ่งงานของเพ็นกวิ้น

 

ผมส่งข้อมูลให้อัลเฟร็ดวินิจฉัย

อัลเฟร็ด: เขาติดต่อกับนิโคลาส พ็อก – – ผู้ต้องสงสัยคดีค้าอาวุธ และอีกหนึ่งสายถึงทนายความประจำตัว นอกจากนั้นยังมีอีกสามสายถึง จิล แฮมป์ตันครับ

 

เสมียนคุกมักจะชั่วไม่ต่างจากพวกที่อยู่ในคุก พวกมันมักจะสรรหาผลประโยชน์เอาจากพวกอาชญากร มันชื่อหลุยส์ ฮิลล์ – – ผมทำให้มันต้องยิงเท้าข้างซ้ายของตัวเอง

 

 

จากนั้นก็ยืนนิ่ง รอให้ความกลัวครอบงำมัน ไม่จำเป็นต้องลงไม้ลงมืออีกต่อไป

บรู๊ซ: จิล แฮมป์ตั้น ได้ข่าวว่าเธอโผล่มาที่นี่เมื่อไม่นานมานี้

หลุยส์ ฮิลล์: ไม่รู้จักโว้ย… เท่าที่เห็น… มีแค่ผู้หญิงที่คาดผ้าปิดตาคนเดียวเท่านั้นแหละ ฉันเจอเธอครั้งสุดท้ายเมื่อวานนี้ ฉัน – – ฉันไม่อยากมีปัญหา – – ขอร้องล่ะ

 

คาสิโนไอซ์เบิร์กของเพ็นกวิ้น

ชาร์ล็อต ริเวอร์ส กำลังรื้อห้องพักของใครคนหนึ่ง ในไม่ช้าเธอก็เจอกับสิ่งที่เธอกำลังค้นหา แต่ทว่าใครคนหนึ่งกลับโจมตีเธอจากด้านหลัง

จิล: เธอเข้ามาผิดห้องแล้วย่ะ ลุกขึ้นมาซิ – – เพราะอีกเดี๋ยวเธอจะไม่ได้ลุกขึ้นมาอีกแล้วนะ

ชาร์ล็อต: จิล?

จิล: โอย ให้ตายเถอะ! ชาร์ล็อต!?

 

ชาร์ล็อต: ถ้าเธอรู้ก่อนว่านี่คือน้องสาวแท้ ๆ ของเธอเอง เธอจะลงมือรุนแรงขนาดนั้นรึเปล่ายะ?

จิล: เธอมาทำอะไรที่นี่? แล้วไหนจะชุดเมดนั่นอีก?

ชาร์ล็อต: ก็มาสืบดูน่ะสิว่าเธอมาทำอะไรที่นี่

จิล: เธอรีบไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันเบื่อที่จะฟังเรื่องน้ำเน่าของเธอแล้ว

ชาร์ล็อต: ฉันตามสืบคดีน่ะ จิล – – ฉันคิดจะเปิดโปงพวกกลุ่มค้าอาวุธเถื่อนในก็ทอแธม แต่เธอรู้มั้ย พอสืบไปสืบมา ฉันไปเจอชื่อใครเข้าให้?

จิล: ไม่ใช่ฉันแน่นอนย่ะ!

ชาร์ล็อต: ฉันรู้ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองนี้  – – เธอลืมไปแล้วหรือไง?

จิล: แล้วไง? เธอก็พิสูจน์ว่าฉันเกี่ยวไม่ได้อยู่ดี และถ้าเธอทำได้ – – เธอก็คงรู้ดีว่าควรทำยังไง ไม่งั้นชีวิตเธอป่นปี้แน่

ชาร์ล็อต: ฉันปล่อยปะละเลยเธอมาเป็นสิบปี ฉันควรจะเอาใจใส่เธอบ้างได้แล้ว จิล

จิล: ก็อาจจะ! แต่เธออยากวัดใจกับฉันจริงเหรอ?

 

ในคาสิโนไอซ์เบิร์ก

ขณะเดียวกันนั้นเอง เพ็นกวิ้นก็เรียกประชุมวายร้ายหน้าใหม่ในก็อทแธมที่เพ็นกวิ้นจ้างมาคุ้มกันคาสิโนเป็นพิเศษ

 

โดยที่เพ็นกวิ้นไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่าสาวเสิร์ฟที่กำลังบริการพวกมันอยู่นั้นคือจิลที่ปลอมตัวมานั่นเอง!

 

ย่านไครม์ อัลลี่ย์

นิโคลาส พ็อกคือเศรษฐีชั่วคนหนึ่ง เงินของมันสามารถมือกฏหมายเก่ง ๆ ในเมืองได้ทั้งนั้น มีข่าวลือว่ามันเกี่ยวพันกับการค้าอาวุธเถื่อน และตึกนี้ก็คือแหล่งกบดานของมัน และเจ้าคนที่วิ่งหนีอยู่นี่คือสมิทตี้ – – ลูกกระจ๊อกของพ็อก

 

 

“บู้”

 

คนบางคนแค่ใช้กำลังไม่อาจจะขู่เข็ญมันได้ ต้องใช้วิธีจู่โจมข้างใน

 

ผมสาธยายกระบวนการที่ผมสาวมาถึงเขา

เล่าให้ฟังถึงคนที่ขัดขืน – – และคนที่ถูกผมจัดการ

 

“เจ้านายแกอยู่ไหน? สมิทตี้ พ็อกอยู่ไหน? ตอบฉันมา สมิทตี้!”

 

จากนั้นมันก็พาผมลงมายังห้องลับของพ็อก

ผมไม่เจออาวุธเถื่อน – – แต่ผมกลับพบห้องทดลองระเบิดแทน

 

บรู๊ซ: ฉันเห็นแต่วัตถุดิบ… ระเบิดหายไปไหนหมด พวกมันหายไปไหนหมด?

สมิทตี้: ฉัน – ฉันไม่รู้! อาจเป็นฝีมือแม่นั่น – – แม่นั่นเป็นคนสุดท้ายที่เข้ามาพบคุณพ็อก

บรู๊ซ: รูปร่างหน้าตาเป็นยังไง?

สมิทตี้: ฉันก็จำไม่ได้… เท่าที่นึกออกคือเธอสวมผ้าคาดตา เธอเอาหีบใบนั้นมาด้วย ข้างในคงเป็นเงิน – – ฉันคิดอย่างนั้นนะ ได้ยินพ็อกกี้บอกแว่ว ๆ ว่าเขาจะไปหาเธอที่คาสิโนไอซ์เบิร์ก

บรู๊ซ: เปิดมันซิ

 

ผมเจอพ็อกในที่สุด เจอมันครบทั้งสามสิบสองชิ้น และดูเหมือนว่าคืนนี้ผมคงต้องไปตามนัดที่ให้ไว้กับชาร์ล็อตเสียแล้ว

 

 

“สุภาพบุรุษและสุภาพสตรี ทั้งคนบาปและนักบุญ”

“บินดีต้อนรับท่านเข้าสู่คาสิโนไอซ์เบิร์ก!”

 

ขณะนั้นเอง จิลและสเนคสกินก็กำลังดำเนินแผนการ ขนวัตถุบางอย่างเข้ามาในคาสิโน

ส่วนชาร์ล็อตนั้นก็ได้รับการติดต่อจากบรู๊ซบอกว่าเขาจะมาหาเธอเช่นกัน

บรู๊ซ: อัลเฟร็ด คุณรอผมสักประเดี๋ยวนะ ผมอยากให้คุณพาชาร์ล็อตออกไปจากที่นี่

อัลเฟร็ด: แต่กระผมคงจอดรอท่าไม่ได้ จะให้ขับเรือวนรอมั้ยขอรับ

บรู๊ซ: ขอห้านาที ผมติดเครื่องส่งสัญญาณไว้บนชุดที่เธอใส่

อัลเฟร็ด: หวังว่าเธอยังไม่ได้เอามันไปซักนะครับ

บรู๊ซ: ดูนั่นสิ – – เห็นเรือที่จอดอยู่ตรงท่าขนสินค้านั่น พาผมเข้าไปใกล้ ๆ ที

อัลเฟร็ด: คุณหนู – – นั่นคือเรือที่ถูกขโมยมานี่ครับ

บรู๊ซ: ลำเดียวกับที่ใช้หนีผม

อัลเฟร็ด: เยี่ยมเลย ถ้าฆาตกรดาด ๆ สามารถนำมันเข้ามาจอดและใช้มันหลบหนีออกไปได้ กระผมก็คงทำได้เหมือนกัน

บรู๊ซ: ขอโทษที่ทำให้ยุ่งยากนะ

อัลเฟร็ด: ดูเหมือนผมจะไม่ได้ช่วยงานสำคัญอะไรเลย… คุณหนูให้ผมช่วยแค่คดีอย่างคดี “แวมไพร์” เท่านั้น

บรู๊ซ: การที่ผู้โดยสารรถไฟทั้งขบวนหายไปเหลือไว้แค่คราบเลือดนั้นถือว่าเป็นคดีใหญ่นะ อัลเฟร็ด

 

ขณะเดียวกัน ภายในคาสิโนไอซ์เบิร์ก

ชาร์ล็อตสะกดรอยตามพี่สาวของเธอเข้าไปในเขตหวงห้าม

ชาร์ล็อต: จิล เลิกเล่นเกมได้แล้ว เราต้องคุยกันหน่อย เปิดไฟสิ กะอีแค่ความมืดนี่ฉันไม่กลัวหรอกนะ ฉันได้ยินเสียงเธอ

 

!!

 

เคร้งงง!

..

สเนคสกิน: นั่นใคร! โผล่หัวออกมา!

“ชาร์ล็อต!”

“ทำไมกัน!? ทำไม!?”

“แกไม่ควรฆ่าเธอเลย – – แก – – แกไม่ควร!”

 

“ชาร์ล็อต!”

 

แต่เขากลับติดกับสเนคสกิน

“ฮ่าฮ่าฮ่า! แกแพ้แล้ว แบทแมน แกแพ้แล้ว!” 

ในขณะที่ผมเสียเวลา ชาร์ล็อตกำลังสูญเสียเลือด

ผมต้องห้ามเลือดให้เธอ – – จะออกไปจากที่นี่มันง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วย – – แต่ผมต้องดูแลชาร์ล็อต

เป็นเพราะผมเอง ความรู้สึกของผมครอบงำการตัดสินใจเพียงชั่วพริบตา

 

“แกจะทำอะไร สเนคสกิน!”

 

เป็นเพราะผม

ผมทำให้เราสองคนต้องตาย

 

..

พิธีเปิดคาสิโนไอซ์เบิร์ก

จิล: สเนคสกิน แกมันโง่! ชาร์ล็อตคือน้องสาวฉัน แกฆ่าเธอ

\ 

สเนคสกิน: ที่รัก เธอลองคิดดูให้ดี ๆ สิ!

สเนคสกิน: น้องสาวของเธอจะทำลายชีวิตเธอ จิล ไม่ช้าก็เร็วพวกเธอคนใดคนหนึ่งต้องเป็นฝ่ายไป

จิล: นั่นเป็นเรื่องของฉัน! แกมันก็แค่ไอ้สวะไร้ค่า! แกมัน – –

สเนคสกิน: อย่าพูดอย่างนั้นสิที่รัก ไหนเธอบอกว่าเธอไม่สนใจยัยนั่นแล้ว

พอได้ฟัง จิลก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เธอโผเข้ากอดสเนคสกิน

จิล: ขอโทษนะแจ๊ค – – ฉันคงอ่อนแอไปหน่อย ฉันต้องพึ่งพาเธอเพื่อผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้

 

สเนคสกิน: เราจะผ่านมันไปด้วยกัน

จิล: งั้นเธอก็รู้แล้วสินะว่าต้องทำอะไร เธอพร้อมรึยัง?

สเนคสกิน: พร้อมอย่างที่ไม่เคยพร้อมมาก่อนเลยล่ะ

 

ขณะเดียวกัน สถานการณ์ของบรู๊ซและชาร์ล็อตก็กำลังย่ำแย่ เขาส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือจากอัลเฟร็ด!

 

โครมมมม!

 

จิล: เอาปืนนี่ไป มันทำมาจากพลาสติก เครื่องตรวจโลหะของเพ็นกวิ้นจะหามันไม่พบ

สเนคสกิน: ว้าว – – ดูข้างล่างนั่นสิ

จิล: คงมีไอ้ขี้เมาสักคนคุมเรือไม่อยู่ มันก็เลยชนทุกอย่างที่ขวางหน้าเท่านั้นแหละ

สเนคสกิน: เดี๋ยวนะ – – มีเรือตำรวจแล่นเข้ามาด้วย ฉันว่าทางที่ดีเราควร – –

จิล: พระเจ้า! หน้าเธอ!

สเนคสกิน: ฉันรู้ มันเกิดเรื่องผิดปกติขึ้น! ฉันแปลงโฉมไม่ได้แล้ว

 

จิล: แต่ด้วยใบหน้านี้ แผนเราจะล่มไม่เป็นท่า!

สเนคสกิน: เราไม่มีทางเลือก เว้นเสียแต่เธอจะเป็นคนลั่นไกเสียเอง เราถอยกลับไม่ได้แล้ว ฉันจำเป็นต้องเสี่ยง แต่ฉันจะไม่ให้เธอผิดหวัง จิล

จิล: อย่าห่วงเลย สเนค…

 

“ฉันรู้ว่าเธอจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง”

 

อีกด้านหนึ่ง เพ็นกวิ้นได้รับแจ้งเข้ามาว่า ในคาสิโนของเขามีระเบิดซุกซ่อนไว้ มันจึงรีบอพยพทันที

 

ส่วนบรู๊ซนั้น เขาสั่งให้อัลเฟร็ดพาตัวชาร์ล็อตกลับไปพยาบาลเสียก่อน พร้อมกันนั้นเขาก็รู้แล้วว่าตัวตลกลึกลับที่คอยสังหารพ่อค้าอาวุธในเมืองไม่ใช่สเนคสกิน…

 

เป็นฝีมือพี่สาวตาเดียวของชาร์ล็อตที่พลัดพรากกันไป… เธอทิ้งชิปของคาสิโนซึ่งมีรอยนิ้วมือของคนรักเอาไว้… เธอสังหารนิโคลาส พ็อก และขโมยระเบิดซี-4 จำนวนมากมาด้วย… คำถามเดียวที่ยังน่ากังขา คือสเนคสกิน

 

 

เธอวางแผนให้เขาทำอะไร?

 

“หลีกไปสิโว้ย ฉันรีบ!”

 

“เจ๊งบ๊งหมดแล้ว! นี่ไงถึงบอกให้ตรวจเช็คแขกที่มาให้ดี ๆ”

 

“ได้เวลาออกแสดงแล้ว”

 

เพ็นกวิ้น: เหวย เหวย ฉันต้องการหัวของไอ้มือระเบิดคนนี้!

ลูกน้อง: เราสันนิษฐานกันว่าน่าจะเป็นฝีมือของหนึ่งในสิบห้าพันธมิตรทางธุรกิจของนายท่านค่ะ

เพ็นกวิ้น: ตีกรอบให้เหลือห้า แล้วเอาความจริงมาซะ!

เพ็นกวิ้น: ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาเล่นตลกในขุมเงินขุมทองของหรอกเฟ้ย!

 ..

“ถอยไป! ฉันมาเพื่อเจาะกะบาลเจ้าค็อบเบิ้ลพ็อท!”

 

!!

..

จู่ ๆ ปืนของสเนคสกินก็เกิดระเบิดขึ้นมา!

เพ็นกวิ้น: เห็นแล้วใช่มั้ย? ไอ้หมอนี่คิดจะฆ่าผม ใครมีผ้าเช็ดหน้าให้ผมซับเหงื่อบ้าง?

ลูกน้อง: ท่านคะ ดิฉันพบว่าชายคนนี้มาพร้อมกับผู้หญิงอีกคน ดูท่าทางเธอคงกำลังตรงไม่ยังตู้เซฟของเรา

เพ็นกวิ้น: ผู้หญิงเรอะ!? ไปลากคอนังนั่นมาเดี๋ยวนี้

ฮิปโนทิก: เรื่องที่เกิดขึ้นตลอดคืนนี้ทำให้เราเสียความรู้สึกมากครับ คุณค็อบเบิ้ลพ็อต เราขอลาออก

 

เพ็นกวิ้น: ปัญญาอ่อนเอ๊ย! พวกแกละเมิดสัญญา ก็ไม่ต่างอะไรกับรนหาที่ตาย!

แต่เราวายร้ายปลายแถวไม่ฟังเพ็นกวิ้นสักคน พวกเขาต่างมุ่งไปเอาเงินส่วนของพวกเขาที่ตู้นิรภัย

 

จิล: ออกมาจากที่ซ่อนได้แล้ว ฉันรู้ว่าคุณอยู่ตรงนั้น – – แบทแมน

บรู๊ซ: จิลยังไม่ตาย เธอกับสเนคสกินคงผิดหวังน่าดู

จิล: เธอรนหาที่เอง สเนคสกินแค่ทำให้สิ่งที่จำเป็นต้องทำ! ยัยนั่นรู้ดีว่าไม่ควรมาแส่เรื่องงานของฉัน!

บรู๊ซ: งานฆ่าคนน่ะหรือ

จิล: ฆ่าบ้าบออะไร? ฉันแค่เอาสิ่งที่เป็นของฉันกลับมาเท่านั้นเอง!

 

จิล: ฉันสัญญากับตัวเองเอาไว้ แบทแมน ฉันจะไม่ยอมเป็นเบี้ยล่างใคร จะไม่ยอมให้ใครมากำหนดชีวิต! ฉันไม่ยอมให้ใครทำร้าย – –

 

บรู๊ซ: หมายถึงพ่อของเธอสินะ? เธอหมายถึงท่านนายกฯฮาดี้ใช่มั้ย?

จิล: พูดอะไร ไม่เห็นจะรู้เรื่อง!

บรู๊ซ: ฝาแฝดคู่หนึ่งถูกพรากจากกันตั้งแต่เกิด ฉันรู้เรื่องทั้งหมด ทีนี้บอกมาสิว่าเธอวางแผนจะทำอะไร? แล้วพ่อของเธอมีเอี่ยวด้วยมั้ย?

… ระหว่างที่พูด มนุษย์ค้างคาวก็แอบติดเครื่องส่งสัญญาณบนปกเสื้อของเธอ

 

ฮิปโนติก: ส่งตัวเธอมาให้เราดีกว่า แบทแมน! เรามีคำถามอยากถามเธอเยอะแยะเลย เริ่มตั้งแต่เธอเอาอะไรมามั่นใจว่าจะสามารถขโมยเงินแล้วหนีไปจากที่นี่ได้

มนุษย์ล่องหน: โชคดีที่ลูกน้องของเพ็นกวิ้นเจอตัวแม่นี่ก่อนที่หล่อนจะลักเงินออกไป!

บรู๊ซ: แล้วไหนลูกน้องของเพ็นกวิ้นล่ะ?

 

บรู๊ซ: ฉันไม่เห็นหัวสักคน

ฮิปโนติก: ถอยไปแบทแมน! ถอยไป ฉันควบคุมแก…

… เปรี้ยงงง!

บรู๊ซ: แกมันมือใหม่ ฮิปโนติก สัญญาณคลื่นวิทยุใช้ควบคุมฉันไม่ได้ และถ้าตอนนี้แกมีสมอง – – แกควรรู้ตัวได้แล้วว่าพวกแกกำลังติดกับ!

 

แก๊สแมน: แกโดนล้อมแล้วแบทแมน! แกนั่นแหละกำลังติดกับ!

 

บรู๊ซ: พวกแกไม่เข้าใจหรือไงว่า เพ็นกวิ้นเองก็มองพวกแกเป็นศัตรู? คิดหรือว่ามันจะยอมให้พวกแกหยิบเงินในเซฟนี่ไปจริง ๆ?

 

พวกมันดาหน้าเข้ามาหาผม

 

บรู๊ซ: พวกแกมันปลาซิวปลาสร้อย พวกแกอยู่ในก็อทแธมไม่รอดหรอก

มิสเตอร์ คอมบัสทิเบิ้ล: ให้ตายเถอะ! มันไม่ได้โกหก! ฉันสัมผัสได้ถึงระเบิดปริมาณมหาศาลในห้องนี้!

 

บรู๊ซ: งั้นจะสุมหัวอยู่ในนี้อีกทำไม ออกไปซักทีสิวะ!

… ตูมมมมมม!!!

 

ณ หลุมหลบภัยลับของเพ็นกวิ้น

 

“เพ็นกวิ้น ออกมาได้แล้ว!”

 

เพ็นกวิ้น: แผนเกือบจะสำเร็จแล้วเชียว นกน้อยของฉัน แต่มันก็แค่เกือบล่ะนะ

จิล: ฉันวางระเบิดเอาไว้แล้วนี่ ทีนี้เพื่อนใหม่ของคุณก็กลายเป็นโกโก้ครันช์ไปแล้วล่ะ ส่วนเงินของคุณ…

เพ็นกวิ้น: พวกมันรอดกันทุกคน นั่นไม่เป็นไปตามแผน

จิล: แต่จะไม่มีใครสงสัยคุณ การที่สเนคสกินลอบสังหารคุณช่วยให้คุณไร้มลทิน ฉันต่างหากที่จะถูกล่า แต่เงินที่ฉันมีสามารถคุ้มกะลาหัวฉันได้

ทันใดนั้น ลูกน้องของเพ็นกวิ้นก็เอาปืนจ่อหลังจิล!

จิล: นี่ –  นี่มันเรื่องอะไรกัน?

เพ็นกวิ้น: ก็นี่ไงที่ตกลงกันไว้ ฉันจะช่วยสนับสนุนให้พ่อเธอได้ตำแหน่งนายกฯอีกสมัย

 

“ช้าไปแล้ว เพ็นกวิ้น! งานเลี้ยงของแกจบลงแล้ว!”

 

“จิล – – ถอยให้ห่างจากหมอนั่น เธอไม่รู้หรอกว่ากำลังเล่นอยู่กับอะไร”

 

“หลบ!”

 

บรู๊ซ: เกมนี้ของเธอจบลงแล้ว จิล ฉันมั่นใจว่าเป็นอย่างนั้น

จิล: แล้วไงล่ะ นายไม่ใช่ตำรวจสักหน่อย นายไม่ใช่กฏหมายด้วย!

บรู๊ซ: เธอเปลี่ยนใจฉันไม่ได้หรอก

จิล: ปล่อยฉันไปเถอะ – –

 

หลังจากนั้น..

จิล: จะด้วยวิธีไหนก็ได้… ช่วยฉันออกไปจากที่นี่ที

มิสเตอร์โมเสก: เธอกล้ามากนะ ทั้ง ๆ ที่ปล้นเอาของจากฉันไป เธอยังเรียกให้ฉันมาช่วยเธออีกเหรอ?

จิล: มันเป็นธุรกิจน่ะ มิสเตอร์โมเสก คุณก็รู้จักพ่อฉันนี่ เขาช่วยฉันได้ เขา… รู้เรื่องของฉันแล้วใช่มั้ย?

 

มิสเตอร์โมเสก: แน่ล่ะ เขารู้ และเขาก็จ้างทนายมือดีมาให้เธอแล้ว

มิสเตอร์โมเสก: เขาจะช่วยให้เธอไม่ต้องไปตายในคุก ทีนี้จะหาว่าฉันไม่ช่วยอะไรเธอไม่ได้แล้วนะ เธอพร้อมพบคุณแล้วคุณวีเวอร์

วีเวอร์: ผมจอร์จ วีเวอร์ ทนายความที่พ่อของคุณส่งมาครับ

 

วีเวอร์: แต่นั่นไม่ใช่เรื่องจริงหรอก ผมไม่ใช่ทนาย แล้วอีกอย่าง – – ผมโกหกคุณ พ่อคุณไม่ได้ส่งผมมา

จิล: ไ – ไม่

 ..

“เพ็นกวิ้นฝากมาสวัสดี”

 

..

ตอนต่อไป

เผชิญหน้าเจ้าแห่งความกลัว